Search

Objective: Pediatric posterior fossa tumors pose diagnostic challenges due to their diverse histopathological features and variable clinical presentations. Conventional magnetic resonance imaging (MRI) serves as the initial diagnostic tool; however, additional modalities, such as diffusion-weighted imaging (DWI), are essential for refining tumor classification. This retrospective single-center study aimed to evaluate the diagnostic utility of apparent diffusion coefficient (ADC) parameters in distinguishing between the most common pediatric posterior fossa tumors. Materials and Methods: Fifty-nine patients under the age of 18 (27 females and 32 males) with histopathologically diagnosed primary posterior fossa tumors underwent pre-treatment conventional and diffusion MRI. Apparent diffusion coefficient values were measured from solid tumor regions and normal cerebellar parenchyma, with subsequent calculation of tumor/normal cerebellar ADC ratios. Results: The median ADC values for pilocytic astrocytomas (PAs) were 1786.2 × 10−6 mm2 /s, ependymomas 1144.9 × 10−6 mm2 /s, and for medulloblastomas 666.1 × 10−6 mm2 /s were significantly different (P < .001 for all three). Similarly, the median ADC ratios demonstrated discriminatory potential, with PAs showing the highest ratio (2.46), followed by ependymomas (1.55) and medulloblastomas (0.89) (P < .001 for all three). Receiver operating characteristic analysis revealed distinct ADC cutoffs and ratios for differentiating all tumor types from each other. Conclusion: Despite limitations, such as a small cohort size and different MRI protocols, our results show that ADC metrics are especially useful for distinguishing between the most common pediatric posterior fossa tumors. We recommend that future studies integrate advanced imaging techniques and larger cohorts to improve diagnostic accuracy.

Öz Amaç: Bu çalışmanın amacı serebral venöz trombozlu (SVT) hastalarda radyolojik görüntüleme ile klinik şiddetin tahmin edilip edilemeyeceğini araştırmaktır. Bu amaçla SVT tanısı konulan hastaların manyetik rezonans görüntüleme (MRG) skoru ile Glasgow koma skorları (GKS) arasında ilişki olup olmadığı araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışma geriye dönük olarak planlandı. 1 Ocak 2013-31 Aralık 2019 tarihleri arasında SVT tanısı konulan hastaların kayıtları incelendi. Semptom başlangıcından sonraki ilk 5 gün akut, 5-15 gün subakut ve 15 gün sonrası kronik SVT olarak kabul edildi. Tüm hastaların MRG skoru ve GKS’leri kaydedildi ve aralarında istatistiksel anlamlı korelasyon olup olmadığı araştırıldı. Bulgular: Çalışmaya 47 akut, 26 subakut ve 19 kronik olmak üzere toplam 92 SVT’li hasta alındı. Akut gruptaki hastalarda median GKS 13 (çeyreklikler arası değişim (ÇAD)=3), subakut grupta 15 (ÇAD=3) ve kronik grupta ise 15 (ÇAD=1) olarak bulundu. MRG skoru akut SVT grubunda 6 (ÇAD=3), subakut grupta 3 (ÇAD=2,25), kronik grupta ise 3 (ÇAD=1) olarak bulundu. Üç grup arasında hem GKS hem de MRG skoru yönünden istatistiksel anlamlı fark olduğu görüldü (p=0,001 ve p

Amaç: Yüksek kan basıncının karotis arterler üzerinde istenmeyen etkilere yol açtığı iyi bilinmesine ragmen bu etkinin hangi değerden itibaren başladığı net değildir. Bu çalışmanın amacı bunu değerlendirmektir. Yöntem: Çalışma kesitsel planlandı ve toplam 308 birey dahil edildi. Sistolik kan basıncı (SKB) 0.05) ancak grup 3 ile 1 arasında anlamlı fark vardı (p135,5 mmHg olmasının%78,2 sensitivite, %74,6 spesifite, DKB>86,5 mmHg olmasının %79,3 sensitivite ve %71,6 spesifite ile karotis distensibilitesini etkilemeye başladığı bulundu. Benzer olarak SKB>137,5 mmHg olmasının %80,4 sensitivite, %73,1 spesifite, DKB>88,5 mmHg olmasının ise %79,1 sensitivite ve %73,8spesifite ile karotis elastisitesini etkilemeye başladığı gösterildi. Sonuç: Karotis distensibilitesi ve elastisitesi kan basıncının artışı ile azalmaktadır. Yüksek-normal kan basıncına sahip bireylerde belirli bir kan basıncı değerinden sonra karotis hasarı başlıyor olabilir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı supraaortik çoklu stenotik lezyonlarda yapılan, eş zamanlı endovasküler tedavinin başarısı ile komplikasyonlarını değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: 1 Ocak-2004 ile 31 Aralık 2009 tarihler arasında supraaortik damar yatağında çoklu darlık nedeni ile perkütan girişimsel işlem uygulanan hastaların kayıtları geriye dönük incelendi. Doppler ultrasonografi, manyetik rezonans inceleme, bilgisayarlı tomografi veya dijital subtraksiyon anjiyografi ile supraaortik damarlarda %50 nin üzerinde darlık saptanması koşuluyla perkütan endovasküler girişim uygulanması kararı alındı. Klinik olarak en az 2 tane ciddi darlığı olan ve aynı seansta çoklu girişimsel işlem kararı verilen hastalar çalışmaya dahil edildi.Bulgular: Çalışmaya 6’sı kadın (%17,4) toplam 34 hasta (ortalama yaş 60,4±12,5) dahil edildi. Otuzdört hastada toplam 74 lezyona girişim uygulandı. Girişimlerin tamamında stent kullanıldı. Mortalite veya ciddi morbidite görülmedi. İşlemin teknik olarak akut başarısı %100’dü. Ortalama 29,5±18,3 aylık takipte, 4 hastada (%11,7) restenoz geliştiği görüldü. Bu hastalardan 3’üne tekrar girişim uygulandı.Sonuç: Çalışmamızın sonuçlarına göre supraaortik dallarda tıkayıcı aterosklerotik damar hastalığı gelişmesi durumunda endovasküler girişim güvenle uygulanabilir. Bu tedavinin mortalitesive morbiditesi oldukça düşüktür. Takiplerinde restenoz gelişen hastalara tekrar girişim güvenle uygulanabilir. Aynı hasta grubunda çoklu lezyon var ise aynı seansta çoklu girişim güvenle uygulanabilen bir tedavi seçeneğidir.

Amaç: Son dönem böbrek yetmezliği olan kronik böbrek hastalarında kardiyovasküler olayların sıklığının artığı bilinmektedir ancak böbrek yetmezliğinin karotis arterler üzerinde nasıl bir etki gösterdiği net değildir. Bu çalışmanın amacı bunu değerlendirmektir. Bu amaçla subklinik karotis aterosklerozu ve hasarını gösteren elastisite ve distensibilite son dönem böbrek yetmezliği olan hastalar ve sağlıklı populasyonda ölçülerek karşılaştırılmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma kesitsel olarak planlandı. Son dönem böbrek yetmezliği olan 61 hasta ve 58 sağlıklı gönüllünün karotis elastisitesi ve distensibilitesi ölçülerek aralarında istatistiksel anmalı fark olup olmadığı değerlendirildi. Ayrıca hasta grubundaki bireylerin diyalize girme süreleri ile karotis elastisitesi ve distensibilitesi arasında anlamlı korelasyon olup olmadığı araştırıldı.Bulgular: Hasta grubundahem karotis elastisitesi hem de distensibilitesi istatistiksel anlamlı olarak daha düşüktü (0,12±0,02 vs. 0,23±0,04, p < 0,001, ve 7,47±0,51 vs. 9,42±0,73, p < 0,001, sırasıyla). Diyaliz süresi ile hem karotis elastisitesi hem de karotis distensibilitesi arasında istatistiksel anlamlı negatif yönlü korelasyon bulundu (r = -0,783, p < 0,001 ve r = -0,385, p = 0,002, sırasıyla).Sonuç: Son dönem böbrek yetmezliği olan hastalarda karotis elastisitesi ve distensibilitesi azalmıştır. Bu sonuçları bize bu hasta grubunda karotis arterlerde subklinik ateroskleroz riskinin arttığını düşündürebilir, ayrıca serebrovasküler olay riskindeki artışın sebebinin karotis arterlerdeki ateroskleroz olduğunu da indirekt olarak düşündürebilir.

INTRODUCTION: Although it is known that mean platelet volume (MPV), red blood cell distribution width (RDW), neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) and lymphocyte-to-monocyte ratio (LMR) are predictive for arterial trombosis and adverse events, it is not clear whether they help in the diagnosis of deep vein thrombosis. The aim of the study was to evaluate it. For this purpose MPV, RDW, NLR and LMR were measured and compared between in patients with DVT and control groups. METHODS: In a retrospective study, a total of 144 subjects (77 patients with DVT, 67 control) were examined. Mean platelet volume, RDW, NLR and LMR were calculated and compared between the groups. It was investigated whether there was a correlation between D-dimer values and MPV, RDW, NLR, LMR. RESULTS: Mean platelet volume, RDW and NLR values were significantly higher in the patient group than in the control group (9.68+-1.89 vs. 8.9+-1.01, p=0.003, 12.77+-3.67 vs. 11.15+-2.16, p=0.002 and 1.91+-0.84 vs. 1.51+-0.54, p=0.001, respectively). On the other hand LMR was lower in the patient group (6.27+-3.14 vs. 8.85+-3.92, p

Purpose: We aimed to retrospectively assess the incidence of vertebral compression fractures (VCF), examine clinicopathologic factors potentially associated with VCF, and evaluate treatment response in patients who received stereotactic body radiotherapy (SBRT) for spine metastases (spMets). Methods and Materials: We identified 78 patients with 125 spMets at baseline and subsequent assessments. Patients received SBRT doses of 16 or 18 Gy. Patients with pre-existing VCF and co-existing local progression were excluded. Spine instability neoplastic score (SINS) was used for spMets categorization. Response to SBRT and VCF were assessed according to the Positron Emission tomography Response Criteria In Solid Tumors (PERCIST) and Genant scores, respectively. Kaplan–Meier analyses were used to assess local control of disease and vertebral compression fracture-free survival (FFS). Results: We treated 103 cases with single spMets and 11 cases involving double spMets with SBRT. Progressive disease was reported in 3.2% and 8.2% of the cases in the first and last PET/CT reports, respectively. The distribution of treatment response in the remaining patients was: complete response in 30.6% of patients, partial response in 47.1% of patients, and stable disease in 22.3% of patients in the first PET/CT; complete response in 62.3% of patients, partial response in 16.7% of patients, and stable disease in 21% of patients at the last monitoring. Local failures were observed in 15 (12%) of cases. Median SINS was 5 (range: 1−13); majority of patients in our cohort (70.4%) were categorized as stable according to SINS, five (4%) patients had Grade 3 VCF at a median time of 16 months after SBRT (range: 2−22 months), and 60% of VCF occurred after an interval of at least 12 months after SBRT. No bisphosphonate usage was significantly associated with VCF (r = −0.204; p = 0.022). Median FFS was 21 months. Univariate analyses indicated that female gender (p 6 months of bisphosphonates use (p = 0.002), and the lowest vertebral body collapse score (p = 0.023) were associated with higher FFS. Female gender (p = 0.007), >6 months of bisphosphonates usage (p = 0.018), and the lowest vertebral body collapse score (p = 0.044) retained independent significance. Conclusions: This study demonstrated that spine SBRT with doses of 16–18 Gy promises good local control of disease with acceptable VCF rates. Lowest vertebral body collapse score, female gender, and >6 months of bisphosphonate use were significantly associated with longer FFS. Keywords: SBRT, Spine metastases, Vertebral compression fracture, Bisphosphonate, PET/CT