Search

Elity polskie obcowały ze sztuką operową niemal od początków jej istnienia. W 1628 r. na zamku królewskim w Warszawie artyści z Mantui zaprezentowali pierwsze na ziemiach polskich dzieło operowe La Galatea. Warszawa była również pierwszym miastem na północ od Alp, w którym powstała stała scena operowa. Był nią teatr dworski Władysława IV Wazy działający w latach 1635–1648 i będący faktycznie stałym teatrem operowym. Stałym, czyli mogącym „w każdej chwili” znaleźć librecistę i kompozytora potrafiących stworzyć dzieło operowe, dysponujący, sprowadzanymi z zagranicy, profesjonalnymi śpiewakami, muzykami, scenarzystami i choreografami, potrafiącymi przygotować spektakl operowy. Do drugiej połowy XVIII w. opera miała charakter elitarny. Od momentu powstania Teatru Narodowego w 1765 r. jako sceny publicznej, dostępnej dla każdego, kto kupił bilet, dzieła operowe dla mieszkańców Warszawy oraz przybyszów z innych części kraju powoli przestawały być nowością. Jedni chodzili do opery, ponieważ chcieli zobaczyć konkretne dzieło, inni byli zainteresowani występem konkretnego śpiewaka, dyrygentem, reżyserem, dla innych był to rytuał towarzyski, kwestia prestiżu, bycia dobrze widzianym. Problemem podstawowym pozostawało zagadnienie, czy opera może być wystawiana w języku polskim?

Individual hydrogen bonds are weak, so self-assembling multiple components via hydrogen bonding is a significant challenge. Here the authors report a robust, enantiopure nanocapsule held together by 48 cooperative hydrogen bonds, and use it for the selective binding of C70.

Abstract Noncovalent self‐assembly creates an effective route to highly sophisticated supramolecular polymers with tunable properties. However, the outcome of this assembly process is highly dependent on external conditions. In this work, a monomeric naphthalene diimide (NDI), designed to allow solubility in a wide range of solvents, can assemble into three distinct noncovalent supramolecular species depending on solvent composition and temperature. Namely, while the self‐assembly in chlorinated solvents yields relatively short, hydrogen‐bonded nanotubes, the reduction of solvent polarity changes the assembly outcome, yielding π–π stacking polymers, which can further bundle into a more complex aggregate. The obtained polymers differ not only in their global morphology but—more strikingly—also in the thermodynamics and kinetics of their supramolecular self‐assembly, involving isodesmic or two‐stage cooperative assembly with kinetic hysteresis, respectively. Ultimately, three distinct assembly states can be accessed in a single experiment.