Search

An attempt was made to introduce potato (Solanum tuberosum L.) in hot arid water scarce zone of Western Rajasthan, India. Eight CIP-bred potato clones were evaluated along with two controls, viz. Kufri Pukhraj and Kufri Surya on farmer’s field at Jodhpur, Rajasthan under normal and moderate water stress regime during three winter crop seasons (2012-15). Pooled analysis revealed that CIP clone 397006.18 (34.0 tonnes/ha) out yielded Kufri Pukhraj (26.8 tonnes/ha) and Kufri Surya (20.2 tonnes/ha) for marketable tuber yield. This clone maintained yield under normal and deficit irrigation and attained 26.9% higher marketable yield under normal irrigations, which further improved by 31.3% under deficit water stress regime over the best control Kufri Pukhraj. This clone recorded highest tuber dry matter content (22.7%), statistically superior to both control Kufri Pukhraj (17.9%) and Kufri Surya (21.4%). Clone 397006.18 had highest mean drought tolerance index value (1.16) and least total weight loss under normal irrigation (4.9%) and water stress conditions (8.6%) up to 60 days of storage. Preference yield analysis by potato growers showed that they liked this clone most and its overall acceptability was fairly better for all organoleptic traits. Results of field study and participatory varietal selection indicated that clone 397006.18 performed better for tuber productivity under deficit water management, exhibited drought tolerance traits and achieved overall acceptance by the farmers in Western Rajasthan.

The objective of this review was to present an update of the currently managed studies on the characterization physical, chemical, and sensory analysis of several tomato cultivars. This review has indicated the importance of farming system and genotype on sensory and biochemical characteristics. It is necessary to use selected genotypes responding positively to organic farming in terms of sensory, biochemical characteristics and productivity aspects and to evaluate systems over more than one year of sampling.

The development of chickpea cultivars with high quality grains for human consumption is an important objective in breeding programs. Genotype and environment effects on seed quality traits (sensorial, nutritional and physical) were studied in chickpea dry grain. Twenty genotypes were grown in winter and spring sowings over two campaigns in four different locations in southern Spain. Significant differences were observed in oil, acid detergent fiber (ADF) and protein content between sowing times (S). In winter, oil and ADF content were higher, while protein content was lower. Although, in general, highly significant variation was detected for genotype (G), environment (E) and single interactions (GE, GS and ES), the genotype effect was stronger for ADF, neutral detergent fiber (NDF), oil, starch and protein content, and for physical and sensory traits (r2>27%). In contrast, environment played an important role in variation in the content of amylose and amylopectin (r2=71.7%). No high relationships were found between the sensory and nutritional or physical characteristics studied. In general, our results suggest a high genetic gain for seed quality in nutritional, physical and sensory traits in chickpea. Genotypes with good seed sensory quality should be selected in the final stages of the breeding program, because it is not feasible to evaluate very large numbers of samples. However, in some cases, moderate correlations were found between sensory and either nutritional or physical traits. Therefore, indirect selection to increase the frequency of genes for sensory traits in an early stage should be considered.

Uzupełniając charakterystykę polskich miodów odmianowych opisano miód spadziowy z drzew iglastych, głównie z jodły pospolitej (Abies alba). W próbkach tego miodu oznaczono cechy organoleptyczne z pomiarem barwy miodu płynnego w milimetrowej skali Pfunda oraz parametry dotyczące składu i właściwości fizykochemicznych. Klasyfikację próbek miodu przeprowadzono na podstawie zgodności cech organoleptycznych z wartościami (powyżej 0,95 mS/cm) dla przewodności elektrycznej właściwej i obecnością charakterystycznych wskaźników spadzi (glony, zarodniki grzybów) w preparatach osadu miodowego. Z cech fizykochemicznych oznaczono: zawartość wody (od 15,3 do 18,1; średnio 16,8%); łączną zawartość cukrów (od 71,6 do 77,9; średnio 75,3 g/100 g). Średnie zawartości (g/100 g) poszczególnych cukrów przedstawiały się następująco: fruktoza - 34,2; glukoza -27,8; maltoza - 3,2; turanoza - 1,8; trehaloza - 2,7 i melecytoza - 3,2 g/100 g. Oznaczono także zawartość HMF-u, wolne kwasy i pH oraz zawartość aminokwasu proliny. Potwierdzone zostały charakterystyczne dla tej odmiany cechy takie jak: wysoka przewodność właściwa (od 0,96 do 1,32 mS/cm; średnio 1,14 mS/cm) oraz bogatszy skład cukrów w stosunku do miodów nektarowych - więcej dwucukrów, niższa zawartość cukrów prostych oraz obecność melecytozy. Obecność tego trójcukru w miodach wskazuje, że powstał on w dużej części ze spadzi. W próbkach oznaczono też nieco wyższe pH (w zakresie od 4,23 do 4,99; średnio 4,63) w stosunku do miodów nektarowych. Cechy organoleptyczne miodu spadziowego ze spadzi drzew iglastych, to przede wszystkim charakterystyczna barwa. Płynny - ma barwę brązową z zielonkawym, lekko opalizującym refleksem. Po skrystalizowaniu przybiera on barwę jaśniejszą, najczęściej z wyraźnym szarawo-zielonkawym odcieniem. Zielonkawy odcień brązowej lub szaro-brązowej barwy jest cechą typową tej odmiany miodu spadziowego. Barwa próbek miodu określona w mm Pfunda mieściła się w zakresie od 74 - 105 (średnio 93). Świeżo odwirowany miód spadziowy posiada przyjemny zapach, przypominający nieco zapach igliwia i żywicy. Łagodny smak tego miodu ma też lekko żywiczny posmak.