Search

Vrouwtjes tronkenbijen zijn in de zomer te zien op gele composieten waar ze met veel vlijt, driftig trillend met het achterlijf, welhaast bijna kwispelend, stuifmeel verzamelen. Ook zijn het veel geziene gasten in bijenhotels met gaten van voldoende klein formaat. Tot nog toe kwam er slechts één soort tronkenbij voor in Nederland: Heriades truncorum. Vorig jaar is daar een reeds verwachte tweede soort bijgekomen, de braamtronkenbij H. rubicola.

The first records of the European wool carder bee Anthidium manicatum (Linnaeus, 1758) (Hymenoptera: Megachilidae) from the island of Madeira (Portugal) are reported. The species was observed and photographed in an urban park in Funchal in 2021., Se presentan las primeras citas de la abeja cardadora Anthidium manicatum (Linnaeus, 1758) (Hymenoptera: Megachilidae) de la isla de Madeira (Portugal). La especie fue observada y fotografiada en un parque urbano en Funchal en 2021.

The ecological and behavioural aspects of most Mediterranean bees (phenology, solitary or social behaviour, mating, territoriality, nesting and plant specialization) are still poorly known or have not been described in depth, besides a few species. That is the case of the red snail-nesting bee, Rhodanthidium sticticum (Hymenoptera, Megachilidae), a Mediterranean, solitary and territorial species whose biology has been described very superficially. Here, we deal with its phenology, use of snail shells other than for nesting, plant visitation and polylecty, flight ability, territoriality and mating. These results are based on our own field observations. The biology of R. sticticum is similar to that of other Anthidiini. It is a spring species, univoltine, active during sunny days, in the central hours. During adverse weather conditions it can be found sheltering inside snail shells, several individual sharing the same shell. Despite its polylecty, it shows preference for melittophilous plants, especially from the genus Antirrhinum. Males defend their territories against other conspecific males and individuals of other species, as a way of ensuring their own reproductive success, La ecología y el comportamiento de la mayoría de las especies de abejas mediterráneas (fenología, comportamiento solitario o social, apareamiento, nidificación, especialización en plantas) son aún poco conocidos o no han sido descritos en profundidad, salvo para contadas especies. Tal es el caso de la abeja roja de los caracoles, Rhodanthidium sticticum (Hymenoptera, Megachilidae), una especie mediterránea, solitaria y territorial cuya biología ha sido tratada muy superficialmente. En este trabajo se describe su fenología, el uso que hace de conchas de caracol más allá de la nidificación, la polilectia y las plantas que visita, su capacidad de vuelo, la territorialidad y el apareamiento, todo ello basado en observaciones de campo propias. La biología de R.sticticum es parecida a la de otros Anthidiini, pero con particularidades. Es una especie primaveral, univoltina,muy activa en días soleados durante las horas centrales. Cuando las condiciones meteorológicas son adversasse refugia en el interior de conchas de caracol, pudiendo compartirlas varios individuos (de la misma especie oincluso de otras). A pesar de ser claramente poliléctica, muestra preferencia por plantas con flores melitófilas, enespecial del género Antirrhinum. Los machos defienden sus territorios, tanto contra otros machos conespecíficos como interespecíficamente, con un comportamiento que permite asegurar su propio éxito reproductivo

Currently, there is a global concern regarding exotic species due to, among other factors, their great ability to reproduce and spread rapidly through the novel environment. As such, these species often compete for nesting places and food resources or convey pathogens. Anthidium manicatum (Linnaeus) (Hymenoptera: Megachilidae) is a non-native solitary bee occurring in Brazil. This study aimed to collect data about the occurrence sites of this species to investigate the historical sequence of its spread throughout the country. Based on this, we estimated population data such as the number of males and females, phenology and bioclimatic niche overlap with native species. The occurrence records were retrieved from speciesLink and Global Biodiversity Information Facility. All analyses were performed in R. The collected data demonstrate that, except for the 1960s, the records of the occurrence of A. manicatum in Brazil are few and constant, being notified since the mid-1930s in at least nine Brazilian states. In total, 778 individuals were sampled, with males being recorded about 1.7 times more than females. This species seems to be bivoltine, with generations in May and November. Anthidium manicatum showed a low and moderate bioclimatic niche overlap with two native species, Anthidium sertanicola Moure & Urban and Anthidium latum Schrottky, respectively. These data provide relevant information on the biology and status of A. manicatum in Brazil. However, since most Brazilian scientific collections have not digitalized their data in the platforms consulted here, some ecological features described here may be underestimated.

In 2019 werd een vrouwtje van Anthidium septemspinosum aangetroffen in Ede. Dit is een bij die nog niet eerder in Nederland was aangetroffen. De soort was ook niet verwacht omdat de dichtstbijzijnde vindplaatsen zich bij Parijs en in Midden-Duitsland bevinden. Het zal interessant zijn om de komende jaren te bezien of de soort zich bij ons gaat vestigen of dat het bij een enkele vondst blijft. Als Nederlandse naam wordt zwartpootwolbij voorgesteld.

Phenological shifts have been observed in a wide range of taxa, but the fitness consequences of these shifts are largely unknown, and we often lack experimental studies to assess their population-level and evolutionary consequences. Here, we describe an experimental study to determine the fitness consequences of phenological shifts in blue orchard bee (Osmia lignaria) emergence, compare the measured seasonal fitness landscape with observed phenology in the unmanipulated population, and assess seasonal variation in key factors related to reproduction, foraging, and brood parasitism that were expected to affect the shape of the fitness landscape. By tracking individually marked females, we were able to estimate the lifetime fitness impacts of phenological advances and delays. We also measured parasitism risk, floral resource use, and nesting behavior to understand how each varies seasonally, and their combined effects on realized fitness. Survival to nesting decreased non-monotonically throughout the season, with a 20.4% decline in survival rates between the first and second cohorts. The total reproductive output per maternal bee was 14.9% higher in the second cohort compared to the first, and 161% higher in the second cohort compared to the third. Combining seasonal patterns in survival and reproductive output, experimentally advanced females showed 30.6% higher fitness than bees released at the historic peak. In contrast, the nesting phenology of unmanipulated bees showed nearly equal numbers of nesting attempts in the first two cohorts. Both increased resource availability and reduced parasitism risk favored earlier emergence. These results are consistent with a population experiencing directional selection for earlier emergence, adaptive bet-hedging, or developmental constraints. Our study offers insight into the fitness consequences of phenological shifts, the mechanisms affecting the fitness consequences of phenological shifts in a community context, and the pot

Phenological shifts have been observed in a wide range of taxa, but the fitness consequences of these shifts are largely unknown, and we often lack experimental studies to assess their population-level and evolutionary consequences. Here, we describe an experimental study to determine the fitness consequences of phenological shifts in blue orchard bee (Osmia lignaria) emergence, compare the measured seasonal fitness landscape with observed phenology in the unmanipulated population, and assess seasonal variation in key factors related to reproduction, foraging, and brood parasitism that were expected to affect the shape of the fitness landscape. By tracking individually marked females, we were able to estimate the lifetime fitness impacts of phenological advances and delays. We also measured parasitism risk, floral resource use, and nesting behavior to understand how each varies seasonally, and their combined effects on realized fitness. Survival to nesting decreased non-monotonically throughout the season, with a 20.4% decline in survival rates between the first and second cohorts. The total reproductive output per maternal bee was 14.9% higher in the second cohort compared to the first, and 161% higher in the second cohort compared to the third. Combining seasonal patterns in survival and reproductive output, experimentally advanced females showed 30.6% higher fitness than bees released at the historic peak. In contrast, the nesting phenology of unmanipulated bees showed nearly equal numbers of nesting attempts in the first two cohorts. Both increased resource availability and reduced parasitism risk favored earlier emergence. These results are consistent with a population experiencing directional selection for earlier emergence, adaptive bet-hedging, or developmental constraints. Our study offers insight into the fitness consequences of phenological shifts, the mechanisms affecting the fitness consequences of phenological shifts in a community context, and the pot

De gele tubebij Stelis signata was sinds 1977 niet meer in ons land aangetroffen. Men dacht daarom dat deze bij uit ons land verdwenen was. In 2013 werd de soort echter op Waarneming.nl gemeld van de Strabrechtse hei en in 2014 van Afferden. In 2015 werd een vrouwtje gevangen op de Sprengenberg op de Sallandse heuvelrug. In 2011 heeft Natuurmonumenten hier kleinschalige maatregelen uitgevoerd voor specifieke heidesoorten, waaronder de aanleg van een flink aantal steilranden. Het microreliëf dat daarbij ontstaat vormt een belangrijke nestelplaats voor bijen en wespen. De vondst van de zeldzame gele tubebij op een van deze steilranden vormt de kroon op het werk.

De gele tubebij Stelis signata was sinds 1977 niet meer in ons land aangetroffen. Men dacht daarom dat deze bij uit ons land verdwenen was. In 2013 werd de soort echter op Waarneming.nl gemeld van de Strabrechtse hei en in 2014 van Afferden. In 2015 werd een vrouwtje gevangen op de Sprengenberg op de Sallandse heuvelrug. In 2011 heeft Natuurmonumenten hier kleinschalige maatregelen uitgevoerd voor specifieke heidesoorten, waaronder de aanleg van een flink aantal steilranden. Het microreliëf dat daarbij ontstaat vormt een belangrijke nestelplaats voor bijen en wespen. De vondst van de zeldzame gele tubebij op een van deze steilranden vormt de kroon op het werk.

De gele tubebij Stelis signata was sinds 1977 niet meer in ons land aangetroffen. Men dacht daarom dat deze bij uit ons land verdwenen was. In 2013 werd de soort echter op Waarneming.nl gemeld van de Strabrechtse hei en in 2014 van Afferden. In 2015 werd een vrouwtje gevangen op de Sprengenberg op de Sallandse heuvelrug. In 2011 heeft Natuurmonumenten hier kleinschalige maatregelen uitgevoerd voor specifieke heidesoorten, waaronder de aanleg van een flink aantal steilranden. Het microreliëf dat daarbij ontstaat vormt een belangrijke nestelplaats voor bijen en wespen. De vondst van de zeldzame gele tubebij op een van deze steilranden vormt de kroon op het werk.

De gouden kegelbij Coelioxys aurolimbata is uit ons land recent alleen bekend uit de zuidelijke helft van Limburg. Vóór 1960 kwam deze parasiet van de lathyrusbij Chalicodoma ericetorum ook in het rivierengebied voor. In juli van dit jaar werd de gouden kegelbij gevangen in Duiven. Mogelijk is dit de voorbode van een herovering van het rivierengebied door deze bedreigde soort.

De gouden kegelbij Coelioxys aurolimbata is uit ons land recent alleen bekend uit de zuidelijke helft van Limburg. Vóór 1960 kwam deze parasiet van de lathyrusbij Chalicodoma ericetorum ook in het rivierengebied voor. In juli van dit jaar werd de gouden kegelbij gevangen in Duiven. Mogelijk is dit de voorbode van een herovering van het rivierengebied door deze bedreigde soort.

De gouden kegelbij Coelioxys aurolimbata is uit ons land recent alleen bekend uit de zuidelijke helft van Limburg. Vóór 1960 kwam deze parasiet van de lathyrusbij Chalicodoma ericetorum ook in het rivierengebied voor. In juli van dit jaar werd de gouden kegelbij gevangen in Duiven. Mogelijk is dit de voorbode van een herovering van het rivierengebied door deze bedreigde soort.

Op 17 juni 2009 werd een mannetje van Megachile rotundata gevangen in Groesbeek, Gelderland. Dit is de eerste melding van deze soort in Nederland. Omdat de bij onder andere op luzerne en verwante planten vliegt wordt als Nederlandse naam luzernebehangersbij voorgesteld. De soort komt vooral voor in Midden- en Zuid-Europa, maar is onder andere in Amerika geïntroduceerd voor de bestuiving van luzerne. In dit artikel wordt ingegaan op de herkenning en leefwijze, de huidige verspreiding en de vindplaats in Nederland.

Tot voor kort waren acht soorten kegelbijen Coelioxys uit Nederland bekend. Sinds 2010 kan daar een negende soort aan toegevoegd worden: Coelioxys afra, de schubhaarkegelbij. Op 26 juni werden twee mannetjes gevangen op de Bergerhei in Noord-Limburg. Kegelbijen zijn zogenaamde broedparasieten of koekoeksbijen, die hun eitjes in nesten van andere bijensoorten leggen. De meeste soorten parasiteren bij behangersbijen Megachile, enkele soorten ook bij sachembijen Anthophora en metselbijen Osmia. Coelioxys afra parasiteert waarschijnlijk bij twee gastheren, het zilveren fluitje Megachile leachella en de rotsbehangersbij M. pilidens, die beide in Nederland voorkomen.

Tot voor kort waren acht soorten kegelbijen Coelioxys uit Nederland bekend. Sinds 2010 kan daar een negende soort aan toegevoegd worden: Coelioxys afra, de schubhaarkegelbij. Op 26 juni werden twee mannetjes gevangen op de Bergerhei in Noord-Limburg. Kegelbijen zijn zogenaamde broedparasieten of koekoeksbijen, die hun eitjes in nesten van andere bijensoorten leggen. De meeste soorten parasiteren bij behangersbijen Megachile, enkele soorten ook bij sachembijen Anthophora en metselbijen Osmia. Coelioxys afra parasiteert waarschijnlijk bij twee gastheren, het zilveren fluitje Megachile leachella en de rotsbehangersbij M. pilidens, die beide in Nederland voorkomen.

Op 17 juni 2009 werd een mannetje van Megachile rotundata gevangen in Groesbeek, Gelderland. Dit is de eerste melding van deze soort in Nederland. Omdat de bij onder andere op luzerne en verwante planten vliegt wordt als Nederlandse naam luzernebehangersbij voorgesteld. De soort komt vooral voor in Midden- en Zuid-Europa, maar is onder andere in Amerika geïntroduceerd voor de bestuiving van luzerne. In dit artikel wordt ingegaan op de herkenning en leefwijze, de huidige verspreiding en de vindplaats in Nederland.

Op 17 juni 2009 werd een mannetje van Megachile rotundata gevangen in Groesbeek, Gelderland. Dit is de eerste melding van deze soort in Nederland. Omdat de bij onder andere op luzerne en verwante planten vliegt wordt als Nederlandse naam luzernebehangersbij voorgesteld. De soort komt vooral voor in Midden- en Zuid-Europa, maar is onder andere in Amerika geïntroduceerd voor de bestuiving van luzerne. In dit artikel wordt ingegaan op de herkenning en leefwijze, de huidige verspreiding en de vindplaats in Nederland.

Tot voor kort waren acht soorten kegelbijen Coelioxys uit Nederland bekend. Sinds 2010 kan daar een negende soort aan toegevoegd worden: Coelioxys afra, de schubhaarkegelbij. Op 26 juni werden twee mannetjes gevangen op de Bergerhei in Noord-Limburg. Kegelbijen zijn zogenaamde broedparasieten of koekoeksbijen, die hun eitjes in nesten van andere bijensoorten leggen. De meeste soorten parasiteren bij behangersbijen Megachile, enkele soorten ook bij sachembijen Anthophora en metselbijen Osmia. Coelioxys afra parasiteert waarschijnlijk bij twee gastheren, het zilveren fluitje Megachile leachella en de rotsbehangersbij M. pilidens, die beide in Nederland voorkomen.

Tot voor kort waren acht soorten kegelbijen Coelioxys uit Nederland bekend. Sinds 2010 kan daar een negende soort aan toegevoegd worden: Coelioxys afra, de schubhaarkegelbij. Op 16 juni werden twee mannetjes gevangen op de Bergerhei in Noord-Limburg. Kegelbijen zijn zogenaamde broedparasieten of koekoeksbijen, die hun eitjes in nesten van andere bijensoorten leggen. De meeste soorten parasiteren bij behangersbijen Megachile, enkele soorten ook bij sachembijen Anthophora en metselbijen Osmia. Coelioxys afra parasiteert waarschijnlijk bij twee gastheren, het zilverenfluitje Megachile leachella en de rotsbehangersbij M. pilidens, die beide in Nederland voorkomen.

Megachile pilidens new for the Netherlands (Hymenoptera: Apoidea: Megachilidae) Megachile pilidens Alfken 1924 is reported for the first time from the Netherlands. We also mention some new records in adjacent parts in Germany and Belgium. In Europe M. pilidens has a south-eastern distribution but recently expands to the north. Its occurrence seems to be associated with rocky or stony habitats. The Dutch records in 2005 and 2006 are four females and one male from different sites, all collected in the vicinity of (limestone) quarries in the southernmost part of the province of Limburg. The recent expansion is discussed and some data are presented on host plants and differences with the sibling species M. leachella.

Megachile pilidens new for the Netherlands (Hymenoptera: Apoidea: Megachilidae) Megachile pilidens Alfken 1924 is reported for the first time from the Netherlands. We also mention some new records in adjacent parts in Germany and Belgium. In Europe M. pilidens has a south-eastern distribution but recently expands to the north. Its occurrence seems to be associated with rocky or stony habitats. The Dutch records in 2005 and 2006 are four females and one male from different sites, all collected in the vicinity of (limestone) quarries in the southernmost part of the province of Limburg. The recent expansion is discussed and some data are presented on host plants and differences with the sibling species M. leachella.

Megachile pilidens new for the Netherlands (Hymenoptera: Apoidea: Megachilidae) Megachile pilidens Alfken 1924 is reported for the first time from the Netherlands. We also mention some new records in adjacent parts in Germany and Belgium. In Europe M. pilidens has a south-eastern distribution but recently expands to the north. Its occurrence seems to be associated with rocky or stony habitats. The Dutch records in 2005 and 2006 are four females and one male from different sites, all collected in the vicinity of (limestone) quarries in the southernmost part of the province of Limburg. The recent expansion is discussed and some data are presented on host plants and differences with the sibling species M. leachella.

Do pre samo pedesetak godina na oprašivanje gajenih biljaka nije se obraćala naročita pažnja. Međutim, sa razvojem hemijske industrije pesticida i njihove primene u poljoprivredi, dolazi do poremećaja ravnoteže koja je postojala između oprašivača i cvetnica i do drastičnog smanjenja brojnosti oprašivača. Zbog toga su započeta široka istraživanja u cilju iznalaženja adekvatnih pronalaženje metoda gajenja solitarnih pčela i bumbara. U radu je izložen kratak pregled savremenih dostignuća u gajenju i primeni alternativnih oprašivača. Istaknuto je da je otvorena nova oblast proučavanja i pokušaja domestifikacije više vrsta solitarnih pčela i bumbara. Osnovni zadatak u radu je da se iscrpnom idioekološkom studijom vrsta Osmia cornuta (Latreille) i O. rufa (Linnaeus) da doprinos uvođenju nove tehnologije gajenja i korišćenja tj. domestifikacije podvrsta O. cornuta cornuta (Latreille) i O. rufa cornigera (Rossi) kao alternativnih oprašivača biljaka. Idioekološka proučavanja populacija podvrsta O. c. cornuta i O. r. cornigera su obuhvatila praćenje njihove sezonske aktivnosti u periodu od 1994. do 1999. godine u prirodnim uslovima, opis gnezda i njihove biometrijske karakteristike, dinamiku izleganja u laboratorijskim i prirodnim uslovima, sa posebnim osvrtom na njihovu dijapauzu. Proučavan je takođe i uticaj različitih faktora na odnos i raspored polova u gnezdima u toku različitih sezona, kao i uticaj prateće faune na populacije vrsta O. cornuta i O. rufa, sa posebnim osvrtom na iznalaženje metoda kontrole najznačajnijih reducenata brojnosti populacija ovih pčela. U radu je izložen faunistički pregled familije Megachilidae u Jugoslaviji, sa posebnim osvrtom na potencijalne kandidate za masovno gajenje i korišćenje kao oprašivača različitih biljnih kultura. Istaknuto je da je na teritoriji SR Jugoslavije do sada registrovano ukupno 22 roda i 106 vrsta iz familije Megachilidae. Sve te vrste iz ove familije svrstane su u 6 horoloških elemenata, sa sledećim procentualnim učešć, Plant pollination had not drawn much attention until almost fifty years ago. However, development of chemical industry and utilization of pesticides in agriculture brought about the imbalance between the number of pollinators and flowering plants and drastic reduction of pollinators they need. That is why numerous investigations started worldwide in order to find methods for rearing alternative pollinators. In this thesis we present a short survey of contemporary achievements in management and utilization of these alternative pollinators. We point out new attempts of domestication of several species of solitary bees and bumble bees. By carrying out a comprehensive idioecological study of the subspecies O. cornuta cornuta ( Latreille) and O. rufacornigera ( Rossi) in this thesis we tried to introduce new procedures and utilization, i.e. semidomestication of these alternative pollinators. Idioecology of the subspecies O. c. cornuta and O. r. cornigera populations encompasses the following of their seasonal activities in the period from 1994 to 1999 under natural conditions, description of nests and their biometric characteristics, dynamics of emerging under laboratory and natural conditions, with special emphasis on their diapauses. We also studied the influence of various factors on the sex ratio and distribution of sexes in nests, as well as the impact of accompanying fauna on populations of these species, with special attention to new methods of control of the most significant reducers of populations of O. cornuta and O. rufa . In the thesis we present the faunistic survey of the family Megachilidae in Yugoslavia, with special emphasis on potential candidates for semidomestication and their use as pollinators of various plants. It is stressed that the total of 22 genera and 106 species from the family Megachilidae were registered in SR Yugoslavia up to date. All the species from this family were classified into six horologic elements with the following percentages

Inhoud 1. Inleiding 3 2. Iets over de levenswijze 4 3. Lijst van de Nederlandse niet-parasitaire Megachilidae 5 4. Materiaal 5 5. Determineertabellen 7 6. Verspreidingskaarten 19 7. Literatuur 44 8. Samenvatting 45 9. Summary 46 10. Bijlage 46 11. Index 47 Tekeningen: J.J.A.M. Wessendorp Ontvangen: 2 september 1980 1. Inleiding Deze atlas behandelt de verspreiding van de in Nederland voorkomende solitaire bijensoorten, welke behoren tot de zg. 'buikverzamelaars'. De wijfjes van deze soorten verzamelen en vervoeren het stuifmeel op een borstel op de buik, de buikschuier of scopa. Iets meer systematisch gezegd: het betreft de inlandse soorten der Megachilidae uit de genera Anthidiellum Cockerell, Anthidium Fabricius, Anthocopa Lepeletier

Inhoud 1. Inleiding 3 2. Iets over de levenswijze 4 3. Lijst van de Nederlandse niet-parasitaire Megachilidae 5 4. Materiaal 5 5. Determineertabellen 7 6. Verspreidingskaarten 19 7. Literatuur 44 8. Samenvatting 45 9. Summary 46 10. Bijlage 46 11. Index 47 Tekeningen: J.J.A.M. Wessendorp Ontvangen: 2 september 1980 1. Inleiding Deze atlas behandelt de verspreiding van de in Nederland voorkomende solitaire bijensoorten, welke behoren tot de zg. 'buikverzamelaars'. De wijfjes van deze soorten verzamelen en vervoeren het stuifmeel op een borstel op de buik, de buikschuier of scopa. Iets meer systematisch gezegd: het betreft de inlandse soorten der Megachilidae uit de genera Anthidiellum Cockerell, Anthidium Fabricius, Anthocopa Lepeletier

Inhoud 1. Inleiding 3 2. Iets over de levenswijze 4 3. Lijst van de Nederlandse niet-parasitaire Megachilidae 5 4. Materiaal 5 5. Determineertabellen 7 6. Verspreidingskaarten 19 7. Literatuur 44 8. Samenvatting 45 9. Summary 46 10. Bijlage 46 11. Index 47 Tekeningen: J.J.A.M. Wessendorp Ontvangen: 2 september 1980 1. Inleiding Deze atlas behandelt de verspreiding van de in Nederland voorkomende solitaire bijensoorten, welke behoren tot de zg. 'buikverzamelaars'. De wijfjes van deze soorten verzamelen en vervoeren het stuifmeel op een borstel op de buik, de buikschuier of scopa. Iets meer systematisch gezegd: het betreft de inlandse soorten der Megachilidae uit de genera Anthidiellum Cockerell, Anthidium Fabricius, Anthocopa Lepeletier

The bees described and recorded below were collected and kindlv sent to me by Dr. H. Bvtinski-Salz, Tel-Aviv, and Mr. J. Wahrman, Jerusalem, Palestine. The types of the new species and the new variety, as well as, the allotvpes of Osmia sordita R. Benoist and Osmia .wadicola Alfken are in my collection.

The following records, descriptions and notes were based on a material of Megachilid bees collected bv Dr. José M. a Dusmet, Madrid, from the continental Spain, and by Mr. Anselmo Pardo Alcaide, Melilla, from Spanish Morocco. I am greatly indebted to the above-said colleagues for their kind assistance, as well as, to the authorities Instituto Español de Entomología, Madrid, for sending me the type of Anthidium astilleroi Dusmet and A nthidium eloederleini dusmeti subsp. nov., for studv.