Search

This thesis investigates the development of early farming societies in Western Anatolia and Southeastern Europe between 7000 and 5000 BCE. This ‘Balkan-Anatolian zone’ is often approached as an intermediary between Neolithic ‘core areas’ in Southwest Asia, where crops and animals were first domesticated, and the Neolithization of Southeastern and Central Europe. New field research, however, indicates that the Balkan-Anatolian zone has a deep Neolithic history and its own internal complexity. Therefore, this thesis aims to re-direct attention to the diachronic multi-regional development of Neolithic ways of life in this area. I adopt a settlement perspective on Neolithization, and develop a methodology for reconstructing and comparing local and regional habitation histories (Part I). This methodology builds on the multi-scalar discussion of the diachronic development of houses (domestic architecture), settlement organization, and regional settlement patterns, and aims to address the intersection between habitation patterns and the character and practices of Neolithic communities. Following this methodological framework, I analyze habitation in five regional case studies (Part II, Ch. 5-9), followed by an inter-regional comparative investigation, contextualization and discussion (Part III, Ch. 10-11). I propose that the framework of availability – substitution – consolidation (Zvelebil 2009) provides a starting point for recognizing regional differences in the development of Neolithic settled landscapes. As an important addition to this framework, the archaeological record shows that regional processes of substitution and consolidation (6700/6000-5700 BCE) were followed by the collapse, or ‘bust’, of settled landscapes across the Balkan-Anatolian zone (5700-5500 BCE), and the partial renewal of habitation (5500-5000 BCE). This is in line with ideas proposed for the demographic development of early farming societies, e.g. by Shennan et al. (2013) and Bandy (2008). Foll

This thesis investigates the development of early farming societies in Western Anatolia and Southeastern Europe between 7000 and 5000 BCE. This ‘Balkan-Anatolian zone’ is often approached as an intermediary between Neolithic ‘core areas’ in Southwest Asia, where crops and animals were first domesticated, and the Neolithization of Southeastern and Central Europe. New field research, however, indicates that the Balkan-Anatolian zone has a deep Neolithic history and its own internal complexity. Therefore, this thesis aims to re-direct attention to the diachronic multi-regional development of Neolithic ways of life in this area. I adopt a settlement perspective on Neolithization, and develop a methodology for reconstructing and comparing local and regional habitation histories (Part I). This methodology builds on the multi-scalar discussion of the diachronic development of houses (domestic architecture), settlement organization, and regional settlement patterns, and aims to address the intersection between habitation patterns and the character and practices of Neolithic communities. Following this methodological framework, I analyze habitation in five regional case studies (Part II, Ch. 5-9), followed by an inter-regional comparative investigation, contextualization and discussion (Part III, Ch. 10-11). I propose that the framework of availability – substitution – consolidation (Zvelebil 2009) provides a starting point for recognizing regional differences in the development of Neolithic settled landscapes. As an important addition to this framework, the archaeological record shows that regional processes of substitution and consolidation (6700/6000-5700 BCE) were followed by the collapse, or ‘bust’, of settled landscapes across the Balkan-Anatolian zone (5700-5500 BCE), and the partial renewal of habitation (5500-5000 BCE). This is in line with ideas proposed for the demographic development of early farming societies, e.g. by Shennan et al. (2013) and Bandy (2008). Foll

Stefan Elevelts onderzoek heeft als doel de bestaanseconomieën te reconstrueren van drie nederzettingen in de Sibaritide, Zuid-Italië, van de midden-bronstijd tot de vroege ijzertijd (ca. 1700 - 700 v.Chr.). In deze dissertatie worden de relaties tussen strategieën van exploitatie van diersoorten en andere economische activiteiten, waarbij rekening wordt gehouden met factoren als nederzettingsuitbreiding, populatiegroei en het productief potentieel van territoria van sites. Verder wordt de rol van zowel gedomesticeerde als wilde dieren binnen een gemeenschap vanuit een sociaal perspectief onderzocht. Centraal in dit onderzoek staan een aantal archeozoölogische datasets van drie sites in de Sibaritide: Broglio di Trebisacce, Timpone della Motta en Torre Mordillo. Twee case-studies uit Apulië (Coppa Nevigata en Rocavecchia) worden gepresenteerd om de toepasbaarheid van de veranderingen in subsistentie-strategieën voorgesteld voor de Sibaritide te evalueren.

Stefan Elevelts onderzoek heeft als doel de bestaanseconomieën te reconstrueren van drie nederzettingen in de Sibaritide, Zuid-Italië, van de midden-bronstijd tot de vroege ijzertijd (ca. 1700 - 700 v.Chr.). In deze dissertatie worden de relaties tussen strategieën van exploitatie van diersoorten en andere economische activiteiten, waarbij rekening wordt gehouden met factoren als nederzettingsuitbreiding, populatiegroei en het productief potentieel van territoria van sites. Verder wordt de rol van zowel gedomesticeerde als wilde dieren binnen een gemeenschap vanuit een sociaal perspectief onderzocht. Centraal in dit onderzoek staan een aantal archeozoölogische datasets van drie sites in de Sibaritide: Broglio di Trebisacce, Timpone della Motta en Torre Mordillo. Twee case-studies uit Apulië (Coppa Nevigata en Rocavecchia) worden gepresenteerd om de toepasbaarheid van de veranderingen in subsistentie-strategieën voorgesteld voor de Sibaritide te evalueren.

The aim of this book is to obtain a better understanding of the settlement dynamics in the part of central South Lazio that comprises the Latial Volcano, the Pontine plain and the western slopes of the Monti Lepini and Ausoni. The periods discussed are the Ancient Bronze Age (BA), the early phases of the Middle Bronze Age (BM1/2), the late phase of the Middle Bronze Age (BM3), the Recent Bronze Age (BR), the early phases of the Final Bronze Age (BF1/2) and the last phase of the Final Bronze Age (BF3, also called Roma-Colli Albani I). The Early Iron Age is divided into four Roma-Colli Albani phases (RMCA IIA, IIB, IIIA, IIIB). N.B. voor het Afdrukken op bestelling, informeer bij: H.W.A.Krafft@rug.nl

The aim of this book is to obtain a better understanding of the settlement dynamics in the part of central South Lazio that comprises the Latial Volcano, the Pontine plain and the western slopes of the Monti Lepini and Ausoni. The periods discussed are the Ancient Bronze Age (BA), the early phases of the Middle Bronze Age (BM1/2), the late phase of the Middle Bronze Age (BM3), the Recent Bronze Age (BR), the early phases of the Final Bronze Age (BF1/2) and the last phase of the Final Bronze Age (BF3, also called Roma-Colli Albani I). The Early Iron Age is divided into four Roma-Colli Albani phases (RMCA IIA, IIB, IIIA, IIIB). N.B. voor het Afdrukken op bestelling, informeer bij: H.W.A.Krafft@rug.nl

Meelpap en soep uit een aardewerken pot Rond 1970 vonden archeologen bij het dorp Swifterbant in Flevoland, op een diepte van ca. 5 m beneden NAP, de resten van nederzettingen uit het vijfde millennium voor Christus. Vijfduizend jaar voor Christus stond de zeespiegel lager dan tegenwoordig en was er bij de nederzetting een natuurlijk landschap van kreken, oeverwallen, moerassen en hogere rivierduinen. Vanaf de Midden-Steentijd woonden in dit gebied jagers-verzamelaars op de rivierduinen. Later, in de Nieuwe Steentijd, gingen de bewoners op de oeverwallen langs de kreken wonen, op plaatsen die voor visvangst gunstig waren. Deze mensen namen akkerbouw en veeteelt over van boerengemeenschappen in zuidelijker streken, al hielden zij tevens vast aan traditionele middelen van bestaan als jacht, visvangst en verzamelen. De introductie en bereiding van landbouwgewassen zal een grote verandering in het eetpatroon hebben gebracht. De winterse omstandigheden waren overigens zo nat en drassig, dat men alleen van het voorjaar tot de herfst in de ‘Swifterbantse’ nederzettingen gewoond kan hebben. Bij transport zullen kano’s gebruikt zijn. Nieuw is in die periode het vervaardigen van aardewerk. Promovendus Paulien de Roever bestudeerde de aardewerken potscherven. Het blijkt dat de potten, met een inhoud van 1 tot 15 liter, voornamelijk zijn gebruikt om in te koken, bijvoorbeeld meelpap of soep. Ze hebben een S-vorm en een puntbodem, geschikt voor het transport per kano om het gebied te bereiken. Het aardewerk werd deels ter plekke vervaardigd, maar kwam ook van elders. Het is opgebouwd met rollen, een techniek die waarschijnlijk is gebaseerd op vlechtwerk. Deze techniek, de vormen van het aardewerk en de versiering zijn zeer verschillend van die van de boerengemeenschappen. De kenmerken vormen een gemeenschappelijk element met andere jager-verzamelaarsculturen aan de randgebieden van die boerengemeenschappen, van Frankrijk tot in Polen. Daarmee lijkt er sprake van een eigen ontwik

Meelpap en soep uit een aardewerken pot Rond 1970 vonden archeologen bij het dorp Swifterbant in Flevoland, op een diepte van ca. 5 m beneden NAP, de resten van nederzettingen uit het vijfde millennium voor Christus. Vijfduizend jaar voor Christus stond de zeespiegel lager dan tegenwoordig en was er bij de nederzetting een natuurlijk landschap van kreken, oeverwallen, moerassen en hogere rivierduinen. Vanaf de Midden-Steentijd woonden in dit gebied jagers-verzamelaars op de rivierduinen. Later, in de Nieuwe Steentijd, gingen de bewoners op de oeverwallen langs de kreken wonen, op plaatsen die voor visvangst gunstig waren. Deze mensen namen akkerbouw en veeteelt over van boerengemeenschappen in zuidelijker streken, al hielden zij tevens vast aan traditionele middelen van bestaan als jacht, visvangst en verzamelen. De introductie en bereiding van landbouwgewassen zal een grote verandering in het eetpatroon hebben gebracht. De winterse omstandigheden waren overigens zo nat en drassig, dat men alleen van het voorjaar tot de herfst in de ‘Swifterbantse’ nederzettingen gewoond kan hebben. Bij transport zullen kano’s gebruikt zijn. Nieuw is in die periode het vervaardigen van aardewerk. Promovendus Paulien de Roever bestudeerde de aardewerken potscherven. Het blijkt dat de potten, met een inhoud van 1 tot 15 liter, voornamelijk zijn gebruikt om in te koken, bijvoorbeeld meelpap of soep. Ze hebben een S-vorm en een puntbodem, geschikt voor het transport per kano om het gebied te bereiken. Het aardewerk werd deels ter plekke vervaardigd, maar kwam ook van elders. Het is opgebouwd met rollen, een techniek die waarschijnlijk is gebaseerd op vlechtwerk. Deze techniek, de vormen van het aardewerk en de versiering zijn zeer verschillend van die van de boerengemeenschappen. De kenmerken vormen een gemeenschappelijk element met andere jager-verzamelaarsculturen aan de randgebieden van die boerengemeenschappen, van Frankrijk tot in Polen. Daarmee lijkt er sprake van een eigen ontwik

Voor de meeste geologen hebben de jonge gronden van de voormalige Zuiderzee, welke ten gevolge van de inpolderingen sinds kort droog liggen, ogenschijnlijk weinig aantrekkelijks. Veeleer gaat de belangstelling uit naar die gebieden in de Noordoost-polder, waar de hoge ligging van de keileem ten opzichte van het maaiveld — de vroegere zeebodem — de mogelijkheid opent voor studie en verzamelen van gesteenten. Inderdaad zijn er ten aanzien hiervan enkele interessante terreinen, waar belangrijke hoeveelheden gesteenten als residu van een sterk geërodeerd keileemlandschap, zijn terug te vinden en tevens de studie van de herkomst van deze zwerfstenen mogelijk maken.