Search

De milieubelasting door gewasbescherming in biologische laan- en vruchtboomteelten is vele malen kleiner dan die in de gangbare teelten. Biologisch telen levert een grotere milieuwinst op in de vruchtboomteelt dan in de laanboomteelt, maar omdat de vruchtboomteelt een intensieve teelt is, is ook de biologische sector er afhankelijker van gewasbeschermingsmiddelen dan in de laanboomteelt. Dat blijkt uit onderzoek van het Praktijkonderzoek Plant en Omgeving op verzoek van de Productwerkgroep Bomen van Bioconnect. Op basis van het middelenverbruik in twee laanboomteelten (berk en linde) en twee vruchtboomteelten (één- en tweejarige Malus) is een vergelijking gemaakt tussen de milieubelasting in de biologische en gangbare boomkwekerij. In de biologische vruchtboomteelt wordt bij de schimmelbestrijding veel zwavel ingezet. De milieubelasting voor het waterleven, bodemleven en grondwater is laag bij dit middel. Wel kent zwavel een hoge emissie naar de lucht waardoor het irriterend is voor de toepasser. Ook is zwavel (licht) schadelijk voor veel biologische bestrijders. De insecticiden die in de biologische (vruchtboom)teelt werden toegepast, zijn nauwelijks milieubelastend en goed te combineren met biologische bestrijders. Het aandeel van de herbiciden in de milieubelasting was erg groot, zowel op het gangbare laanboombedrijf als op het gangbare vruchtboombedrijf. De meeste van deze middelen hebben echter in 2008 geen toelating meer in de boomkwekerij. Een aantal insecticiden die in de gangbare teelten werden gebruikt, zorgen per kg middel voor veel milieubelasting en zijn zeer schadelijk voor veel nuttige organismen op de kwekerij. Het verbruik van insecticiden lag echter relatief laag. Klik hier voor de volledige tekst van het rapport ‘Milieuwinst biologische boomkwekerij. Vergelijking van de milieubelasting door gewasbescherming in enkele biologische en gangbare teelten van boomkwekerijgewassen’ door De Blok.

In de biologische teelt wordt soms bloedmeel gebruikt als stikstofmeststof met een snelle werking. Beendermeel wordt gebruikt als fosfaatmeststof. Beide zijn afkomstig uit de vleesverwerkende industrie. In sommige markten voor biologische producten bestaat weerstand tegen het gebruik van bloedmeel en beendermeel. Praktijkonderzoek Plant en Omgeving heeft op verzoek van de Productwerkgroep Bomen in 2007 en 2008 onderzoek gedaan naar plantaardige alternatieven voor snelwerkende stikstofmeststof. “De proeven hebben we uitgevoerd met de meststoffen Monterra malt 5-1-5 en Monterra ricinus 4,5-1,5-8 en compost in vruchtbomen op klei en Phlox op duinzandgrond,” vertelt onderzoeker Frank van der Helm. Bij een proef met vruchtbomenonderstammen op een vruchtbare voormalige zeekleibodem hebben de onderzoekers geen invloed gezien van het gebruik van organische N-meststoffen op de groei, het aantal en de diameter van de geoogste onderstammen. Wel is in 2007 een verschil gemeten in minerale stikstofwaarden in de bodem. Hierbij is geen duidelijk verschil in beschikbaar N gemeten tussen bloedmeel en plantaardige meststoffen. Bij een proef met Phlox op een arme duinzandgrond is wel effect gezien van gebruik van organische N-meststoffen op de groei en het geoogste plantgewicht. Er zijn op duinzand echter weinig verschillen gemeten in beschikbare stikstof in de bodem. Van der Helm: “Bij de bemestingstrategie is de hoeveelheid fosfaat in de plantaardige meststoffen beperkend geweest voor het geven van een hogere bemesting. Bij bloedmeel is dit geen probleem, want dit bevat nauwelijks tot geen fosfaat. Als binnen het bedrijf geen ruimte is om een hogere fosfaatgift aan de vaste planten te geven, dan is het gebruik van bloedmeel alsnog de enige oplossing. Het weglaten van stalmest in de bemesting en meer gebruik van compost maakt meer bijmesten met alternatieven voor bloedmeel mogelijk”. Klik hier voor de volledig tekst van het rapport 'Demonstratieproeven alternatieven voor bloedmeel in