Search

Bij ernstige geweldsdelicten wil de rechter doorgaans weten hoe de verdachte tot zijn daad is gekomen. Daartoe doet de rechter een beroep op forensisch psychologen en psychiaters. Deze experts hebben de neiging om verklaringen te zoeken in de richting van complexe psychodynamiek. Daaraan kleeft het risico van eenzijdigheid: soms zijn er andere – bijvoorbeeld psychofarmacologische – verklaringen voor gewelddadig gedrag. In dit artikel illustreren we dit probleem aan de hand van een casus.

De betrouwbaarheid van hervonden herinneringen aan seksueel misbruik in de kindertijd vormde jarenlang de inzet van een intense discussie binnen de psychologie, psychiatrie en het recht. De intensiteit van het debat is ondertussen danig afgenomen. Het belang van het onderwerp blijft evenwel bestaan. Wetenschappelijk onderzoek suggereert dat het type hervonden herinnering relevant is voor de authenticiteitkwestie. In deze bijdrage beschrijven we de verschillende typologieën en de daarmee gepaard gaande classificatieproblemen. We benadrukken de behoefte aan solide, consistente en repliceerbare classificatiecriteria.

Op een zondagochtend in het najaar van 2001 wordt op een braakliggend terrein vlakbij een parkeerplaats in Maastricht het levenloze lichaam aangetroffen van een jonge vrouw.