Search

In Wageningen heeft de planologie van meet af aan haar plaats tussen de technische wetenschappen moeten vinden en hervinden. Naast aansprekende resultaten, zoals de lagenbenadering die in Wageningen is ontwikkeld, heeft dat geleid tot permanent theoretiseren van de complexe wederzijdse inwerking tussen menselijk handelen en bodem, water en klimaat. Groene planologie en het landschap als centraal onderzoeksobject bepalen de huidige positie en theorievorming van de planologie.

De afgelopen decennia is de professionele zorg voor erfgoedmet een trefzekere beweging terechtgekomen in de dynamischebaan van de ruimtelijke ordening. De huidige systeemcrisis inde ruimtelijke ordening dwingt de erfgoedsector om zichzelfdaardoor ook opnieuw te positioneren. Erfgoedopgaven zullenin een context van crisis, krimp en terugtredende overheidop andere manieren moeten worden aangepakt. Nieuwekennisvragen op het snijvlak van erfgoed en ruimte doemen op.

Het fundament onder elke vorm van cultuurhistorisch landschapsbeleid is het toekennen van historische waarden aan landschappen. Jarenlang waren het experts zoals archeologen, historici en historisch geografen die deze waarden vaststelden. De wijze waarop het beleid voor het cultuurhistorisch landschap gestalte krijgt, is de afgelopen jaren veranderd. Samenwerking met burgers speelt in de nieuwe beleidstheorie een steeds grotere rol. Het betrekken van burgers betekent dat de waarden die zij toekennen een plaats krijgen in het beleid. De implicaties van dit nieuwe cultuurhistorische landschapsbeleid lijken niet goed doordacht te zijn.