Search

2008 Dünya Ekonomik Krizi sonrasında uluslararası vergi kayıp ve kaçağıyla mücadelede idareler arası iş birlikleri hız kazanmıştır. Bu iş birliklerinde şeffaflık ve sınır aşan vergisel bilgi değişimi ve bu iş birliğinin otomatik türü öne çıkmaktadır. Vergisel amaçlarla otomatik bilgi değişiminde önce finansal hesap bilgileri ardından ülke bazında rapor bilgileri bakımından önemli gelişmeler yaşanmış, son olarak dijital platformlar aracılığıyla elde edilen gelir bilgisinin otomatik değişimi uluslararası vergisel iş birliklerinin kapsamına dâhil edilmiştir. Bu son kategoriyi aktifleştirmek üzere çok kısa bir süre önce bazı ülkeler tarafından adımlar atılmıştır. Bu makalede, Türkiye’nin yeni uluslararası vergisel iş birliğinin neresinde olduğu analiz edilmiş ve uluslararası hukuk çerçevesinin henüz tamamlanmadığı, iç hukuk çerçevesinin ise genel olarak uyumlu olduğu sonucuna varılmıştır., After the 2008 World Economic Crisis, international administrative cooperation gained momentum in the fight against international tax evasion and avoidance. Transparency and cross-border exchange of tax information and its automatic type have become prominent in this regard. In the automatic exchange of information for tax purposes, significant developments occurred in terms of first financial account information and then country-by-country report information, and finally, the automatic exchange of information on income earned through digital platforms has been included in the scope of international tax administrative cooperation Several countries have recently taken steps to activate this last category of cooperation. This article analyzes where Turkey stands in the new international tax cooperation and concludes that the international law framework has not yet been completed, while the domestic law framework is generally compatible.

Tacirler bilindiği üzere gerçek kişi olabileceği gibi tüzel kişilerden de oluşabilir. TTK m. 3 gereğince “bir tacirin borçlarının ticari olması asıldır” kuralına gerçek kişiler bakımından TTK m. 19/1 hükmü sebebiyle iki tane istisna getirilmişken, tüzel kişi tacirler bakımından herhangi bir istisnanın yer almadığı görülmektedir. Diğer taraftan özel Kanun niteliğindeki TKHK m. 3/k’da yer alan tüketici tanımı “bir mal veya hizmeti ticari veya mesleki olmayan amaçlarla edinen, kullanan veya yararlanan gerçek ya da tüzel kişi” şeklinde olması sebebiyle; tüzel kişi tacirlerin tüketici sıfatının belirlenmesinde tereddütler yaşandığı gözlemlenmektedir. Buna bağlı olarak, tüzel kişi tacirlerin taraf olduğu hukuki uyuşmazlıklarda, dava şartı arabuluculuk ticari/tüketici meselesinin belirlenmesinde sıkıntılar da yaşanabilmektedir. Çalışmamızda, tüzel kişi tacirlerin tüketici sıfatı sorunun çözülebilmesi için öğretideki çeşitli görüşler ve yargı kararları birlikte incelenerek; bu kapsamda çıkabilecek hukuki uyuşmazlıkların ticari/tüketici dava şartı arabuluculuklardan hangisine gireceği konusunda değerlendirmeler yapılması planlanmaktadır., As it is known, traders can be natural persons as well as legal entities. TTK m. According to the rule of "it is essential that a trader's debts are commercial", in terms of real persons, Article 3 of the TCC. While two exceptions were introduced due to the 19/1 provision, it is seen that the-re is no exception for legal person merchants. On the other hand, TKHK m. Since the definition of consumer in 3/k is “real or legal person who acquires, uses or benefits from a good or service for commercial or non-professional purposes”; It is observed that there are hesitations in de-termining the consumer title of legal person merchants. Accordingly, in legal disputes to which legal person merchants are a party, difficulties may also be experienced in determining the commercial/consumer issue of mediation as a condition of litigation. In our study, in order to solve the problem of the consumer title of legal person merchants, various opinions in the doctrine and judicial decisions are examined together; It is planned to make evaluations about which of the commercial/consumer litigation mediations will enter into legal disputes that may arise in this context.

The order of World Trade Organization (WTO), which deals with international trade at the global level, allows the handling of trade also at the regional level under certain conditions. In this context, regional trade agreements (RTA) have been signed and this trend continues. Such treaties have been named differently whereas they have essentially same functions. On the other hand, while there is an advanced dispute settlement mechanism within the WTO, similar mechanisms are also included in RTAs. Like other WTO members, Turkey has concluded bilateral RTAs in the form of Free Trade Agreement (FTA), which include dispute resolution provisions. In the design of these settlement mechanisms, a place in the spectrum of political/diplomatic and legal character has been adopted with varying weights. Although the dispute settlement mechanisms of FTAs have more advanced provisions in recent years compared to previous ones, there are still examples where important deficiencies and gaps are noticeable., Uluslararası ticareti küresel düzeyde ele alan Dünya Ticaret Örgütü (DTÖ) düzeni, ticaretin bölgesel düzeyde de ele alınmasına belirli şartlar altında izin vermektedir. Bu kapsamda çok sayıda bölgesel ticaret antlaşması (BTA) hayata geçirilmiştir ve bu eğilim sürmektedir. Özünde işlevi aynı olan bu tür antlaşmalar farklı şekillerde adlandırılmıştır. Diğer taraftan, hâlihazırda DTÖ bünyesinde ileri düzey bir anlaşmazlıkların halli mekanizması mevcut iken BTA’larda da benzer mekanizmalara yer verilmiştir. Diğer DTÖ üyeleri gibi Türkiye de, BTA’lar akdetmiştir. Bu kapsamda gerçekleştirilen ikili Serbest Ticaret Antlaşmaları (STA)’nda anlaşmazlık çözüm hükümlerine yer verilmiştir. Bu mekanizmaların tasarımında değişen ağırlıklarda siyasal/diplomatik karakter ile hukuksal karakter arasında bir yer benimsenmiştir. Mekanizmalar son yıllarda önceki yıllara göre daha ileri hükümler içerse de, önemli eksiklikler ve boşlukların göze çarptığı örnekler hala mevcut bulunmaktadır.

Bir mental rahatsızlık olan Alzheimer hastalığı, ileri yaştaki bireyler arasında sıkça görülmektedir. Ayırt etme gücünü önemli oranda etkileyen bu rahatsızlığın doğuracağı sonuçları hukuken inceleme zorunluluğu doğmuştur. Ayırt etme gücünün varlığı noktasında tereddüde düşülen bu kişilerin, gerek sağlararası hukuki işlemler gerek ölüme bağlı hukuki işlemler yaparken izlenmesi ve işlemlerinin sıhhatinin aranması hukuk güvenliğini sağlayacaktır. Bununla birlikte bu kimselerin vesayet altına alınması toplum ve hasta bakımından elzem olabilmektedir. Son olarak, Alzheimer hastalarının hukuka aykırı eylemlerinden ne ölçüde sorumlu olacakları da incelenmelidir. Bu bakımdan “Hastalığın evreleri açısından bir derecelendirmeye gidilebilir mi?”, sorusu yanıtlanmaya çalışılacaktır., Alzheimer disease, which is a mental disease, is frequently seen among elderly individuals. It is the legal obligation to examine the consequences of this disease, which significantly affects the discernment. Observing these people, who have hesitations about the existence of the discernment, both when making legal transactions inter vivos and testament, and seeking the legal competence will ensure legal security. However, taking these people under guardianship may be essential for the society and also for the patient. Finally, the subject of this study is to what extent Alzheimer's patients will be responsible for their torts. In this respect, the question "Can a grading be made in terms of the stages of the disease?" will be tried to be answered.

Çalışmamızda, öncelikle TTK m. 421.6’nın uygulanmasını gerektiren genel kurul kararları ve bu kararların kapsamı ele alınacaktır. Bu bağlamda, pay devri sınırlaması getiren, mevcut imtiyazların kapsamını değiştiren, mevcut imtiyazları kaldıran kararlar ile tasfiyeden dönme kararının hükmün uygulama alanına dahil olup olmadığı ve işletme konusunun tamamen değiştirilmesi ifadesi ile hangi durumlarının kastedildiği hususları inceleme konusu yapılacaktır.Daha sonra, nama yazılı pay sahiplerinin TTK m. 421.6’de öngörülen imkândan faydalanabilmeleri için ilgili karara olumlu oy vermemelerinin yeterli olup olmayacağı ve karara olumsuz oy veren pay sahiplerinin ayrıca muhalefetlerini toplantı tutanağına geçirtmiş olmaları şartının aranıp aranmayacağı sorunları mercek altına alınacaktır.Nihayet, TTK m. 421.6’deki kararlara olumsuz oy vermiş nama yazılı pay sahipleri bakımından altı aylık süre boyunca kanuni bağlamın etkisiz hâle gelip gelmeyeceği, şirketin alım teklifinde bulunarak pay devrine onay vermeyi reddedebilmesinin mümkün olup olmadığı, bu hususta nama yazılı payların borsaya kote edilmiş olup olmasının farklı bir sonuca varılmasını gerektirip gerektirmeyeceği meseleleri ele alınacaktır., In this study, temporary ineffectiveness of share transfer restrictions in the context of Turkish Commercial Code (TCC) Art. 421.6 in joint stock company will be examined. In our study, primarily general assembly resolutions requiring the implementation of TCC Art. 421.6 and the scope of these resolu-tions will be discussed. In this context, it will be examined whether the decisi-ons that change the scope of existing privileges, remove existing privileges and the decision to withdraw from liquidation fall within the scope of application of the provision. In addition, it will be clarified which situations are meant by the expression of complete change of the company’s field of activity.Then, the questions will be discussed whether it will be sufficient for the regis-tered share owners not to agree to the relevant resolution in order to benefit from the opportunity envisaged in TCC art. 421.6. Again, the question of whether the shareholders who voted against the resolution should also have their opposition recorded in the meeting minutes will be examined.Finally, it will be evaluated whether the statutory restriction will become inef-fective for the six-month period for the registered share owners who voted against the resolutions in TCC Art. 421.6. In addition, the issue will be discus-sed whether it is possible for the company to refuse to give consent for the transfer of shares by making a take over offer in cases where 421.6 is applicab-le. In this regard, it will be evaluated whether shall be reached a different conclusion or not when the registered shares are listed on the stock exchange.