Search

Nederlands (for English, see below) Dit proefschrift beargumenteert dat architectuur een imperiale omgeving creëerde waarin Europeanen op allerlei manieren werden betrokken met overzees imperialisme, tussen 1860 en 1960. Imperialisme is lang gezien als iets dat uitsluitend buiten Europa effect had. Aansluitend bij recente inzichten illustreert dit onderzoek dat de koloniale impact ook in Europa groot en concreet was - zo concreet, dat het imperialisme in de 19e en 20e eeuw de gebouwde omgeving van Europese steden mede vormde. In de context van hechter wordende banden tussen moederland en kolonie, een globaliserende wereldeconomie, en architectonische innovatie verrezen in Europa talloze gebouwen met imperiale connecties: monumenten, musea en ministeries, maar ook fabrieken, havens, kantoren, en missie- en zendingshuizen. Samen betrokken deze gebouwen allerlei groepen in Europese samenlevingen bij de expansie overzee, van politici en industriëlen tot arbeiders en toeristen. Beeldhouwwerk en schilderingen, maar ook posters, advertenties, en de namen van de gebouwen verwezen naar hun koloniale verwikkelingen. Bovendien versterkte deze verwikkeling ook stedelijke, nationale, en Europese identiteiten. Op stedelijk en landelijk niveau ontleenden steden en naties hun identiteit aan hun koloniale rol. Op Europees niveau groeide de overtuiging dat de koloniserende landen een dominante Europese beschaving vormden met een gezamenlijke koloniale missie. De revue passeren onder andere de rijstpellerijen van de Zaanstreek en het Koloniaal Instituut in Amsterdam, maar ook de koloniale connecties van steden als Parijs, Glasgow, Hamburg en Londen. English This dissertation argues that between 1860 and 1960, architecture created an imperial environment in which Europeans were involved with overseas empire in manifold ways. Imperialism has long been seen as something that affected only ‘colonial’ regions outside of Europe. Following recent insights, however, this stud

Nederlands (for English, see below) Dit proefschrift beargumenteert dat architectuur een imperiale omgeving creëerde waarin Europeanen op allerlei manieren werden betrokken met overzees imperialisme, tussen 1860 en 1960. Imperialisme is lang gezien als iets dat uitsluitend buiten Europa effect had. Aansluitend bij recente inzichten illustreert dit onderzoek dat de koloniale impact ook in Europa groot en concreet was - zo concreet, dat het imperialisme in de 19e en 20e eeuw de gebouwde omgeving van Europese steden mede vormde. In de context van hechter wordende banden tussen moederland en kolonie, een globaliserende wereldeconomie, en architectonische innovatie verrezen in Europa talloze gebouwen met imperiale connecties: monumenten, musea en ministeries, maar ook fabrieken, havens, kantoren, en missie- en zendingshuizen. Samen betrokken deze gebouwen allerlei groepen in Europese samenlevingen bij de expansie overzee, van politici en industriëlen tot arbeiders en toeristen. Beeldhouwwerk en schilderingen, maar ook posters, advertenties, en de namen van de gebouwen verwezen naar hun koloniale verwikkelingen. Bovendien versterkte deze verwikkeling ook stedelijke, nationale, en Europese identiteiten. Op stedelijk en landelijk niveau ontleenden steden en naties hun identiteit aan hun koloniale rol. Op Europees niveau groeide de overtuiging dat de koloniserende landen een dominante Europese beschaving vormden met een gezamenlijke koloniale missie. De revue passeren onder andere de rijstpellerijen van de Zaanstreek en het Koloniaal Instituut in Amsterdam, maar ook de koloniale connecties van steden als Parijs, Glasgow, Hamburg en Londen. English This dissertation argues that between 1860 and 1960, architecture created an imperial environment in which Europeans were involved with overseas empire in manifold ways. Imperialism has long been seen as something that affected only ‘colonial’ regions outside of Europe. Following recent insights, however, this stud