Search

Die alternatiewe, anti-establishment Vrye Weekblad (1988-1994) het deur die nuustemas wat gepubliseer is, die aanbieding daarvan en die manier waarop Afrikaans gebruik is, die Nasionale Party-regering, die apartheidsideologie en euwels wat daarmee gepaardgegaan het aan die kaak gestel. Op dié wyse het die Vrye Weekblad (VWB) ʼn identiteits(her)konfigurasie van wit Afrikaanssprekendes aangemoedig. Ter ondersteuning van dié poging is die konstruk Boer gebruik as positiewe en negatiewe identiteitsmerker - prysnaam én skeldnaam. Vir die artikel is Boer/boer verder ondersoek en word dit in drie dele bespreek. In deel een word die historiese betekenisverruiming en die mitologisering van die Boer, wat in die hede ook gereeld omstredenheid ontketen, uiteengesit. In die tweede deel van die artikel word ʼn ontleding gedoen van die gebruik van Boer/boer in koppe, prikkels en fotokoppe op die 226 beskikbare voorblaaie van VWB in die digitale versameling van Stellenbosch Universiteit. Die derde deel van die studie bevat die resultate van ʼn doelbewuste steekproef op die binneblaaie van 90 uitgawes van VWB. Die fokus was op koppe en onderkoppe. Die ontleding van Boer word benader vanuit ʼn postkoloniale oogpunt met spesifieke verwysing na hoe VWB ʼn kulturele tussenruimte geskep het waarin andersdenkende Afrikaners ʼn weerstandsidentiteit kon aanneem sonder om afstand te doen van alle aspekte van hul Afrikaneridentiteit. Die posisie tussen kulture, hibridisering, wat as ʼn dinamiese, vloeibare proses vertolk word, het ook ʼn brug gebou tussen Afrikaners en hul landgenote. VWB se gelyktydige gebruik van Boer - ʼn prysnaam én ʼn skeldnaam - kom ook pertinent aan die orde. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Hierdie artikel ondersoek aan die hand van voorblaaie en verwante artikels die wyse waarop Huisgenoot in die 1980's en 1990's Diana, prinses van Wallis, asook TV- en rolprentsterre gebruik het om voorheen ongekende sirkulasiesyfers te handhaaf, maar later al hoe meer misdaadstories (in kombinasie met stories oor Afrikaanse sangers) geplaas het. Teen 2002, toe Esmaré Weideman redakteur geword het, was daar reeds ʼn afname in sirkulasie en het navorsing gewys dat lesers nie meer so geneë was met die resep wat Niel Hammann so suksesvol begin het nie. Tog is grootliks daarmee voortgegaan en publiseer Huisgenoot ʼn besonder eksplisiete foto van ʼn slagoffer van terrorisme in die buiteland. Na talle lesersbesware hieroor onderneem Huisgenoot om dít nie weer te doen sonder dat lesers op die voorblad gewaarsku word nie. In 2012 verskyn misdaadstories gereeld op Huisgenoot se voorblad as ʼn vorm van vermaak. In een geval word ook die slagoffers se foto prominent gebruik en word die verkragting van ʼn vrou in detail beskryf. Hiermee is Hammann se benadering van sensasiemet-sofistikasie finaal vervang. Dit dui op ʼn wesenlike koerswysiging in wat aanvaarbaar was of nie binne die Afrikaanse gesinstydskrif-mark. [ABSTRACT FROM AUTHOR]