Search

Achtergrond Longontsteking wordt in de eerste lijn vaak empirisch behandeld, maar over de nauwkeurigheid van de klinische huisartsendiagnose is weinig bekend. Daarom hebben we gekeken naar de diagnostische nauwkeurigheid van de huisartsendiagnose (gesteld op basis van anamnese en lichamelijk onderzoek) voor het vaststellen van (radiologisch bevestigde) pneumonie bij patiënten met acute hoest in de eerste lijn. Methode Bij 2.810 patiënten in twaalf Europese landen die met acute hoest de huisarts consulteerden, werd aan de huisartsen gevraagd direct na registratie van anamnese en lichamelijk onderzoek aan te geven of ze longontsteking vermoedden (ja of nee). Binnen een week werd een thoraxfoto gemaakt. Deze werd beoordeeld door lokale radiologen die niet op de hoogte waren van andere patiëntkenmerken. Resultaten 140 patiënten hadden op de X‑thorax een pneumonie (5 %), van wie er 41 (29 %) als zodanig waren gediagnosticeerd door de huisarts. Huisartsen diagnosticeerden pneumonie bij 31 (1 %) patiënten op klinische gronden in de groep waarbij er geen radiologisch bevestigde pneumonie aanwezig bleek te zijn (n = 2.670). Van de patiënten bij wie door huisartsen op klinische gronden een pneumonie werd gediagnosticeerd, bleek er bij 57 % sprake van een radiologisch bevestigde pneumonie (positief voorspellende waarde, PPV). Negatieve voorspellende waarde (NPV), sensitiviteit en specificiteit van het klinische oordeel van de huisarts waren respectievelijk 96 %, 29 % en 99 %. Patiënten met een radiologisch bevestigde pneumonie bij wie klinisch geen pneumonie gediagnosticeerd was, vertoonden minder ernstige symptomen in vergelijking met patiënten met een klinische diagnose pneumonie (p

Background: At present it is not known which subgroups of children with otitis media acuta (AOM) derive benefit from antibiotics and which do not. Methods: In an individual patient data meta-analysis on six randomised trials, including 1643 children aged 6 months to 12 years with AOM, we performed subgroup analyses to identify children who might benefit more than others from treatment with antibiotics. The primary outcome was a prolonged course of AOM, which was defined as having either residual pain or fever at 3-7 days. Results: In children younger than 2 years of age with bilateral AOM, 55% in the control group and 30% in the antibiotics group still had pain and/or fever at 3-7 days: a rate difference (RD) of -25% (95% CI -36 - -14%, NNT 4). In children aged 2 years or older with unilateral AOM these percentages were 26% and 19% (RD -7%, 95% CI -14-0%, NNT 15). For age alone no differences were found. In children with and without otorrhoea the RD and NNT were -36% (95% CI -53 - -19%) and 3, and -14% (95% CI -23% - -5%) and 8. Discussion: Antibiotics appear to be more beneficial in children younger than 2 years of age with bilateral AOM, and in children with AOM and otorrhoea. For most other children with mild disease an observational policy seems justified. The Dutch AOM guideline has been changed to match these findings.