Search

Neonatal mortality represents a relevant problem in dogs during the first three weeks of life. The risk of mortality during the first two days of life is particularly high, with most neonatal losses occur-ring within this period. Both infectious and non-infectious diseases, such as dystocia, trauma and con-genital malformations, can cause neonatal mortality. Among all the conditions that can lead to death in newborns, hypoxia, hypothermia and hypoglycemia are mostly observed. An accurate neonatal clinical examination allows to identify at-risk newborns and to provide them with adequate treatment. Apgar score, birth weight, body temperature and glycemia are useful parameters for the assessment of at-risk newborns.Finally, prevention is a key point to limit neonatal diseases and mortality. Prevention is carried out through meticulous breeding and environmental management.

Eimeria (E.) stiedae is a protozoan parasite causing hepatic coccidiosis in rabbits. It mostly infects younger animals and causes nonspecific signs like stunted growth, weakness, dehydration, diarrhea and anorexia. Macroscopically, the liver has a typical appearance. It is enlarged, showing firm yellow-white lesions on the surface. These lesions are enlarged bile ducts filled with bile and necrotic debris. Although all diagnostic tools for hepatic coccidiosis in live animals are currently impracticable or inconclusive, ultrasound might be useful for the diagnosis of hepatic coccidiosis. However, the appearance of liver changes associated with E. stiedae on ultrasonography has poorly been described in the literature. In this study, ex-vivo ultrasound of 24 livers was performed, i.e. the livers of two healthy rabbits and 22 livers of rabbits with suspected liver coccidiosis. Hyperechoic lesions of variable size and shape were found in all affected livers. In some of these livers, other signs of hepatic disease were detected: heterogenous liver parenchyma, appearance of hepatomegaly with round edges, gallbladder sludge and thickening of the gallbladder wall.

Good vaccination practices may contribute to a good efficacy of vaccines. In this study, the hygiene of vaccination syringes on pig farms was investigated. The degree of contamination with bacteria, yeasts and molds and the potential risk factors for this contamination of 79 vaccination syringes were examined, as well as the effect of repeated skin injections on contamination of the vaccine bottle. The percentage syringes with low (10000 CFU/ml) contamination with bacteria was 32, 27 and 42, respectively. Regarding the yeast/molds, the percentage syringe contamination was 49, 37 and 14 for the categories mentioned above. Contamination was significantly lower in syringes that were both cleaned and stored in the refrigerator. Skin injections resulted in variable bacterial contamination, but had little impact on the yeast/ mold count. In this study, it is shown that syringes for vaccinating pigs can be very contaminated, and that measures such as cleaning the syringe and storing it in the refrigerator are beneficial.

Vaginal cytology is a useful diagnostic technique due to its simplicity and ability to obtain results quickly. The main reason to obtain a vaginal smear is to distinguish the stages of the ovarian cycle in bitches. Evaluation of the sample is usually done by means of a Diff-Quick (DQ) staining. In clinical practice, differentiation between cornified or keratinized cells and non-keratinized cells by using this coloration method is not always straight forward. The Harris-Shorr (HS) stain, however, is able to differentiate cells containing keratin precursors from other cell types by marking them red, but is cumbersome to perform. In this study, a new, simplified version of this Harris-Shoff stain was compared with the conventional Diff-Quick method. A positive correlation was found between the cornified cells (DQ) on the one hand and the sum of the completely red cells and >50% red cells (HS) on the other hand (r(s) (72) = 0.574 (p < 0.001) ). As a result, this modified Harris-Shorr stain can provide added value in practical conditions.

Anorexia and ileus are common postoperative complications in rabbits and can be fatal if left untreated. Risk factors, like stress and pain, need to be minimized or avoided as much as possible. To get an insight into potential risk factors related to the anesthetic protocol for orchidectomy and ovario(hyster)ectomy (OV(H)X), a questionnaire was sent to veterinarians in Belgium and the Netherlands. Based on 209 answered questionnaires, a significant difference in the development of anorexia and ileus could be seen depending on the type of surgery (less in orchidectomy than in OV(H)X). Two other significant differences were noted: ovario(hyster)ectomized rabbits less frequently developed ileus when butorphanol was used, and more frequently developed anorexia when an antidote was used. This must however be interpreted carefully, since other study-related factors may have played a role. When considering whether or not buprenorphine - an opioid drug for which contradictory results have been reported in the literature - induces gastrointestinal stasis in rabbits, it is noteworthy that in this study, ileus was not reported to be a significant, more frequently noted side effect.

In this article, an overview is provided of possible preventive measures that can be taken to safeguard rabbit health. Yearly vaccination against myxomatosis and rabbit hemorrhagic disease for example is key, and should be advised to rabbit owners by every veterinarian. Providing correct feed is also generally accepted as very important in the prevention of both dental and gastrointestinal problems. Some aspects of the housing can help preventing health problems in rabbits, such as obesity, podo-dermatitis and urinary tract problems. Veterinarians less often advise owners to electively neuter their female rabbits. However, when performed before two years of age, it is an important way of preventing genital tumors such as the frequently occurring uterine adenocarcinoma. A thorough knowledge of veterinarians and a good communication with rabbit owners about the importance of the prevention of disease may aid in obtaining healthier pet rabbits with a better longevity.

Equine astma is de overkoepelende term voor een inflammatoir proces ter hoogte van de diepere luchtwegen. Deze aandoening wordt verder onderverdeeld in lichte tot matige astma, beter bekend als “inflammatory airway disease” (IAD), en ernstige astma, beter bekend als “recurrent airway obstruction” (RAO). RAO veroorzaakt inflammatie en obstructie van de diepe luchtwegen, wat leidt tot chronische hoest, verhoogde ademhalingsinspanning in rust en inspanningsintolerantie, meestal bij paarden ouder dan zeven jaar. IAD daarentegen kan op elke leeftijd voorkomen en de klinische tekenen zijn vaak veel subtieler, namelijk verminderd presteren en occasioneel hoesten. Equine astma wordt voornamelijk getriggerd door een hoge concentratie aan stof en schimmelsporen in de stalomgeving of pollen tijdens de zomermaanden in het geval van “summer pasture associated” RAO (SPARAO). De gouden standaard om equine astma te diagnosticeren is het uitvoeren van een endoscopie, gevolgd door een broncho-alveolaire lavage (BAL). Het aanpassen van de omgeving is en blijft de belangrijkste behandelingsmethode, vaak in combinatie met het tijdelijk toedienen van corticosteroïden en bronchodilatatoren.

De kennis van en de opvattingen over mens en dier veranderen doorheen de tijd. De zoektocht naar wat de mens typeert en verschillend maakt van dieren is van bij aanvang bepalend. In de Griekse oudheid legde Aristoteles, met zijn Scala naturæ, de basis voor een antropocentrisch denken over dieren. Het fundamentele verschil dat verondersteld wordt te bestaan tussen mens en dier is een leidend principe. De kerkvaders eigenden zich het denken van Aristoteles toe, waardoor ze het hiërarchische denken in relatie tot dieren verder verspreidden en versterkten in de westerse wereld. Dit eerste deel van het voorliggend tweeledig artikel eindigt met hoe Montaigne in de zestiende eeuw de hiërarchie van Aristoteles opnieuw in vraag stelde, terwijl Descartes enkele decennia later dieren nog voorstelde als puur mechanische constructies.

Bone scintigraphy is a very sensitive technique to detect early changes in the metabolic activity of bone structures such as a higher blood perfusion and/or bone remodeling. Therefore, bone scintigraphy is highly suited as sensitive diagnostic tool in the lameness examination of dogs. Due to the limited specificity of this technique, scintigraphy has to be combined with structural imaging techniques. In this retrospective study, 194 patients with complaints of limping and/or pain in the hind legs were observed in the period of 2001 until 2020. Sixty-four dogs were included in the study based on patient data and results. In the selected dogs, the findings on the scintigraphy scans were compared to the results of prior examinations and to the imaging techniques which were taken based on the scintigraphy images. Based on this retrospective study, it can be concluded that bone scintigraphy is useful in conditions where previous examinations were inconclusive.

In recent years, gonadectomy in dogs has become the subject of growing criticism. Novel studies have demonstrated that this type of surgery can have negative effects on the dog's health, effects that at first sight cannot be linked to the removal of the gonads or the absence of sex steroids. In this review, the literature on the long term-health effects of gonadectomy in dogs is described. The most important medical indication for ovariectomy in a bitch is lowering the risk of pyometra and mammary tumors, diseases which arc prevalent in intact bitches. Spaying is often done in young bitches because of the protective effect it has on the development of mammary tumors. However, recent research has shown that orthopedical problems and some non-genital tumors are more prevalent in dogs after gonadectomy, especially if spayed before puberty. Results of these studies also show a major impact of the breed of the dog, hence a general advice for the dog population is not feasible. Veterinarians have to evolve towards a patient-specific advice in this matter.

The duration of antimicrobial treatment of bacterial urinary tract infections in small animals is usually longer than in human medicine and there is a suspicion that the duration of treatment in dogs and cats as advised in the 2011 guidelines may be too long. Longer treatment duration causes a higher cost for the owner and potentially more side effects for the pet, as well as an increased risk for the development of antimicrobial resistance in animals and people. In 2019, new guidelines were published by the `International Society for Companion Animal Infectious Diseases' on the diagnosis and management of bacterial urinary tract infections in dogs and cats. The aim of the present article is to provide an overview of the recommended treatment (choice of antimicrobial drug and duration of therapy) for the different types of bacterial urinary tract infection in small animals. Also, practical tips are given to definitively diagnose a urinary tract infection. In that way, first certainty can be obtained about the presence of a bacterial infection as the cause of the clinical signs present, and subsequently, a well-advised antibiotic choice can be made based on the type of urinary tract infection and the antimicrobial susceptibility pattern. The role of non-steroidal anti-inflammatory drugs in controlling lower urinary tract signs, while awaiting urine culture results, is discussed. Last but not least, it is important to realize that not every positive urine culture should lead to antimicrobial therapy.

Dogs with a portosystemic shunt (PSS) often have urinary abnormalities. In this retrospective study, the prevalence of urolithiasis and other urinary abnormalities secondary to extrahepatic (EH)PSS was determined from the onset of the clinical signs until the day of surgical correction of the PSS. About 67% of all dogs were presented with urinary complaints that were directly (39%) or probably (28%) related to the EHPSS. Some dogs had surgery for urolithiasis and subsequent quantitative stone analysis revealed ammonium biurate uroliths , suggesting the presence of an underlying PSS. Additionally, 77% of the dogs that did not have any urinary complaints appeared to have urinary abnormalities based on medical imaging and/or urinalysis. Overall, 70.4% of the dogs had urolithiasis. In this study, the importance of performing a complete urinalysis, supplemented with medical imaging of the urinary system in all dogs with an EHPSS is demonstrated. In addition, the importance of quantitative analysis of uroliths is stressed, as the presence of ammonium biurate may be suggestive of a PSS.

The objective of this study was to perform a retrospective analysis of transfusions that were given to dogs in the year 2018 at the Small Animal Clinic of the Faculty of Veterinary Medicine of Ghent University. A total of 87 dogs were included in this study, which together accounted for a total of 140 received transfusions. The number of packed red blood cell transfusions (n = 85) was three times higher than that of fresh frozen plasma (n = 28) or fresh whole blood (n = 27) administrations. Primary immune-mediated hemolytic anemia was diagnosed most frequently and, in comparison with previous studies, anticoagulant rodenticide intoxication was seen in a remarkably high number of dogs receiving blood products. Transfusion reactions were noted in 23.2% of transfusions, with fever occurring most frequently.

Bad news can be defined as any news which negatively affects the client’s future perspective. Bad news conversations are frequent in veterinary medicine, and the way these are conducted has a major impact on the veterinarian-client relationship. In human medicine, and more recently also in veterinary medicine, several strategies have been formulated for delivering bad news in order to reduce stress and enhance satisfaction for both the veterinarian and the client. Five essential elements can be found in the different models for these challenging interactions. First, the conversation should be prepared ahead if possible, and an appropriate setting for the conversation should be created. Next, the client’s perspective about his animal’s disease is explored, followed by the bad news message itself in short, understandable pieces, while responding empathically to emotions, which may arise. Further information and planning is then provided in small chunks when the client is ready for this.

Whenever a discussion arises regarding canine hip problems, many veterinarians will automatically conclude that it's hip dysplasia they are dealing with, often followed by the statement that mostly large breed dogs suffer from this condition. In the literature, this statement is largely confirmed; however, canine hip problems include more than the typical dysplastic joint in large to giant breed dogs. In this paper, the other "usual suspects" are discussed, particularly in small breed dogs. The focus lies on the pelvic anatomy, the possible diagnoses and the treatment options, both conservatively and surgically.

A short description is given of the life and work of scientists active in veterinary research, who contributed substantially to the knowledge of human disease and health. Microbiology and immunology were their main fields of interest. Important microbiologists include Edmond Nocard, Karl F. Meyer, Daniel Salmon, Victor Babes and Arnold Theiler. Still others were mainly active as immunologists. Gaston Ramon's works on bacterial toxins resulted in effective vaccines against tetanos as well as diphteritis, until then an important cause of child mortality. Early findings of Auguste Chauveau established a basis for understanding immunity to microbial diseases. Nobel prize-winning Peter C. Doherty helped to elucidate the complex mechanisms of cellular immunity.

Obesity is a major issue in veterinary medicine. It is not only an accumulation of fat, but obesity also has important cardiovascular and respiratory implications. Therefore, it can strongly influence the anesthesia in obese patients. In addition, obesity can have an underlying cause or may lead to related conditions, which can complicate the anesthesia. Finally, obesity leads to changes in the pharmacodynamics and kinetics of certain drugs, such as anesthetics. These changes require dose adjustments depending on the anesthetic. Unfortunately, the available information is very limited in veterinary medicine and is mainly obtained by extrapolation from human medicine. In this article, an overview is provided of the pathophysiological and pharmacological changes in obese animals, which are important during anesthesia.

A short description is given of different ways of using oxen, dogs, draught- and cart horses for traction, mainly in agriculture, in Western Europe in recent centuries. The primitive way of hauling with one animal evolved to complex systems with up to six horses for one carriage. The art attained a state of perfection around 1940-1950, before disappearing rapidly and completely, except for recreative use and in royal celebrations.

Wanneer een reu niet kan ejaculeren, kan epididymaal sperma gebruikt worden om een teef kunstmatig te insemineren. In deze studie werden twee methoden vergeleken om epididymaal sperma te verzamelen na castratie, namelijk de “float-up”-methode en de aspiratiemethode. Met de float-up-methode konden meer spermatozoa verzameld worden dan met de aspiratiemethode (1810±718,1 miljoen versus 694±244,5 miljoen respectievelijk, p-waarde = 0,018). Wanneer sperma verzameld werd met de float-up-methode, kon na het invriezen een trend tot een hogere motiliteit waargenomen worden dan met de aspiratiemethode (52±9,4% versus 44±9,4% respectievelijk, p-waarde = 0,060). Deze stalen vertoonden meer bloedcontaminatie dan de stalen verzameld met de aspiratiemethode. Dit bleek echter geen nadelig effect te hebben op de spermakwaliteit en -kwantiteit. Daarom kon geconcludeerd worden dat bij voorkeur de float-up-methode dient gebruikt te worden, wanneer epididymaal sperma verzameld moet worden bij honden.

A short description is given of horse- and dog-powered machines, which freed humans from several types of hard slave labor. Horse-driven norias helped to evacuate water in the construction of canals. The well-known horse mills were mainly used for milling wheat and other grains to meal. On dairy farms, dog-powered treadmills took over from maids and peasant women the heavy task of producing butter by keping cream in rapid motion in order to separate fat. Dogs also powered very diverse ustensils such as roasting spits in large kitchens and bellows in forgeries.

Om een beter inzicht te krijgen in het voorkomen van antimicrobiële resistentie tegen ‘de meest kritisch belangrijke antibiotica met hoogste prioriteit voor humane geneeskunde’ bij kleine huisdieren werd een descriptieve retrospectieve analyse van 811 antibiogrammen bij hond en kat uitgevoerd. De antibiogrammen werden door een diergeneeskundig, diagnostisch laboratorium uitgevoerd op 811 Escherichia coli-isolaten afkomstig van klinische stalen van honden en katten genomen door dierenartsen uit Vlaanderen, waarbij de isolaten voornamelijk van fecale (62,5%) of urogenitale (30,5%) oorsprong waren. De antimicrobiële gevoeligheid werd bepaald aan de hand van de disk-diffusiemethode met breekpunten voorzien door de leverancier van de antibioticumschijfjes. Met deze testmethode was 9,5% van de Escherichia coli-isolaten resistent tegen of intermediair gevoelig voor marbofloxacine, 16,7% voor enrofloxacine en 15,7% voor cefovecin. Het enigszins onverwachte verschil in resistentie tussen marbofloxacine en enrofloxacine kan mogelijk ten minste deels verklaard worden door de verschillende klinische breekpunten die gebruikt worden om de resultaten van een gevoeligheidstest voor honden- en kattenisolaten bij beide agentia te interpreteren. Het is mogelijk dat de waargenomen resistentie in deze studie het gevolg is van het regelmatige gebruik van onder andere fluoroquinolonen en derdegeneratiecefalosporinen, zodat het gebruik van deze ‘meest kritisch belangrijke antibiotica met hoogste prioriteit voor humane geneeskunde’ een belangrijk aandachtspunt in de kleinehuisdierensector blijft.

Huidtumoren, met name melanocytaire tumoren, zijn frequent voorkomende neoplasieën bij het paard. In deze casus wordt een atypisch geval van een melanocytoma bij een bijna vijf jaar oude Andalusiër beschreven. Histopathologisch onderzoek toonde een opvallende epidermale component bestaande uit multifocale tot miliaire nestjes van epitheloïde cellen. Deze waren discontinu verspreid over alle lagen van de epidermis, inclusief de haarfollikelwand. Dit patroon wordt ook pagetoïde spreiding of “buckshot pattern” genoemd en is een kenmerk van verschillende humane tumoren waaronder melanoma’s, “Paget disease” en “Bowen’s disease”. Volgens de auteurs is de onderstaande casus de eerste beschrijving van pagetoïde spreiding van een equine melanocytaire tumor.

Een drie maanden oude, vrouwelijke, intacte labrador-retriever werd doorverwezen wegens een vermoedelijk congenitaal hartprobleem. Klinische symptomen waren niet aanwezig, maar op het lichamelijk onderzoek werd een luide, continue hartruis met fremitus opgemerkt (graad 5 op 6) ter hoogte van de linkerhartbasis. Door middel van echocardiografie werd de diagnose van persisterende ductus arteriosus (PDA) en pulmonalisstenose (PS) gesteld. Anderhalve maand na de initiële presentatie werd de PDA chirurgisch gesloten. De PS werd medicamenteus behandeld met de ß-blokker atenolol en werd verder opgevolgd om de respons op deze therapie en de eventuele noodzaak van een ballonvalvuloplastie te evalueren. Deze casus toont aan dat een kwalitatief en volledig echocardiografisch onderzoek steeds noodzakelijk is bij een jong dier met een hartruis. Ook wanneer de oorzaak van de hartruis snel geïdentificeerd kan worden, in het voorliggende geval persisterende ductus arteriosus, moet er gecontroleerd worden op eventuele bijkomende afwijkingen, zoals hier pulmonalisstenose.

Een vijf jaar oude, vrouwelijke Chinese zaagbekeend werd aangeboden met een chronische en wederkerende conjunctivitis van het linkeroog. Op klinisch onderzoek werden overvloedige traanvloei en een kazig nodulair letsel vastgesteld ter hoogte van de palpebrale conjunctiva. Bij autopsie werd een kazig, necrotisch beleg waargenomen ter hoogte van de linkerconjunctiva en de infraorbitale sinus, en er waren multipele granulomen in diverse interne organen aanwezig. Histologisch onderzoek toonde granulomateuze splenitis, hepatitis, arteritis, fibrinonecrotiserende enteritis, conjunctivitis en tevens amyloïdose van lever en milt aan. Bacteriologisch en moleculair onderzoek van de conjunctiva bij het levende dier toonde respectievelijk de aanwezigheid van een multiresistente Escherichia coli en Chlamydia psittaci aan. Deze bacteriën bleken van ondergeschikt pathogeen belang. Pre mortem werd echter geen cytologisch onderzoek of ziehlneelsen (ZN)-kleuring op de histologische coupe van het conjunctivabiopt uitgevoerd. Bovendien werden pre mortem geen bijkomende onderzoeken, zoals bloedonderzoek en radiografie, uitgevoerd. De definitieve diagnose van een Mycobacterium avium-infectie ter hoogte van de conjunctiva en de inwendige organen werd pas bevestigd na autopsie door middel van een ZNkleuring en polymerasekettingreactie (PCR)- analyse. Lokale en systemische behandelingen met antimicrobiële producten, zoals fluoroquinolonen, tetracyclinen en aminoglycosiden, waren niet succesvol.

Equine dental pathology and its diagnosis have been described in part 1 and 2 (published in 2015 and 2016 respectively) of this series of articles on equine dentistry. In this third and last part, different treatment options are discussed and the cases, in which they can be applied, are highlighted. Along with the growing interest in equine dentistry and the increasing knowledge about it, the treatment options and the available instrumentation have strongly evolved over the years. This enables both the field veterinarian and the more specialized veterinary surgeon to perform efficient treatment of a wide variety of dental pathologies.

De diagnose van cryptorchidie bij het paard is vaak een uitdaging aangezien niet altijd definitief uitsluitsel kan gegeven worden op basis van de anamnese, het klinische onderzoek en het rectaal en echografisch onderzoek. Verschillende endocrinologische diagnostische testen zoals de bepaling van het testosteron-, androstenedione-, oestrogenen-, urinaire steroïden- en het antimülleriaans hormoongehalte, die de aanwezigheid van testiculair weefsel aantonen, zijn beschreven. In dit artikel wordt getracht om de voor- en nadelen van deze testen te vergelijken, zodat practici een idee krijgen welke testen in de praktijk gebruikt kunnen worden.

Een mannelijke, intacte labrador retriever van vijf jaar oud werd op spoed aangeboden met algemene klachten van koorts, lethargie en anorexie. Tijdens het klinisch onderzoek werden erg pijnlijke huidletsels dorsaal ter hoogte van de nek en rug opgemerkt. Verder was er links apicaal een duidelijk systolisch bijgeruis met een graad van 4/6 aanwezig. Het histopathologisch onderzoek van een huidbiopt vertoonde een ruptuur van de follikelwand met daarrond een uitgesproken suppuratieve ontstekingsreactie. De hond werd gediagnosticeerd met post-grooming furunculose en mitralisklependocardiose ACVIM stage B2. De kiem verantwoordelijk voor de post-grooming folliculitis en furunculose werd door middel van bacteriologisch onderzoek ook gevonden in de shampoo waarmee de hond werd gewassen net voor de ontwikkeling van de huidletsels, waardoor een oorzakelijk verband tussen het wassen en de huidletsels kon aangenomen worden.

In deze casus wordt de succesvolle behandeling beschreven van een traumatische mid-diafysaire femurfractuur met behulp van een type I “tie-in-fixator” bij een kookaburra. Een vijf maanden oude, in gevangenschap gehouden kookaburra (Dacelo novaeguineae) werd aangeboden met trauma ten gevolge van interspecies-agressie. Op basis van klinisch en radiografisch onderzoek werd de aanwezigheid van een gesloten, multipele, dwarse tot spiraalvormige, mid-diafysaire femurfractuur vastgesteld. Na reductie van de fractuur werd stabilisatie bekomen door het toepassen van een type I tie-in-fixator bestaande uit een combinatie van een intramedullaire (IM) pin en een externe skeletale fixator. Postoperatieve radiografische opnamen bevestigden een optimale reductie van de fractuur en een correcte plaatsing van het osteosynthesemateriaal. Postoperatief trad er een vlotte recovery op en werden er onmiddellijk een goede steunname en normale belasting van de aangetaste poot waargenomen. Hoewel de externe fixatie een week later door de vogel verwijderd werd, bleek er nog steeds goede stabilisatie aanwezig te zijn en bleef de functionaliteit van de aangetaste poot behouden. Twee weken postoperatief bevestigden controleradiografieën fractuurheling die gekarakteriseerd werd door lichte callusvorming en een startende overbrugging van de cortices. Op basis van de klinische en radiografische bevindingen werd besloten om de IM-pin op dat ogenblik te verwijderen. Tijdens een opvolgingsperiode van drie maanden vertoonde de kookaburra volledig herstel.

In the first part of this series of articles on modern equine dentistry, which was published in the fourth issue of this journal in 2015, different dental pathologies in the horse were reviewed. In this second part, the focus is directed towards how these diseases can be diagnosed. This involves the implementation of a proper oral examination combined with the use of correct terminology/nomenclature to record the encountered pathology on a dental record sheet. Several dental diagnostic imaging techniques, such as oral endoscopy, radiography, computed tomography, scintigraphy and MRI provide complementary information on the identification of the exact disease process, a prerequisite to deduct proper prognostic and therapeutic conclusions.

In het kankeronderzoek wordt het knaagdierkankermodel beschouwd als de standaard. De translatie van onderzoeksresultaten van knaagdier naar mens is echter verre van optimaal en het wordt dan ook aanbevolen om de werkzaamheid van nieuwe kankergeneesmiddelen te bevestigen bij hogere diersoorten vooraleer humane studies worden gestart. Honden met spontane kanker zijn de perfecte kandidaten. De histologische, biologische en genetische achtergrond van kanker is beter vergelijkbaar tussen honden en mensen dan tussen knaagdieren en mensen. Tevens zijn de tumorontwikkeling en de interactie tussen de tumor, de gastheer en de micro-omgeving van de tumor analoog aan die bij de mens. De diagnostische en behandelingsmogelijkheden voor de hond zijn overeenkomstig met die voor de mens, terwijl de progressie van kanker bij honden snel genoeg is om binnen een aanvaardbare termijn resultaten te bekomen. Tenslotte is het reglementair gezien makkelijker om honden op te nemen in klinische onderzoeken dan humane patiënten, wat uitgebreide mogelijkheden voor onderzoek verschaft. De hond zelf heeft bovendien ook baat bij deelname aan klinische studies omdat deze een bijkomende kans op genezing kunnen bieden.

Since 2016, an extensive spread of RHDV2, a virus variant of the classical rabbit hemorrhagic disease virus (RHDV) is ongoing in the Belgian rabbit population. Both variants of the virus usually cause acute death without prior symptoms. Vaccination against both variants of the virus is possible. In Belgium, only a vaccine protecting against the classical RHDV has been registered. On their own responsibility, veterinarians are allowed to import a vaccine protecting against RHDV2 that is registered in another EU member state, in accordance with the so-called legislative waterfall-system. The current epidemiological situation warrants preventive vaccination of rabbits against RHD. It should be noted that myxomatosis is currently rather neglected in view of the increased attention for the RHDV2 spread. Myxomatosis also still causes a high mortality in both wild and domesticated rabbits. Veterinarians should correctly inform the public about the two important viral diseases in rabbits and the possibilities for prevention.

A new technique, mini-FLOTAC, has recently been developed for the microscopic diagnosis of infections with gastro-intestinal nematodes in domestic animals. In this comparative study of diagnostic techniques, the mini-FLOTAC technique was compared to the commonly used McMaster technique for the detection and quantification of gastro-intestinal parasites in livestock as well as for the evaluation of the time needed to perform the assays. One hundred fecal samples (78 horses, 11 bovines, 6 sheep and 5 goats) were examined with both the mini-FLOTAC and McMaster technique. This revealed that more infections with gastro-intestinal parasites could be diagnosed with the mini-FLOTAC technique than with the McMaster technique, but the comparative study also showed a very high correlation (correlation coefficient = 0.90, p < 0.001) between both techniques regarding the number of eggs per gram feces (EPG) detected. The time needed to examine the samples with the mini-FLOTAC technique (13 minutes) was significantly higher (P < 0.05) than the time needed with the McMaster technique (6 minutes). This difference in time also depended on the observed EPG value, as with high EPG values, the difference in time between both techniques increased even more. In conclusion, the mini-FLOTAC technique can be preferred when an accurate diagnosis of a low infection level is necessary, e.g. to detect anthelmintic resistance. In other circumstances, the faster McMaster technique can be considered as the preferable technique.

Het op regelmatige tijdstippen bepalen van de lichaamsconditie van koeien is in de moderne melkveehouderij een belangrijk instrument om het nutritionele management van de dieren te optimaliseren. De ‘Thunder Measure (TM) Vet Device’ werd door Ingenera SA, Zwitserland ontwikkeld om op een objectieve en eenvoudige manier de conditie of “body condition score” (BCS) bij melkkoeien te bepalen. Aan de hand van een smartphone-applicatie gekoppeld aan een lasertoestel wordt een analyse gemaakt van drie foto’s van de dorsale zijde van het dier, bijvoorbeeld in de voedergang. In dit onderzoek werden de correlatie en de herhaalbaarheid van de TMVet Device berekend in vergelijking tot de conventionele BCS-bepaling en de ultrasonografisch bepaalde “backfat thickness” (BFT). De conventionele BCS werd gemeten door een dierenarts ervaren in het bepalen van de conditie van melkkoeien en drie minder ervaren studenten diergeneeskunde. Bij dezelfde koeien werd de lichaamsconditie ook bepaald aan de hand van de BFT. De resultaten bekomen via het gebruik van de TM-Vet Device waren slechts matig gecorreleerd met de BFT (r=0,38; P

Een jonge, mannelijke rottweiler werd aangeboden met neurologische symptomen die sinds zijn geboorte aanwezig waren. De hond vertoonde hypermetrie op de voorhand, ataxie op de achterhand en zijn proprioceptie was achteraan duidelijk vertraagd. Computertomografisch onderzoek na myelografie en een MRI-onderzoek toonden een lang dorsaal subarachnoïdaal diverticulum aan, dat zich uitbreidde van craniaal C2 tot craniaal C5. Dit diverticulum veroorzaakte een ruggenmergcompressie, die de neurologische symptomen verklaarde. De hond werd geopereerd via een cervicale dorsale laminectomie, gevolgd door durotomie en marsupialisatie. Postoperatief waren er complicaties, waardoor de hond opnieuw geopereerd moest worden. Hierna was nog een vijftal dagen mechanische ventilatie nodig, waarna de hond weer zelfstandig kon ademen. De neurologische toestand van de hond verbeterde postoperatief geleidelijk. Hij herstelde volledig en deed het elf maanden postoperatief nog altijd goed.

In een recent artikel uit China werd overdraagbare resistentie tegen colistine beschreven die gevonden werd bij Escherichia (E. coli) bekomen uit voedselproducerende dieren, vlees en ziekenhuispatiënten (Liu et al., 2015). Heel recent werd deze resistentie onder meer ook gevonden in Denemarken, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en België. Colistine wordt beschouwd als een van de laatste behandelopties tegen multiresistente bacteriën in de humane gezondheidszorg, voornamelijk bij patiënten met mucoviscidose. Alertheid voor colistineresistentie is geboden en het nieuwe resistentiemechanisme dient zorgvuldig te worden opgespoord bij dier- en mensgerelateerde bacteriën.

Flexorenthesopathie is een elleboogaandoening die voornamelijk bij volwassen honden mankheid veroorzaakt. In deze casus wordt de evolutie van primaire flexorenthesopathie op lange termijn besproken bij een Italiaanse cane corso. Deze hond werd op 1,5 jarige leeftijd gediagnosticeerd met bilaterale primaire flexorenthesopathie. De diagnose werd gesteld op basis van verschillende beeldvormingstechnieken, i.e. radiografie, computertomografie en artroscopie. De behandeling bestond uit het herhaaldelijk injecteren van het gewricht met methylprednisoloneacetaat en had telkens een tijdelijk effect van enkele maanden en leidde uiteindelijk tot een acceptabele mobiliteit. Radiografisch was er na vier jaar een duidelijke toename in grootte van de calcificatie en een toename van artrose in het gewricht.

Niet-steroïdale, anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID’s) verhinderen de omzetting van arachidonzuur naar prostanoïden door inhibitie van cyclo-oxygenase iso-enzymen. Bij mens en dier worden NSAID’s voornamelijk gebruikt als pijnstillend en ontstekingsremmend geneesmiddel bij aandoeningen van de gewrichten, het skelet en de spieren, bij abdominale pijn en in mindere mate bij postoperatieve pijn. De farmacokinetiek, farmacodynamiek en toxiciteit van NSAID’s zijn sterk verschillend per geneesmiddel, per diersoort en per vogelsoort, bijvoorbeeld zangvogels, papegaaien, roofvogels, watervogels, hoendervogels en duiven. Speciesspecifieke verschillen in de farmacokinetische processen (absorptie, distributie, biotransformatie en excretie) bemoeilijken de extrapolatie van gegevens tussen de verschillende vogelsoorten. Uit farmacodynamische studies blijken effectieve doseringen bij de behandeling van onder meer artritis eveneens speciesafhankelijk te zijn, wat opnieuw het belang weergeeft van farmacodynamische studies van de doeldiersoort. De meeste neveneffecten van NSAID’s bij vogels zijn geassocieerd met nefrotoxiciteit, spiernecrose en gastro-intestinale toxiciteit. Het is dan ook belangrijk om met deze farmacologische en toxicologische eigenschappen rekening te houden bij het gebruik van NSAID’s bij vogels.

Horse owners and veterinary surgeons have become aware of the necessity of performing regular dental check-ups in the horse. This has led to the understanding that the prevalence of dental pathology can be very high. In the last decade, equine dentistry has undergone an enormous progress due to advances in scientific knowledge, diagnosis and options of treatment. This first article in a series of papers on modern equine dentistry starts from the normal anatomy of the equine dentition to describe the diverse clinical aspects of dental abnormalities.

A 16-year-old Friesian gelding was admitted to the Faculty of Veterinary Medicine (Ghent University) with complaints of exercise intolerance, pale mucous membranes, tachycardia and an irregular heart rate. General examination revealed decreased heart sounds and bronchovesicular sounds in the ventral lung fields, combined with a low hematocrit, which led to the suspected diagnosis of hemothorax. The diagnosis of hemothorax was confirmed by ultrasonographic examination of the thoracic cavity and thoracocentesis. Because it was a Friesian horse, aorto-pulmonary fistulation was suspected, but this was excluded by thorough echocardiographic examination. The electrocardiogram showed that the irregular heart rate was caused by atrial premature contractions. The horse was hospitalized and was treated conservatively with broad spectrum antibiotics. Because both the hematocrit and the ultrasonographic images evolved well, the horse could leave the clinic after 15 days. Re-examination after six weeks showed no more abnormalities.

A female Bernese mountain dog of 5.5 years old was referred to the Ghent University Clinic because of septic arthritis of the left stifle joint after an explorative arthrotomy. The pathogenic germ was a multiresistant Staphylococcus aureus (MRSA). The stifle joint was operated on again, flushed and the dog was treated with meropenem (Meronem (R), NV AstraZeneca SA, Brussels, Belgium) subcutaneously for a period of eight weeks. During that period, the cranial cruciate ligament ruptured in the affected stifle joint. Therefore, a treatment with a tibial tuberosity advancement technique, i.e. TTA Rapid was conducted. Despite the infection, the severe symptoms and the concomitant rupture of the cruciate ligament, the dog made a full recovery. Multiresistant bacteria are difficult to treat and demand a thorough approach of the attending veterinarian, a strong commitment of the owner and the exceptional use of potent, "last resort" antibiotics guided by antibiogram results. In this case report, it is demonstrated that even severe cases of postoperative infection with MRSA can be managed successfully with proper treatment.

Een één jaar en negen maanden oude, gesteriliseerde dwergschnauzer werd aangeboden met een huidletsel tussen de wenkbrauwen. Er waren multipele papels aanwezig bij de geboorte en op latere leeftijd verschenen kleine fistelgangen met protrusie van haarbundeltjes. Een lokale antibioticumbehandeling en het epileren van deze haartjes door de eigen dierenarts brachten geen oplossing. Een vermoedelijke diagnose van multipele dermoïd sinuscysten werd gesteld. De hond werd doorgestuurd naar de Faculteit Diergeneeskunde (UGent) en de huidletsels werden chirurgisch verwijderd. Het histopathologisch onderzoek bevestigde de diagnose van multipele dermoïd sinuscysten, het gevolg van een onvolledige splitsing tussen huid en neurale buis tijdens de embryogenese. Afhankelijk van de diepte van de tubulaire dermale invaginaties en de locatie worden verschillende types beschreven. Dit is de derde beschrijving in de literatuur van dermoïd sinuscysten op de kop bij een hond.

Aviair bornavirus (ABV) is het primaire etiologische agens dat het kliermaagdilatatiesyndroom (KDS) veroorzaakt bij psittaciformen. In tegenstelling tot wat oorspronkelijk over KDS verondersteld werd, blijkt ABV-infectie algemeen voor te komen bij psittaciformen en niet steeds aanleiding te geven tot klinische ziekte. In dit artikel wordt een overzicht gegeven van de huidige kennis van ABV. De diagnose, behandeling en het onder controle houden van KDS bij psittaciformen worden beschreven. Het stellen van een ante-mortemdiagnose van ABV als oorzaak van KDS vormt een uitdaging. Voornamelijk het correleren van de ABV-status aan het waargenomen klinische beeld is niet steeds vanzelfsprekend. De nood aan betere diagnostische methoden met een hoge sensitiviteit en specificiteit om ABV-infectie te detecteren, dringt zich dan ook op.

Hypertrofische cardiomyopathie (HCM) wordt gekenmerkt door een hypertrofisch, nietgedilateerd linkerventrikel. Met een prevalentie van ongeveer 0,2% bij mensen en 15% bij katten is dit één van de meest voorkomende hartafwijkingen. In het merendeel van de gevallen is de aandoening erfelijk bepaald, maar ze kan ook verworven zijn. De klinische symptomen zijn variabel. Genotypisch aangetaste individuen kunnen (ernstige) symptomen van hartfalen vertonen of zelfs abrupt sterven, maar ze kunnen ook gedurende heel het leven asymptomatisch blijven. Er zijn bij de mens reeds meer dan 1400 polymorfismen gedetecteerd in dertien genen die coderen voor sarcomeereiwitten in het hart. Een deel van deze hebben een invloed op het aangemaakte eiwit en zijn, samen met modificerende genen en omgevingsfactoren, verantwoordelijk voor de ontwikkeling van hypertrofische cardiomyopathie. Bij de kat werden tot op heden slechts drie mutaties geïdentificeerd in een gen dat codeert voor één sarcomeereiwit. Voor deze drie mutaties bestaan reeds commerciële diagnostische testen. Deze mutaties zijn slechts verantwoordelijk voor een kleine fractie van de gevallen van HCM bij de kat. Wil men preventief ingrijpen, dan is het van belang om zo veel mogelijk oorzakelijke mutaties te kennen. Er zijn veel raakpunten tussen de feliene en humane vorm van hypertrofische cardiomyopathie. Zowel de manier van overerven (autosomaal) als de klinische verschijning en de histopathologische veranderingen komen overeen tussen de verschillende species. Er is echter nog te weinig bekend over de sarcomeereiwitten en hun mutaties om informatie te extrapoleren van mens naar kat en vice versa.

Primaten worden vaak gebruikt als diermodel in het biomedisch onderzoek wegens hun sterke overeenkomsten met de mens. Voornamelijk penseelapen (Callithrix jacchus) en resusapen (Macaca mulatta) zijn frequent gebruikte apensoorten in het wetenschappelijk onderzoek. In dit artikel wordt een systematisch overzicht gegeven van de belangrijkste botaandoeningen bij primaten. Botaandoeningen kunnen spontaan voorkomen maar ook experimenteel worden geïnduceerd in het kader van onderzoek naar humane ziekten. Een gedegen kennis van deze pathologieën is niet enkel belangrijk om preventieve of therapeutische interventies te onderbouwen bij zowel de aap als de mens, maar draagt ook bij tot een optimale keuze van het diermodel. De, voornamelijk historisch gezien, belangrijkste groep van aandoeningen die hier worden besproken zijn de metabole aandoeningen, waarbij de nadruk ligt op rachitis/osteomalacie en osteoporose. Congenitale aandoeningen, ontwikkelingsstoornissen, intoxicaties en deficiënties met effect op het skelet worden ook besproken. Tenslotte zijn er nog de bottumoren, die weliswaar minder frequent gerapporteerd worden, maar die toch een niet te verwaarlozen groep vormen.

Tijdens het spelen met stokken kan een orofaryngeale perforatie ontstaan. Acute klachten zijn pijn, bloedverlies uit de mond, dysfagie of zelfs ademhalingsklachten. Chirurgische exploratie van de halsstreek is noodzakelijk om de perforatiegang te spoelen en eventueel aanwezige contaminanten (houtfragmenten, gras, zand) te verwijderen. Tenzij de oesofagus in het proces betrokken is (15-50% mortaliteit), is de prognose na stoktrauma gunstig. De kans op het ontwikkelen van een fistel bedraagt 1%. Wanneer het initiële trauma echter niet wordt herkend of behandeld, ontstaat een chronische presentatie (> 7 dagen oud) die wordt getypeerd door abcesvorming of drainerende fistelgangen. Medische beeldvorming is dan aangewezen om de locatie van de achtergebleven, migrerende houtfragmenten te bepalen. Ondanks uitgebreide chirurgische exploratie treden bij een derde van deze honden recurrente symptomen op.