Search

We zijn op een nieuw punt aanbeland in het debat over klimaatbeleid. Ooit ging het over de vraag of de aarde daadwerkelijk opwarmt door menselijk toedoen. Vervolgens ging het over de vraag wat daaraan te doen valt. Nu gaat het steeds vaker over de vraag wie de kosten van klimaatmaatregelen en van klimaatschade moet betalen. De protesten van de ‘gele hesjes’ in Frankrijk hebben laten zien hoe belangrijk het is dat de verdeling van zulke klimaatkosten als rechtvaardig gezien wordt. Als dat niet het geval is, dan kan het draagvlak voor klimaatbeleid afkalven. Hoe kunnen rechtvaardige verdelingen eruit zien? Dat analyseert de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (wrr) in dit rapport. De hoofdboodschap van dit rapport is dat er in klimaatbeleid stelselmatige aandacht moet zijn voor de rechtvaardigheid van verdelingen. Maatregelen dienen niet alleen beoordeeld te worden vanuit het perspectief van doelmatigheid en rechtmatigheid, maar ook vanuit het perspectief van rechtvaardigheid. Onze belangrijkste boodschap is daarom dat de mogelijke verdelingen van klimaatkosten al vooraf expliciet op tafel komen en worden doordacht. Dat helpt beleidsmakers om meer oog te krijgen voor mogelijke onbedoelde en ongewenste neveneffecten. Het leidt ook tot een meer afgewogen en transparanter politiek debat. En het zorgt ervoor dat het draagvlak voor klimaatbeleid op peil blijft. De wrr doet drie aanbevelingen hoe de overheid rechtvaardige verdelingen in het klimaatbeleid tot stand kan brengen: zorg voor (1) inhoudelijke verbreding, (2) procedurele verankering en (3) institutionele borging.

Sinds het begin van de coronacrisis werken veel Nederlanders (vaker) thuis om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Wat betekent deze verandering in de manier van werken voor de kwantiteit en kwaliteit van het werk?

PCR-, snelle antigeen- en zelftesten zijn niet 100% sensitief en specifiek. De voordans op infectie varieert tijdens een epidemie en hangt ook af van de aanwezigheid van symptomen, het contact met risicopersonen en de vaccinatiestatus. PCR- en snelle antigeentesten kunnen beschouwd worden als zeer sterke wantoners en respectievelijk goede en zwakke uitsluiters. Bij een lage voorkans kan een positieve test een COVID-19 infectie niet met zekerheid aantonen. Evengoed kan een negatieve test bij een hoge voorkans een COVID-19-infectie niet helemaal uitsluiten.

Physical restraint is frequently used in healthcare institutions, usually in situations where the safety of the person (e.g. fall risk) or that of others (e.g. aggressive behaviour) is compromised, or where essential medical treatment is at stake. The implementation has a major impact with possible psychological consequences, physical injury and even fatal outcomes. In this retrospective study, fifteen deaths due to physical restraint are described. These have been investigated by the Forensic Medicine departments of UZ Leuven (1998 - 2018) and UZ Antwerpen (1999 - 2018). Death was caused by mechanical suffocation in all instances, mainly as a result of inadequate use of bedrails or belt restraint. These avoidable deaths are an urgent plea for a cautious and careful policy on physical restraint. Institutional guidelines and (further) training of health care personnel are of utmost importance. Central aspects are multidisciplinarity (deliberate decision-making), treatment (provoking factors), reticence (search for alternatives), proportionality (least intrusive method), due care (technical implementation), safety (increased supervision), temporality (re-evaluation of moment and duration), registration (accountability and liability) and communication (with all involved).Fysieke ofwel mechanische fixatie wordt frequent toegepast in zorginstellingen, doorgaans in situaties waarbij de veiligheid van de persoon (zoals valrisico) of die van anderen (zoals agressief gedrag) in het gedrang komt, of waarbij er risico is op onderbreking van een levensnoodzakelijke therapie. De uitvoering heeft een grote impact met mogelijke psychische gevolgen, lichamelijk letsel en zelfs dodelijke afloop tot gevolg. In deze retrospectieve studie worden vijftien van dergelijke sterfgevallen beschreven, die zijn onderzocht door de dienst Forensische Geneeskunde van het UZ Leuven (1998 - 2018) en de afdeling Gerechtelijke Geneeskunde van het UZ Antwerpen (1999 - 2018). In alle gevallen was sprake van mechanische verstikking, hoofdzakelijk als gevolg van ondeugdelijke bedhekken of inadequate gordelfixatie. Deze vermijdbare sterfgevallen vormen een dringend pleidooi voor een terughoudend en zorgvuldig beleid inzake fysieke fixatie. Hierbij zijn institutionele richtlijnen én (bij)scholing van zorgverstrekkend personeel van uiterst belang. Centrale aspecten zijn multidisciplinariteit (weloverwogen besluit), behandeling (uitlokkende factoren), terughoudendheid (aandacht voor alternatieven), proportionaliteit (minst ingrijpende methode), zorgvuldigheid (technische uitvoering), veiligheid (verhoogd toezicht), tijdelijkheid (herevaluatie), registratie (verantwoording en aansprakelijkheid) en communicatie (met alle betrokkenen).

Veel van het gepubliceerde onderzoek naar zoetwaterbellen in de duinen en zoetwaterlenzen in het achterland richt zich op het verzadigde waterpakket. Dit onderzoek laat zien dat processen in de onverzadigde zone en atmosfeer ook een belangrijke invloed kunnen hebben op de verschijnselen in het verzadigde grondwater.

A 60-year-old man presented with a non-healing interdigital ulcer on the right foot. Various treatment regimens had no effect. Three months later, histopathological examination of a biopsy showed an acrolentiginous amelanotic melanoma. Partial foot amputation followed, but metastases were diagnosed several months later. If no improvement occurs in a benign-looking acral lesion, doctors should closely observe the lesion and consider biopsy.

Volgens Bolhuis (2016) is professionalisering van leraren niet effectief. Effectieve professionalisering van leraren is een sterke uitdaging. Een van de effectieve professionaliseringsvormen is het stimuleren van het samen leren van leraren (Dana & Yendol-Hoppey, 2010). De centrale vraag van dit onderzoek is of het samen leren van leerlingenwerk door leraren in het lager onderwijs een effectieve vorm van professioneel leren is. Uit de centrale onderzoeksvraag werden vier deelvragen afgeleid. De eerste drie onderzochten respectievelijk de tevredenheid van de deelnemende leraren over het ‘samen leren van leerlingenwerk’, hun leren daarbij en de mogelijke invloed op hun didactisch handelen. De vierde deelvraag spiegelde de uitspraken van de leraren aan het theoretisch kader. Er werd gewerkt met twee groepen van vier en een groep van twee leraren van de tweede graad van het lager onderwijs uit drie verschillende scholen. Per school leverde een van de leraren leerlingenwerk van drie verschillende leerlingen aan. Het ging over een wiskundige leerinhoud waarbij deze leerlingen regelmatig fouten maakten. Dit leerlingenwerk was het uitgangspunt van deze vorm van professioneel leren. De leraren kregen deze leervorm als leermoment aangeboden, ieder in zijn eigen school. Dit leermoment werd gestuurd door een stappenplan of protocol dat de leraren volgden. Ze stelden eerst individueel de fouten in het leerlingenwerk vast, vervolgens maakten ze veronderstellingen over het leerproces van de leerlingen om nadien te formuleren wat deze leerlingen nodig hebben en wat dit zou betekenen voor hun onderwijspraktijk. Na het individueel moment werden deze stappen met alle leraren besproken en formuleerden ze samen praktijktips die ze in hun klas wilden uitproberen. Nadien werd dit leermoment onderzocht met behulp van de kwalitatieve onderzoeksmethode ‘focusgroep’. Voor het focusgroepsgesprek werd gebruik gemaakt van een vragenprotocol. De focusgroepsgesprekken werden met audioapparatuur opgenomen en leverden de data om de deelvragen en de centrale onderzoeksvraag te beantwoorden. Met de deelvragen werd achtereenvolgens gepeild naar de tevredenheid van de leraren over het ‘samen leren van leerlingenwerk’, wat en hoe zij daarbij leerden en hun bereidheid om hun didactisch handelen aan te passen. De deelnemende leraren gaven aan dat ze tevreden zijn over het ‘samen leren van leerlingenwerk’, dat ze vinden dat deze professionele leervorm hun eigen leren stimuleert en bij hen een grote bereidheid teweeg brengt om het geleerde concreet in hun praktijk uit te proberen. Voor het beantwoorden van de vierde deelvraag werden vanuit de focusgroepsgesprekken de concrete uitspraken van de leraren gespiegeld aan de kernelementen uit het theoretisch kader: het belang van professioneel leren van leraren, het effectief professioneel leren, het samen professioneel leren, het leren van leerlingenwerk en het werken met protocollen. Finaal zijn er sterke aanwijzingen om te stellen dat enerzijds de deelnemende leraren tevreden zijn over de professionele leervorm ‘samen leren van leerlingenwerk’, dat deze bijdraagt tot hun professioneel leren en bereidheid tot het aanpassen van hun didactisch handelen en dat zowel vanuit de theorie als de praktijk deze professionele leervorm kan getypeerd worden als een effectieve vorm van professioneel leren.

To evaluate the results of the national paediatric liver transplantation programme in the University Medical Centre (UMC) Groningen in the Netherlands during the past two decades.Retrospective cohort study.We analysed data from paediatric patients who underwent liver transplantation at UMC Groningen in the period 1995-2016. We compared outcomes from children who had undergone a liver transplantation in the period 1995-2005 (cohort A; n = 126) and in the period 2006-2016 (cohort B; n = 169). We performed a subanalysis in cohort B between liver transplantations with deceased donor livers (n = 132) and living donor liver transplantations (LDLT; n = 37).In cohort A, almost all livers came from deceased donors (99%), whereas in cohort B, 37 LDLTs (22%) were performed. The median age of recipients was significantly higher in cohort A (4.4 vs. 2.5 years; p = 0.015). Postoperative complications were comparable for both cohorts. Re-transplantations within a year after transplantation were more often performed in cohort A than in cohort B (25% vs. 12%; p = 0.004). Following LDLT, there was 2 times (5.4%) an indication for re-transplantation. In cohort B the 5-year survival rate was better than in cohort A (83 vs. 71%; p = 0.014). In cohort B, 5-year survival was higher after LDLT than after transplantation with a deceased donor liver (95 vs. 81%; p = 0.025).Outcomes after paediatric liver transplantation in the Netherlands have further improved during the past two decades. With an actuarial 5-year survival of 83% in the most recent cohort, and as high as 95% following LDLT, we can say that the UMC Groningen has a successful national paediatric liver transplant programme.

OBJECTIVE: To evaluate the results of the national paediatric liver transplantation programme in the University Medical Centre (UMC) Groningen in the Netherlands during the past two decades. DESIGN: Retrospective cohort study. METHOD: We analysed data from paediatric patients who underwent liver transplantation at UMC Groningen in the period 1995-2016. We compared outcomes from children who had undergone a liver transplantation in the period 1995-2005 (cohort A; n = 126) and in the period 2006-2016 (cohort B; n = 169). We performed a subanalysis in cohort B between liver transplantations with deceased donor livers (n = 132) and living donor liver transplantations (LDLT; n = 37). RESULTS: In cohort A, almost all livers came from deceased donors (99%), whereas in cohort B, 37 LDLTs (22%) were performed. The median age of recipients was significantly higher in cohort A (4.4 vs. 2.5 years; p = 0.015). Postoperative complications were comparable for both cohorts. Re-transplantations within a year after transplantation were more often performed in cohort A than in cohort B (25% vs. 12%; p = 0.004). Following LDLT, there was 2 times (5.4%) an indication for re-transplantation. In cohort B the 5-year survival rate was better than in cohort A (83 vs. 71%; p = 0.014). In cohort B, 5-year survival was higher after LDLT than after transplantation with a deceased donor liver (95 vs. 81%; p = 0.025). CONCLUSION: Outcomes after paediatric liver transplantation in the Netherlands have further improved during the past two decades. With an actuarial 5-year survival of 83% in the most recent cohort, and as high as 95% following LDLT, we can say that the UMC Groningen has a successful national paediatric liver transplant programme.

Dit rapport beschrijft de resultaten van een participatief ontwerpproces van een instrument voor de certificering van de evaluatiesystemen van Belgische ontwikkelingssamenwerkingsactoren (88 in totaal). nrpages: 60 status: published

Comparing assessments of incapacity to work in patients with subjective health complaints (SHC) by physicians from 5 different European countries.Cross-sectional study.General practitioners from Norway (n=56), Sweden (n=29), Denmark (n=41), France (n=46) and occupational and insurance physicians from the Netherlands (n=93) watched and assessed incapacity to work in nine video vignettes of patients with SHC. We subsequently analysed differences between assessments (whether or not there was incapacity to work) by country, with Norway as a reference, as well as differences between general practitioners from the four countries and occupational and insurance physicians using a generalised linear mixed model.Assessments of incapacity to work by physicians from the 5 countries were generally very similar. However, compared to Norwegian general practitioners, Swedish general practitioners (odds ratio (OR) of 0.43 with 95% confidence interval (CI) of 0.23-0.79) and Dutch occupational and insurance physicians (OR of 0.55 with 95% CI of 0.36-0.86) concluded less often that the patients in the videos were unable to work. There were no differences between general practitioners from the other 2 European countries and those from Norway. The Dutch occupational and insurance physicians also concluded less often that there was an incapacity to work compared to all general practitioners from the other 4 European countries (OR of 0.67 with 95% CI of 0.49-0.93).There are significant differences between assessments of incapacity to work in patients with SHC between countries and professional groups, but these differences are generally small. Potential explanations for these differences could be found in occupational and insurance medicine specialist training and in the existence of professional guidelines.

OBJECTIVE: Comparing assessments of incapacity to work in patients with subjective health complaints (SHC) by physicians from 5 different European countries.DESIGN: Cross-sectional study.METHOD: General practitioners from Norway (n=56), Sweden (n=29), Denmark (n=41), France (n=46) and occupational and insurance physicians from the Netherlands (n=93) watched and assessed incapacity to work in nine video vignettes of patients with SHC. We subsequently analysed differences between assessments (whether or not there was incapacity to work) by country, with Norway as a reference, as well as differences between general practitioners from the four countries and occupational and insurance physicians using a generalised linear mixed model.RESULTS: Assessments of incapacity to work by physicians from the 5 countries were generally very similar. However, compared to Norwegian general practitioners, Swedish general practitioners (odds ratio (OR) of 0.43 with 95% confidence interval (CI) of 0.23-0.79) and Dutch occupational and insurance physicians (OR of 0.55 with 95% CI of 0.36-0.86) concluded less often that the patients in the videos were unable to work. There were no differences between general practitioners from the other 2 European countries and those from Norway. The Dutch occupational and insurance physicians also concluded less often that there was an incapacity to work compared to all general practitioners from the other 4 European countries (OR of 0.67 with 95% CI of 0.49-0.93).CONCLUSION: There are significant differences between assessments of incapacity to work in patients with SHC between countries and professional groups, but these differences are generally small. Potential explanations for these differences could be found in occupational and insurance medicine specialist training and in the existence of professional guidelines.

Objective Comparing assessments of incapacity to work in patients with subjective health complaints (SHC) by physicians from 5 different European countries. Design Crosssectional study. Method General practitioners from Norway (n=56), Sweden (n=29), Denmark (n=41), France (n=46) and occupational and insurance physicians from the Netherlands (n=93) watched and assessed incapacity to work in nine video vignettes of patients with SHC. We subsequently analysed differences between assessments (whether or not there was incapacity to work) by country, with Norway as a reference, as well as differences between general practitioners from the four countries and occupational and insurance physicians using a generalised linear mixed model. Results Assessments of incapacity to work by physicians from the 5 countries were generally very similar. However, compared to Norwegian general practitioners, Swedish general practitioners (odds ratio (OR) of 0.43 with 95% confidence interval (CI) of 0.230.79) and Dutch occupational and insurance physicians (OR of 0.55 with 95% CI of 0.360.86) concluded less often that the patients in the videos were unable to work. There were no differences between general practitioners from the other 2 European countries and those from Norway. The Dutch occupational and insurance physicians also concluded less often that there was an incapacity to work compared to all general practitioners from the other 4 European countries (OR of 0.67 with 95% CI of 0.490.93). Conclusion There are significant differences between assessments of incapacity to work in patients with SHC between countries and professional groups, but these differences are generally small. Potential explanations for these differences could be found in occupational and insurance medicine specialist training and in the existence of professional guidelines.

https://centrumvoorclientervaringen.files.wordpress.com/2016/07/amstelring-januari-2016-def.pdf

https://centrumvoorclientervaringen.files.wordpress.com/2016/07/amstelring-januari-2016-def.pdf

Met een voorstel tot herziening van artikel 12, derde lid, van de Grondwet wordt in de mogelijk-heid voorzien om de maximale duur van de administratieve aanhouding in door de wetgever be-paalde gevallen te verlengen tot 72 uur. Dat voorstel is echter in strijd met de herzieningsverkla-ring van 2014, die zon aanpassing niet mogelijk maakt, betogen Patricia Popelier, Werner Van-denbruwaene en Jeroen Van Nieuwenhove. Als men de procedure tot herziening van de Grondwet wil behouden, zoals nog bleek bij de zesde staatshervorming, moet men die procedure ook naleven, menen zij.

Het advies gaat met name in op de verhouding tussen immuniteit en (individuele) rechtsbescherming en doet aanbevelingen terzake.

Een economische evaluatie werd uitgevoerd van een gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek naar cariëspreventieve maatregelen in 6 jaar oude kinderen die werden toegewezen aan een controlegroep of een van de 2 experimentele groepen (IPFA: 2 extra professionele fluorideapplicaties per jaar, of NOCTP: een ‘non-operative caries treatment program’, zoals dat in Nexø, Denemarken eerder is uitgevoerd). Informatie over de gemaakte kosten werd 3 jaar lang verzameld om te kunnen berekenen wat 1 extra voorkomen carieus gebitsvlak kostte ten opzichte van het controleregime. Het voorkómen van 1 extra carieus gebitsvlak kostte - afhankelijk van of alleen tandheelkundige kosten of ook alle andere maatschappelijke kosten werden meegenomen - in het IPFA-regime respectievelijk 269 en 1.369 euro en in het NOCTP-regime respectievelijk 30 en 100 euro. Zowel vanuit tandheelkundig als economisch perspectief kan, op basis van deze resultaten, worden gesteld dat van de 2 experimentele preventiestrategieën het NOCTP-regime de gunstigste resultaten laat zien. Het volgen van de NOCTP-strategie was - over de 3-jaarsperiode bezien - evenals het volgen van de IPFA-aanpak - wel duurder dan de reguliere aanpak.

Ondernemende werknemers, ofwel intrapreneurs, zijn van groot belang voor het innovatieve vermogen van bedrijven. Intrapreneurs blijken op een aantal belangrijke kenmerken te verschillen van andere werknemers. Zo zijn zij vaker man en hoogopgeleid, en hebben ze meer ervaring met zelfstandig ondernemerschap.