Search

Σε αυτή τη συνέντευξη ο Henry A. Giroux αναλύει την πολύπλοκη σχέση ανάμεσα στην παιδαγωγική και τον χώρο των πολιτισμικών σπουδών μέσα από το συχνά φτιαχτό χάσμα ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία/διανόηση. Εξηγεί επίσης πώς η σύγχρονη κρίση του ρόλου των διανοουμένων είναι σύμπτωμα αυτού του χάσματος και αναλύει την ευθύνη τους σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ειδικά σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης. Τέλος, αναφέρεται στη θέση της νεολαίας στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης., In this interview, Henry A. Giroux analyzes the complex relationship between pedagogy and the field of cultural studies through the prism of the often fabricated chasm between practice and theory/intellect. He also explains how the contemporary crisis in the role of intellectuals is a symptom of this chasm and analyzes their responsibility in matters of social justice, especially in an era of globalization. Finally, he makes reference to the role of youth in the context of the financial crisis.

Στο κείμενο αοτό υποστηρίζεται ότι η κριτική παιδαγωγική πρέπει να εφαρμοστεί μέσα στα πλαίσια μιας πληρέστερης κατανόησης της πολιτικής διάστασης της εκλαϊκευμένης κουλτούρας. Αναλύονται τόσο οι συντηρητικές όσο και οι ριζοσπαστικές προσεγγίσεις της κουλτούρας αυτής και, με επιχειρήματα από τον Gramsci αλλά και τον Foucault, παρατίθενται προτάσεις για τον επαναπροσδιορισμό της ως πεδίο αγώνα και κυριαρχίας. Το καταληκτικό επιχείρημα είναι ότι ο παιδαγωγός, εάν επιδιώκει μια παιδαγωγική που απαιτεί κάποια άρθρωση γνώσης και απολαύσεων -αναπόσπαστες στην καθημερινή μαθητική ζωή-, οφείλει να αντιμετωπίζει την εκλαϊκευμένη κουλτούρα και την κοινωνική διαφορά ως το πεδίο στο οποίο καλείται να συναντήσει τους μαθητές του σε μια επικριτική και ενδυναμωτική παιδαγωγική συνάντηση., In this paper it is posited that critical pedagogy should be implemented in the context of a more complete understanding of the political dimension of popular culture. Both the conservative and the radical approaches to this culture are analyzed and borrowing arguments from Gramsci but also from Foucault, proposals are laid down for its redefinition as a field of struggle and dominance. The ending argument is that the pedagogue, if he pursues a pedagogy that requires some edification of knowledge and pleasures (inextricable in daily student life), is obliged to treat popular culture and social difference as the field in which he must meet his students in a critical and empowering pedagogical meeting.