Search

W Kościele starożytnym nie znano celibatu w sensie obowiązku zachowania bezżeństwa przez wyższych duchownych. Udzielano święceń mężczyznom żonatym, jak i dobrowolnie żyjącym w bezżeństwie. Istniała jednak praktyka zachowania całkowitej wstrzemięźliwości przez diakonów, prezbiterów i biskupów, po przyjęciu święceń. Do IV w. nie było norm prawa stanowionego przez Kościół na ten temat, co wynikało z surowych przepisów prawa rzymskiego, które wymierzone było w celibatariuszy. Chodziło o to, aby nie dawać pretekstu do prześladowania chrześcijan. Dopiero wprowadzenie przez Konstantyna Wielkiego w IV w. nowych zasad polityki religijnej zmieniło sytuację. Synod w Elwirze wprowadził najstarsze, stanowione prawo partykularne, dotyczące celibatu wstrzemięźliwości. Kolejne synody nakazywały duchownym wstrzemięźliwość, ze względu na pełnioną służbę Bożą, a za jej niezachowanie wprowadziły kary, w postaci utraty urzędu kościelnego. Synody zabraniały udzielania święceń mężczyznom drugi raz żonatym oraz tzw. małżeństw duchowych kleru z synezaktami. Sobór Nicejski I wprowadził prawo dla całego Kościoła. Nie tylko nakazał duchownym życie w doskonałej wstrzemięźliwości, ale też zakazał duchownym żonatym, zamieszkania z prawowitą żoną. Papieże z IV i V w., wydawali dekretały, nakazując duchownym zachowanie celibatu wstrzemięźliwości, a uzasadniali to sprawowaniem kultu Bożego. Również prawo rzymskie usankcjonowało istniejący w Kościele celibat wstrzemięźliwości.

Problematyka podjęta w artykule dotyczy sakramentu święceń, a ściśle przygotowania do święceń według wymogów Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. i nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, które zostało wydane w 2016 r. W pierwszej części artykułu zaprezentowano kanony odnoszące się do wymogów ważności święceń oraz ich godziwości. Druga część jest prezentacją norm zawartych w Ratio fundamentalis. W artykule przytoczono także inne, obowiązujące normy prawa, które są przejawem troski Kościoła o właściwą formację przyszłych kapłanów.

Niniejszy tekst jest jednym z głosów we współczesnej debacie na temat celibatu. Jego specyfiką jest próba prześledzenia rozwoju argumentacji teologicznej i personalistycznej zawartej w najważniejszych dokumentach Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Szczególny nacisk został położony na teksty współczesne, wydane już po Soborze Watykańskim II. To uwrażliwienie podyktowane jest dwoma zasadniczymi powodami. Po pierwsze, dokumenty posoborowe wprowadzają zupełnie nową jakość do argumentacji na temat powszechności celibatu. Po drugie, mają one o wiele większy wpływ na dzisiejszą dyscyplinę Kościoła niż teksty wcześniejsze.

Copyright of Studia Koszalinsko-Kolobrzeskie is the property of University of Szczecin Press / Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecinskiego and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

W Kościele starożytnym na początku celibat rozumiany jako bezżeństwo był dobrowolny. Bez ograniczeń święcono raz żonatych mężczyzn. Od połowy III w. zabraniano mężczyznom nieżonatym w chwili święceń zawierania małżeństwa po ich przyjęciu. Od IV w. powstało formalne prawo celibatu w sensie wymagania całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej w relacjach z żoną. Te normy prawne potwierdzają liczne synody kościelne w Galii i przypominają o obowiązku ich przestrzegania. Celibat wstrzemięźliwości jest motywowany głównie wstrzemięźliwością kultową a także nauczaniem ewangelicznym i św. Pawła Apostoła. Za nieprzestrzeganie tych norm grożą różne kary kościelne, jakimi najczęściej są złożenie z urzędu i pozbawienie komunii.

The main purpose of this article is to present the relationship between homosexuality and the priesthood in the Catholic Church over the centuries. The analysis reveals that the phenomenon of homosexuality splits more and more the Christian world. For two millennia in the Catholic Church there was not a formal prohibition of priestly ordination for gay people. The real revolution in this matter took place in November 2005 when Instruction Concerning the Criteria for the Discernment of Vocations with regard to Persons with Homosexual Tendencies in view of their Admission to the Seminary and to Holy Orders was published in Rome by the Congregation for Catholic Education. According to this document, the Church cannot admit to the seminary or to Holy Orders those who practice homosexuality, present deep-seated homosexual tendencies or support the so-called „gay culture". Deep-seated homosexual tendencies, which are found in a number of men and women, are also objectively disordered and, for those same people, often constitute a trial. Such persons, in fact, find themselves in a situation that gravely hinders them from relating correctly to men and women. One must in no way overlook the negative consequences that can derive from the ordination of persons with deep-seated homosexual tendencies. The crucial question for Catholics, that has rather the ontological character than moral, concerns the vision of the priest who acts in the person of Christ (in persona Christi). The understanding of the essential elements of the conformity of the Catholic priest to Christ seems to be crucial for the correct interpretation of the relationship between homosexuality and the priesthood. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

W niniejszym artykule autor używa elementów analizy socjoretorycznej dla odczytania znaczenia fragmentu 1 Kor 7,12-16. Zaczyna od przebadania kompozycji retorycznej, w której wyróżnia tezę (w. 1-2) oraz dwa bloki argumentacyjne, w. 3-16 i w. 25-40, rozdzielone retoryczną "digressio" w w. 17-25. W dalszej kolejności analizie socjokulturowej poddana zostaje Pawłowa argumentacja na temat „małżeństw mieszanych” w 1 Kor 7,12-16. Szczególna uwaga zostaje tu zwrócona na kwestię adresatów (kogo ma na myśli Paweł, mówiąc o „małżeństwach mieszanych”), ideę uświęcenia oraz dopuszczalność rozwodów w tego typu związkach. Ostatnim etapem analizy tekstu jest odczytanie znaczenia pokoju, o którym mówi Paweł w 1 Kor 7,15c. Według autora należy go rozumieć jako synonim zbawienia.

The issue of celibacy obligations for clerics according to the Code of Canon Law of 1983 was taken up in the article. This problem contains the following items: 1) theological and legal basis for the celibacy obligation; 2) celibacy obligation in the Code of Canon Law of 1983; 3) celibacy in selected documents issued after the Code of Canon Law of 1983; 4) conclusion. Legislator in can. 277, binding the clerics to celibacy, indicates the source of this obligation, what is the candidate’s own will to the orders. According to the can. 277, celibacy means chastity sensu stricto (in a perfect way). Canon Law regulation concerning celibacy law has a long Church tradition. When cleric does not obey this obligation, penal sanctions are applied. Celibacy which is voluntarily accepted and experienced in a proper way is a spiritual reality sign, contributes to the salvation of souls which is the supreme law in the Church.

In the late 5th century, disciplinary practices of the Assyrian Church of the East saw an unprecedented change in the scope of marriages of priests and those serving the God. Synods in Saliq in 486 and 497 agreed not only to consecrate married men but also to allow already consecrated priests and bishops to get mar­ried. The synods lifted restrictions on successive bigamy (marriages of widows and widowers) as well. Abstinence as such was limited and priests were allowed to maintain contacts with their wives and have children. This was the key issue for bishops participating in the debate although history remembered the assem­blies as proclaiming the Nestorian confession of faith. The matter of adaptation to standards of the Persian society was very pressing, with both resolutions and the course of the debate showing clear intervention of Persian sovereigns. Adopted arrangements remained binding to a greater or lesser extent for over half a century and although they did not introduce any permanent change in the Church disci­pline, they represent an interesting example of an attempt to adjust the canon law to the social context of the life of Christians in the Persian Empire.

This article represents an attempt to expound the meaning of 33rd canon of the Council of Elvira (circa 306 A.D.), based on historical and grammatical criteria, in reference to doubts related to the linguistic understanding of the text. The author argues that the traditional interpretation of the canon as a prescription prohibiting those who have received major orders (i.e. deacons, presbyters and bishops) ha­ving marital relationship is justified (as opposed to authors who agree with the opinion presented by Maurice Meigne). This, in turn, recognises the authenticity of the text as an integral part of the entire collection of the canons of the Council of Elvira. This paper, while presenting a version of the translation of the canon, proposes also some modifications on punctuation marks, which allows the extrac­tion of the full meaning of the text.

The present article is an analysis of 1 Corinthians 7:1-40. It presents the relevance of the choice of one’s way of life, either in marriage or in celibacy. Considering the passing away of this life, St. Paul showed the Corinthians the value of virginity as a testimony of the Kingdom of God. According to the apostle, this particular form of life is the best preparation for the eternal life. It enables a person to completely devote his/her life to the preaching of the Kingdom. St. Paul chose this way of living in order to commit himself to the proclamation of the Gospel. Celibacy freed him from all concerns related to the providing for the family. The teachings comprised in the analyzed text are particularly relevant for Christians living in the early twenty-first century. 1 Cor 7: 29-31 is utterly opposed to the models of life preferred in the contemporary world. In light of this utterance, it is worth asking where we can be led by this world that has chosen a completely different way of living. It is no wonder that modern man is not able to understand the value of virginity and celibacy which are a call to conversion and a sign of the Kingdom that will be opposed.

Celem artykułu jest przedstawienie najważniejszych celów wychowania przygotowującego do dojrzałego przeżywania życia samotnego (życia w celibacie) osób duchownych i konsekrowanych. Autor dokonuje rozróżnienia pomiędzy „samotnością”, określającą pewien stan życia, a „osamotnieniem” – będącym zespołem negatywnych odczuć, które mogą – ale nie muszą – być związane z życiem samotnym. W opracowaniu omówiono najistotniejszy cel wychowania do samotności, jakim jest kształtowanie dojrzałości ludzkiej, przy czym szczególną uwagę poświęcono rozwijaniu dojrzałości emocjonalnej kandydatów do życia w celibacie i osób realizujących taki ideał, co jest szczególnie istotne w kontekście potrzeby rozwijania przez nich ojcostwa duchowego. Zwrócono uwagę na potrzebę świadomości duchownych dotyczącej znaczenia i sensu życia samotnego. Poruszono też problem związku pomiędzy samotnością i życiem wspólnotowym oraz omówiono zadania wychowawcze związane z dojrzałym uczestnictwem osób samotnych w relacjach z innymi.

Hac in priore parte dissertationis, quae argumenta Patrum Ecclesiae pro caelibatu sacerdotali colligere studet, primum brevis historia continentiae ac caelibatus sacerdotum christianorum, deinde rationes biblicae pro illis observandis exponuntur.