Search

Progesteron jest żeńskim hormonem płciowym odgrywającym kluczową rolę w procesie immunomodulacji reprodukcyjnej – stymulacji systemu immunologicznego organizmu kobiety polegającej na obniżeniu zapalnych reakcji immunologicznych. Fizjologiczna wrażliwość immunologiczna może być rekompensowana przez rozpoznanie sygnałów potencjalnego zagrożenia oraz unikanie lub niwelowanie rozpoznanych zagrożeń, dzięki zachowaniom profilaktycznym. Według hipotezy profilaktyki wyrównawczo-behawioralnej zamiast ciągłego przejawiania zachowań prewencyjnych, kobiety powinny przejawiać wzmożone zachowania profilaktycznie jedynie w okresach zwiększonej podatności na zakażenia. Stąd też przewiduje się, że progesteron jest hormonem, który z jednej strony osłabia mechanizmy obronne organizmu, z drugiej natomiast generuje zachowania zmniejszające ryzyko zakażenia. Poniższy artykuł stanowi podsumowanie dotychczasowej wiedzy na temat hipotezy profilaktyki wyrównawczo-behawioralnej. Mimo istotnych statystycznie wyników wielu badań, wnioski nie są jednoznaczne. W przyszłości badania analizujące wpływ hormonów na uczucie wstrętu oraz behawior kobiet powinny wziąć pod uwagę metodologiczne ograniczenia wcześniejszych analiz.

There is little discussion of institutional assistance for women abandoning prostitution in the academic literature. There is especially lack of analyzing the catholic perspective which sometimes is, as in case of Sharon Oselin and Ronald Weitzer, linked with radical feminism. In the article, I reconstruct the model of assistance for former female sex workers using the example of the Catholic Center for girls and women at risk of prostitution and wanting to abandon it. I also analyze the views of the Center’s staff regarding prostitution, prostitutes, and how they should function after giving up selling sexual services. I draw on my ethnographic research which I conducted (intermittently) in 2005-2016. Literatura przedmiotu w niewielkim stopniu dotyczy pomocy instytucjonalnej kobietom porzucającym prostytucję. Szczególnie brakuje omówienia perspektywy katolickiej, która bywa – jak w przypadku badań Sharon Oselin i Ronalda Weitzera – łączona z perspektywą radykalnego feminizmu. W artykule rekonstruuję koncepcję pomocy dla byłych pracownic seksualnych na przykładzie katolickiego Ośrodka dla dziewcząt i kobiet zagrożonych prostytucją i chcących porzucić jej uprawianie. Analizuję również poglądy jego personelu odnośnie prostytucji, prostytutek i tego, jak powinny one funkcjonować po rezygnacji ze świadczenia usług seksualnych. Swoje rozważania opieram na badaniach etnograficznych, które prowadziłam (z przerwami) w latach 2005–2016. Publikacja dofinansowana została ze środków Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.