Search

Badania wykazują, iż odsetek osób cierpiących na zaburzenie depresyjne wśród pacjentów z rozpoznaniem choroby reumatologicznej jest wyższy, niż procent osób z depresją w populacji ogólnej. Czynniki socjoekonomiczne nie stanowią w tym wypadku wystarczającego wyjaśnienia. Objawy zgłaszane przez pacjentów z przewlekłymi chorobami zapalnymi przypominają zmiany określane mianem zespołu „sickness behaviour". W nawiązaniu do monoaminergicznej teorii podłoża depresji, zaburzenia nastroju można wyjaśnić zaburzeniami układu odpornościowego u pacjentów chorych somatycznie. Czynniki zapalne, takie jak IL-1, IL-2, IL-6, TNF-α (czynnik martwicy nowotworu α), IFN-γ (interferon-γ) działają także w obrębie CNS (centralnego układu nerwowego) - docierając z obwodowych tkanek, jak i będąc syntezowane de novo przez komórki nerwowe. Aktywność tych cytokin koreluje z nasileniem objawów depresyjnych oraz polimorfizmem genów kodujących transporter serotoninowy. Teoria zaburzeń osi LHPA (limbiczno-podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej) w mechanizmie depresji także nieodzownie łączy się z wzrostem aktywności cytokin prozapalnych, co przyjmuje postać dwukierunkową błędnego koła. Pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi, jak i z chorobami autoimmunologicznymi, łączy prawdopodobnie, wspólny mechanizm zaburzeń nastroju. Na poziomie biochemicznym przypisać tu można główną rolę zdolności krążących, w podwyższonych ilościach, cytokin prozapalnych do aktywacji IDO (indolamino-2,3-dioksygenazy) rozkładającej substrat serotoniny (5-HT) - tryptofan. Metabolity IDO zaburzają w znacznym stopniu neurotransmisję np. kwas kinureninowy (KYNA), 3-hydroksykinurenina (3OH-KYN) oraz kwas chinolinowy (Quin) działają neurotoksycznie na komórki nerwowe wyzwalając kaskadę wolnych rodników tlenowych, a przez aktywację MAO (monoaminooksydazy) rozkładają neuroprzekaźniki odpowiadające za stabilny nastrój. Dwukierunkowe połączenie układu odpornościowego oraz neuroendokrynnego jest więc istotne zarówno w leczeniu zaburzeń depresyjnych, jak i ochrony CNS przez stopniową neurodegeneracją wśród pozornie odmiennych chorób. It is known that the prevalence of depression in rheumatologic patients is higher than in the general population. Socioeconomic factors are not a sufficient explanation of mood disorder in these patients. Symptoms reported by patients with chronic inflammatory diseases resemble changes defined as "sickness behavior". Mood disorders among somatic patients could be explained by disturbances of the immune system according to the monoaminergic theory of depression. Inflammatory factors such as IL-1 (interleukin-1), IL-2 (interleukin-2), IL-6 (interleukin-6), TNF-α (tumor necrosis factor α), and IFN-γ (interferon-γ) act within the CNS (central nervous system). They get through from peripheral tissues as well as being synthesized de novo by neurons. This cytokine activity correlates positively with depression intensity as well as with genetic polymorphism of the serotonin (5-HT) transporter. The theory of glucocor-neuticoid resistance-mediated depression (limbic-hypothalamic-pituitary-adrenal [LHPA] axis) is also connected with gained proinflammatory cytokines activity. It might assume the form of a vicious circle. Depressed mood is probably linked with depression in immune-mediated diseases. An elevated level of proinflammatory cytokines is able to activate IDO (indoleamine 2,3-dioxygenase) - an enzyme catabolizing tryptophan (5-HT precursor). Those reactions probably play the main role at the biochemical level. IDO metabolites extensively disturb neurotransmission. 3-Hydroxykynurenine (3OH-KYN), quinolinic acid (Quin) and kynurenic acid (KYNA) are neurotoxic by releasing oxidative stress mediators. Moreover, they activate MAO (monoamine oxidase), which degrades neurotransmitters responsible for stable mood. Bidirectional communication between the neuroendocrine and immune systems is significant for depression treatment, as well as CNS protection against incremental neurodegeneration among seemingly diverse diseases. [ABSTRACT FROM AUTHOR]