Search

Grinje paučinari (Acari: Tetranychidae) predstavljaju ekonomski najznačajniju grupu fitofagnih grinja sa preko 1300 opisanih vrsta. U okviru familije Tetranychidae nalazi se više od 100 vrsta koje se mogu smatrati štetočinama, među kojima se izdvaja 10 ekonomski veoma značajnih štetnih vrsta. Tetranihide su dobro proučene u većini zemalja zapadne Evrope dok su podaci o njihovom diverzitetu na Balkanskom poluostrvu veoma oskudni. Identifikacija, odnosno određivanje vrsta i proučavanje diverziteta grinja paučinara korišćenjem tzv. integrativnog pristupa, odnosno kombinovanjem metoda tradicionalne i molekularne taksonomije, iako rutinsko u SAD i većini zemalja zapadne Evrope po prvi put je korišćeno na materijalu sakupljenom u Srbiji. Tokom šest godina istraživanja (2013-2018) sakupljeno je 1119 uzoraka biljnog materijala na više od 800 različitih lokaliteta širom Srbije, pri čemu su na 632 lokaliteta pronađene grinje paučinari iz familije Tetranychidae, uključujući i 296 lokaliteta u 38 zaštićenih prirodnih dobara. U okviru istraživanja diverziteta grinja paučinara u Srbiji identifikovane su 42 vrste ove familije: 12 vrsta iz potfamilije Bryobiinae i 30 vrsta iz potfamilije Tetranychinae. Od ovog broja, prvi put u Srbiji je identifikovano 15 vrsta: tri iz potfamilije Bryobiinae i 12 iz potfamilije Tetranychinae. Grinje paučinari su u Srbiji pronađene u okviru osam osnovnih tipova staništa: kopnena vodena staništa; travna staništa i staništa visokih šaševa; vrištine, žbunasta staništa i tundra; šume, šumska staništa i druge pošumljene površine, unutarkontinentalna staništa sa slabo razvijenom vegetacijom; redovno ili skoro kultivisana agrikulturna, hortikulturna ili domaća staništa; konstrukcije, industrijska i druga veštačka staništa, kao i plantaže žbunova. Tetranihide su u Srbiji identifikovane na 253 biljne vrste iz 61 familije. Predstavnici potfamilije Bryobiinae utvrđeni su na domaćinima iz 41 biljne familije, dok su vrste iz potfamilije Tetranychinae zabeležene na domaćinima iz 54 familije. Među biljkama domaćinima nalazi se osam endemičnih i 12 reliktnih, zatim 58 korovskih i 12 invazivnih biljnih vrsta. U zaštićenim prirodnim područjima Srbije identifikovane su ukupno 34 vrste paučinara, 10 vrsta iz potfamilije Bryobiinae i 24 vrste iz potfamilije Tetranychinae. Dobijeni rezultati ukazuju na gotovo potpuno poklapanje metoda tradicionalne i molekularne taksonomije u identifikaciji, odnosno određivanju vrsta iz familije Tetranychidae. Rezultati dobijeni integrativnim pristupom ukazuju na brojne prednosti upotrebe molekularnih analiza u svrhu identifikacije određenih vrsta, a posebno u situacijama kada, iz različith razloga, nije moguće doći do precizne i potpune identifikacije isključivom primenom metoda tradicionalne taksonomije.

Subfamilija Cecidophyinae obuhvata 36 rodova i oko 180 vrsta, rasprostranjenih širom sveta. Zajedničko za predstavnike ove subfamilije je da ženke imaju skraćene genitalne apodeme i uve ćan genitalni poklopac koji je znatno pomeren ka koksisternalnim pločama. Na osnovu dosadašnjih taksonomskih, kladističkih i filogenetskih studija ne postoji slaganje o poreklu subfamilije, dok je, na osnovu prisustva/odsustva dorzalnih tuberkula i seta ona podeljena na tribuse Cecidophyini i Colomerini. U ovim istraživanjima registrovano je 6 rodova i 16 vrsta iz tribusa Cecidophyini i jedan rod sa jednom vrstom iz tribusa Colomerini u fauni Srbije. Dva roda (Bariella i Chrecidus) i šest vrsta (Achaetocoptes cerrifoliae, Bariella bakonyense, Cecidophyes rouhollahi, Cecidophyopsis rosmarinusis, Cecidophyopsis verilicis i Chrecidus quercipodus) su prvi put registrovani u fauni Srbije, dok vrsta Achaetocoptes dragice predstavlja novu vrstu za nauku. Metodom linearne morfometrije ustanovljena je statistički značajna razlika 6 rodova i 18 vrsta iz tribusa Cecidophyini. Rezultati Kanonijske varijantne analize i UPGMA klaster analize ukazuju na izdvajanje rodova Cecidophyes i Cecidophyopsis sa jedne strane, kojima je blizak rod Chrecidus, dok se sa druge strane izdvajaju rodovi Achaetocoptes i Coptophylla, kojima je najsličniji rod Bariella. Metodama geometrijske morfometrije dobijene su statistički značajne razlike u obliku i veličini tri telesna regiona (ventralni, koksi-genitalni i prodorzalni štit) vrsta rodova Cecidophyes i Cecidophyopsis. Filogenetskom rekonstrukcijom, zasnovanoj na sekvencama 28S rRNK gena, utvrđeno je da je tribus Cecidophyini monofiletskog porekla, dok je poreklo rodova Cecidophyes i Cecidophyopsis polifiletsko. Ustanovljeno je da su taksoni sakupljeni sa istih biljaka evolutivno srodniji. Sve cecidofine odlikuju se skraćenom poprečnom genitalnom apodemom koja ima vertikalnu poziciju u odnosu na uzdužnu osu tela. 3D rekonstrukcijom unutrašnjih genitalija ženki ustanovljeno je da poprečna genitalna apodema, u Z-projekciji, ima oblik trapezoidne ploče i/ili je leptirastog oblika. Sve vrste imaju razvijen trnoliki izraštaj i kosu apodemu. Između tribusa Cecidophyini i Colomerini ustanovljene su razlike u građi unutrašnjih genitalija ženki, koje se ogledaju u obliku spermatekalne cevi i uglu između spermatekalne cevi i uzdužnog mosta. Pored opisa nove vrste za nauku, urađena je i dopuna opisa za 14 vrsta, od kojih su tri vrste revitalizovane iz tipskog materijala A. Nalepe. Između vrsta Cecidophyes galii i Ce. rouhollahi, ustanovljene su morfološke i genetičke razlike, a rezultati ukazuju da vrsta Ce. galii ne infestira Galium aparine, kako se ranije smatralo. ABSTRACT The Cecidophyinae subfamily comprises 36 genera and about 180 species worldwide. Common to representatives of this subfamily is that females have shortened genital apodemes and an enlarged genital coverflap that is significantly displaced toward the coxisternal plates. Based on taxonomic, cladistic and phylogenetic studies to date, there is no agreement on the origin of the subfamily, whereas based on the presence/absence of dorsal tubercles and setae, it is divided into two tribes, Cecidophyini and Colomerini. In these studies, 6 genera and 16 species from the Cecidophyini tribe and one genus with one species from the Colomerini tribe were registered in the fauna of Serbia. Two genera (Bariella and Chrecidus) and six species (Achaetocoptes cerrifoliae, Bariella bakonyense, Cecidophyes rouhollahi, Cecidophyopsis rosmarinusis, Cecidophyopsis verilicis and Chrecidus quercipodus) were registered for the first time in the fauna of Serbia, while the species Achaetocoptes dragice represents a new species for science. Linear morphometry revealed a statistically significant difference between 6 genera and 18 species from the Cecidophyini tribe. The results of Canonical variate analysis and UPGMA cluster analysis on the one hand indicate the separation of the genera Cecidophyes and Cecidophyopsis, which are close to the genus Chrecidus, while on the other hand, separation of the genera Achaetocoptes and Coptophylla, which are most similar to the genus Bariella. Geometric morphometry methods obtained statistically significant differences in the shape and size of the three body regions (ventral, coxigenital and prodorsal shield) of species of the genera Cecidophyes and Cecidophyopsis. Phylogenetic reconstruction based on sequences of the 28S rRNA gene revealed that the Cecidophyini tribe was of monophyletic origin, while the origin of the genera Cecidophyes and Cecidophyopsis was polyphyletic. Taxa collected from the same plants were found to be evolutionarily more closely related. All cecidophine mites are characterized by a shortened transverse genital apodeme that has a vertical position relative to the longitudinal axis of the body. 3D reconstruction of the internal genitalia of females revealed that the transverse genital apodeme, in Z-projection, has the shape of a trapezoidal plate and/or is butterfly-shaped. All species have a developed thorn-like process and a oblique apodeme. Between the Cecidophyini and Colomerini tribes, differences in the structure of the internal genitalia of females were observed, which are reflected in the shape of the spermathecal tube and the angle between the spermathecal tube and the longitudinal bridge. In addition to a description of the new species for science, the supplementary descriptions of 14 species are given, three of which were revitalized from the type material of A. Nalepa. Morphological and genetic differences were found between the species Cecidophyes galii and Ce. rouhollahi, and the results indicate that Ce. galii does not infect Galium aparine as previously thought.

Rod Aceria obuhvata preko 1000 vrsta, parazita raznih monokotiledonih i dikotiledonih biljaka, i smatra se taksonomski problematičnim, usled nejasnog taksonomsog statusa velikog broja vrsta. Šest vrsta roda Aceria je do sada opisano sa biljnih vrsta iz 16 rodova familije Brassicaceae: Aceria drabae (Nal.), Aceria capsellae (Nal.), Aceria cardaminesbellidifoliae (Liro), Aceria cardaminis (Cotte), Aceria ciansensis (Cotte) i Aceria longior (Nal.). Većina pomenutih vrsta se smatra varijetetima ili sinonimima A. drabae, tako de je nerazjašnjeno da li se radi o jednoj oligofagnoj vrsti ili je u pitanju kompleks kriptičkih monofagnih vrsta. Među navedenim vrstama ističe se A. drabae, usled moguće primene u klasičnoj biološkoj kontroli korova Lepidium draba L. Ciljevi istraživanja su bili ispitivanje interspecijske morfološke i genetičke varijabilnosti populacija Aceria spp. koje su u asocijaciji sa različitim domaćinima iz familije Brassicaceae, ispitivanje intraspecijske varijabilnosti populacija Aceria spp. koje su u asocijaciji sa jednim domaćinom, identifikovanje i opis eventualnih kriptičkih vrsta, revidiranje liste domaćina za A. drabae kao i prikaz anatomsko-morfoloških promena koje na vrstama iz famiije Brassicaceae formiraju vrste roda Aceria. Tokom istraživanja pregledano je 355 uzoraka biljnih vrsta iz familije Brassicaceae, sakupljenih sa 162 lokaliteta. Od 26 identifikovanih, na osam biljnih vrsta registrovane su vrste roda Aceria. Prilikom opisa ili dopune opisa taksona mereno je 65 morfoloških karaktera ženki, mužjaka i juvenilnih jedinki, a za uporedne kvantitativne morfometrijske analize merena su 23 karaktera protoginih ženki. Utvrđivanje vаrijаbilnosti populacija Aceria spp. nа molekulаrnom nivou izvršena je аnаlizom sekvenci COI mtDNK. Morfološka i genetička varijabilnost analizirana je za šest populacija Aceria spp. sa različitih biljaka domaćina (Aurinia petraea (Ard.) Schur, Berteroa incana (L.) DC., Capsella bursa - pastoris (L.) Medik., Cardamine hirsuta L., Lepidium draba i Sisymbrium orientale L.)... The genus Aceria includes over 1000 species of parasites of various monocotyledonous and dicotyledonous plants and it is considered taxonomically problematic due to undefined taxonomic status of these numerous species. Six species of the genus Aceria from 16 plant genera belonging to the Brassicaceae family have been described so far: Aceria drabae (Nal.), Aceria capsellae (Nal.), Aceria cardaminesbellidifoliae (Liro), Aceria cardaminis (Cotte), Aceria ciansensis (Cotte) and Aceria longior (Nal.). Most of the mentioned species are considered to be varieties or synonyms of A. drabae, so it is still not clarified whether this is an oligophagous species or it is a complex of cryptic monophagous species. A. drabae stands out among the listed species because of its potential use in classical biological control of the weed Lepidium draba L. The objectives of the study were to investigate interspecific morphological and genetic variability of populations of Aceria spp. which are in association with different hosts from the family Brassicaceae, to study the intraspecific variability of Aceria spp. which are in association with one host, to identify and describe possible cryptic species and revise the list of hosts for A. drabae, as well as to present anatomical and/or morphological alterations on the species from the family Brassicaceae caused by species of the genus Aceria. During the research, 355 samples of plant species from the family Brassicaceae, collected from 162 localities, were examined. Out of 26 identified plant species, eight were associated with the species from the genus Aceria. Descriptions or additional descriptions of certain taxa were based on 65 morphological characters of females, males and juveniles, while for the comparative quantitative morphometric analysis 23 characters of protogyne females were measured. Population variability of Aceria spp. at the molecular level was performed by analysing the COI mtDNA sequences...

Krompirove cistolike nematode (KCN), Globodera rostochiensis (Woll.) i G. pallida (Stone) su među najvažnijim karantinskim štetočinama krompira u svetu. Kod nas su nađene tek početkom ovog veka, na nekoliko lokaliteta u zapadnoj Srbiji, sa dominacijom žute KCN, G. rostochiensis. Bela KCN, G. pallida, je nađena na samo jednoj parceli i u režimu je iskorenjivanja. U Srbiji su obe vrste KCN na IA listi štetnih organizama. Do sada su kod nas KCN proučavane uglavnom sa aspekta prisutnih vrsta i patotipova, i njihovog rasprostranjenja. Ova disertacija se bavi ispitivanjem populacione dinamike obe vrste, i sa praktične strane razvija održive modalitete njihove kontrole u agroekološkim uslovima zapadne Srbije. Kao eksperimentalni lokaliteti odabrane su Ponikve kod Užica sa dve populacije žute KCN i Ograđenik na planini Javor sa populacijom bele KCN. Višegodišnja istraživanja obuhvatila su brojne oglede, od laboratorijskih in vitro testova, preko saksijskih, do ogleda u približno poljskim, mikroplot i poljskim proizvodnim uslovima. Populaciona dinamika u približno poljskim uslovima je praćena tokom tri godine za žutu i dve godine za belu KCN. U ogledima su simulirane tri realne situacije u proizvodnim uslovima, relevantne za njihovo održavanje i suzbijanje. Prva je odsustvo biljaka domaćina tj. simulacija parloga; druga prisustvo osetljivog domaćina (krompir sorte désirée) i treća prisustvo otpornog krompira koji deluje kao biljka klopka (sorta agria za žutu i sorta innovator za belu KCN). Minimalne temperature zemljišta potrebne za aktivaciju invazionih larvi (L2) javljaju se već u aprilu, i iznose 5,2 °C za G. pallida i između 5,5 °C i 8 °C za G. rostochiensis. Obe vrste imaju dva talasa piljenja L2 iz cista, koji se poklapaju sa kišnim periodima tokom vegetacione sezone...

Akaricidni i subletalni efekti komercijalnih preparata biopesticida na bazi oksimatrina, azadirahtina, spinosada i entomopatogene gljive Beauveria bassiana na običnu grinju-paučinara Tetranychus urticae Koch (Acari: Tetranychidae) ispitivani su u laboratorijskim biotestovima, u cilju kompletiranja profila njihove biološke aktivnosti kao osnove za definisanje održive strategije primene. Biotestovi su izvedeni na temperaturi 27±2°C i relativnoj vlažnosti 50-70% uz fotoperiod svetlo/tama 16h/8h. Biopesticidi su aplicirani prskanjem lisnih isečaka (prečnika 30 mm) ili celih primarnih listova pasulja, postavljenih adaksijalno u Petri sudove, pomoću aparata Potter Tower (2 ml tečnosti, pritisak 100 kPa, vodeni depozit 2,7 mg/cm2). Toksičnost biopesticida za životne stadijume T. urticae ocenjena je izvođenjem biotestova u kojima su jaja, juvenilni stadijumi (larve, protonimfe, ženke deutonimfe) ili odrasle preovipozicione ženke tretirane serijom simetrično raspoređenih koncentracija, a dobijeni podaci obrađeni postupkom probit-analize. Nijedan od ispitivanih biopesticida nije uzrokovao značajnu ovicidnost, već je akaricidni efekat nastao usled rezidualnog delovanja biopesticida na larve ispiljene iz tretiranih jaja. U svim biotestovima direktno tretirane larve bile su najosetljiviji životni stadijum. Direktno tretiranje preovipozicionih ženki preparatima na bazi azadirahtina i B. bassiana uzrokovaloje RO-efekat („run-off“-efekat: napuštanje tretirane površine) kao dominantan u odnosu na smrtnost. Vrednosti LC90 za preparat na bazi oksimatrina bile su znatno niže od koncentracije preporučene za primenu (2 ml/l), dok su kod spinosada bile više od preporučenih koncentracija (60-300 mg/l). Vrednosti LC90 za azadirahtin bile su niže a vrednosti EC90 za RO-efekat ovog biopesticida viša od preporučene koncentracije (50 mg/l a.m.). U biotestovima sa preparatom na bazi B. bassiana sve LC/EC90 vrednosti (osim za LC90 za larve) bile su više od preporučene koncentracije (3 ml/l). Repelentnost i ovipoziciona deterentnost biopesticida ocenjena je izvođenjem biotesta sa mogućnošću izbora u kojem su preovipozicione ženke postavljane na centralni nerv lista čija je samo jedna polovina tretirana; broj ženki i broj položenih jaja utvrđivani su posebno na tretiranoj i netretiranoj polovini lista posle 24, 48 i 72 h. Značajne repelentne i deterentne efekte (posle 24 h i kumulativno za ceo period) uzrokovale su serije koncentracija preparata na bazi oksimatrina (0,5-2 ml/l), azadirahtina (1,56-50 mg/l a.m.) i B. bassiana (0,82-7 ml/l). Efekti biopesticida na životne parametre i populacioni rast T. urticae ocenjeni su izvođenjem dve varijante biotesta u kojima su ženke koje su preživele tretiranje u stadijumu jajeta starosti do 24 h i izloženost reziduama tokom juvenilnog razvića (prva varijanta) ili preovipozicionom periodu (druga varijanta) prebačene na netretiranu površinu na kojoj su tokom perioda od sedam dana dnevno utvrđivani broj položenih jaja i broj živih ženki.Preparat na bazi oksimatrina (0,025-0,1ml/l) značajno je redukovao fekunditet, dužinu života ženki i trenutnu stopu rasta (ri), posebno u drugoj varijanti gde je zabeležena negativna rivrednost. Značajna redukcija ovih parametara zabeležena je i u biotestovima sa preparatima azadirahtina (prva varijanta: 3,75-15 mg/l a.m; druga varijanta: 17,5-70 mg/l a.m.), spinosada (60-240 mg/l a.m.) i B. bassiana (1,5-6 ml/l). Efekti biopesticida na prirodnu stopu rasta (rm) i druge demografske parametre T. urticae ocenjeni su formiranjem tabela života sa podacima o uzrasno-specifičnim stopama preživljavanja i fertiliteta (produkciji ženkog potomstva) ženki preživelih tretiranje u stadijumu jajeta starosti do 24 h (prva varijanta) ili preovipozicionom periodu (druga varijanta). Demografski biotestovi sa preparatima oksimatrina (0,05 ml/l), azadirahtina (prva varijanta: 7,5 mg/l a.m; druga varijanta: 35 mg/l a.m.) pokazali su da ovi biopesticidi redukuju populacioni rast redukujući fertilitet i stope preživljavanja, ali i usporavajući juvenilno razviće jedinki ispiljenih iz tretiranih jaja. Značajna redukcija demografskih parametara zabeležena je i u obe varijante biotesta sa preparatom na bazi B. bassiana (3 ml/l). Preparat spinosada (120 mg/l a.m.) takođe je značajno redukovao demografske parametre nakon tretiranja u preovipozicionom periodu, dok je tretiranje u stadijumu jajeta povećalo rm vrednost preživelih jedinki, zahvaljujući većem fertilitetu na početku perioda reprodukcije tretiranih ženki. Dobijeni rezultati razmatrani su u kontekstu populacione strukture i dinamike T. urticae kao kolonizirajuće vrste i heterogene distribucije aktivne materije u uslovima praktične primene. Acaricide and sublethal effects of several commercial biopesticide products based on oxymatrine, azadirachtin, spinosad and the entomopathogenic fungus Beauveria bassiana on the two-spotted spider mite Tetranychus urticae Koch (Acari: Tetranychidae) were examined in laboratory bioassays in order to round off a profile of their biological activity as a basis for defining a sustainable application strategy. Bioassays were performed at 27±2°C temperature, 50-70% relative humidity and 16h/8h light/dark photoperiod. The biopesticides were sprayed on bean leaf discs (30 mm in diameter) or intact leaves positioned adaxially in Petri dishes using a Potter Tower device (2 ml liquid, 100 kPa pressure, 2.7 mg/cm2 water deposit). Toxicity of the biopesticides to different stages of T. urticae mites was assessed in bioassays in which eggs, juvenile stages (larvae, protonymphs, female deutonymphs) or adult preovipositing females were treated with a series of symmetrical concentrations, and the data were processed by probit analysis. None of the investigated biopesticides caused a significant ovicide effect, while acaricide effects resulted from their residual effects on larvae hatched from the treated eggs. In all bioassays, directly treated larvae were found the most sensitive life stage. Direct treatment of preovipositing females with azadirachtin and B. bassiana products caused a run-off effect which was dominant compared to mortality. The LC90 values of the oxymatrine product were significantly lower than its recommended concentration (2 ml/l), while those of spinosad were higher than the recommended concentration (60-300 mg/l). Azadirachtin LC90 values were lower and those of its RO-effect higher than the recommended concentration (50 mg/l a.i.). In B. bassiana bioassays, all LC/EC90 values (except LC90 for larvae) were higher than the recommended concentration (3 ml/l). Repellence and ovipositional deterrence of the biopesticides were assessed in bioassays in which preovipositing females were offered a choice by releasing them onto the central nerve dividing each leaf into a treated and untreated half; and the number of females and eggs were counted on each half after 24, 48 and 72 h. Significant repellent and deterrent effects (after 24 h and cumulative over the entire period) were caused by oxymatrine (0.5-2 ml/l), azadirachtin (1.56-50 mg/l a.i.) and B. bassiana (0.82-7 ml/l) concentration series. Biopesticide effects on the life-table parameters and population growth of T. urticae were evaluated by conducting two variants of bioassay in which females that survived treatment at the 24h-old egg stage and were exposed to residues over their entire juvenile development (first variant) or during preovipositing period (second variant) were transferred to untreated surface on which the number of eggs they laid and live females were counted daily for seven days. The oxymatrine product (0.025-0.1ml/l) significantly reduced fecundity, life span and instantaneous rate of increase (ri), particularly in the second variant, in which a negative ri was found. Significant reduction in these parameters was also detected in bioassays testing azadirachtin (first variant: 3.75-15 mg/l a.i; second variant: 17.5-70 mg/l a.i.), spinosad (60-240 mg/l a.i.) and B. bassiana (1.5-6 ml/l). The effects of the biopesticides on intrinsic rate of increase (rm) and other demographic parameters of T. urticae were assessed by constructing life-tables that included age-specific survival and fertility rates (female offspring production) of females that survived treatment at the egg stage of up to 24 h (first variant) or during preoviposition (second variant). Demographic bioassays with oxymatrine (0.05 ml/l) and azadirachtin (first variant: 7.5 mg/l a.i; second variant: 35 mg/l a.i.) showed that these two biopesticides reduced population growth by suppressing fertility and survival rates, but also by slowing down the juvenile development of mites hatched from treated eggs. Both bioassay variants testing B. bassiana (3 ml/l) also showed significant reductions in demographic parameters. Spinosad (120 mg/l a.i.) also significantly reduced those parameters after treatment at the preovipositing period, while treatment at the egg stage increased the rm values of the surviving mites, owing to the higher fertility of treated females at the beginning of reproduction. The results were discussed in terms of population structure and dynamic of T. urticae as a colonizing species and the heterogenous distribution of active ingredients under practical conditions.

Krompirove cistolike nematode (KCN), Globodera rostochiensis (Woll.) i G. pallida (Stone) su među najvažnijim karantinskim štetočinama krompira u svetu. Kod nas su nađene tek početkom ovog veka, na nekoliko lokaliteta u zapadnoj Srbiji, sa dominacijom žute KCN, G. rostochiensis. Bela KCN, G. pallida, je nađena na samo jednoj parceli i u režimu je iskorenjivanja. U Srbiji su obe vrste KCN na IA listi štetnih organizama. Do sada su kod nas KCN proučavane uglavnom sa aspekta prisutnih vrsta i patotipova, i njihovog rasprostranjenja. Ova disertacija se bavi ispitivanjem populacione dinamike obe vrste, i sa praktične strane razvija održive modalitete njihove kontrole u agroekološkim uslovima zapadne Srbije. Kao eksperimentalni lokaliteti odabrane su Ponikve kod Užica sa dve populacije žute KCN i Ograđenik na planini Javor sa populacijom bele KCN. Višegodišnja istraživanja obuhvatila su brojne oglede, od laboratorijskih in vitro testova, preko saksijskih, do ogleda u približno poljskim, mikroplot i poljskim proizvodnim uslovima. Populaciona dinamika u približno poljskim uslovima je praćena tokom tri godine za žutu i dve godine za belu KCN. U ogledima su simulirane tri realne situacije u proizvodnim uslovima, relevantne za njihovo održavanje i suzbijanje. Prva je odsustvo biljaka domaćina tj. simulacija parloga; druga prisustvo osetljivog domaćina (krompir sorte désirée) i treća prisustvo otpornog krompira koji deluje kao biljka klopka (sorta agria za žutu i sorta innovator za belu KCN). Minimalne temperature zemljišta potrebne za aktivaciju invazionih larvi (L2) javljaju se već u aprilu, i iznose 5,2 °C za G. pallida i između 5,5 °C i 8 °C za G. rostochiensis. Obe vrste imaju dva talasa piljenja L2 iz cista, koji se poklapaju sa kišnim periodima tokom vegetacione sezone...

Proučavanjem fitofagnih i predatorskih grinja samoniklih vrsta voćaka u šumskim ekosistemima Srbije u periodu 2000-2013 utvrđeno je prisustvo: - 37 vrsta iz natfamilije Eriophyoidea od kojih jedna vrsta pripada familiji Phytoptidae, 31 vrsta familiji Eriophyidae i pet vrsta familiji Diptilomiopidae, svrstanih u 18 rodova. Za faunu Srbije novih je 14 vrsta eriofida. Njihovo prisustvo ustanovljeno je na 41 istraživanom lokalitetu na 21 vrsti biljke hraniteljke. Za tri vrste Leipothrix yipingae, Anthocoptes speciosus i Quadracus ursynus Srbija je zabeležena kao drugi lokalitet posle tipskog lokaliteta. - 20 vrsta iz familije Tetranychidae, od toga šest vrsta pripada potfamiliji Bryobiinae a14 potfamiliji Tetranychinae, grupisanih u osam rodova. Za faunu Srbije zabeleženo je sedam novih vrsta paučinara iz dva roda. Za 13 vrsta paučinara zabeležene su nove biljke hraniteljke. Prikazani su rezultati sa 39 lokaliteta i 19 biljnih vrsta hraniteljki. - 26 vrsta iz familije Phytoseiidae. Potfamilija Amblyseiinae obuhvata osam vrsta, potfamilija Phytoseiinae šest vrsta i potfamilija Typhlodrominae 12 vrsta iz ukupno 11 rodova. Za faunu Srbije novih je 12 vrsta fitozeida. Vrste Phytoseius corniger i Typhloseiulus arzakanicus su prvi put zabeležene u fauni Evrope. Za vrstu Typhloseiulus arzakanicus Srbija je zabeležena kao drugi lokalitet posle tipskog lokaliteta. Prikazani su rezultati sa 44 lokaliteta i 23 biljne vrste. Za sve tri grupe grinja dati su podaci o distribuciji nađenih vrsta u svetu i u Srbiji, odnos prema biljci hraniteljki i moguća štetnost ili korist. Za svaku vrstu dat je taksonomski validni status i tipski podaci, naveden je pun naziv i sinonimi, ukoliko postoje, kao i najznačajnije karakteristike... By studying phytophagous and predatory mites on wild fruit species of forest ecosystems of Serbia in the period 2000-2013 it was determined the presence of: - 37 species from the superfamily Eriophyoidea of which 1 species belongs to the family Phytoptidae, 31 species belong to the family Eriophyidae and 5 species belong to the family Diptilomiopidae grouped into 18 genera. There are 14 new species of eriophyoid mites for fauna of Serbia. Their presence was determined at 41 studying localities on 21 host plants. For 3 species Leipothrix yipingae, Anthocoptes speciosus i Quadracus ursynus Serbia is the second locality after the type locality. - 20 species from the family Tetranychidae of which 6 species belong to the subfamily Bryobiinae and 14 species to the subfamily Tetranychinae that were grouped into 8 genera. 7 new species of spider mites from 2 genera were recorded for the fauna of Serbia. The new host plants were determined for 13 species. The results from 39 localities and 19 host plants are presented. - 26 species from the family Phytoseiidae include 8 species of subfamily Amblyseiinae, 6 species of subfamily Phytoseiinae and 12 species of subfamily Typhlodrominae from a total of 11 genera. For our country 12 species of phytoseiid mites were recorded for the first time. For the fauna of Europe 2 species Phytoseius corniger and Typhloseiulus arzakanicus were recorded for the first time. For one species Typhloseiulus arzakanicus Serbia is the second locality after the type locality. The results from 44 localities and 23 host plants are presented. Data on the distribution of species found in the world and in Serbia, the relationship with the host plant and the possible harm and benefit were given for all three groups of mites...