Search

Tanımlayıcı olarak planlanan araştırma Kırklareli ilinde bulunan devlet hastanelerinde düşme riskinin belirlenmesi ve düşmeye karşı alınan önlemleri belirlemek amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın örneklemine, Kırklareli ilinde bulunan 100 ve üzeri yatak kapasitesine sahip hastanelerdeki İtaki Düşme Risk Ölçeği’ne göre düşme riski 5 ve 5’in üzerinde olan 549 hasta dahil edilmiştir. Araştırma Kasım 2018- Ocak 2019 tarihleri arasında düşme riski yüksek olan dahiliye, genel cerrahi, ortopedi, nöroloji-nöroşirürji kliniklerinde gerçekleştirilmiştir. Bu servislerde önce araştırmacı tarafından bütün yatan hastaların İtaki Düşme Risk Ölçeği’ ne göre düşme riskleri belirlenmiştir. Düşme riski 5 puan ve üstü olan hastalar yüksek düşme riski olarak kabul edilip bu hastalara “Tanıtıcı Özellikler Formu” ; sonraki aşamada yatan hasta servisi ve her hasta odası için “ Güvenli Çevrenin Belirlenmesi” formu doldurulmuştur. Çalışmaya katılan 549 hastanın düşme riski puanlarının yaş grupları, yatış kliniği, yatış tanısı, kullanılan riskli ilaçlar ve refakatçi durumuna göre anlamlı farklılık gösterdiği tespit edilmiştir. İlaçların yan etkisine ilişkin bilgi, düştüğü zaman hemşireye nasıl haber verileceğini bilme, düştüğünde/acil durumlarda hemşireye haber verme şekli ile düşme riski arasında anlamlı ilişki olmadığı (p>0,05) tespit edilmiştir. Hastaların yatış süresi ile düşme riski arasında pozitif yönlü ve anlamlı ilişki tespit edilmiştir (r=0,44; p0,05). There is a positive and significant relationship found between the hospitalization period and the falling risk of paients (r=0,44; p

Çalışmamızın amacı, ön çapraz bağ rekonstrüksiyonunda (ÖÇBR) tamamı içerde tekniğinin konvansiyonel tekniğe göre propriosepsiyon, kas gücü, ağrı ve denge açısından farklarını araştırmaktır. Çalışma, Medipol Mega Üniversite Hastanesi'nde tamamı içerde tekniğiyle ÖÇBR olan 20 kişi, konvansiyonel teknikle ÖÇBR olan 20 kişi ve 20 sağlıklı kişi olmak üzere toplam 60 kişilik 3 gruptan oluşmuştur. Hastalar cerrahiden 6 ay sonra değerlendirmeye alınmıştır. Hastaların; ağrı durumunu değerlendirmek için Vizüel Analog Ölçek (VAS) , diz aktivite düzeylerini değerlendirmek için Tegner Aktivite Düzeyi Ölçeği, fonksiyonel durumlarını değerlendirmek için Lysholm Diz Skorlama Ölçeği kullanıldı. Cybex izokinetik dinamometre ile kuadriseps, hamstring kas kuvveti ve propriosepsiyon ölçüldü. Ölçümler opere olmayan bacağa da uygulandı. Postüral stabilite ve düşme riski Biodex denge sistemi kullanılarak değerlendirildi. Sağlıklı grubun tegner aktivite puanları (6,000 ± 1,589), konvansiyonel ÖÇBR uygulanan grup (3,750 ± 1,713) ve tamamı içerde ÖÇBR uygulanan gruptan (4,100 ± 1,861) anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. Grubu sağlıklı olanların lysholm diz puanları (97,650 ± 3,884), tamamı içerde ÖÇBR uygulanan gruptan (87,900 ± 19,331) anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. Tamamı içerde ÖÇBR uygulanan grubun düşme riski indeksi puanları (0,770 ± 0,266), grubu sağlıklı olanların düşme riski indeksi puanlarından (0,570 ± 0,243) anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. Postüral stabilitede, VAS skorunda, 60º/s, 90º/s ve 180º/s açısal hızlarda ölçülen fleksör ve ekstensör kas kuvvetinde ve 15, 45, 75 derecelerde bakılan propriosepsiyon duyusunda, her iki cerrahi grup kendi arasında ve sağlıklı grupla karşılaştırıldığında anlamlı fark bulunmamıştır. (p>0.05)Anahtar kelimeler: Ön Çapraz Bağ; Rekonstrüksiyon; Propriosepsiyon; Düşme Riski The aim of this study was to investigate the differences between two anterior cruciate ligament reconstruction (ACLR), `all-inside technique` and `conventional technique`, in proprioception, muscle strength, pain and balance. The study consisted of three groups of 60 individuals, 20 of whom had ACLR with the `all-inside techinique`, 20 of whom had ACLR with the `conventional techique`, and 20 healthy individuals. Patients were evaluated 6 months after surgery. Of patients; vision analog scale (VAS) was used to assess pain conditions, Tegner activity scale was used to evaluate knee activity levels, and Lysholm knee scoring scale was used to evaluate functional status. Quadriceps, hamstring muscle strength and proprioception were measured with Cybex isokinetic dynamometer. Measurements were also performed on the non-operated leg. Postüral stability and fall risk were evaluated using Biodex balance system. Tegner activity scores of the healthy group (6,000 ± 1,589) were found to be significantly higher than the convantional ACLR group (3,750 ± 1,713) and all-inside ACLR group (4,100 ± 1,861). The lysholm knee scores of the healthy group (97,650 ± 3,884) were found to be significantly higher than all-inside group (87,900 ± 19,331). The fall risk index scores (0.770 ± 0.266) were significantly higher than the fall risk index scores (0.570 ± 0.243) of the healthy group. No significant difference was found between postoperative stability, VAS score, flexor and extensor muscle strength measured at 60º/s, 90º/s and 180º/s angular velocities and proprioception sensation measured at 15, 45, 75 degrees between the two surgical groups and the healthy group. (P> 0.05)Key words: Anterior Cruciate Ligament; Reconstruction; All-İnside Technique; Proprioception; Fall Risk 78

Amaç: Bu çalışma bir üniversite hastanesinin cerrahi kliniklerinde yatan 65yaş üstü hastaların düşme riskinin belirlenmesi amacıyla yapıldı.Materyal veMetod: Tanımlayıcı tipte olanbu araştırmanın örneklemini bir üniversite hastanesinin cerrahi kliniklerindeyatan 65 yaş üstü, çalışmaya katılmayı kabul eden 120 hasta oluşturdu. Veriler,hastaların bireysel özelliklerini içeren anket formu ve İTAKİ Düşme RiskiÖlçeğin’ den yararlanılarak toplandı. Veriler sayı, yüzde, ortalama gibitanımlayıcı istatistiksel yöntemler ve ki-kare analizi ile değerlendirildi.Bulgular: Araştırmada, hastaların %71,6’sının 65-74 yaş aralığında, %53,3’ününkadın, %50,8’inin lise mezunu olduğu belirlendi. Hastaların %15’inin son 1 yıliçinde düşme öyküsünün olduğu ve %4,1’inin klinikte yattığı süre içinde düştüğübelirlendi. Hastaların İTAKİ Düşme Riski Ölçeği puan ortalamasının 13,94±8,18olduğu ve %79,2’sinin yüksek düşme riskine sahip olduğu saptandı. Hastalarıncinsiyeti, ameliyat öncesi ya da sonrası dönemde olma durumu ile düşme riskiarasında anlamlı bir ilişki bulunmadı (p>0,05). Düşme riskine karşı alınanönlemler incelendiğinde ise hastaların %62,5’inin yanında sürekli refakatçibulunduğu, %86,7’sinin yatak kenarlığının kaldırıldığı, %5’inde hekim istemidoğrultusunda sedatif ilaç uygulandığı, %2,5’inde fiziksel tespit kullanıldığı,%50,8’ine hareket ve diğer aktivitelerini gerçekleştirmede yardım edildiğisaptanmıştır.Sonuç: Bu sonuçlarcerrahi kliniklerinde yatan 65 yaş üstü hastaların bireysel ve çevreselfaktörlerden dolayı düşme risklerinin yüksek olduğunu göstermektedir.Ülkemizdeki yaşlı nüfusun yıllar geçtikçe artış göstermesi, hastanelerde; hastagüvenliğinin önemli bir parçası olan düşmelerin önlenmesi için stratejileringözden geçirilmesini, yaşlı hastalarda düşme riskinin değerlendirilmesini vegerekli önlemlerin alınmasına önem verilmesini gerektirmektedir, Backgrounds: Thisstudy was carried out to determine the risk of falls of patients over 65 yearsold in the surgical clinics of a university hospital.Methods: Thesample of this descriptive study consisted of 120 patients who agreed toparticipate in the study over 65 years of age in the surgical clinics of auniversity hospital. The data were collected by using a questionnaire includingindividual characteristics of patients and by using the İTAKİ Falling RiskScale. Data were analyzed by descriptive statistical methods such as number,percentage, mean, and chi-square analysis. Results: In thestudy, 71.6% of the patients were in the 65-74 age range, 53.3% were female and50.8% were high school graduates. It was determined that 15% of the patientshad a history of fall in the last 1 year and 4.1% of the patients fell withinthe period they were in the clinic. The mean Itaki Fall RiskScale scores of the patients was 13.94 ± 8.18 and 79.2% of the patients were inthe high risk group. There was no significant relationship between the genderof the patients and the preoperative or postoperative period and the risk offalling (p> 0.05). Taking into considerationof the precautions against fall risks, it has been designated that bed guardsof 86.7% of the patients were removed, 62.5% of the attendants were leftunattended, 86.7% of the bed border is increased, in 5% of patients, sedativedrug is applied according to the request of physician, 2.5% of the physicaldetermination is used, 50.8% to assist in carrying out activities and otheractivities.Conclusions: Theseresults indicate that patients over 65 years of age in the surgical clinics areat higher risk of falling due to individual and environmental factors. Theincrease in the elderly population in our country over the years, in hospitals;review strategies to prevent falls, which is an important part of patientsafety, assessment of the risk of falling in elderly patients and taking thenecessary precautions.

Amaç: Çalışmamızın amacı, huzurevinde kalan yaşlı bireylerde düşme korkusu ile fiziksel performansa dayalı düşme riski ve emosyonel durum arasındaki ilişkiyi belirlemek, hangisinin düşme korkusunda daha etkili olduğunu araştırmaktır. Yöntem: Çalışma Aydın Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’nde kalan 63 yaşlı birey üzerinde yapıldı. Çalışmaya 65 yaş ve üzerinde olan, akut sağlık problemi olmayan, yatağa veya tekerlekli sandalyeye bağlı olmayan, yönergeleri takip edebilen gönüllü 51 erkek ve 12 kadın olmak üzere toplam 63 kişi dahil edildi. Bireylerin demografik özellikleri, kullandığı ilaçlar ve düşme öyküsü kaydedildi. Düşme korkusu Uluslararası Düşme Etkinliği Skalası (FES-I) ile, fiziksel performansa dayalı düşme riski Berg Denge Ölçeği (BDÖ) ile, emosyonel durum Hamilton Anksiyete Değerlendirme Ölçeği (HAM-A) ile değerlendirildi. Bulgular: Düşme korkusu, fiziksel performansa dayalı düşme riski ve anksiyete kadınlarda erkeklere göre anlamlı olarak daha fazla bulundu (p < 0.05). Düşme hikayesi olanlarda olmayanlara göre düşme korkusu ve düşme riski anlamlı olarak daha fazlaydı (p < 0.05). Anksiyete de düşme korkusu olanlarda daha fazla olmakla birlikte istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p > 0.05). Düşme riskiyle yaş arasında pozitif korelasyon (r = 0,324), Vücut Kitle İndeksi (VKİ) ile arasında negatif korelasyon (r = -0,276) saptandı (p < 0.05). Emosyonel durumla yaş arasında pozitif korelasyon (r = 0,266) bulundu (p < 0.05). Fakat emosyonel durumla VKİ arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı (p > 0.05). Fiziksel performansa dayalı düşme riski ile emosyonel durum arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı (p >0.05). Düşme korkusu ile yaş arasında pozitif korelasyon (r = 0,259) bulundu (p < 0.05). Fakat düşme korkusu ile VKİ arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunamadı (p > 0.05). Düşme korkusu ile fiziksel performansa dayalı düşme riski ve anksiyete arasında pozitif ve orta derecede korelasyon (r = 0,589) bulundu (p < 0.05). Fiziksel performansa dayalı düşme riski ve anksiyetenin, düşme korkusunda etkili olduğu ve bu etkinin eşit seviyede olduğu tespit edildi (p < 0.05). Sonuç: Yaşlı bireylerde fiziksel performansa dayalı düşme riski ve anksiyetenin düşme korkusuyla ilişkili olduğu ve her ikisinin de düşme korkusuna katkısı bakımından eşit seviyede etkili olduğu belirlendi., Objective: The aim of our study was to determine the relationship between fear of falling, fall risk based on physical performance and emotional status, which one is more effective on fear of falling in community dwelling older people. Methods: The study was conducted with the 63 older people staying Aydın Community Dwelling Elderly Care and Rehabilitation Center. The study a total of 63 older people, volunteer 51 men and 12 women were included in, 65 years and over, has not acute health problem, does not depend on the bed or a wheelchair, able to follow the instructions. Demographic characteristics, used drugs and fall history were recorded. Fear of falling was assessed using Falls Efficacy Scale-International, fall risk based on physical performance was assessed with Berg Balance Scale and emotional status was assessed using Hamilton Anxiety Scale. Results: Fear of falling, fall risk based on physical performance and anxiety were found to be significantly higher in women than in men (p < 0.05). Fear of falling and fall risk were significantly higher in olders with fall history according to those without fall history (p < 0.05). Anxiety was more older people with fall history but it wasn’t found statistically significant (p > 0.05). Fall risk was determined to be positively correlated (r = 0,324) to age, negatively correlated (r = -0,276) to body mass index (p < 0.05). Emotional status was found to be positively correlated (r = 0,266) to age (p < 0.05). But emotional status and body mass index between relationship wasn’t found significant (p > 0.05). Fall risk based on physical performance and emotional status between relationship wasn’t determined significant (p >0.05). Fear of falling was found to be positively correlated (r = 0,259) to age (p < 0.05). But fear of falling and body mass index between relationship wasn’t found significant statistically (p > 0.05). Fear of falling was found moderate and positively correlated (r = 0,589) to fall risk based on physical performance and anxiety (p < 0.05). Fall risk based on physical performance and emotional status were detected to be effective in fear of falling and this effect was equal (p < 0.05). Conclusion: It was determined that fall risk based on physical performance and anxiety was associated with fear of falling and the contribution of both to the fear of falling was equal in older people.

Amaç: Tanımlayıcı nitelikte olan bu araştırma bir üniversite hastanesinin beyin cerrahisi kliniğinde yatan hastaların düşme riskini ve alınan önlemleri belirlemek amacı ile yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Araştırma verileri etik kurul izni alındıktan sonra 11 Aralık 2014 - 30 Ocak 2015 tarihleri arasında toplanmıştır. Örnekleme, kliniğe yatan 102 hastadan, araştırmaya katılmayı gönüllü olarak kabul eden 70 hasta dâhil edilmiştir. İlgili literatür taranarak sosyo-demografik veri toplama formu ve İtaki Düşme Riski Ölçeği veri toplama aracı olarak kullanıldı. Verilerin değerlendirilmesi SPSS 20.0 for Windows programında, bireylerin sosyo-demografik özellikleri sayı, yüzde olarak, İtaki Düşme Riski Ölçeği’nin verileri ise çalışmanın örneklem verileri tam olarak eşit dağılım göstermediği ve varsayımları karşılayamadığı için çapraz tablo (Cross match) analiz yöntemi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Araştırmaya katılan hastaların %52.9’unun erkek, %31.4’ünün 45-54 yaş ve %28.6’sının 65 yaş üzerinde, %77.1’inin evli, %55.7’sinin ilkokul mezunu olduğu belirlenmiştir. Hastaların aldığı tıbbi tanılara bakıldığında; %51.4’ünün omurga hastalıkları nedeniyle klinikte yattığı saptanmıştır. İtaki Düşme Riski Ölçeği doldurulan hastaların %82.9’unun düşme riskleri puanlarının yüksek olduğu saptanmıştır. Düşme riskine karşı alınan önlemler incelendiğinde ise %91.4’ünde yatak kenarlıklarının kaldırıldığı, %90.0’ıda tekerlek kontrollerinin yapıldığı, %42.9’unda düşme riski konusunda hasta ve hasta yakınlarının eğitim aldığı, % 82.9’unda oda, hasta çevresi ve zeminle ilgili risk kontrolü yapıldığı ve %28.6’sında yanında refakatçi bulundurulduğu saptanmıştır. Sonuç: Beyin cerrahisi hastalarının düşme riski yüksektir. Hemşirelerin hasta kabulünden taburculuğa kadar risk tanılama ölçeği kullanarak, hastaları değerlendirmesi, doğru, uygun ve hasta bireye özgü önlemleri alması, hasta ve ailesini düşme olasılığına karşı alacağı kişisel önlemler hakkında bilgilendirmesi, uygun yöntemlerle eğitim yapması ve planlaması sağlanmalıdır. Objective: The aim of this descriptive research is to determine the risks of inpatient falls at the department of neurosurgery clinic in a university hospital and precautions taken against it. Material and Method: The data were collected between the dates of December 11, 2014 and January 30, 2015 after the ethical approval was obtained. The sample included 70 volunteers out of 102 hospitalized patients who agreed to participate in the study. After the literature review, the sociodemographic data collection form and Itaki Fall Risk Scale were used as data collection tools. Data analysis was made by SPSS 20.0 for Windows Program and descriptive statistical tests (number and percentage) were used to evaluate socio-demographic characteristics of the individuals. Crosstab analysis for the data of Itaki Fall Risk Scale was made since research sample data do not have an equal distribution and meet the assumptions. Findings: It has been determined that 52.9% of the participants were men, 31.4% were between 45 and 54 years of age, 28.6% were above 65 years, 77.1% were married, 55.7% were primary school graduates, 51.4% were admitted to the clinic due to spinal diseases. Itaki Fall Risk Scale scores of 82.9% were found to be high. Taking into consideration of the precautions against fall risks, it has been designated that bed guards of 91.4% of the patients were removed, wheel control of 90.0% was done, 42.9% of the patients and their families received training on fall risks, risk control related to the room, environment and floor of 82.9% was done, and 28.6% were accompanied by hospital attendants. Conclusion: The neurosurgery patients have a high risk of fall. It should be ensured that nurses examine patients by using risk identification scale from their admission to their discharge, take correct, appropriate, and specific precautions for each patient, inform the patients and their family on personal precautions against fall risks, train them with appropriate methods and do its planning.

Introduction: The aim of this study was to determine whether there is an association between fall risk measured posturographically and clinical balance tests among people who are over 65 years of age, and to identify the discriminative ability of the posturographic fall risk index., Materials and Methods: Two hundred and twenty participants who were over 65 years of age were included in the study. The balance and fall risk of participants were assessed with the Berg balance scale (BBS) and a posturography device; functional mobility with the Timed Up and Go (TUG) test; lower extremity neuromuscular function with the Chair Stand test (CST) and quality of life with the Short Form-36 (SF-36). Participants were grouped into two, as fallers and non-fallers, on the basis of the past year’s fall history., Results: A total of 78 participant (35.5%) had a history of falling, while 142 (64.5%) of the subjects did not. Age, TUG and posturographic fall risk index of fallers were significantly higher than for nonfallers, whilst some subgroups of the SF-36, BBS and mean CST scores were lower (p, Conclusion: It was shown that fallers had poorer balance, functional mobility, lower extremity neuromuscular function and quality of life than nonfallers. The study also demonstrated that posturographically obtained fall risk was significantly correlated with clinical balance tests and had good discriminative ability to identify fallers. © 2014, Geriatrics Society. All rights reserved.

Introduction: We aimed to investigate the effects of home-based vestibular exercise and biofeedback training on balance, fall risk, functional mobility, emotional state and quality of life among osteoporotic women. Materials and Method: Sixty osteoporotic women aged over 65 were randomized to four groups of 15 people: home-based vestibular exercise, biofeedback training, vestibular exercise+biofeedback training and control group. Training programs were performed in all groups. Biofeedback training was performed in 20 minute sessions,10 sessions a month. Vestibular exercises were prescribed once daily with 10 repetitions for one month. Fall risk obtained by Tetrax, Berg balance test, Timed Up-and- Go test, Geriatric Depression Scale (GDS) and Short Form-36 (SF-36) questionnaire were evaluated at the beginning and the end of the study. Results: Compared to the control group, statistically significant improvements in fall risk, balance, GDS scores and physical function, role emotional and general health subgroups of SF-36 test were observed in all of the intervention groups (p

Introduction: We aimed to investigate the effects of home-based vestibular exercise and biofeedback training on balance, fall risk, functional mobility, emotional state and quality of life among osteoporotic women. Materials and Method: Sixty osteoporotic women aged over 65 were randomized to four groups of 15 people: home-based vestibular exercise, biofeedback training, vestibular exercise+biofeedback training and control group. Training programs were performed in all groups. Biofeedback training was performed in 20 minute sessions, 10 sessions a month. Vestibular exercises were prescribed once daily with 10 repetitions for one month. Fall risk obtained by Tetrax, Berg balance test, Timed Up-and-Go test, Geriatric Depression Scale (GDS) and Short Form-36 (SF-36) questionnaire were evaluated at the beginning and the end of the study. Results: Compared to the control group, statistically significant improvements in fall risk, balance, GDS scores and physical function, role emotional and general health subgroups of SF-36 test were observed in all of the intervention groups (p < 0.05). Subjects treated with both biofeedback and vestibular exercise exhibited significantly greater improvements in fall risk and balance compared with those treated with vestibular rehabilitation alone (p < 0.05). Conclusion: Vestibular home-based exercises, biofeedback training and combination of the two are effective in reducing risk of falling, and improving balance, functional mobility, emotional state and quality of life. Adding biofeedback therapy to vestibular exercises enhances its efficacy in reducing risk of falls and improving balance. The shortness of the treatment period and lack of information on long term effects of the treatment were the limitations of our study.

Giriş: Bu çalışma, düşmelerle ilişkili ve ilişkisiz olarak hastalığı olan yaşlı bireylerin düşme riski ile fiziksel uygunluk seviyelerini karşılaştırmak amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya yaş ortalaması 73.28±6.63 yıl olan 60 birey dahil edilmiştir. Araştırmaya dahil edilen yaşlı bireyler; düşmelerle doğrudan ilişkili hastalığı olanlar, düşmelerle dolaylı ilişkili hastalığı olanlar ve herhangi bir hastalığı olmayanlar olmak üzere 3 gruba ayrılmıştır. Yaşlı bireylerin demografik özelliklerini belirlemek için bir anket yapılmıştır. Çalışmaya dahil edilen bireylerin bilişsel fonksiyon düzeyleri Mini Mental Durum Testi ile, düşme riskleri Berg denge testi ile; dengeleri tek ayak üstünde durma testi ile; fiziksel uygunluk seviyeleri Senior Fitness Test ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Düşmelerle doğrudan ilişkili hastalığı olan bireylerin Berg denge, tek ayaküstünde durma ve iki dakika adım testi değerlerinin, hiçbir hastalığı olmayan bireylere göre düşük olduğu tespit edilmiştir (p

AMAÇ: Bu çalışmada primer diz osteoartriti tanısı alan hastalarda düşme riskinin değerlendirilmesi ve propriosepsiyon egzersizlerinin bunun üzerine etkisini araştırmayı amaçladık.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamıza, 50 primer diz osteoartritli, 50 sağlıklı katılımcı alındı. Çalışmaya Amerika Romatoloji Derneği (ACR) kriterlerine göre primer diz osteoartriti teşhisi konan 40-80 yaş arası hastalar dahil edildi. Tedavi öncesi yaş, cinsiyet, boy ve kilo, vücut kitle indeksi, sosyal güvence, adres ve telefonları kaydedildi.Her hastaya yüklenmede iki yönlü (ön-arka, yan) diz grafisi çekildi. Diz grafileri Kellgren-Lawrence kriterleri esas alınarak değerlendirilerek evre 2-3 olan hastalar çalışmaya alındı. Sekonder diz osteoartriti olan veya alt ekstremitede propriosepsiyonu bozabilecek osteoartrit dışında bir rahatsızlığı olan hastalar çalışmaya alınmadı .Hasta ve kontrol gurubunda 8 ayrı pozisyonda ölçümler yapılmak suretiyle düşme riski araştırıldı. Primer diz osteoartriti olan guruba fizyoterapist eşliğinde 10 gün propriosepsiyon egzersizleri yaptırıldı. Hastalara daha sonra ev egzersiz programı verilerek bu uygulamalara devam etmeleri söylendi. 15. gün, 1. ay, 3. ve 6. aylarda bu ölçümler tekrarlandı. Hastaların fonksiyonel durumunu değerlendirmede Lequesne indeksi, ağrının şiddetini belirlemede ise VAS ölçütü (vizuel analog skala) kullanıldı.SONUÇLAR: Çalışmamızda primer diz osteoartriti olan hastalarda düşme riski sağlıklı katılımcılara göre daha yüksek bulundu. Primer diz osteoartritli gurupta tedavi öncesi ile karşılaştırıldığında proprioseptif egzersizlerle VAS skoru, Lequesne skoru ve düşme riski skorlarında anlamlı derecede azalma saptandı.SONUÇ: Diz osteoartritinin tedavisinde yaygın olarak kullanılan farmakolojik ve non-farmakolojik tedavilerin yanı sıra proprioseptif eğitim uygulamalarının da önemli katkılar sağlayabileceğini düşünüyoruz.ANAHTAR KELİMELER: Diz osteoartriti, propriosepsiyon, düşme riski OBJECTIVE: In this study we aimed to evaluate the fall risk in patients with primary knee osteoarthritis and to investigate the effectiveness of proprioception exercises on a fall risk.MATERIALS AND METHODS: Fifty patients with primary knee osteoarthritis and fifty healthy participant were included in this study. Patients aged 40-80 years with primary knee osteoarthritis according to the ACR criteria included to the study. Age, gender, height, body mass index, social guaranty, adress and telephone numbers were recorded.All of the patients had two sided (AP and lateral), weight bearing knee radiography. Patients with stage 2-3 according to Kellgren-Lawrence index of knee osteoarthritis were included in this study. We also excluded those with secondary knee osteoarthritis and patients who had any diseases causing proprioception impairment of the lower limb.We evaluated fall risk in eight different position for both patient and control group. Patient with knee osteoarthritis performed the proprioception exercises under supervision of physiotherapist during the first 10 days and then they had given home exercises program. Fall risk was measured on the following 15. days, 1. 3. and 6. month. We used Lequesne index in order to evaluate the functional status and Visuel Analog Scale (VAS) to measure the severity of pain.RESULTS: This study showed us that fall risk of the patients with primary knee osteoarthritis is significantly higher than the healthy participants. VAS, Lequesne and fall risk scores were found significant lower after the proprioception exercises application when compared to the initial data.CONCLUSION: The study results made us to think proprioception exercises should contribute to treatment of knee osteoartrithis beside pharmacologic and non-pharmacologic treatment.KEY WORDS: Primary knee osteoarthritis, proprioception, fall risk 57