Search

Transient Reseptör Potansiyel Vanilloid 1 (TRPV1) kanalları hücre membranı yerleşimli, içinde bir katyon kanalı bulunduran ve açıldığı zaman hücre içine kalsiyum girişine neden olan bir kanaldır. Bu çalışmada TRPV1 agonisti kapsaisin ve antagonisti kapsazepin’in korku koşullanma üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmaktadır. Çalışmada her grupta 10 hayvan olacak şekilde Balb/c türü toplam 300 adet fare kullanıldı. Davranış deneylerinde deneklere gruplarına uygun olarak TRPV1 agonisti kapsaisin (1 mg/kg, i.p.) veya TRPV1 antagonisti kapsazepin (1 mg/kg, i.p.) veya çözücü (1:1:8) uygulandı. Tüm gruplara rota-rod performans testi bağlamsal korku koşullanma testi ve ipuçlu korku koşullanma testi yapıldı. Kapsaisin ve kapsazepin gerek bağlamsal gerek ipuçlu korku koşullanma testinde öğrenme ve bellek sürecinin hiçbir aşamasında (edinim, konsolidasyon, geri çağırma, sönme ve rekonsolidasyon) istatistiksel anlamlı bir değişiklik oluşturmadı. Elde ettiğimiz sonuçlar kapsaisin ve kapsazepin’in ve dolayısı ile TRPV1 reseptörlerinin farelerde bağlamsal ve ipuçlu korku koşullanma testi ile incelenen belleğin bazal durumu üzerine herhangi bir etkisi olmadığını göstermektedir. Bununla birlikte, yapılan testlerin sağlıklı genç erişkin farelerde gerçekleştirildiğinin mutlaka göz önünde bulundurulması gereklidir. Elde ettiğimiz sonuçlar kapsaisin ve kapsazepin’in ve dolayısı ile TRPV1 reseptörlerinin farelerde bağlamsal ve ipuçlu korku koşullanma testi ile incelenen belleğin bazal durumu üzerine herhangi bir etkisi olmadığını göstermektedir. In total 300 Balb/c mice were divided into 30 groups (n= 10 animals for each group). In the behavioral experiments, the TRPV1 antagonist capsazepine (1 mg/kg, i.p.) or TRPV1 agonist capsaicin (1 mg/kg, i.p.) or solvent (1:1:8) were administered to subjects according to their groups. Rota-rod performance test, contextual and cued fear conditioning test were performed in all groups. Capsaicin and capsazepine were not statistically significant at any stage (acquisition, consolidation, retrieval, extinction, and reconsolidation) of the learning and memory process in the contextual and cued fear conditioning test. Our results show that capsaicin and capsazepine, and thus TRPV1 receptors, have no effect on the basal state of memory examined by contextual and cued fear conditioning testing in mice. However, it must be considered that the tests were performed in healthy young adult mice. The results show that capsaicin and capsazepine, and thus TRPV1 receptors, have no effect on the basal state of memory examined by the contextual and cue fear conditioning test in mice.

Bu çalışma, PAÜ Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından desteklenmiştir (Proje No: 2019SABE024). Alzheimer Hastalığı yaşa bağlı demansların en sık sebebidir. Bu hastalık progresif, dejeneratif yaygın bir santral sinir sistemi hastalığıdır. Nöron kaybı Hippocampus piramidal hücrelerinde daha belirgindir. Tedavisi için çeşitli ajanlar bilinmesine rağmen daha güçlü veya kesin bir tedavi henüz bulunamamıştır. Alzheimer Hastalığı, diyabetes mellitus hastalarının yarısından fazlasında görülmektedir. Bu iki hastalık arasındaki ana benzerlik insülin direnci ve inflamatuar yolaklardır. Bu yüzden Alzheimer Hastalığı Tip 3 Diyabet olarak da isimlendirilmektedir. Fesleğen (Ocimum Gratissimum)’in antidiyabetik etkisi bilinmekte ve kullanılmaktadır. Fakat Alzheimer Hastalığı’ndaki davranışsal ve nöroprotektif etkisi henüz yeterli şekilde çalışılmamıştır. Bizim amacımız, streptozotosin (STZ) ile oluşturulan Alzheimer Hastalığı deneysel sıçan modelinde, fesleğenin Hippocampus piramidal hücreleri üzerindeki anti-apopitotik etkisini göstermek ve buna paralel olarak sıçanlarda öğrenme ile ilgili davranışı test etmektir. Bu amaçla, Wistar cinsi 33 adet 4 aylık erişkin erkek sıçanlar alınıp, kontrol, sham, STZ ve fesleğen grupları ile beraber fesleğen-STZ grubu oluşturuldu. Uygun şartlarda bakılan hayvanların hepsine 8 kollu radial maze testi öğretildi. Kontrol grubu sıçanlara deneysel hiçbir şey enjekte edilmedi. Sham grubuna serum fizyolojik (SF), fesleğen grubuna fesleğen SF’de çözülerek intraperitoneal (i.p.) olarak verildi. STZ, i.p. olarak verildi ve sıçanların kan şekerleri ölçüldü. Son olarak STZ ile beraber fesleğen özütü sıçanlara i.p. olarak beraber verildi. Tüm sıçanların kan şekerleri ve ağırlıkları düzenli ölçüldü. Tüm gruplardaki sıçanlara 8 kollu radial maze testi yapıldıktan sonra, sıçanlar dekapite edildi ve beyinlerinden histolojik yöntemler ile kesitler alınıp Tunnel boyama ile Hippocampus’taki tüm apopitotik hücreler sayıldı. İstatistiksel analiz (ANOVA) ile tüm gruplar karşılaştırıldı. STZ ile uzaysal öğrenmesi bozulan sıçanlarda fesleğen özütü ile beraber istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde öğrenme davranışı düzeldi (p

Amaç: Önceki çalışma bulgularımız, normal tiroit hormon düzeylerinin sinaptik plastisitenin göstergeleri olan uzun dönemli güçlenme (UDG) ve uzun dönemli baskılanma (UDB) yanıtları arasındaki dengenin oluşmasında rol oynayabileceğini göstermektedir. Sinaptik plastisitenin bir diğer formu olan depotansiyasyon (DP) ise şu ana kadar bu bağlamda çalışılmamıştır. Bu çalışmada, tiroid hormonları ile sinaptik plastisite arasındaki ilişkiyi anlamak için, hipokampüse infüze edilen T4 ve T3 hormonlarının DP büyüklüğünü değiştirip değiştirmediği araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Deneyler, yüksek frekanslı uyarım (YFU) sırasında SF, T4 ve T3 infüze edilen ve düşük frekanslı uyarım (DFU) sırasında SF, T4 ve T3 infüze edilen 2 aylık Wistar albino erkek sıçanlardan oluşan (n=7/grup) 3 grup olarak gerçekleştirildi. Depotansiyasyonu indüklemek için, YFU kalıbı olarak 1 sn süreli 100 Hz frekanslı 4 tekrarlı uyarımı takiben 5 dk sonra, DFU kalıbı olarak 1 Hz frekanslı 900 pulse uyarım kullanıldı. Böylece uyarılan nöron havuzundaki sinapslarda hem yeni sinaps oluşumu hem de silinmesi elektriksel olarak tetiklendi ve kayıtlandı. Bulgular: T4 hormonunun YFU sırasında uygulanmasının popülasyon spike (PS) genliğini kontrol grubuna göre değiştirdiği (p0,05) bulundu. T4 hormonunun YFU veya DFU sırasında uygulanmasının eksitatör postsinaptik potansiyel (EPSP) eğimindeki zamansal değişimlerinin ve T3 hormonunun YFU veya DFU sırasında uygulanmasının PS genliği ve EPSP eğimindeki zamansal değişimlerinin SF infüzyonu yapılanlar ile aynı olduğu bulundu. Sonuç: Bu sonuçlar, T4’ün YFU sırasında uygulanmasının DP yanıtı üzerinde anlamlı bir etkiye sahip olduğunu, DFU sırasında T4 uygulanmasının ise, DP yanıtı üzerinde anlamlı bir etkiye sahip olmadığını düşündürmektedir., Objective: Our previous study findings showed that normal thyroid hormone levels may play a role in the balance between long-term potentiation (LTP) and long-term depression (LTD) that are indicative of synaptic plasticity. Depotentiation (DP), another form of synaptic plasticity, has not been studied in this context so far. In the present study, we aimed to learn the effect of infused T4 hormone on the depotentiation magnitude and the relationship between T4 and synaptic plasticity. Material and Method: Experiments were performed in 3 groups of 2-month-old Wistar albino male rats (n=7/group) infused with SF, T4 and T3 during high frequency stimulation (HFS) or during low frequency stimulation (LFS). Depotentiation was induced by a HFS (100Hz,1 sec, 4 times), followed by LFS (900-pulse stimulation at 1 Hz). Thus, both synapse formation and deletion were electrically triggered and recorded in synapses of the stimulated neuron pool. Results: It was found that infusion of T4 during HFS decreased the PS amplitude compared to that control group (p 0.05). It was found that the temporal changes in the EPSP slope of the infusion of T4 during HFS or LFS and the temporal changes in the PS amplitude and EPSP slope of the infusion of T3 during HFS or LFS were the same as the SF infusion. Conclusion: These results suggested that the application of T4 during HFS have a significant effect on DP but the application of T4 during LFS does not seem to have a significant effect on DP.

Yüksek Lisans Tezi, Opioit bağımlılığıyla ilgili birçok bilimsel araştırma bulgusu olmasına rağmen, fizyopatolojik süreçler hakkında halen bilinmeyen ve araştırılması gereken alanlar bulunmaktadır. Sinir sisteminde yeni nöron oluşumu ve sinaptogenez gelişimi olarak ifade edilebilen nörogenez, birçok nöropsikiyatrik patolojide bozulmaktadır. Bağımlılık da bu patolojiler arasında yer almaktadır. Apelin sinir sistemindeki bazı bölgelerde sentezlenerek fizyolojik etkilere sahip olan yeni bir peptittir. G protein bağlantılı membran reseptörü aracılı etkiler oluşturmaktadır. Apelin ve reseptörü APJ’nin opioit bağımlılığında rolü hakkında bir araştırma bulgusu bulunmamaktadır. Bu çalışmanın amacı, morfin bağımlılığı oluşturulmuş sıçanlarda hipotalamus ve hipokampuste apelinerjik sistem gen ekspresyon seviyesinin değişip değişmediğinin araştırılmasıdır. Araştırmanın deneysel aşamalarında 36 adet yetişkin dişi sıçanda morfin bağımlılığı modeli oluşturulmuştur. Kontrol, morfin ve morfin+nalokson şeklinde 3 gruba ayrılan hayvanlar 7 gün boyunca morfin ve morfin+nalokson gruplarına morfin, kontrol grubuna ise serum fizyolojik enjekte edilmiştir. 7. gün sabahında morfin+nalokson grubuna nalokson diğer gruplara ise serum fizyolojik enjekte edilerek hareketleri gözlemlenmiştir. Deneylerin sonunda hayvanların beyin dokuları çıkarılarak hipokampus dokuları elde edilmiştir. Hipokampusta apelin ve APJ gen ekspresyon düzeyleri analiz edilmiştir. Davranış bulguları morfin bağımlılığının belirgin olarak oluştuğunu göstermiştir. MRF grubundaki apelin gen ekspresyon düzeyi anlamlı olmasa da artış göstermiştir. Bu bulgular bağımlılık süreçlerinin, muhtemelen azalan nörogenezin kompanze edilmesine yönelik olarak hipokampustaki apelin ifade düzeyini artırabileceğini düşündürmektedir., Although there are many scientific research findings about opioit addiction, there are still unknown and research areas about the pathophysiological processes. Neurogenesis, which can be expressed as the formation of new neurons and the development of synaptogenesis in the nervous system, is impaired in many neuropsychiatric pathologies. Addiction is among these pathologies. Apelin is a new peptite that has physiological effects by being synthesized in some regions of the nervous system. G protein-coupled membrane receptor mediated effects. There are no research findings on the role of apelin and its receptor APJ in opioit addiction. The aim of this study is to investigate whether apelinergic system gene expression levels change in hypothalamus and hippocampus in morphine-dependent rats. In the experimental stages of the study, a morphine addiction model was created in 36 adult female rats. Animals divided into 3 groups as control, morphine and morphine+naloxone were injected with morphine to the morphine and morphine+naloxone groups, and saline to the control group for 7 days. On the morning of the 7th day, morphine+naloxone group was injected with naloxone and the other groups were injected with physiological saline and their movements were observed. At the end of the experiments, the brain tissues of the animals were removed and hippocampus tissues were obtained. Apelin and APJ gene expression level markers in the hippocampus were analyzed. Behavioral findings reveal that morphine dependence is obviously occurred. The apelin gene expression level in the MRF group increased, although not significantly. These findings suggest that opioid dependency processes may increase apelin expression in the hippocampus, possibly to compensate for decreased neurogenesis.

Yüksek Lisans Tezi, Melatonin, iki farklı G proteinine bağlı membran reseptörü olan MT1 ve MT2 aracılığıyla birçok fizyolojik etkisini gösterir. Ek olarak, son çalışmalar bu reseptörlerin MT1/MT2 heteromer oluşumunu ortaya koymaktadır. Bu çalışmanın amacı, sıçan hipokampusu ve hipotalamusta morfin bağımlılığı ve morfin yoksunluğu durumunda bu melatonin reseptörlerinin gen ekspresyon düzeylerini araştırmaktır. Bu çalışmada 300-350 gr ağırlığında 36 adet Wistar ırkı erkek sıçanlar kullanıldı. Hayvanlar 12’şerli olarak 3 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna serum fizyolojik, morfin ve morfin + nalokson gruplarına 10 mg/kg/gün morfin sülfat 6 gün boyunca deri altı yolla uygulandı. 7. gün kontrol ve morfin gruplarına serum fizyolojik, morfin + nalokson grununa ise 1 mg/kg nalokson periton içi yolla enjekte edildi ve 30 dakika süreyle davranış parametreleri belirlendi. Tüm sıçanların hipokampus ve hipotalamus dokularındaki melatonin reseptörleri gen ekspresyon seviyeleri kantitatif RT-PCR ile analiz edildi. İstatistiksel değerlendirmelerde yönlü ANOVA kullanıldı. Deney hayvanlarına nalokson uygulanması sonucunda hayvanlarda belirgin şekilde morfin çekilme davranış bulguları saptandı. Hipokampus dokusunda melatonin reseptörlerinin gen ifadesi seviyelerinde gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Hipotalamusta MT1 reseptör gen ifadesi, kontrol grubuna göre bağımlılık ve nalokson grubunda anlamlı olarak yüksek bulundu (p, Melatonin exerts many physiological effects via two different G protein-coupled membrane receptors, MT1 and MT2. Additionally, recent studies also reveal MT1/MT2 heteromer formation of these receptors. The aim of this study was to investigate gene expression levels of these melatonin receptors in morphine dependence and morphine withdrawal condition in rat hippocampus and hypothalamus. In this study, 36 male Wistar rats weighing 300-350 g were used. The animals were divided into 3 groups of 12. In the control group, saline, morphine and morphine + naloxone groups were administered subcutaneously 10 mg/kg/day morphine sulfate for 6 days. On the 7th day, saline was injected intraperitoneally to the control and morphine groups, and 1 mg / kg naloxone to the morphine + naloxone group intraperitoneally and behavioral parameters were determined for 30 minutes. Melatonin receptors gene expression levels in hippocampus and hypothalamus tissues of all rats were analyzed by quantitative RT-PCR. Directional ANOVA was used for statistical evaluations. As a result of naloxone administration to experimental animals, significant morphine withdrawal behavior findings were detected in animals. There was no significant difference between the groups in gene expression levels of melatonin receptors in the hippocampus tissue. MT1 receptor gene expression in the hypothalamus was significantly higher in the addiction and naloxone groups compared to the control group (p

Kafein, hemen hemen her gün hepimizin yaygın olarak tükettiği ve merkezi sinir sistemi üzerinde uyarıcı etkiye sahip olan nörolojik açıdan aktif gıda bileşenidir. Metilksantin'ler grubunda (1,3,7-trimetilksantin) yer alan kafein, dünyada kullanımı en sık olan psikoaktif maddedir. Diğer psikoakftif maddelerin aksine hem yaygın hem de yasaldır. Kafein ve türevleri kahve, çay, kola ve çikolata gibi birçok tüketilen içecek ve yiyeceklerde bulunmaktadır. Kafeinin insan sağlığı üzerindeki olumsuz etkileri 1900'lü yılların başlarında incelenmeye başlanmıştır. Son zamanlarda yapılan araştırmalara göre günde ortalama 300 mg'dan daha fazla kafeinin tüketildiği belirtilmiştir. Kafeinin, günlük normal doz aralığı yaklaşık olarak 50-300 mg olarak belirtilmekte ve kişiye uyanıklık hali, enerji ve konsantre olmasını sağlar. Aşırı doz tüketiminde ise yani 300-800 mg ve üstü kişide uyku bozukluğu, sinirlilik, endişe, panik atak ve kaygı hallerine sebep olduğu belirtilmiştir. Günlük kafein kullanımında, kadınların yaklaşık olarak %80'i tüketmektedir ve hamilelik sırasında bile geniş bir kafein tüketiminin olduğu yapılan çalışmalar sonucu ortaya çıkmıştır. Özellikle gebelik döneminde tüketilen kafeinin, fetüs üzerinde olumsuz birçok etkiye yol açtığı belirtilmektedir. Bunun temel nedeni ise annenin aldığı kafeinin, plasenta bariyerini kolayca geçebilmesinden kaynaklanmaktadır. Kafein metabolizması için gerekli enzim olan, Sitokrom P450 A2, plasenta ve fetüste yoktur. Dolayısıyla yeterli enzim sisteminden yoksun olan fetüs, kafeini metabolize edilmesi oldukça uzun zaman alır ve bundan dolayı fetüs için bir risk faktörü oluşturur. Gebelik döneminde yüksek dozlarda alınan kafein, plasenta bariyerini hızla geçerek, fetal gelişim geriliği (intrauterin gelişim geriliği), başta olmak üzere düşük doğum ağırlıklı bebek, prematüre doğum, spontan abortus ve ölü doğum gibi pek çok olumsuz tablo sergilemektedir. Melatonin, epifiz veya pineal olarak isimlendirilen bezden, karanlıkta salgılanan uyku, biyolojik ritim, üreme ve immünite gibi birçok biyolojik fonksiyonun düzenlemesinde rol oynayan endojen bir hormondur. Çok sayıdaki çalışmada, melatoninin nöroprotektif etkisi olduğu ve sinir rejenerasyonunu artırdığı gösterilmiştir. Bu bilgilerden yola çıkarak, bu çalışmada, gebe sıçanlarda yüksek doz kafein uygulamasının fetüs hipokampusunda oluşturduğu hasar üzerine melatoninin olası etkisinin incelenmesini amaçladık.Çalışmamızda, 32 erişkin ''Wistar albino'' dişi sıçan kullanıldı. Dişi sıçanlar rastgele her bir grupta 8 adet (n=8) olacak şekilde; kontrol, melatonin, kafein ve kafein+melatonin olmak üzere dört gruba ayrıldı. Gebeliğe bırakılan dişi sıçanlar, gebelik döneminin 9. gününde gruplarına göre maddeler uygulandı. Kontrol grubuna, herhangi bir madde uygulanmadı. Melatonin grubu (MEL grubu), gebeliğin 9. günü ile 20. günü her gün periton içi (intraperitoneal; i.p.) saat 16.00-17.00 arası 10 mg/kg/gün dozunda i.p. melatonin enjekte edildi. Kafein grubu (KFN grubu) gebeliğin 9. günü ile 20. günü arası her gün i.p. 60 mg /kg/gün kafein enjekte edildi. Kafein+ melatonin grubu (KFN+MEL grubu), gebeliğin 9. günü ile 20. günü her gün i.p. 60 mg/kg/gün kafein enjekte edildi. İlaveten, aynı günlerde saat 16.00-17.00 arası 10 mg/kg/gün dozunda i.p. melatonin enjekte edildi. Çalışmaya dahil olan 32 adet `Wistar albino` cinsi gebe sıçandan gebeliklerinin 21. gününde alınan fetüslerin beyni çıkarıldı. Tüm gruplardaki fetusların hipokampal bölgeleri tespit işlemi yapıldıktan sonra; Hematoksilen&Eozin ve Cresyl echt violet ile boyanarak histololjik açıdan ayrıca GFAP ve Synaptophysin ile immunohistokimyasal boyma yöntemiyle incelendi.Anahtar Kelimler: Fetus, gebe sıçan, hipokampus, kafein, melatonin. Caffeine is a neurologically active food component that we all consume almost everyday and have a stimulating effect on the central nervous system. Caffeine in the methylxanthines group (1,3,7-trimethylxanthine) is the most commonly used psychoactive substance in the world. Unlike other psychoactive substances, caffeine is both common and legal. Caffeine and its derivatives are found in many consumed beverages and foods such as coffee, tea, cola and chocolate. The negative effects of caffeine on human health began to be investigated in the early 1900s. According to recent studies, more than 300 mg of caffeine is consumed on average per day. The normal daily dose range of caffeine is indicated as approximately 50-300 mg, allowing the person to be alert, energized and concentrated. In overdose consumption, ie 300-800 mg and above, it is stated that caffeine causes sleep disorder, irritability, anxiety and panic attacks. In daily usage 80 percent of women consumes caffeine during pregnancy and according to studies conducted on pregnant women caffeine had harmful effects on fetuses. It is stated that caffeine consumed especially during pregnancy has many negative effects on the fetus. The main reason for this is that the mother's caffeine can easily cross the placenta barrier. Cytochrome P450 A2, the enzyme required for caffeine metabolism, is absent in the placenta and fetus. Thus, the fetus, which lacks sufficient enzyme system, takes a long time to metabolize caffeine and therefore represents a risk factor for the fetus. Caffeine, taken in high doses during pregnancy, passes the placenta barrier rapidly and shows many negative conditions, mainly intra uterine growth retardation and also low birth weight infant, premature birth, spontaneous abortion and stillbirth. Melatonin is an endogenous hormone that plays a role in the regulation of many biological functions, including sleep, biological rhythm, reproduction and immunity, secreted from the gland called epiphysis cerebri or pineal gland. Numerous studies have shown that melatonin has a neuroprotective effect and increases nerve regeneration. Based on this information, we aimed to investigate the possible effect of melatonin on fetal hippocampal damage by high dose caffeine administration in pregnant rats. In our study, 32 adult `Wistar albino'' female rats were used. Female rats were randomly divided into 8 rats per group (n = 8); Female rats were divided into four groups as control, melatonin, caffeine and caffeine + melatonin, respectively. Female rats that were allowed to pregnancy were administered with substances according to their groups on the 9th day of pregnancy. No substance was administered to the control group. The melatonin group (MEL group) was administered at a dose of 10 mg/kg/day melatonin intraperitoneally (i.p.) between 4pm and 5pm and every day from 9th to 20th days of pregnancy. The caffeine group (CFN group) was administered at a dose of 60 mg/kg/day caffeine i.p every day from 9th to 20th days of pregnancy. The caffeine + melatonin group (CFN + MEL group) was administered at a dose of 60 mg/kg/day caffeine i.p every day from 9th to 20th days of pregnancy. In addition, CFN + MEL group was administered at a dose of 10 mg/kg/day melatonin i.p between 4pm and 5pm and every day from 9th to 20th days of pregnancy. All 32 Wistar albino pregnant rats included in this study and brain of the fetuses, which taken on the 21st day of pregnancy, were extracted. After fixation of hippocampal regions of the fetuses in all groups, hippocampal tissues stained with hematoxylin&eosin and cresyl echt violet for histochemical evaluation. In addition, immunohistochemical staining was performed with GFAP and synaptophysin. Keywords: Fetus, pregnant rat, hippocampus, caffeine, melatonin. 127

Metabolik Sendrom (MetS) insülin direnciyle başlayan abdominal obezite, dislipidemi, hipertansiyon, hiperglisemi ve proenflamatuar durumlarla karakterizedir. MetS, bilişsel yeteneğin azalmasında rol oynar ve MetS’li ergenlerde, hipokampal hacim kayıpları bulunmuştur. Glukagon benzeri peptit-1 (GLP-1) ve reseptörü (GLP-1R), beyinde nöroprotektif özellikler gösterir. GLP-1R nakavt farelerde öğrenme, bellek ve sinaptik plastisite bozulur. Fiziksel egzersiz, bellek ve uzun süreli potansiyasyon (LTP) ile ilişkili olan trofik faktörleri indükler. Egzersiz, hipokampal hücrelerin sayısını ve beyin plastisitesini artırır. Altta yatan mekanizmalar tartışmalıdır. Çalışmamızda MetS’teki bilişsel düşüşün plazma GLP-1 ve hipokampal GLP-1R ekspresyon seviyelerindeki düşüşten kaynaklanabileceği test edildi. Ayrıca egzersizin plazma GLP-1 ve hipokampal GLP-1R ekspresyon seviyeleri üzerine olan etkileri incelendi. Çalışmamızda 2-3 aylık toplam 39 adet Wistar sıçan kullanıldı. Sıçanlar kontrol (K, n = 9), kontrol + egzersiz (K + E, n = 10), MetS (n = 10) ve MetS + egzersiz (MetS + E, n = 10) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. MetS modeli, 16 hafta boyunca içme suyuna %20 fruktoz karıştırılarak oluşturuldu. Egzersiz gruplarına 6 hafta boyunca, haftada 5 kez, günde 1 saat yüzme egzersizi uygulandı. Her gruptan, egzersiz protokolü bittikten 2 gün sonra kuyruk veninden kan alındı ve anestezi eşliğinde dekapite edilen sıçanlardan hipokampus izole edildi. ELISA yöntemi ile plazma insülin, lipit profili ve GLP-1 seviyeleri ölçüldü. Hipokampustan trizol ile RNA izolasyonu, RIPA ile protein izolasyonu yapıldı. Gerçek-zamanlı PCR yapılarak GLP-1R mRNA ekspresyonu, SDS PAGE ve Western blot ile GLP-1R protein ekspresyonu belirlendi. Veriler SPSS paket programıyla analiz edildi. Sonuçlar ortalama ± standart sapma olarak verildi. Elde edilen bulgulara göre sıçanların plazma GLP-1 seviyeleri arasında anlamlı bir fark saptanmadı. Sıçanların hipokampal GLP-1R mRNA ekspresyonları arasında anlamlı bir fark bulunmasa da MetS’te kontrole göre azaldı. Yüzme egzersizi MetS’li sıçanda hipokampal GLP-1R mRNA ekspresyonunu artırdı. Sonuç olarak MetS’te hipokampal GLP-1R mRNA ekspresyonu azalma eğilimdeyken yüzme egzersizi bunu tersine çevirebilmektedir. Metabolic Syndrome (MetS) is characterized by abdominal obesity, dyslipidemia, hypertension, hyperglycemia and proinflammatory conditions that begin with insulin resistance. MetS plays a role in the reduction of cognitive ability, and hippocampal volume losses have been found in adolescents with MetS. Glucagon-like peptide-1 (GLP-1) and its receptor (GLP-1R) show neuroprotective properties in the brain. Learning, memory, and synaptic plasticity are impaired in GLP-1R knockout mice. Physical exercise induces trophic factors associated with memory and long-term potentiation (LTP). Exercise increases the number of hippocampal cells and brain plasticity. The underlying mechanisms are controversial. In our study, it was tested that the cognitive decline in MetS could be caused by the decrease in plasma GLP-1 and hippocampal GLP-1R expression levels. In addition, the effects of exercise on plasma GLP-1 and hippocampal GLP-1R expression levels were examined. In this study, 39 Wistar rats, 2-3 months old, were used. Rats were divided into 4 groups as control (C, n = 9), control + exercise (C + E, n = 10), MetS (n = 10) and MetS + exercise (MetS + E, n = 10). The MetS model was created by mixing 20% fructose into drinking water for 16 weeks. Exercise groups were subjected to swimming exercises for 6 weeks, 5 times a week, 1 hour a day. Blood was taken from the tail vein from each group 2 days after the end of the exercise protocol and the hippocampus was isolated from the rats decapitated with anesthesia. Plasma insulin, lipid profile and GLP-1 levels were measured by ELISA method. RNA isolation was made with trizol and protein isolation was done with RIPA from the hippocampus. GLP-1R mRNA expression was determined by real-time PCR, and GLP-1R protein expression was determined by SDS PAGE and Western blot. The data were analyzed with SPSS package program. Results are given as mean ± standard deviation. According to the findings, there was no significant difference between plasma GLP-1 levels of rats. In addition, although there was no significant difference between the hippocampal GLP-1R mRNA expressions of rats, it decreased in MetS compared to control. Swimming exercise increased expression of hippocampal GLP-1R mRNA expression in rats with MetS. As a result, while hippocampal GLP-1R mRNA expression tends to decrease in MetS, swimming exercise can reverse this. Bu çalışma, PAÜ Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi ve Öğretim Üyesi Yetiştirme Programı (ÖYP) tarafından desteklenmiştir (Proje No: 2019SABE005)

Demans ve Alzheimer hastalığı ortalama yaşam ömrünün uzamasıyla yaşlı popülasyonda sıklıkla görülen, nedenleri tam anlaşılamamış ve tedavisi bulunmayan progresif nörodejeneratif hastalıklardır. Bu çalışmada, demans ve Alzheimer'da özellikle tutulan beyin bölgelerini tespit etmek için hippocampus alt bölgelerindeki atrofi paterni ve bazı limbik yapıların atrofi düzeyinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, 61 birey, Alzheimer hastası (18), demans (16) ve sağlıklı kontrol (27) olmak üzere 3 gruba ayrılarak T1 ağırlıklı görüntülerinde MRICloud ve VolBrain ile hacimsel değerlendirilmeleri yapıldı. Gyrus temporalis medius, total hippocampus, sağ ve sol CA1, sol CA2-3 ve CA4-DG hacimleri kontrol grubunda Alzheimer grubundan anlamlı olarak fazla bulundu (p0,05). Sağ rostral ve dorsal anterior gyrus cinguli beyaz cevher hacimleri, demansta Alzheimer grubundan; subgenual anterior gyrus cinguli sol beyaz cevher ve sağ gri cevher hacimleri kontrol grubunda Alzheimer grubundan anlamlı oranda fazla bulundu (p0,05). Sonuç olarak; demans ve Alzheimer hastalıklarında hippocampus segmentleri ve anterior gyrus cinguli'nin alt bölüm hacimlerinin değerlendirilmesinin, hastalıkların evreleri ve bu bölgelerin hastalıklarla olan fonksiyonel ilişkilerinin belirlenmesinde yardımcı olacağı sonucuna varılmıştır. Dementia and Alzheimer's disease are progressive neurodegenerative diseases that are frequently seen in the elderly population, their reasons are not fully understood and have no cure. In this study, it was aimed to determine the atrophy pattern of hippocampal sub-regions and some limbic structures in order to detect the brain regions especially affected in these diseases. For this purpose, 61 individuals were divided into 3 groups as Alzheimer (18), dementia (16), healthy control (27) and volumetric evaluation was made with MRICloud and VolBrain on T1-weighted MRIs. In control group, volumes of middle temporal gyrus, total hippocampus, right and left CA1, left CA2-3 and CA4-DG segments were significantly higher than Alzheimer's group (p 0.05). In dementia group, white matter volumes of right rostral and dorsal anterior cingulate gyrus were significantly higher than Alzheimer's group; in control group, left white and the right gray matter volumes of subgenual anterior cingulate gyrus were higher than Alzheimer's group (p 0.05). It has been concluded that evaluating the hippocampal segments and volumes of subdivision of anterior cingulate gyrus in dementia and Alzheimer's disease will help determine the stages of the diseases and the functional relations between these regions and diseases.

Bu çalışmada Diyabetes mellituslu ve normal sıçanlarda, gebelik dönemlerindeki trimesterlere ait hipokampusta piramidal nöron sayısındaki değişim stereolojik yöntemlerle incelendi. Bunun için sıçanlar rasgele iki gruba ayrıldı. Kontrol grubu (n:18), diyabetes mellitus grubu; Streptozotosin (STZ) ile deneysel diyabet oluşturulan grup (n:18) olarak ayrıldı. Diyabetes mellitus grubuna tek doz olarak hazırlanan 45mg/kg STZ intraperitoneal (i.p) uygulandı. Kontrol grubuna herhangi bir işlem yapılmadı. Uygulamadan 3 gün sonra her iki grup tartılıp kan şeker değerleri ölçüldü, diyabet grubunda kan şekerlerinin 200mg/dl üzerinde olanlar diyabet olarak kabul edildi. Trimester dönemleri için 7, 14 ve 21. günlerde anestezi altında açılan sıçanlardan beyin dokuları çıkarılarak rutin takip ve boyama yapıldı. Sayısal yoğunluk hesaplaması için fiziksel disektör kesitleri 5 µm kalınlığında her altıncı kesit olmak üzere toplam beş kesit bütün gruplardaki hayvanlar için alındı. Nöron sayımı için tüm kesitler Hematoksilen ve eozin ile boyandı. Preparatların stereolojik incelemesinde tarafsız sayım çerçevesi ile hücre sayımı yapıldı. İstatistiksel analizde Mann-Whitney U testi kullanıldı. Stereolojik hesaplamalar sonucunda diyabet ve kontrol grupları arasındaki fark istatistiksel açıdan anlamlı bulundu(p

ÖZETChiari Malformasyonunun (CM) bilişsel arka planı henüz net bir şekilde aydınlatılmamış ve bu konuyla ilgili çalışmalar sürmektedir. Bu çalışma CM'nin bireylerde hafıza, dikkat, problem çözme becerisi, öğrenme vb. bilişsel işlevlerini malformasyon sebebiyle etkilenip etkilenmediğini araştırmak amacıyla yapılmıştır.Çalışmamıza CM tanılı ve sağlıklı kontrol grubundan oluşan yaşları 19-69 arasında değişen herhangi bir psikopatoloji saptanmamış, organik bir hastalığı (epilepsi vb.) bulunmayan nöropsikolojik testlerin uygulandığı 60 (CM tanılı 13 kadın, 17 erkek; sağlıklı 15 kadın 15 erkek) birey dahil edilmiştir. Her bireye belirlenen nöropsikolojik testler aynı sırada uygulanmış ve verilerin istatistik analizi parametrik şartları sağlayanlarda Indepent Sample T testi, sağlamayanlarda bağımsız iki grup için Mann Whitney U testi kullanılarak yapılmıştır. Sayımla elde edilen verilerin değerlendirilmesinde ise Ki Kare testi kullanılmıştır. p

Diabetes Mellitus öğrenme ve hafıza bozukluğu ile birliktedir. Nöroinflamasyon sitokinlerin yapımını içeren diyabetin patofizyolojik bir işaretidir. Nitratif hasarın diyabetin patofizyolojik mekanizmasında yer aldığı ileri sürülmektedir. Nod-benzeri reseptör pirin domain inflamazomlar IL-1β ve IL-18 yapımı ile inflamatuar cevabın gelişiminde önemlidir. Çalışmamızda diyabetin sebep olduğu öğrenme bozuklukların oluşumunda oksidatif stresin etkisini ve inflamasyonun rolünü araştırdık. Bu amaçla diyabetik sıçanların hipokampüsünde nitrotirozin, NLRP3 ve IL-1β düzeylerini inceledik. Çalışmamızda 24 adet yetişkin erkek Wistar-Albino cinsi sıçan kullanıldı. Deney hayvanları; 1) normoglisemik kontrol (n:12), 2) diyabetik kontrol (n:12) şekilde 2 ana gruba ayrılmıştır. Diyabetik gruptaki hayvanlara intraperitoneal yoldan 60 mg/kg tek doz streptozotosin uygulamasıyla diyabet oluşturuldu. Hayvanlar feda edilene kadar vücut ağırlıkları ve kan glukoz düzeyleri ölçüldü. Morris su labirenti sıçanların kognitif fonksiyonlarını değerlendirmek için kullanıldı. Hipokampüs dokusunda nitrotirozin, NLRP3 inflamazomu ve IL-1β düzeyleri ELISA yöntemiyle ölçüldü. İstatistiksel değerlendirme Mann Whitney U testi ile yapıldı. 4 hafta sonunda diyabetik sıçanların vücut ağırlığı anlamlı şekilde azalmış, kan glukoz düzeyleri anlamlı derecede artmış bulundu. NLRP3 ve nitrotirozin seviyelerinin diyabetik sıçanların hipokampüslerinde arttığı bulundu. Diyabet ile hipokampal IL-1β düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı değişiklik saptanmadı. Morris su labirent testinde diyabetik hayvanlar kontrollerle karşılaştırıldığında saklı platformu bulmak için daha fazla zaman harcayarak öğrenmenin anlamlı olarak bozulduğunu göstermektedir ve bu bozulma 5.günde istatistiksel olarak anlamlıydı. Sonuçlarımız streptozotosin ile oluşturulan diyabetin muhtemelen hipokampüste NLRP3 seviyesini arttırarak ve nitrozatif stres oluşumu ile sıçanlarda öğrenme bozukluğuna neden olduğunu göstermektedir. Diabets mellitus is associated with impaired learning and memory. Neuroinflammation is a pathophysiological hallmark of diabetes which include production of cytokines. It was suggested that nitrative injury has been implicated in the pathophysiologic mechanism of diabetes. Nod-like receptor family pyrin domain inflammasomes are important in the development of inflammatory response through production of IL-1β and IL-18. In our study, we investigated the effect of oxidative stress and the role of inflammation in the formation of learning disorders caused by diabetes. For this purpose, we examined the levels of nitrotyrosine, NLRP3 and IL-1β in the hippocampus of diabetic rats. In our study, 24 adult male Wistar-Albino rats were used. The experimental animals were divided into two groups: 1) normoglycemic control (n: 12), 2) diabetic control (n: 12). The rats in diabetic model were induced by single dose streptozotocin (60 mg/kg) intraperitoneal injection. Body weight and blood glucose were measured until euthanasia. Morris water maze was used to evaluate the cognitive function in rats. Nitrotyrosine, NLRP3 inflammation and IL-1β levels were measured by ELISA method in hippocampus tissue. Statistically analyses were performed by Mann Whitney U test. At the end of 4 weeks, the body weight of diabetic rats decreased and blood glucose levels were significantly increased. NLRP3 and nitrotyrosine levels were found to be increased in hippocampus of diabetic rats. There was no statsitical significance in the hippocampal IL-1β level with diabetes. In the Morris water maze, diabetic rats spent more time to find the submerged platform when compared with control rats, implying a significant impairment of learning, this impairment was found to be statistically signifcant at day 5. Our results indicate that streptozotocin induced diabetes causes learning impairment in rats probably by generating nitrosative stress and increasing NLRP3 level in the hippocampus. 71

Memeli vücudunun büyüklüğünü doğum öncesi ve doğum sonrası dönemlerde farklı şekillerde düzenlenen genetik ve epigenetik mekanizmalar belirlemektedir. miR-124 hem gelişmekte olan hem de olgun beyindeki pronöronal rolü ile iyi tanınan ve beyinde, özellikle de hipokampuste bol bulunarak belirli genlerin ifadesini doğrudan etkileyebilen epigenetik bir faktördür. Evrimsel süreçte dizisinin ve ekspresyon paterninin korunmuş olması Merkezi Sinir Sistemi (MSS) gelişiminde kritik öneme sahip olduğuna işaret etse de miR-124'ün nöronal gelişimdeki rolü tam olarak açıklanamamaktadır.Çalışmamızda Balb/c ırkı farelerin postnatal çalışma kapsamında miR-124-3p mikroenjeksiyonu sonucunda (miR-124*) dünyaya gelen yavruların 120 gün boyunca haftalık yem tüketimleri ve kilo takipleri yapılmış, 2 aylık olduklarında açık alan, delikli tahta, yeni nesne tanıma, Y labirent, kuyruktan asma, sosyal alan, bilye gömme ve koku deneyi gibi davranış deneyleri uygulanmıştır. Prenatal çalışma kapsamında ise 19,5 günlük embriyodan hipokampus çıkarılıp hem RNA izole edilmiş hem de kültürü yapılıp Epidermal Büyüme Faktörü (EGF) uygulanan (EGF(+)) ve uygulanmayan (EGF(-)) gruplara ayrılarak NS (NS) elde edilmiştir. NS'in sayı ve alan ölçümleri yapıldıktan sonra RNA izole edilmiştir. Böylece hem hipokampus hem de EGF (+) ve EGF (-) NS'de Sox8, Sox9, Sox10, Dcx ve Neurod1 mRNA ekspresyon seviyeleri araştırılmıştır. Sox8 ekspresyonu hipokampuste miR-124* dişilerde arttığı miR-124* erkekte ise azaldığı saptanırken, miR-124* erkeğin NS'inde EGF (-) iken artmış ancak EGF (+) iken değişmediği saptanmıştır. Sox9 ekspresyonu hipokampuste miR-124* erkekde artarken, miR-124* dişide azalmıştır, NS'de ise EGF (-) iken kontrole kıyasla miR-124* dişide ekspresyon seviyesi değişmezken, miR-124* erkekde azalmıştır. Sox10 ekspresyon seviyesi hipokampuste miR-124* erkekde kontrol erkeklerden (p

Fare, sıçan ve insan klotho proteinini kodlayan Klotho sırasıyla kromozom 5 (5; 5 G3), 12(12p12) ve 13 ( 13q13.1) lokalizedir. Klotho geni insanlar, fareler ve sıçanlarda büyük orandakorunur. Klotho proteini, biri transmembran formunu (sırasıyla insan ve farede sırasıyla 1012ve 1014 aa, -130 kDa) ve ikincisi kısa çözülebilir formunu (550 aa, ∼70 kDa) kodlayan ikimRNA türü tarafından kodlanır. Faredeki klotho gen ekspresyonundaki bir kusur insanyaşlanmasına benzer şekilde mutant farelerde kısa bir ömür ve nöronal dejenerasyon,arterioskleroz, vasküler kalsifikasyonlar, doku kalsifikasyonları amfizem, gonadal displazi,infertilite, cilt atrofisi, ataksi, hipoglisemi ve ciddi hiperfosfatemi gibi birçok hastalığa nedenolduğu belirlenmiştir. Mitojenle aktive olan protein kinazlar (MAPK'ler) büyüme faktörleriyleve diğer sinyalleşme molekülleriyle aktifleşen ve çekirdeğe transloke olan, çeşitli hücreselfaaliyetlerin hücre içi sinyal iletimine aracılık eden serin-treonin protein kinazlardır. MemeliMAPK ailesi, hücre dışı sinyal düzenleyici kinazlar (ERK), c-Jun NH2-terminal kinazlar(JNK; ayrıca stresle aktive olan protein kinaz veya SAPK olarak da bilinir) ve p38 ailesinikapsar. p38 geni, insanlarda 6. Kromozomun p kolu üzerinde (6p21.31) lokalizedir ve 22eksondan oluşur. İnsanlarda ve farelerde p38 proteini 360 aminoasitten oluşur ve molekülağırlığı 38 kDA' dır. P38 MAPK'lar başlangıçta hiperosmolarite ve pro-enflamatuar sitokinlergibi hücresel streslere yanıt olarak aktifleşmiş proteinler olarak tanımlandı. P38 MAPK'lardört gen tarafından kodlanır. p38 MAPK'ler: MAPK14 (p38a'yı kodlayan), MAPK11 (p38β'yikodlayan), MAPK12 (p38γ'yi kodlayan) ve MAPK13 (p38δ'yi kodlayan) olarak raporedilmiştir. P38 MAP kinazlar öncelikle MAPKK izoformları, MKK3 ve MKK6 tarafındanfosforillenmek suretiyle aktive edilir. Hücre dışı uyaranlarla aktifleşen MAPK'lar çekirdeğegiderek çeşitli transkripsiyon faktörlerinin DNA'ya bağlanmasını uyarır. HT22 hippokampalhücre hattı kullanılarak Klotho proteininin p38 MAPK ifadesi üzerine etkisi araştırılmıştır. Buçalışmada hücre kültürü, cDNA eldesi, Real Time PCR, protein izolasyonu ve western blotyöntemi çalışılmıştır. Elde ettiğimiz Real Time Pcr ve Western Blot sonuçları baz alındığındaklotho proteinin p38 MAPK sinyal yolağını inhibe ettiği ve nöron hücreleri üzerindekoruyucu etkisi olduğu söylenebilir ancak bunun net bir şekilde belirlenebilmesi içinfosforillenerek aktifleşen p38'in fosfo-p38 protein miktarının da çalışılması gereklidir.Anahtar kelimeler: Nörodejenerasyon, Klotho, Map Kinaz, p38 Map Kinaz, Hücre kültürü Klotho protein is a highly conserved protein encoded by the Klotho gene localized inchromosome 5 (5; 5 G3), 12 (12p12) and 13 (13q13.1), respectively, in mouse, rat and human.The Klotho gene is alternatively transcribed into at least two mRNAs, one encoding the largetransmembrane (1012 and 1014 aa, -130 kDa, respectively in human and mouse), and theother in short soluble form (550 aa, ∼70 kDa). A defect in Klotho gene expression in themouse were caused the short life and the many diseases in mutant mice, as similar to humanaging.Mitogen-activated protein kinases (MAPKs) are serine-threonine protein kinases, which areactivated by growth factors and other signaling molecules and are translocated into thenucleus, mediating intracellular signal transduction of various cellular activities. Themammalian MAPK family includes extracellular signal regulatory kinases (ERK), c-JunNH2-terminal kinases (JNK; also known as stress-activated protein kinase or SAPK) and thep38 family. The p38 gene is located on the p arm of chromosome 6 in humans (6p21.31) andconsists of 22 exons. In humans and mice, the p38 protein consists of 360 amino acids and hasa molecular weight of 38 kDA. P38 MAPKs were initially identified as activated proteins inresponse to cellular stresses such as hyperosmolarity and pro-inflammatory cytokines. P38MAP kinases are activated primarily by phosphorylation by MAPKK isoforms, MKK3 andMKK6. Studies have shown that p38MAPK also has role in to responding to DNA damageand redox imbalance, which plays an important role in cellular aging.In this study, the effect of Klotho protein on p38 MAPK expression in HT22 hippocampal cellline where DNA double chain fracture was produced by endusulfan, was investigated. Whenthe Real Time PCR and Western Blot results were examined, it was observed that p38MAPKexpression, which increased approximately 100 times only in Endosulfan treated cells, waslimited in cells using Klotho protein. This is probably due to the suppression of the negativeeffects of Endosulfan by the Klotho protein. However, in order to be able to say this clearly, itis necessary to determine the level of double chain breakage in DNA and also to study thephospho-p38 protein amount of p38 which is activated by phosphorylation.Key worlds: Aging, Klotho, p38 MAPK, Cell culture 102

Obezite dünya popülasyonunda prevelansı artan, kompleks, multifaktoriyel ancak önlenebilen bir hastalıktır. Obezite oksidatif stresin artmasına, mitokondriyel fonksiyon bozukluğuna ve insülin direncine neden olarak öğrenme ve hafıza gibi kognitif fonksiyonlarda bozulmalara neden olmaktadır. PPAR γ aktivasyonu inflamatuvar aracılarının gen ifadesini ve proinflamatuvar sitokinlerin üretilmesini azaltarak inflamasyonun düzenlenmesine dahil olur. Ayrıca, PPAR γ doğrudan oksidatif stres ile ilgili antioksidan ve prooksidan genlerin ifadesini düzenlenmesine katılır. Uygun ligand agonistler kullanılarak obezitede PPAR γ' nın aktivasyonunu sağlayarak insülin duyarlılığını geliştirmektedir. PPAR γ bu işlevlerinin kognitif fonksiyonu iyileştirdiği bilinmektedir. Çalışmamızda otuz iki adet wistar albino sıçan kullanıldı. Deneysel obezite oluşturmak ve deney sonuna kadar obezite durumunu devam ettirmek amacıyla obez grubu ve obez+egzersiz grubu yüksek yağlı diyetle 16 hafta süre ile beslendi. Obeziteyi tedavi edici yöntem olarak, kontrol+egzersiz ve obez+egzersiz grubuna çalışmanın dokuzuncu haftasında başalayan egzersiz uygulandı. Deneyin son haftası tüm gruplara Morris su tankında uzamsal referans hafıza testi yapıldı. Tüm hayvanlar sakrifiye edilerek hipokampus dokusu izole edildi. Real- Time PCR ile hipokampusta PPAR γ geni ifade düzeyine bakıldı. Hafıza testinde, egzersiz uygulanan gruplar ile uygulanmayan grupların ortalama platforma kaçış süreleri arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptanmıştır (P0.05). Sonuç olarak, egzersiz uygulanan grupların PPAR γ gen ifade düzeylerinde artış bulunmuştur aynı zamanda bu artışa bağlı olarak egzersiz gruplarının kognitif fonksiyonlarında da anlamlı fark saptanmıştır. Bu sonuç obeziteye bağlı kognitif fonksiyondaki performans farklılıklarında egzersizin etkinliğine moleküler düzeyde ip uçları vermektedir. Obesity is a disease which is complex, multifactorial but preventable and the prevalance of which increases over world. Obesity causes oxidative stress, mitochondrial dysfunction and insulin resistance, hence it results in cognitive impairment. Activated PPAR γ reduces the gene expression of the inflammatory mediators and the production of proinflammatory cytokines. Also, PPAR γ directly modulate the gene expression of antioxidants and prooxidants genes related to oxidative stress. By using convenient agonists, the activation of PPAR γ improves insulin sensivity in obesity. These functions of PPAR γ enhance the cognitive functions. Thirty-two wistar albino rats were used in the study. Obese groups were fed with high fat diet from the starting to the end for 16 weeks. Control+exercise and obese+exercise groups were exposed to an exercise training began at the nineth week of the study. At the last week, all rats' spatial reference memory was tested in Morris water maze. Then, all rats were sacrified under anesthesia and hippocampus tissues were isolated. By using Real-Time PCR, PPAR γ gene expression was investigated. In cognitive function test, rats in exercise groups showed better performance than rats in non-exercise groups and there was a statistically significant difference among these groups (P0.05). Finallly, it has found an increase in PPAR γ gene expression level of exercise groups. Depending on this increase, it has also identified a statistically significant difference in cognitive function in the exercise groups. These results give a cue of efficiency of exercise in the cognitive function's performance variations in obesity. 87

Objective: In temporal lobe epilepsies (TLE), mesial temporal sclerosis (MTS) is characterized by gliosis and atrophy in the ipsilateral hippocampusof epilepsy centerand associated limbic structures. This study aimed to examine whether there was a volumetric change in the contralateral hippocampus showing normal signal characteristics in patients with unilateral MTS. Methods: The patients diagnosed of TLE and applied to radiology clinic between 2008 and 2010 for visualization, were evaluated retrospectively. 69 patients (35 males, 34 females) with unilateral MTS and no EEG in other focus were selected as the treatment group. 49 patients (20 males, 29 females), who applied to the clinic due to headache complaint, underwent cranial MRI and diagnosed of normal in neurological examination, were selected as the control group. The hippocampus volume of both sides in the control group and the side thought to be normal during visualization in the treatment groupwas evaluated using the area calculation method. The visualization of all patients were performed in 1.5T magnet system. Results: Patients’ age range was 8-58 years in the treatment group and 15-49 years in the control group. MTS was diagnosed in the right side of 29 patients and in the left side of 40 patients. The mean hippocampal area in the normal side of the patients in treatment group was statistically significantly lower than the mean hippocampal area of the patients in control group (p

Nörotensin, santral sinir sisteminde ve gastrointestinal sistemde yaygın olarak bulunur ve nörotransmiter/nöromodülatör/nörohormon olarak görev yaptığı düşünülmektedir. Bu çalışmada nörotensin reseptör agonisti PD149163 ve nörotensin reseptör antagonisti SR142948'in bağlamsal ve ipuçlu korku koşullanma testleri üzerine etkisinin incelemesi amaçlandı.Çalışmada her grupta 6 hayvan olacak şekilde toplam 168 adet Balb/c türü erkek fare kullanıldı. Davranış deneylerinde gruplarına uygun olarak deneklere nörotensin reseptör agonisti PD149163 (0,25, 1, 4 mg/kg) ve nörotensin reseptör antagonisti SR142948 (0,1, 1, 3 mg/kg ) uygulandı. Tüm gruplara rota-rod performans testi bağlamsal korku koşullanma testi ve ipuçlu korku koşullanma testi yapıldı.Nörotensin reseptör agonisti PD149163'ün ipuçlu korku koşullanma testinde öğrenmeye etkisi olmadığı ancak doza bağımlı olarak geri çağırmayı artırdığı görüldü. Nörotensin reseptör antagonisti SR142948'in ise ipuçlu korku koşullanmada öğrenme ve geri çağırma süreçlerini etkilemediği görüldü. Bağlamsal korku koşullanma testinde ise ne nörotensin reseptör agonisti PD149163'ün ne de nörotensin reseptör antagonisti SR142948'in korkunun öğrenimine ya da geri çağrılmasına etkisi olmadığı görüldü.Elde ettiğimiz sonuçlar amigdala bağımlı ipuçlu korku koşullanma testinde korku yanıtlarını nörotensin reseptör agonisti PD149163'ün doza bağlı artırdığını göstermektedir. Anahtar kelimeler: nörotensin, hipokampüs, amigdala, korku koşullanma, korku belleği Neurotensin is commonly found in the central nervous system and the gastrointestinal tract and it plays role as a neurotransmitter/neuromodulator/neurohormone. The aim of this study was to investigate the effect of the neurotensin receptor agonist PD149163 and the neurotensin receptor antagonist SR142948 on contextual and cued fear conditioning tests. In total 168 male Balb/c mice were divided into 28 groups (n= 6 animals for each group). In the behavioral experiments, the neurotensin receptor agonist PD149163 (0.25, 1, 4 mg/kg) or neurotensin receptor antagonist SR142948 (0.1, 1, 3 mg/kg) were administered to subjects according to their groups. Rota-rod performance test, contextual and cued fear conditioning test were performed in all groups.It was observed that the neurotensin receptor agonist PD149163 had no effect on learning in the cued fear conditioning test, but retrieval was increased dose-dependently. The neurotensin receptor antagonist SR142948 did not affect the learning and retrieval processes in cued fear conditioning.In the contextual fear conditioning test, neither the neurotensin receptor agonist PD149163 nor the neurotensin receptor antagonist SR142948 had any effect on the learning or retrieval of fear conditioning.Our results show that neurotensin receptor agonist PD149163 increases amygdala-dependent cued fear conditioning responses dose-dependently.Key words: neurotensin, hippocampus, amygdala, fear conditioning, fear memor 67

Araştırma Selçuk Üniversitesi Deneysel Tıp Araştırma ve Uygulama Merkezinden temin edilen Wistar cinsi erişkin erkek sıçanlar üzerinde aynı merkezde gerçekleştirildi. Çalışma protokolü Selçuk Üniversitesi Deneysel Tıp Araştırma ve Uygulama Merkezi Deney Hayvanları Etik Kurulu tarafından onaylandı. Toplam 40 adet sıçan kullanılan araştırmada hayvanlar eşit sayıda 4 gruba ayrıldı: Grup 1, Kontrol, Grup 2, Egzersiz Kontrol, Grup 3, Diyabet, Grup 4, Diyabet+Egzersiz. Grup 3 ve 4'ü oluşturan hayvanlara 40 mg/kg dozunda intraperitoneal streptozotosin (STZ) 24 saat arayla ikişer defa enjekte edilerek diyabet oluşturuldu. Grup 2 ve 4'ü oluşturan hayvanlar 4 hafta boyunca 5'erli gruplar halinde 4 hafta boyunca 45 dk süreyle 20m/dk hızda sıçan koşu bandında koşturuldu. Son koşu egzersizinden 24 saat sonra genel anestezi altında öldürülen hayvanların hipokampus doku örnekleri alındı. Alınan doku örneklerinde ZNT3 düzeyleri ELISA yöntemiyle, yine hipokampus doku örneklerinde doku hasarının göstergesi olarak MDA, antioksidan aktivitenin bir göstergesi olarak da GSH düzeyleri spektrofotometrik yöntemle tayin edildi.Gerçekleştirdiğimiz çalışmada, en düşük hipokampus MDA ile en yüksek hipokampus GSH düzeyleri diyabet grubunda (G3) elde edildi (P

Antimikrobiyal peptitler (AMP), anti-enflamatuar ve immünomodülatör aktivitelerinin yanı sıra, kanser hücrelerinden bakterilere, mayalara, mantarlara ve virüslere karşı geniş bir antibiyotik aktivite sahip küçük moleküllerdir. Çalışmada, insan katelisidin peptit antibiyotiklerinden esinlenilerek geliştirilen özgün nitelikteki TN-1, TN-2, TN-3, TN-6 ve TN-7 peptitlerinin hipokampal nöronlar üzerindeki toksisite ve antioksidan özelliklerinin incelenmesi, ayrıca Bcl-2, Bax, Wnt5a ve NF-κB genlerinin ifadeleri üzerine etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda postnatal 3 günlük balb-c fareler kullanılarak primer hipokampal nöron kültürü oluşturmuş, sonrasında etkileri araştırılmak istenen peptitler farklı konsantrasyonlarda (0.5 – 32 μg/ml) hücre kültürüne eklenmiş ve 16 saat inkübe edilmiştir. Inkübasyon ardından, peptitlerin hücre canlılığı üzerine etkilerini değerlendirmek amacıyla Sulforodamin B (SRB) sitotoksisite testi uygulanmış, en az toksik etki gösteren peptitler saptanmıştır. Antioksidan tayin için hücre kültürü 100 uM hidrojen peroksit ile 10 dk 37oC'de inkübe edilmiş ve hücre kültüründeki nöronların oksidatif strese girmeleri sağlanmıştır. 0.5 – 32 μg/ml konsantrasyon aralığında hücre kültürüne eklenen TN-2 ve TN-3 peptitlerinin SRB testi ile antioksidan etkileri ölçülmüştür. qRT-PCR tekniği kullanılarak Bax, Bcl-2, Wnt5a, NF-κB ve 18S rRNA genlerinin ifade düzeyleri ölçülmüştür. TN-2 ve TN-3 peptiti eklenen gruptaki sitotoksisite değerleri kontrol grubuna göre düşük saptanmıştır (n=3, p

Doktora Tezi, Araştırmada Mental Bozuklukların Teşhis ve İstatistik El Kitabı Beşinci Baskı (DSM-5)'da major kognitif bozukluklar içinde sınıflandırılan ve demans türleri içinde ne sık görülen Alzheimer hastalığında hippocampus ve intracranial yapıların hacimlerinin belirlenmesi amaçlandı. Bu amaç doğrultusunda Alzheimer hastalığının üç evresinde hippocampus ve intracranial yapıların hacimleri sağlıklı olgular ile kaşılaştırıldı. Bu doğrultuda Sağlık Bilimleri Üniversitesi Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nöroloji polikliniğine 1 Ocak 2017-31 Aralık 2018 tarihleri arasında unutkanlık yakınması ile başvuran 50 yaş üstü, en az ilkokul mezunu olan ve nöroloji uzmanı tarafından DSM-V (Diagnostic and Statistical Manual of Mental disorders, 5 th edition) tanı kriterlerine göre Alzheimer Hastalığı tanısı konmuş olan 237 hastanın demografik özellikleri ve kraniyal MRI çekimlerine ait verileri retrospektif yöntemler kullanılarak tarandı. Hasta dosyalarından; cinsiyet, doğum tarihi, Mini Mental Test puanı, hastalıklar, kullandığı ilaçlar ve MR görüntüleri elde edildi. Dosyası taranan hastalardan Mini Mental Test tarihi ile kranial MRI çekim tarihi uyumsuz olan 74 hasta, Mini Mental Test puanı ile klinik bulguları uyuşmayan 22 hasta, dışlanma kriterleri bulunan 39 hasta çalışma dışında kaldı. Mini Mental Test puanına göre erken evre (31 hasta), orta evre (41 hasta) ve ileri evre (30 hasta) sınıflandırması çerçevesinde 61 kadın ve 41 erkekten oluşan toplam 102 hasta araştırmaya dahil edildi. Bununla birlikte 17 erkek ve 18 kadın olmak üzere 35 Alzheimer tanısı almayan hasta da kontrol grubu olarak alındı. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre Substantia alba volümü, Hippocampus total volümü, Hippocampus dexter volümü, Cerebrum total volümü, Cerebrum total substantia alba volümü, Cerebrum dexter volümü, Cerebrum dexter substantia alba volümü, Cerebrum sinister volümü, Cerebrum sinister substantia alba volünü, Truncus encephali volümü, Nucleus caudatus total volümü, Corpus amygdaloideum total volümü kontrol grubunun ortalamaları, Alzheimer grubunun ortalamalarından anlamlı şekilde yüksekti. Substantia alba volümü, Hippocampus dexter volümü, Hippocampus sinister volümü, Cerebrum total substantia alba volümü, Cerebrum dexter substantia alba volümü, Cerebrum sinister substantia alba volünü, ve Cerebellum dexter volümü parametrelerinde, birinci evrenin ortalaması üçüncü evrenin ortalamasından anlamlı şekilde yüksekti. İntracranial kavite volümü, Substantia grisea volümü, Hippocampus total volümü, Beyin volümü, Cerebrum total volümü, Cerebrum total substantia grisea volümü, Cerebrum dexter volümü, Cerebrum dexter substantia grisea volümü, Cerebrum sinister volümü, Cerebrum sinister substantia grisea volümü ve Cerebellum dexter volümü parametrelerinde ise birinci evrenin ortalaması, ikinci ve üçüncü evrenin ortalamalarından anlamlı şekilde yüksekti. Kanımızca en sağlıklı çalışma bu tür bir hasta topluluğu üzerinden erken dönemde tanısı konmuş ve düzenli takip ile uzun süreli periyodik morfometrik verilerinin elde edilmesi ile gerçekleştirilebilecektir., The aim of the study was to determine the volume of hippocampus and intracranial structures in Alzheimer's disease, which is classified as the most common dementia types and classified among major cognitive disorders in Fifth Edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5). For this purpose, the volume of hippocampus and intracranial structures were compared with healthy subjects in three stages of Alzheimer's disease. In this regard, 237 patients who applied to the Neurology outpatient clinic of the Sağlık Bilimleri University - Ümraniye Training and Research Hospital between January 1, 2017 - December 31, 2018, with the complaint of forgetfulness, who were over 50 years old, at least primary school graduates and were diagnosed with Alzheimer's Disease according to DSM-V diagnostic criteria. The patient's demographic characteristics and cranial MRI scans were reviewed using retrospective methods. Patient files; gender, date of birth, Mini Mental Test score, diseases, drugs used and MR images were obtained. Of these patients, 74 patients whose Mini Mental Test date and cranial MRI scan date were incompatible, 22 patients whose Mini Mental Test score did not match their clinical findings, and 39 patients with exclusion criteria were excluded from the study. A total of 102 patients (61 women and 41 men) were included in the early stage (31 patients), middle stage (41 patients) and advanced stage (30 patients) classification according to the Mini Mental Test score. In addition, 35 patients (17 males and 18 females) who were not diagnosed with Alzheimer's disease were included as the control group. According to the findings, substantia alba volume, Hippocampus total volume Hippocampus dexter volume Cerebrum total volume, Cerebrum total substantia alba volume, Cerebrum dexter volume, Cerebrum dexter substantia alba volume, Cerebrum sinister volume, Cerebrum sinister substantia alba volume, Truncus encephali volume, Nucleus caudatus total volume and Corpus amygdaloideum total volume of the control group averages were significantly higher than the average of Alzheimer group. In the substantia alba volume, Hippocampus dexter volume, Hippocampus sinister volume, Cerebrum total substantia alba volume, Cerebrum dexter substantia alba volume, Cerebrum sinister substantia alba volume and Cerebellum dexter volume parameters, the average of the first stage was significantly higher than the average of the third stage. In the paremeters of Intracranial cavity volume, Substantia grisea volume, Hippocampus total volume, Brain volume, Cerebrum total volume, Cerebrum total substantia grisea volume, Cerebrum dexter volume, Cerebrum dexter substantia grisea volume, Cerebrum sinister volume, Cerebrum sinister substantia grisea volume and Cerebellum dexter volume, the average of first stage was significally higher than the averages of the second and third stages. In our opinion, the most healthy study can be performed by early diagnosis of this type of patient population and obtaining regular periodic morphometric data with regular follow-up., Bu araştırma Necmettin Erbakan Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü tarafından 181418004 proje numarası ile desteklenmiştir.

İnsan beyninde sayısal çoklukların algılanmasına yarayan çekirdek bir sistem olduğu ve bu sistemin üzerine, eğitimle birlikte, sayısal sembolleri işlemleme yeteneği ve matematik becerilerinin eklendiği düşünülmektedir. Diskalkuli; normal zekâ ve yaşa uygun eğitim alınmasına karşın matematik öğrenmede güçlük olarak tanımlanır. Diskalkulinin nedeni ile ilgili iki temel teori ortaya atılmıştır. Bir teori diskalkuliklerde sayısal çoklukları algılayacak temel mekanizmalarda sorun hipotezlerken; alternatif teoriye göre, diskalkulikler çoklukları algılarken değil sayısal sembolleri işlemlemekte sorun yaşarlar. Sunulan tez çalışmasında sağlıklı ve diskalkulik çocuklarda sayı algısı ile ilgili süreçler işlevsel manyetik rezonans görüntüleme (iMRG) ile incelenmiştir. Çalışmanın ilk aşamasında, 2058 ilkokul 3. sınıf öğrencisi (7-9,5 yaş), matematik testleri ile taranmış ve bu testlerin sonucunda çalışmaya uygun katılımcılar belirlenmiştir. İkinci aşamada, çocuklar iki yıl sonra yeniden matematik testleri, psikiyatrik muayene ve zekâ testi değerlendirmelerinden geçirilmiş, komorbiditeler elenerek diskalkuli (n=12, ortalama yaş: 11,25) ve kontrol (n=15, ortalama yaş: 11,26) grupları belirlenmiştir. Katılımcılara iMRG kaydı sırasında uygulanan paradigmada iki sayı algısı görev durumu (nokta karşılaştırma-sembol karşılaştırma) ve iki zorluk seviyesi (0.5-0.7 oranı) bulunmaktadır. Veriler grup (hasta-kontrol), sayı algısı (sembol-nokta), zorluk (0.5 ve 0.7 oranı) faktörlerini içeren tekrarlayan ölçümler için ANOVA analiziyle incelenmiştir. Çalışmada sayı algısı ana etkisi bilateral intraparyetal sulkus (IPS), sol dorsolateral prefrontal korteks (DLPFK), ve oksipital korteks aktivasyonlarını ortaya çıkarmıştır. Zorluk ana etkisi, sağ hemisferde daha baskın olmak üzere bilateral insular korteks, anterior singulat korteks, IPS ve DLPFK aktivitesi göstermiştir. Grup ana etkisi orbitofrontal korteks, medial prefrontal korteks ve anterior singulat korteksi aktive etmiştir. Grup-görev etkileşiminde hipokampüs aktivasyonu ortaya çıkmıştır. Yapılan ek analizlerde hipokampüsün sadece diskalkuli grubunda ve sadece sembol karşılaştırma görevinde aktive olduğu görülmüştür. Sayı algısı literatüründe IPS çoklukların algılanmasıyla; DLPFK ise çokluklarla ilişkili kognitif mekanizmalarla (dikkat, çalışma belleği vb.) ilişkilendirilmektedir. Zorluk ana etkisinde öne çıkan, insular korteks ve anterior singulat korteksten oluşan nöral ağ, literatürde görev zorluğu ile ilişkilendirilmiştir. Diskalkuliklerde daha fazla görülen frontal aktivasyonun, temel sayı sistemindeki olası bozukluklar sonucunda yüksek bilişsel kontrole ihtiyaç duyulmasıyla ilgili olduğu öne sürülebilir. Diskalkuli grubunda sembol görevinde ortaya çıkan hipokampüs aktivasyonu diskalkuliklerin sayısal sembolleri işlemlemede sorun yaşadığını ve belleğe dayalı telafi edici mekanizmalar geliştirdiklerini gösteriyor olabilir. Sonuç olarak, bulgular sembolik işlemleme ile ilişkili nöral devrelerde bozukluğun diskalkuliye yol açtığı görüşünü desteklemektedir. It has been suggested that there is a core system in the human brain for perceiving quantities and processing of numerical symbols and mathematical abilities were thought to build upon this core system. Dyscalculia is a learning disability affecting the acquisition of arithmetical skills in children with normal intelligence and age-appropriate education. There are two main theories which try to explain the cause of dyscalculia. One theory suggests a problem with the core mechanisms to perceive quantities are the cause of dyscalculia, while the alternative theory suggests that dyscalculics have problems with processing numerical symbols but not quantities. In this dissertation, the numerical processing of healthy children and children with dyscalculia were examined with functional magnetic resonance imaging (fMRI). In the first stage of the study, elementary school students (N= 2058, age: 7 - 9,5) were scanned with mathematical tests and children that comply with criteria were determined. In the second stage of the study, children were assessed two years later with the math tests, psychiatric examination and also intelligent test. Control (n=15, mean age: 11,26) and dyscalculia (n=12, mean age: 11,25) groups were determined after the elimination of the comorbidities. Participants performed a quantity comparison paradigm in the fMRI with two number conditions (dot -symbol) and two difficulty levels (0.5- 0.7 ratio). The data analyzed with repeated measures ANOVA including group (dyscalculia-control), number (symbol-dot), difficulty (0.5- 0.7) factors. The main effect of number activations was bilateral intraparietal sulcus (IPS), left dorsolateral prefrontal cortex (DLPFC) and occipital cortex. The main effect of difficulty activations was bilateral insular cortex, anterior cingulate cortex, IPS and DLPFC, dominantly in the right hemisphere. The main effect of group activated orbitofrontal cortex, medial prefrontal cortex, and anterior cingulate cortex. Interaction of group and task revealed hippocampus activation. Further analyses indicated that hippocampus activation was specific for the symbolic condition only in dyscalculia group. Perceiving numbers were attributed to the IPS in the number perception literature while DLPFC activation was associated with cognitive mechanisms (attention, working memory) of perceiving numbers. The neural network of the insular cortex and anterior cingulate cortex which was seen in the main effect of difficulty was associated with the task difficulty in the literature. The increased activation of the prefrontal cortex could indicate high cognitive control demands in the dyscalculia group. The hippocampal activation which was seen in the symbolic condition in the dyscalculic group might show that children with dyscalculia have problems with processing numerical symbols and use memory-based compensation mechanisms. Overall, our findings support the view that the problem with neural circuits associated with symbolic processing causes dyscalculia. 127

Nikotinik asit ve nikotinamid birlikte niasin olarak adlandırılır. Nikotinik asitin, nikotinamidden farklı olarak plazma membranında reseptörü vardır. Nikotinik asit, glukoz taşıyıcılarının ekspresyonunu değiştirebilmektedir. Glukoz taşıyıcısı 4 (GLUT4), glukozun hücre içine alınmasında görev alan hücre zarında bulunan bir taşıyıcı proteindir ve periferik dokularda olduğu gibi hipokampus, amigdala ve prefrontal kortekste de GLUT4 bulunmaktadır. Beyin enerji kaynağı olarak glukozu kullandığı için GLUT4 düzeyi sıçanların spasyal belleğini etkileyebilir. Bu çalışmanın amacı niasinin spasyal belleğe etkisinin hipokampus, amigdala ve prefrontal korteksteki GLUT4 ve insülin reseptörü ekspresyonu ile ilişkisini araştırmaktır.Bu çalışmada 28 adet erkek Sprague Dawley sıçan kullanılmıştır. Sıçanlar kontrol grubu, 30 mg/kg, 90 mg/kg ve 270 mg/kg nikotinik asit uygulanan 4 gruba ayrılmıştır. 21 gün gavaj yoluyla kontrol grubuna içme suyu, diğer 3 gruba ise sırasıyla 30mg/kg, 90 mg/kg ve 270 mg/kg nikotinik asit uygulanmıştır. Ardından 5 gün Morris su labirenti testi yapılmıştır. Morris su labirenti testinden hemen sonra sakrifikasyonda eter ile anestezi yapılıp, sıçanların ventriküler kanı alındıktan sonra bilateral hipokampus, amigdala ve prefrontal korteksi çıkarılmıştır. Sakrifikasyon sırasında alınan kanın serumu daha sonra insülini ölçmek için -80 derecede saklanmıştır ve sakrifikasyon sırasında alınan kandan glukometre ile glukoz seviyesi ölçülmüştür. Alınan beyin dokuları homojenizasyon yapılana kadar -80 derecede buzdolabında saklanmıştır. Homojenizasyondan sonra ELİSA yöntemi ile dokuların GLUT4 ve insülin reseptörü ve insülin düzeyleri ölçülmüştür.Deney sonucunda, gruplar kendi içinde karşılaştırıldığında, kontrol grubunun ilk ve son ağırlık ortalaması arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p0.05). Morris su labirenti testinin son gününde, anksiyeteyi yansıtan thigmotaksis sonuçlarında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (p>0.05). Morris su labirenti testinin son gününde çıkarılan platformun olduğu kadranda sıçanların geçirdiği zamanda kontrol grubu ile nikotinik asit uygulanan gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0.05). Morris su labirenti testinin son gününde, 30 mg/kg nikotinik asit uygulanan grup, 270 mg/kg nikotinik asit uygulanan gruba göre daha fazla mesafe katetmiştir ve istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p0.05). Serum insülin düzeylerinde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır(p>0.05). Kan glukoz düzeyleri kontrol grubunda nikotinik asit uygulanan gruplara göre daha yüksek seviyede olup istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p0.05). Last day of Morris Water Maze, there was no statistically significant difference between groups thigmotaksis results which reflects anxiety (p>0.05). Last day of Morris Water Maze, time spent in the platform quadrant, there was no statistically significant difference between groups (p>0.05). On the fifth day of Morris Water Maze, 30 mg/kg nicotinic asid administered group went more distance than 270 mg/kg administered group and there was statistically significant difference between the groups (p0.05). There was no statistically significant difference between groups insulin levels in blood serum (p>0.05). Blood glucose levels were more higher in the control group than nicotinic asid administered groups and there was statistically significant difference (p

İnsanlarda kronik sigara içiciliğinin bırakılması sonucunda oluşan nikotin yoksunluğu (NY) sırasında davranışsal fonksiyonların normal dışı seyrettiği sağlık problemleri görülebilmektedir. Bu olgu deney hayvanları üzerinde gerçekleştirilen araştırmalarda da bazı boyutlarıyla teyit edilmiştir. Literatürdeki deneysel çalışmalardan elde edilen davranışsal, hücresel ve moleküler düzeydeki bilgiler konunun halen önemli deneysel sorulara gebe olduğunu ortaya koymaktadır.Çalışmamızda erkek C57BL6 farelere 12 gün boyunca günde 6 mg/kg dozunda nikotin subkutan enjeksiyonla verilmiş, en son nikotin uygulamasından 24 saat sonra yoksunluk modeli oluşturulduğu kabul edilmiştir. NY grubu farelere denk yaş ve ağırlıkta Sham grubu farelere ise aynı zaman ve şekilde serum fizyolojik enjeksiyonu uygulanmıştır. Sham grubuna kıyasla NY grubu farelerde; enjeksiyon günlerindeki vücut ağırlığı değişimleri; açık alan (ATT) ve yükseltilmiş artı labirent testleriyle (YALT) lokomotor aktivite ve anksiyete/anksiyolite durumları; akım sitometrik analizler ile hipokampus (HP) dokusunda aktif nöron oranı ve RT-PCR ile HP'da DNA metilasyon/demetilasyon ve nöral farklılaşma/aktifleşme ile ilişkili genlerinin ekspresyon seviyeleri değerlendirilmiştir.Sham grubuna kıyasla NY grubunda vücut ağırlığı, ATT ve YALT parametreleri, akım sitometrik analizle aktif nöron oranı ve ekspresyonu belirlenen genlerin çoğunluğu açısından anlamlı bir farklılık görülmemiştir (p>0,05). Fakat akım sitometrik olarak saflaştırılan aktif nöronların tüm olgun nöronlara oranı ayrıca Tet2 ve Arc genlerinin ekspresyon düzeylerinin, Sham grubuna kıyasla anlamlı düzeyde artmış olduğu tespit edilmiştir.Yoksunluk oluşturduğumuzu kabul ettiğimiz hayvanlarda naif kontrollere kıyasla vücut ağırlığı, lokomotor kabiliyet, anksiyete/anksiyolite durumlarında anlamlı farklılık bulunmaması, çok yönlü sonuçlar içeren NY literatürüyle kısmen örtüşmektedir. Ayrıca, yoksunluk neticesinde HP'da aktif nöron oranının ve aktifleşen nöronlarda verimli biçimde eksprese olduğu bilinen Arc geni ekspresyonun artması literatürle büyük ölçüde tutarlılık göstermektedir. DNA metilasyon/ demetilasyon dinamiklerinin NY sırasında durumunu ortaya koyan bir araştırma görülmemiş: DNA metilasyonunu katalizleyen DNMT1/3a enzimlerini kodlayan gen ekspresyonlarının oluşturduğumuz yoksunluktan etkilenmediği, DNA demetilasyonunu oluşturan Tet1/2/3 enzimlerinden ise yalnızca Tet2'nin ekspresyonunun kontrollere kıyasla anlamlı artış gösterdiği literatürde yeni bilgilerdir. Anahtar Kelimeler: Nikotin Yoksunluğu, Anksiyete/Anksiyolite, DNA metilasyon/demetilasyon Dinamikleri, Epigenetik Health problems can be seen when behovioral functions are abnormally observed during nicotine withdrawal (NY) as a result of chronic cessation in humans. This phenomenon has also been confirmed in some studies on experimental animals. Behavioral, cellular and molecular level information obtained from experimental studies in the literature reveals that the subject is still conceived of important experimental questions.In our study, male C57BL6 mice were given a subcutaneous injection of nicotine at a dose of 6mg/kg daily for 12 days, and the deprivation model was accepted to be established 24 hours after the last nicotine administration. NY group mice were given saline injections at the same time and in the same age and weight as Sham group mice. NY group mice compared to sham group; body weight changes on the days of injection; locomotor activity and anxiety/anxiolitic states with open area (ATT) and elevated plus maze test (YALT); flow cytometric analyzes and expression levels of genes associated with DNA methylation/ demethylation and neural differentiation/activation in HP by RT-PCR and the ratio of active neurons in the hippocampus (HP) tissue.There was no significant difference in body weight, ATT and YALT parameters, flow cytometric analysis, active neuron ratio, and the majority of genes whose expression was determined in NY group compared to sham group (p>0,05). However, it was observed that the ratio of flow cytometricly purified active neurons vs. all mature neurons and the expression levels of Tet2 and Arc genes were significantly increased compared to Sham group.The absence of significant differences in body weight, locomotor ability, anxiety/anxiolity status compared to naïve control in the animals that accepted to be deprived were partially in agreement with the NY literature with multifaceted outcomes. In addition, the increment in the active neuron ratio in HP as a result of withdrawal and the increase in the expression of Arc gene that widely known to be abundantly expressed in active neurons, are most partially concordant with the literature. Yet, no research reveals the state of DNA methylation/demethylation dynamics in NY; but newly generated in this study that the expression of genes encoding DNMT1/3a enzymes that catalyze DNA methylation is not affected by nicotin deprivation model, plus among the three DNA demetylation catalyzers that analyzed (Tet1/2/3), only Tet2 exhibited a marked alternation, an increment in NY hippocampi as compared to the counterparts. Keywords: Nicotine deprivation, Anxiety/Anxiolite, DNA methylation/demethylation dynamics, Epigenetics 76

Amaç: Deltametrin'in (DTM) toksisitesi hakkında birçok çalışma yayınlanmasına rağmen toksisite mekanizmalarına karşı koruyucu ajanları tanımlayan az sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu çalışma ile kronik DTM toksisitesine karşı sirinjik asit (SA) 'in koruyucu rolünün tespit edilmesi, hipokampüs üzerine olası etkisinin biyokimyasal, histopatolojik, immünohistokimyasal yöntemler, öğrenme & hafıza testleri ile değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Yöntem: Wistar albino, Rattus norvegicus türü yetişkin erkek ratlar (250-270 gr), her grupta 16 tane olmak üzere 4 gruba ayrıldı (n= 64). SA (25 mg/kg), DTM (1.28-1.35 mg/kg), mısır yağı (0.5 ml) 2 ay her gün oral gavaj yoluyla verildi. Grup I; Kontrol; mısır yağı, Grup II; mısır yağı + DTM, Grup III; mısır yağı + DTM + SA, Grup IV; mısır yağı + SA. Tüm gruplara open field ve radial arm maze testleri uygulandı. Deney sonrası hayvanlar, immünohistokimya, histopatoloji ve biyokimyasal analizler için anestezi altında transkardial perfüzyon ve dekapitasyon yoluyla sakrifiye edildi.Bulgular: SA'nın hipokampüste reaktif oksidatif ve nitrojen seviyesini (ROS/RNS) azaltırken, total antioksidan kapasitesini, protein seviyesini, lokomotor aktiviteyi arttırdığı tespit edilmiştir (p