Search

Ben burada yirminci yüzyıl fıkıh usûlünde, insan aklının sadece ilâhî hukuku ortaya koymakla ve konsensüs (icmâ) ve analojik akıl yürütme (kıyâs) esasına dayalı olarak ilâhî hukuku yeni olaylara uygulamakla yetkilendirildiği klasik/Sünnî Eş'arî yaklaşımdan, aklın ilâhî hükümlerin arkasında yatan ratio legisi (maslahat/makâsıd) açığa çıkarma konusunda yetkilendirildiği -belirgin bir şekilde Mu'tezilî bir yaklaşım- yaklaşıma geçişi öngören epistemolojik bir çözüme yer verildiğini iddia etmekteyim. Bu çözüm, halen nasslardaki özel hükümlerin (cüz'iyyât) üzerinde hukukun amaçları (makâsidü'ş-şerî'a) olarak tanımlanmış evrensel etik prensiplere (külliyât) yönelik bir önceliği beraberinde getirmektedir -bu, yeni sosyopolitik şartlar ışığında geliştirilecek yeni hukuk kuralları için genellikle kamu yararının (maslahat) baş kriter olarak kabul edildiği hermenötik bir stratejidir-. Burada tartışılan başlıca teorisyenler, Muhammed Abduh, Muhammed Reşid Rıza, Abdürrezzâk Senhûrî, Abdülvehhâb Hallâf, Muhammed Ebû Zehre ve Muhammed Hâşim Kemâlî'dir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]