Search

Amaç: Parapsoriazis, kütanöz T hücreli lenfoproliferatif bozukluklarla ilişkili bir deri hastalığıdır. Etiyolojisi bilinmemektedir. Hastalık, Kutanöz T hücreli Lenfoma'lardan Mikozis Fungoides'e dönüşebilir. Lezyonlar başlıca deride giysi altında kalan bölgelerde gelişir. Deri yama testi, birçok deri hastalığında T hücresi ile ilişkili alerjinin tanımlanması için kullanılan bir testtir. Bu çalışmada amacımız, Parapsoriazis hastalarında deri yama testi ile alerjik kontakt duyarlılık sıklığının araştırmak ve etyoloji ya da tetikleyici potansiyeli olabilecek alerjenleri belirlemektir.Yöntem: Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp Fakültesi Dermatoloji polikliniğine başvuran parapsoriazis tanısı alan 35 hasta ile 35 sağlıklı birey kontrol grubu olarak çalışmamıza dahil edildi. Çalışmaya katılan tüm bireylere ''Avrupa Standart Yama Testi Serisi ve Tekstil Serisi Yama Testi'' uygulandı. 48.saat ve 96.saat sonuçları kaydedildi. Veriler yüzdelik ve istatistiksel olarak değerlendirildi.Bulgular: Çalışmaya alınan parapsoriazis'li hastaların, Avrupa standart yama testi serisi sonucunda 7 hastada en az 1 maddede (%20) pozitif reaksiyon görüldü. Hasta grubunda p-fenilendiamin, peru balsamı, potasyum dikromat, nikel sülfat, IPPD, lanolin, MBT, MDBGN ve metilizotiazolinon'a karşı reaksiyon izlendi. Sağlıklı kontrol grubunda ise 35 kişiden sadece 1'inde (%2,9) PTBP-FR reçinesine karşı reaksiyon gözlendi. Tekstil serisi yama testi sonucunda ise 35 Parapsoriazis hastasının 3'ünde (%8,6) en az 1 alerjende reaksiyon saptandı. Bunlar Disperse Blue 35, Disperse Blue 106, Reactive Red 123, Acid red 359, Textile dye mix olup tamamında 1+ reaksiyon izlenmiştir. Kontrol grubunda ise herhangi bir reaksiyon izlenmedi.Sonuç: Parapsoriazis'li hastaların, kontrol grubuna kıyasla Avrupa standart yama testi serisi ve Tekstil serisi yama testi serisi maddelerine daha fazla reaksiyon geliştiği belirlendi. Özellikle tekstil boyalarına maruziyete bağlı olarak; giysi ile örtülüxbölgelerde, kontakt duyarlılık ile ilişkili lezyon gelişim riskinin fazla olabileceğini düşündürmektedir. Parapsoriazis'li hastaların açık renkli, tercihen reaktif boya ile boyanmış, doğal elyaf içeren; yün, pamuk veya keten gibi giysileri tercih etmeleri ve bunun yanında kemer gibi lastik içeren ürünler, kişisel temizlik ürünleri, kozmetik ürün kullanımında olası kontakt duyarlanma açısından daha dikkatli olmaları gerekliliği sonucuna vardık.Anahtar kelimeler: Parapsoriazis, Avrupa standart seri, tekstil serisi, deri yama testi, kontakt duyarlılık, alerjen. Objective: Parapsoriasis is a skin disease which is related with cutaneous T cell lymphoproliferative disorder. The etiology is unknown. It can transform into mycosis fungoides which is a member of Cutaneous T cell Lymphomas family. Lesions develop mainly in areas that are under the skin. The skin patch is a safely used skin test which is routinely used in the dermatology outpatient clinics for the detection of allergenic substance in many skin diseases, especially for the diagnosis of allergic contact dermatitis and the identification of T cell related allergy. In this study we aimed to determine the frequency of allergic contact sensitization and to identify allergens that can play role in the etiology or may have a potential to increase the severity of Parapsoriasis disease.Methods: The study included 35 patients with parapsoriasis and 35 healthy controls who were admitted to the Dermatology Outpatient Clinic Mustafa Kemal university Medical Faculty. European standard series and textile series leather patch test was applied to all participants. Test results of 48th and 96th hours were evaluated. The data were analyzed as percentage and statistically.Results: A positive reaction was observed in at least 1 item (20%) in 7 patients as a result of the European standard serial patch test on Parapsoriasis patient group. The reaction against p-phenylendiamine, peru balsam, potassium dichromate, nickel sulfate, IPPD, lanolin, MBT, MDBGN and methylisothiazolinone was also observed. In the control group, only 1 (2.9%) of 35 patients had 1+ reaction against PTBP-FR resin. As a result of the textile patch test, 3 of the 35 parapsoriasis patients (8.6%) had at least one allergen reaction. These are Disperse Blue 35, Disperse Blue 106, Reactive Red 123, Acid red 359, Textile dye mix and all 1+ reactions were observed. No reaction was detected in the control group.xiiConclusion: It was determined that patients with parapsoriasis developed more reactions to European standard patch test series and Textile series patch test series items compared to control group. Especially due to exposure to textile dyes; in areas covered by clothing, the risk of developing lesion associated with contact sensitivity may be considered. Patients with parapsoriasis are light colored, preferably dyed with reactive dyes, containing natural fibers; wool, cotton or linen, as well as rubber-containing products such as belts, personal hygiene products, cosmetic products, we need to be more careful in terms of possible contact sensitization.Key words: Parapsoriasis, European standard series, textile series, skin patch test, contact sensitization, allergen. 104

Amaç: Kronik Lenfositik Lösemi (KLL) değişken klinik özeliklere sahip, daha çok ileri yaşlarda ortaya çıkmakla birlikte genç hastalarda da görülebilen lenfoproliferatif bir hastalıktır. KLL hastalarında risk durumunun ve prognozun optimal düzeyde tespiti için geleneksel prognostik faktörlerin yanında son yıllarda prognozu tahmin etmede yeni prognostik faktörler ve skorlama sistemleri araştırılmaktadır. Yeni moleküller ve tedavi rejimleri ile sağkalım ve mortalite oranlarında anlamlı iyileşmeler gözlenmektedir. Biz bu çalışmada KLL tanısı ile takipli hastalarda prognostik faktörlerin hastalarda prognoz ve risk durumunun tespitindeki etkinliğini ve uygulanan tedavi rejimlerinin sağkalım ve mortalite üzerine etkinliğini belirlemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Hematoloji Kliniğince Ocak 2006 - Ocak 2018 yılları arasında takip edilen 131 KLL tanılı hastanın dosyaları retrospektif olarak incelendi. Hastaların klinik ve laboratuvar özellikleri ile akım sitometri analizleri (CD38 ve CD5), sitogenetik analizleri (del(17p) ve del(11q)), kemik iliği tutulum paterni, laktat dehidrogenaz (LDH) ve β2 (beta2) mikroglobulin düzeyleri ve tedavi yanıt durumlarına göre mortalite, tedavisiz sağkalım (TFS) ve total sağkalım (OS) analizi yapıldı. Bulgular: Hastaların erkek/kadın oranının 2,5/1, ortanca yaşının 62 olduğu ve hastaların %25'inin 55 yaş altındaki bireylerden oluştuğu saptandı. Hastaların %73,3'ünün yaşamakta olduğu görüldü. Yapılan mortalite analizinde yaşın 64'ten büyük olması, hemoglobin düzeyinin ≤13,8 g/dL, trombosit düzeyinin ≤130000/mcL, albumin düzeyinin ≤4,1 g/dL olması, LDH yüksekliği, hepatosplenomegali, B semptomu varlığı ve OİHA varlığı artmış mortalite ile ilişkili bulundu. Univariate sağkalım analizlerinde ise yaşın 64'ten büyük, hemoglobin düzeyinin ≤13,8 gr/dL, trombosit düzeyinin ≤130000/mcL, albumin düzeyinin ≤4,1 g/dL, LDH yüksekliği, hepatosplenomegali, B semptomu ve OİHA varlığının tedavisiz sağkalım süresini anlamlı düzeyde kısalttığı tespit edildi. Toplam sağkalım süresini anlamlı düzeyde kısaltan faktörler ise hemoglobin düzeyinin ≤13,8 gr/dL, trombosit düzeyinin ≤130000/mcL, albumin düzeyinin ≤4,1 g/dL, LDH yüksekliği, hepatosplenomegali, B semptomu varlığı olduğu saptandı. Rai, Modifiye Rai ve Binet evrelemesine göre evre arttıkça mortalitenin anlamlı düzeyde arttığı, tedavisiz ve toplam sağkalım sürelerinin anlamlı düzeyde kısaldığı tespit edildi. Cox multivariate modeline göre tedavisiz sağkalımı bağımsız olarak belirleyen faktörler yaş (≤64), Binet evresi (evre A ve B) iken toplam sağkalımı bağımsız olarak belirleyen faktörler ise yaş (≤64), Binet evresi (evre A ve B), B semptomlarının varlığı olarak saptandı. Evre olmadan yapılan Cox multivariate modeline göre ise tedavisiz sağkalımın bağımsız belirleyici faktörleri yaş (≤64), albumin düzeyi (>4,1 g/dL), B semptomu, hepatomegali ve OİHA'nın görülmemesi, toplam sağkalımın bağımsız belirleyici faktörleri ise yaş (≤64), albumin (>4,1 g/dL) ve hepatomegalinin görülmemesi olarak tespit edildi. Tedavi rejimine göre yapılan mortalite analizinde FCR rejimi dışındaki tedavi rejimleri ile mortalite artışı arasında anlamlı ilişki saptandı. Tedavi yanıtı ile mortalite ilişkisi incelendiğinde ise birinci ve ikinci basamak tedavilerine yanıtsız veya progresyon (R) gelişen hastalarda mortalitenin anlamlı düzeyde arttığı görüldü. Hastaların birinci basamakta aldıkları kür sayısının ≤4, ikinci basamakta aldıkları kür sayısının ≤2 olmasının da mortaliteyi anlamlı düzeyde arttırdığı, toplam sağkalımı da anlamlı düzeyde kısalttığı saptandı. Sonuç: KLL'de tanı aşamasında prognostik faktörler ve risk durumunun belirlenmesi ile optimal değerlendirme yapılabilmekte ve kontraendikasyonu olmayan ve tolere edebilen hastalarda FCR rejiminin ideal tedavi süresince verilmesi ile mortalitede anlamlı düzeyde azalma elde edilmektedir. Objective: Chronic Lymphocytic Leukemia (CLL) is a lymphoproliferative disorder with variable clinical features and mostly occurs at advanced ages but may be seen at younger ages. In addition to using traditional prognostic factors for optimal detection of risk status and prognosis in CLL patients, new prognostic factors and scoring systems are being investigated recently. Significant improvements in survival and mortality rates are observed with new drugs and treatment regimens. In this study, we aimed to determine the efficacy of prognostic factors in detection of prognosis and risk status and efficiacy of treatment regimens on survival and mortality in patients with CLL diagnosis. Materials and Methods: In this study 131 CLL patients who were followed-up between January 2006 and January 2018 in Van Yuzuncu Yil University Faculty of Medicine, Hematology Clinic were evaluated retrospectively. The relationship of mortality, treatment free survival (TFS) and overall survival (OS) and clinical and laboratory characteristics, flow cytometry (CD38 and CD5) analysis, cytogenetic (del (17p), del(11q)) analysis, bone marrow involvement patterns, lactate dehydrogenase (LDH) levels, β2 (beta2) microglobulin levels and treatment response status was analysed. Results: Male/female ratio was 2,5/1, the median age was 62 and %25 of patients were individuals under 55 years of age.73.3% of patients were alive. In the mortality analysis, age >64, hemoglobin level ≤13.8 g/dL, thrombocyte level ≤130000/mcL, albumin level ≤4.1 g/dL, high LDH level, hepatosplenomegaly, presence of B symptoms found to be releated with increased mortality. Univariate survival analysis showed that age > 64, hemoglobin level ≤13.8 gr/dL, thrombocyte level ≤130000/mcL, albumin level ≤4.1 g/dL, high LDH level, hepatosplenomegaly, presence of B symptoms significantly shortened the treatment-free survival (TFS). Hemoglobin level ≤13.8 g/dL, platelet level ≤130000/mcL, albumin level ≤4.1 g/dL, high LDH level, hepatosplenomegaly and presence of B symptoms were found to be factors that shortened the overall survival (OS) significantly. Mortality was found to increase, on the other hand treatment-free survival and overall survival was found to decrease significantly as the Rai, modified Rai and Binet stage increased. In a Cox multivariate model, factors that independently predicted treatment-free survival were age (≤64), Binet stage (stage A and B), factors that independently predicted the overal survival were age (≤64), Binet stage (stage A and B) and presence of B symptoms.In a Cox multivariate model excluding the stage, factors that independently predicted treatment-free survival were age (≤64), albumin level (> 4,1 g/dL) and absence of B symptoms, hepatomegaly and AIHA while factors that independently predicted overal survival were age (≤64), albumin level (> 4.1 g / dL), and absence of hepatomegaly. There was a significant relationship between treatment regimes other than FCR regimen and increased mortality. When the relationship between treatment response and mortality was examined, mortality was found to increase significantly in patients who did not respond to first or second line therapy or had progression (R). The number of chemotherapy cycles received by the patients in the first line chemotherapy ≤4, in the second line chemotherapy ≤2 were found to increase the mortality and to shorten the overall survival significantly. Conclusion: Optimal evaluation can be done by determining the prognosis and risk status of the patients with CLL diagnosis and mortality is decreased by giving the FCR regimen for an optimal duration in patients who have no contraindication and who can tolerate the treatment. 129

Mikozis fungoides kutanöz T hücreli lenfomaların en yaygın görülen tipidir ve yama, plak ve tümör evresi olarak 3'e ayrılır. MF'in etyolojisi ve patogenezi multifaktöriyeldir. Yıllardır araştırılmasına rağmen MF'in kesin etyopatogenezi hala tam bilinmemektedir. Erken evre MF tedavisinde PUVA ve DB-UVB tedavisi son yıllarda en sık kullanılan tedavi yöntemleri olmasına rağmen, erken evre MF olgularında PUVA ve DB-UVB tedavisi sonrası histopatolojik değişikliklerin değerlendirildiği çalışma sayısı oldukça azdır. Bu çalışmadaki amacımız erken evre MF olgularında PUVA ve DB-UVB tedavisinin klinik ve histopatolojik etkilerinin değerlendirilmesidir. Bu çalışmaya PUVA ve DB-UVB tedavisi almış 41 erken evre MF olgusu dahil edilmiştir. Tedavi öncesi ve sonrası epidermotropizm, stratum korneum, epidermis, dermal infiltrat, dermal fibrozis, diğer epidermal, dermal ve vasküler değişiklikler gibi histopatolojik özellikler ve tedaviye verilen klinik cevap değerlendirilmiştir. Ayrıca her iki grup için de tedavi sırasındaki yan etkiler kayıt altına alınmıştır. Tedavi sonrası DB-UVB grubundaki 18 olgunun 11'inde (%61.1) ve PUVA grubundaki 23 olgunun 14'ünde (%60.9) tam klinik cevap izlenmiştir. Her iki grupta tedavi sonrasında epidermotropizm kaybı, dermal infiltratta azalma ve diğer dermal ve vasküler değişiklikler açısından anlamlı fark izlenmiştir. Sonuç olarak PUVA ve DB-UVB'nin MF olgularının tedavisinde klinik cevap ve histopatolojik değişiklikler açısından benzer etkileri olduğu saptanmıştır. Mycosis fungoides (MF), the most common form of T-cell lymphoma, is staged as patchy, plaque and tumour forms. There is no clear conclusion related to etiopathogenesis despite vigorous investigations but it is thought to be multifactorial. Although PUVA and Narrow-Band UVB (NB-UVB) are the two most commonly used treatment modalities in the early stages of disease currently, studies comparing both in terms of clinical and histopathologic responses are scarce. The aim of our study is to compare the clinical and histopathologic effects of PUVA and NB-UVB in early stage MF. The study included in 41 early stage MF cases treated with either PUVA or NB-UVB. Both clinical and histopathologic responses such as the persistence of epidermotropism, changes in stratum corneum and epidermis, dermal infiltrates, dermal fibrosis and other dermal and vascular changes were evaluated. Complications during the treatments were are also noted. Complete clinical response was seen in 11 of the 18 patients (61.1%) in the NB-UVB group and 14 of the 23 patients (60.9%) in the PUVA group at the end of treatment. The two groups showed significant differences in terms of resolution of epidermotrophism, decrease in dermal infiltrates, and other dermal and vascular changes. As a result, PUVA and NB-UVB have similar clinical and histopathologic effects in the treatment of MF. 96

An increased incidence of non-Hodgkin's lymphoma is seen in post-trans-plantation patients, as a consequence of immunosuppression. Mucosa-asso-ciated lymphoid tissue lymphoma ( is usually less aggressive than other post-transplant lymphoproliferative disorders and considered a different form. Mucosa-associated lymphoid tissue lymphoma is a well-known Helicobacter pylori-related tumor of B-cell origin and has been documented in rare case series in solid organ recipients. We describe the case of a 67-year-old man who developed low-grade B-cell gastric lymphoma of mucosa-associated lymphoid tissue MALT, 12 years after receiving cardiac transplantation., Transplantasyon yapılmış hastalarda immunsupresif tedavinin sonucu olarak nonHodgkin lenfoma görülme sıklı¤ı artmıştır. MALT lenfoma, nakil sonrası gelişen di¤er lenfoproliferatif hastalıklardan daha az agresiftir ve ayrı bir grup olarak de¤erlendirilmektedir. MALT lenfoma, iyi bilinen bir Helicobacter pylori ilişkili B hücre orijinli tümördür ve solit organ alıcılarında nadir olgu serileri şeklinde bildirilmiştir. Biz 67 yaşında bir erkek hastada kalp nakli yapıldıktan 12 yıl sonra gelişen düşük dereceli B hücreli gastric MALT lenfomayı bildiriyoruz

Plazma hücrelerinin eşlik ettiği veya plazma hücre farklılaşması gösteren küçük B hücreli lenfomalar non-Hodgkin lenfomaların ayırıcı tanı güçlüğü yaşanan büyük bir grubunu oluşturmaktadır. Bu grup içerisinde yer alan KLL/SLL, FL, MZL'lar, LPL/ WM ve MCL bulunmaktadır. Plazma hücre farklılaşması gösterebilen bu alt tiplerde histomorfolojik, immünohistokimyasal, moleküler veriler ile klinik ve radyolojik korelasyon da yapılarak çoğu zaman tanıya gidilebilirken, tipik prezentasyonu ile karşımıza gelmeyen, beklenen klasik immünohistokimyasal özelliklerini sergilemeyen ya da histomorfolojik olarak benzer özellikler sergileyen vakalar yanlış tanı almaktadır. Çalışmamızda PHDBHL grubunda yer alan ve bu yönde tanı almış hastalarda, farklı gelişim aşamalarındaki B hücrelerininin işlevlerinde rol alan ve literatürde de bu aşamadaki B hücrelerinden gelişen lenfomaların ayırıcı tanısında umut vaad ettiği söylenen Immune Receptor Translocation-Associated Protein 1(IRTA1), Myeloid Cell Nuclear Differantation Antigen(MNDA), Lymphoid enhancer binding factor-1 (LEF1), Stathmin1 ve CD27 immünhistokimyasal belirteçlerinin tanı gruplarındaki dağılımlarını saptamak ve PHDBHL'larda ayırıcı tanıda kullanılabilirliklerini saptamak amaçlanmıştır. 2005 ile 2014 yılları arasında Ankara Ünversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı'na gelen materyallerden düşük dereceli B hücreli lenfoma tanısı almış ve plazma hücrelerinin eşlik ettiği veya plazmositoid farklılaşma gösteren 93 olguya ait 130 örnek çalışmaya dahil edilmiş ve bu örnekler LEF1, MNDA, CD27, IRTA1 ve Stathmin1 antikorları ile incelenmiştir. LEF1, Stathmin1 ve IRTA1 belirteçleri sırası ile KLL/SLL, FL ve NMZL vakalarında diğer gruplar ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak pozitif bulunmuştur. Antikorların pozitif öngörü değeri (Positive Predictive Value: PPV)'ları daha düşük iken, negatif öngörü değeri (Negative Predictive Value: NPV) daha yüksek saptanmıştır. Ayrıca Stathmin1'in Kİ67 proliferasyon indeksi ile korelasyon gösterdiği ve yüksek dereceli lenfomaya transformasyonun izlendiği alanlarda pozitiflik olduğu saptanmıştır. MCL vakalarında denek sayısı çok az olduğu için antikor ifadelerinin geneli yansıttığı şeklinde yorumu mümkün olmamıştır. CD27 dışındaki tüm çalışma antikorları neoplastik hücrelerin plazma hücrelerine dönüşümü oranı arttıkça ifadelerini kaybetmektedir. Bu çalışmada PHDGBL'ların ayrımında en başarılı sonuçlar LEF1, IRTA1 ve Stathmin1 ile alınmıştır. Ayırıcı tanı güçlüğü yaşanan vakalarda diğer tanısal belirteçler ve klinik bulgular ile kombine edilmesi halinde; LEF1 KLL/SLL tanısında, Stathmin1 FL tanısında, IRTA1 NMZL olgularında özellikle monositoid farklılaşma gösterenlerin tanısında, MNDA ise genel olarak MZL tanısında kullanılabilecek yardımcı antikorlardır. Bunların hiçbirisinin tek başına çok kuvvetle bir antiteyi işaret edecek boyanma özelliği bulunmamıştır. Small B-cell lymphomas with plasma cell differentiation are a huge group of non-Hodgkin lymphomas constitute great difficulty in the differential diagnosis. These are Chronic Lymphocytic Leukemia/ Lymphoma (CLL/SLL), Follicular Lymphoma (FL), Nodal Marginal Zone Lymphoma (NMZL), Extranodal Marginal Zone Lymphoma (ENMZL), Splenic Marginal Zone Lymphoma (SMZL), Lymphoplasmacytic Lymphoma/ Waldenström's macroglobulinemia (LPL/WM) and Mantle Cell Lymphoma (MCL). The diagnosis can be made by the correlation of clinical and radiological findings with histomorphological, immunohistochemical, and molecular data in these cases; however, the cases showing atypical presentation, unexpected immunohistochemical characteristics and or similar histology, can be misdiagnosed. In our study, we aimed to analyse the expression of Immune Receptor Translocation-Associated Protein 1(IRTA1), Myeloid Cell Nuclear Differantation Antigen(MNDA), Lymphoid enhancer binding factor-1 (LEF1), Stathmin1 and CD27, which are involved in different stage of B cell functions and reported to be helpful in the differential diagnosis, and to detect the utility of these markers in the differential diagnosis of PHDBHL. The cases of low-grade B-cell lymphomas and low-grade B-cell lymphoma with plasma cell differentiation, diagnosed between 2005- 2014 in Ankara University, department of pathology were included in this study. 130 samples of 93 cases were analysed. LEF1, MNDA, CD27, IRTA1 and Stathmin1 antibodies were examined. We found statistically significant correlation with LEF1 in CLL/SLL, Stathmin1 in FL and IRTA1 in NMZL in comparison with other groups. The positive predictive value of the antibodies was low, whereas negative predictive value was high. Besides, there was a correlation between the Stathmin 1 expression and Ki67 proliferation index, and Stathmin 1 was mostly positive in higher grade areas of the tumor. Since the number of MCL cases was very low, we could not make a comment on that the expression of the antibodies was a consistent finding. The staining of all antibodies except CD27 was decreased with increasing plasma cell differentiation. In this study, we could get the most successful results with LEF1, IRTA1 ve Stathmin1 in the differentiation of PHDGBL. LEF1 for CLL/SLL, Stathmin1 for FL, IRTA1 for NMZL especially with monocytoid differentiation , and MNDA for MZL in combine with clinical features and other diagnostic tests, could be helpful in cases showing diagnostic difficulty. None of these markers were found to be spesific for any entity. 168

Kronik lenfositik lösemi (KLL), erişkinde insidansı en yüksek lösemi tipi olup klinik tablosu değişkenlik gösteren lenfoproliferatif hastalıklardan biridir. Çalışmamızda sistemik dolaşımdaki 20S proteozom ve anjiopoietin-2 (Ang-2) düzeylerinin prognostik önemini ve bu parametrelerin diğer prognostik belirteçlerle olan ilişkisini ortaya koymayı amaçladık. Çalışmada ayrıca KLL'li hastalarda oksidatif protein hasarının belirteçleri olan plazma ileri oksidasyon protein ürünleri (AOPP) ile protein karbonil (PCO) düzeyleri belirlenerek, oksidatif hasara uğramış proteinlerin degradasyonundan sorumlu olan proteozom düzeyi ile birlikte protein redoks homeostasizi değerlendirilmiştir. Hasta grubu İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hematoloji Bilim Dalı polikliniğinden KLL tanısı ile takip edilmekte olan 60 bireyden oluşturuldu. 20 sağlıklı gönüllü kontrol grubu olarak çalışmaya alındı. Hasta gruplarında Ang-2, PCO, AOPP ve proteozom düzeyleri sağlıklı kontrollere göre anlamlı olarak yüksek bulundu (parametrelerin tümünde, p

Apoptozis immün sistem homeostazisinde önemli rol oynamaktadır. Apoptozis mekanizmalarında önemli moleküller olan Fas-FasL etkileşimi immün cevabın sonlandırılmasında, lenfosit yaşam süresinin düzenlenmesinde, immün toleransta önemli rol oynamaktadır. Apoptozisi düzenleyen genlerdeki defektler lenfosit homeostazisinin bozulmasına ve kronik lenfodenopati ve/veya splenomegali, başlıca otoimmün sitopeni olmak üzere otoimmün bulgular ve lenfoma gelişmesine yatkınlıkla ortaya çıkan otoimmün lenfoproliferatif sendrom (ALPS); ve ALPS ile ilgili (ALPS related) hastalıklara yol açmaktadır. ALPS vakalarının çoğu FAS genindeki mutasyonlarla ortaya çıkar. Somatik FAS mutasyonları ALPS'den ikinci sıklıkta sorumludur. Daha az sayıda hastada FAS Ligand (FASL) veya CASPASE10 (CASP10) genlerinde mutasyon mevcuttur. CASPASE 8(CASP8), NRAS ve KRAS mutasyonları ALPS ile ilgili az sayıda hastalıktan sorumludur. ALPS tanı kriterlerini taşıyan ancak mutasyon saptanmayan hastalar ALPS-Unknown (ALPS-U) olarak sınıflandırılmaktadır. ALPS tanısı alan ancak mutasyonu saptanamayan hastalar tüm olguların yaklaşık 1/3'ünü oluşturmaktadır. ALPS'nun klinik prezentasyonunun FAS defektine ek olarak diğer genlerdeki varyasyonlardan da etkilendiği görülmektedir. FAS, FASL ve CASP8 apoptoziste anahtar rol oynayan moleküllerdir, bunlardaki defekt kanser gelişmesine hassasiyete yol açabilmekte ve prognozunu etkileyebilmektedir. Birçok çalışma FAS genindeki nükleotit değişikliklerinin otoimmün hastalıklara ve kansere yatkınlık ile ilişkili olduğunu göstermiştir. Bu çalışmada 2009'da gözden geçirilen ALPS tanı kriterleri ile olası ALPS tanısı alan, akraba olmayan 25 hastada ikincil aksesuvar tanı kriterlerini oluşturan Biyobelirteç ve altta yatan moleküler eksiklikleri saptamak üzere FAS, FASL ve CASP8 genlerinde DNA dizi analizi yöntemi ile mutasyon taraması yapıldı. FAS, FASL ve CASP8 genlerinde mutasyon tespit edilmedi. Ancak hastalarımızda FAS SNP rs2234978 (homozigot minör T allel) ve CASP8 rs1045487 (heterozigot minör A allel) sıklığı kontrollere göre önemli düzeyde yüksek bulundu (sırasıyla p=0.001 ve p=0.004). Biyobelirteç profili FAS gen defektini düşündüren ancak germline mutasyonu bulunmayan bir hastada DNT (çift negatif T) hücrelerden elde edilen DNA örneğinde de FAS geninde mutasyon tespit edilmedi. Sonuçlar CASP8 özelliklede FAS genindeki polimorfizmin ALPS fenotipinin gelişmesine hassasiyete katkıda bulunabileceğini düşündürmektedir. Bu polimorfizmlerin hastalığa yatkınlığa yol açmasında rol alabilecek olası mekanizmaların belirlenmesi için gen ekspresyonu ve fonksiyonel çalışmaların yapılması; hastalığa yol açabilecek henüz bilinmeyen gen defektlerinin tüm ekzom veya tüm genom analiz yöntemleri ile araştırılması gerekmektedir. Apoptosis plays a crucial role in immune homeostasis. The interaction between Fas and FasL, essential molecules in an apoptosis pathway, play an important role in the termination of the immune response, regulation of lymphocyte survival, and immune tolerance. Defects in genes that have role in apoptosis pathways result in dysregulation of lymphocyte homeostasis and development of ALPS and ALPS related disorders which are characterized by chronic lymphadenopathy and/or splenomegaly, autoimmune features, most commonly autoimmune cytopenias, and susceptibility to development of lymphoma. Most cases of ALPS are associated with germline heterozygous mutations of the FAS gene. Somatic(s) FAS mutations constitute the second most common genetic defect. In a small number of patients FASL and CASP10 gene defects are responsible for ALPS; CASP8, NRAS and KRAS mutations, for ALPS related diseases. Patients who fulfill ALPS diagnostic criteria in whom no causative mutations can be identified are classified as ALPS-Unknown (ALPS-U) and comprise about one third of all cases. In addition to the Fas defects, clinical presentation of ALPS appears to be influenced by modifier genes. The FAS, FAS ligand (FASL), and CASP8 are key molecules in apoptosis and defects in related genes may create a susceptibility to cancer development and may effect its prognosis. Studies showed that nucleotide changes in Fas gene contribute to susceptibility to autoimmune diseases and cancer. We investigated biochemical markers (sFas-L, IL-10, IL-18, vitamine B12) that constitute the secondary accessory diagnostic criteria for ALPS, and performed sequence analysis to detect underlying FAS,FASL and CASP8 gene defects in 25 unrelated patients with the diagnosis of probable ALPS according to criteria revised in 2009. No mutation was found in the FAS, FASL or CASP8 genes. However, we found the frequencies of SNP rs 2234987 of FAS gene (homozygous minor T allele) and rs1045487 of CASP8 (heterozygous minor A allele) significantly increased in our patients comparing healthy controls (p=0.001 and p=0.004 respectively). sFAS mutation was studied in DNA sample extracted from DNT (double negative T) cells but not demonstrated in a patient whose biochemical markers' levels were suggestive for Fas defect and without germline FAS mutation. Our results suggest that CASP8 and FAS gene polimorphisms in particular, may contribute to the susceptibility to ALPS phenotype. To determine the responsible mechanisms for the possible effect of these polymorphisms on the susceptibility to the disease, functional and gene expression studies; and to discover the mutations in yet unknown genes Whole Exome(WES) and Whole genom (WGS) studies should be done. 109

Amaç: Otoimmun Hemolitik Anemiler (OİHA) eritrosit yüzey membranına bağlanan otoantikorlar sonucu eritrositlerin erken parçalanması ile karakterizedirler. Evans Sendromu, otoimmun hemolitik anemi geliştiği sırada veya anemi geliştikten sonra immün trombositopeni gelişen bir hemolitik anemidir. Bu hastalıklarla ilgili olarak, tıbbi literatürde genellikle az sayıda çocuk hasta serisi bulunmaktadır ve çocukluk çağında sıklıkları henüz bilinmemektedir. Bu çalışmada otoimmun hemolitik anemi ve Evans Sendromu tanısı ile izlenen çocuk hastaların demografik, klinik ve laboratuvar özelliklerinin, klinik seyirlerinin, tedaviye cevaplarının, prognozlarına etki eden faktörlerinin ve sağ kalımlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Haziran 2006- Haziran 2011 tarihleri arasında Ondokuzmayıs Üniversitesi Çocuk Hematoloji BD'da takip edilen otoimmun hemolitik anemi ve Evans sendromlu 25 çocuk hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Çalışmamıza Hb konsantrasyonu 11g/dl'den az olanlar, Direkt antiglobin testi (DAT) pozitif olanlar ve periferik yaymada hemoliz bulgusu mevcut olanlar dahil edildi.Talasemi major hastaları,kemik iliği transplantasyonu (KİT) sonrası gelişen hemolitik anemiler ve yenidoğan döneminde görülen Rh ve ABO uygunsuzluğuna bağlı hemolitik anemiler çalışmaya dahil edilmedi. Dört hasta otoimmün lenfoproliferatif sendrom (OLPS) tanısı alarak çalışma dışı bırakıldı. Bu hastaların demografik, klinik ve laboratuvar özellikleri, etiyoloji açısından viral serolojik tetkikler, otoimmün markerlar, klinik seyirleri, tedaviye cevapları, sağkalımları, ve prognozlarına etki eden faktörler kayıt edildi.Bulgular: 25 hastanın 18'i (%72) OİHA yedisi (%28) Evans sendromu idi, OİHA'lı hastaların 13'ü (%72) primer OİHA beşi (%28) sekonder OİHA idi. Olguların 15'i (%60) erkek, 10'u (%40) kız olup, yaşları iki ay-15 yaş ortalaması 59.76 ay olarak saptandı. 25 olgunun kliğimize başvuru şikayetleri; solukluk (%100), sarılık (%48), döküntü (%28) ve ateş (%40) idi. Fizik muayene bulguları incelendiğinde 14'ünde (%56) splenomegali + hepatamegali, 1'inde (%4) sadece peteşi, 6'sında (%24) splenomegali + hepatomegali + peteşi + sarılık vardı. Dört (%16) hastamızda sadece sarılık tespit edildi. 25 hastanın laboratuar bulguları incelenmesinde Hg 4-10.5g/dl, ortalama 7.18g/dl, retikülosit yüzdeleri %1.1-22 ortalama %8.7 idi, viral serolojik tetkikler (CMV, EBV, Toksoplazma, Herpes Tip1ve2) tüm hastalarda IgM (-), IgG (+) olarak saptandı. Mikoplazma pnömoni serolojisi dört (%16) hastada IgM (+) pozitif saptandı, ANA ve AntiDsDNA tüm hastalarda negatifdi IgG, IgM, IgA tüm hastalarda normal sınırlardaydı. İzole OİHA 18 hastanın 16'sı (%88) tam remisyona girip tedavisi kesildi, bir'i (%6) halen tedavi almaktadır, biri (%6) sepsis ve DİK nedeniyle eksitus oldu. Tam remisyonda olan izole OİHA'li hastanın sekizi (%44) standart steroıd, dördü (%22) standart steroıd + yüksek doz steroid, üçü (%17) standart steroıd + yüksek doz steroıd + IVIG tedavisi ile tam remisyona girdi. Evans sendromu olgularımızın dördünde (%57) Otoimmün Lenfoproliferatif Sendrom (OLPS), biri (%14) Hodgkin hastalığı tanısı alıp çalışma dışı bırakıldı, iki (%28) olgu standart steroıd + yüksek doz steroid + IVIG tedavileri ile tam remisyona girmiş olup tedavileri kesildi. İzole OİHA'li olguların; öncesinde enfeksiyon geçirme, geliş hemoglobin değeri, yaş ve cinsiyet ile remisyon oranları arasında anlamlı bir fark bulunmadı.Sonuç: Otoimmun hemolitik anemiler ve evans sendromu çocukluk çağında nadir olarak görülmesine rağmen mortalite ve morbiditeleri fazladır. Çalışmamızda hasta sayısı az görülmekle birlikte nadir bir hastalık olması nedeniyle sonuçlar önemlidir. Nadir görülen hastalıklarda uzun yılları içeren tek merkez ve çok merkez verilerinin toplanması uygulanan tedavilerin sonuçlarını değerlendirmek açısından önemlidir. Son yıllarda yeni tedavi arayışları ile immünsüpresif (MMF gibi) ilaçların dirençli vakalarda kullanımı ile daha başarılı sonuçlar alınmaktadır. Bu ilaç tedavilerinin etkinliği daha sonraki vaka serilerinde vurgulanacaktır. Objectives: Autoimmune hemoliticanemia (AIHA) is characterized by apremature breakdown of eritrocytes as a result of erythrocyte autoantibodies connected to the surface membrane of erythrocytes. Evans Syndrome is a hemolitic anemia withimmuntrombositopenia after the progress of autoimmun hemolitic anemia or immuntrombositopenia occurs in autoimmune hemolitic anemia. There is a little series of patients in the medical literature about this disease and not known prevalence. This study intends to eveluate pediatric patient?s diagnosed with Evans Syndrom and autoimmun hemolitic anemia demographic, clinical and laboratory characteristics, clinical course, treatment responses, factors that affect prognosis and mortality.Materials and Methods: 25 children who had autoimmun hemolitic anemia or Evans seyndrome followed in June 2006 - June 2011 indepartment of Pediatric Hematology at Ondokuzmayıs University were retrospectively analyzed. The study includes the patients who have less than 11g/dl Hb concentration, direct antiglobin test (DAT) is positive patients, and peripheral blood smear positive patients.Thalassemia major patients, the patients who had hemolysis after bone marrow transplantation (BMT) and hemolytic anemias due to Rh and ABO incompatibility in the neonatal period excluded from the study. Four patients with autoimmune lymphoproliferative syndrome (ALPS) was excluded from the study. This patient?s demographic, clinical and laboratory characteristics , viral serologic tests in terms of etiology, autoimmune markers, clinical course, treatment response, mortality, and the factors affecting prognosis were recorded.Results: There were 25 patients in our study. 15 (60%) patients were male and 10 (40%) patients were female gender. Their ages are ranged between 2 months and 15 years with a mean age of 59.76 +57.25 months. 18 patients (72%) were isolated autoimmune hemolytic anemia, and 7 (28%) patients were Evans syndrome. The patients with complaints of jaundice (%48), pallor (%100), fever (%40), and rash (%28) were refered to the our clinic. İdentified physical examination findings were splenomegaly and hepatomegaly (%56), and petechiae (%4) splenomegaly and hepatomegaly and petechiae (%24). Minimum measured hemoglobin values was 4g/dl , the maximum was measured as 10.5g/dl with an average 7.18 ± 2.57g/dl. Reticulocyte percentage was 8.7% ± 6.9. Viral serologic tests (CMV, EBV, toxoplasmosis, herpes type 1 and 2) were performed and none of them was positive. 4(%16) patients were positive for mycoplasma pneumonia. They also were studied for ANA and AntiDsDNA s but tests were negative. IgG, IgM, IgA?s values are in normal.16 (88%) of 18 patients who had AİHA treatment was stopped into complete remission. 1 (6%) patient is received the treatment now , 1 (6%) died due to sepsis and DIC. The patients wo had AİHA with complete remission, 8 (53%)of them received standard steroid, 2 (11%) of them received standard steroids and IVIG, 3 (17%) of them received high-dose steroids and standard steroids, and 2 (11%)of them received high-dose steroid + IVIG + standard steroids and entered complete remission. The patients with Evans syndrome: 4 (57%) of them were autoimmun lenfoproliferative syndrome (ALPS) and 1 (14%) of them was Hodgkin Lenfoma and excluded from the study. The remaining two (28%) patient received high-dose steroids + IVIG + standard steroid entered complete remission and the treatment is stopped. Prior infection, initial hemoglobin level and gender was not a significant difference between the rates of remissio In the patients wo had AİHA.Conclusion:Although autoimmune hemolytic anemia and Evans syndrome is rare in childhood mortality and morbidity is high. Our study is in a small number of patients, because of the it is a rare disease results is important. Long years of a single center and multi-center data collection is important to evaluate the results of the treatments applied in rare diseas. In recent years, more successful results can be obtained with the search for new treatments andthe use of the immunosuppressive (MMF, etc.) for drug-resistant cases. The effectiveness of drug therapies will be highlighted in the other case series. 64

Otoimmün lenfoproliferatif sendrom ilk olarak 1967 yılında Canale ve Smith tarafından tanımlanmıştır. Hastalık lenfodenopati, splenomegali, TCR alfa+ beta+ CD4- CD8- T hücre (DNT-double negative T cells) düzeylerinde artış ve otoimmüniteyle karakterizedir.Hastalıkla ilgili ilk moleküler defekt, Fas aracılı lenfosit apoptozisi bozuk olan bir hastada, ilgili gendeki mutasyonun gösterilmesiyle tanımlanmıştır. Moleküler tanı koyulan hastaların çoğunda TNF reseptör süper protein ailesinin altıncı üyesi olan Fas geninde heterozigot mutasyonlar mevcuttur, fakat Fas-ligand, kaspaz 8, kaspaz 10 gibi Fas aracılı apoptozis mekanizmasında görev alan diğer moleküllerdeki mutasyonlar da gösterilmiştir.Fas aracılı in vitro apoptozis testiyle gösterilen fonksiyonel defekt ve DNT hücre düzeylerindeki artış ALPS tanısı için kullanılmaktadır. Ayrıca daha önce yapılan çalışmalarda ALPS hastalarının plazma Fas-ligand düzeylerinde artış da gösterilmiştir. Çalışmamızda hastanemizde ALPS şüphesiyle izlenen hastalarda in vitro Fas aracılı apoptozis mekanizması ve plazma Fas-ligand düzeyleri araştırılmıştır.Lenfodenopati, splenomegali ve otoimmün hastalıklara sahip ve ALPS şüphesiyle izlenen toplam 27 hasta, heterozigot Fas mutasyonu saptanmış 4 ALPS tip Ia grubundan hasta ve 30 sağlıklı kontrol çalışmaya dahil edilmiştir.Çalışma sonunda tip Ia grubundan 4 hastada in vitro fonksiyonel lenfosit apoptozis testi ile Fas aracılı apoptozis mekanizmasında bozukluk saptandı. ALPS şüphesiyle izlenen hastalarda ve kontrol grubunda ise Fas aracılı apoptozis normal olarak saptandı. Çalışmaya katılan tüm hastalar ile sağlıklı kontrol grubunun Fas-ligand düzeyleri arasında ise istatiksel olarak bir farklılık saptanmadı. Elde ettiğimiz tüm konsantrasyon düzeyleri normal değer aralığında saptandı. Autoimmune lymphoproliferative syndrome (ALPS), first described in 1967 by Canale and Smith. The disease is characterized by splenomegaly, lymphodenopathy hypergammaglobulinemia, accumulation of double-negative TCR alfa+ beta+ CD4- CD8- T cells (DNT cells) and autoimmunity.The molecular basis of ALPS was identified in 1995 via the demonstration of mutations in the Fas gene in patients with lymphocyte apoptosis defects. The majority of patients have heterozygot mutations in the Fas (TNFRSF6) gene, but mutations in Fas ligand, caspase 8 and caspase 10 and the other molecules which are involved in Fas mediated signaling, have also been identified.Previously, DNT cell detection and a functional defect of T cells in a Fas-induced apoptosis test in vitro used for ALPS diagnosis. Also elevated levels of soluble Fas-ligand in the plasma of ALPS patients have been previously reported. In our study, we investigated Fas-induced apoptosis in ALPS suspected patients and we also assassed the soluble Fas-Ligand concentrations in the plasma of suspected patients.A total of 27 ALPS suspected patients with lymphodenopathy, splenomegaly and autoimmune conditions, 4 ALPS type Ia patients having heterozygot Fas mutations and 30 healthy controls were included in our study.Overall, we also showed that in 4 ALPS type Ia patients, Fas-induced lymphocyte apoptosis was defective but no Fas-induced apoptosis defect neither in suspected patients nor controls. We couldn?t detect any statistically significant differences between soluble Fas-ligand concentrations of patients and controls. All detected concentrations are in normal values. 55

59- OZET Human herpes virus-6 (HHV-6) insanlarda exantem subitumun etiyolojik ajanı olmakla birlikte, immün sistemi etkileyen bir kofaktör olması nedeni ile son yıllarda oldukça önem kazanmıştır. Sağlıklı yetişkinlerde seroprevalansı %80-100 arasında olup, enfeksiyon yaşamın ilk yıllarında kazanılmaktadır. HHV-6 izolatları; biyolojik, immünolojik ve moleküler özellikleri bakımından varyant A ve varyant B olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Bu varyantların farklı populasyon ve hasta gruplarında dağılımının farklı olması, virüsün toplumdaki varlığına ilaveten varyant türününde belirlenmesini gerekli kılmaktadır. Ülkemizde HHV-6 sıklığı ve varyant dağılımı konusunda çalışma bulunmamaktadır. HHV-6 virüsünün daha çok tükrükle bulaştığı yapılan çalışmalarda gösterilmiştir. Kalabalık bir toplumda yaşamamız ve hijyenik koşulların yetersiz oluşu HHV-6 enfeksiyonlarının ülkemizde de fazla olacağını düşündürmektedir. Bu amaçla toplumumuzda, çeşitli yaş gruplarında sağlıklı bireylerde ve lenfoproliferatif bozukluğu olan olgularda HHV-6 virusuna karşı antikor prevalansının İFA yöntemi ile saptanması ve aynı populasyonlarda PCR-RFLP yöntemi ile HHV-6 varyant A ve B dağılımının belirlenmesi hedeflendi.Çalışmada yaşları 6ay - 50 yaş arasında değişen 123 sağlıklı birey ve 50 lenfoproliferatif bozukluğu olan kanserli hasta değerlendirmeye alındı. Tüm çalışma populasyonlarında, genel seropozitivite oranı % 79.67 olarak bulundu. Sağlıklı populasyonda çeşitli yaş gruplarına göre yapılan incelemede, HHV-6 IgG % 75.60 ve HHV-6 IgM % 22.76 olarak bulundu. Kanserli hastalarda ise HHV-6 IgG ve HHV-6 IgM oranları sırası ile % 96 ve % 28 olarak tesbit edildi. Her iki gruptaki PCR sonuçları gözönüne alındığında sağlıklı bireylerde HHV-6 pozitiflik oranı %.35.77 iken kanserli hastalarda %46 idi. RFLP ile yapılan varyant dağılımı gözönüne alındığında ise sağlıklı bireylerde ve lenfoproliferatif bozukluğu olan hastalarda varyant B' nin varyant A1 ya göre daha yaygın olduğu gözlendi. . 60- SUMMARY Human herpes virus-6 ( HHV-6) is an etiological agent of exanthem subitum at human, however as it is a co factor effecting the immune system.it has recently gained quite importance. At healthy adults, the seroprevalance is 80-100 % and infection is taken during the early period of life. The isolates of HHV-6 were seperated into two groups; variant A and variant B with respect to their biological, immunological and molecular properties. It is necessary to determine the variant type of the virus in addition to its presence in the community as the distrubution of these variants are different in various populations and patient groups.There is no study on HHV-6 frequency and variant distrubution in our country at all. HHV-6 virus was shown in investigations to be transmitted more often by spittle. As we live in a crowded populations and hygienic conditions are insufficient in our country, it is considered that HHV-6 infectious would be very frequent. For this reason, it was aimed to determine the antibody prevalence againist HHV-6 virus in different age groups of healthy populations and in lymphoproliferative disorders patients by IFA and HHV-6 variant A and B distrubition in the same population by PCR-RFLP method. In this study 123 healthy people and 50 patients with cancer who have lymphoproliferative defect at ages varying between 6 months- 50 years were evaluated. General seropositivity ratio in all studied populations was found as 79.67%.In an research at healthy population according to age groups,HHV-6 IgG was determined as 75.60% and 22.76%. HHV-6 IgG and HHV-6 IgM ratios at patients with cancer were designated as 96 % and 28 % respectively.When PCR results of both groups were considered.it was found out that HHV-6 positivity ratio was 35.77% at healthy individuals and 46 % at patients with cancer. When variant distrubution determined by RFLP was considered, variant B was examined to be more common than variant A at both healthy individuals and patients with lymphoprolifeferative disorders. 87