Search

Üriner sistem enfeksiyonlarında dirençli mikroorganizmalarla kolonizasyon ve enfeksiyonların sıklığı gün geçtikçe artmaktadır. Karbapeneme dirençli Gram negatif bakterilere bağlı enfeksiyonlarda tedavide zorluklarla karşılaşılmaktadır. Bu enfeksiyonlarda nefrotoksik ve nörotoksik yan etkilerine rağmen kolistin tek seçenek olarak kalabilmektedir. Myroides spp. Gram negatif ve nonfermentatif bir basil olup Flavobacteriaceae ailesindendir. İnsanlarda nadiren enfeksiyona neden olabilen fırsatçı bir patojendir. Bu etken çok sayıda antibiyotik grubuna direnç gösterebilir, bu nedenle tedavisi zor olabilmektedir. Eski bir antibiyotik olan kolistin, dirençli Gram negatif etkenlerle olan enfeksiyonlarda parenteral tedavi yanında menenjit tedavisinde intratekal ve pnömoni tedavisinde ise inhaler yolla da kullanılmaktadır. İntravezikal uygulaması ile ilgili de olgu düzeyinde bildiriler mevcuttur. Bu çalışmada, idrar kültüründe Myroides spp. üremesi görülen asemptomatik bakteriürisi olan ve üriner girişim planı olan bir olguda başarı ile sonuçlanan bir intravezikal kolistin tedavi uygulaması sunulmuştur.

Introduction: Crimean-Congo Hemorrhagic Fever (CCHF) is a zoonotic disease frequently transmitted by tick bite and accompanied by fever and bleeding. It may cause important public health problems. Besides clinical symptoms and epidemiological history, blood count and biochemical test results are the first clues for CCHF. In this study, we aimed to retrospectively evaluate 16 patients who were followed and treated due to CCHF in our hospital. Materials and Methods: The patients who were followed up and treated with CCHF between 2009-2019 in our clinic were evaluated retrospectively in terms of demographic characteristics, presenting complaints, presence of tick history, laboratory parameters, necessity of blood products replacement, hospitalization periods, ribavirin treatment and one-month survival. Results: Sixteen patients [ten females, six males, mean age 50.37 ± 18.01 (min: 18-max: 79)] with the diagnosis of CCHF were included into the study. Presenting complaints were fever (16/16, 100%), fatigue (16/16, 100%), bleeding (9/16, 56.2%), petechial rash (7/16, 43.7%). nausea and vomiting (6/16, 37.5%). There was a history of tick contact in 14 cases (87.5%) but not in two cases. Supportive treatment was applied to all cases, and droplet and contact isolation were applied. Blood product replacement was performed in five patients (31.2%), and ribavirin was administered in nine patients (56.2%). Mortality rate was 6.3% (1/16). Conclusion: Crimean-Congo Hemorrhagic Fever is an endemic disease in our country. Especially in spring and summer months, patients with fever and cytopenia on hemogram should be questioned, and tick contact should be sought.

Yaygın değişken immünyetmezlik (YDİ), başta bakteriyel olmak üzere tekrarlayan fırsatçı infeksiyonlar ve hipogamaglobulinemi ile karakterize, erişkinde en sık görülen primer immünyetmezlik sendromudur. Bu yazıda, YDİ tanılı gastrointestinal sistem infeksiyonu yakınmalarıyla başvuran 50 yaşında erkek bir olgu sunulmaktadır. Dışkı örneğinin bakteriyolojik incelemesinde Salmonella enterica subsp. enterica üremesi olmuştur. Eş zamanlı parazitolojik incelemesinde de Cryptosporidium spp. ookistleri görülmüştür. YDİ tanılı olgularda infeksiyöz nedenli akut ve kronik ishal etkenleri hem tanı hem de ampirik tedavi seçiminde akılda tutulmalıdır., Common variable immunodeficiency is the most common primary immunodeficiency syndrome in adults, characterized by recurrent opportunistic infections, particularly bacterial, and hypogammaglobulinemia. In this report, a 50-year-old male patient with common variable immunodeficiency was presented with complaints of gastrointestinal infection. Salmonella enterica subsp. enterica was yielded in the bacteriological examination of the stool sample. Cryptosporidium spp. oocysts were also seen in concurrent parasitological examination. In patients with common variable immunodeficiency, infectious causes of acute and chronic diarrhea should be kept in mind both in diagnosis and choosing of empirical treatment.

Kızamık, aşıyla önlenebilen daha çok çocukluk döneminde görülen bulaşıcı bir hastalıktır. Bu enfeksiyonda hücresel yanıt ve antikor yanıtı önemlidir. Hücresel immün yetmez- lik durumunda hastalık ciddi seyredebilmektedir. Anti-kızamık IgM genellikle döküntü ortaya çıktıktan üç gün sonra belirlenebilir. Bu makalede immün sistemi sağlam bir bireyde yeterli antikor yanıtının enfeksiyonun başlamasından haftalar sonra oluştuğu bir kızamık olgusı sunulmuştur. Dört gün önce başlayan ateş yüksekliği, burun akıntısı, döküntü ve baş ağrısı nedeniyle başvuran 21 yaşında erkek, asker hasta kızamık ön tanısı ile yatırıldı. Serolojik tetkiklerinde anti-kızamık IgG pozitif, anti-kızamık IgM sınır değere yakın negatif olarak saptandı. Bir hafta arayla bakılan IgG indeks değerlerinde de ani bir yükseklik gözlendi. İki hafta sonra kızamık IgM değeri pozitifleşen olgunun IgG değerindeki yükseklik yol gösterici oldu. IgM yanıtının pozitifleşmediği olgularda, IgG indeks değerlerindeki belirgin artış ve özellikle üst solunum yolu örnekleri ve idrar- da kızamık RNA gibi doğrudan tanı testlerinin yapılması yararlı olacaktır., Measles is a contagious disease that can be prevented by vaccination. In this infection, cellular response and antibody response are important. In case of cellular immunodeficiency the disease can lead a severe course. In this paper, we presented a case of measles in which an adequate antibody response occurred weeks after the onset of infection in an individual with a healthy immune system. A 21-year-old male soldier who was admitted to hospital with high fever, coryza, rash and headache that started four days ago was hospitalized with an initial diagnosis of measles, and serological tests for measles were IgG positive and IgM negative (just below the borderline value). A sudden elevation was observed in IgG index values after one-week later. Measles IgM became positive after two weeks and the elevation in IgG values were helpful with the diagnosis. In cases where IgM response is not positive in expected period, marked elevation in IgG index values and direct diagnostic tests such as measles RNA in the upper respiratory tract samples and urine will be useful.

Amaç: Kesici delici alet yaralanmaları yanında kan ve diğer potansiyel enfekte vücut sıvılarıyla her türlü mesleki maruziyet sağlık çalışanları için kan yoluyla bulaşan enfeksiyonlar açısından önemli bir risk teşkil etmektedir. Bu çalışmada sağlık çalışanlarının bilgi düzeyleri ve mesleki maruziyet riski nedeniyle Hepatit A, Hepatit B, Hepatit C ve HIV enfeksiyonu yönünden serolojik değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları polikliniğine başvuran 89 sağlık çalışanının 10 soruluk bir anket ile mesleki yaralanma, bilgi düzeyleri ve tutumları ile birlikte Hepatit A, Hepatit B, Hepatit C ve HIV enfeksiyonu yönünden durumları serolojik testle değerlendirildi. Bulgular: Çalışanların 66’sı (%74) kadın, 23’ü (%26) erkek olup, yaş ortalaması 39.94± 12.54 yıl (minmaks;24-66) idi. Mesleki yaralanma tanımlayan 41 kişi (%46) 56 yaralanma öyküsü tanımlandı. Bunların 19’u (%34) iğne batması, 22’si (%39) kesici delici alet yaralanması, 15’i (%27) göze kan/ hasta çıkartısı sıçraması şeklindeydi. Bu yaralanmalar sonucu hepatit B, hepatit C ve HIV bulaşı olmadığı test sonuçları ile görüldü. Sonuç: Kan ya da vücut sıvılarıyla mukozal temas ihtimali olması nedeniyle hepatit B, hepatit C ve HIV bulaşı açısından sağlık çalışanlarının bilgilendirilmesi ve bu yaralanmaları azaltmaya yönelik uygulamalarla farkındalık yaratılmasının önemli olduğunu düşünmekteyiz., Aim: Occupational exposure to blood and other potentially infectious body fluids, and sharp injuries, poses a significant risk to blood-borne infections for healthcare workers. The aim of this study is to evaluate the serology of Hepatitis A, Hepatitis B, Hepatitis C and HIV infection and determine the knowledge level of healthcare workers about the risk of occupational exposure. Materials and Methods: 89 healthcare workers who applied to Ege University Medical Faculty Hospital Infectious Diseases outpatient clinic were evaluated with a questionnaire about knowledge levels of occupational injury and attitudes though screening their status by serological test along with Hepatitis A, Hepatitis B, Hepatitis C and HIV infection. Results: 66 of the participants (74%) were female and 23 (26%) were male. The mean age was 39.94 ± 12.54 years (min-max; 24-66 years). 41 people (46%) who defined occupational injuries were identified with a history of 56 injuries. Of these, 19 (34%) had needlestick injury, 22 (39%) had penetrating stab wounds, and 15 (27%) had blood/patient excretion on the eye. As a result of injuries, hepatitis B, hepatitis C and HIV transmission were not observed. Conclusion: Due to the possibility of mucosal contact with blood or body fluids, we think that it is important to inform healthcare workers in terms of hepatitis B, hepatitis C and HIV transmission and raise awareness through practices aimed at reducing these injuries.

Ülkemizde HIV (Human immunodeficiency virus, insan immün yetmezlik virüsü) ile enfekte birey sayısı hızla artmaktadır. Artan vaka sayısı komplikasyonları da beraberinde getirmektedir. Sık karşımıza çıkanlardan biri de özellikle yeni tanı HIV hastalarında gördüğümüz nörolojik komplikasyonlardır. Her ne kadar antiretroviral tedavi (ART) sonrası dönemde nörolojik komplikasyonların sıklığı azalsa da hala AIDS ilişkili demans (HIV ilişkili nörokognitif bozukluk, HIV ilişkili ensefalopati), santral sinir sistemi (SSS) fırsatçı enfeksiyonları ve polinöropatiler başta olmak üzere pek çok klinik şekil ile karşımıza çıkmakta ve klinisyenleri oldukça zorlamaktadır. Bu olgumuzda nörolojik tutulum ile seyreden HIV ile enfekte bir hastanın tanısında ve takibinde yaşanan zorlukların irdelenmesi amaçlanmıştır. Temmuz 2019’da HIV enfeksiyonu tanısı alan ve tanı aldığı ilk hafta içinde tedavi başlanan 40 yaşında erkek hasta, tedavi başlangıcından yaklaşık bir ay sonra yeni başlayan konuşmada yavaşlama ve bulanık görme şikayetleri ile polikliniğimize başvurmuştur. Yapılan manyetik rezonans görüntülemede erken dönem santral sinir sistemi enfeksiyonu açısından anlamlı olabilecek bulgular saptanmıştır. Lomber ponksiyon yapılan olguda SSS enfeksiyonu bulgusu saptanmamıştır. Şikayetlerinde progresyon saptanan olguya fırsatçı enfeksiyonlara yönelik trimetoprim/sülfametoksazol ve lipozomal amfoterisin B tedavisi başlanmıştır. Ancak klinik ve radyolojik progresyonun devam etmesi üzerine beyin biyopsisi yapılmıştır. Beyin biyopsisi patolojisi HIV ilişkili ensefalopati olarak sonuçlanan hasta ART ile takibe alınmıştır., Turkey has rapidly increasing numbers of HIV (Human Immunodeficiency Virus) infected individuals. More patients mean more complications. Neurological complications of HIV seen often, especially in newly diagnosed patients. Although neurological complications decreased after the introduction of antiretroviral therapy (ART), clinical manifestations such as AIDS associated dementia complex (HIV-associated major cognitive disorder, HIV related encephalopaty,) or central nervous system (CNS) opportunistic infections or HIV-associated poly-neuropathy still seen occasionally. Management of such diseases are challenging for clinicians. in this case, we aimed to underline the difficulties with diagnosis and treatment of HIV infected individuals with neurological involvement. Forty years old male patient was diagnosed with HIV infection in July, 2019 and antiretroviral therapy was started within the same week. One month later, patient referred to our clinic with blurred vision and dysarthria. Initial magnetic resonance imaging suggested early CNS infection but no CNS infection findings were detected via LP. Patient’s complaints got worse and radiological findings improved, trimethoprim-sulfamethoxazole and liposomal amphotericin B treatment was initiated considering opportunistic infections. Patient did not answer to ampirical treatment and his complaints got worse. For further investigation, brain biopsy was performed, suggesting HIV-related encephalopathy and patient was followed up with ART.

Giriş: Tüberküloz genel olarak akciğerlerde görülmekle birlikte tüm organları etkileyebilmektedir. Ancak akciğer dışı tutulum olduğunda tanı koymak, akciğer tutulumundan daha zordur. Mycobacterium tuberculosis’in izole edilmesi, ekstrapulmoner tüberküloz (EPTB) tanısında altın standart olmasına karşın, özellikle EPTB’de bakteriyolojik izolasyon oranı düşüktür. Eğer M. tuberculosis elde edilebilirse, hastalığın epidemiyolojik özellikleri ve ilaç duyarlılığı hakkında bilgi vermektedir. Materyal ve Metod: Bu çalışmada, 2009-2016 yılları arasında mikobakteriyoloji laboratuvarında M. tuberculosis izole edilen ekstra pulmoner örnekler değerlendirilmiştir. İzole edilen bakterilerin genotiplerin belirlenme işlemi ve ilaç duyarlılık testleri yapılmıştır. Spoligotipleme, daha önce tarif edilen standart bir teknik kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Bulgular: Çalışma süresince 165 hastaya ait 171 ekstrapulmoner örnekte M. tuberculosis (75 erkek, 90 kadın, ortalama yaş: 53.35 ± 19.92) kültürde üretilmiştir. Birden fazla ekstrapulmoner organ tutulumu 6 hastada mevcuttur. En yaygın EPTB şekli 60 hastada lenf nodu, 32 hastada plevral tüberküloz ve 25 hastada kemik tüberkülozdur. Yedi hasta insan immün yetmezlik virüsüyle infekte olmak üzere 44 hastada immün yetmezlik saptanmıştır. Tüberküloz ilaç direnci 175 örneğin 21’inde tespit edilmiştir. Rifampisin direnci 7 örnekte, yüksek düzeyde izoniazid direnci 11 örnekte ve rifampisin ve izoniazid direnci (çoklu ilaç direnci) 6 örnekte gösterilmiştir. Tüberküloz hastalarının farklı örneklerinden elde edilen 135 klinik izolatın genetik profili Spoligotyping kullanılarak belirlenmiştir. Majör Spoligotipler, T (n= 62; %45.9), LAM7-TUR (ST41) (n= 11; %8.1) ve H1 (n= 9; %6) genotipleridir. Sonuç: En yaygın EPTB şekli, kültürle kanıtlanmış hastalarda lenf nodu tüberkülozudur. Bu hasta grubunda, çoklu ilaç direnci oranı düşüktür (%3.6). Spoligotip T (%45.9) en sık görülen genetik profil olarak tespit edilmiştir., Introduction: Tuberculosis is seen generally in the lungs. Besides, all organs in the body can be affected by tuberculosis. Diagnosis of extra pulmonary tuberculosis (EPTB) is more difficult than pulmonary tuberculosis (PTB). Although, the isolation of Mycobacterium tuberculosis is gold standard of diagnosis of EPTB, the rate of bacteriologic isolation is low especially in EPTB. If M. tuberculosis is detected, it gives some information about the epidemiological features of the disease and drug susceptibility. Materials and Methods: in this study, extra pulmonary samples isolated M. tuberculosis in mycobacteriology laboratory were evaluated between 2009-2016. the identification of the genotype of isolated bacteria and drug sensitivity tests were conducted. Spoligotyping was accomplished using a standard technique as described previously. Results: During the study period, M. tuberculosis were cultured in 171 extra pulmonary samples of 165 patients (75 male, 90 female, mean age: 53.35 ± 19.92). Initial direct microscopically examination was revealed M. tuberculosis in 44 patients. There were more than one extra pulmonary organ involvement in six patients. the most common EPTB forms were lymph node TB in 60 patients, pleural tuberculosis in 32 patients and bone tuberculosis in 25 patients. Immunosuppression was detected in 44 (%26.6) patients. Among these, seven patients were infected with HIV. in 21 of 175 samples, drug resistance was detected. Rifampicin resistance in 7 samples, high level isoniazid resistance in 11 samples and rifampicin plus isoniazid resistance (multiply drug resistance) in 6 samples were demonstrated. One hundred thirty-five clinical isolates were cultured from tuberculosis patient’s different samples, of which the genetic profile was determined by using Spoligotyping. the major Spoligotypes were T (n= 62; 45.9%), LAM7-TUR (ST41) (n= 11; 8.1%) and H1 (n= 9; 6%) genotypes. Conclusion: the most common EPTB form was lymph node tuberculosis in culture proven patients. in these patients group, multiply drug resistance rate was low (3.6%). Spoligotypes T (45.9%) was detected as most common genetic profile.

Giriş: Pneumocystis jirovecii pnömonisi (PCP) özellikle immünsüpresif hastalarda ciddi infeksiyonlara neden olmaktadır. Bu çalışmada iki farklı yöntemle PCP araştırılmış olan örneklerin sonuçlarının klinik veriler ile değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metod: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Parazitoloji Direkt Tanı Laboratuvarına gönderilen bronkoalveoler lavaj (BAL) örnekleri mikroskopi ve gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) yöntemleri ile çalışılmıştır. Retrospektif olarak hastaların demografik özellikleri, klinik ve laboratuvar verileri kaydedilmiştir. Veriler SPSS 16.0 programı ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Toplam 42 hastanın (24 erkek, ortalama yaş: 31.49 ± 26.14) BAL örnekleri çalışılmıştır. Pozitif tespit edilen toplam 16 örneğin tümüne gerçek zamanlı PCR, üçüne ise mikroskopi ile P. jirovecii tanısı konmuştur. Hastaların altta yatan hastalıkları irdelendiğinde en sık malignite olduğu saptanmıştır. P. jirovecii pozitif bulunan hastalardan 11 tanesi PCP olarak değerlendirilerek trimetoprim-sülfametoksazol (TMP-SMZ) tedavisi başlanmış, altı hasta kaybedilmiştir. Sonuç: Günümüzde gelişen tetkik ve tedavi olanaklarına rağmen PCP yüksek mortalite ile seyreden bir hastalıktır. Klinik verilerin dikkatle değerlendirilmesi ve hastaların immün durumlarının göz önünde bulundurulması önemlidir. PCP'nin erken tanısında multidisipliner yaklaşıma ihtiyaç bulunmaktadır., Introduction: Pneumocystis jirovecii pneumonia (PCP) causes serious infections, especially in patients with immunosuppressive diseases. In this study, it was aimed to evaluate the results of samples obtained from PCP suspected patients using two different methods together with clinical data. Materials and Methods: Microscopy and real time polymerase chain reaction (real time PCR) methods were performed with bronchoalveolar lavage (BAL) samples sended to Ege University Medical Faculty Direct Parasitology Diagnostic Laboratory between March 2009 and June 2010. Demographic characteristics, clinical and laboratory data were also recorded retrospectively. The data were evaluated using the SPSS 16.0 program. Results: A total of 42 BAL samples collected from patients (24 males, mean age: 31.49 ± 26.14) were included. There were totally 16 P. jirovecii positives either one of the tests. Sixteen and three samples were detected positive by real time PCR and microscopy, respectively. Trimethoprim-sulfamethoxazole was prescribed in 11 PCP diagnosed cases and 6 of them died. Conclusion: Today, despite the growing opportunities in diagnosis and treatment, PCP pneumonia is associated with high mortality. Careful examination of clinical data and immune status of the patients are important. Multidisciplinary approach is required for early PCP diagnosis.

Foot infections are the most common infectious complications needs patient to be hospitalized in persons with diabetes. Achromobacter xylosoxidans especially causes invasive infections in immunocompromised patients such as malignancy, solid organ transplantation, hypogammaglobulinemia, AIDS and premature babies. With this case report we want to present two cases of Achromobacter xylosoxidans as extremely rare seen cause of diabetic foot infection. The cases are followed up more than 10 years in our out-patient clinic with a diabetes and diabetic foot complications. The tissue cultures of these cases with the soft tissue infection were identified as Achromobacter xylosoxidans and with surgical debridement and antimicrobial therapy we get effective clinical and microbiological results. Tissue culture is very important to find and identify the real microorganism causing an infection in a diabetic foot infections. To make a true microbiological culture leads us to identify the extremely rare seen microorganisms and to plan the therapy as in our cases.

Giriş: Kandidüri hastanede yatan, özellikle de yoğun bakım hastalarında yaygın görülen bir durumdur. İdrarda Candida üremesi kolonizasyonun veya ciddi infeksiyonun belirtisi olabilir. Henüz tanımlanmış kriterler olmadığından kolonizasyon ve infeksiyon ayırımı zordur. Bu çalışmada hastanede yatan ve idrarında Candida üreyen hastalarda koloni sayısının kolonizasyon ve infeksiyon ayrımındaki rolü araştırılmıştır.Materyal ve Metod: Aralık 2013-Mart 2015 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi'nde yatarken idrar kültüründe maya üremesi olan 217 hasta prospektif olarak izlendi. Elde edilen veriler gözlemsel olarak değerlendirildi. Hastalar yaş, cinsiyet, tanı, klinik, kateter varlığı, yatış süresi, altta yatan hastalıkları, yoğun bakımda yatış, kandidemi, antibiyotik ve antifungal kullanımı yönünden incelendi. Çalışmaya dahil edilen tüm idrar örneklerinin kantitatif kültürü yapılarak, kültür sonuçları koloni sayısı/mL cinsinden raporlandı. Kandidürisi olan hastalardan kandidüriye yönelik antifungal tedavi alanlar infeksiyon olarak kabul edildi. Analizlerde koloni sayısı hem ölçüm tipi veri olarak kullanıldı, hem de 103, 104, 105 ve üstü olarak üç farklı kesim noktasından ikişer gruba sınıflandırıldı. Tedavi alan ve almayanlar koloni sayısı açısından t testi ve Ki-kare testi ile karşılaştırıldı. Koloni sayısı ve tedavi verilmesi arasındaki ilişki üriner kateter varlığı, yoğun bakım yatışı ve üreyen etkenler bazında incelendi. Çok değişkenli analizlerde lojistik regresyon kullanıldı. Ortalamalar ± standart sapmalarıyla ve (minimum-maksimum) değerlerle gösterildi.Bulgular: Hastaların 134'ü kadın 83'ü erkek, yaş ortalaması ise 64.03 ± 17.85 yıl idi. Hastaların ortalama hastanede yatış süresi 14 ± 17 gün (1-123 gün), 139 (%64.1)'unda üriner kateter mevcuttu, ortalama kataterizasyon süresi 13.12 ± 7.81 gündü. Etken olarak en sık Candida albicans (n= 98) idi. Bunu sırasıyla Candida glabrata (n= 76), Candida tropicalis (n= 21), Candida kefyr (n= 9) izledi. Eş zamanlı kültürlerle 32 hastada vajinit, 6 hastada kandidemi saptandı. Hastaların 107 (%49.3)'sinde koloni sayısı 105 ve üzeri, 43 (%19.8)'ünde koloni sayısı < 103 saptandı. Hastaların 127 (%60.5)'sine tedavi verilmişti. Üriner kateter varlığında ve yokluğunda, C. albicans ve albicans dışı Candida'ların etken olması durumunda, tedavi alan ve almayan hastalar arasında koloni sayılarının kesme noktalarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Kandidüri nedeniyle tedavi verilme oranı serviste yatan ve kateteri olan hastalarda, yoğun bakımda yatan ve kateteri olan hastalara göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde yüksekti.Sonuç: Bu çalışma, ülkemizde prospektif gözleme dayalı olarak planlanan ilk çalışmadır. Kandidürili hastalarda sonda varlığının ve Candida türüne göre koloni sayılarının infeksiyon göstergesi olarak etkili olmadığı düşünülmüştür., Introduction: Candiduria is a common problem encountered in hospitalized patients, especially in intensive care units. Detection of Candida spp. in a urinary culture could be a sign of colonisation or severe infection. Due to the lack of well-defined, standard criteria it is difficult to differentiate between colonisation and infection. In this study, the role of the number of colonies was investigated to differentiate between colonisation and infection in hospitalized patients with established candiduria according to urinary culture. Materials and Methods: Patients who had urine culture positive for yeasts between December 2013 and March 2015 in Ege University Hospital (n= 217) were prospectively followed up. The data were evaluated observationally. Patients' age, sex, diagnosis, clinical signs, urinary catheterization, hospital stay, underlying illness, hospitalization in intensive care, presence of candidemia, use of antibiotics and antifungals were evaluated. Culture results were reported as number of colonies/mL through quantitative cultures of all urine samples included in the study. Candiduria patients receiving antifungal treatment targeting candiduria were classified as infected. The number of colonies was used both as scale type and categorical data classified into two groups through three cut-points (103, 104, 105 and higher) in the analyses. The colony counts of patients receiving treatment and without treatment were compared using t-test and ChiSquare test. The relationship between colony counts and treatment was examined according to the presence of a urinary catheher, hospitalization in an intensive care unit and the microbial agents identified. Logistic regression was used in multivariate analyses. Mean values are shown with their standard deviations. Results: Among the patients, 134 were female and 83 male with a mean age of 64.03 ± 17.85 (17-109). The mean duration of hospital stay was 14 ± 17 days (1-123 day). Urinary catheter was present in 139 (64.1%) of the patients and their mean catheterization duration was 13.12 ± 7.81 days (1-36). The most frequent agent was Candida albicans (n= 98) followed by Candida glabrata (n= 76), Candida tropicalis (n= 21), Candida kefyr (n= 9). Vaginitis in 32 patients and candidemia in 6 patiens were detected by concurrent cultures. Number of colonies was detected as 105 and above in 107 of the patients (49.3%), below 103 in 43 (19.8%). Among the patients, 127 (60.5%) received treatment. No statistically significant difference was found among patients receiving treatment and patients without treatment accoring to the presence or absence of a catheter, Candida albicans versus non-albicans Candida as the agent, the cut-points of the number of colonies. Candiduria related treatment rates of hospitalized patients with catheter were significantly higher than catheterized patients in ICUs. Conclusion: Despite being the first prospective study in Turkey, It has been concluded that the presence of a catheter of the number of colonies according to the Candida species cannot be used as indicators of infection.

Giriş: Bruselloz birçok doku ve organı tutan, çok farklı klinik tablolarla ortaya çıkan bir sistemik infeksiyondur. Bu çalışmada, merkezimizde bruselloz spondilodiskiti tanısı takip edilen olguların irdelenmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metod: Bruselloz spondilodiskiti ile Temmuz 2007-Şubat 2016 tarihleri arasında kliniğimizde takip edilen olgular irdelendi. Bruselloz tanısı, mikrobiyolojik kültür ve/veya 1/160 titre ve üzeri aglütinasyon testi pozitifliği ile, spondilodiskit tanısı ise manyetik rezonans görüntüleme yöntemi ile konuldu. Veriler retrospektif yöntemle toplandı. Bulgular: Çalışma döneminde 94 bruselloz olgusu takip edildi (36 kadın, 58 erkek, yaş ortalaması 47.7 ± 15.5 yıl). Bu hastalardan 16 (%17)'sında spondilodiskit saptandı. Bu olguların ortalama yaşı 58.4 ± 11.1 yıl olup, spondilodiskit tespit edilmeyen olgulara (ortalama yaş 45.5 ± 15.4 yıl) göre anlamlı yüksek bulundu (p= 0.001). En sık tutulum görülen vertebralar alt torakal ve alt lomber vertebralardı. Bruselloz spondilodiskiti açısından yaş (p< 0.0001), ateş (p= 0.037), sırt ağrısı (p< 0.0001) ve halsizlik-yorgunluk (p= 0.012) anlamlı bulundu. Lojistik regresyon sonunda yaşın 54.5'ten büyük olması bruselloz spondilodiskiti için bağımsız risk faktörü olarak bulundu (OR= 9.12; %95 CI= 2.03-41.01; p= 0.004). Sonuç: Alt torakal ve alt lomber spondilodiskit olgularında bruselloz mutlaka taranmalıdır. Yaş bruselloz spondilodiskiti olgularında diğerlerine göre daha yüksek olup bruselloz spondilodiskiti için bağımsız risk faktörü olarak saptanmıştır, Introduction: Brucellosis is a systemic infection involving many organs and tissues which may present with very different clinical manifestations. In this study, it was aimed to review the cases with the diagnosis of brucellar spondylodiscitis followed up in our center. Materyal and Methods: Cases with the diagnosis of brucellar spondylodiscitis followed up in our clinic from July 2007 to February 2016 were reviewed. Brucellosis diagnosis was established via microbiological culture confirmation and/or agglutination test positivity with a titer of 1/160 or higher. The diagnosis of spondylodiscitis was made with magnetic resonance imaging method. The data were collected by retrospective chart review. Results: During the study period, 94 cases of brucellosis were followed (36 females, 58 males, mean age:47.7 ± 15.5 years). Spondylodiscitis was detected in 16 (17%) patients. The mean age of this group was 58.4 ± 11.1 and it was detected to be significantly higher than patients without spondylodiscitis (mean age 45.5 ± 15.4 years) (p= 0.001). The most frequently involved vertebrae were the lower thoracic and lower lumbar vertebras. Age (p< 0.0001), fever (p= 0.037), backache (p< 0.0001) and weakness-fatigue (p= 0.012) were found statically significant factors for spondylodiscitis. At the end of logistic regression, age higher than 54.5 years was found to be an independent risk factor of the brucellar spondylodiscitis (OR= 9.12; %95 CI= 2.03-41.01; p= 0.004). Conclusion: Brucellosis should be screened in cases with lower thoracic and lower lumbar spondylodiscitis. Age is higher in patients with brucellar spondylodiscitis than others and age > 54.5 years is an independent risk factor for brcsellar spondylodiscitis.

Solid organ transplantation (SOT) is a treatment method that improves quality of life and survival of patients with end-stage organ failure. Immunosuppressive treatments given to these patients may predispose to the development of invasive fungal infections (IFI). The incidence of IFI in SOT recipients, which is between 5% and 42%, depends on the organ to be transplanted. Although Candida spp., followed by Aspergillus spp. are the most common microorganisms, among fungal pathogens, this situation varies according to transplant type. The mortality rate associated with these IFI can be high. Therefore, antifungal prophylaxis may be necessary for SOT recipients. Many transplantation centers employ antifungal strategies according to their own experience because of the lack of randomized controlled studies. If the antifungal prophylaxis is given to all patients, antimicrobial resistance and drug-drug interactions may occur. Therefore, it is important to identify patients at a high risk of developing IFI. In this paper, epidemiology, risk factors, literature data and antifungal prophylaxis associated with IFI in liver, kidney, small intestine, pancreas, heart, and lung transplant recipients are reviewed.

Tüberküloz peritonit, ekstrapulmoner tüberküloz formları arasında nadir görülen bir formdur. Tanı genellikle periton biyopsisinin patolojik incelemesi veya kültürde üreme olması ile koyulmaktadır. Bu yazıda tüberküloz peritonit tanısı alan serum CA-125 düzeyleri yüksek beş olgu sunulmaktadır. Yaşları sırası ile 63, 41, 25, 72 ve 73 olan beş kadın hasta kliniğimize üç aydan fazla süren karın ağrısı şikayeti ile başvurmuştur. Olguların hepsi malignansi araştırılan hastalar olup CA-125 düzeyleri biyopsi öncesinde yüksek saptanmıştır. Dört hastaya periton biyopsisi ve bir hastaya parasentez yapılmıştır. Beş hastanın üçüne ait örneklerde Ehrlich Ziehl Neelsen (EZN) boyaması, kültür ve polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) test sonuçları negatif olarak saptanmış fakat klinik ve patolojik sonuçlar ile tüberküloz peritonit düşünülmüş ve tüberküloz tedavisi ile klinik olarak yanıt alınmıştır. Bir hastanın doku kültüründe ve diğer bir hastanın da PCR testi sonucunda Mycobacterium tuberculosis pozitifliği saptanmıştır. Yüksek CA-125 düzeyleri epitelyal over kanseri için bir tümör belirteci olarak kullanılmasına rağmen tüberküloz peritonit gibi inflamatuvar hastalıklarda da görülebilmektedir. Yüksek CA-125 değerleri görüldüğünde tüberküloz peritonit de dışlanmalıdır, Peritoneal tuberculosis is an uncommon site of extrapulmonary infection. It is usually diagnosed after pathological examination or mycobacterial culture of peritoneal biopsy. In this paper, we present five patients with elevated serum CA-125 levels who were diagnosed with tuberculosis peritonitis. Five female patients (63, 41, 25, 72 and 73-year old) admitted to our clinic with the main complaint of abdominal pain for at least three months. All of them were investigated for malignancy and their CA-125 levels were high before the biopsy was considered. Peritoneal biopsies were performed to four patients and one patient had paracentesis. For peritoneal biopsies of three of the five patients; Ehrlich Ziehl Neelsen (EZN) stainings, mycobacterial cultures and polimerase chain reaction (PCR) tests were negative. However, clinical and pathological findings pointed us towards peritoneal tuberculosis and clinical improvement was seen after tuberculosis treatment. One of the patients’ biopsy tissue culture was positive and another’s PCR was positive for Mycobacterium tuberculosis. Although high CA-125 level is used as a tumor marker of epithelial ovarian cancer, it can be elevated because of inflamatory diseases such as tuberculous peritonitis. Tuberculous peritonitis should also be ruled out when high levels of CA-125 were seen

Introduction: Brucellosis is a systemic infection which in volves many organs including liver. In this study, it was aimed to review the hepatosplenic findings in allcases followed up in our clinic with the diagnosis of brucellosis. Materials and Methods: Allcases, we followed up in our clinic between July 2006 and October 2014 with the diagnosis of brucellosis, were reviewed retrospectively. Cases with microbiological culture confirmation and/or Wright agglutination test positivity with a titer of 1/160 or higher were considered brucellosis. Results: There were a total of 102 cases meeting the inclusion criteria (43 female (42.2%), 59 male (57.8%), aged 47.1 ± 16). Eighty-two (80.3%) patients had a titer of 1/160 or more Wright agglutination test positivity. Three patients had negative Wright agglutination test but had anti-humanglobulin test positivity. Seventeen (16.7%) patients were diagnosed with only blood culture. The most common three symptoms were fever (63.7%), weakness (48%) and back pain (48%). Hepatomegaly and splenomegaly were determined with ultrasonography in 16 (15.8%) and 19 (18.8%) cases, respectively. About 23.8%, 24.8%, 26.8%, 36.6%, and 12.9% of the patients had elevated levels of AST, ALT, ALP, GGT and total bilirubin, respectively. Forty-two (41.2%) patients had no remarkable pathology in the liver. Mean age of the cases without a remarkable liver pathology was 51.1 ± 14.9; whereas, mean age of the rest of the cases was 44.3 ± 16.3 (p= 0.035). Liver function tests improved in all cases with treatment. There was no severe adverse drug reaction during treatment. Conclusion: Brucellosis is a zoonotic disease that primarily affects the reticuloendothelial system, and may cause liver damage. Its response to treatment is high. However, there was no pathology in ultrasonography in majority of the cases. In a brucellosis endemic country such as Turkey, it must be kept in mind that the disease may present without significant liver involvement.

Introduction: Each visit to out patient clinics is an opportunity to detect viral infections, particularly in high risk populations. Serological tests for viral hepatitis and TORCH infections must be evaluated in people planning pregnancy. Therefore, in this study, we aimed to screen some infections in patients scheduled for in vitro fertilization in our hospital. Materials and Methods: Patients, admitted to the In Vitro Fertilization Department of our hospital, were searched retrospectively for serological tests for viral hepatitis, syphilis, rubella, rubeola, and CMV between 01 January 2005 and 01 May 2013. Results: Serological tests were asked for a total one thousand six hundred and sixty-four patients. The mean age of the patients was 39.5 (± 9.6). The positive rates of anti-HAV IgG, HBsAg, anti-HBc, anti-HBs, and anti-HBe were 87.6%, 3.1%, 6.9%, 21%, and 2.1%, respectively. The rate of previous HBV infection was 4.7%. Forty-three (3.1%) patients had positive serology for chronic hepatitis B. The rate of anti-HCV positive patients was 1.9%. Seven of 163 patients had positive HEV serology. Anti-rubella IgG was found positive in three hundred and five of 319 patients, anti-rubeola IgG in 25 of 30 patients, anti-CMV IgG in 354 of 371 patients, VDRL in two of 104 patients, and Treponema pallidum IgG + M inone of 56. Conclusion: People, planning pregnancy, must be checked for viral hepatitis and TORCH infections in countries with moderate endemicity for hepatitis B. Rational serology testing and multidisciplinary approach are necessary to interpret results properly and manage patients.

Bruselloz, ülkemizde yaygın olarak görülen ve birçok sistemi tutabilen zoonotik bir hastalıktır. Klinik seyri sırasında sık olarak retiküloendotelyal sistem organlarının tutulumu gözlenmekle birlikte osteoartiküler sistem, hematolojik sistem, kardiyopulmoner sistem, genitoüriner sistem ve santral sinir sistemi de etkilenebilmektedir. Özellikle gelişmekte olan ülkeler ve endemik bölgelerde ciddi morbiditeye neden olabilir. Bu nedenle erken tanı ve tedavi komplikasyonların önlenmesi açısından önemlidir. Bruselloz genellikle ateş yüksekliği, eklem ağrısı, kas ağrısı, sırt ağrısı, halsizlik, iştahsızlık ve yorgunluk gibi özgün olmayan belirtiler ile seyreder. Cilt tutulumu nadir görülen bir klinik bulgu olsa da brusellozun birçok hastalığı taklit edebi- leceği akıldan çıkarılmamalıdır. Brusellozda hastaların yaklaşık % 5’inde döküntü, papül, ülser, abse, eritema nodozum, peteşi, purpura ve vaskülit gibi cilt lezyonları görülebilmektedir. Bu çalışmada ateş yüksekliği ve tüm vücutta yaygın makü- lopapüler döküntü ile başvuran 54 yaşında bir kadın hasta sunulmuştur. Hastanın Rose Bengal testi pozitif , St.Wright aglü- tinasyon testi 1/160 pozitif bulunmuş, kan kültürlerinde Brucella melitensis üremesi görülmüştür. Hastaya başlanan tedavi- nin ardından ateş yüksekliği ve döküntü şikayeti düzelmiştir., Brucellosis is a common multisystemic zoonotic inf ection in our country. Although involvement of reticuloendothelial system is seen f requently during the clinical course, osteoarticular system, hematological system, cardiopulmonary system, genitourinary system and central nervous system can also be aff ected. It is a serious cause of morbidity in developing count- ries and endemic areas. Thus, early diagnosis and treatment is important in prevention of complications. Brucellosis is usually presented with nonspecif ic symptoms such as f ever, joint pain, myalgia, back pain, anorexia and f atigue. Although skin invol- vement is rare, the physicians should keep in mind that brucellosis; lesions can mimic any disease. Skin involvement is seen in approximately 5 % of patients with brucellosis; lesions including rashes, papules, ulcers, abscess, erythema nodosum, petechiae, purpura and vasculitis. In this paper we report a 54-year-old woman presenting with f ever and diff use maculopa- pular rash. The patient’s Rose Bengal test, St.Wright aglutination test (1/160) as well as blood culture were positive f or Brucella melitensis. Her f ever and skin lesions regressed af ter treatment.

Türkiye’de tez yazımı, uzmanlık eğitiminin tamamlanabilmesi için zorunludur. Elde edilen sonuçların yayınlanması bilginin paylaşımını sağlamakla birlikte, yayına dönüştürülme oranı genellikle düşüktür. Bu retrospektif gözlemsel çalışmanın amacı, ülkemizde “Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji” ile “Tıbbi Mikrobiyoloji” uzmanlık dallarında yapılmış tıpta uzmanlık tezleri ve “Mikrobiyoloji” alanında yapılmış doktora tezlerinin uluslararası hakemli dergilerde yayına dönüş oranlarının incelenmesidir. Bu amaçla 17 Ağustos 2007 tarihinde, Yüksek Öğretim Kurulu (YÖK) Tez Merkezi veri tabanından, tez konusu alanı “Klinik Bakteriyoloji ve Enfeksiyon Hastalıkları” ve “Mikrobiyoloji” olan doktora ve tıpta uzmanlık tezleri taranmıştır. Bir tezin yayına dönüş süresi en az altı ay alacağından son altı ayda (Şubat 2007 sonrasında) indekslenmiş tezler çalışma dışı bırakılmıştır. Araştırma kapsamındaki tezlerin, yayına dönüş oranlarının belirlenmesi için, 17 Ağustos-12 Eylül 2007 tarihleri arasında tez yazarı ve danışmanın adı kullanılarak Science Citation Index-Expanded veritabanı taranmış; istatistiksel analiz ki-kare testi ile yapılmıştır. Tarama sonucunda, 1997-2007 yılları arasında yapılan toplam 834 teze ulaşılmış; Şubat 2007 ve sonrasına ait olan 10 tez çalışma dışı bırakılmıştır. Yapılan değerlendirmede, incelenen 824 tezin 94 (%11.4)’ünün uluslararası yayın haline dönüşmüş olduğu belirlenmiştir. Bu oran; Mikrobiyoloji alanında yapılmış doktora tezleri için %13.7 (34/249), Tıbbi Mikrobiyoloji uzmanlık tezleri için %10.7 (33/309) ve Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji uzmanlık tezleri için %10.2 (27/266) olarak saptanmış ve aralarında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (p> 0.05). Dönemsel olarak yapılan incelemede; uluslararası yayına dönüşen 94 tezden 9 (%9.6)’unun 1997-2001, 85 (%80.4)’inin ise 2002-2007 yılları arasında yayınlanmış olduğu gözlenmiştir (p< 0.05). Bu durumun büyük olasılıkla, YÖK’ün 2000 yılında akademik yükseltme kriterlerinde yaptığı düzenlemelere bağlı olduğu düşünülmüş, ancak yine de tezlerin uluslararası yayına dönüş oranının oldukça sınırlı olduğu dikkati çekmiştir. Lisans üstü eğitiminin önemli bir bölümü olan tıpta uzmanlık ve doktora tezleri emek yoğun çalışmaların bir sonucu olup, bunların yayına dönüşmesi, bilimsel araştırma sürecinin tamamlanmasını ve ayrıca bilgi paylaşımı ve yayılımını sağlayacaktır. Dolayısıyla, tezlerin yayına dönüşümünü artıracak destekleyici çözümlerin üretilmesi büyük önem taşımaktadır., Writing a thesis is mandatory for getting a postgraduate medical degree in Turkey. Publication of the results of the thesis in an indexed journal makes the results available to researchers, however publication rate is usually low. The aim of this retrospective observational study was to investigate the publication rate of Turkish Infectious Diseases and Clinical Microbiology, Medical Microbiology specialty theses and Microbiology doctorate theses in international peer-review journals. On August 17th 2007, the thesis database of the Council of Higher Education of the Republic of Turkey (YOK) where all specializa- tion and doctorate theses are recorded obligatorily, was searched for Infectious Diseases and Clinical Microbiology and Medical Microbiology specialty and Microbiology doctorate theses. Assuming that publication of a thesis would last at least six months, theses dated to February 2007 and after were excluded. The publication rate of those theses was found out by searching Science Citation Index- Expanded database for thesis author and supervisor between August 17-September 12, 2007. Chi- square test was used for statistical analysis. Our search yielded a total of 834 theses dated from 1997 to 2007, however 10 of them were excluded, since they were dated to February 2007 or after. It was found that the overall publication rate was 11.4% (94/824). The publication rates for Microbiology doctorate, Medical Microbiology and Infectious Diseases and Clinical Microbiology specialty theses were 13.7% (34/249), 10.7% (33/309) and 10.2% (27/266), respectively, with no statistical significance (p> 0.05). It was determined that nine (9.6%) of the 94 published theses belonged to 1997-2001 period, whereas 85 (80.4%) were in 2002-2007 period (p< 0.05). The probable reason for this increase was thought to be related with the updated criteria of YOK carried out in 2000 for academic promotions, nevertheless the publication rate of the investigated theses in international peer-review journals was still low. Thesis is an important part of specialty and doctorate education and necessitates intense work. The created knowledge usually contains important data about the country and the world. Publication of the theses supplies dissemination of new knowledge and completes the process of a scientific study. Solutions must be generated to promote the publication of specialty and doctorate theses.

Zygomycosis is a rapidly-progressive invasive fungal disease with high mortality rates. Mucor, Rhizopus, Rhizomucor and Absidia species classified in Mucorales order, are the main causative agents of zygomycosis. Uncontrolled diabetes, hematologic malignancies, long term corticosteroid use and immunosuppressive therapies are the main predisposing factors for mucormycosis. In this study, we aimed to evaluate the mucormycosis cases from Turkey published in national and international databases in the last 17 years by means of age, gender, co-morbidities, signs and symptoms, diagnostic methods, therapeutic modalities, and mortality rate by pooling analysis. In our study, two national (http://uvt.ulakbim.gov.tr, http://www.turkmedline.net) and two international (www.ncbi.nlm.nih.gov, http://apps.webofknowledge.com) databases were used. A total of 64 manuscript (34 from national and 30 from international databases) published between 1995 and 2012, which were eligible for the study criteria and accessible as full text were included in the study. A total of 151 mucormycosis patients (71 female, 80 male; mean age: 45.4 +/- 21.4 years) from these studies, with definitive diagnosis of invasive fungal infections according to the criteria of European Organization for Research and Treatment of Cancer (EORTC) have been evaluated. Of 151 patients 91(60%) were diagnosed as rhinocerebral, 42 (%27.8) were sinoorbital, 7 (4.6%) were pulmonary, 6 (3.9%) were disseminated, 3 (1.9%) were skin, and 2 (1.3%) were gastrointestinal mycormycosis. The most common symptoms and signs were; swelling of eye and face (n = 95, 63%), fever (n = 72, 48%), nasal obstruction (n = 60, 40%), headache (n = 58, 38%) and opthtalmoplegia (n = 48, 32%). The most common co-morbidity was diabetes (49%) followed by hematological malignancies (39.7%). Mycological cultures were performed for 82 patients, and fungal growth were detected in the clinical specimens of 51 cases. The distribution of strains isolated in culture were as follows: Mucor spp. (n = 19, 37.2%), Rhizopus spp. (n = 13, 25.5%), Zygomycetes (n = 9, 17.6%), Rhizopus oryzae (n = 4, 7.8%), Rhizopus spp. + yeast (n = 3, 5.9%), Rhizomucor spp. (n = 2, 3.9%) and Rhizosporium spp. (n = 1, 1.9%). In 133 patients, histopathological investigation and in 126 patients radiological examinations were performed for diagnosis. Both surgical debridement and antifungal therapy were employed in 115 patients. Four patients had received only surgical debridement and 30 only antifungal therapies. Classical amphotericin B (AMP-B) therapy for 77 cases, liposomal AMP-B for 60 cases, liposomal AMP-B + posaconazole for six cases and lipid complex AMP-B for two cases have been started as antifungal therapies. Total mortality rate was detected as 54.3% (82/151). In conclusion, despite new diagnostic tools and therapeutic agents, mortality rates in mucormycosis are still very high. For the management, mucormycosis should be considered early in risky patients, and surgical debridement together with effective antifungal therapy should be applied as soon as possible.

Zigomikoz, hızlı ilerleyen ve sıklıkla ölümcül seyreden, Mucorales takımında bulunan Mucor, Rhizopus, Rhizomucor ve Absidia cinsi küf mantarlarının neden olduğu invazif bir fungal enfeksiyondur. Kontrolsüz diyabet, hematolojik maligniteler, uzun süreli kortikosteroid kullanımı veya immünosüpresif tedavi, mukormikoz için predispozan faktörlerdir. Bu çalışmada, Türkiye’den yerli ve yabancı dergilerde son 17 yılda yayınlanmış zigomikoz olgularının yaş, cinsiyet, altta yatan hastalıklar, klinik bulgular, tanı yöntemleri, tedavi şekilleri ve mortalite açısından havuz analizi yöntemi ile incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmamızda iki ulusal (http://uvt.ulakbim.gov.tr, http://www.turkmedline.net) ve iki uluslararası (www.ncbi.nlm. nih.gov, http://apps.webofknowledge. com) veri tabanı kullanılmıştır. Yapılan taramada, 1995-2012 yılları arasında yayınlanmış, çalışma kriterlerine uygun ve tam metnine ulaşılan 64 makale (34’ü uluslararası, 30’u ulusal veri tabanlarında) analize dahil edilmiştir. Bu çalışmalardaki, Avrupa Kanser Araştırma ve Tedavi Derneği (EORTC)’nin kriterlerine göre kesin invazif fungal enfeksiyon tanısı olan toplam 151 (71’i kadın ve 80’i erkek, yaş ortalaması 45.4 ± 21.4 yıl) zigomikoz olgusu değerlendirilmiştir. Hastaların 91 (%60)’i rinoserebral, 42 (%27.8)’si sinoorbital, 7 (%4.6)’si akciğer, 6 (%3.9)’sı disemine, 3 (%1.9)’ü deri, 2 (%1.3)’si gastrointestinal sistem zigomikozu tanısını almıştır. En sık görülen semptom ve bulgular; gözde ve yüzde şişlik (n= 95, %63), ateş (n= 72; %48), nazal obstrüksiyon (n= 60; %40), baş ağrısı (n= 58; %38) ve oftalmopleji (n= 48; %32) olarak izlenmiştir. En sık saptanan risk faktörlerinin, diyabet (%49) ve hematolojik malignite (%39.7) varlığı olduğu belirlenmiştir. Mikolojik kültür 82 olguda yapılmış ve 51 olgunun klinik örneklerinin kültüründe üreme saptanmıştır. Kültürde üreyen etkenlerin dağılımı; Mucor spp. (n= 19, %37.2), Rhizopus spp. (n= 13, %25.5), Zygomycetes (n= 9, %17.6), Rhizopus oryzae (n= 4, %7.8), Rhizopus spp. + maya (n= 3, %5.9), Rhizomucor spp. (n= 2, %3.9) ve Rhizosporium spp. (n= 1, %1.9) şeklindedir. Tanı için, 133 olguda patolojik inceleme ve 126 olguda radyolojik görüntüleme kullanılmıştır. Olguların 115’ine cerrahi girişim ile birlikte antifungal tedavi verilmiş; 30 olgu sadece antifungal tedavi, dört olgu sadece cerrahi tedavi almıştır. Antifungal tedavi olarak; 77 olguya klasik amfoterisin B (AMP-B), 60 olguya lipozomal AMP-B, altı olguya lipozomal AMP-B + posakonazol kombinasyonu ve iki olguya da lipid kompleks AMP-B başlanmıştır. Değerlendirilen olgularda mortalite oranı %54.3 (82/151) olarak tespit edilmiştir. Bu analiz sonucunda elde edilen veriler, mukormikozun tanı ve tedavisinde, ilerlemelere rağmen mortalitenin hala oldukça yüksek olduğunu göstermektedir. Dolayısıyla riskli hasta gruplarında, erken tanı için mukormikozun akılda tutulması ve tedavide cerrahi girişimle birlikte uygun antifungal tedavinin en kısa zamanda başlanması gereklidir., Zygomycosis is a rapidly-progressive invasive fungal disease with high mortality rates. Mucor, Rhizopus, Rhizomucor and Absidia species classified in Mucorales order, are the main causative agents of zygomycosis. Uncontrolled diabetes, hematologic malignancies, long term corticosteroid use and immunosuppressive therapies are the main predisposing factors for mucormycosis. In this study, we aimed to evaluate the mucormycosis cases from Turkey published in national and international databases in the last 17 years by means of age, gender, co-morbidities, signs and symptoms, diagnostic methods, thera- peutic modalities, and mortality rate by pooling analysis. In our study, two national (http://uvt.ulakbim.gov.tr, http://www.turkmedline.net) and two international (www.ncbi.nlm.nih.gov, http://apps.we- bofknowledge.com) databases were used. A total of 64 manuscript (34 from national and 30 from international databases) published between 1995 and 2012, which were eligible for the study criteria and accessible as full text were included in the study. A total of 151 mucormycosis patients (71 female, 80 male; mean age: 45.4 ± 21.4 years) from these studies, with definitive diagnosis of invasive fungal infections according to the criteria of European Organization for Research and Treatment of Cancer (EORTC) have been evaluated. Of 151 patients 91 (60%) were diagnosed as rhinocerebral, 42 (%27.8) were sinoorbital, 7 (4.6%) were pulmonary, 6 (3.9%) were disseminated, 3 (1.9%) were skin, and 2 (1.3%) we- re gastrointestinal mycormycosis. The most common symptoms and signs were; swelling of eye and face (n= 95, 63%), fever (n= 72, 48%), nasal obstruction (n= 60, 40%), headache (n= 58, 38%) and opthtalmoplegia (n= 48, 32%). The most common co-morbidity was diabetes (49%) followed by hematological malignancies (39.7%). Mycological cultures were performed for 82 patients, and fungal growth were detected in the clinical specimens of 51 cases. The distribution of strains isolated in culture were as follows: Mucor spp. (n= 19, 37.2%), Rhizopus spp. (n= 13, 25.5%), Zygomycetes (n= 9, 17.6%), Rhi- zopus oryzae (n= 4, 7.8%), Rhizopus spp. + yeast (n= 3, 5.9%), Rhizomucor spp. (n= 2, 3.9%) and Rhi-zosporium spp. (n= 1, 1.9%). In 133 patients, histopathological investigation and in 126 patients radiological examinations were performed for diagnosis. Both surgical debridement and antifungal therapy were employed in 115 patients. Four patients had received only surgical debridement and 30 only antifungal therapies. Classical amphotericin B (AMP-B) therapy for 77 cases, liposomal AMP-B for 60 cases, liposomal AMP-B + posaconazole for six cases and lipid complex AMP-B for two cases have been started as antifungal therapies. Total mortality rate was detected as 54.3% (82/151). In conclusion, despite new diagnostic tools and therapeutic agents, mortality rates in mucormycosis are still very high. For the management, mucormycosis should be considered early in risky patients, and surgical debridement together with effective antifungal therapy should be applied as soon as possible.

Diyabet birçok fizyolojik sistemi etkileyen bir hastalıktır. Bağışıklık sistemi de bunlardan biridir ve diyabet bağışıklık sisteminin çeşitli aşamalarını etkilemektedir. Bu yazıda kontrol edilmeyen diyabetin; ciddi ve sık tekrarlayan piyojenik infek- siyonlara ve nötrofil granülasyonunda azalmaya neden olduğu bir olgu sunulmuştur., Diabetes mellitus is a disease that affects many physiological systems. The immune system is one of these and diabetes affects various stages of the immune system. In this case, uncontrolled diabetes mellitus causing serious recurrent pyogenic infections and a reduction in neutrophil granulation is presented.

Malinite ve enfeksiyon klinik bulgu olarak birbirini taklit edebilen ve bu nedenle sıklıkla ayırıcı tanıda düşünülmesi gereken iki durumdur. Bu iki klinik durumun birlikteliği ise, immunsüpresif hastalar dışında oldukça nadirdir. Bu yazıda nedeni bilinmeyen ateş etiyolojisi araştırılırken önce Leishmaniasis tanısı alıp tedavi edilen ancak kontrol kemik iliği biyopsisinde diffuz B hücreli lenfoma olduğu saptanan bir hasta sunulmuştur. Ateş yüksekliği, kilo kaybı, karın ağrısı ve halsizlik yakınmaları ile başvuran ve malinite araştırılan hastanın, Bilgisayarlı Tomografi’sinde (BT) splenomegali ve biyokimyasal analizlerinde anemi ve hipergamaglobulinemi saptanmıştır. Leishmaniasis ön tanısı ile yapılan kemikiliği preparatında amastigotlar, NNN besiyerinde promastigot şekilleri görülmüştür. Liposomal Amfoterisin B tedavisi sonrasında uygulanan kontrol kemikiliği aspirasyonunda amastigot görülmeyen hastanın, patolojik bakısında diffüz büyük B hücreli lenfoma infiltrasyonu saptanmıştır. (Turkiye Parazitol Derg 2013; 37: 282-4), Clinicians have usually considered malignancies during follow up of patients who have infectious diseases as a pre-diagnosis. However, malignancy and an infectious disease are seen together more rarely, with the exception of immunosuppressed patients. This presentation is a case report followed up for fever of unknown origin. The patient was admitted to the hospital with the symptoms of fever, weight loss, abdominal pain and weakness. Anemia and hypergamaglobulinemia by biochemical analyses and splenomegaly by total body computed tomography were detected. Amastigotes were seen in bone marrow aspiration smears and promastigotes were isolated in NNN medium. At the end of the Liposomal Amphotericin B treatment, control bone marrow aspiration was applied. Leishmania amastigotes were not seen, while patient was diagnosed as diffuse B cell lymphoma pathologically. (Turkiye Parazitol Derg 2013; 37: 282-4)

Akut piyelonefrit (APN), renal parankim ve toplayıcı sistemin bakteriyel veya fungal infeksiyonudur. Bu çalışmada, Ocak 2003-Mart 2011 tarihleri arasında kliniğimizde takip edilen APN olguları; komplike edici faktörler, klinik gidiş ve laboratuvar bulguları yönlerinden değerlendirilmiştir. Çalışma süresince 133 hastaya APN tanısı konmuştur (% 38 erkek, % 62 kadın, yaş ortalamaları 48.8±18.7 yıl). Yetmiş iki hasta (% 54) ilk kez APN geçirirken 61 hasta (% 46) yaşamları boyunca ortalama iki ve daha fazla APN atağı geçirmiştir. Hastaların % 25’inde komplike edici faktör saptanmazken; hastaların % 16’sında birden fazla komplike edici faktör bulunmuştur. En sık komplike edici faktörler obstrüktif üropati ve üriner kateterizasyon olarak belirlenmiştir. Bu çalışmada öyküsünde komplike edici faktör bulunmayan 45 (% 34) hastada batın ultrasonografisinde komplike edici faktör saptanmıştır. Sonuç olarak APN sık bir klinik durum olup, olgular olası komplike edici faktörler açısından değerlendirilmelidir., Acute pyelonephritis (APN) is bacterial or fungal infection of the urinary tract or renal parenchyma. In this study, patients followed up between January 2003 and March 2011 with pyelonephritis were evaluated for laboratory findings, complicating factors and clinical outcome. During the study period there were 133 patients diagnosed with acute pyelonephritis (38 % male, 62 % female, aged 48.8±18.7 years). Seventy-two patients (54 %) had their first APN attack whereas 61 patients had their second or more episodes. There were no complicating factors in 25 % of patients however 16 % of patients had more than one complicating factor, and urinary catheterisation and obstructive uropathy were the most common complicating factors. In this series, complicating factors were detected by ultrasonography in 45 patients (34 %) who did not have such a medical history. In conclusion, APN is a common clinical entity and cases should be evaluated in terms of complicating factors.

Blastoschizomyces capitatus, nadir rastlanan fakat mortalitesi yüksek bir invazif mantar infeksiyonu etkenidir. Günümüze kadar bildirilmiş 100 civarında olgu mevcuttur. Bu mantara bağlı infeksiyonlar için risk faktörleri uzamış nötropeni, agresif kemoterapi, kortikosteroit kullanımı, geniş spektrumlu antibiyotik kullanımı, deri ve mukoza bütünlüğünün bozulması sonucu lokal savunma mekanizmalarının değişikliğe uğramasıdır. Bu yazıda lenfoma tanılı bir hastada B.capitatus’a bağlı pnömoni olgusu sunulmuştur. Serum ve BAL’da galaktomannan testi pozitif olduğu için bu olgu önemli bulunmuştur., Blastoschizomyces capitatus is a rare but frequently fatal cause of an invasive fungal infection. About 100 cases have been reported until today. Risk factors for systemic B.capitatus infection have been reported as prolonged neutropenia, intensive chemotherapy, corticosteroid treatment, the use of broad-spectrum antibacterial agents and local disruption of skin and mucosal defenses. We reported a fungal pneumonia due to B.capitatus in a patient who had lenfoma. Because galactomannan assay was positive in BAL and serum samples, this case was considered to be important.

Mukormikoz nadir görülen ve sıklıkla yüksek mortalite ile seyreden invazif bir mantar enfeksiyonudur. Pulmoner mukormikoz ve disemine form bağışıklığı baskılanmış olgularda, rinoserebral form ise diyabetli olgularda daha sık görülmektedir. Bu çalışmada, hastanemizde 2007-2010 yılları arasında izlenen erişkin mukormikoz olgularının retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Olgular, demografik özellikler, altta yatan hastalıklar, laboratuvar, klinik ve tedavi sonuçları açısından irdelenmiştir. Değerlendirmeye alınan toplam 12 mukormikoz (6’sı erkek; yaş aralığı: 18-74 yıl; ortalama yaş: 50.83 ± 18.27 yıl) olgusunun 10’u EORTC/MSG (European Organization for Research and Treatment of Cancer/ Mycoses Study Group) kriterlerine göre kesin, ikisi ise yüksek olası mukormikoz tanısı alan hastalardır. Klinik olarak altı olgu rinoorbital, dört olgu rinoserebral, bir olgu pulmoner, bir olgu ise hem rinoserebral hem de pulmoner formda görülmüştür. Yüksek ateş (n= 10; %83), yüz ve çevresinde ödem (n= 8; %67) ve göz çevresinde şişlik (n= 6; %50) en sık görülen semptom ve bulgulardır. On olgudan mantar kültürü yapılabilmiş, dört olguda Rhizopus spp. ve bir olguda Mucor olmak üzere beş olguda üreme saptanmıştır. İki olgudan alınan örneklerin direkt mikroskobik incelemesinde hif görülmüş ancak kültürlerinde üreme olmamıştır. İki olguda ise eş zamanlı Aspergillus üremesi tespit edilmiştir. Olgu serimizde mortalite oranı %50 (6/12) olarak izlenmiştir. Olguların tümüne sistemik antifungal tedavi (lipozomal amfoterisin B ve posakonazol veya itrakonazol) uygulanmasına karşın ancak beş olguda cerrahi girişim uygulanabilmiştir. Ortalama antifungal tedavi süresi 60.8 ± 47.4 gündür. Cerrahi tedavi alan olgularda mortalite oranları daha düşük olmakla beraber, aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildir (2/5 vs. 4/7, p> 0.05). Çalışmamızda mukormikozlu olgularda hematolojik hastalıklar (n= 6) ve diabetes mellitus (n= 3) en sık altta yatan hastalıklar olarak dikkati çekmektedir. Hematolojik hastalığı olan üç olguda vorikonazol profilaksisi risk faktörü olarak belirlenmiş ve bu hastalarda vorikonazol profilaksisi altında mukormikoz gelişmesi dikkat çekici bulunmuştur. Sonuç olarak, üç yıllık döneme ait erişkin mukormikoz olgularının çok yönlü değerlendirildiği bu çalışmanın, ülkemizden bildirilen tek merkezden sunulan en geniş seri olması ve posakonazol ile tedavi edilen ilk mukormikoz olgularını içermesi açısından hasta yönetiminde yol gösterici olabileceği düşünülmüştür., Mucormycosis is a rare and often fatal invasive fungal infection. Disseminated or pulmonary forms are common in patients with immune deficiency while rhinocerebral form is common in diabetes mellitus. The aim of this study was to evaluate retrospectively the adult mucormycosis cases which were followed up in our hospital between 2007-2010. The cases were evaluated in terms of demographic characteristics, underlying diseases, laboratory, clinical and treatment results. A total of 12 mucormycosis cases (6 were male; age range: 18-74 years; mean age: 50.83 ± 18.27 years) were evaluated. Ten of the 12 cases had definitive diagnosis of invasive fungal infection according to EORTC/MSG (European Organization for Research and Treatment of Cancer/Mycoses Study Group) criteria whereas two had possible mucormycosis. Six cases had rhinoorbital, four had rhinocerabral, one had pulmonary and one had rhinocerebral and pulmonary mucormycosis. Fever (n= 10; 83%), edema in face (n= 8; 67%) and eyes (n= 6; 50%) were the most common symptoms and findings. Mycologic culture was performed in ten cases and was found positive in five cases (four cases had Rhizopus spp. one case had Mucor). In two cases direct microscopy revealed mycelium but culture did not yield any pathogen. Two cases had concomitant Aspergillus spp. growth. Overall mortality rate was determined as 50% (6/12). All of the cases received antifungal therapy (liposomal amphotericin B and posaconazole or itraconazole), however, surgical intervention was applied to five cases. Mean duration of antifungal treatment was 60.8 ± 47.4 days. Mortality rate was lower in cases who received concomitant surgical therapy, but the difference was not found statistically significant (2/5 vs. 4/7, p> 0.05). Hematologic diseases (n= 6) and diabetes mellitus (n= 3) were the most common underlying diseases in mucormycosis cases. Voriconazole prophylaxis applied to three cases with hematologic diseases was detected as a risk factor. Development of mucormycosis in those cases who were under voriconazole prophylaxis, deserves attention. Since this is the largest 3-years series of adult mucormycosis cases reported from a single center and includes the first cases treated with posaconazole, the results of this evaluation may aid to the management of patients with mucormycosis.

Metisiline dirençli Staphylococcus aureus (MRSA), tüm beyin apseleri göz önüne alındığında nispeten nadir bir etken olmakla birlikte, son yıllarda özellikle cerrahi sonrası gelişen beyin apselerinde daha sık gözlenmektedir. Bu olguların antibakteriyel tedavisindeki ilk seçenek vankomisindir. Bu raporda, moksifloksasin + vankomisin ve vankomisin + rifampisin kombinasyonlarına yanıt vermeyen, ancak linezolid + rifampisin ile tedavi edilebilen bir MRSA beyin apsesi olgusu sunulmuştur. Elli bir yaşında kadın hasta subaraknoid kanama ve orta serebral arter bifurkasyon düzeyinde anevrizma nedeniyle ameliyat olduktan 40 gün sonra yara yerinden pürülan akıntı gelişmesi üzerine hastaneye yatırılmıştır. Ateşi olmayan ve nörolojik muayene dahil, fizik muayenesinde patolojik bulgu saptanmayan hastanın bilgisayarlı tomografisinde “supratentorial kesitlerde sağ frontoparietal bölgede kalınlığı yaklaşık 1 cm’ye ulaşan subdural ampiyem ile uyumlu görünüm” saptanması üzerine yara yeri revizyonu amacıyla opere edilmiştir. Ampirik tedavi olarak moksifloksasin başlanan hastanın, ameliyat materyalinde MRSA üremesi üzerine tedaviye vankomisin (4 x 500 mg, IV) eklenmiştir. Konvansiyonel yöntemlerle tanımlanan izolat, disk difüzyon yöntemiyle yapılan antibiyotik duyarlılık testinde, levofloksasin, linezolid, rifampin, vankomisin ve teikoplanine duyarlı bulunmuştur. İki haftalık sürede tedaviye yanıt alınamayan hastada moksifloksasin kesilerek rifampin (300 mg 1 x 2) eklenmiştir. Vankomisin ve rifampin tedavisinin 10. gününde radyolojik olarak serebrit bulgularının da saptanması üzerine vankomisin tedavisi de kesilmiş ve linezolide (2 x 600 mg, IV) geçilmiştir. Tedaviye klinik olarak yanıt veren hastada kontrol tomografilerinde gerileme olması üzerine bu tedavi rejimine altı hafta süreyle devam edilmiştir. Tedavi sırasında herhangi bir hematolojik, böbrek veya karaciğer toksisitesi gelişmemiş; hastanın bir yıllık izlem süresinde ise relaps görülmemiştir. Sonuç olarak olgumuz, vankomisine yanıtsız beyin apsesi olgularında linezolidin alternatif bir tedavi seçeneği olarak kullanılabileceğini düşündürmektedir., Methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) is a rare cause of cerebral abscesses, however it is a relatively more common etiologic agent in post-neurosurgical abscesses and the main antibacterial therapy option is vancomycin. In this report, a case of brain abscess due to MRSA which did not respond neither to moxifloxacin + vancomycin nor vancomycin + rifampin combination therapies, and merely treated by linezolid + rifampin combination, has been presented. Fifty-one years old female patient who was operated 40 days ago for subarachnoid bleeding and aneurysm in middle cerebral artery bifurcation, was hospitalized due to purulent leakage from the operation area. She did not have fever and her physical examination, including the neurologic system, was normal. Computerized tomography revealed an approximately 1 cm lesion compatible with subdural empyema and cerebral abscess in the right frontoparietal area in supratentorial sections. The patient was operated for wound revision and moxifloxacin was initiated. Since the operation materials revealed MRSA growth, vancomycin (4 x 500 mg, IV) was added to the treatment. The isolate was identified by conventional methods, and antibiotic susceptibility test performed by disk diffusion method showed that it was susceptible to levofloxacin, linezolid, rifampin, vancomycin and teicoplanin. Since no clinical response was obtained in two weeks, moxifloxacin was switched to rifampin (300 mg 1 x 2). On the 10th day of vancomycin + rifampin therapy, radiological findings showed development of cerebritis and therefore vancomycin was changed with line- zolid (2 x 600 mg, IV). The control CT of the patient revealed regression of the brain lesion and linezolid + rifampin treatment continued for six weeks. The patient did not develop any hematological, liver or renal toxicity during the therapy and the radiological findings regressed. No relapse were detected in the one year follow-up period. This case suggested that linezolid might be a treatment alternative in the therapy of vancomycin-refractory MRSA brain abscess.

C grubu streptokoklar deri, nazofarenks, gastrointestinal sistem ve genital sistemin flora elemanıdır, insanlarda nadiren farenjit, artrit, pnömoni, menenjit ve bakteremiye neden olabilirler. Bu raporda Streptococcus equisimilis'Q bağlı septik artrit/protez enfeksiyonu olan 71 yaşında bir erkek hasta sunulmaktadır. Hasta total protezi olan sağ dizinde kızarıklık, şişlik ve hassasiyet nedeniyle acil servise başvurmuş, sinovyal sıvı ponksiyon örneğinin incelemesinde bol miktarda lökosit (> 1000 hücre/mm3) saptanmıştır. Hastaya ampirik, olarak ampisilin/sulbaktam (4 x 1 g, intravenöz) tedavisi başlanmıştır. Hastadan alınan sinovyal sıvı kültüründe üretilen bakteri S. equisimilis olarak tanımlanmış ve bu izolat penisilin, eritromisin ve teikoplanine duyarlı, kloramfenikol ve tetrasikline dirençli olarak bulunmuştur. İlk on gün içinde hastanın kliniği gerilemiş, ancak 10. günden sonra semptomların tekrar ortaya çıkması nedeniyle tedavi te¬ikoplanine değiştirilmiştir. Bu durumun, antibiyotik toleransının gelişimine bağlı olduğu düşünülmüştür. Hasta altı haftalık teikoplanin uygulaması ile başarılı bir şekilde tedavi edilmiş; bir yıllık izleminde relaps ya da reenfeksiyon gözlenmemiştir. Olgumuz, ulaşılabildiği kadarıyla Türkiye'den bildirilen ilk 5. equisimi¬lis artriti ve ayrıca literatürdeki ilk protez enfeksiyonu olgusudur., Croup C streptococci are flora members of skin, nasopharynx, gastrointestinal and genitourinary systems. They are rare causes of human pharyngitis, arthritis, pneumonia, meningitis and bacteremia. In this report, a 71-years old male patient with Streptococcus equisimilis arthritis/prosthetic joint infection has been presented. The patient was admitted to the emergency service with the complaints of erythema, swelling and tenderness on right knee which had total knee prosthesis. Examination of synovial fluid punction sample yielded abundant amount of leukocytes (> 1000 cells/mm3). Empirical ampicillin-sulbactam (1 g q6h, parenterally) therapy was initiated. Bacteria which have been cultivated from synovial fluid specimen were identified as S. equisimilis. The isolate was found to be susceptible to penicilin,erythromycin and teicoplanin, and resistant to chloramphenicol and tetracycline. Although clinical presentation improved during the first ten days, symptoms recurred after the 10th day and the therapy was switched to teicoplanin. The recurrence was thought to be the result of antibiotic tolerence. The patient was treated successfully with teicoplanin, and no relapse or reinfection was observed during one year of follow-up. To our knowledge this is the first case of S. equisimilis arthritis reported from Turkey and first case of S. equisimilis associated prosthetic joint infection.

Kronik B hepatit (KBH)'li hastalara uygulanan antiviral tedavi, zaman içinde mutant suşların ortaya çıkışına neden olmaktadır. Daha nadir olarak primer dirençli olgularla da karşılaşılmaktadır. Bu raporda, daha önce adefovir kullanmamış ancak primer adefovir direnci saptadığımız bir KBH'li olgunun sunulması amaçlanmıştır. HBeAg pozitif KBH'li 25 yaşındaki erkek hastaya bir yıl süre ile haftada üç kez 10 MÜ interferon-alfa ve lamivudin 100 mg/gün kombine tedavisi uygulanmıştır. Birinci yılın sonunda uygulanan tedaviye virolojik ve biyokimyasal yanıt alınmış ancak anti-HBe serokonversiyonu sağlanamamıştır. Lamivudin tekli tedavisine devam edilen hastada, tedavinin üçüncü yılında lamivudin direnci saptanmıştır [FLM+YMDD+YIDD+YVDD (Inno-LiPA HBV DR, Innogenetics Ghent, Belçika)]. Bunun üzerine lamivudin tedavisine, adefovir eklenmiştir. Kombine antiviral tedavinin sekizinci ayında ALT normalleşmesi ve HBV-DNA negatifleşmesi sağlanamayan hastada, tedavinin 11. ayında adefovir direnci araştırılmış ve DNA dizi analizi ile rtA181T (Big Dye Terminator Cycle Sequencing kit, Applied Biosystems ABD) mutasyonunun varlığı saptanmıştır. Tedavi başlangıcından itibaren adefovir tedavisine yanıt olmaması, primer adefovir direncini düşündürmüş, bu amaçla hastanın tedavi öncesi serum örneği dizi analizi yöntemi ile çalışılmıştır. Aynı mutasyon tedavi öncesindeki serum örneğinde de gösterilmiştir. Adefovir direncinin saptanması ile tedaviye tekrar lamivudin eklenmiş, ancak kombinasyon tedavisinin üçüncü ayında HBV-DNA pozitifliğinin devam ettiği izlenmiştir. Hasta, bu dönemden sonra düzenli takipten çıkmıştır., Implementation of antiviral therapy leads to the emergence of mutant strains during the treatment in chronic hepatitis B. Hepatitis B virus (HBV) with primary antiviral resistance may be rarely encountered. In this report, a chronic hepatitis B case who had never received adefovir dipivoxil but had primary adefovir resistance, was presented. HBeAg positive 25-year-old male patient was treated with interferon (IFN)-alpha (thrice a week 10 MU) and lamivudine (100 mg/daily) combination for one year. At the end of this treatment although HBV-DNA was under the detectable limit and ALT levels returned to normal, anti-HBe antibodies did not develop. During the course of lamivudin treatment on the third year virus was found to be resistant to lamivudin [FLM+YMDD+YIDD+YVDD (Inno-üPA HBV DR, Innogenetics Ghent, Belgium)] and adefovir was added to the lamivudin therapy. At the erad of eight months of combination therapy, ALT levels did not return to normal and HBV-DNA was still in detectable levels. On the 11th month resistance to adefovir was analysed and rtA181T mutation was found by DNA sequence analysis (Big Dye Terminator Cycle Sequencing kit, Applied Biosystems, USA). Since there had been no response to adefovir from the initiation of the therapy, primary adefovir resistance was suspected. Primary adefovir resistance was confirmed by the detection of the same mutation in pre-adefovir treatment serum sample of the patient. Lamivudin was re-added to the therapy, however, HBV-DNA still remained positive on the third month of this combination therapy. The patient got out of routine follow-up after this period.

Hastanemizde 2001-2005 yılları arasında mikrobiyolojik kanıtlı hastane kökenli bakteremi etkeni olarak soyutlanan Staphylococcus aureus kökenlerinin direnç paternlerinin retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Metisilin direnci 2001'de % 73.8 iken 2005'de % 55.3 olmuştur. 2001-2002 ve 2004-2005 dönemleri karşılaştırıldığında metisilin, gentamisin, levofloksasin, eritromisin ve klindamisin direncinde istatistiksel olarak anlamlı (p, It was aimed to evaluate the resistance patterns of microbiologically confirmed nosocomial bacteremia related Staphylococcus aureus strains between 2001-2005 retrospectively. Methicillin resistance in 2001 was 73.8 % and 55.3 % in 2005. When 2001-2002 and 2004-2005 periods were compared, resistance to methicillin, gentamicin, levofloxacin, erythromycin and clindamycin decreased significantly (p

Mukormikoz immünsüpresif olgularda nadir görülen fırsatçı enfeksiyonlardandır. Bu bildiride histopatolojik değerlendirme ile mukormikoz tanısı konan aplastik anemili bir olgu sunulmuştur., Mucormycosis is one of the rare opportunistic infections encountered in immunosuppressive patients. In this paper we report a case of mucormycosis patient with apiastic anemia diagnosed by histopathologic examination.

Toplum veya hastane kaynaklı üriner sistem infeksiyonları, yaygın antibiyotik kullanımına neden olan ve sık karşılaşılan infeksiyon hastalıklarıdır. Son yıllarda, hem hastane kaynaklı hem de toplum kaynaklı üriner infeksiyon etkenlerinde antimikrobiyallere karşı direnç artmaktadır. Bu çalışmada 2004 'te Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Bakteriyoloji Laboratuvarına gönderilen idrar kültürlerinden soyutlanan etkenlerin dağılımı ve bunların antibiyotik duyarlılıklarının retrospektif olarak incelenmesi amaçlanmıştır. İncelenen 24776 idrar örneğinden 4154 etken saptanmıştır (2129'u yatan hastalarda, 2025'i poliklinik hastalarında). Hastanede yatmakta olan hastalarda en sık soyutlanan bakteri Escherichia coli (% 52.4) olup bunu sırasıyla Klebsiella spp. (% 15.4), Pseudomonas aeruginosa (% 11.2), Enterococcus spp. (% 9.6), Enterobacter spp. (% 4.9), Acinetobacter spp. (% 3.4) ve Proteus spp. (%2.4) izlemiştir. Poliklinikten başvuran hastalarda da E.coli (% 71.5) en sık soyutlanan bakteridir, bunu Klebsiella spp. (% 15.5), Enterococcus spp. (% 3.5), Proteus spp. (% 3.3), P.aeruginosa (% 3) ve Enterobacter spp. (% 2.3) izlemiştir. E.coli kökenleri değerlendirildiğinde beta-laktamfbeta-laktamaz inhibitörleri kombinasyonları ile 2.-3. kuşak sefalosporinlere direnç oranları poliklinik hastalarında % 16-18, yatan hastalarda % 21-26.5 arasında olduğu görülmüştür. Aynı kökenlerde amikasine % 0.8-1.4, netilmisine % 2.8-4 direnç saptanmıştır. Yatan hastalardan soyutlanan E.coli kökenlerinin % 24.8'inde, poliklinik hastalarından soyutlanan E.coli kökenlerinin % 17.7'sinde genişlemiş spektrumlu beta-laktamaz saptanmıştır (p, Community acquired or nosocomial urinary tract infections are common infectious diseases, which cause widespread use of antibiotics. In recent years antimicrobial resistance is increasing in bacteria isolated from both nosocomial and community-acquired urinary tract infections. The aim of this study is to analyse the distribution and antimicrobial susceptibility of the causative agents isolated from urine cultures in Ege University Faculty of Medicine Bacteriology Laboratory in 2004. From 24776 urine samples, a total of 4154 bacterial growth (2129 from hospitalized patients, 2025 from outpatients) were obtained. The most frequently isolated bacteria from hospitalized patients was Escherichia coli (52.4 %), followed by Klebsiella spp. (15.4 %), Pseudomonas aeruginosa (11.2 %), Enterococcus spp. (9.6 %), Enterobacter spp. (4.9 %), Acinetobacter spp. (3.4 %) and Proteus spp. (2.4 %). The most frequently isolated bacteria from outpatients was E.coli (71.5 %), followed by Klebsiella spp. (15.5 %), Enterococcus spp. (3.5 %), Proteus spp. (3.3 %), P.aeruginosa (3 %) and Enterobacter spp. (2.3 %). When E. coli strains were evaluated, resistance rates to beta-lactamlbeta-lactamase combinations and 2nd and 3rd generation cephalosporins in outpatient clinic and hospitalized patients were 16-18 % and 21-26.5 %. Resistance rates to amikacin and netilmicin in the same isolates was 0.8-1.4 % and 2.8-4 %, respectively. Extended spectrum beta-lactamase rate in E.coli strains isolated from outpatient clinic patients and hospitalized patients were detected in 24.8 % and 17.7 % (p

Çoğul antibiyotik dirençli Acinetobacter spp. menenjitleri mortalite ve morbiditeye neden olabilmektedir. Sulbaktamın ampisilinli ve sefoperazonlu kombinasyonu Acinetobacter türlerine karşı in-vitro olarak etkilidir. Bu bildiride yüksek doz meropeneme yanıtsız olup yüksek doz ampisilin/sulbaktam ile tedavi edilen bir Acinetobacter baumannii menenjit olgusu sunulmuştur., Multidrug resistant Acinetobacter spp. associated meningitis is associated with high morbidity and mortality. Ampicillin/sulbactam combination is in vitro effective on Acinetobacter spp. In this report a case of Acinetobacter baumannii meningitis which was unresponsive to meropenem treatment and was treated with high dose ampicillin/sulbactam, is presented.

Cytomegalovirüs bağışıklık yetmezlikli hastalarda sık görülen fırsatçı patojenlerden biridir. Bu hastalarda duyarlı, özgül ve hızlı testlerle tanının konması ve antiviral tedavisinin erken başlanması mortaliteyi önemli oranda azaltmaktadır. Bu bildiride otolog kemik iliği naklinin 22. gününde düşük antijenemi pozitifliği saptanan hastada, klinik, laboratuvar ve radyolojik bulgular ile akciğer, karaciğer ve böbrek tutulumuyla seyreden ve gansiklovir ile tedavi edilen sistemik sitomegalovirus enfeksiyonu sunulmuştur., Cytomegalovirüs is one (CMV) of the major pathogens in immunsupressed patients. Using sensitive, specific, rapid tests for diagnosis and early intervention of therapy reduces mortality significantly. We present a case of systemic CMV disease with low CMV antigenemia at day 22 after autologous bone marrow transplantation, presented with lung, liver and kidney involvement and treated with ganciclovir.

Shewanella putrefaciens doğada yaygın olarak bulunan bir bakteri olmasına rağmen insanlarda çok nadir olarak ınfeksiyon oluşturmaktadır, insanlarda deri ve yumuşak doku infeksiyonlannda etken olan bu mikro-organizma, bağışık yetmezlikli hastalarda bakteremi ve sepsise neden olabilmektedir. Bu yazıda kronik osteomiyelite bağlı ayak ülseri gelişen ve yara yeri kültüründe Shewanella putrefaciens izole edilen 18 yaşında bir erkek olgu sunulmuştur., Although Shewanella putrefaciens is widespread in nature and can readily be isolated from environmental specimens, it is a rare human pathogen. It may cause skin and. soft tissue infections in the immunocompetent host and bacteremia and septicemia in the immunocompromised. In this paper, an 18-year-old male case of chronic osteomyelitis presenting with foot ulceration, in whom wound cultures yielded Shewanella putrefaciens is presented.

Splenektomi sonrası sepsislerde uygun antibiyotik ve destek tedavisine rağmen mortalite oranı % 50 ile % 70 arasında değişmektedir. Bu nedenle splenektomili olgularda gelişebilecek infeksiyonların erken tanısı, tedavisi, korunma ve kontrol önlemlerinin uygulanması önem kazanmaktadır. Bu yazıda splenektomiden 46 yıl sonra sepsis ve akciğer embolisi ile kaybedilen bir olgu nedeniyle splenektomili olgulara yaklaşımın gözden geçirilmesi amaçlanmıştır., The mortality rate of postsplenectomy sepsis is 50-70 %, despite appropriate antimicrobial therapy and intensive medical support. For this reason the early diagnosis, treatment, prevention and control of infections in splenectomized patients is an important issue. In this article, it is aimed to review the approach to the splenectomized patients in an occasion of a case lost by sepsis and pulmonary embolism 46 years after the splenectomy.

Bu çalışmada, vulvovaginal kandidozun sağaltımında kullanılan topikal antifungallerin in vitro antifungal duyarlılıklarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Vulvovaginal kandidoz etkeni olarak soyutlanan 106 Candida kökeninin in vitro antifungal duyarlılığı Fungitotal kiti ile araştırıldı. Test edilen antifungaller; mikonazol, ekonazol, ketonazol, tiyokonazol ve klotrimazol idi. En sık soyutlanan tür Candida albicans (%42.5) olup bunu C. glabrata (%41.5), C. tropicalis (%9.4), C. krusei (%4.7) ve C. kefyr (%1.9) izledi. Test uygulanan Candida kökenlerinden 52'si (%49.1) tüm antifungal ilaçlara duyarlı, bir (%0.9) C. glabrata kökeni ise dirençli bulundu. Bu sonuçlar, topikal antifungal sağaltıma dirençli vulvovaginal kandidoz olgularında antifungal duyarlılık testinin uygulanmasının gerekliliğini göstermektedir., This study aimed at determining the in vitro antifungal susceptibility of agents of vulvovaginal candidosis to topical antifungals used in topical treatment. In vitro antifungal susceptibility of 106 Candida strains isolated as causative agents of vulvovaginal candidosis was investigated using Fungitotal. The tested antifungals were miconazole, econazole, ketoconazole, tioconazole and clotrimazole. Candida albicans was the most common isolated organism (42.5%), followed by C. glabrata (41.5%), C. tropicalis (9.4%), C. krusei (4.7%) and C. kefyr (1.9%). Fifty-two (49.1%) of the Candida strains were found susceptible to all antifungal drugs, only one (0.9%) C. glabrata strain was found resistant. These results shows the necessity of antifungal susceptibility test in cases of vulvovaginal candidosis resistant to topical antifungal treatment.