Search

Amaç: Metastatik renal hücreli karsinom (mRCC) tedavisinde stereotaktik vücut radyoterapisi (SBRT) ve tirozin kinaz inhibitörlerinin (TKI) etkinliğini araştıran az sayıda çalışma mevcuttur. Beş veya daha az metastatik lezyonu olan RCC hastalarında SBRT ve TKI ile tedavinin sonuçları araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: 2011 - 2020 arasında TKI alan 42 hastanın SBRT ile tedavi edilen 96 metastazı retrospektif olarak değerlendirilmiştir. En sık kullanılan TKI 23 hastada (%54.8) sunitib iken, takibinde 14 hastada (%33.3) pazopanib ve 5 hastada (%11.9) hastada aksitinib gelmektedir. 37 hasta (%78.6) oligometastazlara SBRT aldıktan sonra TKI tedavisi alırken, 8 hasta (%19.0) önce TKI alıp sonrasında metastatik lezyona SBRT uygulanmış; ve 1 hasta da (%2.4) SBRT ile aynı zamanda TKI tedavisine başlamıştır. TKI tedavisi ile SBRT arası ortalama süre 3.7 aydır (range, 0-49.6). Genel sağkalım (OS) ve progresyonsuz sağkalımı (PS) tahmindeki prognostik faktörler, univaryan ve multivaryan analiz ile incelenmiştir. Bulgular: Ortalama takip süresi ve TKI tedavisi SBRT arasında ortalama süre, sırasıyla 62.3 ve 3.7 aydır. Işınlanan metastazların ortalama sayısı 1 (range, 1-5), ve ortanca BED 109.2 Gy'dir (range, 90.6-521.5 Gy). Ortanca SBRT fraksiyon dozu ve toplam dozlar sırasıyla 8 Gy (range 5-24 Gy) ve 24 Gy'dir (range, 12-60 Gy). SBRT ortalama 3 (range, 1-5) fraksiyonda uygulanmıştır. 2 yıllık OS, PS sırasıyla %58, %51.3 olup, SBRT uygulanan lezyon başına 2 yıllık lokal kontrol oranı %94.1'dir. SBRT'den ortalama 17.3 aylık (95% CI, 12.1-36.6) takip sonrası 25 hastada (%59.5) hastalık progresyonu gelişmiştir. SBRT ile TKI tedavisi arasında daha kısa süresi olan hastalarda, uzun süre geçen hastalara göre belirgin olarak daha yüksek ortanca GS (47.2 ay vs. 15.7 ay; p = 0.01) ve PS (30.5 ay vs. 15.1 ay; p = 0.04) izlenmiştir. Tam yanıt elde edilen grupta ortanca GS 36.6 ay iken, bu sürre tam yanıt elde edilemeyenlerde 8 aydır. Tam yanıt grubunda PS, tam yanıt olmayan gruba göre belirgin daha uzundur (34.4 ay vs. 5.0 ay; p = 0.001). Univaryan analizde, TKI ile SBRT arasında sürenin ve tedavi yanıtının OS ve PFS için anlamlı olduğu görülmüştür. Multivaryan analizde TKI ile SBRT arasında 3 aydan kısa süre olması ile tam yanıt elde edilmesinin, daha iyi OS ve PFS ile ilişkili olduğu bulunmuştur. Sadece 12 hastada (%28.6) SBRT'den 18.2 ay sonra sistemik tedavide değişiklik yapılmıştır; bunların çoğu tedaviler sonrası tam yanıt elde edilemeyen hastalardır. 2 (%4.8) hastada grad 3 toksisite gelişmiş, SBRT sırasında görülen bütün yan etkiler zamanla kaybolmuştur. Sonuç: 5 veya daha az metastazı olan RCC hastalarında TKI ile SBRT'nin etkin bir tedavi olduğunu göstermiş bulunuyoruz. Ancak, hastaların %60'ın görülen uzak metastaz oranı, uzak hastalık kontrolünde ilerleme kaydedilmesi gerektiğini göstermektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Prostat kanseri (PK) tanılı hastaların definitif radyoterapi (RT) sırasında veya sonrasında "apparent diffusion coefficient" (ADC) değerlerindeki değişimleri gösteren az sayıda çalışma bulunmaktadır, ancak definitif RT ile tedavi edilmiş PK hastalarındaki biyokimyasal kontrol üzerindeki prognostik önemi, ve tedavi yanıtının değerlendirilmesindeki rolü yeterince değerlendirilmemiştir. Bu çalışmada, düşük ve orta riskli PK hastalarında definitif RT sonrası erken ADC değişiklikleri ve serum prostat spesifik antijen (PSA) değerlerini inceledik. Gereç ve Yöntem: 229 PK hastasının klinik verileri ve ADC parametreleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bütün hastalara ilk evreleme ve RT planlama için, ayrıca RT tamamlandıktan sonra DW-MRG yapılmıştır. Bütün hastalarda prostat ± seminal veziküllere 78 Gy, intraprostatik lezyonlara da 86 Gy ile tedavi uygulanmıştır. Hiçbir hasta pelvik nodal ışınlama veya hormonoterapi almamıştır. Rekürrensi öngörebilmek için primer tümörün tedavi sonrası ADC yanıtı üzerinden "receiver operating characteristic" eğrilerinden eşik değer çıkarılmıştır. Biyokimyasal nükssüz sağkalım (BNS) ve progresyonsuz sağkalım (PS) için prognostik faktörler tek değişkenli ve çok değişkenli analiz ile incelenmiştir. Bulgular: Hastaların çoğu (%75.1) Gleason 6 tümör, %64.4'ünde düşük risk hastalık grubunda bulunmakta olup, %85.6'sın SIB tekniği ile tedavi edilmiştir. Ortanca tedavi öncesi serum PSA seviyesi 8.3 ng/mL (range: 1.6-20.0 ng/mL) olarak izlenmiştir. 137 hastada (%59.8) primer tümör periferik zonda, 92 hastada (%40.2) santral zonda yerleşmiştir. Ortalama tedavi öncesi ADC değeri 0.76±0.16×10-3 mm²/sn ölçülmüş olup, tedavi sonrası ADC değerin-den (1.09±0.20×10-3 mm²/sec; p<0.001) belirgin olarak düşüktür. Ortalama 80.8 aylık takipte, 5 yıllık BNS ve PS oranları sırasıyla %95.9 ve %89.3 olarak bulunmuştur. 11 hastada (%4.8) RT tamamlandıktan ortalama 34.4 ay sonra PSA nüksü tespit edilmiştir. Nüksü olan ve olmayan hastalar arasında tedavi sonrası ADC değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı fark izlenmiştir (0.94±0.07 vs. 1.10±0.20×10-3 mm²/sec; p<0.001). Gleason skoru 6 ve düşük risk hastalığı olan hastalar, diğer hastalara göre belirgin olarak daha yüksek tedavi sonrası ADC ve PSA seviyelerine sahiptir. Progresyon oranları ADC = 0.96×10-3 mm²/sn olan hastalar için %90.9 iken, ADC >0.96×10-3 mm²/sn olan hastalar için %25.2'dir (p<0.001). Çok değişkenli analizde, düşük ADC ve orta risk hastalık olması kötü BNS için bağımsız değişken olarak bulunmuştur. Buna karşın PS için belirgin bir prognostic faktör öne çıkmamıştır. Sonuç: Bildiğimiz kadarıyla, definitif RT gören PK hastalarında tedavi yanıtını değerlendirmede DW-MRG ile ölçülen ADC değerlerinin kullanımını inceleyen ilk çalışma budur. Bulgularımız, definitif RT'den 4 ay sonra ölçülen tümör ADC değerinin tedavi yönetiminde kantitatif bir görüntüleme yöntemi olarak kullanılabileceğini göstermektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Yüksek dereceli gliom (YDG) adjuvan tedavisinde radyoterapi (RT) ile eşzamanlı temozolomid (TMZ) standart tedavidir (1). TMZ'nin akşam yerine sabah saatlerinde verilmesinin daha uzun sağkalım sağladığı gösterilmiştir (2). Oral alımı sonrasında TMZ plazma yarı-ömrü 1.8 saattir (3). Bu çalışmada TMZ alınması ile RT uygulanması arasındaki süreyi ölçmeyi ve YDG tanılı hastaların tedavi sonuçları üzerindeki etkisini değerlendirmeyi hedefledik. Gereç ve Yöntem: 2009-2021 yılları arasında 4 merkezde tedavi görmüş YDG hastaları incelemeye alınmıştır. Dahil etme kriterleri: patolojik olarak grade 3 ve üzerin glial tümör, yaş =18, eşzamanlı 75 mg/m2/gün TMZ ile küratif RT'nin tamamlanması. Oral TMZ alamayan, daha önce başka santral sinir sistemi tümörü nedeniyle RT ve/veya TMZ almış olan hastalar hariç bırakılmıştır. RT zamanı olarak fraksiyonların = %70'inin saati alınmıştır. TMZ-RT arası süre (TRS) TMZ oral almını ile RT arasındaki zaman olarak ölçülmüştür. Bu süre, TMZ yarı ömrü göz önüne alınarak <2 saat, 2-4 saat ve = 4 saat şeklinde gruplanmıştır. Progresyonsuz sağkalım (PS) RT bitiminden klinik veya radyolojik progresyona kadar olan süre olarak hesaplanmıştır. Genel sağkalım (GS) tanıdan son kontrol tarihine kadar hesaplanmıştır. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 58'dir (19-81). Hastaların 159'u (%57.4) erkek, 118'i (%42.6) kadındır. ECOG performans skoru (ECOG PS) %75.4 hastada 0-1 olup, %54.5 hastada gros total rezeksiyon (GTR) elde edilmiştir. Ortalama fraksiyon ve toplam RT dozu 2 Gy (1.8-3) ve 60 Gy'dir (40-60). Tüm hastalar için ortalama takip süresi 15.2 aydır (1.9-75.1). 2 yıllık GS ve PS oranları sırasıyla %35 ve %15'tir. RT tamamlanmasının ardından, 255 hastada (%92.1) ortalama 6.4 ay (0.2-64.9) sonra hastalık progresyonu ortaya çıkmıştır. TRS >2 saat olan hastalar için 2 yıllık GS %42.8, TRS = 2 saat olan hastalar içinse %32 bulunmuştur (p = 0.18). Benzer şekilde, iki grup arasında 2 yıllık PS oranları arasında da belirgin fark izlenmemiştir (%12.8 vs %9; p = 0.95). Yaş, ECOG PS ve cerrahi tipi, tek değişkenli analizde GS ve PS için anlamlı prognostik faktörler olarak bulunmuştur. Çok değişkenli analizde ise, ileri yaş [HR = 1.03 (95% CI, 1.01 - 1.04); p<0.001], kötü ECOG PS [HR = 2.14 (95% CI, 1.56 - 2.94); p<0.001], ve inkomplet cerrahi rezeksiyon [HR = 1.39 (95% CI, 1.06-1.84); p = 0.02] düşük GS için bağımsız değişkenler olarak tespit edilmiştir. Benzer şekilde, yaş [HR = 1.02 (95% CI, 1.01 - 1.03); p = 0.002], ECOG PS [HR = 1.57 (95% CI, 1.17 - 2.09); p = 0.002] ve cerrahi tipi [HR = 1.41 (95% CI, 1.10 - 1.80); p = 0.006] PS için anlamlı bağımsız değişkenler olarak bulunmuştur. Sonuç: Bu çalışmada ileri yaş, kötü performans skoru ve inkomplet cerrahi rezeksiyonun HGG tanılı hastalarda kötü GS ve PS açısından prediktif olduğu gözlemlenmiştir. Buna karşın, TMZ oral uygulaması ile RT arasındaki sürenin istatistiksel olarak belirgin bir etkisi gösterilememiştir. Çalışmamızın sonuçlarının daha uzun takip süresi ve randomize çalışmalar ile doğrulanmasına ihtiyaç duyulmaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Meme koruyucu cerrahi sonrası helikal tomoterapi (HT) uygulanmış erken evre meme kanseri hastalarında tedavi planlama sisteminde (TPS) karşı meme dozlarını ölçmeyi ve MOSFET dedektörleri ile karşılaştırmayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Meme kanseri tanısıyla 28 fraksiyonda tüm memeye 50.4 Gy ve tümör yatağına 64.4 Gy ile tedavi edilmiş 30 hasta (15 sağ, 15 sol) değerlendirmeye alınmıştır. TPS dozları ölçülmüş, karşı memede kraniyal, kaudal, santral ve merkezin 2 cm laterali olacak şekilde MOSFET dozları not edilmiştir. Tüm hastalarda TPS ve MOSFET dozları karşılaştırılmış, ayrıca tümör yerleşimine göre (iç vs dış kadran) ve meme planlanan tümör hacmine göre de (<1200 cc vs. =1200 cc) karşılaştırma yapılmıştır. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 54'tür (range: 31-73 years). 14 hastada (%46.7) T1N0 hastalık izlenirken, 16 (%53.3) hastada T2N0 hastalık bulunmaktadır. 15 hastada (%50) tümör iç kadran yerleşimli, kalan 15 hastada da dış kadran yerleşimlidir. Meme için ortanca CTV ve PTV sırasıyla 950 cc (range: 300-2210 cc) ve 1200 cc'dir (range: 425-2600 cc). Boost için CTV ve PTV sırasıyla 18 cc (range: 5-117 cc) ve 68 cc'dir (19-170 cc). Kranial, kaudal, santral ve lateral noktalarda TPS ile ölçülen dozları sırasıyla, 0.26 ± 0.15 cGy, 0.21 ± 0.09 cGy, 0.65 ± 0.14 cGy, ve 0.50 ± 0.11 cGy iken, MOSFET ile sırasıyla, 0.37 ± 0.16 cGy, 0.34 ± 0.12 cGy, 0.60 ± 0.18 cGy, and 0.34 ± 0.15 cGy ölçülmüştür. Santral nokta haricinde TPS ve MOSFET değerlerinde farklılık görülmüştür. İç ve dış kadran tümörlerinde karşı meme dozları arasında anlamlı farklılık görülmemiştir. Büyük hacimli memelerde, MOSFET dozları kraniyal ve lateral noktalarda TPS'den daha yüksek ölçülürken, kaudal noktalarda TPS dozları daha yüksek okunmuştur. Küçük ve büyük hacimli memelerde iç veya dış kadran tümörleri olan hastalarda MOSFET ölçümleri, TPS'de hesaplanandan daha yüksek okunmuştur. Sonuç: TPS ve MOSFET ile ölçülen dozlar arasında çok ufak bir farklılık bulunmaktadır. MKC sonrası HT ile tedavi edilen erken evre meme kanseri hastalarında karşı memeye uygulanan en yüksek doz santral noktada 1.8 Gy olarak TPS'de ölçülmüş ve MOSFET dedektörleri ile doğrulanmıştır. Bulgularımız, HT ile tedavi edilen hastalarda TPS verilerinin güvenilir olduğunu göstermektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Önceki çalışmalar prostat kanserinde (PK) radyoterapi (RT) için doz-cevap ilişkisi göstermiştir. Bu çalışmada, "simultaneous-integrated boost" (SIB) tekniğinde definitif RT ile tedavi edilmiş PK tanılı hastalarda klinik sonuçları inceledik. Gereç ve Yöntem: Eylül 2012 - Eylül 2021 arasında SIB tekniği kullanılarak RT uygulanmış. 556 PK hastası incelemeye dahil edilmiştir. Hastalara 39 fraksiyonda, tüm prostat±seminal veziküllere 78 Gy, ve intraprostatik lezyona (IPL) 86 Gy uygulanmıştır. Ek olarak, yükse riskli hastalarda pelvik lenfatiklere 54 Gy RT uygulanmıştır. IPL tespit etmek için difüzyon ağırlıklı manyetik rezonans görüntüleme yapılmıştır. Biyokimyasal nükssüz sağkalım (BNS) ve prostat kanseri spesifik sağkalım (PKSS) primer sonlanım noktası olarak seçilmiştir. Sekonder sonlanım olarak progresyonsuz sağkalım (PS) ve toksisite seçilmiştir. Bulgular: Tüm hastaların ortalama yaşı 69'dur (range: 47-89). D'Amico risk sınıflamasına göre 175 hasta (%31.5) düşük risk, 186 hasta (%33.4) orta riski, ve 195 hasta da (35.1%) yüksek risk grubundadır. 253 hasta (%54.5) androjen deprivasyon tedavisi almıştır. Tüm hastalar için ortalama takip süresi 58.2 aydır (range, 4.7-126.8). 5 yıllık BNS, PKSS ve PS sonuçları sırasıyla %93.3, %98.5 ve %84.1'dir. 40 hastada (%7.2) progresyon görülmüş, bunların 16'sı biyokimyasal nüks, 2'si uzak metastaz, ve 22'si de hem biyokimyasal nüks hem uzak metastaz şeklinde gözlemlenmiştir. Sadece 4 hastada (%0.7) lokal nüks izlenmiştir. Tek değişkenli analizde, PSA değeri, T ve N evreleri, ISUP skoru, ve D'Amico risk sınıfı BNS ve PKSS için anlamlı prognostik faktörler olarak izlenmiştir. PSA >20 ng/mL olması [HR=3.39 (95% CI, 1.28-8.94); p=0.01], nodal metastaz olması [HR=4.03 (95% CI, 1.61-10.03); p=0.003], yüksek riskli hastalık olması [HR=6.66 (95% CI, 1.72-25.77); p=0.001], ve yüksek ISUP skoru [HR=2.31 (95% CI, 1.53-3.49); p<0.001] daha kötü BNS açısından bağımsız risk faktörüdür. Çok değişkenli analizde ise, kötü PKSS için anlamlı olan risk faktörleri yüksek risk hastalık [HR=8.96 (95% CI: 2.13-19.71; p=0.01] ve yüksek ISUP skoru [HR=12.21 (95% CI: 1.70-87.74; p=0.004] olarak bulunmuştur. Grad 2 ve üzeri akut gastrointestinal (Gİ) ve genitoüriner (GÜ) toksisiteleri, sırasıyla %7.4 ve %14 hastada görülmüştür. Grad 2 ve üzeri geç Gİ ve GÜ toksisite ise, sırasıyla %5.3 ve %6.9 hastada gözlenmiştir. Sonuç: Tüm prostate 78 Gy ve IPL için 86 Gy uygulanması, çok iyi biyokimyasal kontrol ve PKSS sağkalım sağlarken, çok düşük toksisite oranlarına sahip olan etkili ve güvenli bir tedavi stratejisidir. Daha uzun takip süreli ve randomize çalışmaların bulgularımızı desteklemesine ihtiyaç bulunmaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Önceki çalışmalar hipofraksiyone tedaviler ve daha yüksek radyasyon dozları ile daha üstün biyokimyasal kontrol elde edildiğini göstermiştir. Bu çalışmada, lokalize prostat kanseri hastalarında MR-LİNAK kullanarak intraprostatik lezyona (İPL) doz eksalasyonu yapılmasının dozimetrik uygulanabilirliğini değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Beş fraksiyonda 36.25 Gy ile tedavi edilmiş düşük ve orta riskli 18 prostat kanseri hastasının dozimetrik verileri incelenmiştir. Bütün hastalar 1.5-Tesla Elekta Unity MR-LİNAK ile tedavi edilmiştir. Dört plan oluşturulmuştur; biri, entegre boost olmadan prostat ve 1/3 proksimal seminal veziküllere 7.25 Gy dozunda, ve üçü de intraprostatik boost için 7.50, 7.75 ve 8.00 Gy dozlarında. Hedef hacim kapsama ile, rektum, mesane, üretra ve femur gibi risk altındaki organ dozları karşılaştırılmıştır. Planlar, prostat ve İPL için maksimum (D2) ve minimum (D98) ve ayrıca homojenite indeksleri açısından karşılaştırılmıştır. Bulgular: Prostat ve İPL ortalama hacimleri, sırasıyla 46.2 ± 18.6 cc ve 12.5 ± 7.3 cc'dir. Rektum ve mesane ortalama hacimleri, sırasıyla 65.0 ± 27.3 cc and 184.6 ± 132.1 cc'dir. Bütün planlar doz sınırlarını karşılamaktadır. Her planda prostat için D2, sırasıyla 37.9 ± 0.2 Gy, 38.7 ± 0.2 Gy, 39.0 ± 0.2 Gy, ve 41.3 ± 0.2 Gy olup, planlar arasında istatistiksel anlamlı farklılık görülmüştür. Buna karşın, planlar arasında prostatın D98'i ve İPL D2 ve D98 dozlarında anlamlı fark izlenmemiştir. Her plan için rectum D1cc dozu, sırasıyla 35.2 ± 0.7 Gy, 35.1 ± 1.2 Gy, 35.1 ± 1.2 Gy, ve 34.9 ± 1.7 Gy olup, aralarında anlamlı fark görülmemiştir. SIB içermeyen planlarda mesane D1cc dozları, sırasıyla 37.0 ± 0.7 Gy, 36.9 ± 0.8 Gy, 37.3 ± 0.8 Gy, ve 37.7 ± 1.1 Gy'dir. Mesane D1cc dozu SIB 40 Gy planında, SIB 37.7 Gy planına göre ve SIB olmayan plana göre belirgin yüksek izlenmiştir (sırasıyla p = 0.009 ve p = 0.008). Diğer mesane dozimetrik parametreleri, üretra dozları ve femur dozlarında ise anlamlı fark izlenmemiştir. SIB 37.75 Gy planına göre SIB 40 Gy planında doz homojenitesi daha kötüdür. Hakeza, planlar arasında segment ve monitor ünit sayılarında da belirgin bir farklılık görülmemiştir. Sonuç: Araştırmamız, yüksek-alan 1.5-Tesla MR-LİNAK ile tedavi edilmiş lokalize prostat kanseri hastalarında simültane entegre boost tekniği ile intraprostatik lezyona (İPL) doz eksalasyonunu değerlendiren ilk dozimetrik çalışmalardan biridir. Çalışmamız, mesane maksimum dozlarında artış ve doz homojenitesinde düşme haricinde, İPL için 5 fraksiyonda 40 Gy'e çıkılmasının dozimetrik olarak mümkün olduğunu göstermektedir. Sonuç olarak, bu çalışma prostat kanseri hastalarında doz eskalasyonu için gelecek çalışmalar açısından yol gösterici konumdadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]