Search

Laminate Veneerler Estetik dental tedavilerde hastaların beklenti ve gereksinimleri günden güne artmaktadır. Dental estetik, hastaların kaybettikleri estetik görüntünün yeniden kazandırılmasında son derece önemli bir yer tutmaktadır. Hasta beklentilerinin bu denli yüksek olması, hekimleri tedavilerde daha estetik materyaller kullanmaya ve daha hassas tedavi uygulamalarına itmektedir. Laminate veneerler hastalara kaybettikleri estetik görüntüyü yeniden kazandırma noktasında minimal invaziv tedavilerin başında yer almaktadır. Geçmişten günümüze laminate veneer uygulamalarında farklı materyaller, farklı teknik ve yaklaşımlar söz konusu olmuştur. Günümüzde bu uygulamalar ile yapılan tedavilerde yüksek klinik başarı oranları elde edilmekte, geliştirilen sistemlerle birlikte çok yüksek sağ kalım oranları kaydedilmektedir. Laminate veneer tedavilerinde teşhis ve planlama ile birlikte hasta koordinasyonu, doğru materyal ve teknik seçimiyle birlikte laboratuvar iletişimi de klinik başarıda anahtar faktörlerden birkaçı olmaktadır. Bu literatür derlemesinin amacı; laminate veneerler konusunda geniş ve güncel çalışmaları aktararak, kullanılan materyaller, teknik ve uygulamalar hakkında bilgi vermektir.

Study Group for Diabetic Foot Infections of the Turkish Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases has called for collaboration of the relevant specialist societies and the Ministry of Health to issue a national consensus report on the diagnosis, treatment and prevention of diabetic foot (DF) wounds and diabetic foot infections (DFIs) in Turkey. In the periodical meetings of the assigned representatives from all the parties, various questions as to pathogenesis, microbiology, assessment and grading, treatment, prevention and control of diabetic foot were identified. Upon reviewing related literature and international guidelines, these questions were provided with consensus answers. Several of the answers provided in the report are listed below: [1] Although there are many reasons for the development of DF wounds, the main reason is the combined effect of diabetes-related vascular disease and neuropathy. [2] Aerobic Gram-positive cocci are mostly responsible for superficial DFIs in patients with cellulitis and no history of antibiotic use. [3] Pseudomonas aeruginosa is one of the commonly encountered agents when between the toes of the patient are moist. [4] When the other potential reasons are eliminated, DFIs should be considered in presence of at least two of the classical signs of inflammation including redness, warmth, swelling, tenderness, and pain, or purulent discharge in the foot lesion. [5] Infections are classified into mild, moderate, or severe groups according to some criteria such as the depth and width of the wounds, and the presence of systemic findings of infection. [6] PEDIS system should be preferred as a classification system for its high predictive value in diabetes-related foot complications. [7] Culture samples from the DF wound should only be obtained when infection is clinically considered and, where possible, before starting antibiotic treatment. [8] Inflammatory biomarkers such as leukocyte count, C-reactive protein, erythrocyte sedimentation rate, and procalcitonin may be useful in distinguishing between colonization with infection. [9] Magnetic resonance imaging is a sensitive and specific method in patients unresponsive to treatment when osteomyelitis and deep soft tissue abscesses are considered. [10] The gold standard in the diagnosis of osteomyelitis is histopathological examination. [11] To provide wound healing and to save the limb, removal of dead and infected tissue with urgent and aggressive debridement, appropriate antibiotic therapy, metabolic control, and off-loading of pressure, the diagnosis and proper treatment of peripheral arterial disease, and restoration of the foot function are necessary. [12] A lot of different factors playing a role in etiopathogenesis complicate the approach to be developed in this type of lesions, and therefore it requires a team concept. [13] In the empirical treatment, the objective should be treating only the potential agents. Adequate tissue levels, low side effects and patient compliance must be observed; effective drugs should be used in specified doses and duration. [14] Debridement is an essential and integral part of wound treatment and is an important tool allowing the formation of healthy granulation tissue. [15] When the infected tissue cannot be completely cleared with the debridement and in cases when the patient could not cope with the remaining infection load, performing a limb amputation on a safe level of infection would be lifesaving. [16] If an arterial insufficiency is considered in a patient with a DF wound, early diagnosis and interventional treatment is necessary. [17] Hyperbaric oxygen therapy is used as an adjunctive treatment in combination with other treatments in DFI patients. [18] Topical negative pressure therapy is a useful adjunctive measure in selected patients. [19] Growth factors can be used in selected patients other than wounds that can be treated with cheaper and safer methods. [20] Maggot therapy may be considered as a debridement method in DF wound cases. [21] Patients with more than ten years of diabetes history have an increased risk of wound development or amputation. [22] DF problem is the only complication of diabetes that can be prevented through education. © 2015, AVES Ibrahim Kara. All rights reserved.

Sesame (Sesamum indicum L.) is an important oilseed crop with high-quality seed oil and many antioxidant properties. Owing to its commercial and medicinal values, there is a renewed interest among agricultural scientists in this ancient crop. Efforts to strengthen the sesame-specific marker base have been initiated in the recent past; however, the available number of microsatellite markers is still not sufficient for the development of high-resolution genetic linkage maps for important agronomic traits and there is a need to increase the number of informative DNA markers in sesame. In the present study, we developed 25 microsatellite markers by employing the selective hybridization strategy and 95 mining expressed sequence tags of the NCBI database. This new set of microsatellite markers was characterized and screened for genetic diversity in an array of 16 sesame germplasms. Of the 120 SSRs, 92 were polymorphic, consisting of 18 SSRs from selective hybridization and 74 from the EST data set. The number of alleles per microsatellite locus ranged from 2 to 5, with an average of 3.11 alleles. The allele size ranged widely (100-510 bp) among the primer pairs. Polymorphic information content estimates ranged from 0.2982 to 0.912. Jaccard's similarity coefficient ranged from 0.21 to 0.82. The potential of the markers was assessed by diversity analysis using the sequential hierarchical agglomerative nonoverlapping clustering technique of the unweighted pair group method of arithmetic means on a set of 16 genotypes of sesame, including 2 wild species. Results supported the hypothesis that S. malabaricum could be the immediate progenitor of the cultivar species and that S. mulayanum is distinct from S. malabaricum and S. indicum, while suggesting hardly any diversity among the cultivars.

Türk Klinik Mikrobiyoloji ve İnfeksiyon Hastalıkları Derneği Diyabetik Ayak İnfeksiyonları Çalışma Grubu, ülkemiz koşullarında diyabetik ayak (DA) yarasının ve DA infeksiyonu (DAİ)’nun tanısı, tedavisi ve önlenmesine yönelik bir ulusal uzlaşı raporu hazırlamak üzere ilgili ulusal uzmanlık derneklerine ve Sağlık Bakanlığı’na işbirliği çağrısında bulunmuştur. Görevlendirilen temsilcilerin periyodik olarak yaptığı toplantılarda ilgili literatür ve uluslararası kılavuzlar gözden geçirilerek, patogenez, mikrobiyoloji, değerlendirme ve derecelendirme, tedavi, korunma ve kontrol konularında yanıt verilmesi gereken sorular saptanmış ve bu sorulara üzerinde uzlaşılan yanıtlar verilmiştir. Rapordaki yanıtlardan birkaçı aşağıda sıralanmıştır: [1] DA yarası gelişmesinin pek çok nedeni olmakla birlikte başlıca neden diyabetle ilişkili vasküler hastalığın ve nöropatinin kombine etkisidir. [2] Seluliti olan ve daha önce antibiyotik kullanmamış hastalarda gelişen yüzeysel DAİlerden daha çok aerop Gram-pozitif koklar sorumludur. [3] Pseudomonas aeruginosa, hastanın ayak parmak aralarının ıslak kaldığı durumlarda yaygın olarak karşılaşılan etkenlerden biridir. [4] Diğer nedenler dışlandıktan sonra, ayak lezyonunda kızarıklık, sıcaklık artışı, şişlik, duyarlılık veya ağrı gibi inflamasyonun klasik bulgularından en az ikisinin varlığında ya da purulan akıntı söz konusu olduğunda DAİ düşünülmelidir. [5] DAİ tanısı konulan hastalar öncelikle yaranın derinlik ve genişliği, infeksiyonun sistemik bulgularının olup olmaması gibi ölcütlere dayanılarak infeksiyon şiddeti acısından hafif, orta derece veya şiddetli infeksiyon olarak sınıflandırılır. [6] Diyabetle ilişkili ayak komplikasyonlarını öngörme değeri yüksek bir sınıflandırma sistemi olarak PEDIS sistemi yeğlenmelidir. [7] DA yarasında kültür örneği yalnız klinik olarak infeksiyon düşünüldüğü zaman ve mümkünse antibiyotik tedavisi başlanmadan once alınmalıdır. [8] İnflamasyon göstergeleri olan lokosit sayısı, C-reaktif protein, eritrosit sedimantasyon hızı ve prokalsitonin gibi biyobelirteçler, infeksiyonla kolonizasyonun ayırt edilmesinde yararlı olabilir. [9] Manyetik rezonans goruntulemesi, tedaviye yanıt alınamayan, osteomyelit ya da derin yumuşak doku apsesi duşunulen hastalar icin duyarlı ve özgül bir yöntemdir. [10] Osteomyelit tanısında altın standard histopatolojik incelemedir. [11] Yara iyileşmesini sağlayabilmek ve bacağı kurtarmak için gerekenler, acil ve agresif debridmanlarla olu ve infekte dokuların uzaklaştırılması, uygun antibiyotik tedavisi, metabolik kontrol, ayağın yükten ve basıdan kurtarılması, periferik arter hastalığının tanısı ve uygun şekilde tedavisi ve ayağın işlevinin kazandırılmasıdır. [12] Etyopatogenezinde rol oynayan faktörlerin çok farklı olması, gelişen lezyonları karmaşık hale getirmekte ve bu tip hastalara yapılacak yaklaşımlarda bir ekip anlayışını gerektirmektedir. [13] Ampirik tedavide yalnız etken olabilecek bakterilerin kapsanması hedeflenmeli; yeterli doku düzeyi, düşük yan etki ve hasta uyumu gözetilmeli; etkin ilaçlar belirlenmiş dozlarda ve surede kullanılmalıdır. [14] Debridman, yara tedavisinin temel ve ayrılmaz bir parçasıdır ve sağlıklı granülasyon dokusu oluşmasını sağlayan önemli bir araçtır. [15] Debridmanla infekte dokunun tamamen temizlenmesi mümkün olmadığında ve hastanın kalan infeksiyon yüküyle başa çıkamayacağı durumlarda, infeksiyon bulunmayan güvenli bir düzeyden amputasyon yapılması yaşam kurtarıcı olacaktır. [16] DA yarası olan bir hastada önemli bir arteriyel yetersizlik olduğu düşünülüyorsa, bunun erken tanınması ve girişimsel tedavisi gerekir. [17] Hiperbarik oksijen tedavisi, DAİ’lerde tek başına değil, diğer tedavilerle birlikte bir yardımcı tedavi yöntemi olarak kullanılır. [18] Negatif basınçlı yara kapama yöntemi, seçilmiş olgularda yararlı bir yardımcı tedavi yöntemidir. [19] Büyüme faktörleri, daha ucuz ve güvenli yöntemlerle kapanabilecek yaralar dışında, seçilmiş olgularda kullanılabilir. [20] Kurtcuk tedavisi, DA yarası olgularında bir debridman yöntemi olarak değerlendirilebilir. [21] On yılı aşkın suredir diyabeti olan hastalarda yara gelişmesi ya da amputasyon riski artmaktadır. [22] DA sorunları diyabetin eğitimle önlenebilir tek komplikasyonudur. Study Group for Diabetic Foot Infections of the Turkish Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases has called for collaboration of the relevant specialist societies and the Ministry of Health to issue a national consensus report on the diagnosis, treatment and prevention of diabetic foot (DF) wounds and diabetic foot infections (DFIs) in Turkey. In the periodical meetings of the assigned representatives from all the parties, various questions as to pathogenesis, microbiology, assessment and grading, treatment, prevention and control of diabetic foot were identified. Upon reviewing related literature and international guidelines, these questions were provided with consensus answers. Several of the answers provided in the report are listed below: [1] Although there are many reasons for the development of DF wounds, the main reason is the combined effect of diabetes-related vascular disease and neuropathy. [2] Aerobic Gram-positive cocci are mostly responsible for superficial DFIs in patients with cellulitis and no history of antibiotic use. [3] Pseudomonas aeruginosa is one of the commonly encountered agents when between the toes of the patient are moist. [4] When the other potential reasons are eliminated, DFIs should be considered in presence of at least two of the classical signs of inflammation including redness, warmth, swelling, tenderness, and pain, or purulent discharge in the foot lesion. [5] Infections are classified into mild, moderate, or severe groups according to some criteria such as the depth and width of the wounds, and the presence of systemic findings of infection. [6] PEDIS system should be preferred as a classification system for its high predictive value in diabetes-related foot complications. [7] Culture samples from the DF wound should only be obtained when infection is clinically considered and, where possible, before starting antibiotic treatment. [8] Inflammatory biomarkers such as leukocyte count, C-reactive protein, erythrocyte sedimentation rate, and procalcitonin may be useful in distinguishing between colonization with infection. [9] Magnetic resonance imaging is a sensitive and specific method in patients unresponsive to treatment when osteomyelitis and deep soft tissue abscesses are considered. [10] The gold standard in the diagnosis of osteomyelitis is histopathological examination. [11] To provide wound healing and to save the limb, removal of dead and infected tissue with urgent and aggressive debridement, appropriate antibiotic therapy, metabolic control, and off-loading of pressure, the diagnosis and proper treatment of peripheral arterial disease, and restoration of the foot function are necessary. [12] A lot of different factors playing a role in etiopathogenesis complicate the approach to be developed in this type of lesions, and therefore it requires a team concept. [13] In the empirical treatment, the objective should be treating only the potential agents. Adequate tissue levels, low side effects and patient compliance must be observed; effective drugs should be used in specified doses and duration. [14] Debridement is an essential and integral part of wound treatment and is an important tool allowing the formation of healthy granulation tissue. [15] When the infected tissue cannot be completely cleared with the debridement and in cases when the patient could not cope with the remaining infection load, performing a limb amputation on a safe level of infection would be lifesaving. [16] If an arterial insufficiency is considered in a patient with a DF wound, early diagnosis and interventional treatment is necessary. [17] Hyperbaric oxygen therapy is used as an adjunctive treatment in combination with other treatments in DFI patients. [18] Topical negative pressure therapy is a useful adjunctive measure in selected patients. [19] Growth factors can be used in selected patients other than wounds that can be treated with cheaper and safer methods. [20] Maggot therapy may be considered as a debridement method in DF wound cases. [21] Patients with more than ten years of diabetes history have an increased risk of wound development or amputation. [22] DF problem is the only complication of diabetes that can be prevented through education. © 2015, AVES Ibrahim Kara. All rights reserved.

Bu çalışmanın amacı, tehlikeli atık sınıfına giren yağlı gemi atıklarından (sintine ve yağlı çamur) yakıt olarak kullanılabilecek sıvı ürün elde edilmesi ve bu atıkların ömrünü tamamlamış lastiklerle beraber işlenerek içeriğindeki ağır metal miktarının azaltılmasının incelenmesidir.Yağlı gemi atıklarının (sintine ve yağlı çamur) ve ömrünü tamamlamış lastiklerin (ÖTL) tek başına ve ikili karşımlar halinde (1:1) 500?C'de azot atmosferinde ısıl ve katalitik parçalanması gerçekleştirilmiştir. Katalizör olarak bir ticari akışkan yatak parçalama katalizörü (FCC) ve endüstriyel atık ürünü olan kırmızı çamur (KÇ) kullanılmıştır. Isıl parçalama (piroliz) ürünleri gaz, yağ, sulu faz ve karbon bakiye olarak sınıflandırılmıştır. Çalışmada, sıcaklık ve katalizör kullanımının piroliz ürün dağılımlarına ve üretilen sıvı yakıt kalitesine etkisi incelenmiştir. Üretilen sıvı yakıtların yakıt karakteristikleri ile ağır metal içerikleri çeşitli fiziksel testler (vizkozite, su tayini), kromatografik (GC) ve spektroskopik (ICP-OES) analiz yöntemleri ile incelenmiştir.Yağlı gemi atıklarının ve ömrünü tamamlamış lastiklerin piroliz işlemi ile kullanılabilir sıvı yakıtlara dönüştürülmesinin çevre dostu bir yol olduğu bulunmuştur.Anahtar sözcükler: Sintine, yağlı çamur, ömrünü tamamlamış lastik, piroliz, ağır metal giderimi This study focuses on the liquid product that can be used as fuel produced by the hazardous oily ship wastes (Bilge water oil and sludge oil). The aim of this study is the investigation of the reducing of the heavy metal content in liquid fuels by processing of Bilge water oil or Sludge oil with scrap tires.Thermal and catalytic decomposition of the oily ship wastes (Bilge water and sludge) and the scrap tire as alone and binary blend (1:1) at 500 ?C in nitrogen atmosphere were occurred. As catalyst, a commercial fluid catalytic cracking (FCC) and an industrial waste product named as Red Mud (RM) were used. Pyrolysis products were classified as gas, oil, aqueous phase and coke. In this study, the effect of the temperature and using catalyst on the product distribution of pyrolysis and the quality of the produced liquid fuel were investigated. The fuel characteristics of the produced liquid fuel and the heavy metal contents were examined by various physical tests (i.e. viscosity and water content) and chromatographic (GC) and spectroscopic (ICP-OES) analysis methods.Key Words: Bilge water oil, sludge oil, scrap tire, pyrolysis, elimination of heavy metal. 72

Bu tez çalışması, okul öncesi eğitimin, ilkokul çocuklarının başarılarını nasıl etkilediğini araştırmak amacıyla yürütülmüştür. Buna göre, okul öncesi eğitim almak, çocuğun ileriki hayatını, olumlu yönde etkileyebilecek bir gösterge olarak kabul edilebilir. Ayrıca bu çalışma ile, okul öncesi eğitim almanın, ilkokul öğrencilerinin başarısına etkisiyle ilgili olarak, öğrenci velilerinin ve öğretmenlerinin görüşlerinin alınması amaçlanmıştır.2006-2007 öğretim yılında yapılan araştırmada, öğrencilerin okul başarılarını belirlemek için 361 öğrenci velisine ve 27 öğretmene anket uygulanmıştır. Aynı zamanda anket uygulanan öğrencilerin karne başarı notları da alınmıştır.Elde edilen bulgulara göre, okul öncesi eğitim alan öğrenciler, okul başarıları yönünden, okul öncesi eğitim almayanlara göre daha başarılıdır. Okul öncesi eğitim alan öğrencilerin, ilkokul başarıları, ailenin ekonomik ve kültürel düzeyine, çevresel, fizyolojik ve zeka faktörlerine göre değişiklik göstermektedir. Okul öncesi eğitim alan çocukların, sosyal-duygusal, fiziksel, bilişsel ve dil gelişimleri, eğitim almayanlara göre farklılık göstermektedir. In this thesis, we examine the effects of pre-school education on primary students success. According to this thesis, it?s been prooved that pre-school education has positive effects on children?s future education life. The aim of this thesis is also to gather datas from student?s parents and primary school teachers about the effects on pre-school education on primary school performance. The datas are collected as a result of the questionnaires are enough to prove this thesis.In the survey that had been made on 2006-2007 education year, questionnaires are distributed to 361 student?s parents and 27 teachers to determine the success of the students. At the same time these student?s report grades had been taken.As the results of these survey it?s been prooved that the students who had taken pre-school education are more successful than the other students who had not take the pre-school education. Also the students success who had taken pre-school education depends on the family?s economic and cultural level, environmental, physiological factors and student?s intelligence. Also the pre-school education effects children?s social-emotional, physical, cognitive development and language skills. 257

Bu çalışmanın amacı, bir yaşam krizi olarak infertilite tanısı almış bireylerde seçilen başetme yolları, öğrenilmiş güçlülüğün derecesi ve depresyonun incelenmesine yöneliktir. Yazılı kaynaklarda bir yaşam krizi ile karşılaşan bireylerde bazı psikolojik belirtiler, özellikle de depresyonun ortaya çıktığına ilişkin görüşler bildirilmektedir. Ancak, aynı tip stres etkisinin benzer tepkileri doğurmadığı, özellikle de depresyonun ortaya çıkmasında yada çıkmamasında seçilen başetme yolunun etkisi önemle vurgulanmkatadır ( Rosenbaum 1983). Bu amaçla araştırma örneklemi bir yaşam krizi olarak kabul edilen infertilite tanısı almış ve tedavisine devam edilen evli çiftlerden seçilmiştir ( 90 evli çift). Araştırmada veri toplama araçları olarak Rosenbaum 'un Kendini Denetleme ölçeği, Lazarus 'un Stresle Başetne ölçeği ve Beck'in Depresyon Envanteri kullanılması amaçlanmıştır. Bunlardan Kendini Denetleme ölçeği ve Stresle Başetme ölçeğinin Türk toplumuna uyarlanması amacıyla Türkçe formlar hazırlanmış ve araştırma öncesinde geçerlik ve güvenirliklerini test. etmek için normal popülasyonda bir ön çalışma yapılmıştır. Araştırma sonunda depresyonun derecesi ile öğrenilmiş11 güçlülük arasında 2it yönlü anlamlı bir ilişki olduğu gözlenmiştir. Ayrıca infertilite tanısını kadınların aldığı bu grupta kadınların depresyon derecesi erkeklerden anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur. Kendini Denetleme ve Stersle Başetme ölçeklerinin faktör yapıları belirlenmiş ve ölçeklerin orijinaline uygun faktör yapılarının bulunduğu gösterilmiştir. Depresyon derecesinde çocuğa verilen önemin ve öğrenilmiş güçlülüğün derecesin önemli yordayıcılar olduğu görülmüştür. Yine depresyon derecesini yordayıcı olarak KDÖ ' den dürtü kontrolü ve istenmeyen düşüncelerin kontrolü, SBÖ'den ise büyüme-olgunlaşma, planlı davranış ve kabullenme olmak üzere farklı faktör yapıları bulunmuştur. The purpose of this study was to investigate the ways of coping, extant of learned resourcefulness and depression in a specific life event. It is well known that stressful life events are strongly associated with the occurance of depression. However it has been emphasized that the same stressfull positions do not cause the same response set and the occurance of depression is closely correlated with the ways of coping style. The study population has been selected among couples with a diagnosis of infertility who were on treatment for this reason (90 married couple). Rosenbaum's Self Control Schedule (SCS), Lazarus's Ways of Coping Checklist (WCC) and Beck's Depression Inventory (BDI) were the instruments of this study. The SCS and WCC were translated and adapted to the Turkish language and a control study to measure their reliability and validity were carried out in a group (n:100) representing the normal population. Our study has shown that there is a negative correlation between the severity of depression and learned resourcefulness. Another finding was that the depression was more severe in women who were infertile compared with their spouses.The impotance of having a child and the extant of learned resourcefulness were found to be significant predictors in the development and severity of depression. The factor structures related to the severity of depression as predictors were impuls control and control of unwanted thouhts of the Self Control Schedule and growth, planful behavior and acceptance of the Ways of Coping Checklist. 135

In this study, antitoxin levels against tetanus were examined in the sera of 261 male and 139 female subjects (totally 400 subjects) in the age range from one day to 85 years. Tetanus antitoxin titres were determined by Pitzurra et all. passive hemagglutination technique using turkey red blood cells. In the age group of 6-15 years, antitoxin levels were significantly higher than those of other groups and above 30 years old group this levels significantly below than the other groups (p less than 0.05). All groups of female, except the group under 5 years of age, had lower antitoxin levels than those male and this difference was found significant statistically (p less than 0.05).

Amaç : Tip 2 DM?lu hastalarda OP riski ve nöropati ile ilişkisiMateryal ve Metod: Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Diyabet ve Metabolizma Polikliniğini?ne başvuran Tip 2 DM?lu 18-85 yaş grubunda olan hastalar alındı. Hastaların dosyalarından demografik özellikleri, mikrovasküler komplikasyon varlığı ve biyokimyasal verileri; serumda çapraz bağlı c-telopeptid (ctx), osteokalsin ve kemik spesifik alkalen fosfataz (KsALP) düzeylerine bakıldı. Sonuçlar: Çalışmaya 39 tip 2 DM?li OP olan (9,5±6,4 yıl, kadın/erkek 28/11), 30 tip 2 DM?li OP olmayan (10,7±7,2 yıl, kadın/erkek 21/9) toplam 69 hasta alındı. Çalışmaya aldığımız 2 grup arasında yaş, diyabet süresi (DS), hipertansiyon süresi (HS), insülin kullanım süresi (İKS), ovulasyon süresi, retinopati, otonom nöropati (ON), nöropati skoru (NS), sigara, alkol, sistolik kan basıncı, diastolik kan basıncı, vücut kitle indexi (VKI), bel çevresi, Hemoglobin A1c,osteokalsin, çapraz bağlı C-telopeptid (ctx), kemik spesifik alkalen fosfataz (KsALP) değerleri açısından farklılık saptanmazken, açlık kan şekeri (AKŞ), tokluk kan şekeri (TKŞ) ve nefropati OP?u olan hastalarda daha yüksek bulundu. Otonom nöropati, retinopati, heriki komplikasyonu olan ve nefropati dahil olmak üzere 3 komplikasyona sahip hastaların osteokalsin düzeyleri yüksek olmakla beraber ON (r²=0,36, p=0,007), diyabetik retinopati (DRP) (r²=0,26, p=0,04) ve nefropati, DRP ve ON (r²=0,32, p=0,004) olmak üzere her üç komplikasyonun bir arada olduğu durum osteokalsin düzeyi ile pozitif ilişki bulundu. Nefropati (ß=-0,47, p=0,02) ve nöropati skorunun (ß=0,34, p=0,046) diğer risk faktörlerine göre ayarlama yapıldığında osteokalsin üzerinde en önemli risk faktörleri olduğu gösterildi.Sonuç: Osteokalsin düzeyleri ON gelişmiş Tip 2 DM?li hastalarda yüksek bulundu. Periferik nöropati skorunun osteokalsin üzerine etkili önemli risk faktörü olduğu saptandı. Aim of study: The association between the risk for osteoporosis (OP) and neuropathy in patients with type 2 diabetes mellitus (DM). Materials and Methods: The patients who visited the outpatient clinic of Cerrahpaşa medical faculty for diabetes and metabolic diseases and who were between 18 and 85 years of ages were included in the study. Demographic features, biochemical findings, microvascular complications were evaluated on the patient charts and serum levels of cross linked c-telopeptide, osteocalcin and bone-spesific alkaline phosphatase were assessed. Results: The study included a total of 69 patients, 39 of whom were diagnosed with type 2 DM and OP (9.5 ± 6.4 years, male / female 28/11), 30 of whom were only diagnosed with type 2 DM (10.7 ± 8.2 years, female / male 21/9). There was no difference between the groups in terms of age, duration of diabetes, of hypertension, of insulin use, and of ovulation, the score of neuropathy investigated for periferal neuropathy, autonomic neuropathy, retinopathy, smoking, alcohol, systolic blood pressure, diastolic blood pressure, body mass index, waist circumference, hemoglobin A1c, osteocalcin and cross-linked C-telopeptide, bone-specific alkaline phosphatase; however, the patients with osteoporosis had significantly higher fasting blood glucose, postprandial blood glucose, nephropathy. Although patients with neuropathy, those with retinopathy, those with autonomic neuropathy together with retinopathy and those with neuropathy, retinopathy, autonomic neuropathy had high levels of osteocalcin, the level of osteocalcin were positively correlated with autonomic neuropathy (r ² = 0.36, p = 0.007), diabetic retinopathy and nephropathy (r ² = 0.26, p = 0.04) as well as nephropathy, diabetic retinopathy, autonomic neuropathy (r ² = 0.32, p = 0.004). It was shown that nephropathy (ß = -0.47, p = 0.02), and neuropathy score (ß = 0.34, p = 0.046) when adjusted for other risk factors, to be independent risk factors for osteocalcin.Conclusion: The patients with type 2 DM and autonomic neuropathy had higher levels of osteocalcin. The score of peripheral neuropathy was found to be an independent risk factor for osteocalcin. 35

Multipl skleroz, inflamasyon, demiyelinizasyon, aksonal kayıp ve gliosis ile giden santral sinir sistemini etkileyen kronik inflamatuar, demyelinizan hastalıktır. MS'in %10-15'i hastalığın başlangıçtan itibaren en az bir yıl süreyle artan nörolojik disfonksiyonla giden primer progresif MS (PPMS) formudur. PPMS'te lezyonlar daha yaygın, daha az inflamatuar ve remiyelinizasyon kapasitesi daha azdır.Tek atak progresif MS ve relapsing progresif MS hastaları primer progresif MS alt grupları olarak değerlendirilmiştir. Çalışmaya 33,8 yaş ortlaması ve kadın erkek oranı 0,9 / 1 olan 246 hasta dahil edilmiştir. Hastaların EDSS 3 ve EDSS 6'ya ulaşma süreleri sırasyla 4,7 ve 12,87 yıldır. Başlangıçtan itibaren EDSS 3 `e ulaşma süresi EDSS 6'ya ulşma süresini belirlemede en önemli faktördür. Çalışmada erkek cinsiyet, motor semptomlarla başlangıç ve geç başlangıç kötü prognoz olarak saptanmıştır.Nöroinflamasyon ile nörodejenerasyonun ön planda olduğunu değerlendirmek için; T1 lesyon sayısı ve atrofi nörodejenerasyon belirteci, T2 lezyon sayısı ve kontrast tutulumu nöroinflamasyon belirteci olarak kullanılmıştır.Çalışmamızda hastalığın seyri, EDSS ile belirlenen özürlülük ile T1 lezyon yükü, T2 lezyon yükü, kontrast madde tutulumu, kranial ve servikal spinal kord atrofisi arasında anlamlı istatiksel ilişki kurulamamıştır. Multiple sclerosis is a chronic inflammatory demyelinating disease of central nervous system with the pathological hallmarks of inflammation, demyelination, axonal loss and gliosis. About 10-15% of patients with multiple sclerosis is Primary Progressive Multiple Sclerosis (PPMS) present with gradually increasing neurological disability at least one year. The lesions in PPMS tend to be more diffuse, less inflamatory, and less likely to remyelinate.Single attack progressive MS and relapsing progressive MS were accepted as a subgroup of PPMS. 246 patients with PPMS were selected, patients had a mean age of onset 33,8 years, female to male ratio of 0,9 / 1. A median time to EDSS 3 and 6 was 4,7 and 12,87 years respectively. A shorter time to reach EDSS 3 from onset of PPMS significantly adversely influenced time to EDSS 6. The significant unfavorable prognostic factors were male sex, motor symptoms at onset, late onset disease.T1 lesion number and atrophy considered as a marker of neurodegeneration and T2 lesion number and gadolinium enhancement considered as a marker of neuroinflammation were used to determine whether neurodegereration or neuroinflammation was dominant in PPMS.Our study revealed no statistically significant correlation between disease course, disability ( as measured by Expanded Disability Status Scale EDSS) of the disease and T2 burden of disease, T1 burden of disease, gadolinium enhancement, atrophy of brain and spinal cord. 128

ÖZET Mevcut çalışmanın amacı, multipl skleroz hastalığının; progresif (primer progresif: PP-MS, sekonder progresif: SP ve progresif relapsing: PR-MS) ve relapsing remitting (RR) türlerinde elde edilen bilişsel özellikleri karşılaştırmaktır. Bu doğrultuda çalışmada MS türlerinin sırasıyla; dikkat, örtük ve açık bellek, üst- bellek süreçleri, genel yetenek ve duygudurum bozuklukları (depresyon ve kaygı) ile ilişkileri incelenmiştir. Araştırma 34 P-MS ve 41 RR-MS olmak üzere toplam 75 katılımcı üzerinde yürütülmüştür. Gruplara en az 1 en fazla 10 yıl önce MS tanısı almış olan hastalar dahil edilmiştir. Her grupta en az 15 kadın ve 15 erkek yer almıştır. Hasta gruplarını 25-50 yaşlarında, en az lise mezunu, İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalma başvuran MS hastaları oluşturmuştur. Bilişsel işlevleri ölçmede kullanılan nöropsikolojik testler ve klinik ölçekler sırasıyla; Raven Standart Progresif Matrisler Testi (RSPM), Stroop Testi TBAG Formu, Kelime Listesi Testi, Kelime Kökü Tamamlama Testi, Hamilton Depresyon Ölçeği ve Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri olmuştur. Dört test ve iki ölçekten toplam 15 puan elde edilmiştir. Testlere başlamadan önce her katılımcının Durumluk-Sürekli Kaygı Envanterini (STAI) doldurması istenmiştir. Kelime Listesi tek olarak, KKTT/Yapısal ile Stroop Testi TBAG Formu beraber, RSPM ile KKTT/Anlamsal beraber olmak üzere katılımcılara uygulanmıştır. İki testin olduğu oturumlarda testlerin sırası AB-BA deseni uyarınca düzenlenmiştir. Çok Değişkenli Varyans Analizi Tekniği (Multivariate Analysis of Variance: MANOVA) uygulanarak, hastalık grubunun ve cinsiyetin toplam 15 nöropsikolojik test puanına etkisi incelenmiştir. Hastalık grubunun (A) ve cinsiyetin (B) puanlar üzerinde temel veya ortak etkisinin olup olmadığı incelenmiştir. Aşın değerlere sahip olan 15 MS hastası (4 PP-MS ve 6 P-MS) analizlere dahil edilmemiştir. Grup değişkeninin, Stroop testinin STİ, ST3, ST4, ST5 puanlan, Kelime Listesi,m RSPM/Toplam, RSPM/Süre ve HDDÖ puanları üzerindeki temel etkisinin anlamlı olduğu, cinsiyetin ve cinsiyet ile hastalığın ortak etkisinin ise puanlar üzerinde anlamlı olmadığı görülmüştür. Tüm puanların bağımlı değişken olarak alındığı MANOVA sonuçlarında grup değişkenin anlamlı olarak etkilediği puanlara lojistik regresyon analizi uygulanmıştır. Geriye doğru eleme işleminin sonucunda modelde RSPM/Toplam, RSPM/Süre ve HDDÖ yer almıştır. Test puanları bir hastanın hangi MS grubundan olduğunu % 88.6 (RR-MS) duyarlık, % 80.0 (P-MS) seçililikle yordayabilmiştir. Model için hesaplanan toplam yordama oram ise % 84.6 olarak elde edilmiştir. Literatürle uyumlu olarak, mevcut çalışma, MS'nin iki farklı türünün genel yetenek (RSPM/Toplam puanı ile ölçülen), dikkat (ST ile ölçülen) ve bilgiyi işleme hızı (ST ve RSPM süre puanlan ile ölçülen) yönünden farklılaştığını göstermiştir. MS grubu, bellek performansını etkilememiştir. Bu doğrultuda, MS gruplarının açık bellek (KL ile ölçülen), örtük bellek (KKKT7 Anlamsal ve KKTT/ Yapısal ile ölçülen) ve üst-bellek süreçleri (Bilme Hissi ile ölçülen) açılarından benzer olduğu görülmüştür. Gruplar, kaygı düzeyleri yönünden farklılık göstermez iken, P-MS grubunun depresyon düzeyi, RR-MS grubundan yüksek olmuştur. Bu bulgu, MS üzerinde yapılacak ilerideki çalışmalarda depresyon düzeyinin kontrol edilmesi gerektiğini ortaya koymuştur. IV SUMMARY The aim of the present study was to compare the cognitive properties of two subtypes of multiple sclerosis (MS): progressive (primary progressive: PP-MS; secondary progressive: SP-MS; progressive relapsing: PR-MS) and relapsing remitting (RR-MS). The following cognitive functions were studied in relation to MS subtypes: attention, implicit and explicit memory, meta-memory functions, general ability and emotional status that included depression and anxiety. The study was conducted on 75 participants. Of these, 34 volunteer participants were in the P-MS subgroup and 41 were in the RR-MS subgroup. The duration of MS was between 1 and 10 years. In each group there were 15 males and 15 females. The age range of the participants varied between 25 and 50 years. All participants had at least a high school education. They were recruited from the Neurology Clinic of Cerrahpaşa Faculty of Medicine of Istanbul University. Cognitive functions were measured using 4 different neuropsychological tests and 2 clinical scales (1) Raven Standard Progressive Matrices (RSPM), (2) Stroop Test TBAG Form (ST), (3) Word List Test (WL), (4) Word-Stem-Completion (WSC), (5) Hamilton Depression Rating Scale (HDRS), (6) State-Trait Anxiety Inventory (STAI1 and STAI2). Altogether 15 scores were computed from these tests. Tests were administered by the same trained tester in the following groups: (1) STAI1 and STAI2, (2) WL and FOK, (3) ST and WSC/Physical, (4) RSPM and WSC/Semantic, (5) HDRS. When more than two tests were administered in the same session, order was counterbalanced.. The effect on 15 test scores of MS subgroup (P-MS, RR-MS) and sex (male, female) was studied using multivariate analysis of variance (MANOVA). Ten subjects were determined as outliers (4 in P-MS and 6 in RR-MS group); the data of these subjects were not included in any further analysis. MANOVA revealed a significant subgroup effect on the following test scores: ST1, ST3, ST4 and ST5,WL, RSPM/Total, RSPM/Duration and HDRS. The effect of sex and the interaction of subgroup and sex were not found significant. Logistic regression analysis was conducted on those scores where MANOVA revealed a significant subgroup effect. The model found through backward conditional logistic regression included RSPM/Total, RSPM/Duration and HDRS scores. Test scores could predict group membership with a sensitivity of 88.6 % (RR-MS), specificity of 80.0 % (P-MS) and overall true estimate of 84.6 %. As in the previous literature, the present study found that the two types of MS was discriminated on the basis of general ability (as assessed with RSPM/Total), attention (as assessed with ST) and speed of information processing (as assessed with the duration scores of ST and RSPM). Subgroup did not affect memory performance selectively. Accordingly, performance of the MS subgroups were similar with respect to explicit memory (as assessed with WL), implicit memory (as assessed with WSC/Physical and WSC/Semantic) and meta-memory (as assessed with FOK). While anxiety level of the MS subgroups were similar, depression of the P-MS subgroup was higher than that in the RR-MS subgroup showing that this affective state should be controlled in further studies on MS. 51

VII. ÖZET Behçet Hastalığı' nda ortaya çıkan nörolojik tutulumu tanımlamaya yönelik olgu bildirimleri ve küçük seri çalışmaları olmakla birlikte, büyük serilerle yapılmış çalışmalar az sayıdadır. Bu çalışmada geniş bir hasta serisinde Behçet Hastalığı' na bağlı nörolojik tutulumun klinik ve radyolojik özelliklerinin tanımlanması ve bu özelliklerin prognoz üzerindeki etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. Uluslararası Behçet Hastalığı (BH) tanı kriterlerine uyan ve nörolojik tutulumu olan hastalar çalışmaya dahil edilmiştir. Sübjektif nörolojik yakınmaları olup, klinik değerlendirme veya radyoloji ve beyin omurilik sıvısı (BOS) incelemeleri ile nörolojik tutulum gösterilemeyen hastalar çalışma dışı bırakılmıştır. Hastaların klinik, radyoloji ve BOS sonuçları arasındaki farklılıklar Ki-Kare veya Fischer kesin Ki-Kare yöntemleri ile araştırılmıştır. Kaplan-Meier metoduyla, BH süresine göre hastaların yaşam beklentisi analizi, nörolojik tutulum süresine göre de nörolojik özürlülük analizi yapılmıştır. Özürlülük ölçümünde Kurtzke' nin genişletilmiş özürlülük ölçütü kullanılmıştır. Hastaların demografik, klinik ve tanı özelliklerinin prognoz üzerindeki etkileri Cox regresyon analizi ile araştırılmıştır. Toplam 164 hastada erkek - kadın oranı; 3.92, ortalama BH başlangıç yaşı; 26.7±8.0, nörolojik tutuluma kadar geçen ortalama süre; 5.34±4.5 yıl olarak bulunmuştur. En sık başvuru nedeni başağrısıdır (%61.6) ve bunu motor belirti ve bulgular izlemektedir (%53.7). Radyolojik olarak (n: 111) hastaların %72.1' inde parenkimal tutulum, %11.7' sinde ise venöz sinüs trombozu (VST) izlenmiş, diğerleri normal bulunmuştur. BOS' ta (n:47); radyolojik olarak VST bulunan bütün olgularda sadece basınç artışı, inflamasyon bulunan bütün olgularda ise radyolojik olarak 42parenkimal tutulum olduğu izlenmiştir. Hastaların tanıları; VST (%12.2), parenkimal Nöro-Behçet sendromu (%75.6), optik nörit (%0.6), Psiko-Behçet sendromu (%0.6), radyoloji ve / veya BOS incelemeleri eksik olduğu için kesin tanı konulamayan ve epilepsi, periferik nöropati v.b. diğer tanılar (%11) şeklindedir. VST ve parenkimal Nöro-Behçet sendromu hiçbir zaman birlikte görülmemektedir. 10 yıllık yaşam beklentisi %95.7±2.1' dir ve bu sürede %45.1' inde orta veya ağır düzeyde özürlülük gelişmektedir. Başlangıçta serebellar bulguların olması, ilerleyici hastalık seyri ve parenkimal tutulum prognoz açısından olumsuz, başlangıçta başağrısı olması, VST ve hastalığın tek atakla sınırlı kalması ise olumlu etkenlerdir. Daha önceki çalışmalarda `iyi huylu` olduğu kabul edilen sadece başağrısı olan olgularda da radyolojik olarak parenkim tutulumu olabileceği gösterilmiştir. Behçet hastalarında görülen nörolojik tutulumun; klinik, radyolojik ve prognostik açıdan birbirinden tamamen farklı ve en sık karşılaşılan iki şekli olan VST ve parenkimal Nöro-Behçet sendromu' nün, etyo-patogenez açısından da farklı olması mümkündür. 43 58