Search

Hipertansiyon, oluşturduğu hedef organ hasarı ile dünyada önlenebilir ölüm nedenleri içerisinde ilk sırada yer almaktadır. Esansiyel hipertansiyonun fizyopatolojisinde rol alan Ürotensin-II'nin oksidatif mekanizmalarda da rolleri mevcuttur. Ürotensin-II davranışsal etkileri ile şizofreni, şizoaffektif bozukluk, obsesif kompulsif bozukluk gibi psikiyatrik hastalıklarda araştırılmıştır. Esansiyel hipertansiyona sıklıkla sekonder psikiyatrik hastalıklar eşlik eder. Bunun büyük çoğunluğunu anksiyete ve anksiyete bozuklukları oluşturmaktadır. Hipertansiyonu olan hastalarda anksiyete görülme sıklığı fazla olduğu gibi anksiyete, kan basıncında artışa yol açmaktadır. Protein S100B, serotonerjik nöronların major nörotrofik faktörüdür. Bu proteinin oksidatif stress, inflamatuar yanıt ve endotel disfonksiyonunda rol aldığı bulunmuştur. Bipolar bozukluk, major depresif bozukluk, şizofreni gibi hastalıklarda seviyeleri ve etkileri araştırılmaya çalışılmıştır. Bu çalışmada esansiyel hipertansiyon hastalarının anksiyete düzeyleri araştırılarak, anksiyete şiddetinin bahsedilen S100B ve Ürotensin-II protein seviyeleri üzerindeki etkisinin incelenmesi amaçlandı. Çalışmaya Fırat Üniversitesi Hastanesi Kardiyoloji Polikliniği'ne başvuran ve ayaktan tedavi gören, çalışma ölçütlerine uyan 153 hasta dahil edildi. Hastalara Sosyodemografik ve Klinik Veri Formu, Beck Anksiyete Ölçeği (BAÖ), Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) uygulandı, tansiyon ölçümleri sonrasında venöz kan örnekleri alındı. Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) yöntemi ile S100B ve Ürotensin-II düzeyleri ölçüldü. Sonuçların değerlendirilmesinde SPSS 22 istatistik programı kullanıldı.Hastaların BAÖ puanları ile Ürotensin-II seviyeleri arasında pozitif yönde anlamlı korelasyon saptanıldı (p=0.043) (r=0.16). Depresyonu olan grupla, olmayan grubun serum Ürotensin-II seviyeleri arasında istatiksel olarak anlamlı fark gözlendi (p=0.017). Hastaların Ürotensin-II seviyeleri ile S100B seviyeleri arasında pozitif yönde anlamlı korelasyon izlendi (p

Metabolik sendrom ve bununla ilişkili hastalıkların artan prevalansı, dünya üzerinde oldukça büyük bir problem teşkil etmektedir. İnsülin direnci sendromu olarak da adlandırılan metabolik sendrom, kardiyovasküler komplikasyonlar için büyük bir risk faktörü olmasından dolayı dünya üzerinde mortalite ve morbiditenin temel sebebi olarak karşımıza çıkmaktadır. Çalışmamızda AGEs-sRAGE oksidatif stres eksenindeki moleküler parametrelerin metabolik sendrom ile ilişkisini incelemek amaçlanmıştır. Metabolik sendrom tanısı alan (42 kadın, 18 erkek) ve almayan (50 kadın, 10 erkek) bireylerin demografik özellikleri, klinik, antropometrik ve biyokimyasal ölçümleri değerlendirilmiştir. Metabolik sendromu olan bireyler; kan bulguları, klinik özellikleri ve antropometrik ölçümleri ile Uluslararası Kolesterol Eğitim yetişkin tedavi paneli III (NCEP-ATP III) kriterlerine göre tespit edilmiştir. Serum AGEs, sRAGE, S-100, 4-HNE ve total tiyol parametrelerinin değerlendirilmesi Elisa ve spektrofotometrik esasa dayanan yöntem ile gerçekleştirilmiştir. Hasta bireylerin serum AGEs, S-100 ve 4-HNE düzeylerinin sağlıklı bireylere göre anlamlı şekilde artmış olduğu tespit edilmiştir. Serum sRAGE ve total tiyol düzeyleri yönünden ise anlamlı bir farklılık bulunamamıştır. İnsülin direnci olan bireylerin; gelişmeyen bireylere göre serum AGEs ve 4-HNE düzeylerinin artmış olduğu saptanmış; fakat gruplar arasında istatiksel açıdan anlamlı bir farklılık tespit edilememiştir. Hasta bireylerin sağlıklı bireylere göre serum açlık kan glukoz, trigliserit, total kolesterol, ALT, üre ve insülin düzeyleri ve HOMA-IR'nin anlamlı şekilde artmış, serum HDL-K düzeyinin ise azalmış olduğu gözlemlenmiştir. Bu araştırmada serum AGEs, S-100 ve 4-HNE düzeylerindeki artışın metabolik sendrom gelişimi açısından önemli belirteçler olabileceği düşünülmektedir. Metabolik sendrom ve insülin rezistansında AGE-RAGE oksidatif stres eksenindeki moleküler parametrelerin değerlendirilmesinin; gerek metabolik sendrom ve ilgili hastalık patojenezlerinin aydınlatılmasına katkı sağlamak, gerekse bu parametrelerin patofizyolojik rollerinin açığa çıkarılmasına ilişkin araştırmalara destek olmak adına büyük önem taşıdığı düşüncesindeyiz. The increasing prevalence of the metabolic syndrome and its associated diseases is a major problem worldwide. Metabolic syndrome, also called insulin resistance syndrome, is a major risk factor for cardiovascular complications and is the main cause of mortality and morbidity worldwide. In our study, we aimed to investigate the relationship between AGEs-sRAGE oxidative stress axis and molecular parameters in metabolic syndrome. Demographic characteristics, clinical, anthropometric and biochemical measurements of individuals with and without metabolic syndrome (42 females, 18 males) and (50 females, 10 males) were evaluated. İndividuals with metabolic syndrome; blood findings, clinical characteristics and anthropometric measurements were determined according to the National Cholesterol Education Program (NCEP-ATP III) criteria. Serum AGEs, sRAGE, S-100, 4-HNE and total thiol levels were measured by using ELISA kits. Serum AGEs, S-100 and 4-HNE levels were found statistically higher in patients compared to healthy individuals. There were no statistically significant difference in sRAGE and total thiol levels between groups. Despite higher AGEs and 4-HNE levels in individuals with insulin resistance, there was no statistically difference between groups. Serum fasting blood glucose, triglycerides, total cholesterol, ALT, urea and insulin levels and HOMA-IR found increased while HDL-C levels were decreased in individuals with MetS compared to without MetS. In this study; it has been thought that serum AGEs, S-100 and 4-HNE levels may be important indicators in terms of MetS development. In this area; performing prospective studies including more individuals has been seen as an important therapeutic goal. Evaluation of parameters; We believe that is of great importance to evaluate these parameters both to contribute to the elucidation of metabolic syndrome and related disease pathogenesis and to support the researches on revealing the pathophysiological roles of these parameters. 109

Giriş ve amaç: Travmatik beyin hasarı tüm dünyada yaygındır ve ölüm, kalıcı veya geçicisakatlıklara sebep olmaktadır. TBH mekanizmalarından birincisi travma esnasında ortaya çıkanprimer hasardır. Sekonder beyin hasarı genellikle travmayı takip eden saatler veya günlerboyunca süren hücresel ve moleküler hasarla ilgilidir. Sekonder hasar mekanizmaları olaraknörotransmitter aracılı eksitotoksisite, elektrolit dengesizliği, mitokondriyal disfonksiyon,nöroinflamasyon, apoptoz, vazospazm, fokal mikrovasküler tıkanıklık araştırılmaktadır. Yeniçalışmalarda papaverinin RAGE reseptör inhibisyonu ve apoptoz yolaklarından Nf-KB yolakinhibisyonu ile mikroglial aktivasyonu baskıladığı gösterilmiştir. Bu sayede papaverinintravmada sekonder hasar sonucu oluşan apoptoz ve nöroinflamasyon üzerine etkili bir ajanolabileceği düşünülmüştür. S100B RAGE reseptörü üzerinden mikromolar düzeylerde nöron,astrosit ve mikrogliada apoptoz ve inflamasyonu uyarır ve prognostiktir. Bu çalışmada, farekafa travması modelinde intraperitoneal papaverin uygulamasının travmanın 24.saatinde nöroinflamasyon ve nöroproteksiyon üzerindeki etkilerinin incelenmesi, davranıştestleri ile post travmatik anksiyete ve depresyona etkilerinin değerlendirilmesi ve gruplar arasıserum S100B seviyelerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada her grupta 7 adet (n=7) olacak şekilde toplam 28 adet erkekSwiss albino fare kullanılmıştır. Gruplar Sham grubu, travma grubu, travma ve papaverinuygulanan grup ve sadece papaverin uygulanan grup olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır. Farelereizofluran anestezisi altında 9 cm yükseklikten 80 gr serbest ağırlık düşürülerek kafa travmasımodeli oluşturulmuştur. Travmadan yarım saat sonra kontrol grubuna intraperitoneal serumfizyolojik, deney gruplarına ise 40 mg/kg papaverin intraperitoneal olarak uygulanmıştır. Tümgrupların sakrifikasyon öncesi davranış deneyleri yapılmış. 24. saatin sonunda fareler sakrifiyeedilerek beyin dokularındaki histopatolojik ve immunhistokimyasal bulgular ve serum 100bdüzeyleri gruplar arası karşılaştırılmıştır.Bulgular: Travma grubunda sham grubuna göre RAGE işaretli hücre sayısı artmıştır (p

Amaç: Formaldehit (FA) gerek kimyasal yapısı gerek dokulardaki etkileşimi sonucu çeşitli sistem organlarını olumsuz etkilemektedir. Çalışmamızda TUNEL işlemi ile dokulardaki apoptotik hücre sayı indeksini inceleyerek ve düşük doz ile yüksek doz formaldehite subkronik olarak maruz bırakılan sıçanlarda, BDNF ve S100B proteinlerinin hem morfolojik yöntemlerle hem de doku ve serum elisasında düzeylerine bakılarak FA'nın etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmamızda kontrol grubu (266,88 gr±12,66) (N: 8), düşük doz FA (257,29 gr±5,42) (N: 8) ve yüksek doz FA (239,40 gr±35,28) (N: 8) inhale ettrilen grup olmak üzere toplamda 24 adet Wistar albino türü sıçan kullanılmıştır. Kontrol grubuna (K.G.) sadece normal hava verilirken düşük doz deney grubu (D.D.G.) için ortalama 1ppm, yüksek doz deney grubu (Y.D.G.) için ise ortalama 10 ppm FA inhale ettirilmiştir. Deneyde hayvanlar, FA'ya haftanın 5 günü, günlük 4'er saat olacak şekilde toplamda 12 hafta boyunca maruz bırakılmışlardır. Deney sonunda hayvanlar sakrifiye edilerek kanları ve beyin dokuları alınmıştır. Her hayvanın bir hemisferi morfolojik çalışma için diğer hemisferi biyokimya için ayrılmıştır. Morfolojik çalışmada dokuda hemotoksilen- eozin boyaması ile immünohistokimyasal analizi yapılmıştır. İmmünohistokimya için beyin dokusunun ilgili bölümlerinde (cortex, thalamus ve hippocampus) BDNF ve S100B proteinlerinin ekspirasyonuna ve apoptotik hücre sayı indeksine bakılmıştır. Biyokimya analizinde de serumda ve beyin dokusunda belirlenen bölgelerde (cortex, thalamus ve hippocampus) BDNF ile S100B proteinlerinin seviyelerine bakılmıştır. Bulgular: Çalışmamızda yüksek doz FA inhale ettirilen hayvanların ağırlıklarında K.G. ve D.D.G. hayvanların ağırlıklarına göre anlamlı azalma görülmüştür (p˂0,05). İmmünohistokimyasal analizde BDNF işaretlemesine bakıldığında cortex'te K.G. ile D.D.G. arasında anlamlı bir fark tespit edilmiştir (p˂0,05). Thalamus'ta ve hippocampus'te ise K.G. ile hem D.D.G. hem de Y.D.G. arasında anlamlı farklılık gözlenmiştir (p˂0,05). Aynı şekilde immünohistokimya analizinde cortex'te S100B işaretlemesinde, Y.D.G. ile K.G. ve D.D.G. arasında anlamlı bir farklılık bulunmuştur (p˂0,05). Thalamus ve hippocampus'te ise D.D.G. ile Y.D.G. arasında anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p˂0,05). Serum ve dokuda BDNF ile S100B elisa testlerinde hiçbir grupta anlamlı bir farklılık bulunmamıştır (p˃0,05). Sonuç: Çalışmamızda, hem morfolojik hem biyokimyasal analizlerden elde ettiğimiz sonuçlar çerçevesinde sağlıklı beyin dokusunda BDNF değerleri, hasarın fazla olduğunu düşündüğümüz Y.D.G.'de ise S100B değerleri daha yüksek bulunarak, FA'nın beyin dokusu üzerindeki hasarını nöronal ölümün yanısıra protein düzeyinde de olabileceği gösterilmiştir. Böylece FA'nın beyin dokusu üzerinde ciddi hasara yol açabileceği tespit edilmiştir.Anahtar Kelimeler: Formaldehit, BDNF, S100B, rat Purpose: Formaldehyde (FA) has a negative effect on various system organs as a result of its chemical structure and its interaction in tissues. The aim of this study was to investigate the effect of FA on both BDNF and S100B proteins in rats with subchronic exposure to low and high dose formaldehyde by morphological methods, their levels in tissue and serum ELISA levels by examining the apoptotic cell number index in tissues using TUNEL procedure.Method: In our study, the control group (266,88 g ± 12,66) (N: 8), low dose FA (257,29 g ± 5,42) (N: 8) and high dose FA (239,40 g ± 35,28) (N: 8) a total of 24 Wistar albino rats were used. Control group (C.G) inhaled only air, low dose experimental group (L.D.G) inhaled an average of 1ppm and high dose group (H.D.G) inhaled an average of 10ppm FA. In the experiment, animals were exposed to FA for 4 hours per day, 5 days per week a total of 12 weeks. At the end of the experiment, animals were sacrificed and blood and brain tissues were taken.One hemisphere of each animal is reserved for biochemical studies and other for morphological studies. Immunohistochemical analysis with hemotoxylin-eosin staining was perfomed as morphological study. The expiration rates of BDNF and S100B proteins and the apoptotic cell number index was examined in the relevant sections of brain tissue (cortex, thalamus and hippocampus). In biochemical analysis, the levels of BDNF and S100B proteins were determined in serum and in identified brain tissues (cortex, thalamus and hippocampus).Results: In our study there was a significant decrease of weight in animals that inhaled high dose FA in relative to the weights of C.G and L.D.G (p0.05). Conclusion: In our study, BDNF protein levels was found to be high in healthy brain tissues in both morphological and biochemical studies. In contrast, on brain tissues that belongs to H.D.G which we considered as damaged at high rate, the S100B levels were found higher. It has been shown that FA's damage to the nervous system may be due to damage on protein level as well as neuronal death. Therefore, FA has been found to cause serious damage to nervous system.Key words: Formaldehyde, BDNF, S100B, rat 97

Epilepsi; kortikal nöronlardaki anormal ve aşırı elektriksel deşarj sonucu ortaya çıkan, ani ve tekrarlayıcı tanımlanabilen bir olayla tetiklenmemiş nöbetlerle karakterize bir hastalıktır. Epilepsi hastalığı tüm dünyada yaygın bir şekilde görülür. Hiçbir etnik fark, cinsiyet ayrımı, yaş sınırı ve sosyal sınıf tanımayıp, dünyada 50 milyon insanı etkilediği tahmin edilmektedir. Epilepsi tedavisinde çeşitli antiepileptik ilaçlar kullanılmaktadır. Bunlardan bazıları benzodiazepin, GABA (Gama aminobütirik asit) analogları ve hormonlardır. Epilepsi tedavisinde kullanılan diğer bir antiepileptik ilaç valproik asittir. Ancak valproik asitin gebelikte kullanılımı çok önemli yan etkilere neden olmaktadır. En önemli yan etkileri; spina bifida, myelomeningosel gibi nöral tüp defektleri, kol ve bacak malformasyonları, dudak yarığı, kardiyovasküler malformasyonlar ve fasiyel dismorfizimdir. Bu verilerden yola çıkarak bu çalışmada gebe sıçanlarda valproik asitin kullanımına bağlı olarak fetüste oluşabilecek nöral tüp defektlerine ve/veya diğer konjenital malformasyonlara, merkezi sinir sistemi hasarına kemik iliği kaynaklı mezenkimal kök hücrelerin etkinliğini araştırmayı hedefledik. Çalışmamızda 24 erişkin “Wistar Albino” dişi sıçan gebeliklerinin 9. günlerinde deney ve kontrol olmak üzere 2 farklı gruba ayrıldı. Deney grubundaki gebeliklerinin 9. gününde olan 16 sıçanın 8’ine subkutan yolla valproik asit (VPA) enjekte edilirken diğer 8’ine ise hem VPA (subkutanöz) hem de sıçan kemik iliğinden elde ettiğimiz mezenkimal kök hücreler aynı gün kuyruk veninden enjekte edildi. Kontrol grubunda olan 8 sıçana ise gebeliklerinin 9. gününde kuyruk veninden Phosphate Buffered Saline (PBS) verildi. Çalışmaya dahil edilen 24 adet “Wistar Albino” cinsi gebe sıçandan gebeliklerinin 21. gününde alınan fetüslerin beyin ve omurilikleri çıkarıldı. Tespit edildikten sonra bu dokular Hematoksilen&Eozin ve Toluidin Blue O boyaları ile histokimyasal; S100b ile immunohistokimyasal olarak incelendi. KABUL VE ONAY SAYFASI i TEŞEKKÜR ii İÇİNDEKİLER iii SİMGELER VE KISALTMALAR DİZİNİ ix ŞEKİLLER DİZİNİ x RESİMLER DİZİNİ xii TABLOLAR DİZİNİ xv EKLER DİZİNİ xvi ÖZET xvii ABSTRACT xviii 1. GİRİŞ 1 2. GENEL BİLGİLER 3 2.1. Epilepsi 3 2.1.1. Epilepsi Sendromları Uluslararası Sınıflandırılması 4 2.1.2. Epilepsi Tedavisinde Kullanılan İlaçlar ve Etki Mekanizmaları 4 2.2. Valproik Asit 5 2.2.1. Valproik Asitin Etki Mekanizması 5 2.3. Sinir Sistemi Embriyolojisi 6 2.3.1. Embriyonik Germ Tabakalarının Oluşumu 6 2.3.2. Notokord Oluşumu 9 2.3.3. Nörulasyon ve Nöral Tüp Oluşumu 11 2.3.4. Nöral Krest Oluşumu 12 2.3.5. Somitlerin Gelişimi 13 2.3.6. Somitlerin Farklanması 14 2.4. Anormal Nörulasyon Sonucu Embriyoda Meydana Gelen Defektler 15 2.4.1. Nöral Tüp Defektleri 15 2.5. Merkezi Sinir Sistemi 16 2.5.1. Merkezi Sinir Sisteminin Organizasyonu 16 2.5.2. Beynin Yapısı 17 2.5.2.1. Glia Hücreleri 18 2.5.2.1.1. Astrositler 18 2.5.2.1.1.1. Fibröz astrositler 18 2.5.2.1.1.2. Protoplazmik astrositler 19 2.5.2.1.2. Oligodendrositler 19 2.5.2.1.3. Ependim hücreleri 19 2.5.2.1.4. Mikroglialar 19 2.5.3. Omuriliğin Yapısı 20 2.5.4. Merkezi Sinir Sistemi Histolojisi 21 2.5.4.1. Meninksler 21 2.5.4.1.1. Dura mater 21 2.5.4.1.2. Araknoid 21 2.5.4.1.3. Pia Mater 22 2.5.4.2. Koroid pleksus ve beyin-omurilik sıvısı/serebrospinal sıvı 22 2.6. Merkezi Sinir Sistemi Embriyolojisi 23 2.6.1. Omuriliğin Gelişimi 23 2.6.2. Meninkslerin Gelişimi 24 2.6.3. Beynin Gelişimi 24 2.6.3.1. Rombensefalon: Arka beyin 24 2.6.3.2. Myelensefalon 25 2.6.3.3. Metensefalon 25 2.6.3.4. Mezensefalon (Orta beyin) 26 2.6.3.5. Prosensefalon (Ön beyin) 26 2.6.3.6. Diensefalon 26 2.6.3.7. Telensefalon 27 2.7. Sıçanda Sinir Sisteminin Kökeni ve Anatomisi 27 2.8. Beyine Özgü Bazı Belirteçler ve Biyokimyasal Özellikleri 28 2.8.1. 14-3-3 Protein Ailesi 28 2.8.2. 14-3-2 Protein Ailesi (NSE) Nöron Spesifik Enolaz 28 2.8.3. S100 28 2.8.3.1. S100b 29 2.8.4. Glial Fibriler Asidik Protein (GFAP) 29 2.8.5. Miyelin bazik proteini (MBP) 30 2.8.6. N-asetil-L-aspartat (NAA) 30 2.9. Kök Hücre 30 2.9.1. Farklılaşma Kapasitelerine Göre Kök Hücreler 31 2.9.2. Elde Edildikleri Kaynaklarına Göre Kök Hücreler 32 2.9.2.1. Embriyonik olmayan kök hücreler 33 2.9.2.1.1. Mezenkimal kök hücreler (MKH) 33 2.9.3. Mezenkimal Kök Hücrelerin Karakterizasyonu 35 2.9.4. Mezenkimal Kök Hücrelerin İmmünolojik Özellikleri 35 2.9.5. Kemik İliği Kökenli Kök Hücreler (BM_MSCs) 35 2.9.6. Mezenkimal Kök Hücrelerin Klinikte Tercih edilme Nedenleri 36 2.9.7. Mezenkimal Kök Hücre Belirteçleri 36 3. GEREÇ VE YÖNTEM 38 3.1. Kullanılan Deney Hayvanları ve Deney Grupları 38 3.1.1. Deney Grupları 38 3.2. Sıçan Kemik İliği Kökenli Mezenkimal Kök Hücre Elde Edilmesi 39 3.2.1. Hücre Kültür İşlemleri 39 3.2.1.1. RFP (Red Fluorescent Protein) ile mezenkimal kök hücrelerin işaretlenmesi 40 3.2.1.2. Hücre canlılık testi 40 3.2.1.3. Mezenkimal kök hücrelerin akım sitometrik analizi 40 3.3. İmmünofloresan İnceleme 41 3.4. Dokuların Elde Edilmesi 41 3.5. Işık Mikroskobik İnceleme için Dokuların Takibi 42 3.5.1. Hematoksilen & Eozin Boyama Protokolü 42 3.5.2. Toluidine Blue O Boyama Protokolü 43 3.6. İmmünohistokimyasal Boyama 43 4. BULGULAR 46 4.1. Hücre Kültürü ve İmmünofenotiplendirilmesi 46 4.1.1. Sıçan Kemikiliğinden İzole Edilmiş Mezenkimal Kök Hücrelerin Kültürü ve İmmünofenotiplendirilmesi 46 4.1.2. Kök Hücre Belirteçleri Kullanılarak Akım Sitometri İle Hücrelerin Mezenkimal Kök Hücre Olduğunun Gösterilmesi 47 4.1.3. Kemikiliği Kaynaklı Mezenkimal Kök Hücre Varlığının RFP ile ölçülmesi 49 4.2. Kontrol Grubu Beyin Dokusu Hematoksilen Eozin Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 51 4.3. VPA Grubu Beyin Dokusu Hematoksilen Eozin Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 52 4.4. VPA Grubu Beyin Dokusu Hemotoksilen Eozin Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 54 4.5. Kontrol Grubu Omurilik Dokusu Servikal Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 55 4.6. Kontrol Grubu Omurilik Dokusu Torakal bölge Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 58 4.7. Kontrol Grubu Omurilik Dokusu Lumbar bölge Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 60 4.8. Kontrol Grubu Omurilik Dokusu Sakral bölge Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 63 4.9. VPA Grubu Omurilik Dokusu Servikal bölge Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 65 4.10. VPA Grubu Omurilik Dokusu Torakal bölge Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmünohistokimyasal Bulguları 68 4.11. VPA Grubu Omurilik Dokusu Lumbar Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 70 4.12. VPA Grubu Omurilik Dokusu Sakral Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 73 4.13. VPA+Kök Grubu Omurilik Dokusu Servikal Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 75 4.14. VPA+Kök Grubu Omurilik Dokusu Torakal Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 78 4.15. VPA+Kök Grubu Omurilik Dokusu Lumbar Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 80 4.16. VPA+Kök Grubu Omurilik Dokusu Sakral Bölge Hematoksilen Eozin ve Toluidin Blue O Histokimyasal ve S100b İmmunohistokimyasal Bulguları 83 4.17. Histolojik Bulgular 85 4.17.1. Beyin Dokusu Hemotoksilen Eozin Histokimyasal, İmmünohistokimyal Bulguları 85 4.17.2. Omurilik Dokusu Hemotoksilen Eozin ve Toluidin Blue Histokimyasal Bulguları 86 4.17.2.1. S100-Beta İmmünohistokimya boyama bulguları 87 4.18. Makroskobik Bulgular 88 4.19. İstatistiksel Analiz 89 5. TARTIŞMA 93 6. SONUÇLAR VE ÖNERİLER 95 KAYNAKLAR 96 EKLER 100 ÖZGEÇMİŞ 104

6. ÖZETMAJOR DEPRESİF BOZUKLUK TANILI HASTALARDA GLİAL PATOGENEZİN BİYOKİMYASAL GÖSTERGELERİ: S100B ve NÖRON SPESİFİK ENOLAZ DÜZEYLERİNİN TEDAVİ YANITI İLE İLİŞKİSİ Son yıllarda major depresif bozukluk patogenezinde glial patoloji ve nöroplastisite üzerine araştırmaların yoğunlaştığı görülmektedir. Hastalığın tanısında, prognozunda, tedavi yanıtını öngörmede biyobelirteçlerin kullanılabileceği düşünülmektedir. Bu sebeple MDB'a özgü olarak S100B ve nöron spesif enolazın biyobelirteç olup olamayacağı ile ilgili çalışmalar yapılmaktadır. Ayrıca S100B düzeylerinin tedavi yanıtını öngörebileceği ileri sürülmektedir. Bu çalışmada, MDB tanılı hastalar ile sağlıklı kontroller arasında serum S100B ve NSE düzeylerini karşılaştırmayı, ayrıca başlangıç serum S100B düzeyleri ile tedavi yanıtı arasında ilişki olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Bu çalışmada major depresif bozukluk tanısı olan 42 hasta (n=42) ile ruhsal hastalık öyküsü olmayan 41 sağlıklı kontrol (n=41) arasında serum S100B ve NSE düzeyleri karşılaştırılmış; ayrıca hastaların başlangıç S100B düzeylerindeki değişim ölçülmüş ve tedavi yanıtı ile ilişkisi araştırılmıştır. Serum S100B ve NSE düzeyleri aynı koşullarda elektrokemiluminesans test yöntemi ile ölçülmüştür. Hastaların serum S100B düzeyleri sağlıklı kontrollere göre anlamlı düşük bulunmuş olup yineleyen ataklarda azalma olduğu saptandı. Serum NSE düzeylerinde anlamlı fark saptanmadı. Antidepresan tedavi sonrası hastaların S100B düzeylerinde yükselme olup istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. NSE düzeylerinde anlamlı değişiklik yoktu. Remisyona giren hastaların S100B düzeyleri daha fazla yükselmiş olup bu artış istatistiksel olarak anlamlılığa meyilliydi. Depresyonda glial hücrelerin nöroplastisitede önemli rol oynadığıyla ilgili çalışmalar bulunmaktadır. Literatürde S100B düzeyleri ve antidepresan tedavi yanıtı ile ilişkisini inceleyen az sayıda çalışma bulunmaktadır. Klinik çalışmalarda farklı sonuçlar bulunması ve az sayıda çalışma olması nedeniyle çalışmamızın literatüre katkı sağladığını düşünmekteyiz. Bu alanda mekanizmaların tam olarak aydınlatılması için geniş örneklemli çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır. 7. SUMMARYGLİAL PATHOGENESIS BIOCHEMICAL INDICATORS IN PATIENTS WITH MAJOR DEPRESSIVE DISORDER: RELATIONSHIP BETWEEN S100B AND NEURON SPECIFIC ENOLAZ LEVELS In recent years, research on glial pathology and neuroplasticity has been intensified in the pathogenesis of major depressive disorder. It is thought that biomarkers can be used to diagnose the disease, to predict the prognosis, and to anticipate the response of the treatment. For this reason, studies are being conducted on whether serum S100B and neuron-specific enolase levels can be biomarkers. It is also suggested that S100B levels may predict treatment response. In this study, we aimed to compare serum S100B and NSE levels between patients with major depressive disorder and healthy controls, and to investigate whether there is a correlation between initial serum S100B levels and treatment response. In this study, serum S100B and NSE levels were compared between 42 patients with major depressive disorder (n = 42) and 41 healthy controls with no history of mental illness (n = 41); the change in baseline S100B levels of patients was also measured and the relationship with treatment response was investigated. Serum S100B and NSE levels were measured by electrochemiluminescence assay method under the same conditions. Serum S100B levels of the patients were significantly lower than those of healthy controls and it was found that there was a decrease in recurrent attacks. Serum NSE levels were not significantly different. Serum S100B levels were elevated in patients after antidepressant treatment and this increase was not statistically significant. There was no significant change in NSE levels. The S100B levels of the patients entering the remission increased more and this increase tended to be statistically significant. There are studies in the literature that glial cells play an important role in neuroplasticity in depression. We think that our study has contributed significantly to the literature because of the different results and few studies in clinical trials. Broader sampled studies are needed to fully illuminate these field devices. 95

Giriş : Glutamat santral sinir sisteminde en yaygın bulunan eksitatorik nörotransmitterdir ve Alzheimer hastalığı , iskemik hasar, amiyotrofik lateral skleroz gibi hastlıkların patogenezinde yer almaktadır. Metforminin santral sinir sistemi üzerinde koruyucu etkilerinin olduğu ileri sürülmektedir. Bu etkilerinin temel mekanizmaları henüz açıklığa kavuşmamıştır.Glukojen sentaz kinaz-3 beta (GSK-3β)'nın inhibisyonuyla metforminin etkilerinin birbirine benzerlik göstermesi metforminin söz konusu etkilerini GSK-3β modülasyonu ile yapabileceğini düşündürmüştür. Diğer taraftan çinko, GSK-3β üzerinde inhibisyon yaratan önemli bir eser elementtir.Amaç : Araştırmamızda, sıçanlarda glutamat ile oluşturulan nörotoksisiteye metforminin nörotrofik etkisi ve olası nörotrofik etkide GSK-3β'nın ve çinkonun rolü araştırıldı.Gereç ve Yöntem : 40 adet erişkin erkek sıçan 5 gruba ayrıldı; Kontrol , Glutamat, Metformin+Glutamat, Çinko Eksikliği+Glutamat, Çinko Eksikliği+Metformin+Glutamat. Metformin 34 gün süreyle verildi. 35. gün D-glutamik asit uygulandı.Takiben 3 gün sonra anesteziye sıçanlardan alınan beyin dokusu örneklerinde nörodejenerasyon histopatolojik; nörorejenerasyon immünohistokimyasal olarak değerlendirildi. Bulgular kanda ve beyin dokusunda bakılan GSK-3β ve oksidatif stres parametrelerinin düzeyleriyle ilişkili olarak irdelendi.Bulgular : Çinkodan yetersiz diyetle beslenen sıçanlarda nörodejenerasyonun derecesi yüksekti. Nörodejenerasyonun gözlendiği gruplarda sıçanların kan ve beyin dokusunda GSK-3β düzeylerinde artışlar saptandı. Metformin verilen gruplarda nörodejenerasyonun azaldığı; nörorejenerasyonun arttığı gözlendi. Bu gruplarda kan ve beyin dokusunda GSK-3β ve oksidatif stres parametrelerinde azalmalar, anti-oksidan parametrelerde artışlar gözlendi. Metforminin yetersiz çinko diyeti ile beslenen sıçanlarda protektif ve rejeneratif etkilerinin, normal diyet ile beslenen sıçanlardan daha az olduğu belirlendi.Sonuç : Metformin nöroprotektif ve nörorejeneratif etkilerini, GSK-3β 'nin ekspresyonunu ve/veya aktivasyonunu çeşitli yolaklarla indirekt ve /veya direkt olarak azaltarak gösterebilir. Metforminin nöroprotektif ve nörorejeneratif etkisinde çinko iyonu önemli rol oynayabilir. Glutamate is the most common excitatory neurotransmitter in the central nervous system(CNS) and involved in the pathogenesis of diseases such as Alzheimer's disease, ischemic injury, amyotrophic lateral sclerosis.Metformin has been suggested to have protective effects on the CNS. Mechanisms of these effects have not yet been clarified.The similarity of the effects of metformin with the inhibition of GSK-3β suggests that metformin may moduate GSK-3β. On the other hand, zinc is an important trace element that inhibits GSK-3β.In our study, the neurotrophic effect of metformin on glutamate-induced neurotoxicity in rats and the role of GSK-3β and zinc in these neurotrophic effects were investigated.Forty adult male rats were divided into 5 groups; Control, Glutamate, Metformin+Glutamate, Zinc Deficiency+Glutamate, Zinc Deficiency+Metformin+Glutamate. Metformin was given for 34 days. D-glutamic acid was administered on the 35th day. Neurodegeneration was examined histopathologically and neuroregeneration was evaluated immunohistochemically in brain tissue samples taken from anesthetic rats. The findings were examined in relation to levels of GSK-3β and oxidative stress parameters observed in brain tissue and blood.Neurodegeneration was higher in rats fed with inadequate zinc diet. GSK-3β levels were increased in groups with neurodegeneration. Decreased neurodegeneration and increased neuroregeneration; decreased GSK-3β and oxidative stress parameters, increased antioxidant parameters was obsereved in groups treated with metformin. Metformin had less protective and regenerative effects in rats fed with inadequate zinc diet.Metformin may demonstrate neuroprotective and neuroregenerative effects by reducing expression of GSK-3β. Zinc may play an important role in neuroprotective and neuroregenerative effects of metformin. 104

Diyabette depresyon ve anksiyete gibi nöropsikiyatrik hastalıklar sıklıkla gözlenmektedir. Çeşitli çalışmalarda depresyon ve anskiyete ile ilişkili beyin alanları olan hipokampüs ve prefrontal korteks (PFC)'de advanced glycation end product (AGE) düzeylerinin arttığı gösterilmiştir. Amacımız diyabetik sıçanlarda antioksidan ve antiinflamatuar etkileri bilinen melatoninin anksiyete ve depresyon benzeri davranış ile hipokampüs ve PFC'de AGE ve S100 kalsiyum bağlayıcı protein B (S100B) düzeyleri üzerine etkisini incelemektir. Çalışmamızda 36 adet erkek Wistar-Albino cinsi sıçan kullanıldı ve streptozotosin (STZ) (60 mg / kg) ile diyabet oluşturulduktan sonra 4 hafta süre ile melatonin (10mg/kg) uygulandı. Hayvanlar; 1) diyabet+melatonin uygulanan grup (n:10), 2) diyabetik kontrol (n:10), 3) normoglisemik kontrol (n:8), 4) normoglisemik+ melatonin uygulanan grup (n:8) olacak şekilde 4 gruba ayrıldı. Tüm gruplara, elevated plus maze (EPM) testi ve zorlu yüzme testi (FST) uygulanarak anksiyete ve depresyon benzeri davranışları test edildi. AGE ve S100B düzeyleri alınan hipokampüs ve PFC örneklerinden ELISA ile ölçüldü. Gruplar arasındaki farklar Kruskal-Wallis ile, ardından post-hoc Bonferroni testi ile gruplar içindeki farklar değerlendirildi. Davranış testlerinin sonuçlarına göre diyabetik sıçanlarda anksiyete ve depresyon benzeri davranışların arttığı fakat melatonin uygulanan diyabetik sıçanlarda her iki davranışın da azaldığı görülmüştür. Çalışmamızda diyabetle PFC'de ve hipokampüste AGE düzeylerinin arttığı, S100B içeriğinin ise azaldığı görülmüştür. Diyabette melatonin uygulaması ile bu alanlardaki AGE düzeylerini azalttığı ve S100B seviyelerinin ise korunduğu saptanmıştır. Sonuç olarak, diyabet ile ilgili davranış değişiklikleri melatonin ile engellenebilmiştir. Melatoninin antidepresan ve anksiyolitik etkilerini beyin dokularında AGE düzeylerini düşürerek ve S100B düzeylerini koruyarak oluşturduğu ilk kez çalışmamızda gösterildi. Neuropsychiatric diseases such as depression and anxiety are frequently observed in diabetes. Several studies have shown increased levels of AGE in hippocampus and prefrontal cortex, which are brain areas and associated with depression and anxiety. Our aim is to investigate the effects of melatonin, which is known with its antioxidant and anti-inflammatory effects, on anxiety and depression-like behavior and AGE and S100 calcium binding B protein (S100B) levels in hippocampus and prefrontal cortex (PFC) in diabetic rats. In our study, 36 male Wistar-Albino rats were used and after they were made diabetic by using streptozotocin (STZ) (60 mg / kg), for a period of four weeks melatonin (10 mg / kg) was administered. Animals are divided in four groups; 1) the group which are administered diabetes+ melatonin (n:10), 2) diabetic control group (n:10), 3) normoglycemic control group (n:8), 4) normoglycemic + melatonin treated group (n:8). By applying an elevated plus maze (EPM) test and a forced swimming test (FST) anxiety and depression-like behaviors were tested in all groups. AGE and S100B levels were measured from the samples taken from the hippocampus and PFC. Differences between groups were evaluated with Kruskal-Wallis followed by a post-hoc Bonferroni test to evaluate the differences with in the groups. The results of the behavioral tests have shown that in diabetic rats, anxiety and depression-like behaviors increased however in diabetic rats which are administered melatonin both behaviors decreased. In our study, prefrontal cortexes and hypocampal AGE levels increased, while S100B content decreased with diabetes. It was determined that melatonin administration decreased the levels of AGE in these areas and the S100B levels were kept protected. As a result, behavioral changes associated with diabetes could be prevented by melatonin. We have shown for the first time that antidepressive and anxiolytic effects of melatonin occur by reducing brain tissue AGE levels and maintaining S100B levels. 88

Ailevi Akdeniz ateşi(AAA) ülkemizde sık görülen otoinflamatuvar bir hastalıktır. Ataklar ve remisyonlar halinde seyretmektedir, fakat hastaların üçte birinde subklinik inflamasyonu düşündürür şekilde en az bir akut faz reaktanı(AFR)nda yükseklik saptanmaktadır. AAA' nin en önemli komplikasyonu amiloidoz gelişimidir. Yeni çalışılmaya başlanan belirteçlerin subklinik inflamasyonu saptamada etkili olup olmadığıyla ilgili elimizde yeterli veriler yoktur. Bu çalışmada atak döneminde yeni çalışılmaya başlanan belirteçlerin eskilerine göre daha fazla hastada yükselip yükselmediği ve subklinik inflamasyonu tayin etmede yeni AFRlarının CRP kadar etkili olup olmadığının incelenmesi, sağlıklı ve hasta kişilerde AFRlarının ayırt ettirici rolünün saptanması amaçlanmıştır. Çalışmaya AAA hastalığı olan 60 hasta alındı. Sağlıklı gönüllü sayısı 30 idi. Hasta ve sağlıklı gönüllülerde SAA, S100A12, CRP, fibrinojen ve beyaz küre değerleri karşılaştırıldı. Sonuç olarak SAA ve S100A12 düzeyleri hasta ve sağlıklı kişileri göstermede istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermektedir. Ancak bu belirteçlerin atak dönemi ve atak dışı dönemi ayırt etmede etkili olmadığı görülmektedir. Atak dönemi sırasında en fazla oranda CRP yüksekliği saptanmaktadır. CRP' nin normal saptandığı hastaların bir kısmında SAA ve S100A12 yüksek saptanmaktadır. Dolayısıyla persistan akut faz yüksekliğini tayin etmekte birden fazla akut faz reaktanının aynı anda kullanılması gerekebilir. Ancak persistan akut faz yüksekliğini tayin için kullanılan bu testlerin uzun dönem amiloidoz gibi komplikasyonlar ile ilişkisini belirlemek için takip çalışmalarına ihtiyaç vardır. Familial Mediterranean fever(FMF) is a common autoinflammatory disease in Turkey. FMF presents as attacks and remissions; nevertheless elevation is found in at least one acute phase reactant(APR), suggesting subclinical inflammation in one third of the patients. The most important complication of FMF is amyloidosis. There is not enough information on whether the new APRs are effective in detecting subclinical inflammation. In this study, it was aimed to investigate whether new AFRs were as effective as CRP in determining subclinical inflammation during the attack free period and to determine the discriminating role of APRs in healthy and sick persons. Sixty patients with FMF disease and 30 healthy volunteers were included in the study. SAA, S100A12, CRP, fibrinogen and white blood cell counts were compared in patients and healthy volunteers. In conclusion, SAA and S100A12 levels were statistically significant in patients and healthy subjects. But SAA and S100A12 levels are not effective in differentiating episodes of exacerbation and remission. During the exacerbation period, CRP elevation was detected at most. CRP is low while SAA and S100A12 are high in some of patients. Therefore, more than one acute phase reactant may need to be used at the same time to determine the persistant acute phase elevation. However, follow-up studies are needed to determine the association of these tests with amyloidosis. 75

Koroner arter hastalığı (KAH) karşımıza, kararlı (stabil) angina pektoris (SAP) ve akut koroner sendrom (AKS) şeklinde çıkabilmektedir. AKS terimi; kararsız angina pektoristen (USAP), ST elevasyonsuz miyokard infarktüsü (NSTEMİ) ve ST elevasyonlu miyokard infarktüsüne (STEMİ) kadar değişen klinik sendromları kapsamaktadır. İleri glikasyon ürünleri (AGEs) hücre yüzeyinde ileri glikasyon ürünleri reseptörü (RAGE) ile etkileşimi sonucunda hücre fonksiyonlarında etkilenmeler, gen ekspresyondaki değişikler, oksidatif stres, kronik inflamasyon, azalmış apopitozis, hücre göçü ve proliferasyonu gibi yanıtlar ortaya çıkmaktadır. Bu yolakların aterosekleroz, kalp yetmezliği, malignite ve diyabetik komplikasyonlarda temel bir rol oynadığı kabul edilmektedir. RAGE'nin kanda çözünür formu (sRAGE) çözünür AGE'lere bağlanan yalancı bir reseptör olarak görev yapmaktadır ve AGE-RAGE etkileşimini engelleyerek hastalıklara karşı koruyucu rolünün olduğu düşünülmektedir. S100B proteininin Ca+² reseptör proteini olarak fonksiyon gördüğü, hücre yapısı, büyüme, enerji metabolizması ve hücre içi iletişim gibi çeşitli süreçleri düzenlediği düşünülmektedir.Çalışmamızın birincil amacı stabil koroner arter hastalığı, AKS hastaları ve sağlıklı kontrol grubu arasında sRAGE ve S100B düzeyleri arasında tanı koymaya yardımcı bir farklılık varlığının araştırılması, sRAGE ve S100B düzeylerini etkileyen parametrelerin değerlendirilmesidir. Çalışmamızın ikincil amacı ise AKS hastalarında sRAGE ve S100B seviyelerinin başvuru anı, 6. saat ve 12. saat ölçümlerinin kendi aralarında ve troponin düzeyi ile karşılaştırılması, tanısal süreçte başarılarının karşılaştırılmasıdır. Çalışmamıza 147'si erkek 85'i kadın olmak üzere 232 olgu dahil edildi. Olguların 36'sı (%15,5) sağlıklı kontrol, 70'i (%30,2) stabil koroner arter hastalığı ve 126'sı (%54,3) AKS grubuna dahildi. S100B kitindeki teknik sorun nedeni ile S100B değerlendirilmesi yapılamadı, sRAGE ölçümleri değerlendirmeye alındı.Kontrol grubu, stabil koroner arter hastaları ve AKS hastalarının başvuru anı ölçümleri arasında yapılan karşılaştırmada sRAGE düzeyi açısından farklılık saptanmadı (p=0,93). sRAGE düzeyi tüm koroner arter hastaları ve sağlıklı kontrol grubu arasında karşılaştırıldığında da istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,77). Başvuru sırasındaki sRAGE düzeyi troponin ve yaş ile bağımsız olarak ilişkili, sRAGE 12. saat düzeyi ise kreatinin ile bağımsız ilişkili saptandı. sRAGE düzeyi, AKS hastalarında süre ilerledikçe düşüş eğiliminde olmakla birlikte bu düşüş eğilimi istatistiksel anlamlılığa ulaşmadı (p=0,062). Başvuru anındaki sRAGE düzeyi ile 12. saat ölçümleri arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptandı (p=0,03). Kadın popülasyonda tüm KAH olan bireylerin sRAGE düzeyi, sağlıklı kontrol grubundan anlamlı olarak daha düşük izlendi (p=0,02). sRAGE biyobelirteçinin kadın popülasyonda hasta ve sağlıklı ayırımı yapılması için oluşturulan ROC analizinde eğri altında kalan alan %69,2 olarak hesaplanmış olup sRAGE için cut-off değer 315 pg/ml alındığında sensitivie, spesifite, negatif prediktif değer, pozitif prediktif değer ve doğruluk oranları sırasıyla %74,2, %57,1, %30,7, %89,6 ve %71,4 olarak hesaplanmıştır. Sonuç olarak çalışmamızda tüm popülasyonda AKS, stabil koroner arter hastalığı ve kontrol grubu arasında ayırım yapılması için sRAGE düzeyinin başarılı bir biyobelirteç olmadığı ancak kadın popülasyonda ve 50 yaş üzerinde sağlıklı ile hasta grupları arasında ayrım için kullanılabileceği gösterilmiştir. AKS seyirinde, özellikle hastane başvuru anı ile 12. saat ölçümü arasında anlamlı olmak üzere, düşüş eğiliminde olduğu saptanmıştır. Çeşitli çalışmalarda farklı sonuçların görüldüğü bu biyobelirteç için daha geniş popülasyonda ve uzun süreli takip içeren çalışmaların gerekliliği anlaşılmıştır.Anahtar kelimeler: koroner arter hastalığı, akut koroner sendrom, sRAGE, S100B Coronary artery disease (CAD), can be presented as stable angina pectoris (SAP) or acute coronary syndrome (ACS). ACS includes unstable angina pectoris (UAP), non-ST-segment elevation acute myocardial infarction (NSTEMİ) and ST-segment elevation acute myocardial infarction (STEMİ).Binding of advanced glycation end products (AGEs) with receptor for advanced glycation end products (RAGE) can activate certain pathways resulting in changes in gene expression, diminished apoptosis, oxidative stress, chronic inflammation, cell proliferation and migration. These pathways are considered responsible for atherosclerosis, heart failure, diabetic complications and malignant transformation. Soluble RAGE (sRAGE) acts as a decoy receptor for soluble AGEs and plays a protective role by preventing RAGE-AGE binding. S100B protein is a receptor for Ca+2 with a moderating role for cell growth, energy metabolism and communication within cells. Diseases associated with high S100B levels are myocardial infarction, cardiopulmonary bypass operation, cerebrovascular event. Primary aim of our study is to evaluate the differences, associated parameters and diagnostic value of sRAGE and S100B levels between patients with SAP, patients with ACS and healthy controls. Secondary aim of our study is to evaluate the change in sRAGE and S100B levels in patients with ACS. Diagnostic value and of sRAGE and S100B will be compared to troponin levels in patients with ACS. Our study included 232 participants (147 male, 85 female). Study population consisted of 36 (15,5 %) healthy controls, 70 (30,2 %) patients with SAP and 126 (54,3 %) patients with ACS. S100B measurements could not be performed due to technical problems. Baseline sRAGE levels weren't significantly different between control group, patients with SAP and ACS (p=0,93). When compared between all coronary artery disease patients and healthy controls, sRAGE levels didn't reach a statistical significance either (p=0,77). Baseline sRAGE levels are correlated with age and troponin levels. sRAGE in 12th hour of ACS is correlated only with creatinine. Measured sRAGE levels in ACS patients tended to decrease during time but this trend didn't reach statistical significance (p=0,06). sRAGE level at the 12th hour of ACS was significantly lower than baseline sRAGE (p=0,03).When evaluated between all coronary artery disease patients and healthy controls in female population, sRAGE levels were significantly lower in patient group (p=0,02). The area under curve of ROC analysis for diagnostic accuracy of sRAGE levels for discriminating patients and healthy control population was 69,2 %. In addition to that, for cut-off value 315 pg/ml, calculated sensitivity, specificity, positive predictive value, negative predictive value and accuracy were as follows 74,2 %, 57,1%, 30,7 %, 89,6% and 71,4 %. In conclusion, our study demonstrated that sRAGE level is not a valuable tool to differentiate healthy control group, SAP and ACS patients. However sRAGE can be useful for female or older population for discriminating patients and healthy control population. In the course of ACS, sRAGE showed a decrease significantly between baseline and 12th hour. It is clearer that more studies with bigger populations and longer duration of follow-up is needed to understand and use sRAGE as a biomarker in CAD. Keywords: Coronary artery disease, acute coronary syndrome, sRAGE, S100B 90

Giriş: Karbonmonoksit zehirlenmesi olan hastalarda hipoksiye en duyarlı organ olan beyinin etkilenmesi, kliniğin ciddiyeti ve mortalitede belirleyici unsurdur.Amaç: Bu çalışmada; karbonmonoksit zehirlenmesinde, başvuru ve tedavi sürecinde beyin hasarı göstergeleri olabilecek S100B, Nöron Spefik Enolaz, Tau proteini ve Matriks Metalloproteinaz-9 düzeylerinin araştırılmasını amaçladık.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma prospektif olarak, Kasım 2015-Mart 2016 tarihleri arasında Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Anabilim Dalı'na CO zehirlenmesi nedeniyle ile başvuran 34 hasta üzerinde yapıldı. Hastalar Glasgow Koma Skorlarına (GKS) göre; 13 ve altı olanlar (şuur bulanıklı olanlar) ile 13 üstü olanlar (şuur bulanıklığı olmayanlar) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Tüm hastalardan analiz için 0 ve 3. saatlerde antekübital bölgeden venöz kan alındı. Sağlıklı ve gönüllü 16 kişiden kontrol grubu olarak antekübital bölgeden venöz kan alındı. Elde edilen verilerin istatistiksel değerlendirilmesi SPSS 18.0 programı (SPSS for Windows, 18.0 SPSS Inc, USA) kullanılarak yapıldı.Bulgular: Hastalardan 28 tanesi şuur bulanıklığı olmayanlar (130,05). NSE ve Tau Proteini ise hasta grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulunurken (p0,05). Tedavi sürecinde ise sadece şuur bulanıklığı olan (13≥GKS) grupta 3. saat NSE düzeyinde istatistiksel olarak anlamlı bir düşüş olmuştur.Tartışma ve Sonuç: Yaptığımız çalışmanın sonuçlarına göre S100B ve MMP-9 CO zehirlenmesinin klinik ciddiyetini belirlemede uygun parametreler değildir. Tedaviye cevabı değerlendirmede NSE uygun bir parametre olarak kullanılabilir. Anahtar Kelimeler: Karbonmonoksit Zehirlenmesi, Matriks metalloproteinaz-9, Nöron Spesifik Enolaz, S100B, Tau Proteini. Introduction: Influence of brain, which is the most susceptible organ of hypoxia in patients with carbonmonoxide (CO) poisoning, is a determining factor in the severity of the clinical condition and mortality.Objective: In this study, we aimed to investigate the levels of S100B, Neuron Specific Enolase,, Tau protein and Matrix Metalloproteinase-9, which may be indicative of brain damage in CO poisoning, during admission and treatment processes.Material and Method: This study was conducted prospectively on 34 patients who were admitted to Gaziantep University Medical Faculty Emergency Medicine Department between November 2015 and March 2016 due to CO poisoning. Patients were divided into two sub-groups scored as 13 and under (without consciousness) and over 13 (with consciousness)based on Glasgow Coma Scale (GCS). Venous blood was taken from the antecubital area at 0 and 3rd hours for analysis from all patients. Venous blood was taken from the antecubital region from 16 healthy volunteers as a control group. Statistical analysis of the data was performed using the SPSS 18.0 program (SPSS for Windows, 18.0 SPSS Inc, USA).Findings: 28 of the patients were in the conscious group (130.05). NSE and TAU protein levels were found to be statistically significantly high (p

Kronik migren, 3 aydan uzun süreli ayda 15 veya daha fazla gün ağrının olduğu, bunların en az 8 günü IHS migren tanı kriterlerine uyan ve bir triptan veya ergoya yanıt veren başağrısı olarak tanımlanır. Migren hastalarında başağrısı döneminde ve interiktal dönemde beyinde hücresel hasar gelişip gelişmediğini araştırmak amacıyla; özellikle nöronal hasarın göstergesi olan serum NSE düzeyleri ve glial hücre hasarının göstergesi olan serum S100B düzeyleri son yıllarda bazı çalışmalarda araştırılmış ve çelişkili sonuçlar elde edilmiştir.Bizim çalışmamıza 30 kronik migrenli hasta ve 20 sağlıklı kontrol grubu alındı. Hasta grubuna amitriptilin 25 mg/gün başlandı ve 75mg/gün dozuna ulaşıldı. Hastalar 75 mg/gün dozunda 3 aylık tedavi aldıktan sonra ve tedavi öncesi durumları değerlendirildi. Bu çalışma ile serum NSE ve serum S100B düzeylerine bakarak, beyinde hücresel hasar oluşup oluşmadığını eğer var ise yapılan tedavi sonunda hastanın klinik olarak iyileşmesiyle birlikte beyindeki hücresel hasarın da azalıp azalmadığını ortaya koymak hedeflendi. Çalışmanın sonuçlarına göre sağlıklı gönüllü gubu ile kronik migrenli hastalar arasında serum NSE ve S100B düzeyleri arasında anlamlı farklılık yoktu. Hastalarda serumdaki S100B ve NSE düzeylerinin ailede hastalık öyküsü ve yaşla ilişkisi değerlendirildi ve anlamlı farklılık izlenmedi. Kronik migrenli hasta grubunda tedavi öncesi ve sonrası bu iki belirteç arasında pozitif yönde bir korelasyon mevcutken, sağlıklı gönüllü grubunda korelasyon yoktu. Yine daha önce yapılan epizodik migren hastalarının sağlıklı gönüllülerle karşılaştırıldığı çalışmalarda çıkan hasta grubundaki artmış serum S100B ve NSE düzeyleri kronik migrenli hastalarda epizodik migrenli hastalardan farklı bir nöroglial etkilenme sürecinin olduğunu düşündürebilir. Ancak çalışmalarda çıkan çelişkili sonuçlar serum S100B ve NSE düzeylerinin nöronal hasar belirteci olarak tedavi ve prognozun tayininde kullanılabilmeleri için daha fazla çalışmaya ihtiyaç olduğunu göstermektedir.Anahtar kelimeler: Kronik Migren, S100B, Nöron Spesifik Enolaz ABSTRACTFACTORS AFFECTING SERUM S100B AND NEURON SPECIFIC ENOLAZ LEVELS IN CHRONIC MIGRATING PATIENTSChronic migraine is defined as a headache where the pain lasts for 15 or more days per month for a period of longer than 3 months and at least 8 days with pain that meets the IHS migraine diagnostic criteria and responds to triptan or ergotamine. Several recent studies investigated serum NSE levels, which are especially indicative of neuronal damage, and serum S100B levels, which is a marker of glial cell injury to determine whether cellular brain damage develops during the headache and interictal periods in migraine patients, and conflicting results were obtained.The present study included 30 chronic migraine patients and 20 healthy individuals in the control group. Initially 25 mg/day amitriptyline was administered to the patient group and the dose was raised eventually to 75 mg/day. The conditions of the patients were evaluated before and after they received 3 months of 75 mg/day dose therapy. The aim of the present study was to investigate whether there was any cellular damage in the brain, and if there was, whether the cellular damage in the brain was reduced as the patient clinically recovered at the end of the treatment by observing serum NSE and serum S100B levels. Based on the results of the study, there was no significant difference between serum NSE and S100B levels of the group of healthy volunteers and chronic migraine patients. Correlation between serum S100B and NSE levels, and age and medical history in the family was evaluated and no significant difference was observed. There was a positive correlation between these two markers before and after treatment in the chronic migraine patient group, but there was no correlation in the healthy volunteer group.Increased serum S100B and NSE levels in the patient group that were observed in previous studies conducted to compare episodic migraine patients with healthy volunteers could mean that there is a different neuroglial response process in chronic migraine patients when compared to episodic migraine patients. However, conflicting results obtained in various studies suggest that it is necessary to conduct further studies to use serum S100B and NSE levels as neuronal damage markers in treatment and determination of the prognosis.Keywords: Chronic Migraine, S100B, Neuron-Specific Enolase 67

Amaç: Serebral palsili hastalarda Paraoksonaz-1, Arilesteraz aktivite düzeyleri ile S100B seviyesinin incelenmesi amaçlanmaktadır.Yöntem: Çalışmaya Aralık 2016 – Mart 2017 tarihleri arasında Şanlıurfa Çocuk Hastalıkları Hastanesi Evde Bakım Birimi'ne kayıtlı, rutin takipleri yapılan, çalışmaya katılmayı kabul eden, Serebral Palsi tanısı almış, aktif enfeksiyonu bulunmayan, çocuk yaş grubunda 40 hasta dahil edildi. Kontrol grubunu da, bilinen herhangi bir rahatsızlığı olmayan, benzer sosyo-demografik özelliklere sahip 32 sağlıklı çocuk oluşturdu. Hasta ve kontrol grubuna ait sosyo-demografik veri formu oluşturularak veriler kaydedildi. Çalışmada, hastaların rutin kontrolleri sırasında alınan kan örneklerinden 3-4 cc serum örneği alınarak, analiz zamanına kadar -80 °C'de muhafaza edildi. Serumda trigliserid (TG), HDL ve LDL düzeyleri, PON ve ARE aktiviteleri, S100B protein düzeyleri incelendi. Bulgular: Çalışmaya alınan hasta grubunun 19'u kız (%47.5), 21'i erkek (%52.5), yaş ortalaması 8.35'idi. Kontrol grubunun ise 15'i kız (%46.9), 17'si erkek (%53.1), yaş ortalaması 8.15'idi. Hasta ve kontrol grubunun doğum yerleri karşılaştırıldığında hasta çocukların daha yüksek bir oranda evde doğduğu saptanmış ve istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur. Hasta ve kontrol grupları annenin gebelik sayısı açısından karşılaştırıldığında hasta gruptaki annelerin gebelik sayısı daha yüksek bulunmuş ve istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur. SP'li hasta ebeveynlerinin akraba evliliği durumu hasta olanlarda anlamlı bir şekilde daha yüksektir. Hasta ve kontrol grubunun aşılama durumları karşılaştırıldığında hasta grubun aşılama durumu anlamlı bir şekilde daha düşük bulunmuştur. 17 hastanın 1 yaş altında tanı aldığı (%42.5), 18 hastanın 1-2 yaş arasında tanı aldığı (%45), 4 hastanın 2-3 yaş arasında tanı aldığı (%10), 1 hastanın ise 3 yaşında sonra tanı aldığı (%2.5) tespit edilmiştir. 40 hastanın tamamına birincil bakıcı olarak annesi bakmakta iken, 9'una baba (%22.5), 4'üne kız kardeş (%10), 1'ine erkek kardeş (%2.5), 1'ine de babaanne (%2.5) yardımcı olmaktadır. Hastaların 25'ine anneleri (%62.5) tek başına bakmaktadır. Hastaların %97.5'inin fizik tedavi ihtiyacı olduğu ve bunların %20.5'ine evde herhangi bir fizik tedavi egzersizi uygulanmadığı tespit edilmiştir. Ayrıca fizik tedavi ihtiyacı olan hastaların %46.1'inin de profesyonel fizik tedavi desteği almadığı tespit edilmiştir. SP'li hasta grubunda ortalama PON değeri 4.81 ng/ml, kontrol grubunda 8.96 ng/ml olarak tespit edilmiştir. Hasta grupta ortalama ARE değeri 50.13 u/ml, kontrol grubunda 57.12 u/ml olarak tespit edilmiştir. Yine hasta grupta ortalama S100B değeri ise 677.98 pg/ml, kontrol grubunda 266.33 pg/ml tespit edilmiştir. Bu 3 parametrede de istatistiksel açısından ileri düzeyde anlamlılık ortaya çıkmıştır. PON ile S100B arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ters orantılı ilişki vardır. Sonuç: Serebral Palsili hastalarda PON, ARE ve S100B düzeylerini karşılaştırmayı amaçladığımız bu çalışmada bu üç parametreye ait bulgular da kontrol grubuna oranla istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı bulunmuştur. Çalışmada ortaya çıkan bulgular ışığında Serebral Palsili hastalarda PON ve ARE'ın vaskülopati ve ateroskleroza bağlı gelişen oksidatif stresin bir göstergesi olabileceğini, S100B'nın ise beyin hasarındaki artışı gösterebileceğini düşündürmektedir. Ayrıca PON ile S100B arasında ters orantılı bir ilişki saptanmıştır. Buna göre beyin hasarının göstergesi olarak düşünülen S100B'nin seviyesi arttıkça PON düzeyleri düşmekte, aterogenez artmakta ve antioksidan mekanizma azalmaktadır. Buna bağlı olarak beyin hasarının arttığı, SP'nin şiddetlendiği ve ek nörolojik patolojilere yol açtığı düşünülebilir. Literatürde bu parametrelerle ilgili yeterli çalışma olmaması ve açıkladığımız ilişkiye ait çalışma bulunmaması bize bu konuda daha fazla hasta sayılı prospektif çalışmalara ihtiyaç olduğunu göstermektedir. Anahtar Kelimeler: Serebral palsi, paraoksonaz, aril esteraz, S100B Speciality Thesis, Department of Family MedicinePurpose: Paraoxonase 1, Arylesterase activity levels and S100B level are aimed to be investigated in patients with cerebral palsy.Method: Forty patients, who were routinely followed-up, accepted to participate in the study, had a Cerebral Palsy diagnosis, and had no active infection, were included in the study between December 2016 and March 2017 in Sanliurfa Pediatric Hospital Home Care Unit. The control group consisted of 32 healthy children with similar socio-demographic features without any known anomalies. Socio-demographic data form for the patient and control group was created and data were recorded. In the study, 3-4 cc serum samples were taken from the blood samples taken during routine control of the patients and kept at -80 ° C until the time of analysis. Serum triglyceride (TG), HDL and LDL levels, PON and ARE activities, and serum levels of S100B protein were examined.Findings: In the study group, 19 patients (47.5%) were female, 21 were male (52.5%) and the average age was 8.35. 15 of the control group were female (46.9%), 17 were male (53.1%) and the mean age was 8.15. When the place of birth of the patient and the control group were compared, it was found that the sick children were born in a house with a higher rate, and a statistically significant difference was found. When the patient and control groups were compared in terms of the number of pregnancies, the number of pregnancies in the patient group was found to be higher and a statistically significant difference was found. The consanguineous marriage status of the patient's parents with SP is significantly higher in the sick. When the immunization status of the patient and the control group were compared, the vaccination status of the patient group was significantly lower. It was detected that 17 patients were diagnosed under 1 year of age (42.5%), 18 patients were diagnosed between 1 and 2 years (45%), 4 patients were diagnosed between 2 and 3 years (10% 2.5). While mother, as the primary caregiver, looks after all 40 patients, father (22.5%) assists 9, sister (10%) assists 4, brother (2.5%) assists 1, and father's mother (2.5%) assists 1. Mothers of 25 patients (62.5%) look after them alone. It was determined that 97.5% of the patients needed physical therapy and 20.5% of them did not apply any physical therapy exercise at home. It was also found that 46.1% of the patients in need of physical therapy did not receive professional physical therapy support. The mean PON level was found to be 4.81 ng / ml in the patient group with SP and 8.96 ng / ml in the control group. The mean ARE value was 50.13 u / ml in the patient group and 57.12 u / ml in the control group. The mean S100B value was 677.98 pg / ml in the patient group and 266.33 pg / ml in the control group. Statistically significant values were found for all these 3 parameters. There is a statistically inversely proportional relationship between PON and S100B.Conclusion: In this study, in which it was aimed to compare PON, ARE and S100B levels in patients with cerebral palsy, the findings of these three parameters were statistically more significant than the control group. Findings in the study suggest that PON and ARE may be indicative of oxidative stress due to vasculopathy and atherosclerosis in cerebral palsy patients, and that S100B may show an increase in brain damage. In addition, an inversely proportional relationship was established between PON and S100B. Accordingly, as the level of S100B, which is considered as a sign of brain damage, increases, PON levels decrease, atherogenesis increases and antioxidant mechanism decreases. It can be considered that brain damage is increased, SP is exacerbated and leads to additional neurological pathologies accordingly. The fact that there are not enough studies on these parameters in the literature and that there is no study of the association we have explained suggests that prospective studies with more patients in number are needed in this regard.Keywords: Cerebral palsy, paraoxonase, arylesterase, S100B 72

Son yıllarda major depresif bozukluğun patogenezinde, nöroplastisitede ve glial işlevlerde bozulma olabileceği yönünde yayınlar bulunmaktadır. Major depresif bozuklukta hücre tipine özgül bir patoloji olup olmadığını saptamak amacıyla, glial bir protein olan S100 kalsiyum bağlayıcı proteinin (S100B) ve nöron hasarına spesifik bir gösterge olan Nöron Spesifik Enolaz (NSE)'nin potansiyel bir biyolojik gösterge olabileceği öne sürülmüştür. Bu çalışmada, major depresif bozukluk tanılı hastalarda serum S100B ve NSE düzeylerini saptamayı ve sağlıklı kontrollerle karşılaştırmayı amaçladık. Çalışmada major depresif bozukluk tanısı olan 33 hasta (n:33) ve ruhsal hastalık öyküsü olmayan 27 sağlıklı kontrol (n:27) eşleştirilmiştir. Hasta ve kontrol grubunda serum S100B ve NSE düzeyleri karşılaştırmalı incelenmiştir. Serum S100B ve NSE düzeyleri aynı koşullarda elektrokemiluminesans test yöntemi ile ölçülmüştür. Major depresif bozukluk tanılı hastalarda sağlıklı kontrollere kıyasla S100B serum seviyeleri düşük bulunmuştur. NSE ise gruplar arasında anlamlı farklı saptanmamıştır. İlk atağını geçiren hastaların serum S100B düzeyleri daha yüksek saptanmış olup, yineleyen ataklarda S100B düzeylerinde azalma olduğu saptanmıştır. Major depresif bozukluğun patogenezinde yeni bir alan olan glial hipotezle ilgili farklı sonuçlar ve az sayıda çalışma bulunmaktadır. Çalışmamızda elde ettiğimiz sonuçlar literatüre bu anlamda katkı sağlamaktadır. Sıcak bir alan olan depresyon ve glial patogenezle ilgili daha çok sayıda çalışmaya ihtiyaç duyulmaktadır. In recent years,there are publications in the pathogenesis of depressive disorder, neuroplasticity and impaired glial function. It has been suggested that a glial protein, S100 calcium binding protein (S100B) and neuron specific enolase (NSE), a specific marker for neuronal damage, may be a potential biological marker to determine if there is a cell type specific pathology in major depressive disorder. In this study, we aimed to determine serum S100B and NSE levels in patients with major depressive disorder and compare them with healthy controls.In the study, 33 patients with major depressive disorder (n: 33) and 27 healthy controls without psychotic disease trait (n: 27) were matched. Serum S100B and NSE levels were comparatively investigated in the patient and control group. Serum S100B and NSE levels were measured by electrochemiluminescence assay method under the same conditions.In patients with major depressive disorder, serum levels of S100B were lower than in healthy controls. NSE was not significantly different between the groups. Serum S100B levels were found to be higher in patients who underwent the first attack, and S100B levels were found to decrease in recurrent attacksThere are different results and few studies on glial hypothesis, a new field in the pathogenesis of major depressive disorder. The results we have obtained in our study contribute to this sense in the literature. There is a need for more studies on hot areas, depression and glial pathogenesis. 89

Migren hastalığının etyopatogenezi halen tam olarak aydınlatılamamıştır. Bu konudaki en son görüş; internal veya eksternal tetikleyici bir etmenle beyinde meninkslerde sensoriyel sinir uçlarından calcitonin gen-related peptide (CGRP), substance P(SP) ve neurokinin A(NKA) gibi peptitlerin meniskler içine salınması, bunların meninkslerde nörojenik inflamasyona yol açması, bu durumun sensoriyel sinir uçlarında ağrılı impulsları doğurması, ortaya çıkan bu ağrı impulslarının trigeminal sinir aracılığı ile beyine iletilerek migren başağrısının ortaya çıkmasıdır. Bizim çalışmamızda da olgulardaki NSE ve S100B düzeyleri ile CGRP düzeyleri arasında pozitif bir ilişki olup olmadığının incelemesi amaçlandı. Bu çalışmada IHS kriterlerine göre migren tanısı almış 30 kronik migren ve 30 epizodik migren hastası, çalışmanın amacı ve uygulama yöntemleri belirtilerek çalışmaya katılmayı kabul eden 20 sağlıklı gönüllüden oluşan kontrol grubu alındı. Hastalardan ve/veya yakınlarından detaylı bir anamnez alınarak epizodik migrenli olgularda ve kronik migrenli olgularda başağrısız bir günde; Serum S100B, NSE ve CGRP ölçümü için venöz kan örneği alınarak santrifüj edildi.S100B, NSE ve CGRP kitinin temini için FÜBAP (Fırat üniversitesi Bilimsel Araştırma ve Proje Geliştirme)'tan maddi destek sağlanması talep edildi. İstatistiksel analizler için SPSS versiyon 22.0 paket programı kullanıldı. Çalışma sonuçlarımızda; istatistiksel olarak; epizodik ve kronik migren grubunda; S100B, NSE ve CGRP değerlerinde kontrol grubuna kıyasla yükseklik tespit edilmedi. Nöronal hasarın göstergesi olan NSE ile CGRP arasında anlamlı korelasyon sadece epizodik migrenlilerde interiktal dönemde tespit edilirken, hem epizodik hem kronik migren grubunda; CGRP yüksekliği ile protein S100B arasında anlamlı korelasyon bulunamadı. Bu da migren baş ağrısı patogenezinde; kan beyin bariyerinin bütünlüğünün her hastada, her ağrı periyodunda bozulmayabileceğini veya migren patofizyolojisinden sorumlu olabilecek nöroinflamasyonun ağrının varlığı ve şiddetiyle paralellik göstermeyebileceğini düşündürmektedir. Anahtar Kelimeler: Epizodik Migren, kronik migren, nöron spesifik enolaz, S100B, calsitonin gen related peptid Etiopathogenesis of the disease of migraine is not completely known. The latest view on the subject explains the migraine as the release of peptides such as calcitonin, gen-related peptide (CGRP), substance P (SP), and neurokinin A (NKA) from sensorial nerve ends in the brain, stimulated by an internal or external factor, into the meninx, causing neurogenic inflammation in the meninx, thus creating pain impulses at sensorial nerve ends, and transmittance of these pain impulses into the brain via trigeminal nerve, causing the migraine headache.The objective of this study, conducted with a group of episodic migraine cases, is to measure serum NSE and S100B levels that are a precise indicator of cellular damage in the brain, and serum levels of calcitonin gen-related peptide (CGRP) that causes meningeal neurogenic inflammation, which is a significant concept of the process that results in headache attacks during the period without headache, and also to measure the above mentioned parameters in a group of chronic migraine patients during the period without headache.This study included 30 patients with chronic migraine and 30 patients with episodic migraine were diagnosed with migraine according to the IHS criteria and agreed to participate in the study after being informed about the study objectives and implementation methods; and a control group composed of 20 healthy volunteers who agreed to participate in the study after being informed about the study objectives and implementation methods. The control group who consisted of 20 healthy volunteers were chosen so as to be compliant with the patients with migraine in terms of age and gender.After a detailed anamnesis was taken from the patients and/or their relatives, veneous blood sample would be taken from episodic migraine cases and from chronic migraine cases in a day without headache for serum S100B, NSE and CGRP measurements. The blood samples would be left for coagulation and would be obtained. To acquire S100B, NSE, and CGRP kit funding would be requested from Fırat University Scientific Research and Project Development department (FUBAP). SPSS version 22.0 software package would be used for statistical analyses. Data that would be collected in the study would be presented as mean ± standard deviation.The study concluded that S100B, NSE and CGRP scores of the episodic and chronic migraine group were found to be not statistically higher than those of the control group. The researchers observed a significant correlation between the NSE and the CGRP only in the patients with episodic migraine who were in the interictal phase of their diseases, while they could not observe a significant correlation between the mediator CGRP level and neurogenic inflammation of both episodic and chronic migraine groups, and protein S100B, an indicator of glial cell injury, which gave rise to thought that in the migraine headache pathogenesis, the integrity of blood-brain barrier may not be impaired in each patient.Keywords: episodic migraine, chronic migraine, neuron-specific enolase, S100B, calsitonin gen related peptid 62

Bu çalışmanın amacı alkol ya da madde bağımlılığı olan hastalarda alkol ya da maddenin nöroglial hasara neden olup olmadığının serum S100B ve NSE protein seviyeleri ile incelenmesidir. Çalışma Kasım 2016- Mart 2017 tarihleri arasında Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Psikiyatri Polikliniğine başvuran Alkol ya da Madde Bağımlılığı tanısı alarak tedaviye başlanan 18 – 65 yaş arasındaki hastalar ile bu hastalarla yaş ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş sağlıklı kontroller üzerinde yürütüldü. Çalışma süresince kontrol grubundan sadece bir kez, hasta grubundan ise alkol ya da madde alımından sonraki üç gün içinde (bazal ölçüm) ve izlem sürecinde 1. hafta ve 1. aylardaki kontrollerinde serum örnekleri alınarak S100B ve NSE seviyeleri ölçüldü. Hastalara ilk görüşmelerinde SCID-I, KKM, Hamilton Depresyon ve Anksiyete Ölçekleri uygulandı.İstatistiksel değerlendirmeler olarak verilerin dağılım özelliklerine uygun olarak seçilen Mann Whitney U testi, Wilcoxon testi ve Kruskal Wallis testi uygulandı. Normal dağılıma uymayan sayısal değişkenlerin birbirleriyle olan ilişkilerini değerlendirmek için Kendall Tau ve Spearman korelasyon analizi uygulandı.Hasta ve kontrol grubu karşılaştırıldığında hasta grubunun bazal serum S100B seviyeleri kontrol grubundan anlamlı olarak farklı bulunmadı. Hasta grubunda grup içi bazal S100B seviyelerinin hem 1. hafta hem de 1. ay sonrası yapılan ölçümlerde anlamlı olarak değişmediği bulundu. Bazal NSE seviyeleri ise hasta grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşük bulundu. Ancak hasta grubunda grup içi NSE'nin bazal ölçümünün; 1. hafta ve 1. ay ölçümlerinde anlamlı olarak değişmediği bulundu. Hasta grubunun alkol bağımlıları ve madde bağımlıları olarak ayrılarak yapılan altgrup analizlerinde, iki grup arasında S100B seviyeleri arasında anlamlı fark saptanmadı. Ancak NSE seviyelerinin madde bağımlılarında sağlıklı kontroller ve alkol bağımlılarına göre anlamlı düşük olduğu saptandı. Ayrıca alkol bağımlılığı grubunda KKM ölçek puanı ile S100B bazal seviyesi arasında negatif doğrusal ilişki bulundu. Sonuç olarak alkol ya da madde bağımlılığı olan hastalarda S100B biyobelirteciyle gösterilebilecek düzeyde glial hasarın olmadığı, madde bağımlılarında saptanan düşük NSE seviyelerinin ise nöronal metabolik aktivite azalmasını ya da nöronal hasara karşı yetersiz kalmış bir kompansasyon mekanizmasını gösteriyor olabileceği iddia edilebilir. Neuroglial Damage Markers in Alcohol and Substance DependenceThe aim of this study is to investigate whether alcohol or substance dependence cause neuroglial damage by measuring serum S100B and NSE protein levels.The study was conducted on patients 18-65 years old and who were admitted to the psychiatry clinic of Kocaeli University Medical Faculty Hospital between November 2016 and March 2017 and who were diagnosed with alcohol or substance dependency. Also their age and gender matched healthy controls were involved to the study. S100B and NSE serum levels were measured only once from the control group. S100B and NSE serum levels were measured for three times from the patient group: the basal level (which was within the three days of last alcohol or substance intake), at the first week and the first month controls. SCID-I, SCES, Hamilton Depression and Anxiety Scales were conducted at the first clinical interviews of the patients.Statistical analysis were performed using Mann Whitney U test, Wilcoxon ranked sign test, Kruskal Wallis test. Kendall Tau and Spearman Correlation analysis were used to evaluate the variables those do not fit with normal distribution.When the patients and the controls were compared the baseline serum S100B levels were not significantly different from each other. In the patient group there was no significant difference between the baseline S100B levels and the repetitive measurements from the first week and the first month. The baseline NSE levels of the patients were found significantly lower than the controls. However, in the patient group there was also no significant difference between the baseline NSE levels and the repetitive measurements. There was no significant difference between S100B levels in the subgroup analyzes of the patient group as alcohol dependence or substance dependence. However, it was found that NSE levels were significantly lower in substance dependents than alcohol dependents and healthy controls. In addition, there was a negative lineer correlation between SCES scale scores and baseline S100B levels in alcohol dependents.In conclusion this study suggests that patients with alcohol or substance dependence do not have glial damage that could be shown by S100B protein. Low NSE levels detected in substance dependent group may indicate a reduction in neuronal metabolic activity or an insufficient compensating mechanism of neuronal damage. 92

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu' nun (DEHB) etiyolojisi net olarak bilinmemekte olup, nörobiyolojik, genetik ve çevresel faktörlerin etyolojide birlikte yer aldığı düşünülmektedir. Bu çalışmada; karbonil stres ile ilişkili olarak miktarı artan ve birikimleri ile patolojik süreçlere yol açan ileri glikasyon son ürünleri (AGEs), bu ürünlerin detoksifikasyonunda görevli olan ileri glikasyon son ürünlerinin endojen salınımlı reseptörü (esRAGE) ve karbonil stres durumların salgılanması artan S100A9 protein düzeylerinin etyopatogenezdeki rolü araştırılmıştır. Çalışmaya 6-16 yaş aralığında, başka herhangi bir fiziksel ya da psikiyatrik hastalık öyküsü olmayan ve son altı ay içinde psikotrop ilaç tedavisi almamış olan 30 DEHB tanılı hasta ve 30 sağlıklıklı gönüllü kontrol dahil edilmiştir. Serum AGEs, esRAGE ve S100A9 düzeyleri Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) yöntemi ile biyokimyasal parametreler rutin yöntemler ile değerlendirilmiştir. Katılımcıların belirti düzeyleri Çocuk ve Ergenlerde Yıkıcı Davranım Bozuklukları için DSM-IV'e Dayalı Tarama ve Değerlendirme Ölçeği İle değerlendirilmiştir. AGEs, esRAGE ve S100A9 düzeyleri olgu grubunda, kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek oranda saptanmıştır. Bu parametrelerin herhangi bir antropometrik ölçüm ile herhangi bir anlamlı ilişkisi bulunmazken, AGEs düzeyi AST ve BUN ile, esRAGE düzeyi ise AST,ALT ve BUN ile anlamlı ilişki göstermektedir. Karbonil stres ile ilişkili bu ve çeşitli parametrelerin DEHB etyopatogenezindeki rolünün anlaşılması için genetik ve nörokimyasal faktörlerin de dahil edildiği çalışmalara ihtiyaç vardır. The etiology of Attention Deficiy Hyperactivity Disorder (ADHD) is incompletely known and neurobiological, genetic and environmental factors are tought to be involved in the etiology together In the present study, it is aimed to assess the role of advanced glycation end products of which level increased with carbonyl stress and accumulation causes pathological processes, endogenous secretory receptor for advanced glycation end products which detoxifying this products and S100A9 which secrestion increases in carbonyl stress in the etiopathogenesis of ADHD. 30 patients between 6 and 16 years-old who have been firstly ADHD diagnosed without another psychiatric and physical disease history and haven' t taken any psychotropic pharmacoterapy for six months and 30 healthy volunteer controls were included in the study. Serum AGEs, esRAGE and S100A9 levels were assessed with Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) method and biochemical parameters were assessed with routin methodology. Participants' symptom levels were assessed by using the DSM-IV Based Screening and Assessment Scale for Disruptive Behavior Disorders in Children and Adolescents. AGEs, esRAGE and S100A9 levels were significantly higher in the case group than in the control group. While there is no significant relationship between these parameters and any anthropometric measurements, AGEs level correlates with AST and BUN, and esRAGE level correlates with AST, ALT and BUN. Studies involving genetic and neurochemical factors to understand the role of these and various parameters associated with carbonyl stress in the etiopathogenesis of ADHD are needed. 146

Amaç: Obstruktif Uyku Apne Sendromu (OUAS) üst solunum yollarında tekrarlayan tam ya da kısmi tıkanıklık, oksijen desaturasyonu, bölünmüş uyku siklusları ve gündüz aşırı uyku hali ile karakterizedir. OUAS kardiyovasküler ve serebrovasküler hastalıklar için bağımsız bir risk faktörüdür. Bu çalışmada OUAS'lı hastalarda serum S100A12 ve S100B proteininin biyokimyasal bir belirteç olabileceği ve hastalığın şiddetinin belirlenmesinde kullanılabilirliği hedeflenmiştir.Yöntem: OUAS tanısı almış 60 hasta ile 50 sağlıklı gönüllü kontrol grubu olarak alındı. Katılımcılardan serum S100A12 ve S100B seviyesi çalıştırılmak üzere kan alınıp santrifüj edildi ve serumlar -80 derecede saklandı. Bu serumlardan daha sonra, S100A12 ve S100B düzeyleri spektrometrik yöntemle topluca çalışıldı.Bulgular: Serum S100A12 düzeyleri OUAS'lı grupta kontrol grubuna göre önemli ölçüde yüksekti (778,53 ± 726,74 ng/ml'e karşı 543,69 ± 591,85 ng/ml, p=0.01). OUAS ve kontrol grubu arasında S100B düzeyleri arasında da istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (697,5 ±667,46 pg/ml'e karşı 451,59 ± 540,49 pg/ml, p=0.005). Ayrıca serum S100A12 ve S100B düzeyleri OUAS şiddeti arttıkça yükseliş gösterdi.Sonuç: S100A12 ve S100B düzeyleri OUAS varlığı ve şiddeti ile ilişkiliydi. Bu bulgular, serum S100A12 ve S100B düzeylerinin OUAS varlığı ve şiddetini yansıtan zayıf bir biyobelirteç olabileceğini düşündürmektedir. Introduction: Obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) is a syndrome characterized by repetitive partial or complete obstruction of upper respiratory tract (URT), oxygen desaturation, disrupted sleep cycles and excessive daytime sleepiness. OSAS is an independent risk factor for cardiovascular and cerebrovascular disease. This study aims to investigate whether serum S100A12 and S100B levels are associated with the presence and severity of OSAS.Materials and Methods: 60 patients with OSAS and 50 healthy subjects as controls included in the study. Participants blood samples were taken and centrifuged. Obtained sera stored at -800C until all samples have collected. Then from these serms S100A12 and S100B levels were studied collectively with spectrometric method.Results: Serum S100A12 levels were higher in the OSAS group than in the control group (778,53 ± 726,74 ng/ml vs. 543,69 ± 591,85 ng/ml, p=0.01). There was statistically significant difference in serum S100B concentrations between OSAS and control groups (697,5 ±667,46 pg/ml vs. 451,59 ± 540,49 pg/ml, p=0.005). Additionally serum S100A12 and S100B levels elevated with the increase of the severity of OSAS.Conclusion: Serum S100A12 and S100B levels were associated with the presence and severity of OSAS. These findings suggest that serum S100A12 and S100B levels could be a weak biomarker for reflecting the presence and severity of OSAS. 65