Search

İnsanın dilsel ve düşünsel anlamda gelişmesinde önemli bir etken olarak yürümek hem fiziksel hem de düşünsel olarak bir yer değiştirme hareketidir. Felsefe tarihinde birçok filozofun düşünsel yolculuğunun aynı zamanda bir yürüme alışkanlığına bağlı olduğunu gözlemlemek mümkündür. Modern bilimi şekillendiren birçok bilim insanın yaşamında da yürümek bilimsel bilgi elde noktasında önemli bir yere sahiptir. Dolayısıyla hem felsefe hem de bilim tarihinde yürümeni, düşüncelerin gelişiminde önemli bir işleve sahip olduğu iddia edilebilir. Modern bilimde yürümenin düşünce ve zihinsel gelişim üzerine etkisi ile ilgili gerçekleştirilen deneysel çalışmalar da bu iddiayı destekler niteliktedir. Bu çalışmalardan hareketle yürüme ile düşünme arasında doğrudan bir neden sonuç ilişkisi kurulamasa da yapısal benzerlikler olduğu söylenebilir. Düşünmek, bir nevi kavramlar ile seyahat etmektir. Ancak insanın onu seyahate çıkaracak kavramları elde etmesini sağlayacak deneyim ve yolculuklara ihtiyacı vardır. İnsanın bu yolculuğa nerede (doğada, şehirde) ve nasıl (yürüyerek veya çeşitli ulaşım araçlarını kullanarak) çıktığı, insanın çevresi ile kuracağı ilişkinin şekillenmesinde belirleyici bir yere sahiptir. İnsanın yaşadığı mekanlar ve ulaşım araçları zamanla değişse de yürümek en saf insani eylem olarak insan yaşamının bir parçası olmaya devem etmiştir. Bu bağlamda çalışmada yürümenin düşünme üzerindeki etkisi, filozof ve bilim insanlarının çıkmış oldukları düşünsel yolculuklar üzerinden ortaya konulmaya çalışılacaktır., As an essential factor in human beings' linguistic and intellectual development, walking is a movement of displacement both physically and intellectually. It is possible to observe that the academic journey of many philosophers in the history of philosophy also depends on a walking habit. Walking has an essential place in obtaining scientific knowledge in the lives of many scientists who shape modern science. Therefore, it can be claimed that walking in the history of both philosophy and science has an essential function in developing ideas. Experimental studies on the effect of walking on thinking and mental development in modern science also support this claim. Based on these studies, although a direct cause and effect relationship cannot be established between walking and thinking, it can be said that there are structural similarities. To think is to travel with concepts. However, one needs experiences and journeys that will enable him to acquire concepts that will take him on a journey. Where (in nature, in the city) and how (by walking or using various means of transportation) people go on this journey have a decisive role in shaping the relationship they will establish with their environment. Although the places where people live and the means of transportation have changed over time, walking has continued to be a part of human life as the purest human action. In this context, the effect of walking on thinking will be tried to be revealed through the intellectual journeys of philosophers and scientists.

Bu çalışmanın amacı inmeli bireylerde günlük yaşam aktivitelerine katılımı etkileyen faktörleri belirlemektir. Çalışmada inmeli bireylerin günlük yaşam aktivitelerine katılım düzeylerinin demografik veriler, klinik özellikler, spastisite, fonksiyonel düzey, denge, yürüyüş, bilişsel seviye, yorgunluk, depresyon ve üst ekstremite fonksiyonel durum ile ilişkisi incelendi. Spastisite, bilişsel seviye, fonksiyonel düzey ve üst ekstremite fonksiyonel durumunun inmeli bireylerde katılımı etkileyip etkilemediği araştırıldı.Çalışmaya 18 – 80 yaş aralığında 49 inmeli birey katıldı. Bireylerin değerlendirmelerinde spastisite için Modifiye Ashworth Ölçeği [Modified Ashworth Scale (MAS)], fonksiyonel düzey için Modifiye Rankin Ölçeği [Modified Rankin Scale (mRS)], denge için Berg Denge Ölçeği [Berg Balance Scale (BBS)], yürüyüş için Süreli Kalk ve Yürü Testi [Timed Up and Go (TUG)], Bilişsel seviye için Montreal Bilişsel Test [Montreal Cognitive Assessment (MoCA)], yorgunluk için Yorgunluk Şiddet Ölçeği [Fatigue Severity Scale (FSS)], depresyon için Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği [Hospital Anxiety Depression Measure (HAD)], üst ekstremite için Dokuz Delikli Peg Testi [Nine Hole Peg Test (NHPT)] ve Beceri Anketi-24 [Dexterity Questionnaire-24 (DextQ-24)], katılım için İnme Etki Ölçeği [Stroke Impact Scale (SIS)] kullanıldı.Bireylerin yardımcı cihaz kullanımının, dengenin, yürüyüşün, yorgunluk ve depresyon düzeyinin, üst ekstremite fonksiyonel durumunun ve bilişsel seviyenin katılım ile ilişkili olduğu bulunurken (p < 0,05) BKİ ve hastalık süresi ile katılım arasında anlamlı ilişki bulunmadı ( p > 0,05). Üst ekstremite becerilerinin bireylerin katılım düzeylerinin % 71’ini, fonksiyonel durumun ise % 64’ünü tahmin ettiği saptandı. Dominant ekstremite için NHPT’in bireylerin katılım düzeylerinin % 8’ini, dominant olmayan ekstremite için ise % 27’sini tahmin ettiği saptandı. Üst ve alt ekstremite için kas tonusunun katılımı etkilediği saptandı. İnmeli bireyler günlük yaşam aktivitelerine katılımda kısıtlılıklar yaşamaktadır ve kısıtlamalar inmeyi takip eden süreçte değişiklikler göstermektedir. Üst ekstremite problemleri, fonksiyonel durum ve bilişsel seviye günlük yaşam aktivitelerine katılımın önemli belirleyicilerindendir. The aim of this study was to determine the factors affecting participation in activities of daily living in individuals with stroke. In the study, the relationship between the levels of participation in daily living activities of individuals with stroke and demographic data, clinical features, spasticity, functional level, balance, gait, cognitive status, fatigue, depression and upper extremity functionality were examined. It was investigated whether spasticity, cognitive status, functional level and upper extremity functionality affected participation in individuals with stroke.Forty-nine stroke individuals between the ages of 18 and 80 years participated in the study. In the evaluation of individuals, Modified Ashworth Scale (MAS) for spasticity, Modified Rankin Scale (mRS) for functional level, Berg Balance Scale (BBS) for balance, Timed Up and Go (TUG) for gait, Montreal Cognitive Assessment (MoCA) for cognitive status, Fatigue Severity Scale (FSS) for fatigue, Hospital Anxiety and Depression Scale (HAD) for depression, Nine Hole Peg Test (NHPT) and Dexterity Questionnaire-24 (DextQ-24) for upper extremity and Stroke Impact Scale (SIS) for participation were used.While there was a significant relationship between assistive devices, balance, gait, fatigue, depression, upper extremity functionality, cognitive status with participation (p < 0.05), no significant correlation was found between BMI and disease duration with participation (p > 0.05). It was determined that upper extremity skills predicted 71 % of individuals’ social participation levels and 64 % of functional status. It was determined that NHPT for the dominant extremity estimated 8 % of the individuals’ social participation levels, and 27 % for the non-dominant extremity. It was determined that muscle tone for the upper and lower extremities affected participation. Stroke individuals experience limitations in participation in activities of daily living, and restrictions change in the period following stroke. Upper extremity problems, functional status and cognitive level are important determinants of participation in activities of daily living.

Amaç: Araştırma, postmenopozal dönemdeki kadınlarda düzenli yürüyüş programının uyku kalitesine etkisini belirlemek amacıyla yapılmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma, ön test-son test kontrol gruplu yarı deneysel tasarıma sahiptir. Örneklemi; en az okur-yazar, doğal yollarla menopoza giren, 65 yaşını aşmamış, hormon replasman tedavisi almayan, herhangi bir kronik hastalığı bulunmayan 66 (33 çalışma, 33 kontrol) kadın oluşturmuştur. Veriler Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi (PUKİ) ve Tanıtıcı Bilgi Formu ile toplanmıştır. Çalışma grubundaki kadınlardan altı hafta boyunca, haftada üç gün, en az 30 dakika düzenli ve tempolu yürüyüş yapmaları istenmiş, aynı zamanda telefonla izlem yapılmıştır. Kontrol grubundaki kadınlara herhangi bir girişim uygulanmamıştır. Bulgular: Çalışma ve kontrol gruplarındaki kadınların ön test uyku kalitesi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmadığı bulunmuştur. Altı haftalık düzenli ve tempolu yürüyüş uygulamasından sonra yapılan son testte, çalışma grubunun iyi uyku kalitesinin %6.1’den %39.4’e çıktığı saptanmıştır. Kontrol grubunun ise ön testte %15.2 olan iyi uyku kalitesi oranının 6 hafta sonra %12.1’e düştüğü bulunmuştur. Çalışma ve kontrol grupları ön test- son test uyku kalitesi arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptanmıştır.Sonuç: Altı haftalık düzenli ve tempolu yürüyüşün postmenopozal kadınların uyku kalitesinde artış sağladığı ortaya konmuştur., Purpose: The aim of this study was to determine the effect of regular walking program on sleep quality in postmenopausal women.Materials and Methods: The study has semi-experimental design with pretest-posttest control group. The sample consisted of 66 women (33 training, 33 controls) who were at least literate, who went through menopause by natural means, did not exceed 65 years of age, did not receive hormone replacement therapy, did not have any chronic disease. The data were collected with Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) and Introductory Information Form. The women in the training group were asked to take regular and paced walking for at least 30 minutes three days a week for six weeks, and they were followed up by telephone. No attempt was made to women in the control group.Results: There was no statistically significant difference between pretest sleep quality and PSQI mean scores of women in the training and control groups. In the last test after six weeks of regular and paced walking application, it was found that the good sleep quality of the training group increased from 6.1% to 39.4%. On the other hand, control group it was found that the rate of good sleep quality, which was 15.2% in the pretest, decreased to 12.1% after 6 weeks. The difference between training and control groups pretest-posttest sleep quality was found to be statistically significant.Conclusion: It has been shown that regular and paced walking for 6 weeks increases the sleep quality of postmenopausal women.

Amaç: Endurans Mekik koşu testi gibi egzersiz saha testlerinin fonksiyonel statü veya kapasite, günlük yaşam aktivitelerinde fizyolojik talebi yansıtması nedeniyle uygulanabilirliği önemlidir. Çalışmamızın amacı sağlıklı genç bireylerde endurans mekik yürüme testinin normatif değerlerinin belirlenmesiydi. Yöntem: Araştırma kapsamında sağlıklı gençlerin Endurans mekik koşu testi mesafesi ve hesaplanan VO2max değerleri, yaş, cinsiyet, boy, ağırlık, Beden Kütle İndeksi (BKİ) değeri, vücut kompozisyonu, Astrand egzersiz testi VO2max değeri değerlendirildi. Bulgular: Çalışmamızın sonuçlarına göre yaş gruplarına göre yapılan analizlerde endurans mekik yürüme mesafesi, hesaplanan VO2max, ulaşılan maksimal kalp hızı, Astrand egzersiz testi VO2max değeri , iş yükü ve ulaşılan maksimal kalp hızında fark bulunmazken (p > 0.05), cinsiyete göre yapılan istatistiksel analizlerde kadın ve erkeklerde endurans mekik yürüme mesafesinde anlamlı fark bulundu (p < 0.05) Regresyon modelinde ise yaş, boy ve beden kütle indeksi endurans mekik yürüme mesafesinin bağımsız belirleyicileri olarak bulundu. Sonuç: Çalışmamızın sonuçlarına göre endurans mekik yürüme testi yaş gruplarına göre fark göstermezken cinsiyete göre dağılımda kadın ve erkek bireylerde farklılık gösterdi. Buna ek olarak maksimal egzersiz testi ile endurans mekik yürüme testi korelasyon gösterirken yaş, boy, beden kütle indeksi endurans mekik yürüme mesafesine ait olan normatif değerin bağımsız belirleyicisi olarak bulundu. Institute of Health Sciences Physical Therapy and Rehabilitation Master Programhomam_r@hotmail.comPurpose: Functional status or capacity of exercise field tests, such as Endurance Shuttle running test, in daily life activities the applicability is important because it reflects the physiological demand. The purpose of this study was to indicate the normative values for endurance shuttle walk test in healthy young individuals.Methods: In the context of the research, Endurance shuttle running test distance of healthy young people and calculated VO2max values, age, gender, height, weight, body mass index (BMI) value, body composition, VO2max value of Astrand exercise test were evaluated.Results: There was no difference in endurance shuttle walking distance, calculated VO2max, reached maximal heart rate, Astrand exercise test VO2max value, workload and maximal heart rate (p> 0.05). Statistical analysis by gender; there was a statistically significant difference in endurance shuttle walk distance between women and men (p

Bu çalışmanın amacı inmeli bireylerde tibialis anterior kasına uygulanan kinezyolojik ve/veya sham bantlamanın yürüme parametreleri üzerine anlık etkisini karşılaştırmaktır. Çalışmaya yaşları 26-70 arasında, yaş ortalaması 53,57±12,38 olan 28 erişkin inmeli (23 Erkek, 5 Kadın), Hodkinson Mental Testinden 7 ve üzeri puan alan, Fonksiyonel Ambulasyon Sınıflamasından 3 ve üzeri puan alan, Modifiye Ashworth Skalasına göre gastroknemius kas spastisitesi 2 ve altında puan olan bireyler dahil edilmiştir. Katılımcıların yürüme parametreleri BTS G-Walk Spatio-Temporal Yürüme Analiz Sistemi ile değerlendirilmiştir. Çalışmaya dahil edilme kriterlerine uyan katılımcıların yürüme parametreleri 10 metrelik bir parkurda herhangi bir bant veya girişim uygulanmadan, kinezyolojik bantlama ve sham bantlama uygulanarak ayrı ayrı değerlendirilmiştir. Yapılan değerlendirmeler sonucunda elde edilen veriler ışığında tibialis anterior kasına uygulanan kinezyolojik bantlamanın yürüme parametrelerine anlık etkisinin istatistiksel olarak anlamlı olmadığı sonucuna ulaşılmıştır. (p>0,05). Ayrıca tibialis anterior kasına uygulanan kinezyolojik ve sham bantlamanın birbirlerine üstünlüğü olmadığı tespit edilmiştir (p>0,05). Sonuç olarak inmeli bireylerde tibialis anterior kasına kinezyolojik bantlama uygulaması yürüme fonksiyonlarını iyileştirmede yeterli değildir.Anahtar Kelimeler: İnme, Kinezyolojik Bantlama, Yürüme, Tibialis Anterior The aim of this study was to compare the immediate effect of kinesiological and / or sham taping to the tibialis anterior muscle on walking parameters in stroke individuals. The study included 28 adults stroke patients (23 males, 5 females) with a mean age of 53.57 ± 12.38 years. The subjects who received scores of 7 or more in the Hodkinson Mental Test and 3 and above in the Functional Ambulation Classification with subjects who gastrocnemius muscle spasticity 2 and below points according to Modified Ashworth Scale were included in the study. The walking parameters of the participants were evaluated with the BTS G-Walk Spatio-Temporal Walking Analysis System. The walking parameters of the participants who were selected by randomization method were evaluated separately by applying kinesiological taping and sham taping or without any taping or interference on a 10 meter track. According to the data obtained as a result of evaluations, it was concluded that the immediate effect of the kinesiological taping applied on the tibialis anterior muscle to the walking parameters was not statistically significant (p> 0.05). In addition, it was concluded that the kinesiological and sham taping applied to the tibialis anterior muscle is not superior to each other (p> 0.05). In conclusion, kinesiological taping of the tibialis anterior muscle is not sufficient to improve gait functions in stroke patients.Keywords: Stroke, Kinesiological Taping, Walking, Tibialis Anterior 85

Bu çalışmanın amacı sağlıklı bireylerde yaşa bağlı ikili görev performasının yürüme üzerine etkisini incelemektir.Bu çalışmaya Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde yaşayan yaş ortalaması 52.69 ±16.94 yıl olan toplam 75 sağlıklı birey dâhil edilmiştir. Yaş gruplarına göre; genç (25-44 yaş), orta (44-64 yaş) ve ileri yaş (65 yaş ve üzeri) olmak üzere her grupta 25 kişi olacak şekilde üç gruba ayrılmıştır. Çalışmaya dâhil edilen bireylerin yürüyüş parametrelerini değerlendirmek için 10 metre yürüme testi ve ayak izi yöntemi kullanılmıştır. İkili görevi değerlendirmek için motor ikincil görev (yürürken tepsi üzerinde bardak taşıma), aritmetik kognitif ikincil görev (PASAT 3 testi) ve sözel akıcılık kognitif ikincil görev (`K` harfi ile başlayan hayvan isimlerini söyleme) kullanılmıştır. Bu çalışmanın sonucunda ileri yaş grubunda ki bireylerin genç ve orta yaşlı bireylere göre motor ve kognitif ikili görevlerde yürüme süresi ve kadansta artış, adım uzunluğu ve çift adım uzunluğunda azalma saptanmıştır (p0.05). Kognitif ikili görev etki skorunda (DTC) ileri yaş grubunda yürüme süresi, kadans ve çift adım uzunluğunun daha kötü olduğunu tespit edilmiştir (p0.05). In motor dual task interference (DTC) middle aged group has shown decrease in their step width according to young adults and older participants.In cognitive dual task score (DTC), walking duration, cadence and double step length were found to be worse in older age group (p

Bu çalışmanın amacı T2DM’li bireylerde dual task(ikili görev) ve fonksiyonel kapasitenin incelenmesi ve sağlıklı olgularla karşılaştırılmasıdır. Çalışmaya yaş ortalaması 55,09± 7,08 olan 11 sağlıklı, 11 nöropatisi olan ve 11 nöropatisi olmayan T2 DM’li birey dahil edilmiştir. Tüm olgularda fonksiyonel kapasite; otur kalk testi, 6 dakika yürüme testi ve Zamanlı Kalk Yürü Testi (ZKYT) ile değerlendirilmiştir. İkili görev değerlendirmesi 4 dolu su bardağının bulunduğu tepsi taşıtılarak 3 metre yürüme testi ile değerlendirilmiştir. Değerlendirmeler aynı fizyoterapist tarafından yapılmıştır. Bu çalışma sonucunda fonksiyonel kapasite değerlendirmelerinde; Otur-kalk testinde nöropatili ve nöropatili olmayan T2DM’li olgulara kıyasla, sağlıklı bireylerin test sonuçları istatistiksel olarak daha yüksek bulunmuştur(p0,05). İkili görev aktivitesinin değerlendirmesinde; nöropatisi olan ve olmayan T2DM’li olgularla sağlıklı olguların ikili görevi gerçekleştirme sürelerinin benzer olduğu belirlenmiştir (p>0,05). Nöropatisi olan ve olmayan T2DM’li bireylerde sağlıklı bireylere göre fonksiyonel kapasite olumsuz etkilenmektedir. İkili motor görev aktivitelerinde ise diyabetli ve sağlıklı olguların sonuçları benzerdir. The aim of this study was to assess dual task and functional capacity of subjects with type 2 diabetes and compare with healthy subjects. Eleven healthy subjects, 11 T2DM subjects with neuropathy and 11 T2DM subjects without neuropathy, with a mean age of 55,09 ±7,08 were included to the study.For the assessment of functional capacity, sit and stand test, six minute walking test and timed up and go tests were used. The dual task examination included, 3 meter walking test with a tray which has 4 glasses of water. All of the assesments has been done to every subject by the same physiotherapist. As a result of this study,for functional capacity assesments; it has been observed that, healthy individuals had significantly higher results in sit-stand test compared to T2DM with neuropathy and without neuropathy (p0,05). In dual task test, all of the groups had similar results (p>0,05). In conclusion, functional capacity of T2DM with and without neuropathy was found to be affected in a negatively. For dual motor task activities, all groups had similar results.

GİRİŞ: Suça, fail, mağdur ya da maktul olarak karışan bireylerin kimliklerinin tespit edilmesi adli açıdan önemlidir. Maktulün kimliklendirilebilmesi bağlamında yapılmış birçok çalışma mevcuttur. Zanlı ile ilgili kimliklendirme çalışması sayısı görece daha azdır. Olay yerini terk eden zanlının kimliklendirilebilmesi için elde herhangi bir kalıntı olmadığı durumlarda zanlı sayısını azaltabilmek adına suç mahallinde bulunan ayak izleri arası adım uzunluğundan suçlunun boyunu tahmin edebilmek amacıyla çalışmamızı planladık.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışma Başkent Üniversitesi öğrencisi olan ya da Başkent Üniversitesi personel kadrosunda görev yapan 104 erkek 102 kadın toplam 206 birey üzerinde yürütülmüştür. Katılımcıların yaşları 18 ile 49 arasında değişmektedir. Herhangi bir kalp ve akciğer hastalığı olan ve bu doğrultuda ilaç kullanan kişiler ile herhangi bir alt ekstremite sakatlığı olan bireyler çalışmaya dahil edilmemiştir. Tüm katılımcılardan boy ve ağırlık ölçümlerinin yanı sıra ayak uzunluğu ölçümleri ve iki farklı hız için tek adım ve çift adım uzunluk ölçümleri alındı. Yürüme hızları erkek katılımcılar için 3,3 km/s ve 5,3 km/s, kadınlar içinse 2,7km/s ve 4,7 km/s olarak belirlenmiştir. Her iki cinsiyet için de kişi yürüme bandında yürümeye başladıktan sonra hız kademeli olarak arttırılarak belirlenmiş birinci hıza ulaşılmış ve katılımcı bu hızda bir dakika yürütülerek ilk ölçümler alınmıştır. Daha sonra bandın hızı tekrar kademeli olarak arttırılarak saptanmış olan ikinci hıza ulaşılmış ve tekrar bir dakika yürütülerek adım uzunluk ölçümleri alınmıştır. BULGULAR: Kadınlarda boy ile tek adım 2,7 km/s hızında adım uzunluğu, tek adım 4,7 km/s hızında adım uzunluğu, çift adım 2,7 km/s hızında adım uzunluğu ve çift adım 4,7 km/s hızında adım uzunluğu arasında anlamlı pozitif bir ilişki bulunmuştur (sırasıyla r=0,334; r=0,300; r=0,344; r=0,384). Erkeklerde boy ile tek adım 3,3 km/s hızında adım uzunluğu, tek adım 5,3 km/s hızında adım uzunluğu, çift adım 3,3 km/s hızında adım uzunluğu ve çift adım 5,3 km/s hızında adım uzunluğu arasında anlamlı pozitif bir ilişki bulunmuştur (sırasıyla r=0,327; r=0,333; r=0,260; r=0,255). Adım uzunluğundan yola çıkarak boy tahminine gidilen bu çalışmada elde edilen regresyon eşitliklerini açıklayıcılık kat sayılarının çok düşük olduğu gözlenmiştir.SONUÇ: Çalışmanın sonuçları hipotezi desteklememiştir. Tek adım ve çift adım uzunluklarından boy tahmini için hesaplanan regresyon denklemlerinde açığa çıkarılan korelasyon katsayıları çok düşük çıkmıştır. Tek adım ve çift adım uzunluklarının boy tahmini için uygun bağımsız değişkenler olmadığı sonucuna varılabilir.Bu çalışma Başkent Üniversitesi Tıp ve Sağlık Bilimleri Araştırma Kurulu ve Etik Kurul tarafından KA 18/149 proje numarası ile onaylanmış (bkz. Ek – 1) ve Başkent Üniversitesi araştırma fonu tarafından desteklenmiştir. Çalışmaya katılan tüm bireylerin aydınlatılmış onamı alınmış ve verilerin gizliliği garanti edilmiştir.Anahtar Kelimeler: Adım uzunluğu, boy tahmini, yürüyüş hızı INTRODUCTION: Reliable identification is without doubt of importance in forensic cases. Several studies have been cited in the literature on the identification of the victims. However studies on the identification of the offender are limited. Foot prints available in the crime scene by the offender could be evaluated for identification if there is not any other evidence. The aim of the present study is to estimate stature from step length depending on the distance between foot prints. MATERIAL AND METHOD: The study is conducted on 104 male and 102 female a total of 206 individuals. All the participants were either the students of Başkent University or the staff working for Başkent University. The participants with cardiopulmonary diseases or lower limb disabilities were not included to the study. Stature on body weight of all participants were measured and reported. In addition step length and stride length were taken for two different walking speeds. Walking speed were 3,3km/h and 5,3km/h for males, 2,7km/h and 4,7km/h for females. For both sexes after the individual started to walk on treadmill speed was increased gradually up to the first speed is reached and the participant wanted to walk at that speed for one minute. Later the speed of the treadmill was again gradually increased up to the second speed and the participant again wanted to walk for one minute. RESULTS: For female subjects statistically significant positive correlation was found between stature and step length and stride length, both for 2,7km/h and 4.7km/h (r = 0,334; r = 0,300, r = 0,344; r = 0,384 respectively). In males significant positive correlations between stature and step and stride lengths both for 3,3km/h and 5,3km/h. were also observed. (r = 0,327; r = 0,333; r = 0,260; r = 0,255. However, it was observed that the regression coefficients obtained from the step and stride length were very low.CONCLUSION: The results did not support the hypothesis of the study; regression equations and respected correlation coefficients calculated for stature estimation from step and stride lengths were too low. It could be concluded that step and stride lengths are not suitable independent variables for stature estimation. This study was approved by Başkent University Institutional Review Board and Ethics Committee (Project no: KA 18/149. Informed consents of the participants were taken and confidentiality of the results was quarantined). 60

Bu gözlemsel klinik araştırmada; diz üstü ampute hastalarda mikroişlemci kontrollü (MİK) protezlerin yürüme paterni ve enerji tüketimi üzerine olan etkisini araştırmayı amaçladık.Çalışmaya 34 unilateral diz üstü ampute hasta dahil edildi. Bu hastalardan, birinci gruptaki 17 kişi MİK protez kullanıyorken; ikinci gruptaki 17 kişi MİK olmayan protez kullanıyordu. Hastalar kullandıkları protez grubuna göre yürüme paternleri, enerji tüketimleri, hareket becerileri, yaşam kaliteleri, protezlerinden memnuniyet durumları ve yürüyüş kapasiteleri açılarından karşılaştırıldı. Değerlendirme ölçütleri olarak 3D yürüme analizi, egzersiz tolerans testi, Short form 36 (SF-36) anketi, Lökomotor Kapasite İndeksi-5 (LKI-5), Protez Memnuniyet Anketi (PMA) ve 6 dakika yürüme testi (6DYT) uygulandı.Çalışmanın sonucunda; MİK protezlerin yürümenin hız, ampute taraf adım uzunluğu, ampute taraf adım süresi ve ampute taraf tek destek fazı özelliklerine MİK olmayan protezlere göre istatistiksel olarak anlamlı ölçüde katkı sağladığı saptandı (p0.05). Protezle hareket etme becerilerinde MİK protez kullanan hasta grubunda minimal yükseklik olsa da istatistiksel olarak anlamlı seviyede değildi (p>0.05). MİK protez kullanan hastalar protezlerinden anlamlı ölçüde daha memnunlardı (p 0.05). The ability to move with prosthesis was minimal high but not statistically significant in the patient group using MIC prosthesis (p> 0.05). Patients using MIC prosthesis were significantly more satisfied with their prosthesis (p

Yürüme analizi, yürüyüşün sayısal olarak değerlendirilmesine, tanımlanmasına ve yorumlanabilmesine olanak sağlar. Bu yüzden patolojilerin tanısında ve tedavisinde önemli bir yeri vardır. Çalışmamızda bu konuyu seçmemizin amacı sağlıklı bireylerde yürüyüş parametrelerin değer aralığını hesaplamak ve M. longissimus ile M. multifidus’un yürüme fazlarındaki aktivite düzeyini saptamaktır. Çalışmamıza Trakya Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi’nden VKİ 18,5-25 arasında olan 18-25 yaş arası 25 erkek gönüllü dahil edilmiştir. Gönüllülerin yaş, boy, kilo sorgulaması yapıldıktan sonra Trakya Üniversitesi Anatomi Anabilim Dalı Laboratuar’ ında bulunan Zebris© FDM System Type FDM 1,5 platformu üzerinde gündelik yaşamlarındaki gibi yürümeleri istenmiştir. Elde edilen veriler WinFDM programı ile bilgisayara aktarılmıştır. İstatistiksel analiz SPSS 20 programı ile yapılmıştır. P

Ayak postürü ve ark yapısının alt ekstremite biyomekanikleri ile ilişkisi özellikle klinisyenler için önem arz etmektedir. Bu çalışmada grup I (düz taban) ve grup II (normal ayak) tespit edilmiştir. Elde edilen gruplarda bazı genel yürüme parametreleri ve subtalar eklemin supinasyon rezistansının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Çalışmamıza gönüllülük esasına bağlı olarak ayak basma kusuru olmayan 18-30 yaş aralığında 61 kişi (30 kadın, 31 erkek) katıldı. Kişilerin ilgili demografik bilgileri toplandı. Sol ayak baz alınarak 6'lı ayak postür indeksi'ne (APİ-6) göre normal ayak (0-5 arası değerler) ve pronasyonda ayak (6-12 arası değerler) tipleri ile navikular yükseklik oranına göre düşük arklı (0,05). Ancak APİ-6 ve navikular yükseklik oranı arasında negatif bir ilişki olduğu görüldü (p0,05). Grup I ve grup II arasında genel yürüme parametreleri ve supinasyon rezistansının istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde farklılaşmadığı gösterildi (p>0,05). The relationship between foot posture and arch structure with lower extremity biomechanics is especially important for clinicians. In this study, group I (flat foot) and group II (normal foot) were detected. It was aimed to evaluate some of the general gait parameters and supination resistance of the subtalar joint in these groups. 61 volunteers (30 females, 31 males) aged 18-30 years were participated in the study. Related demographic information of the individuals were collected. Based on the left foot, according to the 6-foot posture index (FPI-6), normal foot (values between 0-5) and pronated foot (values between 6-12) types were determined and according to the navicular height ratio, low arch ( 0.05). However, there was a negative correlation between FPI-6 and navicular height ratio (p 0.05). It has shown that general gait parameters and supination resistance did not differ significantly between group I and group II (p>0,05). 71

Yürüme insan var oluşunun tanımlayıcı bir ortak özelliği olarak görülmeyeni bulmak amacıyla ya da yalnızca bedenin dünyayı deneyimlemesi, keşfetmesi ve yorumlamasını sağlayan bir eylemdir. Bu gündelik ve olağan eylem özellikle Avrupa ve Amerika'da 1960' larda bir sanat üretim aracı ve nesnesi haline geldi. Sanatçılar alışılagelmiş sanat üretim ve sunum geleneklerine bir başkaldırı olarak yürümeyi araçsallaştırdılar ve işlerini gerek üretmek gerekse sergilemek için yürümeyi kullandılar. Bugün `Yürüme Sanatı` nın tarihi özellikle 1960 sonrası referanslarla heykel uygulamalarında `uzam`, Avangard sanatçıların uygulamalarında `yer` ve koreografik süreçlerde `beden` teorileriyle konuşulabiliyor. Koreografik bir sürecin yansıması ve bir düşünme pratiği olan bu tez, sürece güveni önceleyerek ve çeşitli araçlar ve kavramlarla çalışarak, süreci bir tür araştırma pratiği olarak ele alır. `HOŞGELDİNİZ` adlı koreografi ve bu koreografinin son hali olan video `pureland`de iki beden uzamı arşınlayarak ve yalnızca yürüme eylemini kullanarak zamansal bir koreografi yaratırlar. Walking, as a defining common characteristic of human existence, is an action in order to find the unseen or solely to drive the body to experience, discover and interpret the world.In the 1960s most especially in Europe and America, this pedestrian and ordinary movement became an art creation tool and object itself. The artists instrumentalized walking as a rebellion to the traditions of art production as well as presentation and used walking to create and exhibit their work. Today the history of `Walking Art` can be read especially with the late 1960's references within the scope of various theories such as; `space` in sculptural practices, `place` in Avangard's practices and `body` in choreographic processes.This thesis as a reflection of a choreographic process and a thinking practice embraces the process as research practice by working with diverse tools and notions and prioritize the trust to the process. Two bodies create a time-based choreography by measuring the space solely using the walking act in the choreography `WELCOME` and a video `pureland` as a final result of it. 83

Amaç: Ön çapraz bağ (ÖÇB) tamiri yapılan olguların cerrahi geçiren ekstremitesi ile cerrahi geçirmeyen ekstremitesini ve sağlıklı bireylerin dominant ekstremitesini yürüme ve squat esnasında fonksiyonel açıdan karşılaştırmaktır. Çalışmaya hamstring tendon grefti kullanılarak ortalama 36 (12-60) ay önce ÖÇB tamiri yapılan 25 olgu ve 23 sağlıklı kontrol alındı. Olguların her iki ekstremite Semitendinosus (ST), Biceps Femoris (BF) ve Rectus Femoris (RF) yüzeyel elektromyografi (YEMG) değerlendirmeleri BTS Bioengineering Free EMG 100 RT cihazı ile yapıldı. Olguların yürüme ve squat aktiviteleri esnasındaki kassal aktivasyon yüzdeleri değerlendirildi. Yürüme aktivitesi esnasında yürüme fazlarını belirleyebilmek amacıyla olguların L5 vertebra seviyelerine yine BTS Bioengineering firmasına ait olan G-walk cihazı yerleştirildi. Cerrahi geçiren ve cerrahi geçirmeyen ekstremite karşılaştırıldığında yürümenin duruş/sallanma fazlarında BF (p=0,001/0,014) ve ST (p=0,009/0,018) kassal aktivasyonlarının cerrahi geçiren ekstremitede daha yüksek olduğu görüldü. RF kassal aktivasyonu ise hem sallanma (p=0,247) hem de duruş (p=0,242) fazında benzer bulundu. Squat esnasında ST (p=0,010) kassal aktivasyonu cerrahi geçiren tarafta daha yüksek iken, BF (p=0,128), RF (p=0,160) ise benzer bulundu. Cerrahi geçiren taraf ile kontrol grubu karşılaştırıldığında, yürümenin duruş fazında, BF (p=0,006) ve ST (p=0,021) kassal aktivasyonları, cerrahi geçiren tarafta daha yüksek iken, RF kassal aktivasyonları benzer bulundu (p=0,348). Yürümenin sallanma fazında ise BF (p=0,002) kassal aktivasyonu, cerrahi geçiren tarafta yüksek bulunurken, ST (p=0,194) ve RF (p=0,306) kassal aktivasyonları benzer bulundu. Squat esnasındaki kassal aktivasyonlara bakıldığında da BF (p=0,002) ve ST (p=0,016) kassal aktivasyonları cerrahi geçiren tarafta daha yüksek bulunurken, RF (p=0,798) kassal aktivasyonlarının ise benzer olduğu görüldü. Bu sonuçlara göre, operasyonun üzerinden ortalama 36 (12-60) ay geçmesine rağmen kassal aktivasyon farklılıklarının devam etmesini, büyük ölçüde, ÖÇB yaralanması sonucu geliştirilen adaptasyon mekanizmalarının devamına bağlamaktayız. Rehabilitasyon programlarında diz çevresi kaslara uygulanan kuvvetlendirme programlarının yanı sıra, motor öğrenme programları ile kazanımların günlük yaşamdaki fonksiyonel aktivitelere yansımasının sağlanması üzerinde de durulmasının, dizin değişen kinetik dengesinin ve kinematiğinin yaralanma öncesindeki düzeye yakınlaşmasında önemli olduğu görüşündeyiz. The aim of this study was to compare the operated extremity with the intact extremity and the dominant extremity of healthy individuals in terms of gait and squat. Twenty-five patients who underwent ACL repair with hamstring tendon graft 36 (12-60) months ago and 23 healthy individuals were included in the study. Both extremities Semitendinosus (ST), Biceps Femoris (BF) and Rectus Femoris (RF) EMG evaluations were performed by using BTS Bioengineering Free EMG 100 RT. Muscle activation percentages were evaluated during walking and squat activities. In order to determine the walking phases during walking activity, G-walk device of BTS Bioengineering company was placed in L5 vertebra levels of individuals. When the operated and intact extremity was compared, muscles activation percenteges of BF (p = 0.001 / 0.014) and ST (p = 0.009 / 0.018) were higher in the swing / stance phase on the operated side. In addition, RF muscle activation percentage was similar in both swing (p = 0.247) and stance (p = 0.242) phases. ST muscle activation percentage was higher (p = 0.010) on the operated side during squat. BF (p = 0.128) and RF (p = 0.160) were similar. BF (p = 0.006) and ST (p = 0.021) were significantly higher in the stance phase of the gait on the operated side compared to the control group. RF muscle activation percentage was similar (p = 0.348). In the swing phase of the gait, BF (p = 0.002) muscle activation percentage was found higher on the operated side, whereas ST (p = 0.194) and RF (p = 0.306) were found similar. BF (p = 0.002) and ST (p = 0.016) muscle activations were higher on the operated side and RF (p = 0.798) muscle activation percentage was similar. We think that the reason of continuation of muscular activation differences although an average of 36 (12-60) months has passed over the operation is the continuation of the adaptation mechanisms developed as a result of ACL injury. We suggest that in addition to the strengthening programs, it is important to emphasize the motor learning programs to reflect the gains of strengthening programs on functional activities in daily life. By doing this, changed kinetic balance and kinematics of the knee can be approached to the pre-injury level. 125

Bu çalışma, PAÜ Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından desteklenmiştir (Proje No: 2017SABE012). Bu çalışmanın amacı spastik hemiparetik bireylerde Matriks Ritm Terapisi’nin (MRT) denge ve yürüme parametreleri üzerine etkisini incelemektir.Çalışmaya 20-65 yaş aralığında, Modifiye Rankin Skalasına göre ≤3 ve Hodkinson Mental Testinden ≥8 puan alan 30 hemiparetik birey dahil edilmiştir. Katılımcılar, Bobath yaklaşımı + MRT grubu (Grup 1; n=15) ve kontrol grubu (Grup 2; n=15) olmak üzere randomize olarak iki grubu ayrılmıştır. Grup 1’in ortalama hemiparezi süresi 37.30 ay, Grup 2’nin ortalama hemiparezi süresi 38.70 aydır. Katılımcılarda alt ekstremite kaslarının spastisite şiddeti Modifiye Ashworth Skalası kullanılarak ve aktif/pasif eklem hareket açıklığı (EHA) gonyometrik ölçüm yapılarak değerlendirilmiştir. Statik denge için BESTest alt parametrelerinden “Tek Ayak Üzerinde Durma Testi” ve dinamik denge için “Süreli Kalk-Yürü Testi” kullanılmıştır. Yürümenin spatio-temporal özellikleri ve pelvis kinematiği BTS G-Walk Yürüme Analiz Sistemi® ile değerlendirilmiştir. Tüm bireylere Bobath terapisi 60 dk boyunca haftada 3 gün, toplam 4 hafta uygulanmıştır. Grup 1’e Bobath terapisine ilave olarak gövde ve etkilenmiş alt ekstremiteye 60 dk boyunca haftada 3 gün, toplam 4 hafta MRT uygulanmıştır. Tedavi sonrası değerlendirmede Grup 1’de spastisite şiddeti, aktif/pasif EHA, statik/dinamik denge, yürüme hızı ve kadansı, pelvis simetrilerilerinde iyileşme tespit edilmiştir. Grup 2’de tedavi sonrasında sadece dinamik dengede iyileşme görülmüştür (p

Bu çalışmanın amacı multipl skleroz tanısı ile başvuran kişilerde yoga ve konvensiyonel fizyoterapi programlarının yorgunluk, denge, yürüme ve yaşam kalitesi üzerine etkilerinin karşılaştırılmasıdır. Çalışmaya 20 (11K, 9E; 46,35 ± 11,89 yıl) gönüllü dahil edildi. Çalışma grubu randomize olarak iki gruba ayrıldı. Birinci gruba yin yoga (n:10) ikinci gruba ise egzersiz temelli konvansiyonel fizyoterapi programı (n:10) haftada 3 gün, günde 60 dk., toplam 8 hafta uygulandı. Olguların tedavi öncesi ve sonrasında Yorgunluk Şiddeti Ölçeği (FSS) ile yorgunluk, Berg Denge Ölçeği ile denge, MS Yürüme Ölçeği (MSWS-12 VST) ile yürüme, MS Yaşam Kalitesi Ölçeği (MSQOL-54) ile yaşam kalitesi durumları değerlendirildi. Grup içi analizlerde tedavi sonrasında yoga grubunda; yorgunluk (p= 0,041) ve MS yürüme (p=0,003) skorlarında istatiksel olarak anlamlı düzeyde azalma görülmüştür. Bu grupta yaşam kalitesi (MSQOL-54) mental ve fiziksel (p=0,013, p=0,006) değerlendirmelerinde ve denge parametrelerinde (p=0,01) istatiksel olarak anlamlı düzeyde artış olmuştur. Konvansiyonel fizyoterapi grubunda ise; yorgunluk, denge, MS yürüme ve yaşam kalitesi skorları arasında anlamlı bir farklılık yoktur. Elde ettiğimiz bulgularda yoga grubunda değerlendirmelerin daha iyi sonuç verdiğini gördük, yoganın hafif ve orta düzey MS'li hastalarda egzersiz temelli fizyoterapi ve rehabilitasyon programlarını destekleyici bir seçenek olabileceğini düşünmekteyiz. The aim of this study was to compare the effects of yoga and conventional physiotherapy programs on fatigue, balance, walking and quality of life in patients with multiple sclerosis. Twenty volunteers (11F, 9M; 46.35 ± 11.89 years) were included in the study. The study group was randomly divided into two groups. The first group received yin yoga (n:10) and the second group received conventional physiotherapy (n: 10) 3 days a week, 60 minutes a day for a total of 8 weeks. Before and after treatment, fatigue severity scale (FSS), balance with Berg Balance Scale, walking with MS Walk Scale (MSWS-12 vst), MS Quality of Life Scale (MSQOL-54) were evaluated. In group analysis, yoga group after treatment; There was a statistically significant decrease in fatigue (p = 0.041) and MS walking (p = 0.003) scores in this group in terms of quality of life (MSQOL-54) assessment of mental and physical (p = 0.013, p = 0.006) and balance parameters (p = 0, 01) statistically significant increase. In the conventional physiotherapy group; there was no statistically significant difference between fatigue, balance, MS walking and quality of life scores. According to our findings, we found that the yoga group gave better results and we think that yoga may be an option to support exercise-based physiotherapy and rehabilitation programs in patients with mild to moderate MS. 119

Amaç: Spinoserebellar Ataksi (SA) hastalarında vestibüler rehabilitasyon (VR) uygulamasının denge ve yürüme işlevleri üzerine etkisinin incelenmesidir.Yöntem: Araştırma Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Denge Polikliniği'nde SA tanısı konulan 17 hasta ile yapıldı. Hastaların hastalığa özgü yeti yitimi, Ataksi Değerlendirme ve Derecelendirme Ölçeği (ADDÖ) ve Uluslararası Etkileşimli Ataksi Derecelendirme Ölçeği (UEADÖ) ile belirlendi. Egzersiz motivasyon seviyesi Egzersiz Motivasyon Envanteri (EME), baş dönmesine bağlı günlük yaşamda engellilik seviyeleri Baş Dönmesi Engellilik Envanteri (BEE) ile değerlendirildi. Hastaların fonksiyonel mobiliteleri Zamanlı Kalk Yürü Testi (ZKYT), denge işlevleri, Berg Denge Testi (BDT) ve Dengenin Kliniğe Uyarlanmış Duyusal Etkileşim Testi (DKUDET), yürüme becerileri Dinamik Yürüme İndeksi (DYİ) ile değerlendirildi. Tedavinin günlük yaşam kalitesine etkisi ise Vestibüler Rehabilitasyon Faydalanım Anketi (VRFA) ile değerlendirildi. Hastalara ev egzersiz programı şeklinde vestibüler rehabilitasyon tedavisi uygulandı. Vestibüler rehabilitasyon egzersiz tedavisine başlamadan önce ve tedavinin sonunda 8. haftada değerlendirme uygulandı. Egzersiz protokolü yapılan ilk değerlendirme sonucuna göre hastanın fiziksel engellilikleri doğrultusunda oluşturuldu.Bulgular: Hastalarda, BEE dışında tüm testlerde tedavi öncesi değerlere göre anlamlı iyileşme tespit edildi. BDT, ZKYT, DKUDET, ADDÖ, UEADÖ, DYİ, EME, VRFA testleri tedavi öncesi ve sonrasında anlamlı fark tespit edildi (p

Bu çalışma serebral palsili (SP) çocuklarda alt ekstremite duyusunun değerlendirilmesi ve duyusal değişikliklerin denge ve yürüyüş parametreleri üzerindeki etkilerini incelemek amacıyla planlandı. Çalışmaya 5-18 yaşları arasında değişen 15 sağlıklı, 15 unilateral etkilenimli ve 15 bilateral etkilenimli, kaba motor fonksiyon sınıflama sistemine göre I ve II seviyelerinde bağımsız yürüyebilen spastik tip SP'li toplam 45 çocuk dâhil edildi. Çocukların demografik bilgileri kaydedildikten sonra taktil duyu, vibrasyon duyusu, iki nokta ayrımı, propriosepsiyon duyusu, denge, süreli kalk yürü testi, yürüyüş ve ayaktaki yük dağılımı değerlendirmeleri yapıldı. Denge değerlendirmesi için Berg Denge Ölçeği (BDÖ), yürüyüş değerlendirmesi için Edinburgh Görsel Yürüme Analizi (EGYA) kullanıldı. Yük dağılımı için statik ve dinamik pedobarografik analizler yapıldı. Duyu değerlendirmeleri ile denge, yürüyüş ve yük dağılımı analizlerinin arasındaki ilişki incelendi. Çalışmanın sonucunda SP'li çocuklarda alt ekstremite taktil, iki nokta ayrımı ve proprioseptif duyularında yetersizlikler olduğu tespit edildi (p

Bu çalışmanın amacı; bağımsız yürüyebilen serebral palsili çocuklarda alt gövde ve pelvis için kullanılan dinamik elastik ortezin denge ve yürüme parametrelerine etkisini incelemektir. Çalışmaya yaşları 4-10 yıl aralığında, spastik tip serebral palsili, kaba motor fonksiyon sınıflama sistemine göre 1 ve 2 seviyesinde olan 7 kız, 15 erkek toplam 22 çocuk alındı. Son altı ay içerisinde alt ekstremite ve pelvise yönelik botolinium toksin uygulanmış ve/veya cerrahi geçirmiş olan çocuklar çalışmaya dahil edilmedi. Çalışmaya dahil edilme kriterlerine uyan çocuklar rastgele iki gruba ayrıldı. On çocuk kontrol grubuna (Grup I), 12 çocuk çalışma grubuna (Grup II) dahil edildi. Her iki gruba da nörogelişimsel tedavi yaklaşımlarına uygun olarak haftada 2 defa toplam 8 hafta süreyle fizyoterapi ve rehabilitasyon programı uygulandı. Grup II' deki çocuklara fizyoterapi ve rehabilitasyon seanslarına ek olarak torakolumbosakral bölgeye neopren yapıdaki ortez giydirildi. Ortezin kullanım sıklığı; bütün haftaya yayılarak, gün içinde aktif oldukları süre (ortalama günde 8 saat) boyunca üzerinde duracak şekilde belirlendi. Çocukların demografik bilgileri kaydedildikten sonra, denge değerlendirmesi için Pediatrik Denge Ölçeği ve Modifiye Süreli Kalk Yürü testi kullanıldı. Yürüyüş parametreleri ve pelvisin kinematik değerleri BTS G-Walk® kablosuz minyatür dijital yürüyüş analiz sistemi kullanılarak değerlendirildi. Çalışmanın sonucunda grupların denge parametrelerinde değişim görülmedi. Grup II'deki çocukların dinamik elastik ortez kullanımı ile yürüyüşte etkilenen tarafta duruş süresinin uzamasını sağladığı, pelviste transvers ve frontal düzlemdeki hareketlerde simetriyi arttırdığı görüldü. Sonuç olarak alt gövde ve pelvise odaklanan elastik dinamik ortezler fizyoterapi yöntemleri ile birlikte uygulandığında bazı yürüyüş parametrelerini değiştirmede ve pelvis hareketlerinde simetriyi arttırmada etkin rol oynar. The aim of this study is to investigation of the effects of dynamic elastic orthosis on balance and gait parameters for lower body and pelvis in children with cerebral palsy with walking independently. Twenty two children (7 girls and 15 boys), between 4-10 years of ages, with spastic type cerebral palsy who were able to walking independently at I and II levels according to gross motor function classification system were included to the study. Children who had undergone botolinium toxin and/or surgery for the lower limb and pelvis within the last six months were not included in the study.Children who met the inclusion criteria were randomly divided into two groups. Ten children were included in the control group (Group I) and 12 children were included in the study group (Group II). Physiotherapy and rehabilitation programs were applied to all study groups in accordance with neurodevelopmental treatment approaches. The application was continued twice a week for a total of 8 weeks. In addition to the physiotherapy and rehabilitation sessions in Group II, neoprene orthosis was dressed in the thoracolumbosacral region. Frequency of use of orthosis; it was spread over the whole week, and was determined to stand on the day during which they were active (8 hours a day). After the demographic data of the children were recorded, Pediatric Balance Scale and Modified Time Up and Go Test were used for balance assessment. The walking parameters and kinematics of pelvis were evaluated using the BTS G-Walk® wireless miniature digital gait analysis system. At the end of the study, the balance parameters of the groups did not change. It was seen that the children in Group II had prolonged posture in the affected side with dynamic elastic orthosis and increased symmetry in the transverse and frontal plane in the pelvis. As a result, the elastic dynamic orthoses focusing on the lower body and the pelvis along with physiotherapy play an active role in modifying some walking parameters and increasing the symmetry in pelvis movements. 93