Search

Obowiązek zapewnienia ochrony ludzkiego życia i zdrowia spoczywa na państwie, a zwłaszcza na podmiotach realizujących zadania z zakresu administracji publicznej. Tylko państwo i jego administracja dysponują odpowiednią organizacją i niezbędnym władztwem, aby między innymi zapewniać szeroko pojęte bezpieczeństwo. Jednostka sama nie jest w stanie sobie zapewnić bezpieczeństwa czy opieki medycznej w sytuacji nagłego zagrożenia zdrowotnego, dlatego musi istnieć i opierać swój byt na państwie. Bezpieczeństwo zdrowotne obywateli zależy od pełnej dostępności i sprawności funkcjonowania służb medycznych. Ze zjawiskiem pełnej dostępności do świadczeń medycznych wiąże się zjawisko nieograniczonego wzrostu zapotrzebowania na nie wśród pacjentów, dlatego nie tylko w Polsce, ale w większości krajów na świecie istnieje tendencja do ograniczania dostępności do świadczeń zdrowotnych. Ze względu na ograniczone możliwości finansowe państwa niezbędne jest w pierwszej kolejności zapewnienie tylko „minimum” świadczeń ratujących życie i zdrowie., The obligation to ensure the protection of human life and health rests with the state, in particular with entities performing tasks in the field of public administration. Only the state and its administration have the appropriate organization and the necessary power to ensure, inter alia, broadly understood safety. The individual is not able to ensure medical safety or care in the event of a sudden health emergency, therefore must exist and its existence must rely on the state. The health safety of citizens depends on the full availability and efficiency of medical services. The phenomenon of full access to medical services is related to the phenomenon ofendless expansion of the demand for them among patients, therefore, not only in Poland, but in most countries around the world, there is a tendency to limit the availability of health services. Due to the limited financial capacity of the state, it is necessary to first provide only the "minimum" of benefits saving life and health.

W miarę ogólnego rozwoju cywilizacji i potrzeb społecznych funkcje administracji są skierowane przede wszystkim ku zaspokojeniu potrzeb ludności, realizowanych m.in. w postaci działań organizujących. Działania organizujące administracji publicznej stwarzają warunki do zaspokojenia potrzeb ogółu. W obliczu pogarszającego się stanu zdrowotnego pacjentów (destynatariuszy) postępujące przemiany w administracji publicznej powinny uwzględnić ten stan rzeczy. Realizacja obowiązku ochrony zdrowia obywateli wyraża się m.in. w tworzeniu odpowiedniej liczby zakładów administracyjnych.

Problematyka spółdzielczości socjalnej odnosząca się do działań w zakresie przeciwdziałania wykluczeniu i marginalizacji społecznej staje się istotnym elementem aktywnej polityki społecznej, wsparcia rozwoju społecznego oraz lokalnego. Powodem, dla którego poszczególne teorie odnoszące się do sektora ekonomii społecznej i solidarnej cieszą się aktualnie dużym zainteresowaniem, jest z jednej strony to, że sektor ten jest czynnikiem transformacji ustrojowej poprzez stwarzanie instytucjonalnych działań mających na celu reintegrację społeczno-zawodową osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, które na otwartym rynku pracy mają spore problemy z jej skutecznym znalezieniem i utrzymaniem. Z drugiej zaś strony, istnieje przekonanie, iż realizacja przez podmioty tego sektora szeroko rozumianych celów społecznych, na które przeznaczany jest wypracowany przez nie zysk, doprowadzi do ukształtowania się nierynkowej gospodarki społecznej, gdzie będą zaspokajane potrzeby osobiste i społeczne, niemożliwe do zaspokojenia przez rynek.

Integracja funkcjonalna pomiędzy człowiekiem a produktami oprogramowanymi postępuje bardzo dynamicznie. Starość dotyczyć będzie w przyszłości ludzi dziś jeszcze młodych, stąd zapobieganie wykluczeniu cyfrowemu osób w wieku starszym opierać się musi na jak najwcześniej rozpoczynanej, ustawicznej i możliwie jak najszerszej odpowiedniej edukacji ogółu społeczeństwa, połączonej z zapewnieniem powszechnej dostępności do usług teleinformatycznych choćby w zakresie podstawowym. Z uwagi na rosnący deficyt personelu medycznego i związany z tym wzrost kosztu tradycyjnych porad lekarskich i pielęgniarskich, coraz częściej personel medyczny zastępowany jest w zróżnicowanym zakresie przez systemy informatyczne, wykorzystujące interaktywny przekaz multimedialny, a osoby objęte wykluczeniem cyfrowym nie mogą z nich korzystać. Zwalczanie już istniejącego wykluczenia cyfrowego osób w wieku starszym daje jedynie ograniczone efekty i należy traktować je jako niezbędną, ale jednak ostateczność ‒ wymuszoną brakiem odpowiednich działań podjętych na wcześniejszych etapach życia lub ich nieskutecznością. Szczególnie cenne są inicjatywy zmierzające do zdefiniowania katalogu kompetencji zapewniających obsługę produktów oprogramowanych w stopniu podstawowym.

Wykluczenie jest zjawiskiem powszechnym, dotykającym coraz liczniejsze grupy społeczne. Ze względu na szeroki krąg osób ekskludowanych niniejsze opracowanie mające charakter monografii wielu Autorów, porusza nie tylko problemy osób wykluczonych ale również wskazuje na możliwości udzielania pomocy tym osobom na wielu płaszczyznach. W opracowaniu tym skupiono się m.in. na osobach opuszczających jednostki penitencjarne, wskazując potrzebę wzajemnej współpracy pomiędzy władzą publiczną a organizacjami pozarządowymi. Zbadano również system orzekania o niepełnosprawności i niezdolności do pracy, który jest podstawą w ubieganiu się o konieczne świadczenia i rehabilitację. Zwrócono też uwagę na tzw. wykluczenie cyfrowe, jako formę wykluczenia społecznego oraz nowy rodzaj wykluczenia społecznego jakim jest wykluczenie transportowe. W monografii przedstawiono również praktyczne zastosowanie możliwości prawnych i organizacyjnych w pomocy osobom niepełnosprawnym intelektualnie

Ustalenie definicji oraz skali występowania niepełnosprawności w społeczeństwie napotyka na liczne trudności metodologiczne i praktyczne ‒ w szczególności kryteria niepełnosprawności biologiczne i formalno-prawne nie pokrywają się. Orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi podstawę do przyznania różnego rodzaju ulg i uprawnień i dlatego może być postrzegane przez część społeczeństwa jako atrakcyjne. Z tego względu postępowanie w tym zakresie jest w Polsce sformalizowane, niemniej kluczowa pozostaje w nim rola odpowiednio przeszkolonego lekarza, co znajduje swoje odbicie w strukturze i organizacji pracy powiatowych i wojewódzkich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności. Występuje wiele różnic proceduralnych w przebiegu postępowania prowadzonego w przypadku osób, które ukończyły 16. rok życia, i osób młodszych, czyli w orzekaniu ‒ odpowiednio ‒ o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności: znacznego, umiarkowanego albo lekkiego, oraz niepełnosprawności. Wniosek o wydanie orzeczenia rozpatruje co najmniej dwuosobowy skład orzekający.