Search

Tinnitus is a phantom sound sensation without an external sound source. Due to its subjective and multifaceted nature it is measured using multi-item self-reported instruments. Many well-validated tinnitus-related questionnaires are available for clinical practice and scientific research, but so far no attention has been paid to their measurement invariance. The study aimed to examine measurement invariance of the Tinnitus Handicap Inventory with regard to gender and hearing impairment, and to identify the items that show differential item functioning (DIF) across the groups. This is a retrospective study using medical data from patients with tinnitus. They completed the Tinnitus Handicap Inventory (THI) and underwent pure-tone audiometry. 1106 adult patients with tinnitus (554 women and 552 men; 320 with normal hearing and 786 with hearing loss), aged 19–84 years. In the analysis, multi-group confirmatory factor analysis, hybrid ordinal logistic regression, Kernel smoothing in Item Response Theory, and lasso regression were applied. Measurement invariance was demonstrated across gender, but across hearing status the measurement was non-invariant. Five items were found to have DIF. Researchers and clinicians should be aware of the potential risk of response bias when tinnitus severity is evaluated.

Self-help (without specialist support) can play an important role in tinnitus therapy. The purpose of this study was to investigate what fraction of subjects with tinnitus use self-help, what techniques are most commonly used to reduce tinnitus severity, and what distinguishes patients that use self-help from others.retrospective, observational study.Adult patients admitted to our hospital clinic (460 participants) aged 19-83 years and reporting chronic tinnitus. The survey concerned therapy attempts prior to the clinic visit as well as self-help techniques chosen freely by the patient to reduce tinnitus severity.Data showed that 40.9% of the respondents chose some action themselves to reduce their tinnitus severity. Among the reported self-help techniques, acoustic stimulation was the most popular. In addition, patients chose distraction attention, relaxation, meditation, yoga, and physical activity. The likelihood of undertaking self-help increases with better education and higher tinnitus severity.Knowledge about patients' preferences of forms of self-help may help the health practitioner suggest a more suitable form of therapy. Due to the great interest in using sound therapy in tinnitus, it would be worthwhile looking at new forms of this therapy, for example increasingly popular mobile applications.

Purpose Diagnosis and monitoring of laryngopharyngeal reflux (LPR) is a constant challenge in otolaryngological practice, chiefly because there are no specific symptoms characteristic of the disease. In this paper, we present the validation of a simple, 6-level qualitative scale to gauge the clinical findings of LPR. It has been previously published in Polish as the Warsaw Scale. Methods In the study, we enrolled 100 patients with voice problems who had registered in our clinic, and we performed an extended battery of diagnostic tests for LPR, together with 24-h pH monitoring. Results The Warsaw Scale significantly outperformed other instruments in both predicting LPR status and correlating with pH measurements. Moreover, the rating provided by the scale showed a strong association with patient-reported symptoms. Conclusion The data indicate that the Warsaw Scale could be used as an affordable, consistent, and effective diagnostic and monitoring tool for LPR.

Heart rate time series are widely used to characterize physiological states and athletic performance. Among the main indicators of metabolic and physiological states, the detection of metabolic thresholds is an important tool in establishing training protocols in both sport and clinical fields. This paper reviews the most common methods, applied to heart rate (HR) time series, aiming to detect metabolic thresholds. These methodologies have been largely used to assess energy metabolism and to identify the appropriate intensity of physical exercise which can reduce body weight and improve physical fitness. Specifically, we focused on the main nonlinear signal evaluation methods using HR to identify metabolic thresholds with the purpose of identifying a method which can represent a useful tool for the real-time settings of wearable devices in sport activities. While the advantages and disadvantages of each method, and the possible applications, are presented, this review confirms that the nonlinear analysis of HR time series represents a solid, robust and noninvasive approach to assess metabolic thresholds.

Purpose The objective was to investigate whether a patient’s preoperative test results can predict the need for future reoperation in unilateral vocal fold paralysis (UVFP). Methods A single-centre retrospective study was performed. The study group consisted of 18 patients with UVFP who had been treated with injection laryngoplasty but who required further treatment and were augmentated again within 36 months. The control group consisted of 33 injected patients who had not required reintervention up to 36 months later. Results Only glottal gap was associated with a relative risk for reinjection. Glottal gap was found to be severe in 77.8% of the patients from the study group compared to 42.4% of the controls, and the difference was statistically significant. The kind of injected material (calcium hydroxylapatite or hyaluronic acid), age, and voice assessment (perceptual, objective, or subjective) did not seem to affect the likelihood of reoperation being needed. There were no between-group statistically significant differences in individual aspects of the GRBAS scale. The global score was slightly higher in the study group, but it did not reach statistical significance (U = 198.5; p = 0.09). A comparison of VHI scores did not yield statistically significant differences between the study and control groups. No significant differences in objective acoustic voice parameters were observed between the groups. Conclusion Only glottal gap occurred to be associated with a relative risk for reinjection. A kind of injected material (CaHA or HA), age, perceptual, objective and subjective voice assessment do not seem to impact the likelihood of reoperation in patients with UVFP.

BackgroundThe Zika virus (ZIKV) was detected in Brazil in 2014. At the end of 2015 microcephaly was the first distinctive sign. By 2016, the first two cases of congenital Zika had been described, with a strong correlation between the virus and microcephaly.Case reportA male infant was born at 32 weeks gestation, weight 1,750 grams, cranial perimeter 26 cm. He remained in intensive care for 5 days for neonatal seizures, required oxygen therapy, and had early sepsis. After 11 days in hospital a diagnosis of microcephaly was made. At 12 months, hydrocephalus was identified by computed tomography, with calcification foci in the subcortical region, basal nuclei, cerebellum, and brainstem. These characteristics are typical of congenital zika syndrome (CZS). Audiological tests were done: immittanciometry (tympanometry and acoustic reflex), transient evoked otoacoustic emission (TEOAE), distortion product otoacoustic emission (DPOAE), click ABR, and frequency following response (FFR). In patients with ZIKV, radiological findings show distinctive calcifications at the gray–white matter junction and degrees of delayed cortical development. The findings here of no acoustic reflex and a reduction in otoacoustic emissions in both ears is a preliminary indication of outer hair cell involvement that could later lead to communication deficits. ABR responses showed hearing pathway impairment in both ears up to the brainstem, and diminished FFR responses point to possible difficulties in speech perception. The present case study adds to our knowledge of the effect of CZS on the auditory system and strengthens the recommendation that ZIKV be included as an indicator for risk of hearing loss.

Introduction Parkinson disease (PD) is a degenerative and progressive neurological disorder characterized by resting tremor, stiffness, bradykinesia, and postural instability. Despite the motor symptoms, PD patients also consistently show cognitive impairment or executive dysfunction. The auditory event-related potential P300 has been described as the best indicator of mental function, being highly dependent on cognitive skills, including attention and discrimination. Objective To review the literature on the application and findings of P300 as an indicator of PD. Data Analysis The samples ranged from 7 to 166 individuals. Young adult and elderly male patients composed most study samples. The Mini-Mental State Examination test, the Unified Parkinson Disease Rating Scale, and the Hoehn and Yahr Scale were used to assess neurological and cognitive function. In terms of testing hearing function, few studies have focused on parameters other than the P300. The factors we focused on were how the P300 was modified by cognitive effects, its correlation with different PD scales, the effect of performing dual tasks, the effect of fatigue, and the influence of drug treatments. Conclusion The use of the P300 appears to be an effective assessment tool in patients with PD. This event-related potential seems to correlate well with other neurocognitive tests that measure key features of the disease.

Introduction: Recently, Interacoustics presented a new otoacoustic emission protocol where the probe pressurizes the ear cavity, thus eliminates the risk of non-assessment (REFER outcome) due to a negative middle ear pressure. This study evaluated the characteristics and the performance of this new protocol on a newborn well-baby population. Methods: One hundred sixty-three newborns (age 2.7 ± 1.1 days) for a total of 294 ears were assessed randomly. Transiently evoked otoacoustic responses were acquired by the Titan device (Interacoustics), using the default and a pressurized TEOAE protocol. The data were analyzed in terms of signal to noise ratios (S/Ns) at 5 frequencies, namely, 0.87, 1.94, 2.96, 3.97, and 4.97 kHz. To assess any possible gestational age (GE) effects on the TEOAE variables, the responses were subdivided in 4 different age subgroups. Results: There were no significant differences between the left and right ear TEOAE responses, for age (in days), GE (in weeks), weight (in grams), and S/N at all 5 frequencies. Considering the pooled 294 ears, paired t tests between the default and the pressurized TEOAE data showed significant differences across all 5 frequencies (p < 0.01). The pressurized protocol generated TEOAE responses presenting larger S/Ns, and a positive additive effect of approximately 2.31 dB was observed at all tested frequencies. There were no significant GE effects on the pressurized TEOAE responses. In terms of performance, both protocols performed equally (same number of PASSes). Conclusion: The pressurized TEOAE protocol generates responses with higher S/Ns which might be useful in borderline cases where the middle ear status might cause a REFER screening outcome.

BackgroundTraumatic brain injury (TBI) is a pathology frequently causing mortality or serious sequelae. About 20% of individuals with TBI will have some degree of auditory alteration. The aim of the present study was to use behavioural and electrophysiological assessments to analyse the hearing of a patient with TBI.Case reportA young male adult who had suffered severe TBI caused by a motorcycle accident was evaluated. The patient underwent a peripheral hearing evaluation and electrophysiological assessment. Pure tone audiometry revealed profound sensorineural hearing loss in the left ear and normal hearing in the right. In the electrophysiological assessment, an ABR click test showed the presence of a response in the right ear at 80 dB HL but no response in the left ear at 90 dB HL. Evaluation of the Middle Latency Response revealed the presence of both an electrode effect (C3) and an ear effect (A1). The P300 wave showed an event-related potential within normal limits in the right ear and no responses in the left.ConclusionsThe present case study verifies the importance of assessing the peripheral and central auditory nervous system in cases of patients with a history of TBI. It reinforces the need for diagnosis and audiological monitoring of these patients.

BackgroundVestibular symptoms and balance disorders are still common complaints reported by the patients after cochlear implantation (CI). Much research has been devoted to assess dizzy patients after cochlear implantation using both self-prepared questionnaires as well as validated life-quality scales. From this work, various approaches to classifying symptoms according to their onset and duration have been recommended.Material and methodsWe studied 101 patients after round window approach (RWA) cochlear implantation giving them a self-prepared questionnaire asking them to list their major vestibular complaints formulated according to the consensus document of the Barany Society Committee for the classification of vestibular disorders. Those with persistent symptoms (both postoperatively and existing preoperatively) also filled in a DHI questionnaire. Additionally, cVEMP, oVEMP, caloric, and vHIT tests were performed before and after the CI procedure.ResultsThe 101 patients were divided into four groups: with early symptoms (n = 25), with late symptoms (n = 2), with preoperative symptoms (n = 13), and with no symptoms (n = 61). Among the patients with early symptoms, 15 reported spontaneous vertigo attack, 6 only unsteadiness and/or lateropulsion, and 4 had other symptoms such as orthostatic vertigo, positional vertigo, visual tilt, and head-motion vertigo.ConclusionsClose to 40% of the CI recipients suffered from vestibular complaints, either in the postoperative period or from already existing preoperative symptoms. The vast majority of postoperative complaints were transient and only rare cases (with preexisting inner ear pathologies and/or comorbidities) evolved into persistent dysfunction.

The Tinnitus Functional Index (TFI) is considered the gold standard in measuring tinnitus severity. The aim of the study was to establish reference values to improve the interpretability of TFI scores.Results from 1114 patients with tinnitus were retrospectively analyzed. The participants were consecutive patients who attended our tertiary referral Ear, Nose, and Throat Center. The eligibility criteria were: at least 18 years old, persistent tinnitus, completed pure-tone audiometry, and answered all 25 items on the TFI. Hearing status (normal hearing vs. hearing impairment) was established according to the recommendation of the Bureau International d'Audiophonologie. Means (M) and SD on the TFI were the basis for grading tinnitus severity on four levels: low, lower moderate, upper moderate, and high. To gauge individual scores in clinical practice, percentiles are also proposed.All 1114 patients (586 women and 528 men) were Caucasian and aged from 19 to 87 years (M = 50.96; SD = 13.10 years). Tinnitus duration ranged from 0.5 to 50 years (M = 7.17; SD = 7.71 years). There were 258 patients with normal hearing and 856 patients with hearing loss. A score of above 65 points on TFI was established as the cutoff point for diagnosing high tinnitus severity. A regression model associating tinnitus severity with gender, age, tinnitus duration, and hearing loss was statistically significant: F(4,1109) = 8.99; p0.001, but the effect was very small (R2adj = 0.028) and only gender and age were associated with TFI global score, while tinnitus severity was not related to tinnitus duration or hearing loss.The reference values proposed here support those reported previously by Meikle et al. They are empirically based and can be used as benchmarks in clinical practice and scientific research. They make it possible to assess tinnitus severity, evaluate individual scores, and categorize individuals with tinnitus. This allows researchers to set inclusion or exclusion criteria when assigning patients to specific groups during clinical trials involving tinnitus intervention strategies.

W czerwcu 2011 r. podczas kongresu Europejskich Towarzystw Audiologicznych w Warszawie podpisano Europejski Konsensus Naukowy w zakresie wykrywania i leczenia zaburzeń komunikacyjnych u dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Idea ta była jednym z priorytetów realizowanych przez Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu (IFPS) podczas prezydencji Polski w Radzie Unii Europy w 2011 roku. W wyniku współpracy z zespołem z Tadżykistanu, w listopadzie 2012 roku pilotażowe badania przesiewowe słuchu przeprowadzono wspólnie w dwóch szkołach w stolicy kraju – Duszanbe. Badania wykonano przy użyciu Platformy Badań Zmysłów. Wykorzystano badanie audiometrii tonalnej oraz kwestionariusze dla rodziców i dzieci. Badaniami objęto łącznie 143 uczniów. Wynik pozytywny uzyskano u 34 uczniów (24%). 24 uczniów wymagało opieki specjalistycznej, łącznie z leczeniem operacyjnym. Badania pozwoliły na walidowanie procedury badań przesiewowych w Azji Środkowej. Odsetek wyników pozytywnych był wyższy niż w Polsce. Pilotażowy program pozwolił zwalidować także centralną bazę oraz system naukowy SZOK w nowej wersji językowej.

WstępZespół Ushera to choroba rzadka, występująca w zależności od populacji na poziomie od 3,5 do 6,2 na 10 000 osób. Jej najbardziej charakterystyczne objawy to: różnego rodzaju głuchota lub częściowa głuchota, zaburzenia układu równowagi i ślepota pojawiająca się w różnym wieku.CelCelem niniejszej pracy było przeanalizowanie zachowania resztek słuchowych wśród pacjentów z zespołem Ushera podanych procedurze leczenia częściowej głuchoty (Partial Deafness Treatment).MetodaOperacje wszczepienia implantu ślimakowego zostały przeprowadzone według metody 6 kroków Skarżyńskiego. Insercji elektrody dokonano przez okienko okrągłe, ale w niektórych przypadkach zastosowano, ze względów anatomicznych, dojście przez kochleostomię. Ocena zachowania resztek słuchowych była dokonywana na podstawie wyników audiometrii tonalnej wykonanej przed zabiegiem i po nim.WynikiAnaliza wyników audiometrii tonalnej, wykonanej w tych samych warunkach przed zabiegiem operacyjnym i po nim, wykazała zachowanie resztek słuchowych po wszczepieniu elektrody do ślimaka.WnioskiZespół Ushera charakteryzuje się, w większości przypadków, progresywnym niedosłuchem. Dlatego podczas dalszej obserwacji pacjentów może się okazać, że będzie potrzebna zmiana sposobu kodowania dźwięku w zależności od kanału elektrody. Rekomendowana jest głębsza insercja elektrody – od 25 mm do 28 mm, w zależności od wielkości ślimaka.

BackgroundThe last two decades have demonstrated that preoperative functional acoustic hearing (residual hearing) can be preserved during cochlear implant (CI) surgery. However, the relationship between the electrode array length and postoperative hearing preservation (HP) with lateral wall flexible electrode variants is still under debate.Aims/ObjectivesThis is a systematic literature review that aims to analyze the HP rates of patients with residual hearing for medium-length and longer-length lateral wall electrodes.MethodA systematic literature review methodology was applied following the Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analysis (PRISMA) recommendations to evaluate the HP rates of medium-length and longer-length lateral wall electrodes from one CI manufacturer (medium length FLEX 24, longer length FLEX 28 and FLEX SOFT, MED-EL, Innsbruck, Austria). A search using search engine PubMed (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/) was performed using the search terms “hearing preservation” or “residual hearing” and “cochlear implant” in “All fields.” Articles published only in English between January 01, 2009 and December 31, 2020 were included in the search.ResultsThe HP rate was similar between medium-length (93.4%–93.5%) and longer (92.1%–86.8%) electrodes at 4 months (p = 0.689) and 12 months (p = 0.219). In the medium-length electrode group, patients under the age of 45 years had better HP than patients above the age of 45 years.ConclusionsBoth medium-length and longer electrode arrays showed high hearing preservation rates. Considering the hearing deterioration over time, implanting a longer electrode at primary surgery should be considered, thus preventing the need for future reimplantation.

Wraz z rozwojem medycyny i poszerzania się wiedzy o szumach usznych lekarze i uczeni na świecie zaczęli analizować temat nadwrażliwości słuchowej. Coraz to nowsze badania – ankiety i kwestionariusze dostarczają więcej informacji na temat mechanizmów, epidemiologii, etiologii, sposobów diagnozy i leczenia tej patologii. Celem artykułu był przegląd najnowszej literatury oraz odniesień do starszego piśmiennictwa opisujących dokładnie wyżej wymienione zagadnienia w kontekście nadwrażliwości słuchowej. Przeszukano piśmiennictwo dostępne w bazach Pubmed, Web of Science, Scopus, używając słów kluczowych – nadwrażliwość słuchowa, hyperacusis, fonofobia, mizofonia, objaw wyrównania głośności, szumy uszne. Po etapowej selekcji wzięto pod uwagę 36 artykułów. Analiza dostępnych metod diagnostycznych i terapeutycznych wskazuje, że problem zjawiska nadwrażliwości słuchowej jest często pomijany. Zauważalny jest natomiast rosnący trend dotyczący diagnostyki i leczenia szumów usznych.

Celem artykułu jest przybliżenie zagadnienia jakości życia w naukach medycznych, przede wszystkim przegląd najczęściej stosowanych kwestionariuszy ogólnych i specyficznych przeznaczonych do badania jakości życia u osób dorosłych głuchych (niedosłyszących) korzystających z implantu ślimakowego (CI). Odzyskanie możliwości słyszenia ma pozytywny wpływ nie tylko na identyfikację dźwięków z otoczenia oraz rozumienie mowy, lecz także na zdrowie psychiczne oraz funkcjonowanie społeczne. Dlatego oprócz metod audiologicznego pomiaru percepcji słuchowej konieczne jest stosowanie kwestionariuszy, dzięki którym można ocenić jakość życia. Dopiero pomiar jakości życia związanej ze zdrowiem jest traktowany jako wskaźnik efektywności leczenia. Dodatkowo umożliwia określenie potrzeb pacjentów, a także ułatwia konstruowanie kompleksowych programów medyczno-terapeutycznych.

Szumy uszne są częstym objawem występującym wraz z niedosłuchem w przebiegu otosklerozy. W pracy dokonano przeglądu literatury naukowej dotyczącej częstości występowania szumów usznych i ich uciążliwości wśród pacjentów poddanych chirurgii strzemiączka. Przeglądu piśmiennictwa dokonano na podstawie elektronicznych baz artykułów naukowych: PubMed, The Cochrane Library oraz Web of Science. Przedmiot zainteresowania stanowiły doniesienia na temat rozpowszechnienia szumów usznych w przebiegu otosklerozy, wpływu chirurgii strzemiączka na pooperacyjną zmianę w spostrzeganiu dolegliwości oraz rodzaju metod i narzędzi stosowanych przez autorów do oceny badanych zjawisk. Do przeglądu literatury włączono 13 artykułów. Stwierdzono, że w grupie pacjentów dotkniętych otosklerozą od 65% do ponad 90% osób doświadczało szumów usznych. Zaobserwowano znaczące różnice w przyjętych przez autorów metodach i narzędziach stosowanych do oceny uciążliwości szumów usznych. Rozbieżności dotyczyły także prezentowania pooperacyjnych wyników słuchowych. W nielicznych opublikowanych pracach postulowany jest brak związku pomiędzy pooperacyjną poprawą progów słyszenia a redukcją dokuczliwości szumów usznych. Jednakże w celu uzyskania porównywalnych wyników rekomendowane jest wykorzystywane w badaniach naukowych zaadaptowanych do języka ojczystego, rzetelnych oraz trafnych narzędzi.

Szumy uszne u dzieci wykazują pewne podobieństwo do szumów usznych występujących u osób dorosłych. Różnice w odczuwaniu szumów usznych polegają na tym, że dzieci rzadko samoistnie zgłaszają szumy uszne, natomiast zapytane potrafią opowiedzieć o swojej dolegliwości. Dziecięce szumy uszne zawsze wymagają diagnostyki w celu wykluczenia zmian organicznych oraz również dlatego, że mogą wpływać negatywnie na jakość życia młodego pacjenta, powodując problemy ze snem, koncentracją i być przyczyną gorszych wyników w nauce. W pracy przedstawiono przyjazny dziecku i jego rodzicom schemat postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w przypadku dziecięcych szumów usznych.

CelCelem pracy była ocena problemu, jaki stanowią szumy uszne u dzieci.Materiał i metodaNa podstawie przeglądu piśmiennictwa oraz doświadczeń własnych przeprowadzono analizy na temat: rodzaju szumów usznych, przyczyn ich występowania, epidemiologii oraz zależności pomiędzy występowaniem szumów usznych a płcią, wiekiem dziecka oraz współistniejącym niedosłuchem.WynikiSzeroki rozrzut wyników badań epidemiologicznych uniemożliwia zajęcie jednoznacznego stanowiska w kwestii częstości występowania szumów usznych u dzieci. Częstość występowania tej dolegliwości wśród dzieci wzrasta wraz z wiekiem. Szumy uszne mogą wpływać negatywnie na jakość życia dziecka, powodując problemy ze snem oraz zaburzenia lękowe i depresyjne. Obecność szumów usznych istotnych klinicznie mogłaby być kryterium kwalifikującym dzieci do dalszej diagnostyki, natomiast ich podział na dokuczliwe i niedokuczliwe mógłby stanowić kryterium kwalifikujące do terapii. Pytanie o obecność szumów usznych powinno zostać włączone do rutynowego wywiadu klinicznego, zbieranego od dziecka powyżej 6 roku życia.WnioskiSzumy uszne dziecięce wymagają opracowania jednolitego, przyjaznego dziecku i jego rodzicom, powszechnie obowiązującego schematu postępowania diagnostycznego i terapeutycznego.

Z uwagi na rosnącą świadomość społeczeństwa i większe wymagania odnośnie opieki zdrowotnej i zdrowia subiektywna ocena jakości życia (ang. quality of life, QoL) stała się istotnym aspektem oceny wyników leczenia. Pacjenci są lepiej wyedukowani na temat negatywnych konsekwencji chorób i często decydują się na dany zabieg chirurgiczny, kierując się chęcią poprawy jakości życia. Zwiększa się zatem zapotrzebowanie na narzędzia, które pozwolą badać jakość życia i oceniać wyniki leczenia w sposób wystandaryzowany, cechujące się rzetelnością, trafnością i czułością. Artykuł ma na celu przegląd piśmiennictwa dotyczącego oceny jakości życia po operacjach nosa. Operacje przegrody nosa to jedne z najczęściej wykonywanych procedur chirurgicznych przez otorynolaryngologów na całym świecie. Od wielu lat publikowane były subiektywne oceny efektów tych operacji. W ostatniej dekadzie coraz częściej zaczęły pojawiać się w literaturze prace dotyczące jakości życia po operacjach nosa, w których do oceny tej jakości posłużono się zwalidowanymi kwestionariuszami. Wcześniej oceny satysfakcji pacjenta dokonywano na podstawie badań retrospektywnych z użyciem skali wizualno-analogowej. Do chwili obecnej brakuje badań prospektywnych, w których użyte zostałyby specyficzne dla danego schorzenia, zwalidowane kwestionariusze. Większość pacjentów po septoplastyce jest zadowolona z efektu operacji, jednakże istnieje także istotna grupa pacjentów, którzy są nieusatysfakcjonowani. Kwestionariusze oceniające jakość życia dają możliwość wykrycia potencjalnych czynników wpływających na zadowolenie pacjenta i efekt końcowy leczenia oraz identyfikacji podgrupy pacjentów, którzy nie będą mieli efektu z leczenia chirurgicznego.

Cel pracyCelem niniejszego przeglądu piśmiennictwa było szczegółowe omówienie kwestionariuszy do oceny zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które obecnie są najczęściej stosowane w praktyce klinicznej na świecie.Materiał i metodyPrzeanalizowano publikacje polskie oraz zagraniczne, posługując się słowami kluczowymi: zawroty głowy, zaburzenia równowagi, kwestionariusze do oceny zawrotów głowy, diagnostyka zaburzeń przedsionkowych, oraz wykorzystując dostęp do baz: Scopus, Web of Science, ScienceDirect oraz PubMed. Równocześnie odrzucono duplikaty, abstrakty, doniesienia konferencyjne oraz publikacje napisane w języku innym niż angielski.WynikiZ ponad tysiąca uzyskanych wyników w niniejszym przeglądzie wykorzystano 53 pozycje literaturowe, które opisywały proces tworzenia nowych narzędzi badawczych, walidacji kwestionariuszy do oceny zawrotów głowy i zaburzeń równowagi i były stosowane w badaniach przeprowadzanych przez różne ośrodki medyczne na świecie. Wykorzystano również materiały dotyczące diagnostyki otoneurologicznej.WnioskiW codziennej praktyce klinicznej podkreśla się rolę kwestionariuszy, które rzetelnie wypełniane przez pacjenta, stanowią wartościowe źródło informacji na temat intensywności zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, ich wpływu na codzienne funkcjonowanie pacjenta oraz efektywności zastosowanego leczenia. Równocześnie zaznacza się konieczność stworzenia polskich adaptacji kwestionariuszy.

The purpose of the study was to determine the reliability in children of the medial olivocochlear reflex when measured as decibels of suppression of transiently evoked otoacoustic emissions (TEOAEs) by contralateral acoustic stimulation (CAS).TEOAEs with and without CAS (white noise) were measured. In each subject, measurements were performed twice. Of particular interest was the suppression of TEOAEs by CAS and its reliability. Reliability was evaluated by calculating the standard error of measurement (SEM) and minimum detectable change (MDC).Fifty-one normally hearing girls aged 3-6 years.The average global TEOAE suppression was around 0.6 dB. The highest reliability was for global values, with SEM of 0.2 dB and MDC of ±0.55 dB for the standard 2.5-20 ms recording window and slightly higher values for an 8-18 ms window. The worst reliability in the studied group was for the 1 kHz half-octave frequency band. Additionally, ears without spontaneous otoacoustic emissions had higher suppression levels than those with, but they also had lower signal-to-noise ratios, which may limit their clinical utility.The current study shows that, under the studied paradigm, TEOAE suppression does not have satisfactory reliability since MDC was similar to the level of suppression.

WstępOdpowiedni dobór i dopasowanie aparatów słuchowych oraz rozpoczęcie wczesnej rehabilitacji słuchowej warunkuje prawidłowy rozwój słuchowy dziecka z niedosłuchem. Ponieważ badania audiometryczne – audiometria tonalna oraz behawioralna audiometria obserwacyjna – pozwalają jedynie na ocenę poziomu detekcji dźwięku, niezbędne jest korzystanie z kwestionariuszy, które umożliwiają ocenę rozwoju słuchowego dziecka oraz korzyści z zastosowanych urządzeń. Wykorzystanie kwestionariuszy pozwala na monitorowanie postępów w zakresie rozwoju słuchowego dzieci korzystających z protez słuchowych oraz porównanie ich percepcji słuchowej z percepcją dzieci prawidłowo słyszących.CelCelem pracy jest (1) ocena – na podstawie wyników behawioralnej audiometrii obserwacyjnej oraz kwestionariusza LittlEARS – rozwoju słuchowego dzieci z umiarkowanym niedosłuchem, w wieku do drugiego roku życia, po zastosowaniu aparatów słuchowych oraz (2) ocena skuteczności zastosowanych protez słuchowych.Materiał i metodaGrupę badaną stanowiło 30 pacjentów Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu – dzieci w wieku od 7 do 23 miesięcy w dniu badania. W celu dokonania oceny progu słyszenia u dzieci przeprowadzono badanie słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu oraz behawioralną audiometrię obserwacyjną. Dwadzieścioro dzieci zostało zaopatrzonych w klasyczne zauszne aparaty słuchowe, u 10 dzieci zastosowano aparaty wykorzystujące kostne przewodnictwo dźwięku. Rozwój słuchowy dzieci po zastosowaniu aparatów słuchowych został oceniony na podstawie kwestionariusza LittlEARS wypełnionego przez rodziców. Dodatkowo przeprowadzono badanie behawioralnej audiometrii obserwacyjnej po ok. 6 miesiącach od założenia aparatów. Wyniki badań audiometrycznych posłużyły do oceny reakcji i umiejętności słuchowych, a kwestionariusz LittlEARS – do wyznaczenia wieku słuchowego dzieci, opóźnienia rozwoju słuchowego oraz skuteczności zastosowanych aparatów słuchowych.WynikiWyniki badań audiometrycznych metodą behawioralnej audiometrii obserwacyjnej (BOA) w szerokim zakresie częstotliwości (250–4000 Hz) wykazały poprawę słyszenia u wszystkich dzieci. Analiza odpowiedzi wypełnionych kwestionariuszy LittlEARS wskazuje na postępy w zakresie umiejętności słuchowych dzieci, które korzystają z aparatów słuchowych. Opóźnienie rozwoju słuchowego u dzieci z niedosłuchem korzystających z aparatów słuchowych względem dzieci prawidłowo słyszących wyniosło średnio 4 miesiące. Siedemdziesiąt procent z grupy badanej osiągnęło wyniki, które mieszczą się w granicach normy (rozumianej jako średnia osiągana przez dzieci ze słuchem prawidłowym).WnioskiZastosowanie aparatów słuchowych u dzieci z niedosłuchem umiarkowanym umożliwia prawidłowy rozwój percepcji słuchowej. Wykorzystanie kwestionariusza wspomaga ocenę audiologiczną oraz pozwala na monitorowanie procesu rehabilitacji. W celu dokonania rzetelnej i wiarygodnej oceny efektów po zastosowaniu aparatów słuchowych badania audiometryczne powinny być uzupełnione wystandaryzowanymi kwestionariuszami przeznaczonymi dla dzieci w danym wieku.

WstępNiedosłuch jest zaburzeniem występującym coraz częściej u osób w różnym wieku. Główny Urząd Statystyczny szacuje, że w Polsce żyje ok. 6 mln osób, których dotyczy ten problem. Osoby z niedosłuchem mają różne możliwości leczenia. Najczęściej decydują się na klasyczne aparaty słuchowe, jednak nie we wszystkich przypadkach jest możliwość zastosowania takich urządzeń i wtedy pacjent najczęściej jest kwalifikowany do operacji wszczepienia implantu słuchowego.CelCelem pracy była analiza danych opublikowanych przez Ministerstwo Zdrowia w 2016 roku w odniesieniu do chorób nosa, zatok przynosowych, ucha, gardła i krtani w Polsce. Opublikowane dane umożliwiają ocenę dostępności świadczeń zdrowotnych w zakresie implantów ucha środkowego oraz implantów na przewodnictwo kostne udzielanych na terenie całego kraju.Materiał i metodyAnalizy dokonano na podstawie map potrzeb zdrowotnych (MPZ) opublikowanych przez Ministerstwo Zdrowia w zakresie chorób nosa, zatok przynosowych, ucha, gardła i krtani. MPZ zostały przygotowane odrębnie dla każdego województwa.WynikiDane dotyczyły hospitalizacji zakończonych w 2014 roku. Według sprawozdania w całym kraju wykonano 227 hospitalizacji, najwięcej w województwie mazowieckim 66 (30% wszystkich hospitalizacji). Świadczeń udzielono pacjentom w wieku 1–69 lat. Ośrodkiem wiodącym, który przeprowadził najwięcej zabiegów w omawianym zakresie, był Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Kajetanach.WnioskiImplanty ucha środkowego oraz zakotwiczone w kości skroniowej są stosunkowo nowymi urządzeniami. Analiza materiału wykazała, że dostępność tego typu urządzeń jest w miarę równomierna na terenie kraju, jednak większość usług związanych z tego typu implantami świadczona jest w województwie mazowieckim.

WstępZespół Pendreda (ZP) jest chorobą dziedziczoną w sposób autosomalny recesywny. Szacuje się, że odpowiada za blisko 10% przypadków dziedzicznej utraty słuchu. Występowanie ZP wiąże się z nieprawidłową budową białka pendryny, co prowadzi do wystąpienia triady objawów, z których podstawowym jest niedosłuch czuciowo-nerwowy.CelCelem przeglądu jest przedstawienie aktualnych doniesień na temat charakterystyki niedosłuchu wśród dzieci z zespołem Pendreda oraz skuteczności implantacji ślimakowej w leczeniu tej grupy pacjentów.Materiał i metodyPrzeglądu piśmiennictwa dokonano na podstawie prac zawartych w bazach artykułów naukowych: PubMed, Web of Science oraz Medline. Wyszukiwanie przeprowadzono przy użyciu słów kluczowych: „Pendred syndrome”, „children”, „cochlear implantation”. Analizie poddano artykuły w języku polskim i angielskim. Ostatecznie do przeglądu włączono włączono 16 prac – 11 dotyczących charakterystyki audiologicznej pacjentów z zespołem Pendreda oraz 5 prac, których temat stanowiła implantacja ślimakowa.WynikiNa podstawie przeanalizowanych prac stwierdza się, że u dzieci z zespołem Pendreda występuje niedosłuch czuciowo-nerwowy o podłożu genetycznym. W większości przypadków ma on charakter prelingwalny, choć odnotowuje się przypadki niedosłuchu o charakterze peri- i postlingwalnym. Niekiedy niedosłuch cechuje się progresją i/lub fluktuacją, a czynnikiem go wyzwalającym mogą być nawet niewielkie urazy głowy. Ubytek słuchu jest przeważnie obustronny i symetryczny. Jako skuteczną metodę leczenia niedosłuchu w przypadku dzieci zgłaszających brak korzyści z aparatów słuchowych wskazuje się implantację ślimakową. Z dotychczas opublikowanych prac wynika, że implantacja ślimakowa pozwala na skuteczną rehabilitację słuchową w tej grupie pacjentów.WnioskiWczesne rozpoznanie zespołu Pendreda oraz wdrożenie skutecznego leczenia umożliwia pacjentom pediatrycznym prawidłowy rozwój słuchu i mowy. Implantacja ślimakowa wydaje się najlepszą metodą rehabilitacji słuchu osób niedoświadczających korzyści z aparatów słuchowych, ponieważ znacznie poprawia komfort i jakość życia pacjentów.

WstępZespół Dandy’ego-Walkera to wrodzona malformacja tylnego dołu czaszki, charakteryzująca się hipoplazją robaka móżdżku i torbielowatym poszerzeniem komory czwartej. Objawami klinicznymi zespołu są zaburzenia koordynacji ruchowej i równowagi oraz utrudnione nabywanie funkcji motorycznych przez dziecko. Jednym z rzadkich objawów współwystępujących z tym zespołem – aczkolwiek niezwykle istotnych z perspektywy funkcjonowania pacjenta – jest niedosłuch.CelCelem pracy jest ocena wyników implantacji ślimakowej u dzieci z zespołem Dandy’ego-Walkera i współwystępującym niedosłuchem, z uwzględnieniem przebiegu diagnostyki, zastosowanych technik operacyjnych, przebiegu rehabilitacji słuchowej po operacji oraz subiektywnej oceny korzyści z urządzenia.Materiał i metodyWyszukiwanie artykułów prowadzono za pomocą baz danych Web of Science, PubMed i Cochrane, przy użyciu słów kluczowych: Dandy-Walker syndrome i Dandy-Walker malformation – uzyskano 2886 artykułów. Na podstawie przyjętych kryteriów do przeglądu wybrano ostatecznie cztery publikacje.WynikiOpisana technika operacyjna nie różniła się od standardowych technik wszczepiania implantu ślimakowego w trzech z czterech analizowanych prac. W jednym przypadku technika operacyjna uległa modyfikacji ze względu na nieprawidłowości anatomiczne niezwiązane z zespołem Dandy’ego-Walkera. We wszystkich pracach zauważono poprawę słuchu u pacjentów po wszczepieniu implantu ślimakowego. U trójki z czwórki dzieci nastąpił prawidłowy rozwój mowy. Nieprawidłowy rozwój mowy zaobserwowano u jednego dziecka, które nie zostało poddane regularnej rehabilitacji słuchowej.WnioskiObecnie piśmiennictwo dotyczące wyników implantacji ślimakowej u dzieci z zespołem Dandy’ego-Walkera jest ubogie, a sam temat wymaga dalszych badań. Należy pamiętać, że kluczowym elementem terapii pacjentów po wszczepieniu implantu ślimakowego jest regularna rehabilitacja słuchowa, pozwalająca na uzyskanie optymalnych korzyści z urządzenia.

Zespół Fahra jest rzadką chorobą charakteryzującą się symetrycznymi zwapnieniami w obrębie jąder podstawy oraz w innych obszarach mózgu, zwłaszcza w okolicach wzgórza, jądra zębatego, móżdżku oraz hipokampa. W artykule przedstawiono zróżnicowaną symptomatologię zespołu na podstawie najnowszych doniesień literaturowych oraz zwrócono uwagę na aktualne kryteria diagnostyczne. Ze względu na różnorodność objawów składających się na obraz kliniczny zespołu Fahra jego diagnostyka różnicowa stanowi wyzwanie dla klinicystów i wymaga interdyscyplinarnej współpracy z przedstawicielami wielu specjalności medycznych. Proces diagnostyczno-terapeutyczny u pacjentów z zespołem Fahra może być trudniejszy ze względu na współwystępowanie zaburzeń słuchu, dlatego może wymagać współpracy otolaryngologa lub audiologa, stąd celem artykułu jest również przedstawienie charakterystyki niedosłuchu oraz jego leczenia w grupie pacjentów z zespołem Fahra.

Objective To compare the cognitive evolution of older adults with severe or profound hearing impairment after cochlear implantation with that of a matched group of older adults with severe hearing impairment who do not receive a cochlear implant (CI). Design In this prospective, longitudinal, controlled, and multicenter study, 24 older CI users were included in the intervention group and 24 adults without a CI in the control group. The control group matched the intervention group in terms of gender, age, formal education, cognitive functioning, and residual hearing. Assessments were made at baseline and 14 months later. Primary outcome measurements included the change in the total score on the Repeatable Battery for the Assessment of Neuropsychological Status for Hearing impaired individuals score and on its subdomain score to assess cognitive evolution in both groups. Secondary outcome measurements included self-reported changes in sound quality (Hearing Implant Sound Quality Index), self-perceived hearing disability (Speech, Spatial, and Qualities of Hearing Scale), states of anxiety and depression (Hospital Anxiety and Depression Scale), and level of negative affectivity and social inhibition (Type D questionnaire). Results Improvements of the overall cognitive functioning (p = 0.05) and the subdomain "Attention" (p = 0.02) were observed after cochlear implantation in the intervention group; their scores were compared to the corresponding scores in the control group. Significant positive effects of cochlear implantation on sound quality and self-perceived hearing outcomes were found in the intervention group. Notably, 20% fewer traits of Type D personalities were measured in the intervention group after cochlear implantation. In the control group, traits of Type D personalities increased by 13%. Conclusion Intervention with a CI improved cognitive functioning (domain Attention in particular) in older adults with severe hearing impairment compared to that of the matched controls with hearing impairment without a CI. However, older CI users did not, in terms of cognition, bridge the performance gap with adults with normal hearing after 1 year of CI use. The fact that experienced, older CI users still present subnormal cognitive functioning may highlight the need for additional cognitive rehabilitation in the long term after implantation.

BackgroundA number of pilot hearing screening programs have been started in various countries, promoting hearing-loss detection and treatment of communication disorders in school-age children. The aim of the study was to evaluate the hearing status of schoolchildren from selected schools in Armenia, Russia, Kyrgyzstan, and Azerbaijan.Material and methodsHearing screening was performed in 1022 children aged from 6 to 12 years in Armenia, Russia, Kyrgyzstan, and Azerbaijan. The study was carried out with the use of the Sensory Examination Platform. Pure-tone air-conduction hearing thresholds were obtained at 0.5–8 kHz. Hearing loss was defined as a loss of more than 20 dB in one or both ears in at least one of the following: high-frequency pure-tone average (HFPTA) and low-frequency pure-tone average (LFPTA) and others.ResultsNormal hearing was observed in 75.4% of children. Hearing loss was observed in 13.4% of the children unilaterally and 11.2% bilaterally. Overall, the results of screening indicate higher incidence of LFHL in children than HFHL.ConclusionsThe high prevalence of hearing loss in children from the studied countries indicates the need to conduct further hearing screening programs in this part of the world. This would allow earlier diagnosis of hearing problems and enhance the options for introducing proper diagnostic and therapeutic approaches, leading to better outcomes.

Purpose The objective of the study was to identify subjects presenting hearing deficits, specifically age-related hearing losses (ARHL), via objective assessment methodologies. Materials and methods Initially, 259 subjects (165 men, 94 women) were enrolled in the study. After the application of inclusion criteria, the final number was reduced to 88 subjects (49.8 ± 19.1 ys) subdivided into 64 normal and 83 ARHL cases. The subjects were assessed with traditional audiometry tests and with transiently evoked otoacoustic emissions (TEOAEs). Since each ear has its own acoustic signature, the TEOAE analyses were conducted in terms of ears and not subjects. The TEOAE data were processed by traditional and recurrence quantification analyses, leading to the estimation of the WWR (whole waveform reproducibility) and the new RAD2D (2-dimensional radius) parameters. A plot of WWR vs RAD2D was used to optimize the classification of the cases presenting ARHL. Results By using a WWR value of 70% as a classifier, the sensitivity of TEOAEs was estimated as 75.9% and the specificity as 89.1%. By using the RAD2D parameter (with a cut-off value of 1.78), a sensitivity value of 80.7% and a specificity value of 71.9% were obtained. When both parameters were used, a sensitivity value of 85.5% and a specificity value of 92.2% were estimated. In the latter classification paradigm, the number of false negatives decreased from 20 to 12 out of 83 ears (14%). Conclusion In adult hearing screening assessments, the proposed method optimizes the identification of subjects with a hearing impairment correlated to the presence of age-related hearing loss.

Purpose To evaluate the safety and performance of three novel vibroplasty couplers that allow attachment of the floating mass transducer of a transcutaneous active middle ear implant (AMEI) to the round window (RW) membrane, the long process (LP), or the incus body and the short process (SP) of the incus. Methods Retrospective multicenter cohort study of 25 AMEI users with sensorineural or mixed hearing loss that were among the first implanted with an AMEI vibrating ossicular prosthesis in combination with the third generation of vibroplasty couplers between 2014 and 2016. Main Outcome Measures were bone-conduction pure-tone and vibroplasty thresholds, postoperative aided sound field thresholds and postoperative aided word recognition score (WRS). Results Bone conduction threshold changes of more than 10 dB in 4PTABC were observed in two subjects. A mean improvement of 57.8% in speech recognition was observed with a mean WRS at 65 dB SPL improving from 14.8% (SD 21.9%) preoperatively to a mean aided score of 72.6% (SD 18.6%). Sound field thresholds improved from an average 4PTASF of 64.1 dB HL (SD 9.8 dB HL) to 37.0 dB HL (SD 8.9 dB HL), resulting in a mean functional gain of 27.1 dB. There was no significant difference in WRS or functional gain between the coupler types. Conclusion Initial experience shows that all three third generation vibroplasty couplers represent safe and efficient attachment options for the FMT allowing the surgeon to choose the coupling type based on the present pathology.

BackgroundAuditory brainstem implantation (ABI) is a modern method of treating hearing impairment, directed especially to patients with neurofibromatosis type 2 (NF2). One of the co-occurring symptoms in these patients is tinnitus; however, little is known about its prevalence and severity. This study evaluated the self-reported hearing ability, hearing-related quality of life, and tinnitus severity in 4 adult ABI users.Material and MethodsThe study was a retrospective design. A series of 6 patients who underwent ABI in a single tertiary referral center were asked to fill in two sets of questionnaires referring to their pre- and postoperative experiences. The Abbreviated Profile of Hearing Aid Benefit (APHAB) was used to evaluate self-perceived hearing ability and Nijmegen Cochlear Implant Questionnaire (NCIQ) to assessResultsOf the 6 patients who initially agreed to participate, 4 returned questionnaires. Based on the self-reported results, it was found that each patient noticed an improvement in hearing ability (mean improvement in APHAB score of M = 25; SD = 27), which was greatest in background noise conditions. A considerable improvement was also noted in the patients’ hearing-related quality of life (mean improvement in NCIQ score of M = 38; SD = 13), which was most pronounced for basic and advanced sound perception. Tinnitus disappeared completely in two patients and was reduced in one patient (mean improvement in THI score for these patients of M = 25; SD = 21). An increase in tinnitus severity from 26 to 84 points in THI was observed in the remaining patient, who had the greatest intensity of NF2 symptoms in the postoperative period and reported the smallest benefits with ABI.ConclusionsBrainstem implantation has the potential to improve self-reported hearing ability, hearing-related quality of life, and reduce tinnitus in NF2 patients. However, more prospective studies are needed to confirm and further explore this potential.

BackgroundEvery year more people suffer from tinnitus. Therapy for the condition requires a comprehensive approach to the patient. Despite the existence of many treatment methods, none is 100% effective. After a physician has excluded organic diseases, it is standard practice to try sound therapy. The aim of this study was to evaluate the effectiveness of sound therapy by means of a free mobile application ReSound Tinnitus Relief in a patient with very troublesome tinnitus.Case studyThe patient, a 34-year-old woman, reported very troublesome tinnitus, described as a constant, non-pulsating ringing sound felt “inside the head”. The patient was offered sound therapy using a widely available application installed on a mobile phone. Progress of the therapy and changes in tinnitus perception were evaluated using two standardized questionnaires: the Tinnitus Handicap Inventory and the Tinnitus Functional Index. Results from both questionnaires showed that overall tinnitus annoyance decreased after 3 and 6 months of useConclusionsThe data demonstrate that the use of sound therapy on a mobile app can provide satisfactory results, at least in this patient. However, it is not possible to say that such sound therapy will bring relief to all patients. Nevertheless, it is an option that a doctor can offer to their patient. A further study is needed on a large group of people to confirm whether it is possible to replace conventional sound generators with mobile solutions.

Purpose: The objective of the study was to gauge the audiological and psychological profiles of children with tinnitus.Method: We recruited 25 paediatric patients (aged less than 18 years) reportin...

After radical surgery for chronic cholesteatoma (CWD mastoidectomy), patients have the option to have the posterior wall of their external auditory canal surgically reconstructed with S53P4 bioactive glass. The procedure eliminates some of the restrictions related to having a postoperative cavity and extends the options for a hearing prosthesis. If classic reconstruction is not possible and a hearing aid is not used, we suggest use of a Bonebridge implant.This study describes, over 18 months of follow-up, 16 patients after a two-stage surgical procedure: obliteration of the mastoid cavity with bioactive glass followed by Bonebridge implantation. There were 7 patients who received the first generation implant (BCI 601) and 9 who used the second (BCI 602). Before and after implantation, pure tone audiometry, sound field thresholds, and free-field audiometry were performed. Speech reception thresholds in noise were assessed using the Polish Sentence Matrix Test. Subjective assessment of benefits was done using the APHAB (Abbreviated Profile of Hearing Aid Benefit) questionnaire.During the observation period, no serious complications were found. The study demonstrated the safety and validity of the procedures and confirmed the safety of using S53P4 bioactive glass in otosurgery (antibacterial effect, nonrecurrence of cholesteatoma, and no effect on the inner ear). The audiological benefits expected from using the Bonebridge implant processor were also confirmed.It is concluded that, after reconstructing the posterior wall of the external auditory canal with bioactive glass, two-stage implantation of a Bonebridge implant in a typical site is a safe solution for patients who have difficult anatomical conditions following their CWD mastoidectomy.

The Bonebridge implant can be a satisfactory solution for patients with conductive or mixed hearing loss (CHL or MHL), or with single-sided deafness (SSD). The aim of the study was to assess patients’ self-reported benefits with the Bonebridge and characterize the relationships between pre-implantation audiometric data, auditory functioning, and satisfaction after implantation. A focus was to see whether different types of hearing loss were associated with particular benefits. The study sample consisted of 81 patients. Procedures comprised pure tone audiometry before implantation, the Abbreviated Profile of Hearing Aid Benefit (APHAB) questionnaire, and a structured interview asking about satisfaction. Statistically significant improvements after implantation were found in all groups (CHL, MHL, SSD) on the APHAB questionnaire. In the structured interview, patients with SSD were the least satisfied. No significant correlation was found between pre-operative air-bone gap and bone conduction thresholds or with APHAB score. Bonebridge implantation is beneficial to patients with CHL or MHL, or with SSD. Assessment of patients for Bonebridge implantation is complex, and audiometric data should be complemented by patient-reported outcomes to provide deeper insight into their individual needs and attitudes.

Purpose (1) To assess the effectiveness and safety of a bone-conduction implant, the Bonebridge BCI 602, in adults with conductive or mixed hearing loss. (2) To investigate whether the Bonebridge BCI 602 is at least as effective as the Bonebridge BCI 601 in such patients. Methods The study group included 42 adults who had either conductive or mixed hearing loss. All patients underwent Bonebridge BCI 602 implant surgery. Before and after implantation, pure-tone audiometry, speech recognition tests (in quiet and noise), and free-field audiometry were performed. Word recognition scores were evaluated using the Polish Monosyllabic Word Test. Speech reception thresholds in noise were assessed using the Polish Sentence Matrix Test. Subjective assessment of benefits was done using the APHAB (Abbreviated Profile of Hearing Aid Benefit) questionnaire. Results The APHAB questionnaire showed that difficulties in hearing decreased after BCI 602 implantation. Both word recognition in quiet and speech reception threshold in noise were significantly better after BCI 602 implantation and remained stable for at least 12 months. A significant advantage of the device is a reduced time for surgery while maintaining safety. In this study, the mean time for BCI 602 implantation was 28.3 min ± 9.4. Conclusions The second-generation Bonebridge BCI 602 implant is an effective hearing rehabilitation device for patients with conductive or mixed hearing loss. Patient satisfaction and audiological results confirm its efficacy and safety. Its new shape and dimensions allow it to be used in patients previously excluded due to insufficient or difficult anatomical conditions. The new BCI 602 implant is as effective as its predecessor, the BCI 601.

BACKGROUND: Tinnitus is an auditory impression without any external auditory stimulus. It may cause negative symptoms (anxiety, insomnia, depression) significantly affecting work performance and job satisfaction. OBJECTIVE: To evaluate the job satisfaction in tinnitus sufferers. METHODS: Cross-sectional study were conducted and 51 individuals (23–70 years) were recruited. Participants completed two questionnaires: Tinnitus Handicap Inventory and Job Satisfaction Scale. RESULTS: People affected by tinnitus report higher job satisfaction than healthy people. Job satisfaction was significantly related to age: r = 0.31; p

Objectives The aim of this pilot study is to assess the prevalence of hearing disorders in school-age children in Lagos, Nigeria. Methods The study group consisted of 236 children aged 5 to 11 years old. Children were assessed by otoscopy, transiently evoked otoacoustic emissions, and pure-tone audiometry screening. Results Abnormal audiograms were found in 46 (19.5%) of the tested children. Otoscopy data suggest that the most frequent hearing abnormalities were related to cerumen and otitis media. Low agreement (55%) was found between otoacoustic emissions outcomes and pure-tone audiometry data. Conclusion Given the high prevalence of hearing problems in this group of primary school students, there is a strong need to monitor the hearing status of children in this geographical area.

During childhood, neuronal modifications occur so that typical childhood communicative development occurs. This work aims to contribute to the understanding of differences in the speech encoding of infants and school-age children by assessing the effects of child development, in different phases of early childhood, on the encoding of speech sounds. There were 98 subjects of both sexes, aged from 1 day to 8 years and 9 months who participated in the study. All subjects underwent a Frequency Following Response (FFR) assessment. A regression and linear correlation showed the effects of age in the FFR components, i.e., significant decrease in the latency and increased amplitude of all FFR waves with age. An increase in the slope measure was also observed. Younger infants require more time and show less robust responses when encoding speech than their older counterparts, which were shown to have more stable and well-organized FFR responses.

Transiently evoked otoacoustic emissions (TEOAEs) are routinely used in the hearing assessment of the auditory periphery. The major contribution of TEOAEs is the early detection of hearing losses in neonates, children, and adults. The evaluation of TEOAE responses by specific signal decomposition techniques offers numerous advantages for current and future research. One methodology, based on recurrence quantification analysis (RQA), can identify adult subjects presenting sensorineural hearing impairments. In two previous papers, the RQA-based approach was successfully applied in identifying and classifying cases presenting noise and age related hearing losses. The current work investigates further two aspects of the previously proposed RQA-based analysis for hearing loss detection: (i) the reliability of a Training set built from different numbers of ears with normal hearing, and (ii) the threshold set of values of the key hearing loss detecting parameter RAD2D. Results: The Training set built from 158 healthy ears was found to be quite reliable and a similar but slightly minor performance was observed for the training set of 118 normal subjects, used in the past; the proposed ROC-curve method, optimizing the values of RAD2D, shows improved sensibility and specificity in one class discrimination. Conclusions. A complete and simplified procedure, based on the combined use of the traditional TEOAE reproducibility value and on values from the RQA-based RAD2D parameter, is proposed as an improved automatic classifier, in terms of sensitivity and specificity, for different types of hearing losses.

Purpose The purpose of this study is to describe and assess a hearing screening program of first-grade children in Poland. The program aimed to detect hearing disorders and increase awareness among parents of hearing problems. Method A hearing screening program was conducted in all elementary schools of the biggest region in Poland. A total of 34,618 first-graders were screened. The hearing screening protocol included video otoscopy and pure-tone audiometry. The program also included an information campaign directed to the local community and educational meetings between parents and medical staff. Results The estimated prevalence of hearing loss was 11%. Unilateral hearing loss was more common than bilateral hearing loss. Mild hearing loss was more frequent than moderate (or worse) hearing loss. In otoscopy, the most common positive result was otitis media with effusion. Parents and medical staff took part in 1,608 educational meetings, broadening the parents' knowledge of how to care for hearing. Conclusions A hearing screening program not only provides data on the prevalence of childhood hearing problems but is also an avenue for providing the local community with valuable knowledge about how to care for hearing. This study demonstrated the importance for systematic monitoring of children's hearing status and of increasing awareness among parents and teachers of the significance of hearing loss. The hearing screening of children starting school should become a standard part of school health care programs.

Patient: Female, 13-year-old Final Diagnosis: Bilateral congenital external and middle ear malformation Symptoms: Hearing loss Medication: — Clinical Procedure: — Specialty: Otolaryngology Objective: Congenital defects/diseases Background: Here we present a case of Vibrant Soundbridge implantation in a 13-year-old girl with bilateral aural atresia of the external ear canal. In this instance, we attached the device’s floating mass transducer (FMT) to a mobilizable complex of the incus and malleus, which functionally connected to the short process of the incus. Case Report: The article presents a case study of a patient with a congenital defect of the middle and external ear and conductive hearing loss, who was referred for middle ear implantation. Tonal audiometry revealed bilateral moderate to severe hearing loss with a 30 to 50 dB air-bone gap. After making a sufficiently wide antromastoidectomy, it became apparent that implantation of the MedEl Bonebridge hearing aid was not possible because of an overhanging dura. The short process of the incus was then visualized and, by drilling the bone laterally and anteriorly, the incus and malleus were found to have formed a conglomerate, firmly fused to the anterior wall of a rather small tympanic cavity. By removing the bony adhesion, mobility of the ossicular chain was restored. The MedEl Vibrant Soundbridge could then be implanted by attaching its FMT to the incus-like conglomerate. Conclusions: Restoration of ossicular chain mobility was achieved, and the patient’s hearing was improved by implanting the Vibrant Soundbridge hearing aid. Speech audiometry 1 month later showed improved hearing. Implantation of the Vibrant Soundbridge following ossiculoplasty may be a feasible solution in cases of bilateral congenital defect of the middle and external ear.

BackgroundThere are many patients with cochlear implants (CIs) who need to undergo an MRI examination. Due to recent develop-ments in science and medicine a CI is no longer a contraindication for an MRI.Material and MethodsThe review is based on scientific publications found in Google Scholar and PubMed databases.ResultsThe problems with carrying out an MRI examination on a patient with a CI are the low quality of the image and possible head pain when the MRI machine is operating. Demagnetization or displacement of the CI magnet can also occur. Normally, special procedures are required, including removing all external parts of the implant system before the MRI, and bandaging of the head before the procedure. Implants compatible with new generation magnets exist and they allow an MRI to be performed without removing magnetic materials from the CI.ConclusionsThere are still many limitations in performing an MRI with CI patients; however the risk of implant damage can be significantly decreased. Patient comfort during the examination can also be increased.

Objective: Tinnitus Handicap Inventory (THI) is one of the world’s most commonly used tools to assess tinnitus severity. The aim of the current study was to establish a revised THI grading system u...

Objective: To evaluate the impact of electrode length on hearing preservation (HP) in Partial Deafness Treatment–Electrical Complement (PDT-EC) subjects. Study Design: Retrospective case review. Setting: Tertiary referral center. Patients: Twenty-three PDT-EC patients (with preoperative air-conduction thresholds ≤30 dB up to 500 Hz) were divided into two groups: Flex20 electrode (Med-EL GmbH, Innsbruck, Austria) (12 patients) and Flex24 electrode (Med-EL GmbH, Innsbruck, Austria) (11 patients). Interventions: All participants were subjected to minimally invasive cochlear implantation using the round window approach. Main Outcome Measure(s): Pure tone audiometry (125–8000 Hz) was performed preoperatively and at 1, 6, 12, and 24 months postoperatively. HP was established using the HEARRING group formula. Speech understanding was assessed preoperatively and at 12 and 24 months postoperatively. Results: Analysis of HP for every individual indicates that more than half the patients with Flex20 and Flex24 had complete HP at 6 months follow-up. None of the patients from either group had complete loss of hearing. At activation, average air-conduction thresholds for low frequencies (125–500 Hz) were slightly better for the short electrode (M = 29.03) than for the long (M = 39.10) but the difference was not statistically significant (p = 0.067). The effect of electrode (Flex20 versus Flex24) was not significant in terms of pure tone audiometry and speech recognition at long-term follow-up. Conclusions: In the early postoperative period, complete HP was possible in a majority of patients from both groups, but slightly better HP outcomes were achieved by Flex20. In the long term, the length of the electrodes does not affect the degree of HP or speech understanding.

Objective To compare the audiological performance with the novel adhesive bone conduction hearing device (ADHEAR) to that with a passive bone conduction (BC) implant and to that with a bone conduction device (BCD) on a softband. Study design Prospective study in an acute setting, single-subject repeated measure in three situations: unaided, with conventional BCDs (passive implant or on softband), and with the ADHEAR. Setting Tertiary referral center. Patients Ten subjects with conductive hearing loss were evaluated with the ADHEAR. Five of these were users of a passive BC implant (Baha Attract with Baha4); five received a BCD (Baha4) on a softband for test purposes. Intervention Use of non-invasive adhesive bone conduction system for the treatment of conductive hearing loss. Main outcome measures Air and bone conduction thresholds, sound field thresholds, word recognition scores in quiet, and speech recognition thresholds in quiet and noise were assessed. Results Users of the passive BC implant received comparable hearing benefit with the ADHEAR. The mean aided thresholds in sound field measurements and speech understanding in quiet and noise were similar, when subjects were evaluated either with the ADHEAR or the passive BC implant. The audiological outcomes for the non-implanted group were also comparable between the ADHEAR and the BCD on softband. Conclusions Based on our initial data, the ADHEAR seems to be a suitable alternative for patients who need a hearing solution for conductive hearing loss but for medical reasons cannot or do not want to undergo surgery for a passive BC implant.

When identifying the auditory performance of children with phonological disorders, researchers assume that this population has normal peripheral hearing. However, responses at more central levels might be atypical.To investigate the effect of phonological disorders on Frequency-Following Responses (FFRs) in the time domain.Participants were 60 subjects, aged 5 to 8:11 years, divided into two groups: a control group, composed of 30 subjects with normal language skills; and a study group composed of 30 subjects diagnosed with Phonological Disorder (PD). All subjects were tested for Frequency-Following Responses.In the group of children with PD there was an increase in the latency of all FFR components, with a significant statistical difference for components V (p = 0.015); A (0.001); C (0.022); F (0.001); and O (0.001). There was also a reduction in the Slope measure in the group with PD (p = 0.004).The FFR responses are altered in children with PD. This suggests that children with PD present a disorganization in the neural coding of complex sounds. This could compromise specially the development of linguistic/phonological abilities, which can reflect in daily communication.