Search

Bu çalışmanın amacı amatör ve profesyonel liglerde mücadele eden futbolcuların öfke düzeylerinin belirlenmesi ve farklı değişkenler açısından ele alınmasıdır. Araştırmaya Türkiye Futbol Federasyonu’na bağlı liglerde mücadele eden 20-38 yaş arasındaki 114 amatör ve 40 profesyonel erkek futbolcu katılmıştır. Çalışmanın verilerinin toplanmasında araştırmacı tarafından hazırlanan kişisel bilgi formu ve Sürekli Öfke ve Öfke İfade Tarz ölçeği kullanılmıştır. Oluşturulan anket formu Google formlar üzerinden düzenlenerek katılımcılara uygulandı. Yapılan normallik analizleri sonucu, veriler normal dağılım göstermediği karşılaştırmalarda Mann Whitney U testi ile Kruskal Wallis testi kullanıldı. Ayrıca ilişki düzeyinin belirlenmesinde Spearman Korelasyon testi kullanıldı. Futbolcuların eğitim durumları açısından içe yönelik öfke alt boyutunda anlamlı fark olduğu, futbolcuların anne eğitim durumları açısından öfke ölçeğinin tüm alt boyutlarında anlamlı fark olduğu, futbolcuların baba eğitim durumları açısından içe yönelik öfke ve öfke kontrol alt boyutlarında anlamlı fark olduğu, futbolcuların yaşanılan çevre açısından öfke ölçeğinin tüm alt boyutlarında anlamlı fark olduğu, futbolcuların gelir durumu açısından öfke ölçeğinin tüm alt boyutlarında anlamlı fark olduğu, futbolcuların spor geçmişi açısından öfke ölçeğinin tüm alt boyutlarında anlamlı fark olduğu, futbolcuların sporcu düzeyi açısından içe yönelik öfke ve öfke kontrol alt boyutlarında anlamlı fark olduğu görüldü (p

Bu araştırmanın amacı, Ankara’daki yetiştirme yurtlarında kalan ergenlere yönelik hazırlanan çatışma yönetimi eğitiminin, ergenlerin çatışma yönetme biçimleri üzerine etkinliğini değerlendirmektir. Araştırma yetiştirme yurdunda kalan ergenlerin çatışma yönetimi eğitiminin etkisini inceleyen, deney ve kontrol gruplu, yarı deneysel desende ön test, son test ve izleme testli, yarı yapılandırılmış olarak planlanmıştır. Araştırma, 40 ergen deney (eğitim alan) grubu ve 40 ergen kontrol grubu olmak üzere Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı’na bağlı, Ankara’daki bir sevgi evi ve yetiştirme yurtlarında yaşayan 80 ergen ile yürütülmüştür. Eğitim grubundaki ergenlere 10 hafta boyunca araştırmacı tarafından hazırlanan çatışma yönetimi eğitim programı uygulanmıştır. Araştırmada, Çatışma Çözme Davranışı Belirleme Ölçeği kullanılarak eğitim alan ve kontrol gruplarındaki ergenlerde ön-test, son- test ve izleme testi olarak tekrarlı değerlendirilmiştir. Verilerin değerlendirilmesi için SPSS-15 paket programı ve tek yönlü varyans analizi (ANOVA) kullanılmıştır. On hafta boyunca uygulanan eğitim programının eğitim alan gruptaki ergenlerin, problem çözme puanlarını anlamlı derecede yükseltmiş, saldırganlık puanlarını ise anlamlı derecede düşürmüştür (p˂0.05). Ergenlere yönelik hazırlanan çatışma yönetimi eğitim programının yetiştirme yurdunda kalan ergenlerin çatışma çözme stratejilerini olumlu yönde etkilediğini göstermiştir. The purpose of this research is to evaluate the effectiveness of conflict management training prepared for the adolescents staying in orphanages in Ankara on conflict resolution styles of the adolescents. The research was designed as semi-structured, with pre-test, post-test, and follow-up test in quasi-experimental design, with experimental and control groups, examining the effect of conflict management education of adolescents staying in orphanages. The study was conducted with 80 adolescents, 40 of which were the adolescent experimental group and 40 adolescent control group who are living in the orphanages in Ankara which are affiliated to the Ministry of Family and Social Policies. In experimental group, adolescence had been carried out conflict management program for 10 week. In the research, measured experimental methods such as pre-test, post-test and monitoring test were used in order to test the effectiveness of the conflict management training program on the adolescents in both experimental and control groups. In order to obtain data related to the experimental and control groups of the research, A Scale for Identification of Conflict Resolution Behavior were used. SPSS-15 package program and one-way analysis of variance (ANOVA) were used for the evaluation of the data. Following the implemented training program, lowered the aggression scores of the adolescents in the experimental group significantly, and raised the problem solving skills significantly. As a result, it is put forth that the conflict management training delivered to the adolescents in the orphanages brought positive conflict resolution strategies to the adolescents.

Bu çalışmanın amacı beliren yetişkinlikte saldırganlıkla ilişkili olabilecek risk faktörlerini belirlemektir. Genel tarama modellerinden betimsel çalışma olarak kurgulanan bu çalışma beliren yetişkinlik döneminde olan 409 üniversite öğrencisi ile gerçekleşmiştir. Çalışmada KAR-YA Saldırganlık Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde iki düzeyli değişkenlerde bağımsız gruplar t testi, üç ve daha fazla düzeyli değişkenlerde ise tek yönlü varyans analizi kullanılmıştır. Çalışmada elde edilen bulgular incelendiğinde; Beliren yetişkinlerin saldırganlık puanlarında cinsiyete göre anlamlı farklılıklar olduğu; kronik hastalığı olup olmama durumuna göre saldırganlık puanlarının farklılaşmadığı görülmüştür. Sorunla kolaylıkla baş edip etmeme durumlarına, psikolojik travma yaşayıp yaşamamalarına göre saldırganlık puanlarının anlamlı olarak farklılaştığı, fiziksel travma yaşayıp yaşamadıklarına göre ise saldırganlık puanlarının anlamlı olarak farklılaşmadığı görülmektedir. Psikolojik yardım alanlarla almayanların saldırganlık puanları farklılık göstermektedir. Anne öğrenim düzeylerine göre saldırganlık puanlarının anlamlı olarak farklılaşmadığı, baba öğrenim düzeylerine göre ise farklılıklar olduğu görülmüştür. Ekonomik düzey, ana baba tutumu, aile bütünlüğü, anneden ve babadan şiddet görüp görmemelerine göre saldırganlık puanlarının anlamlı olarak farklılaştığı görülmektedir. Ayrıca, beliren yetişkinlerin aile içi ilişkilerini tanımlamalarına, kolay arkadaş edinip edinememelerine ve çok arkadaşı olup olmamasına göre saldırganlık puanlarının anlamlı olarak farklılaşmadığı görülmektedir. Duygusal ilişki yaşayıp yaşamamaya, sosyal medya kullanımına, sigara kullanma durumlarına ve kendilerini tanımlama durumlarına göre saldırganlık puanları anlamlı olarak farklılaşmıştır. Sonuç olarak beliren yetişkinlerin saldırganlıklarında önemli olan risk faktörleri; cinsiyet, sorunla kolaylıkla baş edip etmeme durumları, psikolojik travma yaşayıp yaşamamaları, psikolojik yardım alıp almama, baba öğrenim düzeyi, ekonomik düzey, ana baba tutumu, aile bütünlüğü, anneden şiddet görüp görmeme, babadan şiddet görüp görmeme, duygusal ilişki yaşayıp yaşamama, sosyal medya kullanımı, sigara kullanma durumları, kendilerini tanımlama durumları olarak belirlenmiştir.

“Şiddetsiz Karşı Koyma” programı, şiddet ve saldırganlık içeren davranışları olan çocuk ve ergenlere sahip ebeveynler, öğretmenler ve bakım veren kişiler için geliştirilmiştir. Ebeveynlerin çocuklarıyla karşılıklı olarak gerilimi tırmandıran etkileşimleri ile etkili bir biçimde baş etmeleri için yardımcı olmayı amaçlayan yeni bir eğitim modelidir. Bu araştırmanın amacı, şiddet davranışları olan çocuklara sahip ebeveynlere yönelik uygulanan "Şiddetsiz Karşı Koyma" ebeveyn programının çocuklarda görülen şiddet ve saldırganlık davranışları, ebeveynlerin yaşadıkları stres, algıladıkları yetersizlik duyguları ve hissettikleri destek düzeyleri üzerindeki etkisini incelemektir. Araştırmanın verileri deney ve kontrol grubunda bulunan ebeveynlere uygulanan ‘Aile Değerlendirme Ölçeği’ Anne Baba Stres Ölçeği’, ve ‘Öznel Rahatsızlık Birimleri Anketi’ aracılığıyla elde edilmiştir. Söz konusu ölçekler deney ve kontrol grubu ebeveynlerine öntest, sontest ve izleme ölçümleri olarak uygulanmıştır. Bulgular incelendiğinde, ebeveynlere uygulanan programların aile içi ilişkilerde değişiklikler meydana getirdiği, çocuklarda görülen şiddet ve saldırganlık içeren davranışları azalttığı, ebeveynlerin stres ve yetersizlik duygularını anlamlı derecede düşürdüğü ve algıladıkları destek düzeylerini ise artırdığı görülmüştür. Bu sonuçlardan hareketle eğitim öğretim ortamlarında ve çocuk ve ergenlere yönelik hizmet veren diğer kurumlarda, şiddetsiz karşı koyma programının anne-babalarla işbirliği çerçevesinde uygulanması önerilmektedir.

Araştırmalarda kullanılan ölçme aracının geçerli ve güvenilir olması, araştırmanın sonuçları bakımından çok önemlidir. Bu çalışmanın amacı Akran Zorbalığına Uğrayan Kurbana Karşı Empati ölçeğini Türk Kültürü’ne uyarlamaktır. Ölçek Pöyhönen, Karna ve Salmivalli (2008) tarafından geliştirilmiş olup likert tipi yedi maddeden oluşmaktadır. Ölçeğin Türkçe formu Türkiye’de (Yozgat İlinde) 5-12. sınıflara devam eden 343 öğrenciye uygulanmıştır. Ölçeğin Türkçe formunun yapı geçerliği açımlayıcı faktör analizi ve doğrulayıcı faktör analiziyle incelenmiştir. Analizler sonucunda ölçek analiz değerlerinin normal olduğu görülmüştür. Analizler sonunda ölçeğin 7 maddeden oluştuğu, ayrıca bilişsel empati ve duyuşsal empati olarak iki boyutlu bir yapı oluşturduğu görülmüştür. Bu çalışmada adaptasyonu yapılan ölçeğin iki boyutlu olarak Türkiye’de ortaokul ve lisede 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 ve 12. sınıflarda eğitim gören 10-19 yaşlarındaki öğrencilere uygulanabileceği belirlenmiştir.

Bu çalışmanın amacı Ahlâkî Uzaklaşma Ölçeği'nin (Moral Disengagement Scale) Türkçe uyarlamasını yapmak ve psikometrik özelliklerini incelemektir. Bu amaçla Bandura ve arkadaşları (1996) tarafından geliştirilen ölçek, 285 üniversite öğrencisine (194 kadın, 91 erkek) uygulanmıştır. Ölçeğin yapı geçerliğinin belirlenmesi amacıyla doğrulayıcı faktör analizi yapılmıştır. Ölçeğin güvenirliği, Cronbach alfa katsayısı ve iki-yarım güvenirliği ile hesaplanmıştır. Ölçeğin Türkçe formunun orijinal ölçek gibi tek faktörlü bir yapıya sahip olduğu ve uyum göstergelerinin yeterli düzeyde olduğu bulunmuştur. Ölçeğin Cronbach Alpha katsayısı .86 ve iki-yarım güvenirliği .78'dir. Ölçeğin ayrılık geçerliğini sınamak için sosyal beğenirlik ölçeği, ölçüt geçerliğini test etmek için ise saldırganlık ölçeği kullanılmıştır. Ahlâkî Uzaklaşma Ölçeği'nin, saldırganlıkla orta düzeyde ilişkili olduğu (r=.33) ancak sosyal beğenirlikle anlamlı ölçüde ilişkili olmadığı (r=.03) bulunmuştur. Ölçeğin psikometrik özelliklerinin yeterli düzeyde olduğu değerlendirilmiştir The aim of this study was to adapt the Moral Disengagement Scale to Turkish, and to examine its psychometric properties. For this purpose, Moral Disengagement Scale developed by Bandura and colleagues (1996) was hand out to 285 university students (194 women, 91 men). To determine construct validity, confirmatory factor analysis was performed. The reliability of the scale was calculated by using Cronbach's alpha coefficient and split-half reliability. It was found that the translated scale has a single factor structure as the original scale and this single structure was confirmed by the good fit indices. Cronbach's Alpha coefficient of the scale was .86 and split-half reliability was .78. To test discriminant validity, social desirability scale was used, but no significant relationship between social desirability and moral disengagement (r=.03) was found. In addition, criterion validity was obtained by testing the relationship between moral disengagement and aggression. It was found that there is a moderate relationship between aggression and moral disengagement (r=.33). As a result, the Moral Disengagement Scale has satisfactory psychometric properties, and can be used in various settings

This study aimed to investigate the aggression and empathetic tendency levels of the students studying at Mustafa Kemal University by considering the gender and sport education variables. “Personal Information Form” developed by the researchers, the “Aggression scale” developed by Kiper (1984) and the “Empathic Tendency Scale” developed by Dökmen (1988) were used as data collection tools. The aggression and empathic tendency levels of the participants were compared in terms of their genders and whether they were doing sports or not. The study group of the research consisted of 535 participants including 254 women and 281 men who were studying at the Mustafa Kemal University during the 2012-2014 academic year. The scale of the aggression and Empathic tendency scale for non-parametric tests, Mann Whitney U test for binary comparisons is the significance level used is 0.01 and 0.05 level has been tested. When considering the findings it was discovered that according to the gender the destructive aggression and passive aggression levels of the women regardless to their sport educations were significantly higher. Again in terms of gender variable woman who do not get education of sport empathic tendency levels are more higher than man who do not get education of sport. As a result: in terms of the participants of this study according to the sport status the gender variable was not a significant variable in changing the aggression and empathic tendency levels, as well as it could be stated that doing sports was effective to some sub-dimensions. ÖzetBu araştırmada, Mustafa Kemal Üniversitesi öğrencilerinin cinsiyet ve spor eğitimi alma durumları dikkate alınarak, saldırganlık ve empatik eğilim düzeylerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen “Kişisel Bilgi Formu”, Kiper (1984) tarafından geliştirilen ‘‘Saldırganlık Ölçeği’’ ve Dökmen (1988) tarafından geliştirilen ‘‘Empatik Eğilim Ölçeği’’ kullanılmıştır. Katılımcıların saldırganlık ve empatik eğilim düzeyleri, spor yapıp-yapmama ve cinsiyet değişkenleri açısından mukayese edilmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu, 2013-2014 Eğitim-Öğretim yılında Mustafa Kemal Üniversitesinde öğrenim gören 254’ü kadın, 281’i erkek olmak üzere toplamda 535 katılımcı oluşturmaktadır. Saldırganlık ölçeği ve Empatik eğilim ölçeklerine yönelik non-parametrik testlerden ikili karşılaştırmalar için Mann Whitney U Testi kullanılmış olup anlamlılık düzeyi 0.01 ve 0.05 düzeyinde sınanmıştır. Bulgulara bakıldığında katılımcıların cinsiyet değişkenine göre spor eğitimi alan ve almayan kadınların, Yıkıcı saldırganlık ve Edilgen saldırganlık düzeylerinin anlamlı düzeyde yüksek olduğu bulgulanmıştır. Yine cinsiyet değişkeni açısından spor eğitimi almayan kadınların, spor eğitimi almayan erkeklere oranla empatik eğilim düzeylerinin anlamlı düzeyde yüksek olduğu tespit edilmiştir Sonuç olarak; bu çalışmanın katılımcıları açısından spor yapma durumlarına göre, cinsiyet değişkeninin genel manada saldırganlık ve empatik eğilim düzeylerini değiştirmede belirleyici bir değişken olmadığı, bunun yanı sıra bazı alt boyutlarda spor yapmanın etken olduğu söylenebilir.

Bu çalışmanın amacı değişik koşullarda emniyet kemeri kullanımına etki eden faktörleri incelemektir. Sürücülerin emniyet kemeri kullanımı ile ilgili belirtmiş oldukları tutumlar ile çeşitli davranış ve tutumları incelenerek her ne kadar jandarma ve polis emniyet kemeri kontrolü yapsa da bazı sürücülerin neden emniyet kemeri kullanmadıkları anlaşılmaya çalışılmıştır. Sonuçlar, emniyet kemeri ve trafik güvenliğiyle ilgili programları takip eden ve trafikte daha az heyecan arayan kişilerin daha büyük olasılıkla emniyet kemeri kullandıklarını göstermiştir. Bununla birlikte, katılımcıların saldırgan tutumları ve polis ve kameraların varlığı da katılımcıların bazı şartlarda emniyet kemeri kullanmalarına yol açtığını göstermiştir. Ancak, sonuçlar sürücülerin kaza geçirme ile ilgili algılarının emniyet kemeri kullanmalarına bir etkisinin olmadığını göstermiştir., The aim of this study is to examine the factors affecting drivers’ seat belt use behaviors in different conditions. Drivers’ self-reported seat belt use attitudes and behavioral and situational factors were examined to understand why some drivers do not wear seat belts; even though a mandatory seat belt law is enforced by police and gendarmerie. The results indicate that drivers who attend seminars, watch programs related to traffic safety on media and have lower sense of sensation seeking are more likely to wear seat belt. Further, participants’ sense of aggressiveness and presence of police and camera are found significant factor affecting drivers’ seat belt use in specific driving conditions. However, the result indicated that drivers’ risk perception regarding likelihood of being involved in traffic crashes is not related to seat belt use attitudes.

Purpose of this study is to investigate the effect of peer mediation training on conflict resolution skills, empathic tendency and aggression levels on high school students. The research was conducted with 57 students at high schools in Denizli. The students in the experimental group were trained peer mediation training. The peer mediation training consists of ten sessions. İndependent variable of the study is peer mediation training. Dependent variables of the study are conflict resolution skills, empathic tendency and aggression levels. According to findings the study were analyzed, there is a significant increase in the levels of conflict resolution of the students in the experimental group. Similarly aggression levels were significantly lower in the students in the experimental group who received the peer mediation training. In contrast, when the levels of pre-test post-test empathic tendency of the students in the experimental and control groups, the difference between the two groups was not significant. Finally, peer mediation training can be said to be effective in developing conflict resolution skills of high school students and in reducing levels of aggression. ÖzetBu araştırmanın amacı, akran arabuluculuk eğitiminin lise öğrencilerinin çatışma çözme becerileri, empatik eğilim ve saldırganlık düzeyleri üzerindeki etkisini incelemektir. Ön test son test kontrol gruplu deneysel desenin kullanıldığı araştırma, Denizli ilinde iki lisede dokuzuncu sınıfta okuyan 57 öğrenci ile yürütülmüştür. Deney grubunda yer alan öğrencilere on oturumluk akran arabuluculuk eğitimi verilmiştir. Araştırmanın bağımsız değişkeni akran arabuluculuk eğitimi, bağımlı değişkenleri ise çatışma çözme becerileri, empatik eğilim düzeyleri ve saldırganlık düzeyleridir. Araştırmadan elde edilen sonuçlara göre akran arabuluculuk eğitimi alan lise öğrencilerinin yapıcı çatışma çözme becerilerinde anlamlı düzeyde bir artış olduğu saptanmıştır. Benzer biçimde bu eğitimi alan lise öğrencilerinin saldırganlık düzeylerinde anlamlı bir düşme olduğu görülmektedir. Buna karşın akran arabuluculuk eğitimi alan ve almayan lise öğrencilerinin empatik eğilim düzeylerinde anlamlı bir farka rastlanmamıştır. Sonuç olarak, akran arabuluculuk eğitiminin yapıcı çatışma çözme becerileri geliştirmede ve saldırganlığı azaltmada etkili bir yol olduğu ifade edilebilir.