Search

The Climate proof soils by steering soil and residue microbiomes (ClipsMicro) project is based on the central premise that soil microbes play a vital role in carbon sequestration and greenhouse gas emissions. The project aims to enhance stable soil carbon formation and reduce GHG emissions by effectively managing the soil microbiome. To achieve this, an integrated approach will be developed, involving improved soil amendments and strategic cover crop usage. Specifically, the project will focus on enhancing compost properties through biological and mineral amendments and integrating BNI (Biological Nitrification Inhibition) cover crops into cropping strategies. As part of the ClipsMicro project, this review explores the current state-of-the-art knowledge on the use of mineral additions in the composting process to increase organic matter sequestration and the application of biological nitrification inhibition in field conditions.

Op een akkerbouwbedrijf in de Veenkoloniën zijn twee praktijkproeven uitgevoerd met de inzet van verschillende mengsels van groenbemesters. In de eerste proef is gekeken naar het effect van late zaai van bodembedekkers op zowel de bovengrondse biomassa ontwikkeling van de groenbemesters, als de ontwikkeling van de aaltjespopulatie gedurende de wintermaanden. Met name het geteste mengsel van winterharde soorten: Bladrogge en Italiaans raaigras, kwam er qua biomassa ontwikkeling gunstig uit. De aaltjespopulatie blijkt zich ook bij een slecht-ontwikkelde groenbemester toch nog sterk te kunnen vermeerderen. Met name Meloidogyne chitwoodi/hapla en Pratylenchus neglectus werden in deze proef vermeerderd door een mengsel met Japanse haver, Winterwikke en Alexandrijnse klaver. In de braak namen deze aaltjes af. Ook in het mengsel van Triticale, Japanse haver en Voedererwt nam Pratylenchus neglectus af. In de tweede proef is gekeken naar de nalevering van stikstof uit gewasresten van veldboon, en het vermogen van vanggewassen om de stikstof over te dragen naar het volggewas. In de bovengrondse gewasresten van veldboon, was 70-80 kg N/ha aanwezig. In de groenbemester mengsels die direct na de oogst zijn gezaaid, was begin december bovengronds zo'n 80-90 kg N/ha aanwezig. In de groenbemesters die vorstgevoelig zijn, zoals Japanse haver, en in mindere mate bladrammenas, treden na het doodvriezen in de winter echter vervolgens ook weer stikstofverliezen op. Waarschijnlijk gaat daarmee tot aan het begin van de aardappelteelt eind april, een groot deel van de stikstof weer verloren. Een winterharde groenbemester zoals Bladrogge, heeft daarom na de teelt van veldboon de voorkeur, wanneer het aspect van stikstofoverdracht naar het volggewas op de voorgrond staat. Wanneer echter ook aaltjesproblematiek speelt op het perceel, moeten er mogelijk andere keuzes gemaakt worden.

Het telen van een groenbemester na de hoofdteelt zorgt door het beter bedekt houden van de bodem voor positieve effecten op de bodemkwaliteit en het boven- en ondergrondse leven. In de Veenkoloniën vormt het telen van groenbemesters een uitdaging vanwege problemen met plant-parasitaire aaltjes en vanwege de late oogst van zetmeelaardappelen en suikerbieten. In dit project is de potentie van verschillende groenbemestermengsels na een zomertarwe oogst onderzocht. Hierbij is onder andere gekeken naar de boven- en ondergrondse ontwikkeling van de groenbemester, bodembedekking, aaltjesvermeerdering en bovengrondse biodiversiteit bij verschillende zaaitijdstippen.

Na het Klimaatakkoord van Parijs (2015) is in Nederland in 2018 het Klimaatakkoord gesloten, waaraan ook de landbouwsector zich heeft gecommitteerd. Het Nationaal Programma Landbouwbodems (NPL) heeft twee pijlers: het doel om 0,5 Mton CO2-equivalenten per jaar vast te leggen in minerale landbouwbodems met ingang van 2030 en dat alle landbouwbodems (1.8 miljoen hectare) in 2030 duurzaam beheerd worden. Binnen het programma Slim Landgebruik is De kernvraag van het programma Slim Landgebruik is wat er nodig is om de eerste pijler te halen. Dit rapport is een jaarrapportage van een meerjarige studie naar het vaststellen van de effectiviteit van landbouwkundige maatregelen voor het vastleggen van koolstof in de organische stof van minerale bodems. Daarmee wordt een praktische toetsing beoogd van de koolstofvastlegging zoals beschreven in Lesschen et al. (2012) voor de Nederlandse condities. Het gaat hierbij zowel om de koolstofvastlegging van individuele maatregelen als om het effect van de combinatie van maatregelen. In deze 3e voortgangsrapportage ligt de focus op individuele maatregelen die tot op heden nog niet zijn onderzocht of nog onvoldoende zijn onderbouwd en gekwantificeerd. In deze studie ligt de focus op de evaluatie van de koolstofvastlegging aansluitend bij Lesschen (2012) door metingen van de organische stof in de bodem in Lange Termijn Experimenten. Daarbij wordt steeds de vergelijking gemaakt tussen percelen mét en zónder toepassing. Ook is gebruik gemaakt van vergelijkingen tussen praktijkpercelen waarop de maatregelen zijn toegepast. In de conclusies worden resultaten rond de gevonden koolstofvastlegging vergeleken met de literatuurgegevens uit Lesschen (2012).

In Nederland is steeds meer aandacht voor het telen van eiwitgewassen. Enerzijds omdat in de wetgeving is opgenomen dat vanaf 2025 minimaal 65% van de eiwitbehoefte van vee van eigen land of via buurtcontracten moet komen. Maar daarnaast heeft het telen van veldbonen ook voordelen voor de bodemkwaliteit, zoals verbeteren van de bodemstructuur en het vastleggen van stikstof uit de lucht. Veldbonen worden gezien als een goed eiwitgewas, voor zowel menselijke consumptie als veevoer. In de laatste 10 jaar is het areaal veldbonen gegroeid van 280 tot 949 hectare in 2019. De teelt van veldbonen valt onder de noemer Natuurinclusieve Landbouw. Dat wil zeggen dat de maatregel past binnen de vorm van duurzame landbouw die optimaal gebruik maakt van de natuurlijke processen en deze integreert in de bedrijfsvoering.

Soil macrofauna such as earthworms and termites are involved in key ecosystem functions and thus considered important for sustainable intensification of crop production. However, their contribution to tropical soil and crop performance, as well as relations with agricultural management (e.g. Conservation Agriculture), are not well understood. This study aimed to quantify soil macrofauna and its impact on soil aggregation, soil carbon and crop yields in a maize-soybean system under tropical sub-humid conditions. A field trial was established in Western Kenya in 2003 with tillage and residue retention as independent factors. A macrofauna exclusion experiment was superimposed in 2005 through regular insecticide applications, and measurements were taken from 2005 to 2012. Termites were the most abundant macrofauna group comprising 61% of total macrofauna numbers followed by ants (20%), while few earthworms were present (5%). Insecticide application significantly reduced termites (by 86 and 62%) and earthworms (by 100 and 88%) at 0-15 and 15-30 cm soil depth respectively. Termite diversity was low, with all species belonging to the family of Macrotermitinae which feed on wood, leaf litter and dead/dry grass. Seven years of macrofauna exclusion did not affect soil aggregation or carbon contents, which might be explained by the low residue retention and the nesting and feeding behavior of the dominant termites present. Macrofauna exclusion resulted in 34% higher maize grain yield and 22% higher soybean grain yield, indicating that pest damage – probably including termites - overruled any potentially beneficial impact of soil macrofauna. Results contrast with previous studies on the effects of termites on plant growth, which were mostly conducted in (semi-) arid regions. Future research should contribute to sustainable management strategies that reduce detrimental impact due to dominance of potential pest species while conserving soil macrofauna diversity and their benefici

Continuing soil degradation remains a serious threat to future food security. Yet, global soil degradation assessments are based on qualitative expert judgments or remotely sensed quantitative proxy values that suffice to raise awareness but are too coarse to identify appropriate sustainable land management interventions. Studies in China and Sub Saharan Africa illustrate the considerable impact of degradation on crop production but also point to the need for solutions dependent on location specific agro-ecological conditions and farming systems. The development of a comprehensive approach should be feasible to better assess both extent and impact of soil degradation interlinking various scales, based on production ecological approaches and remote sensing to allow disentangling natural and human induced causes of degradation. A shared common knowledge base cataloguing hard-won location-specific interventions is needed for successfully preventing or mitigating degradation.

Continuing soil degradation remains a serious threat to future food security. Yet, global soil degradation assessments are based on qualitative expert judgments or remotely sensed quantitative proxy values that suffice to raise awareness but are too coarse to identify appropriate sustainable land management interventions. Studies in China and Sub Saharan Africa illustrate the considerable impact of degradation on crop production but also point to the need for solutions dependent on location specific agro-ecological conditions and farming systems. The development of a comprehensive approach should be feasible to better assess both extent and impact of soil degradation interlinking various scales, based on production ecological approaches and remote sensing to allow disentangling natural and human induced causes of degradation. A shared common knowledge base cataloguing hard-won location-specific interventions is needed for successfully preventing or mitigating degradation.

Verzilting wordt in het waterbeheer in Nederland een steeds belangrijker onderwerp. In dit artikel analyseren de auteurs de verzilting, maar dan niet in de zin van natuurwetenschappelijke waarnemingen over veranderingen in het chloridengehalte in water. In deze analyse staan de maatschappelijke en bestuurlijke kant centraal. Hierbij komen vragen aan de orde als: Wie ziet een probleem in verzilting? Hoe wordt het probleem ervaren? Hoe belangrijk wordt het probleem geacht en welke oplossingsrichtingen ziet men? De basis voor dit artikel ligt in een vijftal groepsdiscussies waarbij beleidsmakers (nationaal en regionaal), belangengroepen, landbouwers en (wetenschappelijke) deskundigen over verzilting aan het woord kwamen. Daarnaast is een juridisch-bestuurlijke verkenning gemaakt van de verdeling van verantwoordelijkheden voor verzilting binnen het Nederlands bestuur en zijn uitspraken over verzilting in vigerende beleidsdocumenten opgespoord. De conclusie luidt dat verzilting nog in het stadium verkeert waarin het erkend dient te worden als beleidsprobleem

Document(en) uit de collectie Chemische Procestechnologie, DelftChemTech, Applied Sciences

Document(en) uit de collectie Chemische Procestechnologie, DelftChemTech, Applied Sciences