1. Emilia Pardo Bazán, the First Theoretician and Critic of Rexurdimento
- Author
-
Angueira, Anxo and Angueira, Anxo
- Abstract
Especially during the 1880-1890 decade, Emilia Pardo Bazán carried out an intense theoretical and critical activity, both in Spanish literature and in the emerging literature in Galician language. She was the first author to theoretically address the idea of renaissance applied to the Galician reality of those years and also the first one to make a critical analysis of the most relevant authors of that period: Rosalía de Castro, Manuel Curros Enríquez, Eduardo Pondal and Valentín Lamas Carvajal. She was largely responsible for the introduction of Michelet’s paradigm, with which she made comparisons between the Galician “renaissance” called “Rexurdimento” and the Catalan “renaixença”. She studied the great works and authors of this period and the impact of his critiques was very considerable, both for the purpose of setting interpretive directions in later literary histories, and for creating important controversy and even provoking critical responses in literary format such as O divino sainete. This type of intervention by our author needs to be placed in the context of disputes where the literary is mixed with the ideological and ultimately in the open struggle for the incipient symbolic capital., Especialmente durante la década 1880-1890, Emilia Pardo Bazán llevó a cabo una intensa actividad teórica y crítica, tanto en el caso español como en el de la emergente literatura en lengua gallega. Fue la primera en abordar teóricamente la idea de renacimiento aplicada a la realidad gallega de aquellos años y también la primera en hacer un análisis crítico de los autores más relevantes de ese período: Rosalía de Castro, Manuel Curros Enríquez, Eduardo Pondal y Valentín Lamas Carvajal. Ella fue en gran parte responsable de la introducción del paradigma de Michelet, con el que hizo comparatismo entre el renacimiento gallego y la “renaixença” catalana. Desgranó las grandes obras y autores de este período y el impacto de sus críticas fue muy considerable, tanto a efectos de marcar direcciones interpretativas en las historias literarias posteriores, como por crear importantes polémicas e incluso provocar respuestas críticas en formato literario como O divino sainete. Este tipo de intervenciones de nuestra autora hay que situarlas en el contexto de las disputas donde se mezcla lo literario con lo ideológico y en definitiva en el de la lucha abierta por el incipiente capital simbólico., Especialmente durante a década 1880-1890, Emilia Pardo Bazán levou adiante unha intensa actividade teórica e crítica, tanto no caso español, como no da emerxente literatura en lingua galega. Ela foi a primeira en tratar teoricamente a idea de renacemento aplicada á realidade galega daqueles anos e tamén a primeira en facer unha análise crítica certamente extensa dos autores máis relevantes daquel período: Rosalía de Castro, Manuel Curros Enríquez, Eduardo Pondal e Valentín Lamas Carvajal. Ela foi a responsable en boa medida da introdución do paradigma de Michelet, co que fixo comparatismo entre o “renacimiento” galego e a “renaixença” catalá. Debullou as grandes obras e autores deste período e o impacto das súas críticas foi moi considerable, tanto a efectos de marcar rumbos interpretativos nas historias da literatura posteriores, como á hora de crear importantes polémicas e mesmo orixinar contestacións críticas en formato literario coma O divino sainete. Este tipo de intervención da nosa autora cómpre situalo no contexto das disputas onde o literario se mestura co ideolóxico e en definitiva no da loita aberta polo incipiente capital simbólico.
- Published
- 2023