Search

SAŽETAK Laparoskopska splenektomija je uvedena u standardnu hiruršku praksu polovinom devedesetih godina prošlog veka. Brojne prednosti laparoskopske splenektomije u odnosu na klasičnu – otvorenu splenektomiju, kao što su manji broj intraoperativnih i postoperativnih komplikacija, kraća postoperativna hospitalizacija, brži povratak uobičajenim životnim aktivnostima i bolji estetski efekat, doveli su do toga da je metoda ubrzo postala široko prihvaćena i primenjiva u lečenju mnogih oboljenja slezine. Danas je zvaničan stav većine evropskih i svetskih vodiča hirurške prakse da je laparoskopska splenektomija indikovana za većinu benignih i malignih oboljenja slezine kod kojih postoji indikacija za hirurško lečenje bez obzira na godište ili telesnu masu pacijenta. Cilj ove studije je analiza ishoda pacijenata operisanih laparoskopskom splenektomijom zbog benignih hematoloških oboljenja slezine i poređenje rezultata hirurškog lečenja sa otvorenom splenektomijom. Studija je sprovedena kao retrospektivna kohortna, u kojoj su analizirani i poređeni podaci dobijeni iz istorija bolesti za 196 pacijenata operisanih na Klinici za Digestivnu Hirurgiju - Prvoj Hirurškoj Klinici, Kliničkog Centra Srbije, zbog benignih oboljenja slezine, podeljenih u dve grupe: pacijenti koji su operisani laparoskopskom tehnikom i pacijenti kod kojih je izvršena klasična splenektomija. Analizirani parametri su podeljeni u tri grupe: kao preoperativni, intraoperativni i postoperativni. Demografske karakteristike se nisu značajno razlikovale među grupama operisanih pacijenata. Registrovani su manji intraoperativni gubitak krvi, niža incidenca intraoperativnih komplikacija, kao i kraće trajanje operacije u grupi laparoskopski operisanih u odnosu na klasično operisane. Intraoperativna detekcija akcesornih slezina je bila veća u grupi laparoskopski operisanih. Incidenca postoperativnih komplkacija i reintervencija su bili veći u grupi klasično operisanih pacijenata. Postoperativni oporavak izražen traja, Laparoscopic splenectomy has become standard surgical procedure in the 1990s. Many benefits of the laparoscopic splenectomy in comparison to open splenectomy, such as less intraoperative and postoperative complications, shorter postoperative hospitalization, faster return to normal activities and better cosmetic effect, has brought to the wide acceptance and application of this method in the treatement of many diseases of the spleen. Nowadays, official of many world and european clinical practice guidelines is that laparoscopic splenectomy is the gold standard for most benign and malignant splenic pathologies with an indication for surgical treatement, regardless of the patient's age or body weight. The goal of this study is to analyze the outcome of patients who went under laparoscopic splenectomy for to benign hematologic diseases of the spleen and comparison of the results with open splenectomy. The study was conducted as a retrospective cohort study which analyzes and compares the data obtained from 196 patients' case records in the Clinic for Digestive Surgery of the - First Surgical Clinic, Clinical Center of Serbia, for to benign disorders of the spleen, divided into two groups: patients operated with laparoscopic technique and patients in whom the classic splenectomy was performed. The analyzed parameters are divided into three groups: preoperative, intraoperative and postoperative.

Veliki broj epidemioloških ispitivanja na svetskom nivou pokazala su da kolorektalni karcinom predstavlja jedan od najčešćih oblika maligniteta ljudske populacije u svim razvijenim zemljama sa zabrinjavajućim trendom porasta učestalosti koji podjednako zahvata oba pola. Rezultati pokazuju da je kolorektalni karcinom u Srbiji drugi vodeći uzrok umiranja (iza raka pluća) u muškoj, a treći (iza raka dojke i raka grlića materice) u ženskoj populaciji. Hirurška resekcija i dalje predstavlja primarni vid lečenja obolelih od kolorektalnog karcinoma. Resekcija kod karcinoma kolona i rektuma se smatra radikalnom kada su proksimalna, distalna i radijalna linija resekcije bez prisustva tumorskih ćelija. Koncept totalne mezorektalne ekscizije podrazumeva kompletno uklanjanje tumora unutar fascijalnog omotača zajedno sa limfnim čvorovima, limfaticima i krvnim sudovima duž kojih tumor može da se širi. Nekoliko randomizovanih multicentričnih studija pokazalo je da nema značajne razlike između laparoskopske i otvorene hirurgije kolona kada se govori o parametrima radikalnosti. Cilj: Utvrditi da li se laparoskopskim pristupom obezbeđuju svi parametri onkološke radikalnosti kao i u otvorenoj hirurgiji karcinoma kolona i rektuma. Metod: U studiju su bila uključena 122 pacijenta sa karcinomom kolona i rektuma. Pacijenti su podeljeni u dve jednake grupe, operisane laparoskopskim i otvorenim pristupom. U hirurgiji kolona analizirali smo proksimalnu, distalnu resekcionu liniju i broj uklonjenih limfnih žlezda. U hirurgiji rektuma: proksimalnu, distalnu i cirkumferentnu resekcionu liniju, i broj uklonjenih limfnih žlezda. Takođe, u analizu su bili uključeni i sledeći parametri: procenat konverzije u otvorenu proceduru, trajanje hospitalizacije, postoperativni morbiditet i mortalitet. Rezultati: Obe grupe su bile jednake u odnosu na uzrast, pol, ASA rezultat, lokalizaciju, veličinu tumora, i vrstu operativnog zahvata. Prema lokalizaciji tumora, najčešće izvedena operacija bila je prednja re, A large number of epidemiological studies on the world have shown that colorectal cancer is one of the most common malignancies in the human population in all developed countries with a worrying trend of increasing frequency that equally affects both sexes. The results show that colorectal carcinoma in Serbia is the second leading cause of death (behind lung cancer) in males, and the third (behind breast cancer and cervical cancer) in the female population. Surgical resection is still primary treatment for patients with colorectal cancer. In colon and rectal cancer surgery, resection is considered radical when circumferential, proximal and distal resection margin is without the presence of tumor cells. Concept of total mesorectal excision in rectal surgery involves complete removal of tumor with mesorectal fascia which surrounds lymph nodes, lymphatics, and blood vessels. Several randomized multicenter studies have shown that there is no significant difference between laparoscopic and open colon surgery when discussing parameters of radicality. Objective: To determine whether laparoscopic approach provides all parameters of oncological radicality as open surgery of colorectal cancer. Method: The study included 122 patients with carcinoma of colon and rectum, divided into two equal groups, operated by laparoscopic and open approach. In colon surgery we analyzed proximal, distal resection margin, and the number of removed lymph nodes. In rectal surgery: proximal, distal and circumferential resection margins, and the number of removed lymph nodes. In the analysis we also included the following parameters: conversion rate, length of hospital stay, postoperative morbidity and mortality. Results: Both groups were comparable in age, sex, ASA score, tumor localization, tumor size, and type of surgical operation performed. According to localization of the tumor, the most commonly performed operation was anterior resection of the rectum (60.7% versus 59%)...

Uvod: Akutni apendicitis predstavlja jedno od najčešćih abdominalnih hirurških oboljenja u dečjem uzrastu. Lečenje je operativno, primenom otvorene hirurgije ili primenom minimalno invazivne hirurgije tj. laparoskopske apendektomije. Iako je laparoskopska apendektomija, zbog svojih prednosti, stekla popularnost kod mnogih hirurga, još uvek nije široko primenjena metoda na našim prostorima. Prednost izvođenja laparoskopske apendektomije u odnosu na otvorenu metodu u dečjem uzrastu je i dalje nedovoljno definisana i predmet je mnogih istraživanja. Cilj istraživanja je da se utvrdi da li je dužina hospitalizacije kod dece operisane laparoskopski zbog akutnog apendicitisa kraća u odnosu na otvorenu metodu, kao i da se utvrdi da li postoji razlika u pojavi postoperativnih komplikacija između ove dve hirurške metode. Pored toga, cilj istraživanja je i da se utvrdi uticaj obe metode lečenja na kvalitet života i brzinu uspostavljanja svakodnevnih aktivnosti. Metodologija: Na Klinici za dečju hirurgiju, Instituta za zdravstvenu zaštitu dece i omladine Vojvodine, sprovedena je prospektivna, kontrolisana randomizirana studija, u trajanju od deset meseci, u koju su bili uključeni svi pacijenti sa akutnim apendicitisom, kod kojih je planirana apendektomija, a čiji roditelji su dali pismeni pristanak za učešće u istraživanju. Svi ispitanici su podeljeni u dve osnovne grupe u odnosu na operativnu tehniku: otvorena i laparoskopska apendektomija. Potom su svi ispitanici podeljeni u tri podgrupe, u zavisnosti od stepena upaljenosti crvuljka (negativni, nekomplikovani i komplikovani apendicitis). Svaki ispitanik je imao svoj individualni protokol istraživanja gde su preoperativno zabeleženi: uzrast, pol, simptomi (vrsta i dužina), fizikalni pregled, laboratorijske analize (broj leukocita, hematokrit), ultrazvučni nalaz, procena opšteg stanja, udružena oboljenja, vreme od prijema do operacije, preoperativna antibiotska terapija. Intraoperativno je analizirano: vrsta hirurgije, nalaz na, Introduction: Acute appendicitis is one of the most common abdominal surgical diseases in children. Operative treatment means open surgery or minimally invasive surgery (laparoscopic appendectomy). Although laparoscopic appendectomy, gained popularity among many surgeons, it is still not widely accepted in our region. The advantage of laparoscopic appendectomy compared to the open method in children is still not sufficiently defined and is the subject of further research. The aim of the research was to determine whether the length of hospital stay after laparoscopic surgery in children with acute appendicitis is shorter compared to the open method, as well as to determine whether there is a difference in the occurrence of postoperative complications after these two operative techniques. In addition, the aim of the research was to determine the effect of both methods of treatment on quality of life and everyday functioning. Methodology: This prospective, randomized controlled study was performed at the Clinic for Pediatric Surgery, Institute of Children and Youth Healthcare of Vojvodina, during a period of ten months. All patients with acute appendicitis, whose parents have given written consent, were included in research. All patients were divided into two basic groups, in relation to the surgical technique: open or laparoscopic appendectomy. Then, all of them were divided into three groups, depending on the degree of appendicitis (negative, uncomplicated and complicated appendicitis). Each participant had their own individual research protocol where we recorded preoperatively: age, sex, symptoms (type and length), physical examination, laboratory tests (white blood cell count, hematocrit), ultrasound finding, general state (ASA classification), associated diseases, time from admission to surgery, preoperative antibiotic therapy. During the operation we analyzed: type of surgery, degree of the appendicitis, the presence of peritonitis, associated pathology, length o

Uvod:Apendicitis je oboljenje, koje se najčešće javlja u dečjem uzrastu. Poslednjih godina se laparoskopska apendektomija sprovodi sve češće u ovom uzrastu, međutim ne postoji jasan konsenzus o optimalnom izboru anestetika za održavanje opšte anestezije u toku ove hirurške metode u dečjem uzrastu. Cilj istraživanja: Utvrditi uticaj vrste anestezije i vrste hirurške procedure na odgovor organizma na hirurški stres tokom operacije crvuljka. Metodologija: Klinički prospektivno istraživanje je sprovedeno na Klinici za dečiju hirurgiju, na Institutu za zdravstvenu zaštitu dece i omladine Vojvodine. Istraživanjem je obuhvaćeno 120 dece, uzrasta od 7 do 17 godina, bez postojećih komorbiditeta, koji su operisani zbog zapaljenja crvuljka. U zavisnosti od vrste operativnog zahvata i vrste primenjene anestezije deca su podeljena u četiri grupe bolesnika. Kod sve četiri ispitivane grupe uzimana je venska i kapilarna krv, nekoliko minuta nakon uvoda u anesteziju, u momentu vađenja crvuljka iz trbuha i 12 časova nakon kraja hirurške intervencije. Laboratorijski su određeni markeri oksidativnog stresa (TBARS), metaboličkog odgovora na hirurški stres (laktat, glikemija), inflamatornog odgovora organizma (IL-6, leukociti), gasne analize, parametri oksigenacije i ventilacije, i hemodinamski parametri ispitanika. Rezultati:U istraživanju je dobijen rezultat da je zapaljenje crvuljka oboljenje koje se češće javlja kod dečaka. Tokom apendektomije u dečjem uzrastu, sevofluran je bolje kontrolisao arterijsku tenziju, dok na srčanu frekvencu vrsta anestezije nije imala uticaja. Sevofluran je anestetik tokom čije primene je manji inflamatorni odgovor tokom laparoskospske apendektomije. Propofol deluje suprimirajuće na oksidativni stres, ali nije nađena statistička značajnost u odnosu na vrednosti dobijene analizom uticaja sevoflurana na parametre oksidativnog stresa. Zaključak: Laparoskopska apendektomija u odnosu na laparotomiju nije praćena većim stepenom hirurškog stresa, a sevofluran je, Introduction: Appendicitis is a disease which appears most commonly in children. In recent years appendectomy in children is performed by laparoscopy, but there is no consensus yet on the optimal choice of anesthetics during general anesthesia for this procedure. Aim: To determine the influence of type of anesthesia and type of surgical procedure for appendectomy, on surgical stress in children. Methodology: A prospective clinical trial in Clinic of pediatric surgery in Novi Sad, Vojvodina. The study included 120 children aged from 7 to 17 years, with no commorbidities, who underwent appendectomy. Children were divided in four groups based on the type of anesthesia and type of surgery they received. In all participants, venous and capillary blood was sampled for analyzis 10 minutes after induction of anesthesia, at the moment of appendix removal and 12 hours after the procedure. The laboratory analysis included markers of oxidative stress (TBARS), metabolic response to surgical stress (lactate, blood glucose), inflammatory response (IL-6, leucocites), bloodgas analyses, parameters of oxygentation and ventilation and haemodynamic parameters of the participants. Results: In the study appendicitis was more common in boys. During laparoscopic appendectomy sevoflurane controlled better the blood pressure, but not the heart rate. Sevoflurane maintained a better control of parameters of the inflammatory response. Propofol decreased the oxidative stress, but there was no statistical difference compared to the effects of sevoflurane on oxidative stress. Conclusion: Laparoscopic appendectomy shoved no difference in the level of surgical stress compared to laparotomy, and sevoflurane appeared as an anaesthetic which had a better control of the metabolic, clinical and inflammatory response.

Cilj: Dijagnostika endometrioze je delikatna i složena, danas je zlatni standard u dijagnostici endoemtrioze laparoskopija uz patohistološku potvrdu. Laparoskopija predstavlja invazivnu dijagnostičku proceduru, koja podrazumeva uvodjenje pacijentkinje u opštu anesteziju, kao i veliko hirurško iskustvo. Ogroman broj kliničkih i bazičnih studija fokusiran je na otkrivanju neinvazivnih dijagnostičkih postupaka, koji bi omogućili postavljanje dijagnoze, tako da bi invazivne metode bile rezervisane samo za one pacijente kojima istovremeno treba i operativni tretman. Glavni ciljevi ovog rada su: 1) Ispitati pojedinačnu i kombinovanu vrednost biomarkera (CA125, CA19.9, CEA, mRNA za Survivin, mRNA za VEGF) u odnosu na dijagnozu endometrioze i 2) Ispitati pouzdanost kombinacije ovih pet biomarkera i transvaginalnog ulratzvučnog pregleda u postavljanju dijagnoze endometrioze. Metodologija: Ovo istraživanje predstavlja prospektivnu studiju preseka koja analizira značaj neinvazivnih metoda dijagnostike endometrioze u odnosu na invazivne procedure. Studija je obuhvatila 40 pacijentkinja kojima je zbog sumnje na postojanje endometrioze uradjena dijagnostička laparoskopija sa patohistološkom analizom u jednogodišnjem periodu od 2012.godine do 2013.godine, u Ginekološko akušerskoj klinici Kliničkog centra u Beogradu i na odeljenju Ginekologije Opšte bolnice u Užicu. Nakon završene patohistološke analize i na osnovu vrednosti serumskih biomarkera pacijentkinje će biti podeljene u dve grupe: Grupa A – pacijentkinje kod kojih je verifikovano prisustvo endometrioze 6 Grupa B – pacijentkinje kod kojih je isključeno prisustvo endometrioze, one bi predstavljale KONTROLNU GRUPU ove studije ..., Objective: Diagnosis of endometriosis is a delicate and complex. The gold standard in the diagnosis of endometriosis is a laparoscopy with histopathological confirmation. Laparoscopy is the invasive diagnostic procedure, which involves the introduction of the patient in general anesthesia, as well as extensive surgical experience. A huge number of clinical and basic studies focused on detection of non-invasive diagnostic procedures that would facilitate the diagnosis, so that invasive methods were reserved only for those patients who also need and surgical treatment. The main objectives of this study were: 1) to examine the individual and combined value of biomarkers (CA125, CA19.9, CEA, Survivin mRNA, mRNA for VEGF) in relation to the diagnosis of endometriosis and 2) to examine the reliability of the combination of these five biomarkers and transvaginal ultrasound in the diagnosis of endometriosis. Methodology: This study is a prospective study that analyzes the importance of noninvasive methods of diagnosis of endometriosis compared to invasive procedures. The study included 40 patients undergoing laparoscopy for suspected endometriosis with histopathologic analysis in the one-year period from 2012 to 2013, in the departments of Gynecology and Obstetrics of the Medical Center Uzice and Clinical Center of Serbia...

Endometriosis is a frequent gynecological disease most often diagnosed in women during the reproductive years. It has been estimated that endometriosis occurs in roughly 10–15% of general population,and in women with infertility up to 40%. Endometriosis is one of the biggest challenges for gynecologists who deal with the problem of infertility. Mechanism of infertility occurence due to endometriosis is still unknown. Many factors can demonstrate the connection between infertility and endometriosis. Using the method of in-vitro fertilization (IVF), it is possible to influence some of these factors in order to improve reproductive function. However, what still is the issue of in-vitro fertilization program is a response to ovarian stimulation of patients with endometriosis. A number of controversial conclusions can be made when going through the literature on this topic. In the modern treatment of endometriosis, laparoscopic surgery is the first line treatment and is considered the "gold standard" method of treating female infertility. The fact is that a large number of younger patients (40-50%) conceive in the first two years after a laparoscopic procedure done correctly by an experienced gynecologist. So there is still more than 50% of patients to become candidates for in-vitro fertilization, as a complementary, rather than competing method of treating marital infertility. Endometriosis in IVF treatment is a serious problem, both for gynecologists in order to obtain a greater number of egg cells, and for embryologists in order to obtain a greater number of high-quality embryos. Modern literature is facing a problem of reduced ovarian response in women operated on for endometriosis, especially in those where there is a recurrence. There is a divergence in the opinion of the authors, and various studies attempt to point out the best route. Literature reports different approaches to patients with endometriosis who enter the IVF program, in relation to age, size of the

Laparoskopija je minimalno invazivna dijagnostička i hirurška metoda, koja omogućava veterinarima da sprovedu temeljnu vizualizaciju trbušne duplje i brzo uzmu uzorak tkiva za patohistološka ispitivanja. Na taj način dolazi se do preciznije dijagnoze, a time se sprovodi odgovarajući tretman pojedinih patoloških stanja abdominalne duplje pasa. Nakon ovakve intervencije, oporavak pacijenta je sigurniji i brži. Za laparoskopsku dijagnostiku na Fakultetu veterinarske medicine u Beogradu koristi se rigidni endoskop dužine 30 cm, dijametra 5 mm, sa vrhom pod uglom od 30° i specijalni set instrumenata i biopsera za uzimanje tkiva jetre, slezine i pankreasa., Laparoscopy is a minimally invasive diagnostic and surgical method, which allows veterinarians to perform thoroughly visualization of the abdominal cavity and quickly take a sample of tissue for examination patohistological test. In this way, a more precise diagnosis, thereby implementing the appropriate treatment of certain conditions patohistological abdominal cavity of dogs. After this intervention the patient's recovery is safer and faster. For laparoscopic diagnosis of Fakulty Veterinary Medicine in Belgrade used a rigid endoscope length 30 cm, diameter 5 mm, with the tip at an angle of 300 and a special set of istrument and biopsi for taking liver, spleen and pancreas.

Laparoskopija je minimalno invazivna dijagnostička i hirurška metoda, koja omogućava veterinarima da sprovedu temeljnu vizualizaciju trbušne duplje i brzo uzmu uzorak tkiva za patohistološka ispitivanja. Na taj način dolazi se do preciznije dijagnoze, a time se sprovodi odgovarajući tretman pojedinih patoloških stanja abdominalne duplje pasa. Nakon ovakve intervencije, oporavak pacijenta je sigurniji i brži. Za laparoskopsku dijagnostiku na Fakultetu veterinarske medicine u Beogradu koristi se rigidni endoskop dužine 30 cm, dijametra 5 mm, sa vrhom pod uglom od 30° i specijalni set instrumenata i biopsera za uzimanje tkiva jetre, slezine i pankreasa., Laparoscopy is a minimally invasive diagnostic and surgical method, which allows veterinarians to perform thoroughly visualization of the abdominal cavity and quickly take a sample of tissue for examination patohistological test. In this way, a more precise diagnosis, thereby implementing the appropriate treatment of certain conditions patohistological abdominal cavity of dogs. After this intervention the patient's recovery is safer and faster. For laparoscopic diagnosis of Fakulty Veterinary Medicine in Belgrade used a rigid endoscope length 30 cm, diameter 5 mm, with the tip at an angle of 300 and a special set of istrument and biopsi for taking liver, spleen and pancreas.