Search

Background: Body posture is defined as relative biomechanical alignmentof body’s head, trunk, and extremities as well as position of the body inthe space. Body posture might be altered due to different musculoskeletalpathologies. Juvenile Idiopathic Arthritis (JIA) is a chronic inflammatory diseasecharacterized by musculoskeletal problems including bone and musclegeometry alterations which may lead a deteriorated posture. However, it isnot known whether trunk muscle endurance is associated with body posturein children with JIA.Objectives: To investigate the relationship between postural changes and trunkmuscle endurance in children with JIA.Methods: Thirty-four children (eighteen female, sixteen male) were included inthe study. Postural changes were assessed by a three-dimensional evaluationsystem (PosturePrint System, Biotonix, Canada). The system provides PostureIndex (PI) score which is a composite score from three postural regions includinghead, ribcage, and pelvis. Higher PI scores indicate a more deterioratedposture. Biering–Sørensen Test (BST), Flexor Endurance Test (FET), LateralEndurance Test (LET) were used to assess trunk muscle endurance, and StaticScapular Endurance Test (SSET) were used to assess scapular muscle endurance.Spearman Rank Correlation test was employed to determine the possiblerelationships.Results: Enthesitis related arthritis was the most common JIA subtype in thestudy (38.2%) followed by oligoarthritis (26.5%), polyarthritis (20.6%), and systemicarthritis (14.7%). Significant negative correlations were detected betweenSSET and PI-head score (rho= -0.467, p=0.005), SSET and PI-ribcage score(rho= -0.381, p=0.026); FET and PI-head score (rho= -0.469, p=0.005); LET andPI-head score (rho= -0.441, p=0.009).Conclusion: These results indicated that postural displacements of head andribcage are linked with decreased trunk and scapular muscle endurance in childrenwith JIA. Exercise and physical activity programs targeting muscle endurancemay result improvements in posture in these children.

Background: Distal stabilization is an essential component for high qualityproximal movement. In this regard, scapular stabilization is important for upperextremity and hand functions. Moreover, scapular stabilization might have a roleas a support point for hand functions in patients with joint problems. However,the relationships between scapular stabilization and hand functions were notinvestigated in children with juvenile idiopathic arthritis (JIA).Objectives: To investigate the relationship between scapular stabilization andhand function in children with JIA with wrist arthritis history (JIAWrist+), and childrenwith JIA without wrist arthritis history (JIAWrist-).Methods: A total of forty children (20 children for each group) were included inthe study. Scapular stabilization was measured by using scapular muscle endurancetest. General functional status, subjective hand functions, and objectivehand functions were assessed by using Childhood Health Assessment Questionnaire(CHAQ), Duruoz Hand Index, and Purdue Pegboard Test, respectively.Results: JIAWrist+ patients reported poorer hand functions compared to JIAWrist-patients. No significant differences were detected for other parameters. Scapularmuscle endurance was moderately related to CHAQ Disability Index score,Purdue Pegboard Test (single hand score and assembly score) in JIAWrist+patients, while there was only a significant relationship between scapular muscleendurance and Purdue Pegboard Test both hand score in JIAWrist- patients.Conclusion: According to our results, scapular endurance was found morerelated to hand functions in wrist involved JIA patients. It seems that scapularstabilization contributes to hand functions differently related to joint involvementin JIA patients. It might be a beneficial strategy to work on scapular muscles inJIA patients with wrist involvement and poor hand functions.

Background: Joint position sense is a marker of proprioception and is definedas being aware of the body position and individual body parts in the space. Positionsense in the wrist joint is especially important for the manual dexterity. A possible damage due to arthritis may lead a decrease in joint position sense.However, the status of joint position sense was not investigated in children withjuvenile idiopathic arthritis (JIA).Objectives: To compare the wrist position sense and a motor performancetest related to manual dexterity among children with JIA with wrist arthritis history(JIAWrist+), children with JIA without wrist arthritis history (JIAWrist-), andhealthy controls.Methods: A total of sixty children (20 children for each group) were includedin the study. Wrist joint position sense was evaluated by measuring joint re-positionerror. The wrist was passively placed in a pre-determined position (30ofor flexion, 30o for extension, 10o for radial deviation, and 15o for ulnar deviation).Then passively was returned to baseline position. The patient was askedto reposition their wrist into the target degree actively. The absolute error indegrees between each position and reposition was calculated. Manual dexteritywas evaluated by using Purdue Pegboard Test. The test was repeatedthree times and the average number of the correctly placed pines was usedin the analysis.Results: Joint position sense (in all directions except radial deviation) andmanual dexterity (except assembly) was found negatively affected in JIAWrist+patients compared to healthy controls. No differences (except radial deviation)were observed between JIAWrist- patients and healthy controls.Conclusion: Joint position sense and related manual dexterity is diminishedin JIA patients with wrist involvement. The results of this study suggested thatchildren with wrist arthritis should be followed with special attention focusingon manual abilities. Hand therapy programs might help improving joint positionsense acuity.

Amaç: Baş boyun kanseri tedavisinde uygulanan boyun diseksiyonlarınabağlı görülebilen spinal aksesuar sinir fonksiyon bozukluklarıhastaların hayat kalitesini etkilen önemli bir morbidite olup sinirhasarı sonucunda oluşan trapez kas atrofisi boyunda simetri kaybınave fonksiyonda bozulmaya neden olmaktadır (1,2). Bu pilot çalışmanınamacı; baş boyun kanserli hastalarda boyun diseksiyonu öncesindeve sonrasında trapez kas kalınlığındaki farklılığın Ultrasonografi(USG) ve Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) ile değerlendirilmesive bu farkın omuz fonksiyon kaybı ile ilişkisinin incelenmesidir.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya boyun diseksiyonu yapılan taraftaki15 üst ekstremite (11 hasta; 4 bilateral/ 7 unilateral boyun diseksiyonu)dahil edilmiştir. Değerlendirmeler cerrahiden önce ve cerrahisonrası 3. ayda alınmıştır. Trapez kas kalınlığı; üst (C6), orta(T1) vealt trapez(T8) olmak üzere üç bölgeden USG ile yüz üstü pozisyondadinlenme ve kontraksiyon sırasında, MRG ile sırt üstü pozisyondadinlenme sırasında ölçülerek kaydedilmiştir (Resim 1). Omuz fonksiyonlarınındeğerlendirmesinde ağrı, günlük yaşam aktiviteleri, eklemhareket açıklığı ve güç parametrelerini içeren Constant-Murley OmuzSkorlaması kullanılmıştır. USG ve MRG’de ölçülen kas kalınlıkları veConstant-Murley Omuz Skorlaması’nda elde edilen değerin operasyonöncesine göre değişimi hesaplanarak kaydedilmiştir. İstatistikselanalizde SPSS 24.0 programında değişkenler arası ilişki Spearmankorelasyon testiyle, USG ve MRG ölçümleri arasındaki ilişki Wilcoxonişaretli sıralar testi ile analiz edilmiştir. İstatistiksel anlamlılık düzeyiolarak pBulgular: Constant-Murley Omuz Skorlamasında, orta ve alttrapez kalınlıklarının USG ve MRG ile ölçüm verilerinde operasyonöncesine kıyasla operasyon sonrasında anlamlı farklılık izlenmiştir(pkas kalınlıklarının USG ve MRG ile ölçülen farkları arasında istatistikselanlamlı farklılık saptanmamıştır (p>0,05). Tüm hastalardaoperasyon öncesi ve sonrası ölçümler karşılaştırıldığında Constant-Murley Omuz Skorlamasında elde edilen fark ile tüm seviyelerdekiMRG ve USG ile ölçülen trapez kas kalınlıklarındaki farklılık arasındakorelasyon izlenmemiştir (p>0,05). Hastaların tümünde dominanttaraf sağ olması nedeniyle sağ taraftan opere olan hastalar ayrıca değerlendirilmişve skorlamadaki farklılık ile sağ üst trapez MRG ölçümündeizlenen fark arasında yüksek korelasyon izlemiştir (r= 0,738,p=0,037) (Grafik 1).Tartışma: Literatürde boyun diseksiyonu sonrası omuzda fonksiyonbozukluğu ve yaşam kalitesi hakkında pek çok çalışma bulunmaklabirlikte trapez kasının operasyon öncesi ve sonrası kantitatifdeğerlendirilmesi ile ilgili çalışmalar oldukça azdır. Huang ve ark.’ınboyun diseksiyonu yapılmış baş boyun kanserli hastalarda yaptıklarıçalışmada; diseksiyon yapılan tarafta USG ile ölçülen trapezkalınlığı normal tarafa kıyasla anlamlı düzeyde düşük bulunmuştur(p=0,001) (3). Çalışmamızda da bu çalışma ile uyumlu olarak boyundiseksiyonu yapılan tarafta operasyon öncesine kıyasla trapezkasın orta ve alt bölümlerinin kalınlığında hem USG hem de MRGölçümlerinde anlamlı azalmalar izlenmiştir.Sonuç: Boyun diseksiyonu cerrahisi sonrasında trapez kas kalınlığındakiazalma omuz fonksiyonunu değerlendiren skorlama ile belirginkorelasyon göstermemekle birlikte operasyon sonrası kas kalınlıktakiplerinde USG ve MRG’nin kullanılabileceği düşünülmüştür.

1. IntroductionNeck dissection is an important approach for treatment of patientswith head and neck cancer. However, some complications may occurduring the surgery due to the anatomical location of vital structures inthe neck region. One of the most common complications is spinalaccessory nerve injury [1]. It causes trapezius dysfunction [2]. Alteredpatterns of trapezius muscle activation is associated with scapular dyskinesis[3]. Nevertheless, there is insufficient evidence due to fewstudies investigated trapezius muscle thickness following neck dissectionin the literature.2. Research questionIs there a change in presence of scapular dyskinesis and trapeziusmuscle thickness after neck dissection?3. MethodsTwelve patients with head and neck cancer (5 bilateral neck dissectionsand 7 unilateral neck dissections) were included in the study. Atotal of 17 affected shoulders were evaluated preoperatively and at 3months postoperatively. The scapular dyskinesis test defined by McClureet al. was used for assessment of scapular dyskinesis. Participants performedfive repetitions bilateral, active, weighted shoulder flexion andabduction with dumbbells according to body weight (1.4 kg for bodyweight pattern was categorized normal motion, subtle abnormality and obviousabnormality [4]. The results were recorded as “normal” for normalmotion and subtle abnormality or “dyskinesis” for obvious abnormality.Trapezius muscle thickness for the upper (C6), middle (T1) and lower(T8) trapezius muscles was measured using ultrasound imaging in proneposition at rest and during contraction. While the McNemar test wasused to compare the presence of scapular dyskinesis before and afterneck dissection, the Wilcoxon signed-rank test was used to comparetrapezius muscle thickness.4. ResultsThere was no significant difference in scapular dyskinesis betweenpatients preoperatively versus postoperatively (p = 0.250). A significantdecrease was observed in both middle trapezius (p = 0.035 at resting;p = 0.003 during contraction) and lower trapezius muscle thickness(p < 0.001 at resting and during contraction) after neck dissection.5. DiscussionOur results state that presence of scapular dyskinesis may not changeafter neck dissection in patients with head and neck cancer. Scapulardyskinesis may appear unrelated to the surgery due to multiple factorsincluding bony, joint and other neurologic origins except for spinalaccessory nerve injury. Furthermore, results of the study supportdecrease of trapezius muscle thickness following neck dissection. It willbe important to determine the alteration of trapezius muscle thickness inthe early postoperative period in order to maintain shoulder functions ofpatients.FundingThis study has been funded by project 2017.KB.SAG.053, Departmentof Scientific Research Projects of Dokuz Eylul University.

Amaç: Baş boyun kanserli hastalarda boyun diseksiyonu sonrası spinal aksesuar sinir hasarı sık görülmektedir.Spinal aksesuar sinir hasarı, trapez kaslarının işlevini etkileyerek skapular malpozisyona neden olur ve sonuçolarak skapular diskinezi görülebilir. Bunun dışında hastalarda ameliyat dışı nedenlerle de skapular diskinezigörülebilmektedir. Bu pilot çalışmanın amacı, baş boyun kanserli hastalarda boyun diseksiyonu öncesi skapulardiskinezi profilinin incelenmesi idi.Yöntem: Baş boyun kanserli 15 hasta (11 erkek, 4 kadın; 30 kol) çalışmaya dahil edildi. Tüm katılımcıların sağkolları dominant idi. Katılımcıların dominant ve dominant olmayan kollarından alınan değerlendirmelerkaydedildi. Skapular diskineziyi değerlendirmede McClure ve ark. tarafından tanımlanan prosedüre göreSkapular Diskinezi Testi kullanıldı. Her katılımcı bilateral, ağırlıklı, aktif omuz fleksiyonu ve abdüksiyonunu 5tekrarlı yaptıktan sonra skapular hareket paternleri normal, hafif ya da belirgin olarak derecelendirildi. Sonuçlar,skapular hareket paternlerine göre diskinezi olan (belirgin) ve diskinezi olmayan (normal ya da hafif) olarak ikigruba ayrıldı.Bulgular: Sekiz hastada (%53.3) diskinezi saptanmadı. Dört hastada (%26.7) unilateral (2 dominant kol, 2dominant olmayan kol), üç hastada ise bilateral (%20) olmak üzere değerlendirmeye alınan toplam 30 omuzun10’unda (%33.3) skapular diskinezi saptandı.Sonuç: Skapular diskinezi baş boyun kanserli hastalarda boyun diseksiyonu sonrasında görülebilmesi dışında,ameliyattan bağımsız olarak da görülebilmektedir.Bu çalışma, Dokuz Eylül Üniversitesi özgelirleri ile Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından2017.KB.SAG.053 proje numarası ile desteklenmektedir.Anahtar Kelimeler: skapula, diskinezi, boyun diseksiyonu, baş boyun kanseri Purpose: Spinal accessory nerve injury is common after neck dissection in patients with head and neck cancer.Spinal accessory nerve injury may affect the function of trapezius muscles, which leads to scapular malpositionand consequently, scapular dyskinesis may appear. However, scapular dyskinesia may also be seen in patientsfor reasons unrelated to surgery. The aim of this pilot study was to investigate the scapular dyskinesis profile inpatients with head and neck cancer prior to neck dissection.Methods: Fifteen patients (11 male, 4 female; 30 arms) with head and neck cancer were included in the study.Dominant arms of all participants were right arm. Assessments acquired from the dominant and non-dominantarms of the participants were recorded. Scapular Dyskinesis Test was used to evaluate the scapular dyskinesis,according to the procedure described by McClure et al. After each participant performed 5 repetitions of bilateral,weighted, active shoulder flexion and abduction, the scapular movement patterns were graded graded asnormal, subtle, or obvious.Results were divided into 2 groups based on their scapular movement patterns:dyskinesis (obvious) and no dyskinesis (normal or subtle).Results: Eight patients (53.3%) had no dyskinesis. Four patients (26.7%) had unilateral (2 dominant arms, 2non-dominant arms) and three patients (20.0%) had bilateral dyskinesis with a total of 10 out of 30 evaluatedarms (33.3%) observed as having dyskinesis.Conclusion: Besides scapular dyskinesis may occur after neck dissection in patients with head and neck cancer,it may also be present unrelated to the surgery. This study is supported by Dokuz Eylul University CoordinationUnit and Scientific Research Projects Coordination Unit with project number 2017.KB.SAG.053.Keywords: scapula, dyskinesia, neck dissection, head and neck cancer

Amaç: Baş boyun kanserlerinde boyun diseksiyonu gerçekleştirilirken aksesuar sinir hasarı sık görülmektedir. Aksesuar sinir hasarı trapez kasının işlevini etkiler ve skapular diskinezi görülür. Operasyon öncesi de kitlenin yerleşim yeri nedeniyle bu sinirin etkilenimi görülebilmektedir. Bu pilot çalışmanın amacı boyun kanserli hastalarda diseksiyon öncesi skapular diskinezi varlığını tahminlemede kas kitle ölçümünün manyetik rezonans (MR) ve ultrasonografi (USG) ile performanslarının değerlendirmektir.Yöntem: Baş boyun kanserli 14 hasta (11 erkek, 3 kadın) çalışmaya dahil edilmiştir. 14 hastanın hem sağ, hem sol tarafından kas kalınlıkları ölçümü USG ve MR görüntüleme ile değerlendirilmiş olup skapular diskinezi varlığı ise McClure ve ark. tarafından tanımlanan prosedüre göre Skapular Diskinezi Testi ile belirlenmiştir. Ölçümlerin diskineziyi öngörme performansları ROC analizi ile değerlendirilmiştir. Trapez kası kalınlıkları alt, orta ve üst trapez olmak üzere 3 ayrı bölgeden değerlendirilmiştir. Görüntülemelerde kas yapısını en iyi ortaya koyan bölümler orta-üst ve alt olarak sıralanmaktadır. Bu nedenle üst ve orta bölümdeki ölçümlerin performansı daha ön planda incelenmiştir.Bulgular: Sekiz hastada diskinezi saptanmamıştır. Diğer hastalarda hafif/orta/keskin bulgular elde edilmiştir. USG ile sağ üst trapez bölgesi diskinezi varlığı ROC eğrisi altında kalan alan istatistik olarak değerlendirildiğinde ayırt edici saptanmıştır (AUC=0,917, p=0,010). İncelenen 14 hastada lezyonların sağ taraf ağırlıklı olması nedeni ile “n” yeterliğinden kaynaklı ayırt edicilik sağ tarafta saptanmıştır.Sonuç: Aksesuar sinir hasarı gelişen durumda, trapez kas işlev yitimi gerçekleşmeden, sorunu invaziv olmayan ucuz, hastaya rahatsızlık vermeyen görüntüleme yöntemleri ile erken tespit etmek önemlidir. Bu ön çalışmanın sonuçlarına göre üst trapez bölgesinde diskinetik hareket varlığı USG kas kalınlığı ölçümleri ile tahminlenebilmektedir. Bulgu ve sonuçlarımız operasyon öncesi belirtiler için geçerlidir. Operasyon sonrası 6. aya kadar izlem ile aynı görüntüleme tekniklerinin disknezi ile birlikte, trapez kas fonksiyonu olan omuz hareketlerinin sınırlanmasının gelişimi (donuk omuz) için ayırt ediciliği boylamsal olarak çalışılacaktır. Engelliliğin erken tanı ile önlenmesi, şiddetinin azaltılması için tanı testlerinin performansının incelenmesi önem taşımaktadır.Teşekkür: Bu çalışma, Dokuz Eylül Üniversitesi özgelirleri ile Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından 2017.KB.SAG.053 proje numarası ile desteklenmektedir

Amaç: Bel ağrısı klinikte en sık karşılaşılan ve yaşam kalitesini olumsuz etkileyen muskuloskeletal bir problemdir. Kinezyofobi varlığı bel ağrısı tedavisini olumsuz yöne etkileyebilir ve kişinin özür oranını arttırabilir. Çalışmamızda bel ağrısı olan kişilerde ağrı, yaşam kalitesi ve kinezyofobi arasındaki ilişkiyi karşılaştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Kliniğine başvuran 80 bel ağrılı hasta (Yaş ortalamaları 45.29±14.97 yıl) dâhil edildi. Ağrı “Görsel Anolog Skalası (GAS) ile, Kinezyofobi “Tampa Kinezyofobi Ölçeği (TKÖ)” ile ve SF-36 Yasam Kalitesi Anketi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: İstirahat GAS değeri ortalaması 3.10± 2.75, aktivite GAS değeri ortalaması 6.66± 2.38 olup ortalama kinezyofobi skoru 43.15± 6.16, ortalama SF-36 fiziksel komponent skoru 56.25± 24.42 ve ortalama SF-36 mental komponent skoru 62.95±20.56 puandır. Bireylerin kinezyofobi değerleri ile yaşları (r=0.237/p=0.034), istirahat ve aktivite sırasındaki GAS değerleri (r=0.242/p=0.032 - r=0.293/p=0.008), eğitim durumları (r=-0.279/p=0.002), yaşam kalitesinin fiziksel (r=-0.236/p=0.035) ve mental komponenet (r=-0.323/p=0.003) parametreleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Sonuç: Bel ağrılı hastalarda kinezyofobi yaş, istirahat ve aktivite ağrısıyla ile pozitif yönde zayıf bir ilişki gösterirken, eğitim durumu, yaşam kalitesinin fiziksel ve mental komponentleri ile negatif yönde zayıf bir ilişki göstermiştir.

Omuz kuşağı ve üst ekstremiteleri ilgilendiren tuzak nöropatiler yaygın olarak görülmektedir. Tuzak nöropatiler, periferik bir sinirin fibröz ve fibroosseöz tünel bölgelerinde uğradığı mekanik veya fonksiyonel kompresyon, direkt travma, traksiyon, ya da tekrarlayıcı lokal friksiyonuna bağlı olarak gelişmektedir. Omuz etrafında en çok brakiyal pleksus, spinal aksesuar sinir, uzun torasik sinir, dorsal skapular sinir, supraskapular sinir, aksillar sinir etkilenmektedir. Bu derlemede, omuz çevresindeki mononöropatiler anatomi, sıkışma ve yaralanma bölgesi, etiyoloji, klinik bulgular, tanılama ve diyagnostik testler, tedavi ve rehabilitasyon alt başlıkları ile irdelenmiştir. Genel olarak nöropati tedavisi konservatif olarak takip edilir. Ancak, nöropatiyi oluşturan etmen bası oluşturan bir kitle ise geç kalmadan cerrahi önerilmektedir. Cerrahiyi takiben ağrısız hareketler ile normal fonksiyona geri dönebilmek için fizyoterapi ve rehabilitasyon süreci önemlidir.