Search

In grote steden is psychiatrische ontregeling aan de orde van de dag. Kunnen Nederlandse crisisdiensten een voorbeeld nemen aan de er’s in een wereldstad als New York? Of moeten we vrezen voor Amerikaanse toestanden?De spoedeisende psychiatrie in Amsterdam is in de afgelopen jaren ingrijpend veranderd, deels in reactie op kritiek. De politie, de ggd en de gemeente vonden het onaanvaardbaar dat patiënten, voordat zij werden onderzocht of opgenomen in een ziekenhuis, lang in een politiecel verbleven. Ook vond men dat de drie ggz-instellingen te versnipperd werkten, dat ze geen oog hadden voor stedelijke problemen en geen gemeenschappelijke visie op de zorg voor psychiatrische crisisgevallen. Patiënten ondervonden veelal de nadelen van dit gebrek aan samenhang.Sinds 2001 hebben de drie ggz-instellingen in Amsterdam (in samenspraak en in samenwerking met gemeente, politie en ggd) de plaatselijke spoedeisende psychiatrie meer samenhang gegeven. Zo breidden ze de vijf afdelingen voor acute opnames uit met een ‘bufferafdeling’: de Tijdelijke Overbruggings Afdeling (toa; zie Mulder e.a., 2005). Ook voegden ze hun afzonderlijke crisisdiensten gedeeltelijk samen tot één dienst voor de gehele stad: de Spoedeisende Psychiatrie.Tijdens het ontwikkelen van deze plannen en projecten bezochten wij (medewerkers van de ggz en de ggd) in 2004 New York om te zien hoe de spoedeisende psychiatrie daar georganiseerd is. In dit artikel vertellen we eerst over onze indrukken van de spoedeisende psychiatrie in New York City, en daarna bespreken we een aantal overeenkomsten en verschillen tussen daar en hier. Hoe organiseert een stad met meer dan veertien miljoen inwoners zijn acute psychiatrie? Wat kunnen wij daarvan leren?