Search

Οι αρχαιολογικές έρευνες των τελευταίων δεκαετιών στην Κύπρο έφεραν στο φως εγκαταστάσεις κυνηγών/γεωργών, που ανάγονται στην 9η χιλιετία π.Χ. (Αρχική Προκεραμική Νεολιθική), τις οποίες διαδέχθηκαν θέσεις, στις οποίες το κυνήγι σταδιακά δίνει τη θέση του στην κτηνοτροφία, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνονται γεωργικές πρακτικές (Πρώιμη Προκεραμική Νεολιθική). Η Ύστερη Προκεραμική Νεολιθική (7η-6η χιλιετία π.Χ.) στην Κύπρο χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός τοπικού νησιωτικού πολιτισμού (γνωστού και ως «Πολιτισμός της Χοιροκοιτίας»), ανεξάρτητου από ηπειρωτικές επιρροές, όπως υποδηλώνουν οικισμοί μερικές φορές μεγάλοι σε μέγεθος, που κατοικούνται από γεωργούς, κτηνοτρόφους και τεχνίτες.Αυτοί οι πρώιμοι οικισμοί εξελίχθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά οικοσυστήματα του νησιωτικού περιβάλλοντος, στο οποίο είχε παρέμβει ελάχιστα ο άνθρωπος. Η παρούσα μελέτη στοχεύει στον εντοπισμό των φυτικών πόρων και στην ανασύνθεση του παλαιοπεριβάλλοντος και της εξέλιξής του ανά τις χιλιετίες (9η-6η χιλιετία π.Χ.), όπως αυτό μεταβλήθηκε από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, μέσω της μελέτης των ανθρακολογικών καταλοίπων (κάρβουνων) που βρέθηκαν στις θέσεις Άγιος Τύχωνας-Κλήμωνας (8800 π.Χ.), Παρεκκλησσιά-Σιυλλουρόκαμπος (8500-6900 π.Χ.) και Χοιροκοιτία-Βούνοι (6800-5500 π.Χ.). Η ενδελεχής ανάλυση και των υπολειμμάτων καρπών άγριων ξυλωδών φυτών, ολοκληρώνει την ανθρακολογική μελέτη και επιτρέπει την προσέγγιση του ερωτήματος της στοχευμένης συλλογής καρπών. Οι συλλογές αναφοράς σύγχρονου βοτανικού υλικού που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο αυτής της έρευνας, επέτρεψαν την ταύτιση του πιο πάνω αρχαιοβοτανικού υλικού και οδήγησαν στον εμπλουτισμό των συλλογών του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι και στη δημιουργία των πρώτων συλλογών αναφοράς στην Κύπρο (Πανεπιστήμιο Κύπρου). Επιπλέον, η μελέτη αυτή παρουσιάζει τη λεπτομερή μέθοδο ταυτοποίησης των καταλοίπων καρπών της Pistacia spp.Τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την έρευνα δείχνουν την εκμετάλλευση από τους κατοίκους των οικισμών ενός ευρέος φάσματος τοπικών ξυλώδων φυτών στο άμεσο περιβάλλον των προαναφερθέντων θέσεων, το οποίο ήταν πιθανότατα πλουσιότερο και αρκετά διαφοροποιημένο σε ξυλώδη φυτά (μεσογειακή μακία, δασικοί σχηματισμοί) από ό,τι σήμερα. Επιπλέον, μας επιτρέπουν να σκιαγραφήσουμε την εξέλιξη της δυναμικής της βλάστησης σε μια περίοδο σχεδόν 3300 ετών και την σταδιακή υποβάθμισή της. Σημαντική αλλαγή παρατηρείται κατά την περίοδο της αναδιοργάνωσης του νεότερου οικισμού της Χοιροκοιτίας (επίπεδα Α, ΙΙΙ-Ι). Στο πλαίσιο αυτό, αξιολογείται ο ρόλος των φυσικών (κλιματικών) παραγόντων έναντι των ανθρωπογενών επιπτώσεων στους φυτικούς πληθυσμούς, με ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο των πυρκαγιών. Επίσης, η μελέτη αυτή προχωρεί σε κάποια συμπεράσματα για τη χρήση των ξυλωδών φυτών στην αρχιτεκτονική, ως καύσιμη ύλη, ζωοτροφή, για ιατρικές χρήσεις, καθώς και για την ανθρώπινη διατροφή. Επιπλέον, διερευνάται η βιογεωγραφία και η ιθαγένεια ορισμένων ξυλωδών φυτών, όπως η χαρουπιά και η αμυγδαλιά.Η παρούσα μελέτη συμπληρώνει προηγούμενες παλαιοπεριβαλλοντικές μελέτες και αναδεικνύει τη μακροπρόθεσμη αλληλεπίδραση ανθρώπου-περιβάλλοντος κατά την Προκεραμική Νεολιθική. Τέλος, δίνει νέες ερευνητικές κατευθύνσεις στην προσέγγιση της αλληλεπίδρασης ανθρώπου-περιβάλλοντος, την εκμετάλλευση, τη διαχείριση και τη χρήση των ξυλωδών φυτών στο νησιωτικό περιβάλλον της Κύπρου και στη Μεσόγειο γενικότερα., Archaeological research in Cyprus over the last decades has revealed the presence of human settlements of hunter/early farmers since the 9th millennium BC (Initial Pre-Pottery Neolithic), followed by other sites, in which hunting progressively gives way to farming, and agricultural practices are confirmed (Early and Late Pre-Pottery Neolithic, 8th-6th mill. BC). This study aims to localize the plant resources and to reconstruct the plant formations and evolution over a period of nearly 3300 years, in interaction with human activities, through the study of anthracological remains (charcoal) recovered at the sites of Ayios Tychonas-Klimonas (8800 cal. BC), Parekklishia-Shillourokambos (8500-6900 cal. BC) and Khirokitia-Vounoi (6800-5500 cal. BC). A thorough analysis of the fruit remains targeting the exploitation of wild woody fruit taxa, completes the anthracological study and makes is possible to approach the question of fruit gathering. This study also provides a detailed identification of the fruit remains of Pistacia spp. The reference collections of modern botanical material, established within the framework of this research, enabled the study of the above archaeobotanical material and led to the enrichment of the collections of the National Museum of Natural History and to the creation of the first reference collections at the University of Cyprus. The results obtained show the exploitation of a wide range of local woody resources in the direct environment of the aforementioned sites, that was probably much richer and more diversified in woody taxa (Mediterranean maquis, forest formations) than today. Moreover, they allow us to assess the role of natural factors versus the anthropogenic impact on the degradation of the vegetation cover, with a particular focus on the role of fire. In addition, the use of woody resources for various purposes (fuel, architecture, fodder, human diet) is also explored. The biogeography and indigeneity of certain woody taxa (carob, almond) are also investigated. This work highlights the long-term human-environment interactions during the Pre-Pottery Neolithic and opens up new research directions concerning human-environment interactions, exploitation, management, and use of woody plants on the island environment of Cyprus and in the Mediterranean in general., Les recherches archéologiques conduites récemment à Chypre ont mis en évidence la présence d’occupations humaines de chasseurs/agriculteurs depuis le 9ème millénaire av. n.-è., suivies par d’autres sites où la chasse laisse progressivement la place à l’élevage et l’agriculture (Néolithique précéramique ancien et récent, 8ème-6ème millénaires av. n.-è.). Cette étude vise à reconstituer les aires d’approvisionnement des ressources végétales et proposer une reconstitution des formations végétales et leur évolution au cours du temps sur une période de près de 3300 ans, en interaction avec les activités humaines, à travers l’étude des vestiges anthracologiques (charbons de bois) collectés à Ayios Tychonas-Klimonas (8800 cal. BC), Parekklishia-Shillourokambos (8500-6900 cal. BC) et Khirokitia-Vounoi (6800-5500 cal. BC). Une étude carpologique approfondie ciblant l’exploitation de taxons fruitiers ligneux sauvages, complète l’étude anthracologique et permet d’approcher la question de la cueillette des fruits. Cette étude permet par ailleurs d’aborder en détail l’identification des restes fruitiers de Pistacia spp. Les collections de référence de matériel botanique moderne, constituées dans le cadre de cette recherche ont facilité l’étude du matériel archéobotanique et ont abouti à l’enrichissement des collections du Muséum national d’Histoire naturelle et à la création des premières collections de référence archéobotaniques à l’Université de Chypre. Les résultats obtenus montrent l’exploitation d’un large éventail de ressources ligneuses locales, au sein d’environnements riches et diversifiés en taxons ligneux (maquis méditerranéen, formations forestiers). De plus, ils permettent d’évaluer le rôle des facteurs naturels versus l’impact anthropique sur la dégradation du couvert végétal, avec un focus particulier sur le rôle du feu. Par ailleurs, le rôle des ressources ligneuses à des fins diverses (combustible, construction, alimentation humaine et animale) est aussi exploré. La question de la biogéographie et de l’indigénat de certains taxons ligneux (caroubier, amandier) est aussi examinée. Cette étude met en évidence les interactions homme-environnement sur la longue durée au cours du Néolithique Précéramique et ouvre des nouvelles directions de recherche concernant les interactions homme-environnement, l’exploitation, la gestion et l’utilisation des plantes ligneuses dans l’environnement insulaire de Chypre et dans la Méditerranée en général.

International audience

International audience

International audience

While the ‘true’ pistachio (Pistacia vera L.) is widely cultivated today, the genus Pistacia also comprises several other, wild, species that are traditionally used in different ways. The frequent occurrences of endocarps (the internal and lignified part of the pistachio fruit) on prehistoric sites in South-West Asia indicate that pistachios constituted a currently used resource in the past too. In the absence of a systematic study of the fruit morphology, the archaeobotanical remains of pistachio cannot be identified to the species level and this shortcoming deprives us of important information on their past geographical distribution and uses. A first aim of the present work was to constitute a reference collection of modern endocarps representing the species growing in the Mediterranean region, in Anatolia and in the Near East. On the basis of these individuals we have used three different approaches to explore and describe their morphological variability: a morphological study as well as traditional and geometric morphometrics. The results have been applied to archaeological samples in order to obtain for the first time species-level identifications of pistachio remains from Neolithic sites in South-West Asia. This so far unknown information has allowed us to begin a discussion on their implications in terms of palaeoenvironments and the use of resources.; Si le pistachier dit ‘vrai’ (Pistacia vera L.) est actuellement largement cultivé, le genre Pistacia comprend plusieurs autres espèces, sauvages, dont les usages traditionnels sont multiples. Les fréquentes attestations d’endocarpes (la partie interne et lignifiée du fruit du pistachier) sur les sites préhistoriques d’Asie du Sud-Ouest indiquent que les pistachiers constituaient une ressource couramment utilisée également dans le passé. En l’absence d’une étude systématique portant sur la morphologie des fruits, les restes archéobotaniques de pistache ne peuvent pas être identifiés jusqu’à l’espèce et cette difficulté nous prive d’informations fondamentales sur leur distribution géographique et leurs utilisations passées. Le premier objectif du présent travail était la création d’un référentiel d’endocarpes modernes représentant les espèces poussant dans la région méditerranéenne, en Anatolie et au Proche-Orient. À partir de ces individus nous avons utilisé trois approches afin d’explorer et décrire leur variabilité morphologique : une étude morphologique et des analyses en morphométrie traditionnelle et géométrique. Les résultats obtenus ont été appliqués aux échantillons archéologiques pour aboutir pour la première fois à des identifications spécifiques pour les restes archéologiques de pistachier provenant de sites néolithiques en Asie du Sud-Ouest. Ces données, jusqu’alors inconnues, nous ont permis d’entamer une discussion sur leurs implications en termes de paléo-environnements et utilisation des ressources.

49th European Marine Biology Symposium (EMBS) -- SEP 08-12, 2014 -- Saint Petersburg, RUSSIA, WOS: 000364937700002, The degree of development and operability of the indicators for the Marine Strategy Framework Directive (MSFD) using Descriptor 1 (D1) Biological Diversity was assessed. To this end, an overview of the relevance and degree of operability of the underlying parameters across 20 European countries was compiled by analysing national directives, legislation, regulations, and publicly available reports. Marked differences were found between countries in the degree of ecological relevance as well as in the degree of implementation and operability of the parameters chosen to indicate biological diversity. The best scoring EU countries were France, Germany, Greece and Spain, while the worst scoring countries were Italy and Slovenia. No country achieved maximum scores for the implementation of MSFD D1. The non-EU countries Norway and Turkey score as highly as the top-scoring EU countries. On the positive side, the chosen parameters for D1 indicators were generally identified as being an ecologically relevant reflection of Biological Diversity. On the negative side however, less than half of the chosen parameters are currently operational. It appears that at a pan-European level, no consistent and harmonized approach currently exists for the description and assessment of marine biological diversity. The implementation of the MSFD Descriptor 1 for Europe as a whole can therefore at best be marked as moderately successful., Russian Acad Sci, Zool Inst, COST Action ES1003 EMBOS on the Development and Implementation of a Pan-European Marine Biodiversity Observatory System; MARES Grant under the Erasmus Mundus framework [FPA 2011- 0016]; SZN PhD fellowship; Portuguese PhD FCT grant [SFRH/BD/84933/2012], Meetings to prepare this paper were made possible by funding through COST Action ES1003 EMBOS on the Development and Implementation of a Pan-European Marine Biodiversity Observatory System. Carlos Castellanos Perez Bolde acknowledges MARES Grant FPA 2011- 0016 under the Erasmus Mundus framework, Marlene Jahnke has been supported by a SZN PhD fellowship, and Joao N. Franco by Portuguese PhD FCT grant SFRH/BD/84933/2012.