Search

This study aims to present an analysis of the images and archetypes in Jorge Luis Borges’s story “The Rose of Paracelsus” (La rosa de Paracelso). In this analysis, we benefit from Carl Gustav Jung’s works on analytical psychology, considered leading sources on symbols and archetypes, and the Theory of the Imaginary of Gilbert Durand. The story is Borges’s second story featuring images of Kabala, and it presents a rose reborn from the ashes through Kabala. In the first part of the study, we explain the concept of archetype making use of Jung’s contributions, and we mention the Theory of the Imaginary, in which Gilbert Durand classifies symbols into two regimes based on reflexes, namely diurnal and nocturnal. Regimes in the theory are associated with verb schemes, adjectives, and nouns related to representations of dominant reflexes. After commenting on the symbolic elements detected in the story according to the theory of Durand, we move on to the use of euphemisms offering a structure of images based on contrasts (antagonism). Since images unaffected by the destructive effect of time and related to the nocturnal regime are detected, it shows that the nocturnal regime prevails. After analyzing two characters of the story according to Jung’s archetypes, we conclude that Paracelsus is identified with the old wise archetype, while Johannes is identified with the shadow archetype. In the light of this, we mention four main conclusions reached in the story. Another conclusion to be reached is that we defeat death and the destructive power of time, achieving immortality through euphemism., Bu çalışmanın amacı Arjantinli yazar Jorge Luis Borges’in “Paracelsus’un Gülü” (La rosa de Paracelso) adlı öyküsündeki imgelerin ve arketiplerin bir çözümlemesini sunmaktır. Bu çözümlemede, semboller ve arketipler üzerinde öncü kaynaklar sunan Carl Gustav Jung’un analitik psikoloji alanındaki çalışmaları ve Gilbert Durand’ın İmgesel Yapısalcılık kuramından faydalanılmıştır. Öykü, Borges’in Kabala imgelerinin yer aldığı ikinci öyküsüdür ve öyküde Kabala aracılığıyla küllerinden yeniden doğan bir gül görülmektedir. Çalışmanın ilk bölümünde arketip kavramı Jung’un katkıları ile açıklanmaktadır ve Gilbert Durand’ın sembolleri reflekslere dayalı gündüz ve gece rejimi olmak üzere iki temel kategoride sınıflandırdığı İmgesel Yapısalcılık kuramından bahsedilmektedir. Kuramdaki rejimler, baskın reflekslerinin temsilleriyle ilgili fiil şemaları, sıfat ve isimlerle ilişkilendirilmiştir. Buna göre, öyküde tespit edilen sembolik unsurlar Durand’ın İmgesel Yapısalcılık kuramına göre incelenmiştir ve öykünün zıtlıklar (antagonismo) üzerine kurulmuş bir imgelem yapısı sunduğu görülmektedir. Zamanın yıkıcı etkisinden etkilenmeyen ve gece rejimiyle özdeşleşen imgeler görüldüğünden gece rejiminin baskın geldiği sonucuna varılmıştır. Öyküdeki iki karakter Jung’un arketipleriyle açıklanmaktadır. Paracelsus’un yaşlı bilge arketipi ile özdeşleşirken genç Johannes’in ise yaşlı bilgenin gölgesi olduğu ve gölge arketipiyle özdeşleştiği sonucuna ulaşılmaktadır. Sonuç bölümünde ise Borges’in öyküsündeki imge ve arketiplerin bir çözümlemesinin yanı sıra öyküde ulaşılan dört çıkarımdan bahsedilecektir. Ayrıca, örtmece sayesinde ölümün yani zamanın yıkıcı gücünün yenilgiye uğratıldığı ve ölümsüzlüğe ulaşıldığı görülmektedir

Maḥmūd Bayram was born and raised in Egypt as a member of a Tunisian family. Although his circumstances prevented him from receiving a regular education, he eventually became a leading figure in society thanks to his intelligence and devotion to study. However, Bayram’s fighting spirit and sensitivity to injustice resulted in him being sentenced to exile by the colonial powers and the administrations under their control. Despite spending most of his life in exile under difficult conditions, he continued the literary pursuits that he had started in Egypt. He also worked as a manager and writer for various newspapers and magazines. Although he produced works in genres such as poetry, articles, stories, and maqāms, he was best known for his zadjal and song lyrics written in the local vernacular. Consequently, Bayram did not achieve the recognition he deserved in the literary world. This article, which addresses the absence of a private study of him in Turkish, examines the many literary genres in which Maḥmūd Bayram wrote and considers previously neglected personal aspects of his works. Alongside his literary identity, Bayram often adopted political and reformist structures and engaged with difficult struggles accordingly. While the title of folk artist was attributed to Bayram, this study demonstrates that he also produced works of high literary value. Thus, it would clearly seem beneficial to undertake individual studies or learned dissertations about his works in each literary genre., Mahmud Bayram, Tunus asıllı bir aileye mensup olarak Mısır’da doğdu ve yetişti. Hayat şartları düzenli bir eğitim almasına engel olsa da zekâsı ve okumaya olan ilgisi sayesinde toplumun önde gelenleri arasına girmeyi başardı. Ancak mücadeleci ruhu ve haksızlıklara karşı olan duyarlılığı neticesinde özellikle sömürge güçleri ve onların güdümünde olan yönetimler tarafından sürgün cezasına çarptırıldı. Hayatının önemli bir bölümünü sürgünde ve zor şartlar altında geçirdi. Buna rağmen Mısır’da başlamış olduğu yazın hayatına sürgünde de devam etti. Çeşitli gazete ve dergilerde idareci ve yazar olarak çalıştı. Şiir, makale, öykü ve makâme türlerinde eserler vermiş olsa da, halk dilinde yazdığı zecelleri ve şarkı sözleri ile tanındı. Bu yüzden edebiyat dünyasında hak ettiği yeri bulamadı. Kendisi hakkında Türkçe müstakil bir çalışma yapılmamış olmasından dolayı kaleme alınan bu makalede; Mahmud Bayram’ın ihmal edilerek görmezden gelinen kişisel yönleri ile yazdığı birçok edebi tür hakkında incelemede bulunulmuştur. Ayrıca edebiyatçı kimliğine ek olarak, siyasi ve reformcu bir yapıya sahip olduğu ve bunun için çetin mücadelelere giriştiği görülmüştür. Kendisine yakıştırılan halk sanatçısı sıfatının yanı sıra, aynı zamanda edebi değeri yüksek ürünler verdiği de tespit edilmiştir. Bütün bunların ışığında; yazdığı her bir edebi tür hakkında müstakil çalışmaların ya da bilimsel tezlerin kaleme alınmasının faydalı olacağı düşünülmektedir., ملخص ً في التاريخ، وشهدت شخصية الخليفة األموي عبد الرحمن الناصر من الشخصيات المهمة التي تركت أثرا ً في المجاالت العلمية واإلدارية والسياسية ً وازدهارا األندلس مدة حكمه التي تجاوزت الخمسين سنة تطورا ً من الكتب والقصص والروايات والعسكرية والعمرانية. ولفتت هذه الشخصية انتباه الكتاب، فكتبوا عنها عددا والمسرحيات في مختلف اللغات، ومن الذين تناولوا هذه الشخصية الكاتب التركي عبد الحق حامد في مسرحية »تزر أو الملك عبد الرحمن الثالث«، وجرجي زيدان في رواية »عبد الرحمن الناصر«. تناولت هذه الدراسة شخصية عبد الرحمن الناصر في هذين العملين األدبيين اللذين يحمالن اسمه، لكن شخصيته ُدّم فيهما بدت مختلفة. في المقدمة تم التعريف بعبد الرحمن الناصر وأهم األعمال األدبية التي جسدته، ثم ق ُشير إلى نقاط االختالف والتوافق في العملين عرض موجز للعملين المدروسين، أما في قسم المقارنة فأ فيما يتعلق بشخصية عبد الرحمن الناصر، وتمت اإلشارة إلى أسباب االختالف في تقديم هذه الشخصية، والتي تتمثل في الهدف من استدعائها أو الكتابة عنها، وخلص البحث إلى أن الكاتبين اشتركا بتقديم هذه الشخصية التاريخية في إطار قصة خيالية، لكنهما اختلفا في صوغ هذه الشخصية، وتوظيفها، فجنح بها الكاتب التركي عبد الحق حامد إلى المثالية، بينما عدل بها جرجي زيدان نحو السلبية.

El libro es una obra colectiva que consta de varios apartados: una breve dedicatoria, un índice de contenidos, un listado de las ilustraciones, la sección de agradecimientos, un resumen de la trayectoria académica de los autores, una introducción, las ocho investigaciones específicas y un índice onomástico final. Como queda expuesto en el apartado de agradecimientos (p. X), el libro se proyectó para recoger algunas de las ponencias presentadas en la Conferencia de la Asociación de Lenguas Modernas celebrada en Chicago y en la reunión de la Asociación de Lenguas Modernas del Noreste reunida en Washington, ambas celebradas en el año 2019. Pero la obra se ha conformado siguiendo una clara línea temática: el concepto de “chica rara” en la Literatura española desde principios del siglo XX hasta la actualidad, un concepto que ha sido traducido como “queer women” al inglés.

By our reference to the question of the creation of the Qur’an, we mean that verbal term that expresses the debate over whether, in fact, the Qur’an was created or not. This debate arose, especially among the Muʽtazila theological sect, which emerged at the beginning of the second century AH. The question arose in the space approximately under the influence of reason and its dominance, and the impulse of influence from philosophy and theology, the principles of the Muʽtazila led to many serious violations in the Islamic faith. One of the prominent issues in the thought of this sect was the issue of the creation of the Qur’an, wherein they argue that the Holy Qur’an was created the same as other creatures. Analyzing from this thought, they deny that the Qur’an is the word of God that He spoke. This issue intensified and many scholars were persecuted in the era of al-Ma’mun, al-Muʽtasim and al-Wathiq, with the support of the Muʽtazilite judge Ahmed bin Abi Duad. Past and present studies have dealt with the issue of the creation of the Qur’an, but they have not addressed the poetry accompanying it. Accordingly, this paper has tried to trace the origins of this poetry. We have considered the corresponding poetry and the poetry contrary to it. The most prominent poets in the first group were Al-Saheb bin Abbad and Al-Hussein bin Abdul Salam; As for the second group, we stopped at Ali bin al-Jahm, who praised al-Mu’tasim and al-Wathiq with only a few of his poems and ended with poems that had nothing to do with the creation of the Qur’an. Until Al-Mutawakkil assumed the caliphate, he anticipated a victory for the Sunnis. For this reason, he praised the caliph for his role in addressing this issue. Finally, we research the poems of al-Buhturi and those of some religious groups and other poetry that relates to this subject., ملخص َل الذي دار حول ما إذا كان القرآن ِ َ ر عن الجد ُعبّ ُ َ قص ّ د بمسألة خلق القرآن ذاك المصطلح الكالمي الذي ي ي ّاني ِ ْرقة المعتزلة الكالميّة التي ظهرت في بداية القرن الث ً ّ ا أم ال. وقد برز هذا الجدل بخاصة مع ف مخلوق ّر بالفلسفة وعلم الكالم، وقد أدّت أصولهم إلى ّأث ٍ من الت ًا بتأثير من تحكيم العقل وتقديمه وبدفع ّ الهجري تقريب مخالفات كثيرة وخطيرة في العقيدة اإلسالميّة، وكانت مسألة خلق القرآن من المسائل البارزة في فكر هذه ِ الف ْر ّ قة، حيث يذهبون إلى أن ْ القرآن الكريم مخلوق كغيره من المخلوقات، وينفون أن يكون كالم الله الذي ُحن فيها العلماء في عهد المأمون والمعتصم والواثق بدفع من ّم به. وقد اشتدّ أمر هذه المسألة حتى امت تكل ّ القاضي المعتزلي أحمد بن أبي دُ َؤاد. ّ ّ ها لم تتناول الشعر المرافق لها، فحاول هذا ًا مسألة خلق القرآن، ولكن وقد تناولت الدّ ً راسات قديما وحديث البحث تتبّ ّ ع هذا الش ّ عر، فوقفنا عند الش ّ عر الموافق والش ّ عر المخالف لها، وكان أبرز الش ّ عراء في القسم األول َّ الص َ احب بن عبّ ّ اد والحسين بن عبد السالم ّ ؛ أم ّ ا في القسم الثاني فقد وقفنا عند علي َ بن الجهم الذي لم يمدح ّ ّ ى المتوكل الخالفة رأى فيه المعتصم والواثق إال قلي ًل وبأشعار ال عالقة لها بخلق القرآن، حتى إذا تول ّصدّ ّ ي لهذه المسألة، كما تناولنا هنا أشعار البحتري وبعض ً نصر ّ ا ألهل السنة فانطلق يمدحه لدوره في الت ّصل بهذا الموضوع. المنظومات الدّينيّة وغيرها من األشعار التي تت, Halku’l-Kur’ân Meselesi ile, Kur’an’ın yaratılmış olup olmadığı konusundaki tartışmaları ifade eden kelâm terimini kastedilmektedir. Bu tartışma, bilhassa Hicri 2. asrın başlarında ortaya çıkan Muʽtezile mezhebiyle, yaklaşık olarak aklın tahkim ve takdiminin etkisinde, felsefe ve kelamdan etkilenme dürtüsü ile ortaya çıkmıştır. Muʽtezile görüşleri, İslam inancında birçok ciddi tahribata yol açmış ve bu mezhebin düşüncesinde öne çıkanlar Kur’ân’ın yaratılmışlığı konusu ile O’nun konuştuğunun Allah kelâmı olduğunu inkâr edenlerle ilgili meselelerdir. Bu mesele, Muʽtezile’den olan kâdî Ahmed b. Ebî Du’âd’ın desteğiyle el-Me’mun, el-Muʽtasım ve el-Vâsık devrinde âlimler imtihan edilinceye kadar yoğunlaştı. Geçmişte ve günümüzde yapılan çalışmalarda, Kur’an’ın yaratılmışlığı konusu araştırılmış fakat Kur’ân’ın yaratılmışlığı ile ilgili konuları ele alan şiirler incelenmemiştir. Dolayısıyla bu çalışma bu şiirlerin izini sürmeye çalışmıştır. Kur’ân’ın yaratılmışlığı konusuyla ilgili şiirler ve buna karşı görüş bildiren şiirleri ele alınmıştır. İlk olarak El-Sâhib b. Abbâd ve el-Hüseyin b. Abdusselâm, Kur’ân’ın yaratılmışlığını ele alan şiirlerine yer verilmiştir. Ardından Kur’ân’ın yaratılmışlığına pek değinmeyen ve El-Muʽtasım ile El-Vâsık’ı çok az öven Ali b. el-Cehm ve şiirleri incelenmiştir. Ayrıca el-Buhturî’nin bazı kasideleri ve konuyla ilgili şiirlerine değinilmiştir.

Annie Ernaux fait partie de la génération d’écrivaines françaises qui a succédé Simone de Beauvoir dont l’œuvre et les idées l’ont influencée largement. La lecture de Le Deuxième Sexe en particulier est une vraie révélation pour Annie Ernaux qui le cite à bon escient à plusieurs reprises tout au long de son œuvre. Nous distinguons une ressemblance aussi bien au niveau formel qu’au niveau thématique entre plusieurs de leurs livres. Quant à la question féminine, nous percevons tout au long de la lecture de La Femme gelée d’Annie Ernaux l’écho, voire les traces, de La Femme rompue de Simone de Beauvoir. Quelle pourrait être la raison pour une écrivaine de choisir, semble-t-il volontairement, le contenu déjà traité par une autre précédemment ? Bien plus que d’aborder les mêmes sujets afin de les actualiser, l’écriture féminine semble se reprendre, voire se répéter afin de traiter sous un nouvel angle des questions féminines loin d’être acquises. Nous essayerons dans notre article de comparer les deux livres traitant de la question féminine des deux auteures du point de vue de l’intertextualité et de l’écriture féminine afin de comprendre ce processus de récriture qui apparaît chez les femmes-auteures., Annie Ernaux is one of the French successors of Simone de Beauvoir, whose work and ideas have greatly influenced her. Reading The Second Sex (Le Deuxième Sexe) was a revelation for Annie Ernaux, who wisely refers to this text several times throughout her work. A resemblance both at formal and thematic levels can be distinguished in several of their books. As for the female question, we see throughout the reading of A Frozen Woman (La Femme gelée) by Annie Ernaux, the echo, even the traces, of The Woman Destroyed (La Femme rompue) by Simone de Beauvoir. What could be the reason for a writer to choose – seemingly voluntarily – content previously covered by another? Much more than tackling the same topics to update them, women’s writing seems to resume, even repeat itself when dealing (from a new angle), with women’s issues that are far from being acquired. In this article, two books of the two authors dealing with the female question will be compared from the point of view of intertextuality and female writing with the aim of understanding the process of rewriting that is revealed in the work of female authors

Arap edebiyatı denilince akla ilk gelen tür hiç şüphesiz şiirdir. Henüz Câhiliye döneminde tekâmülünü tamamlamış olan şiir, toplumun değerlerine bağlı kalmasını sağlayan bir araç olmuştur. Araplar, şiir sayesinde şan ve şereflerini korumuş, önceki dönemlerde savaşlarda elde etmiş oldukları başarıları kayıt altına almış, örf ve adetlerini muhafaza etmişlerdir. Özellikle önceki dönemlerde şiirin basın-yayın organı görevini görmesi ya da başka bir ifade ile en güçlü propaganda aracı olarak kullanılması, şiirin Arap toplumunda ne derece önemli olduğunun en basit kanıtıdır. Şiirin övünç kaynağı olarak görülmesi, dönemin yöneticilerinin şiire olan teşviki, edebiyat meclisleri ve çeşitli müsabakalar ise şiirin bütün dönemlerde zirvede kalmasını sağlamıştır. Şiirler, genel manada hammaddesini toplumdan aldıkları için zaman zaman farklı türlere ve şekillere bürünmüştür. Arap şiiri de bu durumdan nasibini almıştır. Toplumun gereksinimleri ve çeşitli bölgelerde farklı milletlerle kurulan ilişkiler, Câhiliye döneminde er-Recez ve el-Kasîd ile başladığı var sayılan Arap şiirinde, çeşitli vezin ve kafiyelerin kullanıldığı el-Urcûze, el-Kasîde, er-Remel, es-Silsile, ed-Dûbeyt, el-Kûmâ, el-Kâne ve Kâne, el-Mevâliyâ, el-Muvaşşah, ez-Zecel, eş-Şi‘ru’l-Hurr ve Kasîdetu’n-Nesr gibi farklı nazım şekillerinin doğmasına sebep olmuştur. Bu çalışmada geçmişten günümüze Arap edebiyatında kullanılan nazım türlerinin ilk kez nerede ve ne zaman ortaya çıktığı, ilk örneklerinin kimler tarafından hangi bahir ve kafiye düzeni ile nazmedildiği gibi çeşitli bilgiler verilmiş ve her türden en az bir örnek gösterilerek bu türlerin tanıtılması hedeflenmiştir., When considering Arabic literature, the first genre that undoubtedly comes to mind is poetry. In the age of Jahiliyyah, poetry has yet to complete its evolution but has become a tool that enables Arabic society to adhere to its values. Thanks to poetry, Arabians have recorded the successes they have achieved in wars in previous periods and preserved their customs, glory, and traditions. The fact that poetry has served as a media organ and that it has been used as the strongest tool of propaganda is the simplest proof of how important poetry is in Arabic society, especially in previous periods. Championing poetry as a source of pride, the encouragement of past period’s rulers, literary assemblies, and various competitions have ensured that poetry remains in high regard throughout all periods. Poems have transfigured from different types and shapes over time, as they have garnered raw material from general society. Arabic poetry has followed this same course. The needs of society and the relationships established with different nations in various regions have led to the emergence of different verse forms, such as al-Urjûza, el-Qasîde, ar-Ramal, al-Silsile, al-Dûbeyt, al-Kûmâ, al-Kâne and Kâne, el-Mavâliyâ, al-Muwashshah, az-Zajal, eş-Şi‘ru’l-Hurr and Kasîdetu’n-Nesr, where various meters and rhymes are used. Arabic poetry is assumed to have commenced with ar-Rajaz and al-Qasîd in the age of Jahiliyyah. In this study, various research has been sourced as to where and when the verse types used in Arabic literature from the past to present emerged for the first time, by whom the first examples were written, and in which meter and what rhyme scheme. This study aims to introduce these genres by presenting at least one example of each type of form.

Bu çalışma, postkolonyal anlatıbilim çerçevesinde, Wilkie Collins’in romanında varolan anlatıbilimsel yönleri ve araçları, temsil edilme konusuna odaklanarak keşfetmeyi amaçlamaktadır. Postkolonyal anlatıbilim, anlatısal inceleme kapsamında dikkatini periferal ve ötekileştirilmiş olana yönelterek anlatının iç ve dış sınırlarını sorgular. Bu bağlamda, bu çalışmada odak merkezinde yer alan karakterlerin temsil edilmesi ile, çoklu anlatıcılar veya temsilci seslerin yanısıra zımni yazarın ve yazarsal okuyucunun işlevleri hakkında bazı görüşlere yer verilecektir. Aytaşı’nda çoklu-yerelliğe yer verilmesi, sömürgeci/sömürgeleşmiş arasındaki ilişkileri temel alan marjinalleşme konusunu öne çıkarmaktadır. Romanda, uzamsal yazınbilim doğrultusunda yerlerin çokluğuna rağmen, anlatı söylemi bunların bir kısmına öncelik vererek diğerlerini dış sınırlara yerleştirmektedir. Anlatıda uzam kavramı, hikayenin arka planını oluşturan yer unsuru gibi pasif, durağan ya da hilesiz olmaktan ziyade aktif, akışkan ve bir amaca yöneliktir. Anlatının zamansal-uzamsal yönlerinin yanısıra, karakterlerin anlatıbilimsel sunumları da temsil konusu ve güç dinamikleri açısından son derece önemli bir rol oynamaktadır. Benzer şekilde, açıkça görülmektedir ki, yanlızca mekan ve karakterlerin betimlemesi değil, aynı zamanda çoklu anlatıcılar ile yazarsal okuyucuların yerleşimi de Aytaşı’ndaki emperyal ideolojilerin işlenmesine ortak katkı sağlamaktadır. Anlatıcılar, zımni yazarın tasarısı kapsamında, yaptıkları anlatım işinde tutarlı veya tarafsız olmaktan ziyade kusurlu ve ideolojik olarak konumlanmışlardır. Romandaki tüm bu anlatıbilimsel göstergeler anlatının daima söylemsel bir iş olduğunun kanıtıdır., This study explores narratological aspects and tools that are employed in WilkieCollins’s The Moonstone within the framework of a postcolonial narratology. Postcolonialnarratology directs its attention to the representation of the peripheral and themarginalized within the scope of narratorial investigation. There will be someconsiderations regarding the representation of focal and voiceless characters, thefunction of the implied author, authorial audience as well as multiple narrators orrepresenting voices. The deployment of multitopicality in The Moonstone brings forththe issue of marginalization predicated on colonizer/colonized relationships. Spatialpoetics in the novel functions in a way in which despite the myriad of settings thatconstitute the story, narrative discourse privileges some places while putting theothers into the peripheries. The concept of space in the narrative proves to be active,fluid and purposeful rather than being passive, static or innocent as in the status ofa background setting. Alongside temporal-spatial aspects, narratological presentationof the characters also plays a fundamental role in relation to power dynamics andthe issue of representation. In the same vein, it is manifest that not only the descriptionof space and characters but also the placement of multiple narrators and authorialaudience concurrently contribute to the treatment of imperial ideologies. As part ofthe implied author’s scheme, the narrators’ act of narration is flawed and ideologicallyloaded rather than consistent or neutral. All these narratological clues in the novelattest to the idea that narration is always a discursive act.

The main aim of this study is to examine how the images of Turks were depicted in the travel writing A Journey through the Crimea to Constantinople, written by the English traveler Elizabeth Craven, and to trace their repatriation into Turkish through translation entitled 1786’da Türkiye (Turkey in 1786) by the translator Reşat Ekrem Koçu. This study benefits from an imagological perspective in its methodology and applies a comparative textual analysis, which puts a particular emphasis on the abundance of negative images of Turks in the source text and reflects the scarcity of such images in the target text. The analysis, from an imagological lens, shows that the hetero-images of Turks, which were mostly constructed through negative implications by the foreign writer, were lost in their repatriation to their own culture. In other words, the negative images of Turks were largely omitted from the target text, and the source text was abridged to a large extent by the Turkish translator, revealing the fact that the Other’s negative views about the Turks could not cross the borders at all. This, naturally, leads the text with a pejorative tone towards the Turks to be rewritten as a target text having a commendatory tone due to the presence of a plethora of positive Turkish imagery along with the paratextual additions such as several illustrations, comments, the translator’s preface, and the publisher’s note. Therefore, the analysis suggests that the translator, as an intercultural agent, seemed to claim his position as an author-translator in the translation process while particularly illustrating the function of gatekeeping and the use of translation for selecting and highlighting the representation of mental pictures of a certain culture and period

Peter Shaffer’s Equus (1973) is a distinctive play in its representation of complex psychological/psychiatric issues on the theatre stage. As such, the play is one of the most notable theatrical works of psychological realism in English theatre. Peter Shaffer achieves this especially through his characterization of the mentally unstable Alan Strang. Since his childhood, Alan has developed an extraordinary attachment to and obsession with horses, and this eventually results in his blinding six horses and his entrustment to the treatment of the psychiatrist Martin Dysart. Accordingly, Equushas been, so far, studied through various – mainly psychological and psychiatric – perspectives. In this sense, the aim of this article is to shed a new light and contribute to these studies by examining the close relations between Peter Shaffer’s Equus and equine-assisted psychotherapy (EAP) – an acknowledged method of psychiatric treatment by means of horses that psychiatrist Dysart of the play neglects (or is unaware of ) while planning his therapies for Alan, who, due to his intimacy with horses, also as a stable-boy, might benefit from the methods of equine-assisted psychotherapy. For this purpose, this article analyses and reveals the ties between the play and equine-assisted psychotherapy mainly through related studies on the therapy, Shaffer’s characterization of Alan, and relevant incidents in the play..

Bullfighting as a tradition that dates back many centuries in Spanish history and during this time it has been identified with honour, pride and success – indeed, success in the arena was regarded as a gateway to fame and wealth by many young Spaniards in 20th century. One of the embodiments of this success is Manuel Benítez, better known as “El Cordobés”. This bullfighter, whose reputation rivalled that of Francisco Franco in the 60s, was the subject of the novel Or I’ll dress you in mourning by French and American journalists Dominique Lapierre and Larry Collins with his extraordinary life story. In this novel, in which the documentary technique is utilized, not only the journey of El Cordobés to success, but also the history, social structure and bullfighting tradition of Spain from the civil war to the end of the 60s are described in detail. In this study, the world of bullfighting and the meaning of this tradition for Spaniards are investigated, while the novel, Or I’ll dress you in mourning, which reflects the post-civil war Spanish society through classes, is examined in the light of the norms of social realism. The social realism criteria defended by the Marxist literary critic and theorist Lucien Goldmann have been examined in this literary work, which is also the object of study, and as a result, it has been determined that many criteria such as the reflection of the collective consciousness of the society in the work, the presence of exceptional individuals in the narrative and the use of a plain narrative language are found in the novel and they are also presented by relevant examples. The novel, which favours fiction and narration elements, objectively reflects the Spain of that period with the values, cultural structure and approaches of different social classes. It also portrays the historical period it is subject to in a social realist style., İspanya tarihinde yüzyıllar öncesine dayanan bir gelenek olan boğa güreşi, zaman içinde onur, gurur ve başarı olgularıyla özdeşleşmiş ve arenadaki başarı, XX. yüzyılda çoğu genç İspanyol için üne ve zenginliğe açılan bir kapı olarak kabul edilmiştir. Bu başarının canlı örneklerinden biri ise Manuel Benítez, nam-ı diğer El Cordobés’dir. Benítez, iç savaş sonrasında, azmi ve cesaretiyle kendi başarı öyküsünü yazmış ve pek çok yoksul gence örnek olmuştur. 60’lı yıllarda ünü dünyada Francisco Franco’nunkiyle yarışan bu boğa güreşçisi, sıra dışı yaşam öyküsüyle Fransız ve Amerikalı gazeteciler Dominique Lapierre ve Larry Collins’in Yasımı Tutacaksın adlı romanına konu olmuştur. Belgesel tekniğinin kullanıldığı bu romanda sadece El Cordobés’in başarıya uzanan yolculuğuna değil, İspanya’nın iç savaştan 60’lı yılların sonuna dek uzanan tarihine, toplumsal yapısına ve boğa güreşi geleneğine de detaylı bir biçimde değinilmektedir. Bu çalışmada boğa güreşi dünyası ve bu geleneğin İspanyollar için anlamı irdelenirken, iç savaş sonrası İspanyol toplumunu farklı sınıflar aracılığıyla yansıtan Yasımı Tutacaksınadlı roman toplumsal gerçekçilik ölçütleri ışığında incelenmektedir. Marksist edebiyat eleştirmeni ve kuramcı Lucien Goldmann’ın savunduğu toplumsal gerçekçilik ölçütleri inceleme nesnesi olan eserde aranmış olup, sonuç olarak esere toplumun kolektif bilincinin yansıması, istisnai bireylerin anlatıdaki varlığı ve yalın bir anlatı dil kullanımı gibi daha pek çok ölçütün adı geçen romanda yerine getirildiği tespit edilmiş ve ilgili örneklerle sunulmuştur. Roman, kurgusu ve anlatıcı tercihleriyle dönemin İspanyasını farklı sosyal sınıfların değerleri, kültürel yapısı ve olaylara yaklaşımlarıyla birlikte nesnel bir biçimde yansıtmaktadır. Konu aldığı tarihsel dönemi toplumsal gerçekçi bir üslupla betimlemektedir.

Tevfik Fikret, “Hân-ı Yağma” şiiri ile (1912) devletin yolsuzluklarına şiddetle muhalefet etmiştir. Bu şiirin yazıldığı dönemde iktidarda İttihat ve Terakki bulunmaktadır. İttihat ve Terakki Cemiyeti’ni (1908-1918) “Yiyin efendiler yiyin, bu hân-ı iştihâ sizin/Doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!” şiiriyle en ağır dille eleştirmekten çekinmeyen Tevfik Fikret, 1867-1915 yılları arasında yaşamıştır. Yine Tevfik Fikret gibi “Hân-ı Yağma”dan uzak duranlardan birisi de daha önce hayatı ve şiirini ele aldığımız İhsan Adli Serter (1880-1956)’dir. Yazarın İttihat ve Terakki ile ilgili olarak yazmış olduğu nesir ve nazım halindeki bilgiler son derece önem arz etmektedir. Özellikle İttihat ve Terakki dönemine ışık tutan bu kişilik hakkında bir iki çalışma dışında şu ana kadar maalesef ayrıntılı bir araştırma yapılmamıştır. Önceleri İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin mensubu olan Serter, daha sonra İttihat ve Terakki’nin kendi beklentilerinden çok uzakta bir İtilâf Fırkası’na girerek hem gazetelerde yazmış olduğu yazılarla hem de verilen görevlerde göstermiş olduğu üstün başarılarla İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin özellikle yönetim kadrosunu rahatsız etmiştir. İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin üst kadrosu duyduğu rahatsızlıkla yetinmemiş bilakis İhsan Adli Serter’e çok ağır hem mobbing uygulamış hem de fiziksel tacizde bulunmuştur. [Suçlusun dediler latîfe sandım/Meğer ciddî imiş sonra inandım/Nâmerdin ta‘nından bıktım usandım/Kime ne yapmışım anlasam bari...] diyerek İttihat ve Terakki tarafından kendisinin neden tahkir, tazib, tecrid, tenkil ve tevbih edildiğinin sorusuna yaklaşık 45 yıl cevap bulamadan hayata gözlerini yummuştur. Bu çalışmada öz vatanında düşman olarak tanıtılan ama buna bir türlü sebep bulamayan tek başınalığın verdiği acılar içinde kıvranan unutulmuş bir şairin İttihat ve Terakki ile olan serüvenine daha çok Şiirlerim adlı kitabı esas alınarak ışık tutulmuştur., In 1921, Tevfik Fikret (1867–1915) harshly criticized the corruption in the state in his poem “Hân-ı Yağma” (House of Plunder). For example, in regard to the Committee of Union and Progress, he wrote, “Eat gentlemen eat, this feast of appetite is yours, eat until you get satisfied, choked up and burst.” Meanwhile, although the criticism of the committee by İhsan Adli Serter (1880–1956) is also important, a detailed study has yet to be conducted about this individual and his works. Specifically, he was a former member of the Committee of Union and Progress who joined the Freedom and Accord Party, and was especially disturbed by the administrative staff of the committee. In fact, he published several newspaper articles upon discovering that the committee was carrying out a very different policy from his expectations. Consequently, the higher staff of the committee engaged Serter and physically harassed him. Expressing the lines, “They said you’re a criminal, I thought it was a joke/Then I understood it was real/I am fed up with the beating of the evil/If only I could understand what I have done,” he passed away before realizing why he was exposed to such insults, torture, isolation, banishment, and exile by the Committee of Union and Progress for 45 years. Thus, based on his book Şiirlerim, this study focuses on this relatively unknown poet, who was introduced as an enemy of his homeland.

Food in literature is always part of a symbolic act, as the characters within do not eat to stay alive as humans do, but rather, this depiction of eating is always a symbolic process. Food, especially in science fiction and fantasy fiction, works on an even grander scale by being an integral part of the world-building process. It operates on a two-fold scale by serving as a familiar anchor in futuristic and fantastical settings, while also functioning as a defamiliarizing agent that adds to the strangeness of the story world. Food is an incredibly complex motif to be explored in literature, but what will be concentrated on here is the aspect of commensality that is related to food and food practices. Commensality, often seen as related to conviviality, is the practice of sharing a table and consuming food together. This practice has connotations of the deeper meanings vested within food practices in a communal and social sense. These practices promote harmony and feelings of belongingness and togetherness. This paper looks at The Long Way to a Small, Angry Planet (2015) by Becky Chambers through the lens of food to explore how commensality works to create a home and promote the feeling of togetherness amongst an inter-galactic space crew that consists of multiple alien species from radically different cultures and communities.

The source of anxiety, for Lacan, is not the Law or the Names-of-the-Father but the unnameable. Therefore, for him, the source of anxiety is not the trauma caused by the disconnection from the mother, but the absence of this trauma (the lack of lack). Anxiety arises as a warning signal when the possibility of encountering the unnameable that resists language comes up, to stop the subject’s relapsing into the imaginary. Anxiety can be defined as the affect in the face of the danger of being devoured by the images. We claim that in Kafka’s The Metamorphosis, Gregor’s struggle against anxiety is generated by the unnameable that makes itself felt now and then, and that enables him to constitute himself as a desiring subject in the symbolic. The rupture as an extra-linguistic suture that would constitute Gregor’s desire becomes dysfunctional due to the excessive oppression coming from the metonymic extensions of the Names-of-the-Father, and carries Gregor, distancing him from his anxiety, to a site of being where there is no lack of lack. Gradually moving away from his desire, Gregor is faced with two options: he will either cling to his anxiety by standing against these impositions that annul the suture, or leave himself to the endless flow of the images moving him to the lack of lack. This essay aims to reconsider and re-read Gregor’s choice through the extended metaphor of metamorphosis in The Metamorphosis, consulting Lacanian ideas of anxiety and objetaas its conceptual backcloth., Lacan’da bir duygulanım olarak tanımlanan kaygının kaynağı Yasa ya da Baba-nın-Adları değil, adlandırılamayandır. Bu yüzden Lacan, kaygının nedeninin anneden ayrılmanın yarattığı travma değil; bu travmanın yokluğu (eksikliğin eksikliği) olduğunu ileri sürer. Lacan’a göre bu durumun en açık göstergesi, kaygının dilin içinde yer almaya direnen adlandırılamayan’la karşılaşma ihtimali doğduğunda öznenin imgesele savrulmasını önleyen uyarıcı sinyal olarak ortaya çıkmasıdır. Yani kaygı, Baba-nın-Adının ya da babasal metaforun yokluğunda imgeler tarafından yutulma tehlikesi karşısında öznenin yaşadığı duygulanım olarak da tanımlanabilir. Adlandırılamayan kavramına yapılan bu Lacanyen referans, Franz Kafka’nın Dönüşüm romanında karşılaştığımız metamorfoza yeni bir boyut kazandırmaktadır. Lacanyen kaygı kavramından hareketle, Gregor Samsa’nın Baba-nın-Adı karşısında tabi olduğu yasa/simgesel düzen içerisinde bir belirip bir kaybolan ve kişinin arzulayan özne olarak inşa olabilmesine olanak tanıyan adlandırılamayan öğenin yarattığı kaygı duygulanımı ile mücadelesi deşifre edilebilir. Simgesel düzende bir gösteren-dışı kesik (nesne a) olarak belirlenim kazanan ve eksikliğin garantörü olarak Gregor’un arzusunu yapılandıracak olan yarık, Baba-nın-Adlarının fazla sert yapısı ve dayatmalarıyla tıkanmış ve Gregor’u simgesel düzenin dayatmaları karşısında kaygısından uzaklaştırarak, eksikliğin eksik olduğu bir oluş biçimine taşımıştır. Burada gitgide kendi arzusuna yabancılaşan Gregor’un seçebileceği iki yol vardır; ya içinde bulunduğu simgesel düzende, arzusunu yapılandıracak olan yarığı tıkayan dayatmalara karşı durarak kaygısına tutunacak ya da eksiğin eksikliğine doğru sürüklenerek kendisini simgesel düzenin dışına, imgelerin sonsuz anaforuna bırakacaktır. Bu çalışma, Lacanyen kaygı kavramından hareketle Gregor’un seçeceği yolu Dönüşüm’deki metamorfoz üzerinden yeniden okumayı amaçlamaktadır.

This study aims to provide a political criticism of the 2004 novel Birds without Wingsby the English author Louis de Bernières, as the political background and overtlypolitical subplot of the novel render it open to one. In order to develop its ownargument the study reads Bernières’ novel through the political concepts of thecontemporary Italian thinker Giorgio Agamben, focusing mainly on two of them thatcan be found in Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life of Agamben, and createdby the sovereign in relation with the sovereign exception or ban: The first concept isan indistinct concept of life, namely a naked or as Agamben puts it, a bare life. Andthe second is the homo sacer (sacred man), the one who dwells in this naked life. Livingin a small village named Eskibahçe, the characters in Louis de Bernières’ novel aredescribed as birds without wings that “are always confined to earth, no matter howmuch [they] climb to the high places and flap [their] arms” by the author himself(2005, p.621) and they are turned into homines sacri (sacred men) during a state ofpolitical emergency as the footfall of the upcoming change. Therefore, the study aimsto examine all the homines sacri in Birds without Wings of Louis de Bernières by anAgambenian reading.

Among the political playwrights of the post-war British drama, Trevor Griffiths is known for his commitment to socialist ideals and his continuous search for an ideal social(ist) structure in his works. Coming from a working-class background and having met many notable intellectual socialists prior to his dramatic career, Trevor Griffiths dedicated his playwriting to debate about the present and future of socialism in Britain and elsewhere. Despite Griffiths’s loyal attachment to socialism, his works provide a criticism of the left, left-wing parties, lack of unity among the proletariat, and lack of support and cooperation of the leftist parties in his country. The Party(1973) is one of those plays in which he provides a dialectical approach to an ideal understanding of socialism that is based on unity between the workers, the party as an organisation and the intelligentsia. Griffiths’s main concern is to lay out some of the reasons for the failure of the left and claim that a true socialist revolution can never be possible unless a commitment is achieved by all involved parties. This paper discusses socialist Trevor Griffiths’s play The Party as a criticism of the left in relation to prevalent concerns of Britain in the 1970s. While evaluating the reasons for Griffiths’s criticism, the discussion of the play is also related to the Paris student riots as a case-in-point failed socialist revolution attempt due to similar problems Griffiths observes in his country.

The depiction of space in literature is crucial to every story as it guides the reader’s imagination regarding the story’s location and the characters’ surroundings. This paper studies the relationship between architecture, interiors, and literary spaces by using a methodology that draws on architectural literary analysis, a methodology that uses literature as a medium to define and analyze architectural spaces and cues. Specifically, it investigates the connections between architectural and spatial references and their influences on societal concerns in literature – the literary space within The Ladies’ Paradise (1883), a novel by Émile Zola (1840-1902). The retail space portrayed within the novel dominates the narrative. Thus, the architectural spaces are described to support the storyline. These spatial cues indicate a specific overall theme, namely capitalism – an important issue to discuss within architectural discourse. Zola reveals a new perspective on the social and architectural impacts on society under capitalism through the public interior space of Ladies’ Paradise. The research also indicates the correlation between architecture, public space, and retailing culture through the birth of the “department store,” thus forever altering society’s ideology on retail culture. Although the novel is categorized as fictitious, the representation of 19th-century retailing culture, women’s role within society, and the significance of architecture are shown to be realistic to that time. In conclusion, this paper reveals the dialogue between architecture, societal gender issues, and the evolvement of retail culture through the medium of literature and derives lessons from this dialogue.

The study proposes a theoretical analysis of Kazuo Ishiguro’s fourth novel, using the storytelling forms proposed by Kurt Vonnegut, along with the Freudian and Jungian oneiric theories, in order to decide the Kafkaesque texture of the narrative. The protagonist Ryder can open secret portals to physical places in his past and can reconfigure his reality based on memories. Firstly, the study discusses the intertextual connection of The Unconsoled with Vonnegut’s Slaughterhouse-Five and Woolf ’s Orlando: A Biography while treating its Kantian value according to the domino effect and the quantum principle of probability. The second part analyses Ishiguro’s dream techniques, in conjunction with concepts like the Pygmalion and Golem effects, the imposter syndrome, the tunnel memory and Kahneman’s system 1 and 2 of thinking, for explaining Ryder’s irrational doings. The last part examines Ryder’s cognitive dissonance, his lack of anagnorisis, as well as his flow of consciousness, as compared to Woolf ‘s Mrs. Dalloway and Joyce’s Odysseus. The protagonist’s need for mental decluttering and willpower is then explained through the Stoic principles in Marcus Aurelius’ Meditations, as a way to strike a balance between creation and consumption, both in Ishiguro’s novel and in real life. The problems of the nameless European city are also interpreted from a game theoretical perspective, with the tragedy of the commons and the public goods game as examples of faulty cost-benefit relationships. Holistically speaking, the study highlights the meditative power of The Unconsoled, focusing on the narrative’s similitudes to the semantic-linguistic incomprehensibility of Joyce’s Finnegans Wake.

The formation of a new literary movement—as a result of the collapse of the Ottoman Empire and the nationalist movement that dominated the world—gave rise to many new tendencies and schools of thought. Poetry, the most important tool influencing the Arab masses appeared as nationalist and political poetry,as a reflection of modern society, and as anti-colonial poetry born of the French and British occupations. Especially after the 19th century, the literati and intellectuals in Egypt and Syria carefully followed the pioneered literary, political, and ideological movements. For example, there was the Neoclassical School formed by Baroudi (1839–1904), Ahmed Shawqy (1868–1932), and Hafez Ibrahim (1871–1932). It focused on the revival of Arabic poetry and considered ancient poetry as an inspiration for its structure and subjects. Subsequently, the poets of the Diwan School, consisting of Abbas al-Akkad (1889–1964), Ibrahim Abdel Rahman Shokry (1886–1958), and Abdal-Qadir al-Mazny (1890–1949), performed a series of innovations in Arabic poetry and literary criticism, and led the modern literary movements that followed, such as Mahjar and Apollo. This movement, which focuses on modern poetry in Arabic literature, includes a completely different perspective from ancient poetry. Specifically, the value of poetry is in the sincerity of the poet’s feelings (sidku’ş-şi’r). The theme of “hopelessness,” which came to the forefront because of the social and political dilemmas and uncertainties that dominated the period and the influence of Western Romantic poets, is clearly seen in their poems. Thus, we examine this particular theme by using the example of Abbas al-Akkad, the strongest representative of this school., Osmanlı Devleti’nin yıkılması sonucunda yeni devletlerin oluşması ve dünyaya hâkim olan milliyetçilik akımı, birçok yeni yönelişi ve ekolü beraberinde getirdi. Arap toplumunda kitleleri etkileyen en önemli araç ve hayatın odak noktası olan şiir, modern dönemde toplumun bir yansıması olarak milliyetçi ve siyasi şiir, hemen ardından Fransız ve İngiliz işgallerinin doğurduğu sömürge karşıtı şiir olarak karşımıza çıkar. Özellikle 19. yy.’dan sonra edebiyatçıları, fikir insanları ve eserleri dikkatle takip edilen Mısır ve Suriye, edebi, siyasi ve ideolojik akımlara öncülük etti. 19. yy. sonlarında Arap şiirinin ihyası amacıyla Barûdî (1839-1904), Ahmed Şevki (1868-1932) ve Hâfız İbrahim (1871-1932) tarafından kurulan NeoKlasik Ekol, yapısında ve konularında kadim şiiri örnek almıştır. Peşlerinden gelen Abbas el-Akkâd (1889-1964), Abdülkadir Mâzinî (1890-1949) ve Abdurrahman Şükrî (1886-1958)’den oluşan Dîvan Ekolü şairleri ise, Arap şiirinde ve edebi tenkitte bir dizi yenileşme gerçekleştirmişler, kendilerinden sonra gelen Mehcer ve Apollo gibi modern edebi akımlara birçok konuda önderlik etmişlerdir. Bu ekol, Arap edebiyatında modern şiire yön veren medrese olup şiirin muhtevasında, hatta şiir algısında kadim şiirden tamamen farklı bir bakış açısına sahiptir. Dîvan Ekolüne göre, şiirin değeri şairin duygularının samimiyeti (sıdku’ş-şi’r) ölçüsündedir. Döneme hâkim olan sosyal, siyasi çıkmazlar ve belirsizlikler, ayrıca beslendikleri Batılı romantik şairlerin etkisiyle öne çıkan ümitsizlik, şiirlerinde açıkça görülmektedir. Bu makalede yeni bir şiir geleneği oluşturan ekolün en güçlü temsilcisi Akkâd örnekliğinde, acı çeken, özgürlük arayışındaki bir halkın hissettiği ümitsizlik temasının Dîvan Ekolü şairlerindeki yansımasını ele aldık.

Behice Boran tarafından 1943 yılında yayımlanmaya başlayan Adımlar; düşünce ve edebiyat dünyasına önemli katkılar yapmıştır. Geniş bir yazar kadrosuna sahip olan dergi, Türk düşünce hayatına yeni ufuklar açmayı ilke edinmiştir. Dergide başta Behice Boran ve Muzaffer Şerif Başoğlu olmak üzere Nermin Menemencioğlu, Hilmi Ziya Ülken, Zeki Baştımar, Jean Camborde, Walter Ruben, Liko Amar, Yunus Kâzım Köni, Bekir Kunt, Nurullah Ataç, Suat Taşer, Rıfat Ilgaz, Sabahattin Ali, Kemal Bilbaşar ve Orhan Kemal gibi isimlerin imzaları bulunur. Dergi, II. Dünya Savaşı yıllarının olumsuz şartlarına rağmen Batı edebiyatını yakından izlemiştir. Çağdaş Batı edebiyatını Türk okuruna tanıtmayı hedefleyerek ilerlemeci ve toplumcu olarak nitelediği yazarları ve onların eserlerini öne çıkarmıştır. Kendini halkçı olarak nitelendiren dergi, yayımlandığı dönemde gündeme gelen hümanist yaklaşımlara kendine özgü bir bakış açısıyla eşlik etmiştir. Hümanizmin kaynağını halkta gören, millî kültür ve hümanizmin birbirine karşıt olmadığını savunan dergi, “halkçı hümanist” bakış açısıyla Batı edebiyatına yönelmiş, halkın sanat ve kültür zevkini yükseltmek için “ileri” ve “halkçı” olarak değerlendirdiği Batı edebiyatı ürünlerini örnek göstermiştir. İnsanlık için büyük felaketlerden biri olan savaşın Batı edebiyatı üzerine yansımasını da sayfalarına taşıyan dergi, edebiyat ve toplum arasındaki etkileşimi gözler önüne sermiştir. Ayrıca sosyolojik eleştiri anlayışının hâkim olduğu değerlendirmelerle Adımlar, Türkiye’de henüz akademik düzeyde tam anlamıyla uygulama alanı bulamamış edebiyat sosyolojisine kuramsal açıdan öncü yaklaşımlar getirmiştir. Bu bağlamda makalede Adımlar dergisi tanıtılarak derginin Batı edebiyatına dair yaklaşımları ele alınmıştır. Derginin edebiyat sosyolojisi disiplinine yaptığı Türkiye’de akademik çevrelerce ihmal edilmiş katkılara dikkat çekilmiştir., Adımlar, which was founded by Behice Boran in 1943, made important contributions to the world of thought and literature. The magazine, which had a wide staff of writers, adopted the principle of opening new horizons for Turkish intellectual life. The magazine featured writers such as Nermin Menemencioğlu, Hilmi Ziya Ülken, Zeki Baştımar, Jean Camborde, Walter Ruben, Liko Amar, Yunus Kazım Köni, Bekir Kunt, Nurullah Ataç, Suat Taşer, Rıfat Ilgaz, Sabahattin Ali, Kemal Bilbaşar and Orhan Kemal, and especially Behice Boran and Muzaffer Şerif Başoğlu. Despite the unfavourable conditions of the World War II years, the journal followed Western literature closely. Aiming to introduce contemporary Western literature to the Turkish reader, it highlighted progressive and socialist authors and their works. The magazine, which described itself as populist, brought a unique perspective to the humanist approaches that came to the fore at the time of its publication. The magazine, which saw the source of humanism in the people and maintained that national culture and humanism are not contradictory to each other, turned to Western literature with a “popular humanist” perspective, and highlighted the products of Western literature that it considered “advanced” and “populist” in order to broaden people’s artistic and cultural tastes. The magazine revealed both the reflection of the war, one of humanity’s greatest disasters, on Western literature and the interaction between literature and society. In addition, with evaluations that were dominated by an understanding of sociological criticism, Adımlar brought theoretically pioneering approaches to the sociology of literature, which had not yet found a full application at the academic level in Turkiye. In this context, this article introduces Adımlar and discusses the journal’s approaches to Western literature. Attention has been drawn to the journal’s previously neglected contributions to the discipline of sociology of literature by academes in Turkiye.

This article is about Émile Zola’s Three Cities: Lourdes (1894), Rome (1896) and Paris(1898), in which the author describes the eponymous cities through the eyes of a Catholic priest. This trilogy is not only about Pierre’s journeys and his wanderings inside the three cities, but it also reveals his spiritual, sentimental, and intellectual path. The protagonist is marked by two influences: charity and the need for truth and justice. Guillaume, the priest’s scientist brother and his family members, in time become his role models. Women have an important role in this journey. First of all, there are two devout women: Pierre’s mother, who made him choose the clerical state, and Marie, his platonic childhood love. Also, two independent women help him find his real vocation. These are Madame Leroi, the grandmother of his nephews, and Marie, an educated young girl with whom Pierre will fall in love. The abbot finally decides to leave the cassock. This cycle, which seems to be forgotten nowadays, deserves to be accepted among the great works of Zola because it is based on accurate documentation and it displays distinguished aesthetic qualities. Furthermore, Pierre and Marie’s children will be the protagonists of the author’s final cycle of novels, Les Quatre Évangiles (The Four Gospels)., Cet article étudie Les trois villes, trilogie d’Émile Zola dont les romans Lourdes (1894), Rome (1896) et Paris (1898) décrivent les villes éponymes de l’optique d’un prêtre catholique. Il s’agit des déplacements que l’abbé Pierre Froment effectue entre et dans les trois villes et de son trajet spirituel, intellectuel et sentimental. Le parcours du protagoniste est empreint par deux influences : la charité et le besoin de vérité et de justice. Le prêtre prend pour modèle son frère Guillaume, un scientifique, et la famille de ce dernier. Les femmes jouent un rôle prépondérant dans ce voyage ; tout d’abord deux femmes dévotes, sa mère qui lui fait embrasser la carrière ecclésiastique et Marie, son amour platonique d’enfance. Ce sont surtout deux femmes émancipées qui lui servent de guide, Madame Leroi, grand-mère de ses neveux et une autre Marie, jeune fille cultivée que Pierre aime. L’abbé renonce enfin à la soutane. Pour conclure, Les Trois Villes qui semblent être tombées dans l’oubli de nos jours sont dignes d’être reconnues parmi les grandes œuvres de Zola ; cet avant dernier cycle romanesque de l’écrivain repose sur une documentation minutieuse et affiche, en même temps, des qualités esthétiques. En outre, ce sont les enfants de Pierre et Marie qui seront les protagonistes des Quatre Évangiles, dernier cycle du romancier.

This study aims at a comparative analysis of the last volume of Marcel Proust’s In Search of Lost Time, Time Regained (1927), and E. M. Forster’s A Room with a View (1908), including its Appendix A View without a Room (1958) to decipher Henri Bergson’s concepts of duration, intuition, elan vital (vital impulse) and Jacques Lacan’s notions of anticipation and retroaction, against the backcloth of modernity and its representations of clock fixated Time. In this framework of analysis, the study draws on Bergson and Lacan’s notions of Time to foreground the inward turn of the characters in the two novels. The article also seeks to find out whether Time is a construct for Lucy, Cecil, and George in A Room with a View and the narrator, Gilberte, Albertine in Time Regained, regarding the gap between past and present. For instance, remodelling, eradication aspects of Time are never negations for the narrator’s creation of Albertine’s image in his memory in Time Regained. Time never eradicates George and Lucy’s shared view that they once achieved in a room in Bertolini Pension in Italy in A View without a Room, despite wartime remodelling of spatiotemporal realms. Ultimately, in both of the novels, the characters experience the social and empirical reality as their present circumstances affect the narration of their past with involuntary memories, producing virtual qualitative multiplicities. Thus, the anticipation emerges within the images of a dark room that resembles the minds of the characters in the two novels.

1939 is a fundamental date in the history of Spain: it is the beginning of a totalitarian regime. At the end of the Spanish Civil War, hundreds of thousands of Spanish people were forced to leave their homeland. Writers, philosophers, artists, scientists, and people from different cultural fields scattered around the world. The writers who were forced to leave their lands behind were members of three generations of intellectuals who led the literary and cultural life of the country since the end of the 19th century until 1936, the year the civil war commenced. In the beginning of the exile, the majority of the intellectuals dreamed of returning to their homeland they had left by obligation, but as time passed, their hopes were lost and the refugees recognized that the exile could be everlasting. However, the exile did not affect all in the same way. For some of them, it was the beginning of a new life, and for others, it meant putting up resistance. In the beginning, there was an inevitable nostalgia, melancholy, and the sorrow of uprooting in the works of republican exiles; however, as time passed, certain divergences were revealed between them. Consequently, the literature of the exile reflected common themes such as the memories of the abandoned lands, the desire for return, and the resistance but as well as the personal experiences of each one of them. This work aims to highlight the experience of the exiles through the poems composed during the exile., 1939 es una fecha fundamental en la historia de España: es el comienzo de un régimen totalitario. Al final de la guerra civil española, cientos de miles de españoles se vieron obligados a abandonar sus tierras. Escritores, filósofos, artistas, científicos y españoles de distintos ámbitos culturales se dispersaron por el mundo. Los escritores que se vieron obligados a dejar atrás sus tierras formaban parte de tres generaciones de intelectuales que habían dirigido la vida literaria y cultural del país desde finales del siglo XIX hasta 1936, el año del inicio de la guerra civil. Al inicio del destierro la mayoría de los intelectuales soñaba con volver a las tierras abandonadas por obligación, pero al pasar los años se perdieron las esperanzas y los refugiados llegaron a comprender que el exilio podría ser permanente. Este exilio, sin embargo, no afectó a todos de la misma forma. Para algunos significaba comenzar una nueva vida, para otros significaba resistencia. Aunque al principio se veía en la producción de los exiliados republicanos una inevitable nostalgia, melancolía y la pena del desarraigo, con el transcurrir del tiempo se fueron manifestando ciertas divergencias entre ellos. Como consecuencia, la escritura de los exiliados reflejó temas comunes como la memoria de la tierra abandonada, el anhelo del regreso, y la resistencia, pero también las experiencias personales de cada uno de ellos. Este trabajo se centra en poner de relieve la vivencia de esta migración forzosa a través de los poemas escritos durante los años del exilio.

Sâdık Bey Afşâr, Afşâr ilinin ileri gelenlerinden ve Şâh Abbâs-ı Safevî döneminin meşhur isimlerinden biridir. Büyük Şâh Abbâs döneminde saray kütüphaneciliğine atanarak “Sâdıkî-i Kitâbdâr” lakabını almıştır. Zamanının şair, hattat ve ressamı olan Sâdıkî’nin kendisinden sonra geriye kalan en önemli eseri Safevî döneminin şairleri, padişahları ve devlet adamlarının biyografilerinin yer aldığı Mecma‘ü’l- Havâs’tır. Kendisi de Türk-î Zebân olan (Uygur) Sâdıkî, Tezkire-i Mecma‘ü’l-Havâs’ı hicri 1016 yılında Çağatay Türkçesiyle yazmıştır. Şemsî 1327 yılında İstanbul'da elinde bulunan üç nüshaya göre Dr. Abdulresûl Hayyampûr bu değerli eseri ilk kez Farsçaya çevirmiş ve bu tashih ve tercüme çeşitli dönemlerde araştırmacılar tarafından eleştirilere maruz kalmıştır. Bu makalede Sâdıkî Afşâr’ın Mecma‘ü’l- Havâs kitabı kısaca tanıtılırken aynı zamanda araştırmacıların kitabın tercümesine yönelik görüş ve eleştirilerine de yer verilmiştir., صادق بیگ افشار از بزرگان ایل افشار و از مردانِ نامی و مشهور عهد شاه عباس صفوی است. او در دوره شاه عباس کبیر به کتابداری دربار منصوب م یشود و به همین سبب به او لقب صادقی کتابدار اعطا می گردد. صادقی؛ شاعر، خوشنویس و نقاش زمانه و روزگارِ خود است، مهمترین کتابی که از او برجای مانده تذکره ی مجمع الخواص نام دارد که در شرح حال شعرا و پادشاهان و رجال نامدارِ دولت در عهد صفوی نوشته شده است. صادقی که خود ترک زبان )ایغور( بوده کتاب تذکره مجمع الخواص را در سال 1016 هجری به زبان ترکی جغتایی به رشته ی نگارش در آورده است. در سال 1327 شمسی دکتر عبدالرسول خیامپور با توجه به سه نسخه ای که در استانبول در دسترس ایشان قرار می گیرد این اثر ارزنده را برای اولین بار به زبان فارسی برمی گرداند که در دوره های مختلف این تصحیح و ترجمه با انتقاداتی از سمت پژوهشگران رو به رو شده است. این مقاله ضمن معرفی کوتاه کتاب مجمع الخواص صادقی افشار به حواشی ترجمه کتاب و نظریات و انتقادات سایرین پرداخته و همچنین با توجه به نظریات موجود و طرح شده از جانب پژوهشگران که در مقاله ذکر شده است در رابطه با نقد ادبی مواردی را بیان می نماید., Sadegh Beg Afshar is one of the significant figures of the Afshar tribe and one of the men of the Shah Abbas Safavid era. During the reign of Shah Abbas the Great Sadegh Beg was appointed librarian of the court and was nicknamed “Sadeghi the Librarian.” Sadeghi is a poet, calligrapher, and painter of his time. The most important book he left behind is the Tadhkira Majma ‘al-khawas in the biographies of poets, kings, and the aristocrats of the Safavid era. Sadeghi, who was Turkish-speaking (Uighur), wrote the book Tadhkira Majma ‘al-khawas in Chagatai in 1607 (1016 A.H). Abdol Rasul Khayyampoor retranslated the Tadhkira from Turkish to Persian for the first time in 1948. He used three different available versions of the book; however, some researchers have criticized his work. In this article, while introducing the Majma ‘al-khawas of Sadeghi Afshar, the critiques of this translation and some issues regarding the existing theories related to literary criticism have been discussed.

Engaging with a spectrum of intermodal and intermedial translation, the primary aim of this study is to present and apply a holistic multimodal approach to song translation through which the interaction of the potential meaning of semiotic resources can be considered as a composite and indivisible whole. The focus of this study is Fiddler on the Roof, chosen because it has been translated for both stage and film musicals in Turkiye. With this purpose, we adopted a triple model which operationalized Halliday’s Systemic Functional Grammar (SFG), Kress and van Leeuwen’s integrated approach by combining textual and visual grammar, and Leeuwen’s (1999) framework of musical analysis. Our historical approach to the Turkish musical landscape proposes that translation strategies for songs in film musicals reflect a consistent pattern of choice (mainly mixed translation) arising from state-monopolized TV impositions; while in contrast, for stage musicals, the wider range of translation strategies shed light on fluctuations in multi-semiotic popular arts entertainment, caused by ideologically- and economically-driven practices. Our in-depth multimodal analysis revealed that an integrated approach can bring to the surface the potential density of interacting semiosis in the performative and narrative dimensions of musicals. These new dimensions, enabled through a multimodal analysis, require new skills, knowledge and literacies, thus, expanding the boundaries of translation studies, Bu çalışma, kiplikler arası ve ortamlar arası çeviri çeşitliliği çerçevesinde, şarkı çevirilerine yönelik çok kipli bütüncül bir yaklaşımı sunmayı ve uygulamayı ve söz konusu yaklaşım aracılığıyla, göstergesel kaynakların birbiriyle etkileşim hâlinde yaratabileceği anlamın ayrılmaz bir bütün olarak ele alınabileceğini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Çalışmanın odak noktasını Türkiye’de hem müzikal tiyatro hem de müzikal film olarak çevirilmiş olan Damdaki Kemancı (Fiddler on the Roof) oluşturmaktadır. Eserin çözümlenmesi için Halliday’in Dizgeci İşlevsel Dilbilgisinden, Kress ve van Leeuwen’ın metin ve görsel dilbilgisini birleştirdiği bütüncül yaklaşımından ve van Leeuwen’ın (1999) müzik çözümlemesi çerçevesinden oluşan üçlü bir model oluşturulmuştur. Öte yandan, Türkiye’deki müzikal geleneğinin sunduğu tablo, müzikal filmlerdeki şarkı çevirilerinde televizyonların bir dönem devlet tekelinde olması nedeniyle istikrarlı bir seçimle daha çok karma çevirilerin yapıldığı yönündedir. Tiyatro müzikallerinde ise çeviri stratejilerinin daha geniş bir yelpazeye yayılması çoklu göstergelerin yer aldığı popüler sanat gösterimlerindeki, ideolojik ve ekonomik temellere dayalı uygulamalardan kaynaklanan dalgalanmalara ışık tutmaktadır. Derinlemesine çokkipli çözümlememiz, bütünleşik bir yaklaşımın müzikallerin edimsel ve anlatımsal boyutlarında birbiriyle kesişen gösterme sürecinin (semiyosis) potansiyel yoğunluğunu ortaya çıkarmıştır. Çokkipli çözümleme sayesinde ortaya çıkan bu yeni boyutlar yeni beceriler, bilgiler ve okuryazarlık gerekirmekte ve böylelikle çeviribiliminin sınırlarını genişletmektedir.

In Edgar Allan Poe’s short story The Cask of Amontillado, Fortunato’s captivity by Montresor in the middle of a carnival with no explanation amazes readers and leaves many unanswered questions in readers’ minds, thereby leading to reductionist interpretations of the story. Each of these readings leaves some elements in the story in ambiguity, failing to integrate them into a totalizing interpretation of the story. The reading of the story in relation to the Freudian concept of the uncanny, however, helps us to understand the motive behind the murder, by revealing the unconscious mechanisms at work. In light of this, this study argues that as a murder story involving the cruel death of a helpless victim on the surface level, The Cask of Amontillado is based on what is left unsaid in the narrative. It arouses the sense of the uncanny, as what Montresor says on the conscious level in the guise of the heimlich turns out to be, on the unconscious level, actually a phantasy of acting out the repressed wishes that he had pushed back to the darkest recesses of his psyche because of their disturbing threat to his egotistical unity.

The September 11th attacks on the U.S. caused unanticipated changes in the global arena. Their depiction in fictional discourse contributed to the broad understanding of the events and their memorialization. In this paper, I analyze Mohsin Hamid’s novel The Reluctant Fundamentalist which presents the perspective of those who were silenced in the dominant rhetoric of the 9/11 tragedy and were single-mindedly blamed as “evil others.” Through his monologue, Changez, the homodiegetic narrator of the novel, explicitly demonstrates the intention to present the voice of the Other. The narrator of the novel asks readers to listen to the other side of the conflict and not to judge all Muslims as bloodthirsty fundamentalists. Changez proposes that the American agent consider his view in order not to blame him but to understand the roots of his anger. In addition to his appeal for constructive dialogue between the West and the East, the narrator of the novel brings forward the critical revision of the U.S.’ international politics. One of the messages is that after causing so much grief and misfortune abroad, the U.S. cannot play the role of an innocent observer. I conclude that the diegesis of the novel opens new ways for productive dialogue between nations and countries.

Bu çalışma, alegori sözcüğünün otantik anlamından hareketle edebi metinlere dair bir çözümleme yöntemi sunmaktadır. Bu çözümleme yöntemi, metin merkezli eleştirel bir çözümleme yöntemi olarak kendisini ortaya koymaktadır. Bu yöntemsel çalışmada ilk olarak alegori sözcüğünün kısa etimolojik bir incelemesi yapılmıştır. Böylelikle inceleme sonucu tespit edilen birtakım veriler değerlendirilerek çalışmanın yöntemsel tarafına dair bir zemin oluşturulmak istenmiştir. Bu zeminle beraber metin merkezli eleştirel bir çözümleme yöntemi olarak alegorik yorumlamanın karakteri çıkartılmaya çalışılmıştır. Anlatıcı tarafından dile getirilen bir ifadenin göstergesi her zaman hedeflenmeyebilir. Diğer bir ifadeyle dile getirilen, aslında amaçlanandan farklı olabilir. Bu duruma, konuşma sanatlarında sıklıkla karşılaşılır. Bir kurgudan oluşan edebi metinlerde de bu durum söz konusu olabilir. İşte alegorik yorumlama böylesi bir olasılıktan doğar ve kendini bu olasılık üzerine inşa eder. Edebi metinleri merkeze alarak eleştirel bir çözümleme yoluna giden alegorik yorumlama, ilgili edebi metinde dile getirilen ifadeden yola çıkarak amaçlanan şeye doğru giden bir yöntemdir. Nitekim metinde dile gelen ifadelerde birtakım işaretler vardır. Bu işaretler metin düzleminde gerçekte amaçlanan şeyle alakalı işaretlerdir. Bu işaretler sayesinde gerçekte amaçlanan şey ortaya çıkarılır. Dolayısıyla bu çözümleme yöntemi, bu özelliğe sahip bir edebi metnin anlatımını bir araç olarak algılar. Diğer bir deyişle, yönteme göre bu tür edebi metinlerde anlatılanlar aslında anlatılması gerekenler için bir köprüdür. Bu çalışma bu ilgili yöntemi Sudanlı yazar Tayyib Salih’in Zeyn’in Düğünü adlı romanı özelinde pratik olarak gerçekleştirmektedir., This article presents an analysis method for literary texts, basing on the authentic meaning of allegory. This method reveals itself as a text-centered critical analysis method. In this article, firstly, a brief etymological investigation of allegory was made. Then, some data determined as a result of the investigation were evaluated. These evaluations were aimed to form a basis for the methodological side of the article. On this basis, we attempt to infer the character of allegorical interpretation. The indicator of the word uttered is not always aimed. What is said may differ from what was aimed. This situation is frequently encountered in the arts of speech. Literary texts that consist of fiction can also contain this situation. Allegorical interpretation arises from such a possibility and builds itself on this possibility. Allegorical interpretation centering a literary text goes from the thing told to the thing aimed. There are signs in the telling. These signs actually relate to what is aimed. The allegorist as an allegorical interpreter tries to catch the meaning by making a critical analysis of these signs. Thanks to these signs, the aim is revealed. Therefore, this method perceives the narrartive of a literary text with this characteristic as a tool. In other words, according to the method, what is told in a literary text is actually a bridge for what is aimed to be told. This article practically realizes this method in the novel The Wedding of Zein by the Sudanese writer Tayyib Salih.

هنشان دهد برای دست یافتن به اقتباس های سینمایی پرتعداد از ادبیات ایران ابتدا اتاین مقاله برآن است فرآیند تولید فیلمنامه ها متمرکز شد. سلیقه صد ساله تماشاگران سینما نشان داده متعهد وباید بر فیلمنامه تضمین هگران انبواشط با تماابترا رد ار موفقیت فیلم یحد زیاد ات نویسی همکلاسیک فیلمنا یبودن به الگو این مقاله مورد توجه قرار گرفته شیوه مواجهه فیلمنامه نویس با متن ادبی است. ردکند. نکته ای که یم قالب رداگر فیلمنامه نویس با استفاده از الگوهای رایج فیلمنامه نویسی بتواند مواد خام ادبیات کهن را جهت اقتباس را برداشته است. فیلمنامه نویسی که ردترین گام مهم وفیلمنامه بلند سینمایی درآورد، اولین آن دسته از وعناصر داستان را بشناسد وآورد باید ظرفیت های نمایشی متن یمبه اقتباس سینمایی یور آن دسته ومتن به طور بالفعل موجود است از متن ادبی استخراج کند ردمواد خام مورد نیازش را که کند لیختمتن به طور آماده وجود ندارد به کمک الگوی فیلمنامه نویسی، رداز مواد مورد نیازی را که ای از هموننذکر اب سپس ،هپرداخت همانملیف کیوی کلاسگال یعرفم هابتدا ب هالقم نای ردروراند. پب و شود به طور عملی یمتعهد به جهان متن سعی م لیختاستفاده از وداستان قیبطتفتر ششم مثنوی با د ادعای مطرح شده اثبات گردد., Bu makale İran edebiyatının çok sayıda sinema uyarlamasını oluşturmak için öncelikle senaryolara ve senaryoların oluşum sürecine odaklanılması gerektiğini göstermeyi amaçlamaktadır. Yüz yıllık sinema izleyicilerinin zevki, klasik senaryo yazma paradigmasına bağlı kalmanın büyük izleyici kitlesine göre filmin başarısını neredeyse güven altına aldığını göstermiştir. Bu makalede ele alınan husus, senaristin edebi metini ele alış biçimidir. Eğer senarist yaygın senaryo yazma paradigmalarını kullanarak klasik edebiyatın ham maddelerini uzun metrajlı bir film senaryosuna dönüştürebilirse uyarlama yolundaki ilk ve en önemli adımı atmış olur. Sinema uyarlamasına dönüştüren bir senaristin, metnin drama değer ölçüleri ile hikaye unsurlarını bilmesi, metinde mevcut olan gerekli ham maddeleri edebi metinden çıkarması ve metinde bulunmayan gerekli materyali senaristin paradigma yardımıyla hayal etmesi ve beslemesi gerekir. Bu makalede öncelikle senaryonun klasik paradigma tanımı yapılacak ve ardından Mesnevî’nin altıncı defterinden bir örnekle hikaye uygulaması ve metin dünyasına bağlı hayali kullanımlar ile iddialar kanıtlanmaya çalışılacaktır., The present paper aims to demonstrate that scholars should focus on screenplays and their production processes before attempting to create numerous cinematic adaptations of Iranian literature. The century old tastes of cinema audiences indicate that a commitment to the classic paradigm of screenwriting can almost guarantee the success of a film and assure its ability to attract large audiences. This paper probes the ways in which screenwriters encounter literary texts. Screenwriters are deemed to have taken the most important step toward successful cinematic adaptation if they can use traditional screenwriting paradigms to turn the raw materials of old literary texts into long movie scripts. Screenwriters attempting cinematic adaptations must apprehend the dramatic potential of text sand their narrative elements, extract the essential raw material available in the literary text, envision its refinement, and use the screenwriting paradigm to develop the requisite aspects lacking in the original text. The present paper initially introduces the classic paradigm of screenwriting and subsequently attempts to offer practical evidence of its claims using the example of the sixth book of Rumi’s Masnavi, adapting its plot, and employing an imagination committed to the world of the text.

This study examines the narrative structure in Mario Vargas Llosa’s novel Death in the Andes in terms of elements such as the narrator, narrative modes and temporal framework. Vargas Llosa, one of the authors of the so called “boom” period, which emerged in the 1960s and made Latin American literature attract worldwide attention, skillfully uses innovative techniques in his works. His novel Death in the Andes, published in 1993, offers a multi-layered lecture by presenting a story within the story, a labyrinthine structure and fiction. In the novel, the main story revolves around Sergeant Lituma and his deputy Tomás, who are on duty at a police station in Naccos, a mountain village in the Andes, trying to find three people who had recently disappeared and figure out what actually happened. Lituma’s adventure of investigation takes the narration to the terror environment created by the Shining Path (Sendero Luminoso) guerrillas in the region and also to legends such as ghouls and apus. Also, it’s seen that the author brings together many different stories and skillfully connects them using transitions between the past and present. In this context, the aim of the study is firstly to outline the method elaborated by the French philosopher Gérard Genette in his book The Narrative Discourse An Essay in Method and applied to the novel In Search of Lost Time by Marcel Proust, and secondly to examine the novel Death in the Andes according to this theory., Bu çalışmada, Mario Vargas Llosa’nın Lituma en los Andes (And Dağları’nda Terör) adlı romanındaki anlatı yapısı; anlatıcı, anlatı kipleri ve zamansal çerçeve gibi öğeler açısından incelenmektedir. 1960’lı yıllarda ortaya çıkan ve Latin Amerika Edebiyatı’nın dünya çapında dikkat çekmesini sağlayan “boom” adlı dönemin yazarlarından biri olan Mario Vargas Llosa yapıtlarında yenilikçi teknikleri ustalıkla kullanır. 1993 yılında yayımladığı And Dağları’nda Terör adlı eseri de öykü içinde öyküleri, labirenti andıran yapısal özellikleri ve kurgusu bakımından zengin bir yapıttır. Romanda ana öykü, And’larda bir dağ köyü olan Naccos’taki bir karakolda görevli olan Çavuş Lituma ile yardımcısı Er Tomás’ın kısa bir süre önce kaybolmuş olan üç kişiyi bulmaya ve aslında ne olduğunu çözmeye çalışması etrafında şekillenir. Lituma’nın bu iz sürme macerası ise anlatıyı bir yandan Aydınlık Yol (Sendero Luminoso) gerillalarının bölgede yarattığı terör ortamına, diğer yandan ise gulyabaniler, apular gibi efsanelere götürür. Anlatıda, zaman ve bakış açısında yapılan değişikliklerle birçok başka öykünün de aralara serpiştirildiği ve her birinin, geçmiş ile şimdi arasında geçişler yapılarak yazar tarafından ustaca örüldüğü görülür. Bu bağlamda çalışmanın amacı, Fransız düşünür Gérard Genette’in Anlatının Söylemi: Yöntem Hakkında Bir Deneme adlı eserinde etraflıca ele aldığı ve Marcel Proust’un Kayıp Zamanın İzinde adlı eserine uyguladığı yöntemi ana hatlarıyla açıklamak ve And Dağları’nda Terör romanını bu teoriye göre inceleyerek eserin yapısını ortaya koymaktır.

Imagology, which emerges as a sub-branch of comparative literature and analyses the representations of the foreigner in literary works, arouses great interest in the literary world. For this reason, many books and articles have been written both on imagology and on the imagery of a group, a society or a nation. One of the societies in question on which imagological studies are carried out is that of the French. There is no doubt that there are many imageries concerning the French, who have deeply affected various societies throughout history, and these imageries are reflected in the literary works as well. The French, who dominated Algeria between 1830-1962, left many positive and negative imageries in the collective memory of the Algerian people. In this context, the present study aims to investigate the traces and the representations of French in the novel entitled La Maison de lumière of Nourredine Saadi, who is one of the best-known writers of Francophone Algerian literature. This study further aims to examine Saadi’s representations of the French (in other words, the perception and culture of the Other) in the context of the imagological approach of Daniel-Henri Pageaux, specialist in comparative literature, L’imagologie qui émerge comme sous-discipline des études de littérature comparée et qui analyse des représentations de l’étranger dans des œuvres littéraires suscite un grand intérêt dans le monde littéraire. Pour cette raison, de nombreux livres et articles sont écrits à la fois sur l’imagologie et sur l’image d’un group, d’une société ou d’une nation. L’une des sociétés en question sur laquelle sont menées des études imagologiques est celle des Français. Il ne fait aucun doute qu’il existe de nombreuses images des Français qui ont profondément marqué des sociétés à travers l’histoire et que ces images se reflètent également dans des œuvres littéraires. Les français qui ont dominé l’Algérie entre 1830 et 1962 ont laissé de nombreuses images positives et négatives dans la conscience collective du peuple algérien. Dans ce contexte, ce présent travail vise à révéler les traces et les représentations des Français dans le roman intitulé La Maison de lumière de Nourredine Saadi qui est l’un des écrivains les plus connus de la littérature algérienne francophone. L’objectif de ce travail est aussi de montrer les représentations des Français, en d’autres termes, la perception de l’Autre et de sa culture dans le contexte imagologique de Daniel-Henri Pageaux, spécialiste de littérature comparée.

Literary texts, as an extension of people’s socio-cultural personality, are a form of expression closely related to the social essence that cannot be separated from their period of composition. Artists create their work through inspiration drawn from their bond with cultural, social, historical, and intellectual structures of their age. Therefore, diaries, which transfer personal information, became the first choice in the document search that started in Russia and abroad at the beginning of the XX century, deemed inseparable from the historical process. The idea of “archiving history,”especially internalized by the representatives of Russian immigrant literature, is a significant threshold shaping the post-revolutionary process. In this sense, Zinaida Gippius is considered to be one of the few chroniclers to write down the developments of the years 1914–1919. Gippius flourished through her poetry, which describes day by day, the historical process that started with the 1917 February Revolution and ended with the change of government in October. Thus, her Saint Petersburg Diaries(Петербургские дневники), presents a subjective view in the context of the dominant ideology of the contemporary period and the author’s affinity with this ideology, achieves the characteristics of a period narrative, going beyond the private life’s peripheries. This study discusses the myriad inter-connected issues highlighted by the New Historicism approach (Новый историзм) in the example of Gippius’s correspondence from 1917. Arguments about the textuality of thoughts, the literary dimension of historical narratives, and how much a text is affected by its immediate historical conditions revealed that the diaries blur the boundaries between history and literature and present an archivable life trajectory., İnsanın sosyo-kültürel kişiliğinin bir uzantısı olan edebi metinler yazıldıkları dönemden ayrı tutulamayan toplumsal özle yakından ilişkili bir ifade biçimidir. Nitekim sanatçı, çağının kültürel, toplumsal, tarihsel ve düşünsel yapısıyla kurduğu bağdan beslenerek eserini yaratır. Bu çerçevede kişisel bilgilerin aktarıldığı günlükler, tarihsel süreçten ayrı tutulmayarak XX. yüzyılın başlarında Rusya’da ve yurt dışında başlatılan belge arayışının ilk adresi olur. Özellikle Rus göçmen edebiyatı temsilcilerince içselleştirilen “tarihin arşivlenmesi” fikri Devrim sonrası süreci biçimlendiren önemli bir eşik niteliğindedir. Bu anlamda 1914-1919 yıllarına ait gelişmeleri kaleme alan birkaç vakanüvisten biri de Zinaida Gippius kabul edilir. Bilhassa şiir sanatıyla isminden söz ettiren Gippius, 1917 Şubat Devrimi’yle başlayıp Ekim’de yönetimin el değiştirmesiyle sonlanan tarihsel süreci günlüklerinde günbegün aktarır. Böylelikle yazıldığı dönemin hâkim ideolojisi ve yazarın bu ideolojiyle olan yakınlığı bağlamında sübjektif bir bakış ortaya koyan Gippius’un Petersburg Günlükleri (Петербургские дневники) mahrem yaşamın sınırlarını aşarak bir dönem anlatısı niteliğine erişir. Bu çalışmada Yeni Tarihselci yaklaşımın (Новый историзм) öne çıkardığı edebi, politik, toplumsal, dinsel ve kültürel güç ilişkisi 1917 yılı özelinde, Gippius’un “Petersburg Günlükleri” örneğinde ele alınmıştır. Düşüncelerin metinselliği, tarihi anlatıların yazınsal boyutu ve bir metnin, üretildiği tarihsel koşullardan ne kadar etkilendiği gibi argümanlar söz konusu günlüklerin tarih ve edebiyat arasındaki sınırları kaldırıp bir arşiv yaşam tablosu sunduğunu ortaya koymuştur.

The collective memory, shaped by a long and intense process of social experiences, is the only way that societies sustain their past knowledge, their essence, which distinguishes them from others, in other words, their cultural accumulation for centuries. Therefore, poems, legends, books, clothes and various cultural products are the main media that have the ability to transfer cultural characteristics and raditions to the future in order to legate the stored information from the past. At this point, one of the most important cultural productions is architectural spaces, therefore cities as physical environment. For this reason, literary works, events, lives and stories are constantly addressed through architectural spaces. In other words, architecture becomes the only tool that determines and directs the expression of the story. One of the best examples that can be given to this centuries-old tradition is the work of Ivo Andriç called Bridge of Drina. While focusing on the Drina Bridge located in the city of Visegrad, Andriç tries to investigate and explicate the evolution of the social structure in the region and the great historical thresholds experienced on a global scale, through the bridge. In this direction, the main goal is to examine and evaluate the relationship between literature and architecture in the context of monument and memory, through the example of the Drina Bridge. The monumentalization of the Drina bridge and its place in collective memory will be investigated and discussed in the frame of the role and power of architectural structures in literary expressions., Uzun ve yoğun bir toplumsal deneyim süreciyle şekillenen kolektif hafıza, toplumların geçmiş bilgilerini, onları diğerlerinden ayıran ‘öz’lerini, diğer bir ifadeyle yüzyıllar süren kültürel birikimlerini sürdürebilir kılmalarının yegâne yoludur. Bunun için, gelenekler ve kültürel nitelikler şiirlerle, efsanelerle, kitaplarla, giysilerle ve çeşitli kültürel üretimlerle geleceğe aktarılmaya, bu şekilde depolanan bilgiler yeni nesillere miras bırakılmaya çalışılır. Bu noktada en önemli kültürel üretimlerden birisi de mimari ürünler ve dolayısıyla fiziksel çevre olarak kentlerdir. Bu nedenledir ki, edebi çalışmalarda bir topluluk ya da yaşantı tasvir edilirken, onların yaşadıkları yerler, yapılar, mekanlar çoğunlukla ön plana çıkmaktadır. Edebiyat yapıtlarında olaylar, yaşantı ve hikâye sürekli mekân üzerinden ele alınır ve adeta mekâna bağımlıdır. Edebiyat mimarlıktan yararlanır, mimarlığın ürünlerini bir arka plan olarak kullanır, başka bir söylemle mimari, anlatımların okuyucudaki tezahürünü belirleyen ve yönlendiren yegâne araç halini alır. Öteden beri, yüzyıllardır süregelen bu geleneğe verilebilecek en iyi örneklerden birisi de İvo Andriç’in Drina Köprüsü adlı eseridir. Andriç, küçük bir köyün yüzyıllar içerisinde gelişimini, kasabaya ve sonrasında önemli bir kent parçasına dönüşümünü, bu arada bölgedeki toplumsal yapının evrimini ve küresel ölçekte yaşanan büyük tarihi eşikleri, günümüzde Bosna Hersek sınırları içerisinde yer alan ve Vişegrad kentinde konumlanan Drina Köprüsü üzerinden okumaya, anlamlandırmaya ve okuyucuya aktarmaya çalışır.Bu doğrultuda, makalede edebiyat ve mimarlık arasındaki ilişki, Drina Köprüsü örneği kullanılarak, anıt ve hafıza kavramları çerçevesinde değerlendirilmeye çalışılacaktır. Kitapta köprünün anıtsallaştırılması, toplumsal hafızadaki yeri, hafızayı temsil etme gücü, tarihsel süreçte üstlendiği roller ve ona biçilen değer üzerinden bir sorgulamaya gidilecek, edebiyat ve mimarlık disiplinleri arasındaki ilişki, mimari yapıların edebi anlatımlardaki rolü ve gücü bağlamında tartışılacaktır.

Mitoloji, dünya edebiyatında olduğu gibi İran edebiyatında da çoğu yazarın eserini üretirken kaynak olarak başvurduğu veya bizatihi çalıştığı bir alandır. Özellikle İran edebiyatında modern dönemde kaleme alınan romanlarda yer yer mitolojinin izleri görülmektedir. Bu bağlamda, Sîmîn Dânişver’in yazdığı ve mitolojik unsurları da barındıran Sevûşûn adlı tarihî romanın modern İran edebiyatının dikkat çeken eserlerinden olduğu düşünülmektedir. Sevûşûn, yirmi üç bölümden oluşmakta olup, İkinci Dünya Savaşı yıllarında İngilizlerin, Şiraz’ı işgal etmesinin ardından yaşanan siyasal, kültürel ve toplumsal olayları anlatmaktadır. Adından da anlaşılacağı üzere, romanın kurgusunda Firdevsî’nin Şâhnâme’sinde yer alan Siyâvuş efsanesinden esinlenilmiştir. Eserin başkişisi Yusuf varlıklı, halkının çıkarlarını düşünen ve şehrinin yabancıların tahakkümü altına girmesinden son derece rahatsızlık duyan ve bu durumla mücadele eden biridir. Bu yönden değerlendirildiğinde, Şâhnâme’de betimlenen Siyâvuş ile benzerlikler göstermektedir. Ayrıca, Yusuf’un eşi Zeri ve oğlu Husrev de yine Şâhnâme’de yer alan Ferengis ve Keyhusrev gibi mitolojik karakterlerle ortak özelliklere sahip diğer roman kişileridir. Bu çalışmada, Sevûşûn romanında yer alan karakterlerin Şâhnâme’de geçen mitolojik karakterlerle benzer yönleri incelenecek, ilaveten romanda geçen mitolojik unsurların neler olduğu ortaya konulacaktır., In Iranian and world literature, authors refer to mythology in creating their works. Particularly, in Iranian literature, traces of mythology can be observed in modern novels. Hence, in this context, the historical novel Savushun, written by Simin Daneshvar and containing mythological elements, is considered as one of the most remarkable works in modern Iranian literature. It comprises 23 chapters and describes the political, cultural, and social events that occurred after the British invasion of Shiraz during the Second World War. The title of this novel indicates that this work of fiction is inspired by the legend of Siyavush in the epic poem “Shahnama” by Ferdowsi. Yousef, the protagonist of Savushun, is a wealthy man who cares about people’s interests and is extremely uncomfortable with the foreign domination in his country and struggles with this situation, thereby demonstrating similarities with the character Siyavush in “Shahnama.” In addition, Yousef’s wife, Zari, shares similarities with Faranges, and his son, Khosrow, shares common features with the mythical character Kay Khosrow. In this study, we thus identify similarities between the characters in Savushun and mythical characters, in addition to some of the mythological elements revealed in the novel.

In Angela Carter’s Nights at the Circus (1984), the protagonist Fevvers is a character with an overwhelming bodily presence, whose identity is mediated through her bodily performances and via the viewership of the spectacle that is her “self ”. Always facing the question “Is she fact or is she a fiction?”, the real identity and being of Fevvers seems to escape the reader through her magnified corporeality and performativity. Yet, as the episodes in which Fevvers performs as inanimate objects or is juxtaposed next to them show, the corporeal existence of Fevvers harbors many posthuman possibilities for subjectivity, even though Fevvers is also discovered to be severely marked by her human identity and femininity. Using a theoretical framework informed by writings on thing theory, posthumanism, and posthuman feminism, this paper explores the hybrid bodily existence of Fevvers from a post humanist angle to point out that despite demonstrating a general intuition towards a posthuman understanding of subjectivity and feminism as also claimed by former critics, Nights at the Circus finally dismisses such possibilities for a “corporeal feminism” as manifestoed by Elizabeth Grozs. Staying loyal to her human nature, the novel’s protagonist Fevvers turns down possibilities offered by her animal, thing, and machine beings and subsumes her hybridity under corporeal feminism.

Yüzük, bir süslenme aracı olarak, Ortaçağ Avrupa’sının önemli takılarından biridir. Materyal olarak somut varlığının dışında yüzük, birçok şiir, şarkı, resim, gravür ve anlatıda imgesel ve ikonografik anlamları da taşıyarak yer almıştır. Taşıdığı dinsel ve soyut yan anlamlarıyla önemli bir dinsel ve toplumsal işlev gören yüzüğün bir araç ve takı olarak Ortaçağ Avrupa’sında birçok anlatıda yer alarak çağlar boyunca kültürel zeminde var olduğu bilinmektedir. Daha önce Gotthold Ephraim Lessing ve Boccaccio tarafından Batı edebiyatlarında kullanılmış olan üç yüzük anlatısı sıklıkla Rönesans dönemi ve Aydınlanma hareketi ile ilişkilendirilmiştir. Yapılan son çalışmalar Ortaçağ Avrupa’sındaki üç yüzük imgesini içeren anlatı, öykü ve edebi eserlerin Katolik hristiyan olmayan bir çıkış noktası olduğunu tarihsel tartışmalar zemininde göstermiştir. Üç yüzük anlatıları, dolayısıyla, kökenleri Orta Doğu ve Akdeniz coğrafyasında bulunan anlatılar olarak kabul görmektedir ancak bu imgeyi içeren anlatıların edebiyat eserlerindeki yeri ve işlevi hakkındaki çalışmalar yok denecek kadar azdır. Bu çalışmanın çerçevesini Lessing’in Bilge Nathan oyunu ve Mangan’ın bu oyundan adapte ederek yeniden anlattığı The Three Rings (Tür. Üç Yüzük) başlıklı anlatısı oluşturmaktadır. Çalışmada Lessing ve Mangan’ın eserlerinin meşhur üç yüzük öyküsü geleneği ile olan ilişkisi tartışıldıktan sonra Ortaçağ’ın meşhur üç yüzük anlatısının, Lessing ve Mangan tarafından, 18. ve 19. yüzyıllarda, Türk-İslam Ortaçağının önemli hükümdarlarından Sultan Salâhaddîn karakteri üzerinden nasıl devam ettirildiği mercek altına alınmaktadır., As an accessory, the ring was considered a significant type of jewelry in Medieval Europe. Apart from its tangible existence as a material, the ring has been used in various poems, songs, paintings, engravings, and narratives with specific symbolic and iconographic connotations. It is known that rings had religious and social functions in the Medieval period of Europe. As a body of narratives, stories with a motif of three rings were told in Western literature during the Medieval period. In the 18th century, Gotthold Ephraim Lessing, a figure of the Enlightenment, wrote Nathan the Wise (Ger. Nathan der Weise), in which the motif of the three rings includes Salâhaddîn as a character. Recent studies emphasize that stories involving elements of the three rings have a non-Catholic Christian point of origin. Accordingly, narratives with the three rings as an image or motif show that their roots can be found in the Middle East and Mediterranean regions rather than in Continental Europe. This study focuses on Lessing’s Nathan the Wiseand James Clarence Mangan’s The Three Rings, an adaptation of a scene from Lessing’s play. After discussing the relationship between Lessing’s and Mangan’s works as an extension of a broader tradition of narratives with the motif of the three rings, this study investigates how Lessing and Mangan continued this tradition in the 18th and 19th centuries through the character Salâhaddîn, one of the major rulers of the Turkish-Islamic Medieval period.

Human migration, a socio-political phenomenon in contemporary times, refers to the journey of people across international borders or within their own country. Such journeys arise from varied ecological, social, political, religious, and economic factors. “In this globalize (sic) world, where everything seems to be global, migration is also changing its nature and forms which it takes” (UKEssays, 2018, para. 4). Even though human migration is not new, “undocumented, unauthorized, or illegal migration is a recent phenomenon” (Donato & Massey, 2016, p. 9). Illegal immigrants who undergo political unrest and social turmoil during migration are often sufferers of identity crisis, imprisonment, torture, and exploitation through bonded labour. Falsification of identity papers, drug and arms trafficking, forced prostitution, and human trafficking are some salient features of undocumented migration throughout the world. Amitav Ghosh’s Gun Island (2019) undertakes an exploratory journey into the present globalized world of anthropogenic climate metamorphoses that trigger excruciating illegal migrations from the Indian Sundarbans, the mangrove region. It is also the saga of many other undocumented migrants from various developing countries, who illegally migrate to the West in search of employment and opportunity but miserably fall victims to human trafficking, xenophobia, and imprisonment. The paper focuses on the socio-economic, political, and climatological reasons for, and the consequences of, the illegal migrations of the underprivileged people portrayed in the text under discussion, by situating them within the framework of the contemporary era of capitalist globalization.

Bu makalede öncelikle genel hatlarıyla Bask edebiyatından bahsedilmiş ve Bask yazar Anjel Lertxundi’nin bu edebiyat içindeki önemine değinilmiştir. Daha sonra yazarın Un final para Nora adıyla İspanyolcaya kazandırılan eseri üzerine bir değerlendirme yazısı kaleme alınmıştır. Eserde ölümsüzlükle lanetlenmiş ve bir kaleska içinde yüzyıllar boyunca durmaksızın dolaşmaya mahkûm edilmiş bir baba ile kızının hikâyesi anlatılır. Bu bağlamda iki yüz yılı aşkın bir süredir dünyayı dolaşmakta olan baba-kız Barcelona, Salem, Boston, Bayonne ve Zarautz gibi şehirlerde değişik zamanlarda bulunarak çeşitli olaylara ve durumlara tanıklık ederler. Böylece onların gözünden insan, yaşamın anlamı ve tarihte yaşanmış bazı çarpıcı olaylar birbirinden farklı bakış açılarıyla değerlendirilir. Bu süreçte baba ile kızının doğrudan ya da dolaylı olarak efsanevi ve tarihî birtakım kişilerle yolları kesişir. John Hathorne, Nathaniel Hawthorne, Doktor Pedro González de Velasco, Mathilde ve Willem Van Eys çifti ile Profesör Arrue kurguda yer verilmiş gerçek kişilerden bazılarıdır. Gezgin Yahudi, Ahasverus, Lakedem ve Uçan Hollandalı gibi efsanevî kişiler de yine aynı kurgu içine yerleştirilmiştir. Birbirinden uzak zamanlarda ve mekânlarda tüm bu isimlerin bir şekilde farklı karşılaşmalarla bir araya gelmesine vesile olan, bir zaman yolcusu gibi durmadan yol alan baba-kızın hikâyesi eserde bir yazar anlatıcı tarafından yazılmaktadır. Eserin yalnızca ilk bölümünde kendisine yer veren yazar anlatıcı, Doktor Velasco’nun mumyalama üzerine yazdığı bir kitabı inceledikten sonra rüyasında kaleska ile yolculuk eden bir baba ile kızını görür ve bu rüyayı arkadaşının önerisiyle sonsuza dek dünyayı dolaşmaya mahkûm edilmiş kişilerin efsaneleriyle özdeşleştirir. Eserde yer alan tüm bu ögeler metinlerarasılık bağlamında da zengin ve çok katmanlı bir hikâye oluşmasını sağlamıştır. Bu makalede söz konusu ögeler anlatının akışında incelenmiş ve bu ögelerin birbirleriyle olan bağlantıları üzerinde durulmuştur., In this article, it is firstly mentioned Basque literature in general terms and the importance of Basque writer Anjel Lertxundi in this field. Then his novel Un final para Nora (Azkenaz beste) is reviewed. The novel tells the story of a father and his daughter who have been cursed with immortality and condemned to wander in a calash for centuries. In this context, the father and daughter, who have been travelling the world for more than two hundred years, witnessed various events and situations at different times in different cities. These cities respectively are Barcelona, Salem, Boston, Bayonne, and Zarautz. In this process, the paths of father and daughter, directly or indirectly, crossed with some legendary and historical figures such as Nathaniel Hawthorne, Doctor Pedro González de Velasco, Ahasverus or Lakedem. The story which leads all these figures to come together in different combinations in distant times and places, is written by a writer narrator in the novel. All of these elements in the novel have provided a rich and multi-layered story in the context of intertextuality. In this article, these elements are studied in the flow of the narrative and the connections of these elements with each other are emphasized.

Haruki Murakami, hipermetin ögelerini bir anlatı stratejisi olarak kullanır ve hikâyelerinde başka metinlere atıf yaparken sıklıkla anlatıcı karakterlere yer verir. Bu karakterlerin ikincil anlatıları ve başka metinlere yaptığı göndermeler çerçeve anlatı içinde önemli, hatta temel roller üstlenir. Bu makale, The Beatles’ın “Yesterday” şarkısı ile Binbir Gece Masalları’nın hipermetinleri olan Murakami’nin Dün (Yesterday) ve Şehrazad (Scheherazade) adlı kurgu anlatılarını hipermetinsellik, aksiyonel anlatım ve anlatı terapisi perspektifinden analiz etmektedir. Genette ve Rimmon-Kenan’ın anlatı teorilerinden yararlanan çalışma, başka metinlere (hypotekst) göndermeler yapan iki metinde anlatıcı karakterlerin anlatımlarının aksiyonel işlevini irdelemektedir. Çalışma, örtük yazarın iki hipermetin anlatısında, günlük yaşamın uzağında, soyutlanmış yaşamlar süren anlatısal sağaltım arayışındaki hikâye anlatıcılarını nasıl resmettiğini ve bu anlatıcıların sıradan görünen derin sorunları hikâye anlatarak nasıl aştıklarını incelemektedir. Tartışma iki hikâye anlatıcısına odaklanır: örtük yazarın ikinci benliği olarak karşımıza çıkan karakter-anlatıcı ve deneyimsel yaşam öyküleri anlatarak var olan bir kadın hikâye anlatıcısı. Çalışma, her iki hikâye anlatıcısının da deneyimlerini sözlü anlatıma dönüştürmeye; belleği onarmak için hikâye anlatmaya ve hikâye anlatma performansına arzu duyduğunu savlamaktadır. Buna göre, hikâyeler ve diğer metinlere yapılan atıf ve anıştırmalar, karakterlerin hikâye anlatımının altındaki motivasyonu açıklayan önemli parçalardır ve anlatıların asıl temasına hizmet etmektedir. Sonuç olarak, bu hikâyeler aynı zamanda hikâye anlatımının günlük deneyimi anlatılmaya değer özel bir şeye dönüştürüp dönüştüremeyeceği konusunda hikâye anlatımının imkânlarını araştırmaktadır., Haruki Murakami uses hypertextual elements as a narrative strategy and frequently represents storyteller characters whose embedded stories have critical –and core– roles in the frame narrative. This article analyses Murakami’s fictional narratives Yesterday and Scheherazade, the hypertexts of The Beatles’ “Yesterday” and One Thousand and One Nights, from the perspective of hypertextuality, actional storytelling and narrative therapy. Drawing on narrative theories of Genette and Rimmon-Kenan, it examines how the implied author explores actional function in two hypertextual narratives, making references to the previous texts (hypotexts) and representing the storytellers in search of narrative relief in a far-fetched world of everyday life with seemingly trivial problems. The discussion focuses on two storytellers: the character-narrator as the second self of the implied author and a female storyteller living on the experiential tales of life. It argues that both storytellers exhibit a desire to narrate to transform their experiences into verbal expression and to repair their episodic memory through the act of storytelling. The study shows that the characters’ stories and the references and allusions to other texts are essential parts accounting for the character’s motivation beneath the storytelling and presents the central theme of the narratives. These stories additionally explore the power of storytelling as to whether storytelling can transform the everyday experience into something special worth telling.

Toplumun normlarını bilinçli şekilde genç dimağlara aşılamaya araç olan masallar; bilinçaltında, taraflı bir yaşam senaryosu için çok sayıda klişeleşmiş rol, konum ve eylem değerine yol açmaktadır. Bu çalışmada, Külkedisi masalının özgün dokunuşlarla yeniden yazıldığı, bakış açısının değiştirildiği, cinsiyetçilik, güçsüzlük gibi algıların yapıbozuma uğratıldığı Külprensi ve Vejetaryen Külkedisi adlı resimli kitaplar odağında postfeminist bir çözümleme hedeflenmektedir. İki farklı edebiyattan seçilen, aralarında yirmi iki yıllık zaman farkı bulunan, toplumsal cinsiyet kurgularını farklı yaklaşım ve daha eşitlikçi bir perspektiften yansıtan eserlerde; ikiliklere dayandırılan pozisyonların mutlaklığı sorgulanacak, köktenci yapılarla mücadele edilirken klişeler üretilip üretilmediği tartışılacak ve yeniden yazım sürecinde tespit edilen benzerlik ve farklılıklar üzerinde durulacaktır. Çalışmanın özgün değeri; tek yönlü çocuk yetiştirme temayülünü besleyen klasik masalların, resimli çocuk kitapları aracılığıyla postyapısalcı yöntemlerle yapıbozuma uğratıldığının tespiti ve çok boyutlu kavramlar merkezinde mutlak ve ideal addedilen durumların reddedildiğinin, cinsiyetler arasında insan eliyle yaratılan sınırların belirsizleştiğinin ortaya konulmasıyla çoğulcu kültürel bir karşılaştırmanın mümkün kılınmasıdır. Çalışmanın teorik çerçevesini, tüm mağduriyetleri üstlenen postfeminizm; metodunu postyapısalcı teorilerin yöntemi olan yapıbozum ile çözümlenen resimli kitapların derin yapısına ulaşmak ve söylem çözümlemesini yapmak için kullanılan metinlerarasılık ve göstergelerarasılık oluşturmaktadır. Çalışmada anlamı derin yapıdan çıkararak metnin ve resmin açık açık söylemese de varsaydıklarını ya da ima ettiklerini tespit etmek için yorumlayıcı bakış açısıyla metin ve resim odaklı çözümleme yapılacaktır. Çalışmanın amaçladığı yaygın etki, yazılı ve görsel bir uyaran olarak öne çıkan resimli kitapların empoze edilen eril tahakkümü reddettiğinin ortaya konulmasıyla farklılık fikrine vurgu yapılması, eşitlik yerine özerklik kavramının konularak farklı düşünme, farklı tercihlerde bulunma ve farklı olabilme hakkının talep edilmesidir, Fairy tales, which are tools to consciously convey the norms of society to young minds, lead to many stereotypical roles, positions, and action patterns. This study analyses the picture books Prince Cinders and La Cenicienta Que No Quería Comer Perdices (literally translated as Cinderella Who Wouldn’t Eat Partridges, but given the title Vegetarian Cinderella in the Turkish version) with a postfeminist focus. In these books, which were written twenty years apart and from two types of literature, the tale of Cinderella is rewritten with original touches, the viewpoint is changed, and perceptions such as sexism and powerlessness are deconstructed. In the books, the validity of binary structures is questioned, and this article discusses whether clichés are produced while challenging radical situations. In addition, the similarities and differences detected during the rewriting process will be emphasized. The theoretical framework of the study is postfeminist theory; the methods of the study are deconstruction, which is a poststructuralist method, intertextuality and intersemiotics. In the study, text and picture-oriented analysis will be used from an interpretative perspective to determine what the text and picture assume or imply, even if this is not explicitly said. The widespread impact of the study is to emphasize the idea of difference by demonstrating that picture books reject imposed masculine domination and demand the characters’ right to think differently, make different choices and be different by substituting the concept of autonomy for equality

This study aims to highlight the tribulations of the walker in the philosophical novel The Tribulations of the Last Sijilmassi by Fouad Laaroui. We explain how Adam experiences a metamorphosis by emptying his mind of all the texts and poetic fragments of French literature that he had previously memorized. When walking, the body and mind are in full dynamism. The metamorphosis is not without unease and identity vertigo, because the “flow of words” is accompanied by headache. Our walker gets lost in his thoughts once he is on a walk. In walking, there is a loss of landmarks and of self-seeking. In addition, a feeling of duplication and discomfort is evident in the walker. The practice of walking also appears as a revolt against and resistance to the speed of modern life. The decision to walk appears to be a folly because it is shocking and perceived as a transgressive act. For Adam, to walk is to exist and resist. The protagonist intends to “hold himself out” of the speed of modern life, in that he feels a desire to move from a profane place (the city) to a sacred place., Cette étude a pour ambition de mettre en lumière les tribulations du marcheur dans ce roman philosophique de Fouad Laaroui. En cela que nous avons explicité comment Adam connait une métamorphose en se vidant l’esprit de tous les textes et fragments poétiques de littérature française qu’il avait auparavant mémorisé. En montrant que dans la marche, le corps et l’esprit sont en plein dynamisme. La métamorphose ne s’est pas faite sans malaise, sans vertige identitaire du fait que le « flot de mots » s’accompagne de « maux ». Notre marcheur se perd dans ses pensées une fois dans la marche. Il y perd ses repères et se met en quête de soi. À cela s’ajoute, une sensation du dédoublement et de malaise très manifeste chez le marcheur. La pratique de la marche apparaît aussi comme une révolte et résistance face à la vitesse de la vie moderne. La décision de marcher apparaît comme une folie du fait que choquante et perçue comme acte transgressif. Marcher pour Adam c’est exister et résister. le protagoniste entend se « tenir hors » de la vitesse en ce qu’ il éprouve un désir de passer d’un lieu profane (la ville) à un lieu sacré.

Jane Austen’s novels invite various studies from different disciplines, and the eating motif catches critical attention. Furthermore, while cultural study reconstructs eighteenth-century recipes and dining habits, it also reminds readers that the consumption of food in Austen’s novels has literary and philosophical significance. This study examines Austen’s food allusions and eating passages in her novels, and it finds that from Juvenilia (1787-1793) to Persuasion (1818) Austen gradually develops her dietary philosophy on eating by giving food and food consumption ethical values, arguing that Austen’s treatment of eating and food in her novels corresponds to eighteenth-century philosophical ideas towards eating. The first part of the study focuses on eating and morality. The study examines eighteenth-century English philosophical ideas about eating from John Locke (1632-1704), Anthony Ashley Cooper The Third Earl of Shaftesbury (1671-1713), and David Hume (1711-1776), and it reviews recent studies on Austen’s food plots, emphasizing the importance of food imagery and allusions in the novels. The second part examines Austen’s food jokes in her juvenile writing, finding that in these earlier works she satirizes irrational dietary habits such as excessive eating and drinking. The final part of the study examines food passages and food consumers in her mature, complete novels. Here the suggestion is made that in Austen’s long novels food is given symbolic meaning and that moral significance is attributed to eating manners and food preferences. An analysis of food imagery and consumption in Austen’s works reveals that her preference for plain and modest food corresponds to the teaching of philosophers and moralists of her time and highlights the novelist’s preference for moral and decent characters.

Der vorliegende Beitrag untersucht das breite Bedeutungssprektrum des Brückenmotivs in Ödön von Horváths Stück Hin und her (1933). An der Brückenmetapher ist im Stück die Problematik der hybriden Identität zu erkennen, die man mit dem Autor verbinden kann, wegen seiner österreischisch-ungarischen Herkunft und durch Migrationen beeinflusste Lebenseinstellungen, aber auch wegen des historischen Kontexts nach dem Zerfall der Doppelmonarchie. Die Hauptgestalt des Stücks ist Ferdinand Havlicek, der aus seinem Staat ausgewiesen wurde und soll nun über die Brücke in sein Geburtsland zurückkehren. Wegen der schon frúher verlorenen Staatsbürgerschaft bleibt er aber an der Holzbrücke, die den Grenzübergang zwischen den beiden Staaten darstellt, gefangen. Die Brücke stellt für ihn daher sowohl einen Zufluchtsort als einen Ort des Exils. Diese Dichotomie ermöglicht die Analyse der Brücke als eines dritten Raums, eines Ortes des in-between-Seins nach postkolonialen Theorien und einer Heterotopie im Sinne Michel Foucaults. Die Brücke stellt eine Vielfalt an Bedeutungen auch für die anderen Gestalten im Stück dar und diese Polysemie liegt daran, dass die Brücke ein Trennungsort und ein Treffpunkt, ein Ort der Verzweiflung und der Hoffnung ist. Angesichts der Verschmelzung zahlreicher ethnisch-kulturellen Differenzen infolge von großen Migrationen erscheint die Brückenmetapher in der heutigen Zeit aktueller denn je. Deutlich wird dies auch durch zahlreiche Aufführungen des Stückes in jüngster Zeit an deutschsprachigen Bühnen. Uraufgeführt wurde das Stück bereits 1934 in Zürich, dann nach dem Zweiten Weltkrieg zum ersten Mal in Deutschland (1965). Die häufigen Aufführungen des Stückes Anfang des 21. Jahrhunderts sprechen für dessen Aktualität und Wert aus einer rezeptionsästhetischen Perspektive., The plot of Ödön von Horváths play Hin und her (1933) takes place on a bridge that represents a border between two countries. The protagonist is for administrative reasons forced to leave his country of residence and go across the bridge to the country where he was born. Since he has lost his citizenship and has no valid papers, he is not admitted back into his homeland and gets stuck on this bridge. He runs back and forth from one side to the other in hopes that he will be allowed to enter either of the two countries, so the bridge he finds himself on represents a place of exile and migration, but also a place of sanctuary. This paper examines the multilayered metaphor of a bridge as a place of hybridity and a heterotopia as Michel Foucault defines it. The bridge is smultaneously a place of separation as well as connection; it is a place of despair because the protagonist cannot cross it, but also a place of refuge and a means to get back to his homeland. In view of the current blurring and disappearance of ethnic and cultural differences in the process of globalzation and as a result of great global migrations, the metaphor of the bridge seems to be quite attractive. This is visible also in the numerous times the play can be found on theatre repertoires in German-speaking countries now, proving its relevance for the current situation.

Batı’da gelişim gösteren ekoller içerisinde, Alman anlatıbilimi ve anlatıbilimcileri önemli bir yer tutmaktadır. Wuppertal Üniversitesi Alman Dili ve Edebiyatı (Germanistik) Bölümü profesörlerinden Michael Scheffel ve Matias Martinez’e ait orijinal adı Einführung in die Erzähltheorie ve ilk basım yılı 1999 olan çalışma da bu ekol içerisinde hazırlanan eserlerden biridir. Prof. Dr. Arif Ünal tarafından Anlatım Teorisine Giriş adıyla çevrilen ilgili çalışma Runik Kitap tarafından Temmuz 2020'de basılmıştır.

Ana akım şiire göre, ahlaki şiirin teknik güzellikten yoksun olduğuna inanılıyor. Dahası, çoğu okuyucunun ahlaki şiire karşı hakim tutumu ise şiirlerinde ahlak konusunu ele alan ve etik standartları vaaz eden şairlerin, lirik şairlerin sahip olduğu sanatsal becerilerden yoksun olduğu şeklindedir. Bu nedenle mevcut çalışma, Emevi şairlerinin, özellikle de şiirleriyle etik konuları ele alan ve ön plana çıkaranların, şiirin bu özel sanatsal yönüne (yani iç kafiyelerine) odaklanıp odaklanmadıklarını belirlemeye yönelik yaygın inancı araştırmayı amaçlamaktadır. Bu eser aynı zamanda Emevi şairlerinin bu özel teknik güzelliklerden habersiz olup olmadıklarını incelerken, sadece gazel, şarkı sözü veya aşk şiirleri yazmada ustalaştıkları için kasıtlı olarak bu hususları ihmal edip etmediklerini de araştırmaktadır. Ahlaki şiirde iç kafiyelere dikkat ettilerse, bu özelliği nasıl ortaya koydular? Bu çalışma, tümevarımlı, analitik ve tümdengelimli yaklaşımların yanı sıra teknik bir yöntemi de benimsemektedir. Sonuçlar, Emeviler döneminde ahlaki şiirdeki iç kafiyelerin diğer şiirsel temalardakinden daha az dikkat çekici bir şekilde ortaya çıktığını göstermektedir. Bu araştırmanın, özellikle Emevi şiirinde iç kafiye sanatına ve genel olarak klasik şiire ilgi duyanlara fayda sağlaması beklenmektedir., Relative to mainstream poetry, moral poetry is believed to lack technical beauty. Moreover, the prevailing attitude of most readers toward moral poetry is that poets who tackle the issue of morality in their poetry and preach ethical standards lack the artistic skills that lyrical poets possess. Therefore, the current work aims to explore the prevailing belief to determine if Umayyad poets, especially those who addressed and emphasized ethical matters through their poetry, focused on this particular artistic aspect of poetry (i.e., internal rhymes). This work also investigates whether Umayyad poets were unaware of these particular technical beauties and whether they intentionally neglected such aspects because they were only adept at writing odes, lyrics, or love poems. If they did pay attention to internal rhymes in moral poetry, then how did they manifest such feature? This study adopts a technical method, along with inductive, analytic, and deductive approaches. Results indicate that the internal rhymes in moral poetry in the Umayyad period are no less remarkably blooming than they are in other poetic themes. This article is expected to provide insights into the phenomenon of the sound effects used by Umayyad poets for the benefit of the researchers of Umayyad poetry in particular and those of classical poetry in general., يظن الكثير من القراء أن شعر الأخلاق لا رونق فيه ولا جمال، إنما هو وزن وقافية بينهما فصول من الإرشادات والتوجيهات الأخلاقية فحسب، وأن كل الجمال والفنية معقلهما شعر الغزل والمديح والهجاء والرثاء وما شابه ذلك من الأشعار الوجدانية. أفلم يكترث، إذن، شعراء العصر الأموي بالإيقاع الداخلي، في موضوع ربما يتغاضى عنه أكثر الباحثين-ألا وهو شعر الأخلاق - بحجة أن شعر الأخلاق لا رونق فيه ولا جمال، وأنه مكتظ بالمواعظ والإرشادات فحسب؟ أفكان ذلك كذلك فعلا أم كان الإيقاع الداخلي غير متوافر لديهم أم غير مهتم به أم كان خاصا بالغزليات والمدحيات والهجائيات وما شابه ذلك؟ ثم إن كانت هذه الظاهرة قد مارسها شعراء العصر الأموي في موضوع الأخلاقيات فكيف كانت مظاهرها؟ هذه هي الأسئلة الأساسية التي سعينا في هذا البحث للوصول إلى الجواب عنها. فإصابةً لذلك الهدف، قسمنا هذا البحث إلى عدة أقسام وهي: مقدمة، ومفهوم شعر الأخلاق، ومفهوم الإيقاع الداخلي، ومظاهر الإيقاع الداخلي في شعر الأخلاق الأموي، وأخيرا لا آخرا، الخاتمة. فبالنسبة للمنهج المتبع في هذا البحث فقد اتبعنا المنهج الفني عن طريق الاستقصاء والتحليل والاستنتاج؛ وذلك ليتناسب مع موضوع البحث. أما فيما يخص أهم نتائج البحث فمنها: أن شعر الأخلاق مع كونه أخلاقيا في المعنى يتحلى بالجرس الصوتي مما يزيد في الدلالة رونقا وبهجا. ومن المتوقع أن هذا البحث سينفع الدارسين الذين يهتمون بفنية الإيقاع الداخلي في الشعر الأموي بشكل خاص وفي الشعر القديم بشكل عام.

Edward Bond is among the original playwrights that guided contemporary English theatre through the rationalist theatre he developed, the subjects tackled, the characters in his plays, and who affected the succeeding playwrights most of all. Bond, who penned more than fifty works between his first play The Pope’s Wedding(1962) and his last play Dea (2016), expressed violence tirelessly, which he regards as the biggest problem of contemporary societies. The Chair Plays, consisting of the plays titled The Under Room, Chair, and Have I None, are about the problem of power. The Chair Plays take place in 2077, and the social environment in which people under the pressure of totalitarian state apparatus are ruled unilaterally, is presented to audience through a biopolitical reality that surrounds them. In the Chair Plays, individuals who constitute the next human generations are shown in such a captive situation that they cannot have a say over their lives. Bond, who draws a very pessimistic picture provides a little light of optimism and tries to show the audience the last exit before the bridge by making them think about what might happen in 2077. The aim of this study is to reveal the totalitarian social system that guides Edward Bond’s The Chair Plays, and to uncover the chaos environment created by the biopolitical power mechanisms in which the author highlights the dystopian aspects and the ways to escape from it. In this context, the concept of biopolitics is discussed in mediation of Michel Foucault’s and Zygmunt Bauman’s views, and the escape area that Edward Bond weaves with pessimism is attempted to be captured., Edward Bond, hem geliştirmiş olduğu akılcı tiyatrosuyla hem de oyunlarında ele aldığı konu ve çizdiği karakterlerle çağdaş İngiliz tiyatrosuna yön veren ve kendinden sonraki yazarları en çok etkileyen özgün yazarlar arasında yer alır. İlk oyunu Papa’nın Düğünü(1962) ile son oyunu Dea (2016) arasında şimdiye değin elliyi aşkın eser bırakan Bond çağdaş toplumların en büyük sorunu olarak gördüğü şiddeti hiç bıkmadan ve usanmadan dile getirmiştir. Edward Bond’un Alt Oda, Sandalye ve Hiçbir Şeyim Yokbaşlığını taşıyan oyunlarından oluşan Sandalye Oyunları iktidar sorunu ile ilgilidir. Sandalye Oyunları 2077 yılında geçmektedir ve totaliter devlet aygıtlarının baskısı altında yaşayan insanların tek taraflı yönetildiği toplumsal ortam oyunda onları çevreleyen biyopolitik gerçeklik üzerinden izleyicilere sunulmaktadır. Sandalye Oyunları’nda insanlığın sonraki kuşaklarını oluşturacak bireyler, kendi yaşamları üzerinde söz sahibi olamayacak denli tutsak durumda gösterilmektedir. Bu yönü ile oldukça karamsar bir tablo çizen Bond, her oyununda olduğu gibi, küçük bir iyimserlik ışığı yakmakta ve izleyicileri 2077 yılında meydana gelebilecek durumlar üzerine düşündürterek onlara köprüden önceki son çıkışı göstermeye çalışmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Edward Bond’un Sandalye Oyunları’na yön veren totaliter toplumsal sistemi ortaya koyarak yazarın distopik yönlerini öne çıkardığı biyopolitik iktidar mekanizmalarının yaratmış olduğu bu kaos ortamını ve bundan kaçış yollarını aralamaktır ve gün yüzüne çıkarmaktır. Bu bağlamda, oyunlar incelenirken Michel Foucault’nun ve Zygmunt Bauman’ın düşünceleri dolayımında biyopolitika kavramı ele alınmakta ve Edward Bond’un karamsarlıkla ördüğü kaçış alanı yakalanmaya çalışılmaktadır.

The notion of pleasure has often been the source of debates and aporetic positions both in critical reflections and in the philosophy of art. However, to evoke the notion of pleasure in a reading process implies essentially to highlight the triadic relation author – text – reader. However, the subject/reader could have a feeling of pleasure in front of a text without thinking about its author, the only entity that can be actualized now remains the literary text. It is in fact a «much more intellectual pleasure» (Barthes, 1973, p. 11), which places it in a critical and aesthetic dimension. If we take pleasure in a euphoric sense, it would therefore be a feeling that is related to the affect, then the latter from this point of view is nothing other than the reconciliation of the sensitive (reader) and the intelligible of the literary text. Reconciliation that passes through a look, an attitude, facing this «lazy machine» (Eco,1985, p. 34) that the aesthetic experience actualizes. This work will examine closely the role of the subject/reader in reading before landing on the notions of pleasure, experience, and the aesthetic dimension that underlies them. Starting from the premise that pleasure is an aesthetic experience of the reader, It is fitting i logic to question the notion of pleasure in an aesthetic dimension; as an experience of the reader, ask to what extent pleasure is a form of intentionality of the subject/reader. The study will examine the parodic references and the ironic discrepancies in some passages of Brothers Karamazov of Dostoyevsky and The part of the son of Jean-Luc Coatalem., La notion du plaisir a souvent été source de débats et positions aporétiques aussi bien dans les réflexions critiques que dans la philosophie de l’art. Or, évoquer la notion du plaisir dans un processus de lecture implique essentiellement de mettre en évidence la relation triadique auteur – texte – lecteur. Toutefois, le sujet/lecteur pourrait avoir une sensation du plaisir face à un texte sans pour autant penser à son auteur, la seule entité actualisable à présent demeure le texte littéraire. Il s’agit de fait d’un « plaisir bien plus intellectuel » (Barthes, 1973, p. 11), ce qui inscrit celui-ci dans une dimension tant critique qu’esthétique. Si nous prenons le plaisir dans une acception euphorique, il s’agirait dès lors d’un sentiment qui relève de l’affect, alors ce dernier de ce point de vue n’est rien d’autre que la réconciliation du sensible (lecteur) et de l’intelligible du texte littéraire. Réconciliation qui passe par un regard, une attitude, face à cette « machine paresseuse » (Eco,1985, p. 34) que l’expérience esthétique actualise. Le présent travail examinera de près le rôle du sujet/lecteur dans la lecture avant d’atterrir sur les notions du plaisir, d’expérience, et la dimension esthétique qui les sous-tend. Partant du postulat que le plaisir est une expérience esthétique du lecteur, Il convient en bonne logique de s’interroger sur la notion du plaisir dans une dimension esthétique ; en tant qu’expérience du lecteur, de demander dans quelle mesure le plaisir est une forme d’intentionnalité du sujet/lecteur. Ce faisant, l’étude portera sur l’examen des renvois parodiques et les écarts ironiques dans quelques passages des Frères Karamazov de Dostoïevski et La part du fils de Jean-Luc Coatalem.

This paper analyses Milan Kundera’s novel Ignorance, which focuses on the return of two emigrés, Irena and Josef, to the Czech republic following the collapse of the Communist regime there. The novel is explored from the perspective of the uncanny, the unheimlich, literally the unhomely. The uncanniness of the experience of migration, for both the migrant and the host society, has been famously explored by critics such as Homi Bhabha and Julia Kristeva. However, arguably, not only the experience of migration but also that of homecoming can be uncanny. In this context, based on work by Boscaljon et al. (2016), this paper focuses on the uncanniness of Irena and Josef ’s return to their country of origin. For Boscaljon et al. homecoming following a long period abroad can be profoundly uncanny, in that the familiarity of home has become, to an extent, unfamiliar after years of absence; both the emigré and their home have changed in the meantime. Moreover, the return home can be uncanny in that the emigré may effectively be confronted with their own eerie doubles in the form of abjected past or alternative selves. In this context, Irena and Jozef find a profoundly changed Prague on their return, and their reencounter with their families and old friends, with their language, and even with their own past selves is arguably one of an uncanny (un)familiarity.

Yeni tarihselcilik, 1980li yıllarda Stephan Greenblatt tarafından öne sürülen ve tarih algısına yeni bakış açıları sunan bir edebi yaklaşımdır. Esasen bu yaklaşım, tarihin geçmiş olayları nesnel olarak kronolojik bir sıra içerisinde kayıt altına alıp yorumladığını iddia eden geleneksel tarih anlayışına karşı çıkmaktadır. Bu yüzden, tek bir nesnel tarihin olmadığını ancak birçok öznel tarihin olduğunu kabul ettikleri için yeni tarihselciler tarihin kendisi üzerinde değil, tarihin temsilleri üzerinde yoğunlaşırlar. Yeni tarihselcilik tarihin sadece öznel olarak yansıtıldığını iddia ettiği için, yeni tarihselciler için hakikatler her zaman değişkendir. Bu yüzden yeni tarihselcilik tarihin tek bir anlam, hakikat ya da öz dikte eden bir üst anlatı olarak kabul edilmediğini belirtir. Bu makalenin amacı, Michael Ondaatje’nin kurgulanmış otobiyografik anı olarak tarif edilen Running in the Family adlı eserini yeni tarihselci bir bakış açısıyla incelemektir. Uzun bir yokluktan sonra doğum yeri olan Sri Lanka’ya dönen Kanadalı diasporal bir yazar olarak Ondaatje, hepsi güvenilmez ve öznel olan anılara, dedikodulara ve söylentilere bağlı olarak kendi aile tarihini yeniden düzenler. Benzer bir şekilde Sri Lanka tarihini yeniden şekillendirirken anlatı, adayı fantezileştiren hatta mitleştiren kolonyal söyleme dayanır. Bu yüzden bu makale, tarihin birçok tarihi ortaya çıkaran öznel yollarla nasıl yeniden şekillendirildiğini ve anlatıldığını güvenilmeyen anılar ve kolonyal söyleme odaklanarak göstermeye çalışmaktadır, Coined by Stephan Greenblatt in 1980s, new historicism flourished as a literary approach which presents new perspectives on the perception of history. It basically challenges the traditional understanding of history which claims that history records and interprets past events objectively in a chronological order. New historicists, therefore, centre on the representations of history, not the history itself as they assert that there is not a single objective history, but there are multiple subjective histories. As new historicism claims that history may be represented only subjectively, truths for new historicists are always unstable. Thus, new historicism states that history is not regarded as a grand narrative dictating a single meaning, truth or essence. The purpose of this article is to examine how history is represented in Michael Ondaatje’s Running in the Family, which is described as a fictionalised autobiographical memoir, from a new historicist perspective. As a Canadian diasporic writer returning to Sri Lanka, his birth place, after a long absence, Ondaatje reconstructs his family history by depending on memories, gossip, and rumour all of which are unreliable and subjective. Similarly, while reconstructing Sri Lankan history, the narrative is based on colonial discourse which fantasies or even mythologizes the island. Therefore, this article attempts to demonstrate how history is reconstructed and narrated in subjective ways which bring out multiple histories by focalising the unreliable memories and colonial discourse.

Even though the matter of the Quran’s Turkish translations and commentaries have been discussed extensively by researchers from different areas of specialization, there is still not a sufficient, comprehensive approach to this matter because the historical information necessary for a full translation has not yet been discovered. Okcuzade Mehmed Şahi, who lived in the sixteenth and seventeenth centuries, served as a clerk in the Ottoman Empire. In classical and modern sources, he is complemented for his talent in writing prose. Okcuzade contributed as Turkish version of forty verses of Quran, which is rare to find in that language. Our doctoral thesis about Okcuzade’s work, called En-Nazmu’l-Mübîn fi’l-âyâti’l-erba‘în, has identified faulty or incomplete information about en- Nazmu’l-Mübîn and reviewed the missing historical information that was mentioned at first sentence. Our thesis presents the importance and quality of en-Nazmu’l-Mübîn while providing literary analysis of the forty-verse translation’s commentary of Ottoman period. En-Nazmu’l-Mübîn fi’l-âyâti’l-erba‘în is a literary-wisdom commentary that includes forty verses of the Quran. The verses he chose were taken from these suras: Bakara (84–85, 185 & 32), Hûd (17, 60 & 116), Nisâ (171 & 100), Kasas (83 & 88), Şuarâ (82, 43 & 90), Yûsuf (91, 92 & 50), Enbiyâ (88 & 18), Kehf (109 & 82), Talak (1 & 3), Zâriyât (16 & 17), Arâf (148 & 183), Necm (39 & 42), Hadîd (13), Mülk (29), Âli İmrân (92), Fecr (9), Hac (27) Meryem (54), Tevbe (40), Ahzâb (53), Zuhruf (39), Yunus (30), Mâide (114), and Şûrâ (23)., Türkçe Kur’ân tercüme ve tefsirleri meselesi farklı uzmanlık alanlarından araştırmacılarca bugüne kadar çeşitli yönleriyle ele alınmışsa da tarihî malzemenin tamamı henüz ilmî incelemelerle ortaya çıkarılmamış olduğundan yeterli ve beklenen ölçüde kapsamlı bir yaklaşımda bulunabilmek için bir müddet daha beklemek gerekecektir. XVI. asrın son çeyreğinde dünyaya gelen ve XVII. asrın ilk yarısında vefat eden Okçuzâde Mehmed Şâhî münşîlik başta olmak üzere Osmanlı Devleti’nin çeşitli bürokratik kademelerinde vazife almış birisidir. İnşâ kudreti klasik ve modern kaynaklarda övgü dolu ifadelerle anılan Okçuzâde ilmî cephesinin meyvesi olarak kırk ayet türünde, aslında klasik edebiyatımızda örneklerine çok rastlanmayan bir eser telif etmiştir. Tam adı en-Nazmu’l-Mübîn fi’l-âyâti’l-erba‘în olan bu eser üzerine yaptığımız doktora teziyle bugüne kadar bu metne dair verilen ve genel olarak birbirini tekrarlayan yarı doğru yarı hatalı bilgilerin ötesine geçilmiş oldu hem de ilk cümlede ifade edilen söz konusu eksik tarihî malzemenin bir tanesinin daha gün yüzüne çıkması sağlandı. Böylece bir yandan en-Nazmu’l-Mübîn’in mahiyeti ortaya konulurken bir taraftan da edebîirfânî tefsir türüne dahil edilebilecek olan bu manzum-mensur karışık kırk ayet tercüme ve tefsirinin Osmanlı asrı Türkçe tercüme-tefsir hareketinin neresinde durduğuna dair bir kanaatin gelişmesine de olanak sağlaması amaçlandı. en- Nazmu’l-Mübîn fi’l-âyâti’l-erba‘în edebî-irfânî bir kırk ayet tefsiridir. Okçuzâde’nin Kur’ân’dan seçip tefsir ettiği ayetler şu surelerden alınmıştır: Bakara (84-85, 185 ve 32), Hûd (17, 60 ve 116), Nisâ (171 ve 100), Kasas (83 ve 88), Şuarâ (82, 43 ve 90), Yûsuf (91, 92 ve 50), Enbiyâ (88 ve 18), Kehf (109 ve 82), Talak (1 ve 3), Zâriyât (16 ve 17), Arâf (148 ve 183), Necm (39 ve 42), Hadîd (13), Mülk (29), Âli İmrân (92), Fecr (9), Hac (27) Meryem (54), Tevbe (40), Ahzâb (53), Zuhruf (39), Yunus (30), Mâide (114) ve Şûrâ (23).

Duygunun ve tutkunun dili olarak evrensel bir iletişim aracı olan müzik, sanatsal ve yazınsal birçok yapıta esin kaynağı olmuştur. Yazılı yapıtlar, kültürel alanda önemli bir yere sahip olsalar da müzik yapıtları da aynı şekilde ve belki de daha de etkileyici bir şekilde birçok düşünce hareketlerini beslemiş ve anlam inşa etmekte belirleyici olmuştur. Bu çalışmada, yaşamın, yaşamdaki olayların özünü dile getirdiği için müziğin etkisinin diğer sanatlara göre daha güçlü olduğunu savunan Schopenhauer’ın felsefesinden hareketle, sanatın en yüce biçimi sayılan müziğin Jean Echenoz’un Ravelve Pascal Quignard’ın Dünyanın Tüm Sabahları anlatılarıyla kurduğu güçlü bağ gösterilmeye çalışılacaktır. Müziğin bahsedilen yazarların yazınsal yaratıcılıklarındaki rolüne değindikten sonra müzik sanatıyla varoluşuna anlam yüklemeye çalışan müzisyen-anlatı kişileri aracılığıyla her şeyin idesini gösteren müziğin yazın ile nasıl temsil edildiği gösterilecektir. Müzik üzerine bir söylev geliştiren sözü geçen anlatı örneklerinde müzik sanatı, bir anlatıda basit bir süsleme ya da anlatma biçiminden daha çok anlatıyı meydana getiren unsurlardan biridir. Schopenhauer’ın vurguladığı gibi sözcükler nasıl aklın diliyse, müzik de hissetmenin ve aşkın dilidir. İncelenen yapıtlarda da sözcüklerle ifade edilemeyen acı, yalnızlık, ıstırap, yas, arzu ve özlem izlekleri, müziğin özünde var olan gücü ve etkisi sayesinde anlatılmış ve okurun ruhu ile iletişime geçilmeye çalışılmıştır., Music, which is a universal media as the language of emotions and passion, has inspired many artistic and literary works. While written works occupy an important place in the cultural sphere, musical works have fed many movements of thought in the same way, maybe even more, and have been determinative in creating meaning. In this study, a representation of the strong bond formed by music, which is considered to be the greatest form of art, with Jean Echenoz’s Ravel and Pascal Quignard’s All the Mornings in the World is shown based on Schopenhauer’s philosophy noting that the effect of music is stronger than other forms of art because it expresses the essence of the events in life. After addressing the role of music on the literary creativity of the stated authors, this essay will discuss how music shows that the idea in everything is represented by literature through the musician-characters trying to attribute a meaning to their existence with the art of music. In the said narration models which develop a discourse on music, the art of music is one of the elements making up the narration rather than a simple ornament or form of narration. As Schopenhauer emphasized, just as words are the language of the mind, music is the language of emotions and love. In the studies examined; themes of pain, loneliness, sorrow, mourning, desire and longing are narrated with the help of the strength and effect inherent in music and attempts are made at communicating with the soul of the reader.