Search

Amaç: Elektrokardiyografi (EKG) kardiyak patolojilerin belirlenmesinde en sık ve ilk olarak başvurulan tanı aracıdır. EKG'lerin sistematik analizinde aks değerlendirilmesi en önemli parametrelerdendir. Miyokardiyal hücrelerin depolarizasyon ve repolarizasyonuna bağlı oluşan elektriksel akımın ve bu akıma engel durumların bütüncül olarak anlaşılabilmesi için sadece QRS kompleksi değil, P dalgası ve T dalgasının da akslarının bilinmesi gerekmektedir. Bu dalgalara geleneksel olarak bakılan frontal aksla birlikte horizontal ve sagittal akslara ait grafik ve tablolar oluşturulmuş ve kalbi zorlayan anormal kuvvetlerin yönünün anlaşılmasının üç boyutlu değerler verilerek kolaylaştırılması hedeflenmiştir. Yöntem: Kardiyak hastalığı olmayan 18 yaşından küçük 906 sağlıklı çocuk, eş zamanlı demografik özellikleri dikkate alınarak, rutin hastane başvuruları esnasında onamları alınarak, 12 derivasyonlu EKG'leri üzerinden değerlendirme yapılmıştır. Büyüme potansiyelinin ve kardiyak aks değişikliklerinin yüksek olduğu dönemler de dikkate alınarak, literatüre uygun olarak 12 yaş grubu oluşturulmuştur. EKG'de bakılan temel parametreler yanında, matematiksel formüllerin de yardımıyla P dalgası, QRS kompleksi, T dalgası ve QRS-T açısının frontal, horizontal ve sagittal aksları hesaplanmıştır. Bulgular: Populasyonun (n=906) % 50,7'si erkek ve % 49,3'ü ise kız idi. P dalgasının en düşük en yüksek değerleri sırasıyla frontal aks için 30, 57 , horizontal aks için 46, 61, sagittal aks için ise -13, -39 idi. Kalbin frontal QRS aksı % 98 persentil aralığında en yüksek, ortalama ve en düşük değerleri; 120, 62, 47 dereceydi. Horizontal QRS aksı en düşük -80, en yüksek 156, sagittal QRS aksı en düşük -59, en yüksek ise 60 dereceydi. T dalgası frontal aksı 28 ila 55, horizontal aksı 31 ila 151, sagittal aksı ise -56 ila 74 derece arasında değişiyordu. Frontal QRS-T açısı % 98 persentil aralığında 6 ila 86 derece arasında değişiyordu. Sonuç: Kardiyak aksların üç boyutlu olarak değerlendirilmesi tanı ve prognoz takibi için önemli belirteçler olup sunduğumuz 3 boyutlu aks yaklaşımının bu konudaki yetkinliğimizi arttıracağını umut ediyoruz. Anahtar Kelimeler: Çocuk, P Dalgası, QRS Kompleksi, T Dalgası, QRS-T Açısı Objective: Electrocardiography (ECG) is the most frequently and firstly used diagnostic tool in determining cardiac pathologies. Axis evaluation is one of the most important parameters in the systematic analysis of ECGs. In order to fully understand the electrical conduction of the heart formed due to the depolarization and repolarization of myocardial cells and the conditions preventing this conduction, the axes of not only the QRS complex but also the P wave and the T wave must be known. It is aimed to facilitate the understanding of the direction of the abnormal forces that force the heart by giving three-dimensional values by giving graphs and tables of horizontal and sagittal axes together with the frontal axis. Method: 906 healthy children under 18 years of age without cardiac disease were evaluated by considering their demographic features and evaluating 12-lead ECGs taken during routine hospital applications. Considering the growth potential and cardiac axis changes, a 12-yearold group was created in accordance with the literature. The frontal, horizontal and sagittal axes of the P wave, QRS complex, T wave and QRS-T angle were calculated with the help of mathematical formulas as well as the basic parameters examined in the ECG. Results: 50.7 % of the population (n = 906) were boys and 49.3 % were girls. The lowest and highest values of the P wave were 30, 57 for the frontal axis, 46, 61 for the horizontal axis and -13, -39 for the sagittal axis, respectively. The highest, average and lowest values of the heart's frontal QRS axis in the 98% percentile range; it was 120, 62, 47 degrees. The horizontal QRS axis was the lowest -80, the highest 156, the sagittal QRS axis the lowest -59, and the highest was 60 degrees. The T wave frontal axis ranged from 28 to 55 degrees, the horizontal axis 31 to 151, and the sagittal axis ranged from -56 to 74 degrees. The frontal QRS-T angle ranged from 6 to 86 degrees in the 98 percentile range. Conclusion: Three-dimensional evaluation of cardiac axes are important markers for diagnosis and follow-up of prognosis and we hope that the 3 dimensional axis approach we offer will increase our competence in this regard. Keywords: Child, P Wave, QRS Complex, T Wave, QRS-T Angle 96

Amaç: Kronik böbrek yetmezliği (KBY) tanılı çocuk hastalarda kalp yapısı ve fonksiyonlarınınekokardiyografik olarak incelenmesi ve elektrokardiyografik ölçümlerde kardiyak ritimdeğişikliklerinin saptanması amacıyla bu çalışma yapılmıştır.Yöntem: Çalışmaya Ekim 2018 – Ağustos 2019 tarihleri arasında kronik böbrek yetmezliği tanısıylatakip edilen 0-18 yaş arası 30 hasta ve aynı yaş grubunda sağlıklı 30 çocuk olgu dahil edildi. Hasta grubuolguları kendi içinde diyaliz alan ve almayan olarak iki alt gruba ayrıldı. Tüm olguların 12-derivasyonluelektrokardiyografilerinde klasik ölçümlerin yanında atriyal (P dispersiyonu `Pd'') ve ventriküler (QTd,QTcd, Tp-e, Tp-e/QT, Tp-e/QTc) aritmi risklerini gösteren parametreler ölçüldü. Tüm olguların klasikekokardiyografik incelemeleri yanında konvansiyonel ve doku Doppleri ile detaylı fonksiyondeğerlendirilmesi yapıldı. Ayrıca sol ventrikül kitlesi (LVM) sol atriyal hacim (LAV) değerlerihesaplandı. İstatistiksel analizler için SPSS paket proğramı kullanıldı. P

Amaç: Bu çalışmamızda hipotiroidi nedeniyle takip edilen hastaların demografik, klinik laboratuvar verilerinin retrospektif olarak incelenmesi ve kalıcı hipotiroidi olma sıklığının saptanması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya hipotiroidi tanısı olan toplam 209 hasta retrospektif olarak dahil edildi. Çalışma grubundaki hastaların demografik verileri (yaş, cinsiyet, beden kitle indeksi, boy, doğum ağırlığı, doğum yöntemi, doğum haftası), klinik özellikleri (serum elektrolitleri, Tiroglobulin, tiroid antikorları, TSH, sT4, hemoglobin, kreatinin, potasyum, ALT, AST, üre, tiroid volümü, takip süresi, tedavi için kullanılan ilaç ) kayıt edildi. Bunlara ek olarak tiroid ultrasonu ve sintigrafisi yapıldı. Bu hastalar, 3 yıllık tedavi ve izlem sürecindeki serum TSH ve sT4 seviyelerine göre üç gruba ayrıldı. Serum TSH düzeyi yüksek olanlar ve sT4 düzeyi normal sınırlarda olanlar subklinik hipotiroidi, TSH düzeyi ve sT4 normal sınırlarda olanlar geçici hipotiroidi, TSH düzeyi yüksek ve sT4 düzeyi düşük olanlara ise kalıcı hipotiroidi olarak değerlendirildi. Hastaların TSH, sT4 düzeyi, tiroid volümü, tiroglobulin düzeyi, cinsiyeti, doğum yöntemi, doğum haftası ve kromozom anomalisi (Down sendromu) verilerine göre gruplar arasında kıyaslama yapıldı.Bulgular: Hastaların %45 (94)'i kız ve %55 (115)'i ise erkekti. Hipoplazi anatomik yapısı %8,1 agenezi, %1 hipoplazi ve %90,9 normal idi. Hastaların %29,7'si geçici, %58,9'u kalıcı ve %11,5'i ise subklinik hipotiroidi idi. Erkeklerin %27'si geçici, %57,4'ü kalıcı, %15,7'si ise subklinik hipotiroidi. Kızların %33'si geçici, %60,6'sı kalıcı, %6,4'ü ise subklinik hipotiroidi idi.Olguların ilk başvurusu en erken 3 gün, en geç ise 1485 gün olup, ortalama 98,49 gün olarak saptandı. Tedavi süresi en kısa 2 ay, en uzun 94 ay olup, ortalama ise 41,99 ay olarak saptandı. Vucut ağırlığı SDs ortalaması -0,69, boy ortalaması 57,8 ± 11,08 cm, boya göre ağırılık ortalaması 113,5 ve doğum ağırlığı ise ortalama 2933 gr idi. Geçici hipotiroidinin %1,6 (1)'sı kalıcı olurken, %14,6 (18)'sı subklinik seyretti ve %12,5 (3)'i down sendromlu idi.Hem geçici hem de kalıcı hipotiroidi olanların TSH değeri subklinik olanlardan daha yüksekti ve bu fark istatiksel olarak da anlamlıydı (p0,05).Geçici ve kalıcı hipotiroidi olanlarda TSH değerleri açısından istatiksel olarak anlamlı farklılık izlenmedi (p>0,05).Hipotiroidi çeşidine göre cinsiyet, doğum yöntemi, doğum haftası ve doğum ağırlığı açısından istatiksel olarak anlamlı fark izlenmedi (p>0,05).Geçici hipotiroidi, kalıcı hipotiroidi, subklinik hipotiroidi olanlarda, Tiroglobulin değerleri sırasıyla cut-off 104, 34, 40,6 iken, duyarlılık %55,77, %72,12, %70, özgüllük ise, %100, %84,21, %75 olarak bulundu.Geçici hipotiroidi, kalıcı hipotiroidi, subklinik hipotiroidi olanlarda, TSH değerleri sırasıyla cut-off 10,3, 10,5, 10 iken, duyarlılık %100, %100, %100, özgüllük ise %88,4, %75,96, %25 olarak bulundu.Geçici hipotiroidi, kalıcı hipotiroidi, subklinik hipotiroidi olanlarda, sT4 değerleri sırasıyla cut-off 0,92, 0,93, 0,90 iken, duyarlılık %100, %100, %100, özgüllük ise %100, %100, %100 olarak bulundu.Sonuç: Hipotiroidi, çocuklarda erken dönemde tanı konulmadığında ve tedavi edilmediğinde büyümeyi ve nörolojik gelişimi etkileyen önemli bir endokrin hastalıkdır. Hipotiroidinin etiyolojisi ve türünün belirlenmesi, hastaların tedavi ve takiplerinde önemli rol oynar. Hipotiroidi önemli bir yer tutmaya devam etmektedir.. Hipotiroidi erken dönemde fark edildiğinde hipotiroidiye eşlik eden morbiditeler de azalacaktır. Subklinik hipotiroidi olanlar, geçici hipotiroidi olanlar ve kalıcı hipotiroidi olan hastaların kıyaslamasının yapıldığı çalışmalar sınırlı sayıdadır ve bundan dolayı çalışmamızın literatüre katkı sağlayacağını düşünmekteyiz. Objective: In this study, it was aimed to retrospectively analyze the demographic and clinical laboratory data of the patients who were followed up for hypothyroidism and to determine the frequency of having permanent hypothyroidism.Material and Method: A total of 209 patients with hypothyroidism were included in this study retrospectively. Demographic data (age, sex, body mass index, height, birth weight, birth method, birth week), clinical features (serum electrolytes, Thyroglobulin, thyroid antibodies, TSH, fT4, hemoglobin, creatinine, potassium, ALT, AST in the study group urea, thyroid volume, follow-up time, medication used for treatment). In addition, thyroid ultrasound and scintigraphy were performed. These patients were divided into three groups according to serum TSH and sT4 levels during the 3-year treatment and follow-up period. Those with high serum TSH levels and those with normal STT4 levels were considered as subclinical hypothyroidism, those with normal TSH levels and fT4 were temporary hypothyroidism, and those with high TSH levels and low sT4 levels were considered permanent hypothyroidism. Comparison was made between the groups according to the TSH, fT4 level, thyroid volume, thyroglobulin level, gender, delivery method, birth week and chromosomal anomaly (Down syndrome) data.Results: 45% (94) of the patients were female and 55% (115) were male. The anatomical structure of hypoplasia was 8.1% agenesis, 1% hypoplasia and 90.9% normal. 29.7% of the patients were temporary, 58.9% permanent and 11.5% were subclinical hypothyroidism. 27% of men are temporary, 57.4% are permanent and 15.7% are subclinical hypothyroidism. 33% of the girls were temporary, 60.6% of them were permanent and 6.4% of them were subclinical hypothyroidism.The first admission of the cases was 3 days at the earliest and 1485 days at the latest, with an average of 98.49 days. The duration of treatment was the shortest 2 months, the longest 94 months, and the average was 41.99 months. Body weight SDs mean was -0.69, height average was 57.8±11.08 cm, weight average was 113.5 and birth weight was 2933 gr.While 1.6% (1) of the temporary hypothyroidism was permanent, 14.6% (18) was subclinical and 12.5% (3) was with down syndrome.Those with both temporary and permanent hypothyroidism had higher TSH than subclinical ones, and this difference was statistically significant (p 0.05).In patients with temporary and permanent hypothyroidism, no statistically significant difference was observed in terms of TSH values (p>0.05).There was no statistically significant difference in terms of gender, delivery method, birth week and birth weight according to the type of hypothyroidism (p>0.05).In patients with transient hypothyroidism, permanent hypothyroidism, subclinical hypothyroidism, thyroglobulin values were cut-off 104, 34, 40.6 respectively, while sensitivity was 55.77%, 72.12, 70%, and specificity was 100%, 84.21%. It was found as 75%.In patients with transient hypothyroidism, persistent hypothyroidism, subclinical hypothyroidism, TSH values were cut-off 10.3, 10.5, 10, respectively, while sensitivity was 100%, 100%, 100%, specificity 88.4%, 75.96%, Found to be 25.In patients with transient hypothyroidism, permanent hypothyroidism, subclinical hypothyroidism, the cut-off values of sT4 are 0.92, 0.93, 0.90, respectively, while sensitivity is 100%, 100%, 100%, specificity is 100%, 100%, 100%. She found.Conclusion: Hypothyroidism is an important endocrine disease that affects growth and neurological development when children are not diagnosed and treated early. Determining the etiology and type of hypothyroidism plays an important role in the treatment and follow-up of patients. Hypothyroidism continues to take an important place. When hypothyroidism is detected early, morbidities accompanying hypothyroidism will also decrease. Studies comparing patients with subclinical hypothyroidism, transient hypothyroidism and permanent hypothyroidism are limited and therefore we think that our study will contribute to the literature. 55

Amaç: Akut gastroenterit dünya çapında çocukluk çağında morbidite ve mortalitenin önemli bir nedenidir. Tüm yaş grupları arasında acil servislere enfeksiyonla ilgili başvuruların sık görülen bir nedeni olmaya devam etmektedir. Bölgedeki gastroenterit etkenlerinin bilinmesi, tanıya yönelik araştırmalarda kolaylık, erken ve doğru tanı, etkin tedavi fırsatı sağlayacaktır. Bu çalışma acil servise gastroenterit ile başvuran çocuklarda bakteriyel, viral ve parazitik patojenlerin prevalansını değerlendirmeyi amaçlamıştır.Yöntem: Eylül 2018-Eylül 2019 tarihleri arasında Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Acil Servisine başvuran 0 ay ile 18 yaş arasındaki 450 akut gastroenteritli çocuğun demografik, klinik ve laboratuvar verileri retrospektif olarak incelendi.Bulgular: Hastaların%31,1'inde etiyolojik ajanlar bulunurken, hastaların%68,9'unda ajanlar gösterilemedi. Belirlenen patojenler 2,1'i bakteri,%82,2 virüs,%15,7 parazit idi. En sık saptanan patojen %72,9 oranı ile Rotavirus'tu. Bunu %15,0 ile E. histolytica ve %9,3 ile Adenovirus izledi. Rotavirus en sık ilk 2 yaşta, E. histolytica ise en sık 5 yaş üzerinde tespit edildi. Rotavirus en sık kış mevsiminde (%33,7) görüldü. Hastaların %7,1 hastanede yatarak tedavi edildi. Ortalama hastanede yatış süresi 3,34±2,19 gün idi. Sonuç: Bu çalışmada Rotavirus, E. histolytica ve Adenovirus acil servise başvuran 0 ay ile 18 yaş arasındaki çocuklarda en yaygın diyare ajanlarıydı. Objective: Acute gastroenteritis is a major cause of pediatric morbidity and mortality around the world. It remains a frequent reason for infection-related admissions to emergency units among all age groups. Epidemiologic knowledge about etiology of gastroenteritis in a certain area allows early and correct diagnosis. The current study aimed at evaluating the prevalence of bacterial, viral, and parasitic pathogens in children withgastroenteritis who admitted to emergency unit. Method: The demographic, clinical and laboratory data of 450 children with acute gastroenteritis, within the age range of 0 months to 18 years who admitted to Pediatric Emergency Department of Meram Medical Faculty from September 2018 to September 2019 were retrospectively analyzed.Results: While 31,1% of the patients had etiological agents, 68,9% of the patients could not be shown.The identified pathogens were 2,1% bacteria, 82,2% virus, 15,7% parasite.The most common pathogen was Rotavirus with a rate of 72,9%.This was followed by amoeba with 15,0% and Adenovirus with 9,3%.Rotavirus was most frequently detected at the age of 2 years, and E. histolytica was most frequently detected at the age of 5 years.Rotavirus was most common in the winter season (33,7%).7.1% of the patients were hospitalized.The average length of hospital stay was 3.34 ± 2.19 days.Conclusion: Rotavirus,E. histolytica and Adenovirus were the most prevalent agents of diarrhea in children's aged 0 month to 18 years who who admitted to emergency unit in this study. 67

AMAÇ: T Peak-to-End Interval (TP/TE)'in, eritrosit süspansiyonu tedavisi alan talasemi major ve talasemi intermedia hastalarında kardiyak etkilenimi gösteren bir belirteç olabileceğini göstermek, MRG (Manyetik Rezonans Görüntüleme) ve EKO (Ekokardiyografi) gibi tetkiklerin sayısını azaltmak, sadece kısıtlı sayıda biyokimyasal parametreleri ve EKG yi kullanarak etkili hasta takibi yapabilmek, iş gücü kaybını azaltıp maliyet etkin takip ve tedavi sunulması amaçlanmıştır.YÖNTEM: Çalışmaya, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Kardiyoloji polikliniğine 2000 ile 2017 yılları arasında başvurmuş olan ve eritrosit süspansiyonu alan 80 talasemi major ve talasemi intermedia hastası dahil edildi. Retrosipektif arşiv taraması şeklinde bir çalışma oldu. Kontrol grubu olarak da 80 sağlıklı çocuk EKG (Elektrokardiyografi)'si incelendi. Hasta grubu ve kontrol grubu EKG leri tarayıcı ile taranıp bilgisayar ortamına aktarıldı. Adobe Photoshop CS6 programı ile kalp hızı, QT, QTC, T peak to T end interval ölçümleri yapıldı. Ölçümler DII ve V5 derivasyonlarında yapıldı. Elde edilen veriler karşılaştırılarak istatistiği çıkarıldı.BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen hastalardan; hasta grubundaki 80 hastanın 33'ü erkek (%41,25), 47'si kız (%58,75) idi. Kontrol grubundaki 80 hastanın ise 35'i erkek (%43.75), 45'i kız (%56.25) idi. Hasta grubunun yaş ortalaması 9,91±4,09 idi. Kontrol grubu yaş ortalaması ise 9,21±4 idi. Talasemi hasta grubu ile kontrol grupları arasında; T peak to T end interval (TP/TE) değişkeni açısından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulundu.SONUÇ: Bu çalışma neticesinde; T Peak-to-End Interval (TP/TE), eritrosit süspansiyonu alan talasemi major ve talasemi intermedia hastalarında kardiyak etkilenmeyi gösteren bir belirteç olabilir. OBJECTIVE: It was aimed to demonstrate that T Peak to T End Interval (TP/TE) might be an indicator showing cardiac exposure in patients with thalassemia major and thalassemia intermedia who received erythrocyte suspensions, to reduce number of work-ups including MRI (Magnetic Resonance Imaging) and ECHO (Echocardiography), to follow-up patients by using only limited number of biochemical parameters and ECG and to reduce labor loss and, hence, to provide a cost-effective follow-up and treatment.METHOD: 80 patients with thalassemia major and thalassemia intermedia, who admitted to Necmettin Erbakan University Meram Faculty of Medicine Pediatric Cardiology Outpatient Clinic between 2000 and 2017 and received erythrocyte suspension, were included in the study. It was a retrospective archive review study. As a control group, ECG (Electrocardiography) of 80 health children were examined. ECGs of the patient group and the control group were scanned and transferred into the electronic environment. By using the Adobe Photoshop CS6 program; heart rate, QT, QTC and T peak to T end interval measurements were performed. The measurements were performed on the derivations DII and V5. The obtained data were compared and the statistical analyses were performed.BULGULAR: Of the patients included in the study; in the patient group, 33 (41.25%) were male and 47 (58.75%) were female. Of the 80 patients in the control group; 35 (43.75%) were male and 45 (56.25%) were female. The mean age of the patient group was 9.91±4.09 years. The mean age of the control group, howeveri was 9.21±4 years. A statistically significant difference in regard to T peak to T end interval (TP/TE) variable was determined between the Thalassemia patient group and the control group.CONCLUSION: As a result of this study, T Peak to T End Interval (TP/TE) might be an indicator showing cardiac exposure in patients with thalassemia major and thalassemia intermedia who receive erythrocyte suspensions. 69

AMAÇ: Nemettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi (NEÜMTF) Pediyatrik Nefroloji bilim dalında, Kronik Böbrek Yetmezliği (KBY) tanısı ile izlenen olgularda, KBY etiyolojisi, başvuru yaşı, hastalığın süresi, ilk tanı anındaki tansiyon değerleri, varsa ek hastalıkları tespit etmek, ilk tanı anı ve son başvuru anındaki laboratuar bulguları, temiz aralıklı kateterizasyon uygulayan hasta sıklığını tespit etmek, diyaliz uygulanıyorsa sıklığını, çeşidini ve hastalık başlangıcından itibaren geçen süreyi tespit etmek, periton diyalizi uygulayanlarda peritonit geçirme sıklığını belirlemek, transplantasyon uygulananlarda tanıdan ne kadar süre sonra yapıldığını belirlemek, hastaların sağkalım durumunu belirlemektir. YÖNTEM: Biz çalışmamızda polikliniğimizde 2005-2017 yılları arasında başvuran, 18 yaş altında ve Böbrek Hastalığı: Global Çıktıları İyileştirme (KDIGO) 2012 Kronik Böbrek Hastalığı (KBH) Değerlendirme ve Yönetme Klinik Uygulama Kılavuzuna göre belirlenen kriterlerde kronik böbrek yetmezliği tespit edilen 82 olguyu çalışmamızda değerlendirmeye aldık. Dosyaların incelenmesinde, tanı ve takibi sırasındaki kayıt edilen bilgiler ve laboratuvar sonuçları dikkate alınarak veriler elde edilmiştir. BULGULAR: Çalışmamızda kronik böbrek hastalığı tanısı konulan 43'ü (%52,4) erkek, 39'u (%47,6) kız olarak 82 hasta incelendi. Tüm hastaların başvuru yaşları ortalaması 5,91 yaştır. Hastaların ortalama takip süreleri 1 - 12 yıl aralığında değişmekte olup, ortalaması 6,42 yıldır. Tüm tanıların 47'si (%28,8) üriner sistemin konjenital anomalileri, 30'u (%18,4) idrar yolu enfeksiyonu, 21'i (%12,8) nörojenik mesane, 18'i (%11,0) vezikoüreteral reflü, 13'ü (%7,9) nefrotik sendrom (9'u (%69) fokal segmental glomerüloskleroz), 12'si (%7,4) tübulointerstisyel nefrittir. Hastaların 29'u (%35,3) izlem süreleri boyunca renal replasman tedavisi gereksinimi olmadan takip edilmiştir, 53'ünün (%64,6) ise periton diyalizi, hemodiyaliz veya transplantasyon gerekliliği olmuştur.SONUÇ: Kronik böbrek hastalığı konjenital, yapısal, genetik, metabolik, veya enfeksiyona bağlı olarak gibi çeşitli etiyolojilerle gelişmesine rağmen hepsinin sonucunda ortak olarak ilerleyici işlev bozukluğu ortaya çıkar. Bu nedenle erken tanı, tedavi ve multidisipliner yaklaşım, ilerleyici böbrek fonksiyon kaybını ve buna bağlı ortaya çıkabilecek morbiditeleri önlemede ya da geciktirmede çok önemlidir. Son dönem böbrek hastalığı olan çocukların, erişkin hayata kronik böbrek yetmezliğine ait komplikasyonları mümkün olduğu kadar az oranda taşıyarak ulaşmaları hedeflenmekte ve onların üretici birer erişkin olmaları planlanmaktadır, bu nedenle KBH'lı çocukların tedavisiyle uğraşan doktorların, bu çocukların büyüme, gelişme ve sosyal olgunlaşmalarında yakın ilgi ve dikkat göstermeleri gerekir. OBJECTIVE: Among the cases which were being followed-up with diagnosis of Chronic Renal Failure (CRF) in Department of Pediatric Nephrology of Necmettin Erbakan University Meram Faculty of Medicine (NEUMTF); to determine etiology of CRF; age at admission; duration of the disease; blood pressure values at admission; accompanying diseases, if present; laboratory values at the time of diagnosis and at the final visit; frequency of patients performing clean intermittant catheterization; if performed, frequency, type of dialysis and the time elapsed from the onset of the disease; the frequency of experiencing peritonitis among those undergoing peritoneal dialysis; for those underwent transplantation, the duration between time of diagnosis and transplantation; and status of survival of the patients. METHOD: In our study, we evaluated 82 cases who admitted to our outpatient clinic between 2005 and 2017, under 18 years of age and were determined to have chronic renal failure according to Kidney Disease: Improving Global Outcomes (KDIGO) 2012 Clinical Practice Guideline for the Evaluation and Management of Chronic Kidney Disease (CKD). In review of files, the data were obtained by taking into consideration the information and laboratory results recorded at the time of diagnosis and during follow-ups. RESULTS: In our study, a total of 82 patients, 43 (52.4%) being male and 39 (47.6%) being female, who were diagnosed with chronic kidney disease were examined. Mean age at admission of all patients is 5.91 years. Patients' mean duration of follow-up ranged between 1 year to 12 years, with a mean of 6.42 years. 47 diagnoses (28.8%) are congenital anomaly of the urinary system, 30 (18.4%) diagnoses are urinary tract infection, 21 (12.8%) diagnoses are neurogenic bladder, 18 (11.0%) diagnoses are vesicoureteral reflux, 13 (7.9%) diagnoses are nephrotic syndrome (9 (69%) are focal segmental glomerulosclerosis) and 12 (7.4%) diagnoses are tubuluinterstital nephritis of all the diagnoses. 29 (35.3%) of the patients were followed-up with no need for a renal replacement therapy throughout their follow-up duration, 53 (64.6%) required peritoneal dialysis, hemodialysis or transplantation. CONCLUSION: Although chronic kidney disease develops because of various etiologies including congenital, constitutional, genetic, metabolic or infectious, progressive dysfunction occurs as a result of all. Therefore, early diagnosis, treatment and multidisciplinary approach are crucial in prevention or retardation of the progressive loss of renal function and consequent morbidities. It is aimed for children with end-stage renal disease to reach the adulthood with carrying the complications of chronic renal failure as minimally as possible and planned to make them productive adults; therefore, physicians dealing with treatment of children with CRF should pay close attention to growth, development and social maturation of these children. 81

Bu çalışmada; arteriyel iskemik inme, serebral sinovenöz tromboz ve hemorajikinmeli vakaların klinik ve laboratuvar bulguları incelendi. Amacımız gruplar arasındaklinik ve beyin görüntüleme bulguları açısından fark olup olmadığını belirlemektir.Çalışmaya, Ocak 2010-Ocak 2019 tarihleri arasında Necmettin Erbakan ÜniversitesiMeram Tıp Fakültesi çocuk sağlığı ve hastalıkları servisinde tedavi almış olan ve çocuknörolojisi polikliniğinde izlenen 68 vakanın klinik ve laboratuvar bulguları retrospektifolarak incelendi. Tüm vakaların fizik ve nörolojik muayene bulguları ve takiplerinde notedilen muayene bulguları dosya kayıtlarından elde edildi. Tüm hastalara (bir vaka dışında)bilgisayarlı beyin tomografisi ve/veya kraniyal manyetik rezonans görüntüleme yapılmıştı.Vakalar üç gruba ayrıldı; grup 1 arteriyel iskemik inme, grup 2 serebral sinovenöz trombozve grup 3 hemorajik inmeli vakalardan oluşuyordu.Çalışmamızda 68 vakanın 39'u (%57,35) erkek ve 29'u (%42,65) kızdı (erkek/kızoranı 1,34 idi). Grup 1'de 39 vaka vardı. Vakaların 20'si (%51,28) erkek, 19'u (%48,72)kızdı (erkek/kız oranı 1,05 idi) ve ortalama tanı yaşı 101,45 ± 73,01 ay idi. Grup 2'de 17vaka vardı. Vakaların 14'ü (%82,35) erkek, üçü (%17,65) kızdı (erkek/kız oranı 4,66 idi) veortalama tanı yaşı 116,74 ± 73,75 ay idi. Grup 3'te 12 vaka vardı. Vakaların beşi (%41,67)erkek, yedisi (%58,33) kızdı (erkek/kız oranı 0,71 idi) ve ortalama tanı yaşı 73,17 ± 66,86ay idi. Cinsiyet açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05). Sekel görülme oranları karşılaştırıldığında gruplar arasında istatistiksel olarakanlamlı fark saptandı (p0,05).Sonuç olarak bu çalışmada; arteriyel iskemik inmenin çocuklarda daha sıkgörüldüğü, serebral sinovenöz trombozun erkeklerde daha sık gözlendiği tespit edildi.Hemorajik inmeli vakalarda yoğun bakım ihtiyacının daha sık, hastanede yatış süresinindaha uzun olduğu ve sekel görülme oranının daha yüksek olduğu saptandı. Ancak gruplararasında ölüm oranları açısından fark saptanmadı.Anahtar Kelimeler: Çocuk, inme, iskemi, hemoraji, serebral palsi, epilepsi. In this study, clinical and laboratory findings of cases of arterial ischemic stroke,cerebral sinovenous thrombosis and hemorrhagic stroke were retrospectively evaluated. Ourobjective is to determine whether there is a difference between the groups in regard toclinical manifestations and brain imaging findings.In the study, clinical and laboratory findings of 68 cases which were treated inNecmettin Erbakan University Meram Medical Faculty Department of Pediatrics betweenJanuary 2010 and January 2019 and then followed-up by Pediatric Neurology OutpatientClinic were retrospectively evaluated. All cases' physical and neurological examinationfindings, as well as noted examination findings were obtained from patient records. Allpatients (except one case) underwent a computed tomography of brain and/or cranialmagnetic resonance imaging. The cases were divided into three groups: group 1 arterialischemic stroke cases; group 2, cerebral sinovenous thrombosis cases; and group 3hemorrhagic stroke cases.In our study, of 68 cases; 39 (75.35%) were male and 29 (42.65%) were female(male/female ratio was 1.34). there were 39 cases in group 1. Of the cases; 20 (51.28%)were male and 19 (48.72%) were female (male/female ratio was 1.05) and mean age atdiagnosis was 101.45 ± 73.01 months. there were 17 cases in group 2. Of the cases; 14vii(82.35%) were male and three (17.65%) were female (male/female ratio was 4.66) and meanage at diagnosis was 116.74 ± 73.75 months. There were 12 cases in group 3. Of the cases;five (41.67%) were male and seven (58.33%) were female (male/female ratio was 0.71) andmean age at diagnosis was 73.17 ± 66.86 months. No statistically significant difference wasdetermined between the groups in regard to gender (p0.05). When sequel rates were compared, a statistically significantdifference was determined between the groups (p0.05).In conclusion, it was determined in this study that arterial ischemic stroke was morecommon in children and that cerebral sinovenous thrombosis was more common in males. Itwas found that need for hospitalization in intensive care unit was more common, duration ofhospital stay was longer and sequel rate was higher in cases with hemorrhagic stroke.However, no difference was determined between the groups in regard to mortality rates.Keywords: Child, stroke, ischemia, hemorrhage, cerebral palsy, epilepsy. 94

Çalışmamıza Mart 2018-Mart 2019 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Göğüs Hastalıkları polikliniğinde takip edilen, 2 ay-18 yaş arası trakeostomili 39 vaka dahil edildi. Çalışmamızda trakeostomili hastalarda gelişen uyku bozukluklarını polisomnografi ile ayrıntılı olarak inceleyip bu hastaların uyku bozukluklarını saptamayı ve gerekli önlemleri almayı ve bu hastaların takibinde polisomnografi (PSG) kullanılmasının faydalarını araştırmayı amaçladık.Çalışmaya alınan 39 trakeostomili hastanın %56'sı (n:22) erkek, %44'ü (n:17) kız ve ortalama yaşları 5,96±5,07 idi. Trakeostomili vakalarımızda altta yatan nedene bakıldığında; hastaların %72'sinde (n:28) nörolojik hastalık, %28'inde (n:11) solunumsal hastalık olduğu görüldü. Tüm hastaların ortalama polisomnografi (PSG) değerlerine bakıldığında uyku verimliliği ortalaması %78'di. Tüm gece uykusunun %76'sını evre 1 ve evre 2, %13'ünü evre 3, %10'unu da REM uykusu oluşturmuştu ve bu hastalarda derin uykunun azaldığı tespit edildi.Nörolojik hastalık grubunun solunumsal hastalık grubuna göre REM uyku süresinin anlamlı olarak daha uzun olduğu görüldü (p:0,0245). Nörolojik hastalık grubunun apne indeksi (p:0,034), hipopne indeksi (0,039), apne-hipopne indeksi (p:0,009), apne-hipopne en uzun süresi (p:0,0135) solunumsal hastalık grubuna göre anlamlı olarak daha fazla idi. Mental etkilenmesi olan ve olmayan grubun uyku verileri karşılaştırıldığında mental etkilenmesi olan hastaların hipopne indeksinin (p:0,035), apne-hipopne indeksinin (p:0,043) anlamlı olarak yüksek olduğu, en az oksijen saturasyonunun (p:0,006) ve ortalama saturasyon değerinin (p:0,031) anlamlı olarak daha düşük olduğu görüldü.Ev tipi mekanik ventilatör desteği alan grubun oksijen desteği alan gruba göre, derin uyku yüzdesinin, toplam aurosal indeksinin, apne indeksinin, hipopne indeksinin,apne-hipopne indeksinin daha düşük olduğu, ortalama saturasyon değerinin anlamlı olarak daha yüksek olduğu görüldü. REM uyku yüzdesi nörolojik hastalıklar alt gruplarında en düşük serebral palsili hasta grubunda idi. Kas hastaları grubunda apne saptanmadı. En yüksek apne indeksi sendromik hasta grubunda görüldü. Vücut ağırlığı persantiline göre karşılaştırıldığında toplam arousal indeksi malnütre olan grupta (

Amaç: Çalışmamızın amacı, çocuk acil kliniğimize yapılan başvuruları, teşhisleri, takip ve tedavileri değerlendirerek çocuk acil servislerinde zamanında ve yerinde müdahale yapılabilmesi için düzenlenecek planlamalara katkıda bulunmaktır.Yöntem: Eylül 2016-Ağustos 2017 tarihleri arasında hastanemiz çocuk acil servisine ayaktan veya ambulans ile başvuran 46756 hasta, yaş aralığına, cinsiyete, acile başvuru zamanına, sıklığına ve şikayetine, konulan tanıya ve hastaneye yatıp yatmadığına göre geriye dönük incelenmek için çalışmamıza dahil edildi.Bulgular: Hastaların %54'ü erkek kalanı kız idi. 0-5 yaş arasındaki hastalar tüm hastaların %46,2'sini oluşturmaktaydı. Mevsimlere göre değerlendirildiğinde en fazla başvurunun sırasıyla kış ve ilkbahar, en az ise yaz ve sonbahar aylarında olduğu tespit edilmiştir. Gün içerisinde çocuk acilin en yoğun olduğu saat aralığı ise 16:00-24:00 olduğu görülmüştür. Çocuk acilde en sık konulan teşhisin tüm aylarda ÜSYE olduğu (%34,9 n: 16060), ikinci sırada ise %19,5 oran ile ASYE olduğu bulunmuştur. Bu hastalar yaş aralığına göre incelendiğinde ise akut bronşit dışında tüm hastaların 0-5 yaş aralığında ve en fazla erkek çocuklarda olduğu görülmüştür. AGE, karın ağrısı ve bulantı-kusma vaka sayısının yaz ve kış aylarında artış gösterdiği tespit edilmiştir. Tüm hastalar içinde adli rapor düzenlenen vaka oranı ise %1,5 olarak bulunmuştur. Bu hastaların çoğunluğunu erkek (%54,1) ve 5 yaşın altındaki (%55,3) çocuklar oluşturmaktaydı. Adli olgular başvuru sebebine göre değerlendirildiğinde %26,2 gibi önemli bir kısmının yabancı cisim aspirasyonu şüphesiyle acile başvurduğu tespit edilmiştir. İkinci sıklıkta ilaç intoksikasyonu vakalarının geldiği görüldü. Çocuk acile gelen tüm hastaların yatış oranı %10,7 olarak bulunmuştur. Yatan hastaların %55,2'sini 5 yaş altındaki ve %63,5'ini de erkek hastalar oluşturmaktaydı. Yatış yapılan toplam 5013 hastanın 3099 tanesi (%61,8) çocuk acil gözlem biriminde tedavisi tamamlanmıştır ve ortalama yatış süresi 1,4 gün olarak bulunmuştur. En fazla şubat ve mart aylarında en az ise haziran ayında çocuk acile yatış yapılmıştır. Yatan hastaların en sık solunum, gastrointestinal ve nörolojik sistem ile ilişkili klinik durumlardan dolayı acil gözlem biriminde takip edildiği görülmüştür. Sonuç: Uygun şartlarda, yeterli imkanlarla hizmet verecek, gereksiz başvuruların ve yatışların azaltılacağı, kısa süreli gözlemlerin yapılacağı çocuk acil üniteleri hastalara daha kaliteli bir hizmet sunabilecek, gereksiz tetkik sayısını azaltacak, etkin müdahale imkanı sağlayacaktır. Anahtar kelimeler: Acil hasta, çocuk, gözlem, triyaj. Objective: Aim of our study is to evaluate the admissions to our pediatric emergency department, the diagnoses, the follow-ups and treatments, contributing to plannings to be organized for timely and appropriate interventions. Method: 46756 patients who admitted to pediatric emergency department of our hospital between the dates September 2016 and August 2017 as an outpatient or via ambulance were included in the study to be evaluated retrospectively by age range, gender, time of admission, frequency of admissions by months, the complaint of emergency department admission, the diagnosis made and whether they were hospitalized in an inpatient ward. Results: 54% of the patients were male and the rest were female. Patients at 0-5 years of age comprised 46.2% of the patients. Evaluated by seasons, it was determined that the maximum number of admissions, in descending order, were in winter and spring months, and the minimum number of admissions, however, were at summer and autumn months. The age interval in a day during which the pediatric emergency department was busiest was found to be between 16:00 to 00:00, which are time-off hours. The most commonly made diagnosis, according to ICD diagnostic codes, in the pediatric emergency department in all months during the whole year was determined to be URTI (upper respiratory tract infection) (34.9%, n: 16060), followed by LRTI (lower respiratory tract infections) with a rate of 19.5%. When these patients were examined by age range, all diseases other than acute bronchitis were determined to be most commonly in males and at the age range of 0-5 years. It was also determined that cases of AGE increased in summer and winter months and, thus number of patients admitting to the pediatric emergency department with a complaint of abdominal pain and nausea-vomiting also increased during these months. Among all patients, number of cases for which a forensic report was issued, however, was determined to be 1.5%. Majority of these patients was comprised of males (54.1%) and children under 5 years of age (55.3%). When the forensic cases were evaluated by cause of admission, 26.2%, a substantial portion, were determined to admit to the emergency department with suspected foreign body aspiration. The second most common cases were determined to be drug intoxication. Hospitalization rate of all patients was determined to be 10.7%. 3099 (61.8%) of a total of 5013 hospitalized patients were hospitalized in the pediatric emergency department observation unit, where their treatments were competed and the mean duration of hospital stay was determined to be 1.4 days. Hospitalizations to the pediatric inpatient ward were most commonly during the months February and March and less commonly during the month June. The hospitalized patients were followed-up because of clinical conditions associated with, in descending order, respiratory system, gastrointestinal system and neurological system. Conclusion: Pediatric emergency departments, which will serve under appropriate conditions and opportunities, by which unnecessary admissions and hospitalizations will be reduced, and in which shorter observations will be made, would be able to provide services of better quality, reduce the number of unnecessary tests and allow effective intervention. Keywords: Emergency patient, child, observation, triage. 88

Amaç: Tip 1 Diabetes Mellitus (T1DM) insülin eksikliğiyle seyreden ve ciddi kardiyovasküler komplikasyonlara neden olabilen çocukluk ve ergenlik çağının en yaygın görülen endokrin-metabolik hastalığıdır. Bu çalışmada T1DM tanılı çocuklarda epikardiyal yağ dokusu kalınlığı (EYDK) ile P dispersiyonu (Pd), QT dispersiyonu (QTd), QTc dispersiyonu (QTcd) ve Tp-e intervali arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlandı. Yöntem: Çalışmaya Şubat 2018 – Temmuz 2018 tarihleri arasında T1DM tanılı 41 çocuk olgu ve 41 sağlıklı çocuk dahil edildi. Tüm olguların demografik özellikleri incelendi, elektrokardiyografik olarak Pd, QTd, QTcd, Tp-e intervali süreleri ve ekokardiyografik sağ ventrikül serbest duvarından sistol sonunda EYDK ölçümleri yapıldı. Bulgular: Hasta grubun (n:41) yaş ortalaması 12,43±3,04 yıl, kontrol grubunun (n:41) ise 12,08±2,56 yıl bulundu. Gruplar arasında yaş, cinsiyet, vücut ağırlığı, boy ve vücut kitle indeksi açısından anlamlı fark yoktu (p>0,05). Hasta grubunda EYDK, Pd, QTd, QTcd ve Tp-e intervali kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek saptandı (p0,05). Ancak hasta ve kontrol grubu birlikte değerlendirildiğinde (n:82) EYDK ile Pd,QTd,QTcd ve Tp-e arasında istatistiksel olarak anlamlı pozitif korelasyon tespit edildi (p0,05). EATT, as well as Pd, QTd, QTcd and Tp-e interval were found to be significantly higher in the patient group compared to the control group (p0,05). However, when the patient and control groups were evaluated together (n:82), a statistically significant positive correlation was determined between EATT, and Pd, QTd, QTcd and Tp-e (p

ÖZETÇOCUKLARDA ENFEKSİYONLA İLİŞKİLİ HAVALELERİN DEĞERLENDİRİLMESİDR. YEŞİM ARSLANUZMANLIK TEZİ, 2018Enfeksiyonla ilişkili havale, genellikle mide barsak iltihabı, üst solunum yolu enfeksiyonu gibi beyinle ilgili olmayan bir enfeksiyon hastalığı sırasında ortaya çıkan ateşsiz havaledir. Hastalığın bir döneminde ateş olabilir, ancak havale olduğu gün çocuğun ateşi yoktur veya ateşi düşüktür. Ateşli havale ve uyarısız havale konuları hakkında çok fazla çalışma olmasına rağmen, enfeksiyonla ilişkili havale hakkında çok az şey bilinmektedir.Bu çalışmada Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Nöroloji Bilim Dalı'na Ocak 2012- Kasım 2017 arasında havale şikayeti ile başvuran 474 vakanın dosyası incelendi. Hastalar ateşli havale, uyarısız havale ve enfeksiyonla ilişkili havale olmak üzere 3 gruba ayrıldı. Hastaların demografik özellikleri, klinik özellikleri, laboratuvar ve görüntüleme bulguları, gelişme geriliği ve sara gelişme durumu dosya kayıtlarından elde edilerek kaydedildi. Ayrıca uyarısız havale ve enfeksiyonla ilişkili havale tanısı konulan hastaların son durumları telefonla öğrenilmeye çalışıldı.Araştırmamızda enfeksiyonla ilişkili havalenin nadir olmadığı, yaklaşık her 6 ateşli havaleli hastaya karşılık 1 enfeksiyonla ilişkili havaleli hasta görüldüğü tespit edildi. Ateşli havale ve uyarısız havaleden farklı olarak kızlarda (% 54,2) biraz daha fazla rastlandığı dikkati çekti. Ortalama 25. ayda, en sık kış aylarında ve yaygın havale şeklinde görüldü. Çoğunlukla 5 dakika içinde sonlandı. En sık üst solunum yolu enfeksiyonu ve ishal hastalıkları sırasında, hastalığın 2-5. gününde rastlandı. Hastaların % 12,1'inde EEG'de epileptiform aktivite görülmüş ve bunların hiçbirisine takip döneminde sara tanısı konulmamıştır. Hastaların % 8,3'ünde yeniden enfeksiyonla ilişkili havale, % 8,3'ünde ateşli havale görüldü. Sara çıkma oranı % 8,3 olarak bulundu. Bu oran ateşli havale grubundakinden (% 1,5) daha yüksek, uyarısız havale grubundakinden (% 53,3) ise daha düşüktür. Ailelerin, yeniden enfeksiyon hastalığı olduğunda düşük ihtimalle de olsa havalenin tekrar edebileceği, ileride sara çıkabileceği şeklinde bilgilendirilmesi yararlı olacaktır. Çalışmamız, hekimlerin enfeksiyonla ilişkili havale konusunda bilgilerinin artırılması gerektiğini, daha geniş vaka bulunduran çalışmaların yapılmasının konuyu daha fazla aydınlatacağını düşündürmüştür.Anahtar kelimeler: Enfeksiyonla ilişkili havale, ateşli havale, uyarısız havale, sara, ÜSYE, ishal, EEG ABSTRACTEVALUATION OF INFECTION-RELATED SEIZURES IN CHILDRENDR. YEŞİM ARSLANDISSERTATION, 2018An infection-related seizure is a type of afebrile seizure which generally occurs during course of an infection that is not associated with brain, such as a gastroenteritis and an upper respiratory tract infection. Fever may develop during any phase of a disease but the child is afebrile or with low grade fever on the day of seizure. Although there are many studies on febrile seizures and unprovoked seizures, only a little is known about infection-related seizures.Files of 474 cases which admitted to Necmettin Erbakan University Meram Faculty of Medicine Division of Pediatric Neurology because of seizures between January 2012 and November 2017 were included in the study. The patients were divided into 3 groups: febrile seizure, unprovoked seizure and infection-related seizure. Patients' demographical characteristics, clinical features, laboratory and imaging findings, growth retardation and the ratio of developing epilepsy were obtained from the files and then recorded. Furthermore, final conditions of the patients with unprovoked seizure and infection-related seizure were tried to be learned via phone calls.It was determined in our study that infection-related seizure was not rare and there was one patient with infection-related seizure versus each six patient with febrile seizures. It was pointed out that it was more commonly encountered in girls (54.2%), in contrast to febrile seizure and unprovoked seizure. These seizures occurred at a mean of 25 months old, most commonly during winter months and as a generalized seizure. These seizures mainly ended within 5 minutes and were encountered most commonly during upper respiratory tract infections and diarrheic diseases at 2nd-5th days of the diseases. The epileptiform activities on EEG were observed in 12.1% of the patients and none of them was diagnosed with epilepsy during their follow-up. The 8.3% of the patients with infection-related seizures developed a re-infection-related seizure and 8.3% developed a febrile seizure. Ratio of developing epilepsy was determined to be 8.3%. This rate was higher than those in the febrile seizure group (1.5%) and lower than the unprovoked seizure group (53.3%). It will be beneficial to inform patients about that seizures may recur when an infectious disease is present, although with low probability, and that epilepsy may develop later. Our study suggested that the knowledge of the physicians about infection-related seizures should be enhance. The studies with a larger number of cases should clarify the issue about infection-related seizures.Keywords: Infection-related seizure, febrile seizure, unprovoked seizure, epilepsy, upper respiratory tract infection, diarrhea, EEG 67

Bu çalışmada; 72 perinatal inme vakası retrospektif olarak incelenmiştir. Amacımız perinatal inmeli yenidoğanlarda risk faktörlerini, akut ve kronik dönemdeki nörolojik bulgularını değerlendirmektir.Çalışmaya, Ocak 2011-Mayıs 2018 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi yenidoğan yoğun bakım ünitesi ve çocuk nörolojisi polikliniğine müracat eden vakalar alındı. Vakalar demografik veriler, perinatal öykü, başvuru şikâyetleri, risk faktörleri ve motor-mental gelişimleri açısından incelendi. Tüm vakaların dosya kayıtlarından fizik ve nörolojik muayene bulguları ve takiplerinde görülen hastalıkları kaydedildi. Tüm hastalara bilgisayarlı beyin tomografisi ve/veya kraniyal manyetik rezonans görüntüleme yapıldı. Etyolojiyi ve eşlik edebilecek ilave hastalıkları saptamak amacıyla bazı hastalara ek hastalıklarına yönelik hematolojik, biyokimyasal ve mikrobiyolojik tetkikler, transfontanel USG, bilgisayarlı beyin tomografi anjiografi ve manyetik rezonans anjiografi yapıldı. Vakalar iki gruba ayrıldı. Sırasıyla grup 1'de arterial iskemik inmeli ve grup 2'de hemorajik inmeli vakalar mevcuttu.Yetmişiki vakanın 50'si (%69,44) erkek ve 22'si (%30,56) kızdı (erkek/kız oranı: 2,27 idi). Grup 1'de yedi vaka vardı. Vakaların dördü (%57,14) erkek, üçü (%42,86) kızdı (erkek/kız oranı 1,33 idi) ve ortalama tanı yaşı 7,56 ± 7,25 gün idi. Grup 2'de perinatal Hİ'li 65 vaka vardı. Vakaların 46'sı (%70,76) erkek, 19'u (%29,24) kızdı (erkek/kız oranı 2,42 idi) ve ortalama tanı yaşı 14,18 ± 10,15 gün idi.vGrup 1'de, 7 vakanın doğum ağırlığı 2664,28 ± 695,71 gr idi. Başvuru yaşı 3,20 ± 1,56 gün idi. Maternal idrar yolu enfeksiyonu, preeklampsi/eklampsi, gestasyonel diyabetes mellitus/diyabetes mellitus, çoğul gebelik gibi doğum süreci ve maternal özellikli arterial iskemik inmeli olgu görülmedi. En sık klinik semptomlar beslenme intoleransı ve konvulsiyon idi. Bir vakada serebral palsi ve bir vakada epilepsi görüldü. Kraniyal manyetik resonans incelemede sol hemisfer tutulumu sağ hemisferden fazla görüldü. En sık orta serebral arter tıkanmasına bağlı infarkt gözlendi.Grup 2'de, 65 vakanın 41'i (%63,07) preterm, 24'ü (%36,93) term idi. Preterm ve term vakaların ortalama doğum ağırlığı sırasıyla 1494,27 ± 526,95 gr ve 2920,84 ± 589,78 gr idi (p0,05). Sezeryanla doğum ve korioamniyonit pretermlerde termlerden daha fazla idi (p0,05). Sepsis, respiratuvar distres sendromu, asfiksi gibi doğum ve doğum sonrası özellikler açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05).Sonuç olarak; arterial iskemik inme ve hemorajik inme erkeklerde kızlardan daha sık görülmektedir. Arterial iskemik inmeli olgularda sol hemisfer tutulumu fazla görülürken hemorajik inmeli olgularda sağ hemisfer tutulumu fazla görülmektedir. In this study, 72 patients with perinatal stroke were evaluated, retrospectively. Our aim is to determine risk factors and neurological findings during acute and chronic period in newborn infants with perinatal stroke.The study includes patients admitted to Necmettin Erbakan University, Meram Medical Faculty, neonatal intensive care unit and department of pediatric neurology, between January 2011 and May 2018. The patients were examined for demographical data, perinatal events, and complaints on admission, risk factors, and motor-mental development. In all patients, findings of physical and neurological examinations, developed disorders during their follow up from patients' file were recorded. Examinations of cranial magnetic resonance imaging and/or cranial computerized tomography were performed in all patients. In order to detect etiological factors or accompanying disorders, hematological, biochemical, and microbiological tests, transfontanelle ultrasonography, magnetic resonance angiography were performed in some patients. The patients were divided into two groups. Group 1 and group 2 included patients with arterial ischemic stroke and hemorrhagic stroke, respectively.Of 72 patients, 50 (69.44%) were males and 22 (30.56%) females (male/female ratio: 2.27). There were seven patients in group 1. The mean age of diagnosis was 7.56 ± 7.25 days and four (57.14%) were males and three (42.86%) were females (male/female ratio: 1.33). There were 65 patients in group 2. The mean age of patients was 14.18 ± 10.15 days and 46 (70.76%) were males and 19 (29.24%) were females (male/female ratio: 2.42) (p>0.05).In group 1, there were seven infants and mean birth weight was 2664.28 ± 695.71 g. Mean age of infants on admission was 3.20 ± 1.56 days. There were no cases of arterialviiischemic stroke associated with characteristics of delivery process such as maternal urinary tract infection, preeclampsia/eclampsia, gestational diabetes mellitus/diabetes mellitus and multiple pregnancy, as well as maternal characteristics. In arterial ischemic stroke most common symptoms were convulsion and feeding intolerance. Cerebral palsy was seen in one infant and epilepsy was seen in another infant. On cranial MRI examination, left involvement was more common than right hemisphere involvement. Infarction was most commonly seen due to middle cerebral artery occlusion.In group 2, of 65 infants, 41 (63.07%) were preterm and 24 (36.93%) were term. Mean birth weight was 1494.27 ± 526.95 g and 2920.84 ± 589.78 g in preterm and term infants, respectively (p0.05). Cesarean delivery and corioamnionitis was more common in preterms than term infants (p0.05). A statistically significant difference was determined in regard to respiratory distress syndrome, sepsis, asphyxia between two groups (p0.05).In conclusion; our findings showed that both arterial ischemic and hemorrhagic stroke were more common in males than females. While left hemisphere involvement was more common in arterial ischemic stroke, right hemisphere involvement was more common in hemorrhagic stroke. 87

Sendromik özelliklere sahip hastalarda sıklıkla tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonu görülür ancak iyi bilinen Down ve DiGeorge sendromları gibi bazı kromozomal patolojiler dışındaki diğer sendromik hastaların immünolojik özellikleri ve klinik gidişatları üzerine çok az şey bilinmektedir. Bu çalışmada hastanemize başvuran tanımlanmış veya henüz tanı almamış sendromik özellikleri bulunan hastaların laboratuar ve klinik parametrelerinin değerlendirilmesi amaçlandı.Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Alerji ve İmmunoloji Bilim Dalı'nda Ocak 2006- Aralık 2016 arasında sendromik immün yetmezlik tanısı alan 77 vakanın dosyası çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, şikayetlerinin başlangıç ve tanı yaşları, aile öyküsü, klinik özellikleri, enfeksiyon sıklıkları ve immünolojik verileri dosya kayıtlarından elde edilerek kaydedildi. Toplam 77 hastanın 25'inde (%32,4), Di George 24'ünde (%31,1) Ataksi Telenjiektazi, 5'inde (%6,4) Kabuki Make-Up Sendromu tanısı mevcuttu. Nijmegen Breakage ve ICF sendromu tanılı ikişer; Phelan Mcdermid, Cole Huges, Bloom, Wiscott Aldrich sendromu tanılı birer vaka belirlendi. Hastaların yaş ortancası 49 ay (4-208) idi. Hastaların 37'si (%48,1) kız, 40'ı (%51,9) erkekti ve ebeveynler arasındaki akrabalık oranı % 70,1 olarak belirlendi. Hastaların şikayetlerinin başlama ve tanı alma yaşı ortanca değerleri sırasıyla 10 ay (1-64) ve 36 ay (1-204) olarak belirlendi. Tanıda gecikme ortanca değeri 24 ay (1-186) olduğu saptandı. Tekrarlayan enfeksiyon öyküsü ve sendromik görünümü olan hastalarda immün yetersizliklerin ayırıcı tanıda daha sıklıkla düşünülmesi ve immünolojik değerlendirmenin öncelikli yapılması, bu hastalıkların erken dönemde tanı almasını sağlayacaktır.Anahtar kelimeler: İmmun yetmezlikler, sendromlar, genetik, tekrarlayan enfeksiyon, akrabalık, immünolojik değerlendirme, Recurrent respiratory tract infections frequently occur in patients with syndromic features but very few is known about immunological features and clinical course of patients with syndromes other than some chromosomal pathologies such as Down and DiGeorge syndromes. In this study, it was aimed to evaluate laboratory and clinical parameters of the patients with diagnosed or not yet diagnosed syndromic features who admitted to our hospital. Datas of 77 cases which were diagnosed with syndromic immunodeficiency between January 2006 and December 2016 in Necmettin Erbakan University Meram Faculty of Medicine Division of Pediatric Allergy and Immunology were included in the study. Patients' demographical characteristics, ages at the time complaints began and at the time of diagnosis, family histories, clinical features, frequencies of infections and immunological data were obtained from file records and then recorded. Of a total of 77 patients; 25 (32.4%) had diagnosis of DiGeorge, 24 (31.1%) of Ataxia-Telangiectasia, 5 (6.4%) of Kabuki Make-Up Syndrome. Two cases for each of Nijmegen Breakage and ICF syndromes and one case for each of Phelan Mcdermid, Cole Huges, Bloom and Wiscott Aldrich syndromes were determined. Patient's median age was determined to be 49 months (4 -208). Of the patients; 37 (48.1%) were female and 40 (51.9%) were male and the ratio of consanguinity between parents was determined to be 70.1%. Median age values of patients' age at the time complaints began and at the time of diagnosis were determined to be 10 months (1-64) and 36 months (1-204), respectively. The median delay in diagnosis was determined to be 25 months (1-104). More frequent consideration of immunodeficiencies in differential diagnosis in patients with a history of recurrent infections and syndromic appearance, and conduction of immunological evaluation in priority will allow early diagnosis of these diseases. Keywords: Immunodeficiencies, syndromes, genetic, recurrent infection, consanguinity, immunological evaluation 67

Amaç: İnsülin bağımlı (Tip 1) diabetes mellitus' lu çocuklarda serum myostatin düzeyi ve metabolik parametreleri değerlendirip İnsülin bağımlı (Tip 1) diabetes mellitus' lu çocuklarda sarkopeni ile olan ilişkiyi göstermeyi amaçladık.Yöntem: Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Endokrinoloji Kliniği' nde İnsülin bağımlı (Tip 1) diabetes mellitus tanısı ile takip edilen 8-16 yaş aralığında 44 hasta çalışmaya dahil edildi. Herhangi bir kronik hastalığı bulunmayan 45 çocuk kontrol grubu olarak dahil edildi. Antropometrik ölçümler, pubertal evreleme yapıldı. Diyabetli çocukların değerlendirilmesinde rutin olarak yapılan glukoz, insulin, c-peptit, HbA1C, lipid profili (Total koleterol, trigliserid, LDL kolesterol, HDL kolesterol) AST, ALT, kreatinin tetkikleri alındı. Kreatinin kinaz düzeyi çalışıldı. Kontrol grubunda rutin olarak yapılan glukoz, lipid profili (Total koleterol, trigliserid, LDL kolesterol, HDL kolesterol) AST, ALT, kreatinin tetkikleri alındı. Kontrol grubunun insulin, c-peptit, HbA1C, kreatinin kinaz düzeyleri çalışıldı. Hasta ve kontrol grubunda serum myostatin düzeyi çalışıldı. Hasta ve kontrol grubuna vücut analizi yapıldı. Yağsız vücut kütle oranı tespit edildi. Bulgular: Hasta ve kontrol grupları arasında `Myostatin` düzeyi açısından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmaktadır (p0,05) HBA1c ile pozitif, CPK, insülin ve C-peptit düzeyleri ile negatif korelasyon bulundu. Sonuç: Serum myostatin düzeyleri, insülin bağımlı (Tip 1) diyabetes mellitus' lu çocuk ve adolesanlarda kas kütlesinden bağımsız olarak, kontrol grubuna göre daha yüksekti ve HbA1c ile pozitif korele bulundu. Bu sonuç özellikle kötü kontrollü insülin bağımlı (Tip 1) diyabetes mellitus' lu çocuk ve adolesanlarda serum myostatin düzeylerinin kas kütlesi ve metabolizması üzerinde olası yeni patolojik etkileri olabileceği anlamına gelebilir. Konu ile ilgili daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır. Objective: We aimed to evaluate the relationship between serum myostatin levels and metabolic parameters in children with insulin dependent (Type 1) diabetes mellitus and to show the relationship with sarcopenia in children and insulin dependent (Type 1) diabetes mellitus.Methods: 44 patients aged between 8 and 16 years, and 45 control without any chronic disease were enrolled in the study of Necmettin Erbakan University, Faculty of Medicine, Department of Pediatric Endocrinology. Anthropometric measurements, pubertal staging were performed. Glucose, insulin, C-peptide, HbA1c, lipid profile (Total cholesterol, triglycerides, LDL cholesterol, HDL cholesterol), AST, ALT, creatinine tests were routinely used in the evaluation of children with diabetes. Creatinine kinase level was studied. The results of glucose, lipid profile (Total cholesterol, triglycerides, LDL cholesterol, HDL cholesterol), AST, ALT and creatinine tests which were performed before, were used in the control group. Insulin, C-peptide, HbA1c, creatinine kinase levels of the control group were studied. Serum myostatin levels were studied in the patient and control groups. Body analysis was done to the patient and control groups. Lean body mass ratio was detected.Results: There was a statistically significant difference between the patient and control groups in terms of the myostatin level (p

Amaç: Obezite prevalansı artarken, eş zamanlı olarak D vitamini eksikliği prevalansı da artmaktadır. D vitamini eksikliği de, obezite gibi, insülin direnci, hiperinsülinemi, tip 2 diyabet mellitus, hipertansiyon, karaciğer yağlanması ve daha birçok benzer komplikasyonlara yol açmaktadır. Çalışmamızda, obez çocuk ve adolesanlarda D vitamini düzeylerini ölçmek suretiyle D vitamini ve obezite arasındaki ilişkiyi ortaya koymak istedik.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 2010-2018 tarihleri arasında, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Endokrinoloji Bilim Dalı'nda takip edilen ve D vitamini düzeyi tayin edilen, yaşları 1-18 yaş arasında 200 ekzojen obez çocuk ve adolesan, hastane dosyaları üzerinden retrospektif olarak incelendi. Hasta dosyalarından yaş, cins, tanı, antropometrik ölçümler, biyokimyasal parametreler ve pubertal gelişimlerine ait kayıtları alındı. Puberte evresi Tanner evre 2 ve üzeri olan hastalar pubertal, evre 1 olanlar prepubertal olarak değerlendirildi. VKİ≥ 95. persentil (p) olanlar, obez olarak değerlendirildi. Çalışmamıza endojen obez çocuk ve adolesanlar dâhil edilmedi. D vitamini düzeyi değerlendirmesi:25 Hidroksi Vitamin D (25-OH D) için Vitamin D düzeylerinde;◦ Eksiklik 30 ng/mlolarak tanımlandı ( Holick 2011 ).Bulgular: Çalışmamızdaki 200 obez çocuk ve adolesandan oluşan grupta sadece 28 kişide (%14) D vitamini düzeyi yeterli iken, 38 kişide (%19) D vitamini yetersizliği, 134 kişide (%67) ise D vitamini eksikliği saptandı. Obezlerde D vitamini eksikliği ile ilişkili diğer önemli parametreler ise açlık glukoz yüksekliği, cinsiyet, yaş ve mevsimsel değişiklikler olarak saptandı. Çalışmamızda D vitamini düzeyi ile glukoz arasında negatif korelasyon olduğu saptanmıştır. Çalışmaya dâhil edilen obez çocuk ve adolesanlarda yaş ile D vitamini düzeyi arasında negatif korelasyon olduğu saptandı. Çalışma grubumuzda, kızlarda D vitamini düzeyi erkeklere göre anlamlı olarak düşüktü. Çalışma grubumuzda, D vitamini düzeyi bakıldığı mevsimle anlamlı değişkenlik gösteriyordu. Kışın D vitamini düzeyi ilkbahara göre ortalama 4,7 birim daha az, sonbahara göre ortalama 6,1 birim daha az, yaza göre ortalama 7,3 birim daha azdı. Çalışmamızda obez çocuk ve adolesanlarda D vitamini ölçümü yapılan mevsimler kıyaslandığında; kışın özellikle D vitamini eksikliği olanların oranıyüksekken, D vitamini yeterli olanların sayısı ise çok düşüktü. Yazın ise diğer mevsimlere göre D vitamini düzeyi normal olanların oranı daha yüksekti.Sonuç: Çalışmamızda, obez çocuk ve adolesanlarda D vitamini düzeyinin düşük olması ile ilişkili diğer parametreler; glukoz, kız cinsiyet, yaş artışı ve mevsimsel değişkenlik olarak saptanmıştır. Bu yüzden; obez çocuk ve adolesanlarda D vitamini yönünden zengin ve glukozdan fakir diyetler ile kilo kaybının sağlanması, UVB ışınlardan faydalanacak şekilde fiziksel aktivitelerin arttırılması ve kışın D vitamini replasmanı yapılması önerilebilir.Anahtar Kelimeler: Obezite, D vitamini, çocuk, adolesan Purpose: In many cases, as obesity become prevalent, vitamin D deficiency get worse in parallel. Additionally, vitamin D deficiency and obesity manifest themselves similarly and share many common complications including insulin resistance, Hyperinsulinemia, type 2 diabetes mellitus, hypertension, and fatty liver disease. This thesis studies the correlation between vitamin D deficiency and obesity by observing vitamin D levels in obese children and adolescents. In this work, roles of seasonality, patient gender, and age are also analyzed in the identification of vitamin D deficiency on obese patients.Material and Methods: This study is based on the retrospective assessment of medical records of 200 obese patients treated in Children Endocrinology Unit in Pediatric Department of Meram School of Medicine at Necmettin Erbakan University over 8 years period between 2010 and 2018. Our study has focused on vitamin D blood levels of patients, adolescents as well as children of ages between 1 and 18. We have gathered diverse information about patients from medical records including patients age, gender, diagnosis, anthropometric measurements, biochemical parameters, and pubertal development. Any patient at Pubertal Stage Tanner 2 or later were considered at puberty and all other patients at Tanner 1 were considered to be at the prepubertal stage. Patients with body mass index at over 95 percentile were considered obese. We did not include any patient with endogenous obesity in our study. Regarding 25-Hydroxy Vitamin D test, any result below < 20 ng/mL is considered as deficiency whereas 21-29 ng/mL levels are considered insufficient and any result above 30 is considered sufficient.Results: In our study, we have observed that only 28 (14%) out of 200 obese patients have healthy vitamin D levels whereas the majority of the group suffers from a significant or extreme level of vitamin D deficiency, 38 (19%) and 134 (67%) patients, respectively. Our study also has revealed that elevated fasting blood glucose levels exhibit scientifically strong correlation with vitamin D deficiency. Specifically, with each unit increase in glucose level, vitamin D level decreases exhibiting a negative correlation. Furthermore, our study shows that patient age is a strong indicator, as younger obese patients are more prone to vitamin D deficiency. Gender also plays a significant role in identifying vitamin D deficiency among obese patients as female patients have lower vitamin D levels than male patients. Another significant result of our study is that vitamin D levels in our patients fluctuate around the year showing high seasonality. The lowest point of vitamin D levels was observed during winter at14.0125 (-/+ 6.73 ng/mL); 4.7 ng/mL, 6.1 ng/mL, 7.3 ng/mL lower than levels in observed during spring, fall and summer season respectively. Consequently, the number of patients suffering from vitamin D deficiency increases by winter and decreases by summer. Conclusion: This thesis has shown that all patients with elevated glucose levels are more prone to vitamin D deficiency for both children and adolescent patient groups regardless of patient's age or gender. In light of these findings, it is recommended to supplement low-calorie diets with additional vitamin D content so as to increase diets' effectiveness in curing obesity. Furthermore, to take advantage of improving vitamin D levels with increasing sun light exposure, obese patients, especially female patients, should be advised to have more outdoor physical activity during the day.Keywords: Obesity, vitamin D, Children, Adolescent 67

Tiroid hormonları çocuk ve adolesanlarda normal büyüme ve gelişmeye ek olarak nörolojik ve psikolojik iyilik hali için gerekli olan hormonlardır. Çocuklarda ve adolesanlarda tiroid hastalıkları hafif veya belirgin klinik bulgular ile birlikte olabileceği gibi klinik bulgu olmadan sadece laboratuarda tiroid fonksiyon testlerinde bozukluk şeklinde de görülebilir. Klinik olarak hipotiroidizm hipertiroididen daha sık görülmektedir. Çocuk ve adolesanlarda guatr ve edinilmiş hipotiroidizmin en sık sebebi Hashimoto tiroiditidir. Çocuklarda hipertiroidiye yol açan ana neden ise Graves hastalığıdır. Hashimoto tiroiditi (HT) ve Graves (GH) hastalığı tiroidin otoimmun hastalıkları olup aynı patojenik mekanizmaları paylaşmaktadır. Bu iki hastalık Otoimmun tiroid hastalıkları grubunda değerlendirilmekte olup çocukluk ve adelösan çağında sık görülmeleri sebebiyle değerlendirilecektir. Çalışmaya, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Endokrinoloji Kliniği'nde Ocak 2010 – Aralık 2015 tarihleri arasında kronik tiroid hastalığı tanısı alan 1-18 yaş arası toplam 142 hasta dahil edildi. Otoimmun tiroid hastalığı tanısı ile kliniğimizde takip edilen hastaların başvuru yaşı, başvuru şikayeti, hipotiroidi, ötiroidi veya hipertiroidi durumları, guatr evreleri, fizik muayene bulguları, aile öyküleri, eşlik eden hastalıkları, tiroid fonksiyon testleri, otoantikorları,ultrasonografik(USG) görüntülemeleri, başlanan tedavi çeşitleri, tedaviye yanıtları ve takip süreleri, takipteki klinik ve laboratuar değerlendirildi. Başvuru anı ve takip bulguları karşılaştırıldı.Hastaların %19' u(n:27) erkek, %81' i(n:115) kız idi. Median yaş 14.00±2olarak bulundu. Hastaların %91,5' i(n:130) 10 yaş üzerinde olup bunların %74,6'sı(n:106) kız idi. Hastaların %91'i (n:129) adölesan idi.Hastaların %73' ü(n:103) hipotiroidi, %18' i(n:26) hipertiroidi, %9' u(n:13) ötiroidi idi. Guatr durumları incelendiğinde %71(n:101) hastanın evre 0 olduğu görüldü.Hashimoto tanısı ile %86 (n:122) ve Graves tanısı ile %14 (n:20) hasta takip edilmekte idi. Hashimoto tiroiditi tanılı erkek ve kız hastalarınLevotiroksin alma süresi ile sT₄ değeri arasında pozitif yönde yüksek düzeyde anlamlı bir ilişki bulundu(rerkek=. 28; p 0,05). Graves hastalığı tanılı kız hastalar incelendiğinde Metimazol ve Propiltiyourasil alma süresi ile TSH değeri arasında yüksek düzeyde pozitif yönde anlamlı bir ilişki bulunmuştur (rbayan_TSH=. 0,48; p 0,05). Sonuç olarak;otoimmun tiroid hastalığı tanısı alan çocuk ve ergen olgularda tanı ve izlem sırasında klinik ve laboratuvar bulgular değişkenlik gösterebilmektedir. Olguların yakın izlemi önemlidir. Biz de bu bulgular eşliğinde merkezimizde izlenen otoimmun tiroid hastalığı tanılı hastaların klinik özelliklerini inceleyerek elde ettiğimiz bulguların otoimmun tiroid hastalıklarının genel özellikleri, tedavi ve izlemi konusunda yol gösterici olacağını ve sonraki çalışmalar için literatüre katkıda bulunacağı düşüncesindeyiz. Thyroid hormones are necessary for neurological and psychological well-being in addition to normal growth and development in children and adolescents. In children and adolescents, thyroid diseases may be associated with mild or significant clinical signs, as well as clinical findings and may be seen only as laboratory abnormalities in thyroid function tests. Clinically, hypothyroidism is more common than hyperthyroidism. The most common cause of goiter and acquired hypothyroidism in children and adolescents is Hashimoto thyroiditis. Graves' disease is the main cause of hyperthyroidism in children. Hashimoto thyroiditis (HT) and Graves disease (GH) are autoimmune diseases of the thyroid and have the same pathogenic mechanisms. These two diseases are evaluated in the group of autoimmune thyroid diseases and will be evaluated because of their frequency in the childhood and adolescent.A total of 142 patients between 1-18 years of age who were diagnosed with chronic thyroid disease between January 2010 and December 2015 in the Pediatric Endocrinology Clinic of Necmettin Erbakan University Meram Medical Faculty Hospital were included. Patients' were evaluated according to their age, reference complaints, thyroid function states (hypothyroidism, euthyroidism or hyperthyroidism), goitre stages, physical examination findings, family history, accompanying diseases, thyroid function tests, autoantibodies, ultrasonographic (USG) findings, types of treatment, responses to treatment and follow-up, and clinical, laboratory findings were evaluated. The time of application and follow-up data were compared.19% (n: 27) of the patients were male and 81% (n: 115) were female. Median age was found to be 14.00 ± 2. 91.5% (n: 130) of the patients were over 10 years old and 74.6% (n: 106) of them were girls. 91% (n: 129) of the patients were adolescents.73% (n: 103) of the patients were hypothyroid, 18% (n: 26) hyperthyroidism and 9% (n: 13) euthyroidism. When goitre cases were examined, it was seen that 71% (n: 101) patients had stage 0. 86% (n: 122) with Hashimoto and 14% (n: 20) patients with Graves' diagnosis were followed. There was a significant positive correlation between the duration of levothyroxine treatment and sT4 value in male and female patients with Hashimoto's thyroiditis (r = .08, p 0,05).When female patients with Graves' disease were examined, there was a significant positive correlation between the duration of Metimazol and Propylthiouracil treatment and TSH level (rbayan_TSH = 0.48, p 0,05).As a result; Clinical and laboratory findings may vary during diagnosis and follow-up in children and adolescents with autoimmune thyroid disease. Regular endocrinologic evaluation of cases is important. Our study that consist of general features, treatment and follow-up of autoimmune thyroid diseases will contribute to the literature for further studies. 107

Çalışmamıza Haziran 2015-Haziran 2016 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Göğüs Hastalıkları polikliniğine başvuran DEXA ile osteoporozu olduğu tespit edilen, 5 yaş-18 yaş arası 30 nonkistik fibrozis bronşektazi hastası dahil edildi. Çalışmamızda bu hastalarda gelişen osteoporozun moleküler düzeydeki sebeplerini anlayarak; RANKL, OPG düzeylerinin osteoporozun erken dönemde tanınmasında ve takibinde marker olarak kullanılmasını ve tedavisinde RANKL inhibitörlerinin kullanılabilirliğini araştırmayı amaçladık.Hasta ve sağlıklı gönüllülerden oluşan kontrol grubunda; RANKL, OPG, bALP, OST, NTX, Ca, P, Mg, ALP, PTH, D vitamini, spot idrar Ca/Cr düzeyleri karşılaştırıldı. Hasta grubunda DEXA ve QUS, kontrol grubunda sadece QUS ile KMD değerleri tespit edildi. Hasta grubuna sağ el bilek grafisi ile kemik yaşı tayini yapıldı.Hasta grubunun %56,6'sı (n:17) erkek, %43,4'ü (n:13)'ü kız ve ortalama yaşları 13,3±3,8 (5-18) yıldı. Kontrol grubundaki 40 hastanın %35'i (n:14) erkek, %65'i (n:26) kız ve ortalama yaşları 11,8±3,5 (5-17) yıldı. Hasta ve kontrol grupları arasında yaş ve cinsiyet açısından anlamlı fark yoktu (p>0,05). Hasta ve kontrol grubu arasında RANKL, OPG, RANKL/OPG oranları, bALP, OST, NTX değerleri arasında istatiksel olarak anlamlı farklılık bulunmadı (p>0,05). Serum Ca ortanca değeri hasta grubunda 9,51(IQC: 0,74) kontrol grubunda 9,75(IQC:0,47) olarak bulunmuştur, aralarında istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmıştır (p=0,003). İmmün yetmezlik alt grubunda serum Ca seviyeleri PSD alt grubu ve kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşük bulunmuştur (sırası ile p=0,014 ve p=0,001). Çalışmamızda spot idrar Ca/Cr oranının ortanca değeri hasta grubunda 0,074 (IQC:0,092), kontrol grubunda 0,029 (IQC:2) olarak bulunmuştur, aralarında istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmıştır (p=0,012). PSD alt grubunda spot idrar Ca/Cr oranları kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (p=0,019). Hasta grubunda QUS z skorları ile DEXA z skorları arasında kuvvetli pozitif korelasyon elde edilmiştir (p=0,008). Hasta grubunda kemik yapım yıkım markerları arasında pozitif ve negatif birçok korelasyon tespit edilmiştir, bu durum bronşektazili hastalarda kemik turnoverının yüksek olduğunu düşündürmektedir. Sonuç olarak çalışmamızda, nonkistik fibrozis bronşektazi hastalarında gelişen osteoporozun patogenezinde rol alan belirteçleri arasında birçok ilişki saptadık. Nonkistik fibrozis bronşektazi hastalarında RANK/RANKL/OPG sisteminin rolünün daha iyi anlaşılması için daha geniş serilerde çalışmalar yapılmasının uygun olduğunu düşünüyoruz. 30 noncystic fibrosis bronchiectasis patients between 5 and 18 years of age who were diagnosed as osteoporosis with DEXA and applied to the Pediatrics Chest Diseases Department of Meram Medical Faculty of Necmettin Erbakan University between June 2015 and June 2016 were included in our study. In our study we aimed to understand the causes of osteoporosis at molecular levels and to investigate the usefulness of RANKL and OPG levels as markers in early diagnosis and follow-up of osteoporosis, RANKL inhibitors in the treatment of osteoporosis. In the patient group and control group consisting of healthy volunteers; RANKL, OPG, bALP, OST, NTX, Ca, P, Mg, ALP, PTH, D vitamine and spot urine Ca / Cr levels were compared. BMD values were determined by DEXA and QUS in the patient group and only QUS in the control group. Bone age was determined with right hand ankle graphy in the patient group.In the patient group 56.6% (n: 17) were male, 43.4% (n: 13) were female and their mean age was 13.3±3.8 (5-18) years. in the control group, 35% (n: 14) were male, 65% (n: 26) were female and their mean age was 11.8±3.5 (5-17) years. There was no significant difference in age and gender between patient and control groups (p> 0.05).There was no statistically significant difference between RANKL, OPG, RANKL/OPG ratios, BALP, OST, NTX values between the patient and control group (p> 0.05). The median serum Ca level was 9.51 (IQC: 0.74) in the patient group and 9.75 (IQC: 0.47) in the control group, there was a statistically significant difference between them (p = 0.003). Serum Ca levels were significantly lower in the immunodeficiency subgroup than in the PSD subgroup and the control group (p = 0.014 and p = 0.001, respectively). In our study, the median value of spot urinary Ca/Cr ratio was 0.074 (IQC: 0,092) in the patient group and 0.029 (IQC: 2) in the control group, with a statistically significant difference between them (p = 0.012). Spot urine Ca/Cr ratios in PSD subgroup were significantly higher than the control group (p = 0.019). There was a strong positive correlation between QUS z scores and DEXA z scores in the patient group (p = 0.008). In the patient group, many positive and negative correlations were found between markers of bone destruction and formation, suggesting that bone turnover is high in bronchiectasis patients.In conclusion, in our study, we found many relationships among the markers involved in the pathogenesis of osteoporosis in patients with noncystic fibrosis bronchiectasis. We think that it is appropriate to study in larger series to understand beter the role of the RANK / RANKL / OPG system in noncystic fibrosis bronchiectasis patients. 105

Geç preterm doğumlar tüm preterm doğumların ¾'ünü oluşturduğu halde yakın zamana kadar term bebekler gibi kabul görmekteydi. Fakat geç preterm bebekler fizyolojik, metabolik ve nörolojik gelişim açısından term bebeklere göre daha geridir. Geç preterm bebekler term bebeklerle karşılaştırıldığında neonatal morbidite ve mortalite açısından daha büyük bir riske sahiptirler. Yine bazı çalışmalarda geç preterm bebeklerin geç dönem nörolojik gelişimlerinin term bebeklere göre olumsuz yönde etkilendiği belirtilmektedir. Çalışmamızda geç preterm bebeklerde Türk çocuklarına uyarlanmış Ankara Gelişim Tarama Envanterini (AGTE) kullanarak genel gelişim, dil-bilişsel, ince ve Kaba motor, Sosyal gelişim-öz beceri gelişimlerini değerlendirmeyi ve nörogelişimsel prognoza etki eden faktörleri belirlemeyi amaçladık. Kasım 2013–Ocak 2015 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı polikliniklerine başvuran 34 0/7- 36 6/7 gestasyon haftasında doğan 58; 37 0/7 gestasyon haftası ve üstünde doğan 102 bebek 24 aylık iken çalışmaya alındı. Geç preterm bebekler düzeltilmiş yaşına uygun olarak çalışmaya alındı. Tüm olgulara psikomotor gelişimlerini değerlendirmek amacıyla AGTE uygulandı. İstatistiksel analizde Mann-Whitney U, Ki-Kare, Kruskal-Wallis testi, Student's t test, ANOVA ve Spearman Korelasyon Analizi kullanıldı.Geç preterm ve term bebekler genel gelişim, dil-bilişsel, ince motor, Kaba motor ve sosyal bakım-özbeceri gelişimi açısından karşılaştırıldı. Term bebeklerin geç preterm bebeklere göre AGTE puan ortalamaları arasında dil ve Kaba motor puanları anlamlı olarak yüksek bulundu (p0,05). Ancak hastaneye yatış sayısı ile sosyal gelişim puanı arasında pozitif korelasyon bulundu (p0,05).Geç preterm ve term bebekler arasında geç dönem nörogelişimsel değerlendirme ile ilgili ülkemizde az sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu nedenle geç pretermlerin nörogelişimsel prognozlarını ve prognoza etki eden faktörleri belirlemek için, daha geniş bir grupta ve çok merkezli daha fazla sayıda çalışmalar yapılmasının gerektiğini, böylelikle riskli grubun erken dönemde tanınması ve ilgili birimlere yönlendirilmesinin gelişimlerinde önemli olacağını düşünmekteyiz. Anahtar kelimeler: Geç preterm, AGTE, Nörogelişimsel değerlendirme Late preterm infants was accepted as term infants just until recently although ¾ of preterm birhs constitute late preterm births. But late preterm infants are more retarded in terms of physiological, metabolic, neurological development than term ones. When compared wıth term infants, late preterm infants have greater risk with neonatal morbidity and mortality. Some studies show that late period neurologic development of late preterm infants is adversely affected than term infants. In our study we aımed to evaluate the development of language–cognitive, fine and coarse motor, social development- self mastery skills using Ankara Development Screening Inventory (ADSI) that designed according to Turkish children and to define the factors that effect neurodevelopmental prognosis. Our study consists of 58 infants born at 34 0/7-36 6/7 gestational week, 102 infants born at 37 0/7 gestational week and over who admitted in 24 months age to general pediatrics, child emergency and other departments of Necmettin Erbakan University of Meram Medical Faculty in November 2013 - January 2015. All late preterm infants are included in this study according to corrected gestational age. ADSI test applied to all cases aiming to assess psychomotor development. Mann-Whitney U, Ki-Square, Kruskal-Wallis, Student t, ANOVA and Spearman Correlation tests are used in statistical analysis.Late preterm and term infants are compared in terms of general development and the development of language–cognitive, fine and coarse motor, social development- self mastery skills and was found that language and coarse motor points of term infants are significantly higher than late preterm infants in avarage of ADSI points (p

AMAÇ: Prematüre retinopatisi (Retinopathy of prematurity-ROP) patofizyolojisinde yer alan angiogenezis sürecinde platelet aktivasyonunun rolü olduğu düşünülmektedir. Platelet aktivasyonunu değerlendirmek için kullanılan ortalama platelet hacmi (Mean platelet volüm-MPV)'nin ROP tanı ve tedavisinde de kullanılabilecek bir belirteç olup olamayacağını araştırmak amacıyla bu çalışmayı planladık.YÖNTEM: Biz çalışmamızda 32 hafta ve altında ve/veya 1500 gram ve altında doğan bebeklerin yanısıra hafta ve ağırlığı bu değerlerden fazla olup kötü bir yenidoğan süreci geçiren bebeklerden, ROP muayenesi yapılan hastaları değerlendirmeye aldık. Bu hastaları ROP gelişen ve gelişmeyen; ROP gelişen hastaları da tedavi gerektiren ve gerektirmeyen şeklinde iki gruba ayırdık. Hastaların kimlik bilgileri, maternal özellikleri, antenatal/natal/postnatal özellikleri, takipleri sırasında gelişen komplikasyonlar, ROP kontrol zamanları ve doğdukları gün bakılan tam kan parametrelerini (platelet sayısı, MPV, platelet sayısı/MPV) kaydettik. Primer olarak ROP tedavisi gerektiren ve gerektirmeyen hastaların trombosit parametreleri, özellikle MPV değerleri arasındaki farklılığı sekonder olarak taranmış olan parametreler ile ROP gelişimi arasındaki korelasyonu değerlendirdik.BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 144 hastadan 49 (%34)'unda ROP, 25 (%16.6)'in de tedavi gerektiren ROP saptandı. ROP tespit edilen hastaların gebelik yaşı, doğum ağırlığı, RDS görülme sıklığı, sürfaktan kullanımı, oksijen kullanım süresi, intraventriküler kanama, PDA, neonatal sepsis, eritrosit transfüzyon sayısı, NEK, BPD ve doğum ağırlığını yakalama zamanı ROP tespit edilmeyenlere oranla yüksek tespit edildi. Ancak MPV, platelet ve platelet/MPV oranı açısından anlamlı fark bulunmadı. Tedavi gerektiren ve gerektirmeyen ROP grupları arasında ise gebelik yaşı, invaziv ventilasyon ve toplam oksijen kullanım süresi, BPD ve doğum ağırlığını yakalama zamanı tedavi gerektirmeyen gruba oranla yüksek bulundu ve bu sonuçlar istatistiksel olarak anlamlıydı. Bu gruplar arasında MPV, platelet sayısı, platelet/MPV oranı açısından anlamlı fark bulunmadı. Tedavi gerektiren ROP grubunda en ileri evre ve plus varlığı açısından istatistiksel olarak anlamlı yükseklik tespit edildi.SONUÇ: Çalışmamızın sonucunda MPV'nin ROP tanısında ve retinopati şiddetini ölçmede kullanılabilecek bir belirteç olmadığını söyleyebiliriz. OBJECTIVE: Platelet activation is thought to play a role in the angiogenesis process involved in the pathophysiology of retinopathy of prematurity (ROP). We planned this study to investigate whether the mean platelet volume (MPV) which is used to assess platelet activation could be used as a biomarker in the diagnosis and treatment of ROP.STUDY DESIGN: In our study, we evaluated infants who underwent ROP examination among infants born at 32 weeks or less and/or 1500 grams or less as well as infants who had more than these values but experienced a bad neonatal period. These patients were divided into two groups as those with and without ROP, and in those with ROP group, as requiring treatment and not requiring treatment. We recorded the patients' identity, maternal characteristics, antenatal/natal/postnatal features, complications during follow-up, ROP control times, and complete blood count parameters (platelet count, MPV, platelet count/MPV). Primarily, we evaluated the differences of platelet parameters, especially the MPV values, between treatment requiring ROP and non-treatment requiring ROP groups and secondarily, we evaluated the correlation between scanned parameters and ROP development.RESULTS: Of the 144 patients included in the study, 49 patients (34%) had ROP and 25 patients (16.6%) had treatment requiring ROP. There was statistically significant differences between patients who were diagnosed with ROP and those who were not in terms of gestational age, birth weight, respiratory distress syndrome, surfactant use, duration of oxygen use, intraventricular hemorrhage, patent ductus arteriosus, neonatal sepsis, number of blood transfusions, necrotizing enterocolitis, bronchopulmonary displasia and time to catch birth weight. However, there was no significant difference in terms of MPV, platelet and platelet/MPV ratio. The gestational week, invasive ventilation and duration of total oxygen uptake, BPD and time to catch birth weight were found to be statistically different between treatment-requiring and non-treatment-requiring ROP groups. There was no significant difference in MPV, platelet count, platelet/MPV ratio among these groups. A statistically significant difference was found in terms of the most advanced stage and plus existance in the treatment requiring ROP group.CONCLUSION: Our results suggest that MPV is not a biomarker that can be used in ROP diagnosis and in measuring retinopathy severity. 79

Amaç: Çalışmamızda enürezisli hastalarda otonom sinir sistemi bulgularını değerlendirerek klinik takipte bu bulguların enüresiz sayı ve süresi üzerindeki etkilerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. Retrospektif olarak enürezisli hastaların seyrinde başlanan tedavinin otonom sinir sistemi üzerine etkisini saptamak, tespit edilen otonom sinir sistemi değişikliklerinin hastalık yönetiminde seçilecek tedavi seçimine katkı sağlayıp sağlayamayacağının belirlenmesi amaçlanmıştırYöntem: Primer veya sekonder enürezis nedeniyle Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Nefroloji ve Çocuk Üroloji Bölümlerine başvuran ve eşlik eden sistemik hastalığı olmayan ve otonom sinir sistemini etkilediği bilinen ilaç kullanımı olmayan, bu bölümlerce takibe alınması uygun görülen ve tedavi başlanan 5-17 yaş arasındaki 37 hastaya takibin başlangıcında EKG ve 24 saatlik Holter EKG, takibin 3. ayında ise kontrol Holter EKG çekildi. Bu ölçümlerde 1. ve 2. değerlendirmede min HR, max HR, SDNN, SDANN, rMSSD, pNN50,spectpower24, VLF, LF, HF, LF/HF, total sempatik ve parasempatik, uyku SDNN, SDANN, rMSSD, power, VLF, LF, HF, uyanık SDNN, SDANN, rMSSD, VLF, LF, HF, power değerlendirildi. Benzer demografik özelliklere sahip olan ve herhangibir kardiyak semptomla Çocuk Kardiyoloji poliklinik başvurusunda Holter EKG kaydı alınan; fakat kardiyak açıdan sağlıklı olan 5-17 yaş aralığındaki 41 kontrol hastasında da aynı parametreler kayıt edildi. Bulgular:Vaka ve kontrol grubu kıyaslandığında min HR, max HR, SDNN, SDANN, rMSSD, pNN50,spectpower24, VLF, LF, HF, LF/HF, total sempatik ve parasempatik, uyku SDNN, SDANN, rMSSD, power, VLF, LF, HF, uyanık SDNN, SDANN, rMSSD, VLF, LF, HF, power parametreleri açısından istatiksel olarak anlamlı fark görülmedi. Yine aynı parametreler açısından vaka grubunda 1. ve 2. ölçümlerde, tedavi türüne, süresine ve tedaviye alınan yanıta göre 2. ölçümlerde anlamlı fark tespit edilmedi. Tedavi türüne göre tedavi süresi ve tedaviye alınan yanıta göre ilk ölçümlerde bazı parametrelerde istatiksel olarak anlamlı fark görülse de klinik olarak anlamlı kabul edilmedi. Sonuç: İdrar kaçırma şikayeti olan hasta grubunda kalp hızı değişkenliği değerlerinin kontrol grubuna göre daha düşük saptanması, enürezisli hastalarda otonom sistem disfonksiyonuna dikkat çekmektedir. Takip sürecinde otonom sistem değişiklikleri üzerinde durulacak daha geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç olduğu kanaatindeyiz.Anahtar Kelimeler: İdrar inkontinansı, Kalp Hızı Değişkenliği (KHD), enüresis (MNE) Aim: In our study we aımed to emphasize the effect of autonomous nerve system variability in enuresis duration and number during clinical follow up of enüretic chıldren. In retrospectively we planned to determine the influence of chosen therapy in autonomous nerve system and to see the contribution of detected variability to treatment optıons.Method: Thirty seven patients 5-17 years old who admitted to Necmettin Erbakan University of Meram Medicine Faculty Pediatric Nephrology and Urology outpatient clinics and planned to treat wıth medicatıons or behavirol therapy are included in this study. But the ones wıth systemic illnesses and taking medicatıons that affect the autonomous system functıon are ecxluded. We assesed the patients wıth 24 hour Holter EKG and EKG in the first month and only 24 hour Holter EKG in the 3th month of the follow up. We measure min HR, max HR, SDNN, SDANN, rMSSD, pNN50, spectpower24, VLF, LF, HF, LF/HF, total sympathetic and parasympathetic, sleep SDNN, SDANN, rMSSD, power, VLF, LF, HF, awake SDNN, SDANN, rMSSD, VLF, LF, HF, power during first and 3th month control. Also 41 control group 5-17 years old that have the same demografic features included in this study and assesed wıth same parameters recorded during the applicatıon of Pediatric Cardiology outpatient clinic wıth any cardiac complaınt.Results: There was no statistically significant difference of min HR, max HR, SDNN, SDANN, rMSSD, pNN50, spectpower24, VLF, LF, HF, LF/HF, total sympathetic and parasympathetic, sleep SDNN, SDANN, rMSSD, power, VLF, LF, HF, awake SDNN, SDANN, rMSSD, VLF, LF, HF, power compared wıth enuretic and control group fırst and 3th month records in enüretic chıldren. When assesing the same parameters according to treatment optıon, duration and the answer of treatment; there was no statistical difference. During these measurements we detected some statistically significant differences but they are not clinically important and meaningful. Conclusion: In conclusion, detecting low heart rate variability parameters in enuretic chıldren demonstrate the ımportance of autonomous imbalance. We need more detailed studies that point at heart rate variability effect during follow up of patients. Keywords: Heart Rate Variability (HRV) , urinary incontinance, enuresis 98

Miyokardit, enfeksiyöz ve nonenfeksiyöz pekçok sebebi olan, miyosit hasarı ve nekrozu ile karakterize miyokardın inflamasyonudur. Bu çalışmada, miyokardit tanısı alan 42 hasta retrospektif olarak incelendi. Amacımız çocukluk ve genç erişkinlik döneminde önemli bir mortalite ve morbidite sebebi olan miyokarditin klinik, laboratuvar, elektrokardiyografi, ekokardiyografi bulgularını inceleyerek, ventriküler repolarizasyon heterojenite değişikliklerini değerlendirmek ve bunların teşhis, klinik seyir ve prognoza etkilerini göstermektir. Çalışmaya, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Kardiyoloji Kliniği'nde Ocak 2010 – Aralık 2015 tarihleri arasındaki miyokardit tanısı alan 0-18 yaş arası 12'si kız 30'u erkek olmak üzere toplam 42 vaka ve sağlıklı 45 çocuk dahil edildi. Miyokardit tanısı alan hastalara tanı anı ve tedavi sonrası klinik, laboratuvar, elektrokardiyografik (EKG), ekokardiyografik (EKO) değerlendirme yapıldı. Tanı anı ve tedavi sonrası bulguları kendi arasında ve kontrol grubu EKG'leri ile birlikte karşılaştırıldı. Hastaların 30'u (%71.4) erkek, 12'si (%28.6) kız idi. Median yaş 13.00 (0.10-17.00) olarak bulundu. Hastaların %59.4'ü 10 yaş üzerindeydi. Miyokardit olgularının %64.3'ünün başvuru şikayeti göğüs ağrısı idi. Miyokarditli hastalara tanı anında ve tedavi sonrası bakılan kardiyak enzimlerden troponin-I ve CK-MB değerleri arasında anlamlı fark bulundu (sırasıyla p = 0.002 ve p = 0.005). Olguların %37.5'inde viral etken gösterildi. Miyokarditli hastaların tanı anı ve tedavi sonrası bakılan EKG'lerinde kalp hızı, RR mesafesi, Tp-e mesafesi, düzeltilmiş Tp-e mesafesi, Tp-e/QTc oranı ve QT mesafesi arasında anlamlı fark bulundu (sırasıyla p = 0.026 ; p = 0.014 ; p = 0.017 ; p = 0.043 ; p =0.044 ; p = 0.006). Miyokarditli hastaların tanı anı ile kontrol grubu karşılaştırıldığında; Tp-e dispersiyonu tanı anı grubunda daha yüksek bulundu (50.04±23.49 vs 34.42±15.74, p=0.001). Aynı grupların kıyaslamasında düzeltilmiş Tp-e dispersiyon değeri tanı anı grubunda daha yüksekti (63.24±28.73 vs 44.31±21.39, p=0.003). Aynı grupların QT dispersiyon ve düzeltilmiş QT dispersiyon değerleri karşılaştırıldığında yine tanı anı değerleri kontrol grubuna göre anlamlı yükseklikte bulundu (70.05±32.39 vs 41.13±19.98, p=

Amaç: Bu çalışmada çocuk ve ergenlerde dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB), DEHB ve davranım bozukluğu (DB) ve sağlıklı kontrol grupları arasında serum dehidroksiepiandesteron (DHEA), kortizol, oksitosin ve testosteron düzeylerinin farklılık gösterip göstermediğinin belirlenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Çalışmaya çocuk ve ergen psikiyatri polikliniğine ilk kez başvuran 8-18 yaş arasında DSM-IV tanı ölçütlerine göre DEHB bileşik tip (n=77) ve DEHB+DB (n=32) tanısı konan çocuk ve ergenler ve sağlıklı kontroller (n=45) alınmıştır. Araştırmacılar tarafından Okul Çağı Çocuklar İçin Duygulanım Bozuklukları ve Şizofreni Görüşme Çizelgesi - Şimdi ve Yaşam Boyu Versiyonu - Türkçe Uyarlaması uygulanmıştır. Çocukların depresyon, anksiyete ve agresyon düzeylerini belirlemek amacıyla çocuklara kendilerinin dolduracağı öz bildirim ölçekleri verilmiştir. Ebeveynlere ve öğretmenlere de çocuğun DEHB ve eşlik eden yıkıcı davranım bozukluklarının şiddetini belirlemeyi sağlayan ölçekler verilmiştir. Serum DHEA, kortizol ve oksitosin düzeyleri saat 8:00-10:00 arasında toplanan serum örneklerinden belirlenmiştir. Serum testesteron düzeyleri teknik nedenlerle sağlıklı olarak ölçülememiştir.Bulgular: Çalışmamızda DEHB+DB olan grupta serum oksitosin düzeyleri DEHB grubuna ve sağlıklı kontrollere göre, serum DHEA düzeyleri ise sağlıklı kontrollere göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük bulundu. Çalışmada yer alan gruplar arasında kortizol düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilmedi.Sonuç: Düşük serum DHEA ve oksitosin düzeyleri DB olan çocuk ve ergenler için bir nörobiyolojik bir belirteç olabilir. DHEA, oksitosin ve DB arasındaki nedensellik ilişkisi için daha fazla araştırma gerekmektedir. Objective: In this study, it was aimed to determine whether there is a difference in serum DHEA, cortisol, oxytocin, and testosterone levels between attention deficit hyperactivity disorder (ADHD), ADHD and comorbid conduct disorder (CD), and healthy control groups in children and adolescents.Materials and Methods: The study included children and adolescents aged 8 to 18 years with ADHD (n=77) and ADHD+CD (n=32) diagnosis on the basis of DSM-IV diagnosis criteria, who were seeking medical treatment for the first time at the child psychiatry outpatient unit, and healty control group (n=45). Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia for School Aged Children, Present and Lifetime Version (K-SADS-PL) was applied by training investigators. In order to determine children's depression, anxiety, and aggression levels participants filled out self-report scales. Additionally, parents and teachers of the children completed psychological questionnaires for the assessment of ADHD and disruptive behavior symptoms level of the children. DHEA, cortisol and oxytocin levels were determined from serum samples collected at between 08.00-10.00 h. Because of tecnical problems serum testesterone levels were not determined.Results: Serum oxytocin levels were significantly lower in ADHD+CD group as compared to ADHD and control groups, and serum DHEA levels were significantly lower in ADHD+CD group as compared to control groups. Serum cortisol levels did not show significant difference among the study groups.Conclusion: The low levels of serum DHEA and oxytocin may be a neurobiological marker for children and adolescents with CD. The causal relationship between DHEA, oxytocin and CD require further investigation. 76

Talasemi majör, β globin geninin homozigot ya da çift heterozigot mutasyonlarına bağlı olarak beta globin zincirinin sentezlenemediği veya az sentezlendiği hematolojik bir hastalıktır. Talasemik hastalarda en önemli morbidite ve mortalite nedeni, vücutta demir birikimine sekonder ortaya çıkan organ toksisiteleridir. Son yıllarda vücuttaki demir birikimini değerlendirmek için invaziv olmayan kalp ve karaciğer T2*MR görüntüleme, standart yöntem haline gelmiştir.Bu çalışmada, demir birikimine bağlı oluşan oksidatif stres ve bunun neticesinde salınan hormonlardan biri olan GDF-15 hormonunun, vücuttaki demir yükü ve T2* MR ölçümleri ile arasındaki ilişkiyi ve bu hormonun sekonder komplikasyonlar açısından yol gösterici bir biyobelirteç olarak değerlilik durumunu belirlemeyi amaçladık.Çalışmaya, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Kliniği'nde Beta Talasemi Majör tanısı ile izlenen, düzenli kan transfüzyonu programında olup şelasyon tedavisi alan 1– 25 yaş arası 46 hasta dahil edildi. Hastalar kalp ve karaciğer T2*MR çekildikten sonra transfüzyon öncesi kan alınarak GDF-15 hormonu ve diğer parametreler çalışıldı. GDF-15 hormonu ile T2*MR, splenektomi, ferritin, ve cinsiyet arasındaki ilişki ve korelasyon değerlendirildi.Hastaların 20 tanesi erkek (%43,5), 26 tanesi kızdı (%56,5). Median yaş 12,4yıl,tanı yaşı medyanı ise 6 ay idi. Hastaların pretransfüzyonel Hb değeri median olarak 9 g/dl, ferritin düzeyi ortalama 2752,15±3105,78 ng/ml, GDF-15 düzeyiortalama 9672,87±7910,36 pg/ml, kalp T2*MR süresi ortalama 32,50±11,33 ms, karaciğer T2*MR süresi ise ortalama 4,87±3,78 ms olarak bulundu. Vakaların %30,4 ünde splenektomi vardı. GDF-15 hormonu literatürdeki sağlıklı popülasyonun değerlerine göre 10 kat daha yüksek bulunurken cinsiyet olarak erkek hastalarda kadınlara nazaran daha yüksekti. GDF-15 ile ferritin ve splenektomi arasında korelasyon tespit edilmedi.Karaciğer T2* MR süresine göre GDF-15 değerleri, demir birikimi olan hastalarda olmayanlara göre yaklaşık 2 kat daha yüksek bulundu ve karaciğer T2*MR süresi ile GDF-15 arasında negatif korelasyon (R:-0,47; p:0,001) tespit edildi. Kalp T2* MR süresine göre, GDF-15 değerleri, demir birikimi olan grupta olmayan gruba nazaran yüksek değere sahipti, ancak her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.GDF-15 düzeyleri ile kalp T2* MR süresi arasında herhangi bir korelasyon tespit edilmedi. Karaciğer ve kalp T2*MR süreleri arasındada herhangi bir korelasyon tespit edilmedi. Sonuç olarak, Beta Talasemi majör hastalarında hepatik demir toksisitesinin değerlendirilmesinde GDF-15 hormonu prognostik bir biyobelirteç olabilirken kardiyak demir toksisitesi için tek başına yol gösterici olamaz. Literatürde talasemi hastalarında GDF-15 hormonu ile yapılan çalışma sayısı az olmakla birlikte, talasemi hastalarında GDF-15 hormonunun biyolojik değerliliği için daha çok araştırmaya ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz. Thalassemia major is the hematologic disease that beta globin chains is not synthesized or less synthesized depending on thehomozygous or heterozygous mutations in the β globin gene. The most important cause of morbidity and mortality in patients with beta thalassemia major is organ toxicity secondary to iron deposition. In recent years, evaluation of accumulation of iron in the body, non-invasive techniqueheart and liver T2*MRhas become the standard method.In this study, we aimed to determine oxidative stress induced by iron overload and GDF-15 hormone one of the hormones released as a consequence, the relationship betweeniron overload in the body and T2*MRI measures and valance state os this hormone as a biomarker of secondary complications. In this study, 46 patients between the age of 1 -25 followed with thalassemia major diagnosis in Necmettin Erbakan University Meram Medical Faculty Pediatric Hematology Clinic who are regularlyin blood transfusion programand chelation therapy were included. After heart and liver T2*MR imaging, GDF-15 and other parameters were studied before blood transfusion.Correlations between GDF-15 hormone, T2 * MR, splenectomy, ferritin and the sexes were studied. 20 of the patients were male (%43,5), 26 of them were female (%56,5).The median age of patients is 12,4 years, while the median age of diagnosis was 6 months.The median hemoglobin level was 9 g/dl, mean ferritin levels was 2752,15±3105,78 ng/ml GDF-15 average level was 9672,87 ± 7910,36 pg/mL, the mean duration of cardiac T2*MR was 32.50±11,33 ms, liver T2*MR time was found 4,87±3,78 ms average before blood transfusion. Splenectomy was performed in %30,4 of cases. GDF-15 hormone valuesis 10 times higher in the literature, hormone levels were higher in women. The correlation between GDF-15, ferritin and splenectomy were not detected. According toLiver T2*MR time GDF-15 values was found about 2 times higher in iron overload patients compared to patient without iron overload andnegative correlation(R: -0.47; p = 0.001) between GDF-15 and liver T2*MR were found.According to the cardiac T2*MR time; GDF-15 levelshad a higher values in iron overload group compared to no deposition group, but there was no statistically significant difference between the two groups. No correlation was detected between GDF-15levels and cardiac T2*MR time.No correlation was detected between cardiac T2*MR time and liver T2*MR time.As a result, in Beta Thalassemia major patients GDF-15 hormone may be a prognostic biomarker of hepatic iron toxicity but can not be used alonely for guiding cardiac iron toxicity. In the literature there are mall number of studies with GDF-15 hormone in patients with thalassemia, we believe that more research is needed forbiological worthiness of the GDF-15 hormone in thalassemia patients. 112

Amaç: Bu çalışma majör depresif bozukluk (MDB) tanısı koyulan ergen yaş grubu hastalarında leptin reseptör polimorfizminin araştırılması amacı ile tasarlanmıştır. MDB tanısı koyulan ergen hastalar leptin reseptör polimorfizmi açısından cinsiyet ve yaş olarak anlamlı fark olmayan sağlıklı kontroller ile karşılaştırılmış ve hasta grubunda kontrol grubuna göre polimorfizm tespit edilme sıklığı açısından anlamlı bir farklılık tespit edileceği hipotezi test edilmiştir.Yöntem: Çalışma, Necmettin Erbakan Üniversitesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Anabilim Dalıayaktan tedavi ünitesinde yapılmıştır. DSM 5 tanı ölçütlerine göre birincil tanısı major depresif bozukluk olan 12-18 yaş arası98 hasta çalışmaya dahil edilmiştir.Kontrol grubunu Necmettin Erbakan Üniversitesi Çocuk ve Ergen RuhSağlığı ve Hastalıkları AD ayaktan tedavi ünitesine başvuran herhangi bir psikiyatrik bozukluğu olmayan ergenler ve ailelerioluşturmuştur. İçleme ölçütlerine uygun olanlara çalışmanın amacı ve niteliği anlatılmış ve aydınlatılmış onamları alınmış, takiben çalışmada kulanılacak ölçekler doldurtulmuştur. Araştırmacı tarafından katılımcının boy ve tartısı, bel ve kalça çevresi ölçülmüştür. Sonrasında hastadan EDTA'lı tüpe 5 cc kan alınmış ve analize kadar -20 C'de saklanmıştır. Kandan DNA izolasyonu sonrasında uygun primerler kullanılarak LEPR gen bölgesi çoğaltılmış ve PZR-RFLP yöntemi ile belirlenen SNP'ler incelenmiştir.Bulgular:Çalışmamızda rs1805134, rs1805096, rs1171276, rs9436746, rs1137101 tek nükleotid polimorfizmlerinin hasta grubunda anlamlı bir farklılık bulunamamıştır. Yalnızca rs1805096 tek nükleotid polimorfizmi açısından anlamlılığa yakın bir farklılık tespit edilmiştir. (p=0,088)Araştırılan SNP bölgelerinin allel durumları numerik veri olarak kodlandıktan sonra depresyon skorları toplam puanları ile yapılan koreasyon analizinde hiçbir bölge ile depresyon skorları arasında anlamlı korelasyon tespit edilememiştir. Sonuç:Leptin reseptör genindeki araştırılanSNP'ler ile depresif belirtiler arasında bir ilişki tespit edilememiş olsa da rs1805096 tek nükleotid polimorfizmi görülme sıklığı açısından hasta ve kontrol grubu arasında anlamlılığa yakın bir farklılık tespit edilmiştir. Prospektif desende ve daha geniş örneklemi inceleyen araştırmalara ihtiyaç bulunmaktadır.Anahtar Kelimeler: depresyon, çocuk, ergen, leptin reseptörü, obeziteÇalışmamız için gerekli olan maddi destek Necmettin Erbakan Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Komisyonu tarafından 161518007 proje numarası ile sağlanmıştır. Objective:This study was designed with the aim of investigating leptin receptor polymorphism in adolescents diagnosed with major depressive disorder (MDD). Adolescents with MDD diagnosed were compared with healthy controls with no significant difference in terms of sex and age in terms of leptin receptor polymorphism and the hypothesis that a significant difference in the frequency of polymorphism detection compared to the control group in the patient group was tested.Method: The study was carried out at the outpatient unit of Necmettin Erbakan University Child and Adolescent Psychiatry Department. According to DSM 5 diagnostic criteria, 98 patients aged 12-18 years with primary diagnosis of major depressive disorder were included in the study. The control group consisted of adolescents and their parents, did not have any psychiatric disorder, applied to the Necmettin Erbakan University Child and Adolescent Psychiatry Departmentoutpatient unit. Study is explained and clarified with whose are suitable for the inclusion criteria and then the scales to be used for work are filled. The participant's height and weight, waist and hip circumference were measured by the researcher. The patient then received 5 cc of blood from the patient's EDTA tube and stored at -20 ° C until analysis. After the DNA isolation, the LEPR gene region was amplified using appropriate primers and the SNPs determined by the PCR-RFLP method were examined.Results: No significant correlation was found between depression scores and SNP regions in correlation analysis In our study, single nucleotide polymorphisms of rs1805134, rs1805096, rs1171276, rs9436746, rs1137101 were not found to be significantly more common in the patient group. Only a meaningful difference was found in terms of single nucleotide polymorphism of rs1805096. (P = 0.088)Conclusion:Although no association was found between the SNPs investigated in the leptin receptor gene and depressive symptoms, a significant difference was found between the patient and the control group in terms of the frequency of rs1805096 single nucleotide polymorphism. There is a need for prospective design and studies that examine in larger population.Keywords: depression, child, adolescent, leptin receptor, obesityThe financial support required for our work is provided by Necmettin Erbakan University Scientific Research Projects Commission with project number 161518007. 63

Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA); plevra, perikard, sinovia gibi serozal yüzeyleri tutan, tekrarlayan ateşin yanında karın ağrısı, eklem ağrısı,göğüs ağrısı ve spesifik olmayan döküntülerle karakterize, tekrarlayan ataklarla giden otozomal resesif geçişli ve etnik kökenli bir hastalıktır. AAA tanısı klinik olarak konulmaktadır. MEVF gen mutasyonları keşfedildikten sonra bunların tanıya destek olabileceği ortaya konmuştur. Ancak kesin tanı için tam bir parametre yoktur.Çalışmamızdaki amaç Ailevi Akdeniz Ateşi tanısıyla izlenen hastalarımızın atak ve remisyon dönemleri arasında vitamin ve ısı şok protein 90 alfa (HSP 90 alfa ) düzeyindeki değişimleri sağlıklı gönüllülerle kıyaslamaktır. Bu moleküllerin düzeylerine bakılmasının, atağı tetikleyen faktörlerin belirlenmesinde, hastalığın takip ve tedavisinde, enflamasyonu baskılayıp atak sıklığını azaltmada ve sonuçta oluşabilecek amiloidoz birikimini engellemede kullanılabilecek bir yöntem olup olmayacağının, ayrıca yine bu moleküllerin gen mutasyonları ile ilişkilerinin araştırılması amaçlanmıştır.Çalışmamızda OCAK 2015–OCAK 2016 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk `Nefroloji, Genel pediatri, Çocuk acil ve diğer polikiniklere başvuran yeni tanı almış veya daha önceden AAA tanısı olan 6 ay- 18 yaş arası toplamda 29 hastadan atak ve remisyon dönemlerinde alınan kan örnekleriyle 29 sağlıklı gönüllüden alınan kan örneklerinde HSP 90 alfa, folik asit, B 12 vitamini, A vitamini, E vitamini, D vitamini düzeylerinin karşılaştırılması planlanmıştır. Akut enfeksiyonu ve kronik hastalığı olan hastalar çalışmaya dahil edilmemiştir. Her bir FMF hastası çalışmaya sadece bir kere alınmıştır.Çalışmaya alınan AAA hastalarının 18'i (% 62) erkek, 11'i (%38) kız ( E/K:1,7/1), kontrol grubundaki sağlıklı gönüllülerin ise 14'ü (% 48) erkek, 15'i (% 52) kızdı. Cinsiyetler gruplar içerisinde birbirlerine yakın oranda dağılmaktaydı ve bu nedenle gruplara arasında cinsiyete göre farklılık oluşmadı (p=0,320).Çalışmaya alınan AAA tanılı hastaların atak döneminde hastanemize başvuru şikayetlerine bakıldığında en fazla karın ağrısı olup 18 (% 60) AAA hastasında rastlandı. Bu hastaların 13'ünde ( % 43,3) sadece karın ağrısı, 5'inde (%16,7 ) karın ağrısı ve yüksek ateş birlikteliği bulundu. Yalnızca yüksek ateş olan 5 (%16,7 ) hasta , sırt ağrısı olan 2 (%6,7) hasta izledi. Diğer şikayetler tek hastada tespit edildi.Çalışmaya alınan hastalarda FMF ile ilgili gen ekspresyonları incelendiğinde en yüksek M694V tespit edilmiş olup, 14 ( %46,7) hastada tespit edildi. Bu mutasyon 8 (%26,7) hastada M694V homozigot, 6 (%20) hastada heterozigot olarak mevcuttu. Beş (%16,7) hastada mutasyon yoktu. V726A heterozigot geni iki (%6,7) hastada görülürken M680I homozigot 3 (%10) hastada, heterozigot ise bir hastada ortaya çıktı. Dört (%13,3) hastada ise iki farklı mutasyon vardı ( 2 hastada M680I ve M694V bileşik heterozigot,1 hastada M680I VE 726A bileşik heterozigot,1 hastada E148Q VE M680I bileşik heterozigot ).Hastaların tamamının yaş ortalaması 10,8 ± 4,8 olarak bulundu. Kontrol grubunda yaş ortalaması ise 8,8 ± 4,5 yıl olarak tespit edildi. Gruplara arasında yaş ortalamaları açısından anlamlı farklılık bulunmadı(p=0,074). HSP90 α'nın ortalamasının 87 ng/ml olduğu görüldü. HSP90 α'ın değeri kontrol grubunda 94 ng/ml olup en yüksek ortalamaya sahipken atak grubunda 89,8 ng/ml ile daha düşük; remisyon grubunda ise 78,4 ng/ml ile en düşük ortalamaya sahipti. Ancak gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı (p=0,830). A vitamini düzeyi kontrol grubunda 1182 ng/ml ortalamaya sahipti. Atakta 784 ve remisyonda 798 ile kontrol grubuna göre oldukça düşük ve birbirine yakındı (~790 ng/ml). Ancak gruplar arasında fark yoktu(p=0,228). Vitamin B12 gruplar arasında anlamlı düzeyde farklıydı (p=0,048). Atak döneminde 855 pmol/L ortalama saptanan hastaların remisyon döneminde ise 667 pmol/L ortalaması vardı. Hastaların atak ve remisyon dönemleri arasında anlamı düzeyde farklılık saptandı (p=0,047). Kontrol grubunda 1077 pmol/L düzeyinde saptanmıştır. Hastaların remisyon dönemi ile kontrol grubu arasında da anlamlı fark tespit edildi (p=0,044).D vitamini düzeyleri gruplar arasında istatistiksel olarak farklıydı (p=0,043). Tüm hastaların ortalaması 12 ng/ml olarak bulundu. İkili karşılaştırmalar sonucu atakta 13 ng/ml ve remisyonda 9,5 ng/ml bulunmuş olup grupları arasında anlamlı fark bulundu. Vitamin E (p=0,827) ve folik asit (p=0,665) değerleri de gruplar arasında farklı değildi. Ancak diğer vitamin ölçümleri gibi sağlıklı bireylerde ortalamalar daha yüksek, diğer gruplarda daha düşüktü. Sedimantasyon (p=0,001), CRP (p

Bu çalışmanın amacı, çocuk sinir hastalıkları polikliniğine ilk kez başvuran hastaların özelliklerini değerlendirmektir.Çalışmada 01.09.2010-31.08.2011 tarihleri arasındaki 1 yıl süresince Meram Tıp Fakültesi çocuk sinir hastalıkları polikliniğine ilk kez başvduğu tespit edilen hastaların dosya bilgileri geriye dönük değerlendirildi.1 yıl süresince Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları bünyesinde hizmet veren polikliniklere toplam 88785 başvuru oldu. Bu hastaların 4904'ü (%5,5) Çocuk sinir hastalıkları polikliniğine başvurdu. 4904 hastanın 1807'si (%36,8) ilk kez başvuran hastalardı. 1807 hastanın 1685'inin (%93,2) dosya bilgilerine ulaşıldı. 1685 hastanın 952'si (%56,5) erkek, 733'ü kız (%43,5) hastaydı (1,3:1). Hastaların yaş ortalaması 5,77±4,9 yıl, erkeklerin 5,39±4,6, kızların 6,27±5,2 yıl idi. 12-18 yaş grubunda kız hastalar daha fazla, 12 yaş altı diğer yaş gruplarında erkek hastalar daha fazla tespit edildi. 1685 hastanın 1822 şikâyetle başvurduğu anlaşıldı. Hastalar ilk başvuru şikâyetlerine göre 9 gruba ayrıldı. Sıklık sırasına göre 700 (%41,5) hasta nöbet, 284 (%16,9) hasta gelişme geriliği, 155 (%9,2) hasta baş ağrısı, 107 (%6,3) hasta vücudun yapısı ile ilgili şikâyetler, 93 (%5,5) hasta güç kaybı, 87 (%5,2) hasta davranış bozukluğu, 82 (%4,9) hasta hareket bozuklukları, 54 (%3,2) hasta gözle ilgili şikâyetler, 123 (%7,3) hasta diğer şikâyetlerle başvurdu. 1685 hastanın 1750 tanı aldığı görüldü. Hastalar tanılarına göre 13 tanı grubuna alındı. Sıklık sırasına göre 676 (%40,1) hasta nöbet, 235 (%14) hasta gelişme geriliği, 143 (%8,5) hasta baş ağrısı, 71 (%4,2) hasta ruh sağlığı bozuklukları, 70 (%4,2) hasta özel hastalıklar, 62 (%3,7) hasta beyin felci, 58 (%3,5) hasta uç sinir hastalıkları, 47 (%2,8) hasta başın şekli ve yapısı ile ilgili bozukluklar, 46 (%2,7) hasta baş ve beyin ile ilgili diğer hastalıklar, 45 (%2,6) hasta hareket bozuklukları, 45 (%2,6) hasta kas ve kavşak hastalıkları, 18 (%1,1) hasta MSS gelişim bozuklukları ve 168(%10) hasta diğer hastalıklar tanı grubunda yer aldı. Hastaların %84,8'inin Konya'dan, %15,2'si Konya dışından başvurduğu anlaşıldı. Hastaların %66,1'inin il merkezlerinden, %16,6'sının ilçe merkezlerinden, %16,8'inin kasaba ve köylerden başvurduğu tespit edildi. Hastaların %22,3'ünün ebeveynleri akraba, %4,9'u aynı köyden, %65,8'i akraba değildi, %7,1'inin dosya bilgilerinde ebeveyn akrabalık durumu bilgisi tespit edilmedi. 521 (%30,9) hastanın ailesinde benzer hastalık vardı. 1212 (%72) hasta daha önce benzer şikâyetle bir hekime başvurmuştu. 565 (%33,5) hasta sevk ya da yönlendirme sonrası, 1101 (%65,3) hasta doğrudan kendileri başvurmuştu. 131 (%7,8) hasta hastanemizden, 2 (%0,1) hasta başka bir hastaneden görüş istenerek çocuk sinir hastalıkları polikliniğine gelmişti. 1040 hastaya sadece bilgi verilip takip önerildi. 455 hastaya ilaç tedavisi önerildi. 167 hastaya özel eğitim önerildi. 119 hastaya fizik tedavi önerildi. 535 (%31,8) hasta yeniden görüldü, 659 (%39,1) hasta yeniden görülmesi istendiği halde getirilmedi, 491 (%29,1) hastanın tekrar görülmesine gerek duyulmamıştı. 1360 (%80,7) hastanın konulan son tanısı ilk tanıyla aynı, 42 (%2,5) hastanın tanısı ilk tanıdan farklı, 283 (%16,8) hastanın son tanısının kesin olmadığı anlaşıldı. 883 (%52,4) hastanın ilk gelişte hazır tetkiki yoktu, 802 (%47,6) hastanın ilk gelişte hazır tetkiki vardı. 850 (%50,4) hastadan tetkik istendi, 835 (%49,6) hastadan tetkik istenmedi. 508 (%30,1) hastadan görüş istendi. 34 (%2) hasta başka merkeze sevk edildi.Daha önce az sayıda benzer çalışmanın yapıldığı konuda, çocuk sinir hastalıkları polikliniğine başvuran hastaların özelliklerini en fazla vaka ile tanımladık. The aim of this study is to evaluate the characteristics of children who admitted to pediatric neurology outpatient clinic for the first time.In this study the patients who admitted to pediatric neurology clinic for the first time between 01.09.2010-31.08.2011 for 1 year period were evaluated retrospectively.For 1 year period totally there were 88785 admissions to pediatric outpatient clinics of Meram Medical Faculty. 4904 of these patients (5.5%) were admitted to the pediatric neurology clinic. 1807 of these 4904 patients (%36,8) were addmitted for the first time. 1685 of 1807 patients (93.2%) file informations has been obtaıned. 952 patients (56.5%) were male and 733 were female (43.5%). The average age of patients was 5.77 ± 4.9 years, 5.39 ± 4.6 for men and 6.27 ± 5.2 for girls. In the 12-18 age group the girls were found in greater number otherwise under 12 years old males were found in greater numbers. 1685 patients were admitted with 1822 different complaints. Patients were divided into 9 groups according to the first complaints. According to frequency of complaints ; 700 (41.5%) patients had seizures, 284 (16.9%) patients had neurodevolopmental disorders, 155 (9.2%) had headache, 107 (6.3%) complained about the shape of the patient's body, 93 (5.5%) patients had muscle weakness, 87 (5.2%) patients with behavioral disorders, 82 (4.9%) patients with movement disorders, 54 (3.2%) patients with ocular complaints, 123 (7.3% ) patients were admitted with other complaints. 1685 patients were diagnosed with 1750 different disease. Patients were divided into 13 groups according to their diseases. According to frequency of diagnosis; 676 (40.1%) patients had seizures, 235 (14%) patients had neurodevolopmental disorders, 143vi(8.5%) patients had headaches, 71 (4.2%) patients with psychiatric disorders, 70 (4,2%) patients with specific diseases, 62 (3.7%) patients with cerebral palsy, 58 (3.5%) patients with peripheric nerve disease, 47 (2.8%), disorders related to the shape of the head, 46 (2% 7) other diseases related to head and brain patients, 45 (2.6%) patients with movement disorders, 45 (2.6%) patients with neuromuscular disorders, 18 (1.1%) patients with CNS developmental disorders and 168 (% 10) patients with other diseases. The patients were 84,8% from Konya, and 15,2% outside of Konya. 66,1% of the patients admitted from urban area, 16,8% from districts, 16,8% from town and villages. The parents of 22.3% of patients were relatives, and 4.9% were from the same village, 65.8% of patients has not any kinship and 7.1% of the patients file information of parental kinship status has not been determined. 521 patients (30.9%) were found to have similar diseases in the family. 1212 (72%) patients were admitted previously to a physician with similar complaints. 565 (33.5%) patients were admitted after the referral or recommendation and 1101 (65.3%) patients were admitted directly themselves. 131 (7.8%) patients were consulted from same hospital and 2 (0.1%) patients were consulted from another hospital. 1040 patients just informed and follow-up was recommended. Medical drug therapies were suggested to 455 patients. Special education was recommended to 167 patients. Physical therapy was recommended to 119 patients. 535 (31.8%) patients were evaluated again, 659 (39.1%) patients lost to follow up, 491 (29.1%) patients had no need to be seen again. The final diagnosis is the same as the initial diagnosis in 1360 of 1685 patients (80.7%), 42 (2.5%) patients diagnosed differently from initial diagnosis, 283 (16.8%) patients final diagnosis was uncertain. In first admission 883 (52.4%) patients had no laboratory tests, 802(47.6%) patients had laboratory tests at present. Laboratory tests was studied from 850 (50.4%) patients whereas 835 (49.6%) patients were not detected with laboratory tests. 508 patients were consulted to another departments. 34 patients were referred to another center.In our study we defined clinical characteristics of patients who admitted to pediatric neurology outpatient clinic with largest amount of cases in which previously there were small number of similar studies. 121

Diğer İmmünglobulin izotiplerinin normal serum değerlerinde olması durumunda, serum IgA değerinde azalma olarak tanımlanan IgA eksikliği en yaygın görülen primer immün yetmezliktir. IgA eksikliği bulunan birçok hasta asemptomatiktir. Bizim çalışmamızda; Konya ilindeki IgA eksikliği bulunan hastaların genel özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı. 2006-2016 yılları arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları ve Çocuk Alerji ve İmmünoloji Polikliniğinde takipli hastaların dosyaları retrospektif olarak tarandı. Dört yaş üzerinde bulunan 380 hasta çalışmaya dahil edildi. Dahil edilme kriterleri; 0-18 yaş arası hastaların serum IgA düzeyi yaşa göre 2 SD altında bulunan ve sekonder immün yetmezliğe neden olacak ek hastalığı ve sendromu bulunmayanlar olarak belirlendi. Hastalar İmmünglobulin düzeyine göre iki grup olarak sınıflandırıldı. IgA serum düzeyi 7 mg/dl altında bulunan hastalar izole IgA eksikliği grubuna dahil edildi. IgA düzeyi yaşa göre 2 SD altında ve 7 mg/dl arasında bulunan hastalar parsiyel IgA eksikliği grubuna dahil edildi.Takipli hastalarımızın eşlik eden diğer immün parametre özellikleri, klinik verileri, eşlik eden hastalıkları ve ailede bulunan hastalık özellikleri incelenmiş olup IgA eksikliği olan hastaların eksik olan bilgileri için elektronik kayıt sisteminde bulunan laboratuar sonuçları, epikriz bilgileri ve dosya kayıtları retrospektif olarak analiz edildi. Takip sırasında oluşan hastalıklar ve aile fertlerinin hastalık özelliklerinin değerlendirilmesi açısından aile fertleri aranarak gerekli bilgiler öğrenilerek SPSS 20 programına kaydedildi. İzole ve parsiyel IgA eksikliği bulunan hasta grupları arasında karşılaştırma yapıldı ve takip sırasında gruplar arasında dönüşümlerin olduğu gösterildi. İzole IgA eksikliği olan hastaların İmmünglobulin eksikliklerinin kısmen düzelerek parsiyel IgA eksikliğine döndüğü fakat, tam düzelmenin olmadığı gösterildi (p

PFAPA Sendromu (periyodik ateş, aftöz stomatit, farenjit, lenfadenit) etyolojisi bilinmeyen çocukluk çağında en sık görülen otoinflamatuar hastalıktır. Bu çalışmada PFAPA Sendromu tanısı alan hastaların atak anında ve atakları arasındaki sağlıklı dönemde klinik ve laboratuvar bulguları, aldıkları tedaviler ve tedaviye yanıtlarının retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlandı.Çalışmaya, Ocak 2013-Aralık 2014 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Allerji ve İmmünoloji polikliniğine müracaat eden, sık ateşlenme yakınması olan (anne ve/veya baba tarafından belirtilen) ve PFAPA Sendromu tanısı alan 110 hastanın retrospektif verileri alındı.Hastalar atakları sırasında ateş yüksekliği, tonsillofarenjit, servikal lenfadenit ve aftöz stomatit klinik bulgularından tümüne sahip olmaları yönüyle 2 gruba ayrıldı. Grup I, tüm PFAPA klinik bulgularına sahip olan hastalar; Grup II, en az bir PFAPA klinik bulgusu olmayan hastalardan oluşmaktaydı. Bu gruplar atak özellikleri, laboratuvar ve klinik bulguları yönüyle karşılaştırıldı. Vakaların 36'sı (%32,7) kız, 74'ü (%67,3) erkekti. Ortalama yaş 4,7± 2,5 olarak bulundu. Tüm hastaların ilk atak yaş ortancası 2 (1-3) yaştı. Bütün ataklar değerlendirildiğinde sıklık durumuna göre ateş yüksekliği (%100), tonsillofarenjit (%97,8), servikal lenfadenopati (%74,5) ve aftöz stomatit (%39,1) olarak belirlendi. Sağlıklı dönem ile karşılaştırıldığında atak döneminde beyaz küre sayısı, C-reaktif protein ve fibrinojen düzeyleri daha yüksek iken lenfosit sayısı, trombosit sayısı ve hemoglobin düzeyi normal düzeyde izlendi.Grup I'deki hastaların Grup II'ye göre daha sık atak geçirdiği belirlendi (p=0,04). İlk atak yaşı, atak anındaki ateş süreleri ve ateş yükseklikleri yönünden fark yoktu. Tedavide 0,5mg/kg/g metilprednizolon tedavisi alan hastalar ile 1 mg/kg/g alan hastaların klinik cevabı yönüyle fark izlenmedi.Sonuç olarak PFAPA Sendromu olan hastaların verileri retrospektif olarak değerlendirildi. 5 yaş üzeri çocuklarda da periyodik ateş şikayeti varlığında ayrıcı tanılar içerisinde PFAPA Sendromu düşünülmelidir. Tedavide metilprednizolon tedavisinin daha düşük dozlarda kullanılabileceği düşünülmektedir.Anahtar kelimeler: PFAPA Sendromu, çocuk, ateş, aftöz stomatit, farenjit, lenfadenit. PFAPA Syndrome (periodic fevers with aphthous stomatitis, pharyngitis and lymphadenitis) is the most frequent autoinflammatory disease of unknown etiology in childhood. In this study, retrospective evaluation of clinical and laboratory symptoms in the moment of attack and healthy period between the attacks, received therapies and treatment responses of patients diagnosed with PFAPA Syndrome was aimed.The study was included the data of 110 patients diagnosed with PFAPA Syndrome and patients who suffered from frequent fever (mentioned by mother or/and father), who admitted to Necmettin Erbakan University Meram Medical Faculty Pediatric Allergy-Immunology policlinic between January 2013 and December 2014. Patients were divided into two groups according to having all of fever, tonsillopharyngitis, cervical lymphadenitis and aphthous stomatitis clinical symptoms. Group I was consisted of patients who have all PFAPA clinical symptoms. Group II was consisted of patients with the absent of at least one PFAPA clinical symptom. This group was compared in terms of attack characteristics, laboratory and clinical symptoms. 36 (%32,7) cases were girl. 74 (%67,3) cases were boy. Average age was found as 4,7 ± 2,5. The median age of first attack of all patients was 2 (1-3). Considering all attacks, according to frequency status, fever identified as %100, tonsillopharyngitis identified as %97,8, cervical lymphadenopathy identified as %74,5 and aphthous stomatitis identified as %39,1. In attack period, while white blood cell count, C-reactive protein and fibrinogen levels are higher, the lymphocyte count, thrombocyte count and hemoglobin levels was observed at normal levels compared to healthy period. It was determined that the patients in Group I had more frequent attacks than patients in Group II (p=0,04). There was no difference in terms of age of first attack, fever durations and fever heights in time of attack. In treatment, the difference was not observed between the patients treated with 0,5 mg/kg/g and 1 mg/kg/g methylprednisolone in terms of clinical response.Consequently, datas of patients PFAPA syndrome was evaluated retrospectively. PFAPA Syndrome should be considered in the definitive diagnosis in the presence of periodic fever in children over 5 years of age, too. It is thought that methylprednisolone therapy may be used in lower doses in treatment.Key Words: PFAPA Syndrome, child, fever, aphthous stomatitis, pharyngitis, lymphadenitis. 68

Ocak 2010-Ağustos 2015 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Endokrinoloji polikliniğinde tip 1 diabetes mellitus tanısı ile takipli 99 vaka çalışmaya alındı. Çalışmamızın amacı, tip 1 diabetes mellitus tanısı almış olan ve çocuk endokrinoloji polikliniğinde takip edilen çocukların genel özelliklerinin değerlendirilmesi ve takipleri esnasında tip 1 diyabete eşlik eden morbiditelerin saptanmasıdır. Kliniğimizde; hastaların tanı almaları esnasında ve takiplerindeki klinik ve labaratuar analizleri, ortaya çıkan komplikasyonları ve eşlik eden morbiditeleri (çöliak, tiroidit vb.) değerlendirilmiştir. Çalışmaya dahil edilen olgu sayısı 99 kişidir. Dahil edilme kriteri 0-18 yaş arası tip 1 diabetes mellitus tanısı almış olmaktır. Araştırılacak parametreler: Epidemiyolojik özellikler (olguların cinsiyeti, yaşı, aile öyküsü, akrabalık öyküsü…) , fizik muayene bulguları, ilk muayenede saptanan şikayet ve klinik bulgular (örnek olarak polidipsi, poliüri, açıklanamayan kilo kaybı, hiperglisemi, glikozüri, ketonüri vardır/yoktur ), rutin kan tahlilleri ( tam kan sayımı, TİT, HbA1c), diyabet etyolojisine yönelik antikor tarama, ketoasidoz görülme sıklığı, hastanın klinik seyrinin özellikleri, diabetes mellitus diyetine uyumu, tip 1 diyabet komplikasyonlarının saptanması, değerlendirilmesi ve tedavisi, gelişen komplikasyonlara yönelik göz dibi inceleme verileri, 24 saatlik idrar incelemesi, eşlik eden komorbiditelerle ilgili verilerin değerlendirilmesidir. Hastaların verileri incelendiğinde yaş ortalaması 8,3 ±4,12 yıl bulundu.. Hastalar yaş aralıklarına göre gruplandırıldığında tip 1 diyabet tanısı almış olan hastaların en sık 3-6 yaş aralığında olduğu saptandı. Çalışmamıza dahil edilen hastaların %51,5'i kız, %48,5'i erkek idi. Tip 1 diyabet sıklığı açısından cinsiyet farklılığı saptanmadı. Hastaların %21,2'i ilkbahar, %19,2'si yaz, %35,4'ü sonbahar, %24,2'i kış mevsiminde tanı almıştı. En sık tanı alınan mevsim sonbahar olarak belirlendi. Geliş şikayetleri açısından da incelendiğinde %51,1'i poliüriyle, %11,1'i hiperglisemiyle, %7,8'i karın ağrısı şikayetiyle başvurduğu saptandı. Başvuru anında hastaların %44,7'sinde ketoasidoz, %28,2'sinde ketoz, %25,9'unda hiperglisemi olduğu bulunmuş. Tanı sürecinde otoantikorları taranan hastalardan %38,3'nün adacık otoantikorları, %45,5'inin glutamik asit dekarboksilaz antikoru, %35, 3'ünün ise insülin otoantikorlarının pozitif olduğu saptandı.. Hastalıkları önlemek, tespit edilmiş olanların koşullarını iyileştirmek, toplum sağlığını geliştirmek için epidemiyolojik çalışmalara gereksinim duyulmaktadır. Ülkemizde epidemiyolojik çalışmalara ihtiyacımız devam etmektedir. This study has been performed at Necmettin Erbakan University, Faculty of Medicine, Department of Pediatric Endocrinology, between january 2010 and August 2015. Ninety nine children complained with type 1 diabetes mellitus have admitted in the study. In our Department of Pediatric Endocrinology for the children with type 1 diabetes mellitus, the evaluation of clinical and laboratory statistical results and concomitant morbidities such as tyroidities and cheliac diseases data has been performed .A total of 99 patients diagnosed with insulin dependent diabetes mellitus were followed up at N.E.Ü. Meram Medicine of Faculty of Hospital between january 2010 and August 2015. Clinical and laboratory characteristics obtained from the records included epidemiological features (gender, age, family history, consanguinity,…), physical examination, anthropometric measuring (height, weight, BMI, BMI-SDS), puberty examination, complaints and findings (for instance polyuria, polydipsia, paranormal weight loss, ketonuria, glycosuria, ketonemia) the date of , gender, the time of diagnosis, HbA1c levels at the time of first diagnosis, mean yearly HbA1c, the rate of hospitalization within the last year, thyroid function tests, diabetes autoantibody levels and the complications associated with this disorder, EMG, urine examination, other concomitant morbidities like choliac and thyroiditis. İn this study, the mean age at diagnosis was 8,3 ±4,12 years. When patients were evaluated with respect to the distrubution of age at diagnosis, the most frequent group was between 3 and 6 years. There was no difference in distrubution of gender.(%51,5 girls,%48,5 boys). Patients were diagnosed mostly in fall season[ İn winter (%24,2 ), in autumn( %21,2), in summer(%19,2 ), in fall (%35,4)]. When patients were evaluated respect to application of complaint, polyuria(%51,1) was the most frequent group (hyperglicemia %11,1; stomach ache %7,8). The percentage of patients with positive result in islet antibody was 38,3%. The other antibodies glutamicacid decarboxilase and insulin were 45,5% and 35,3% respectively. Epidemiologic studies were in needed for prevention of illness and improving the public health and decreasing medical costs. Similarly in our country, we need more studies to improve our health system. 91

Çalışmamızın amacı, St. Jude Total therapy XIIIB, BFM 2000 ve BFM 2009 protokolü alan hastalarda hastaların demografik özelliklerini, klinik ve laboratuar bulgularını, kemik iliğinin morfolojik, sitogenetik, immunfenotipik özelliklerini, kemoterapiye yanıtlarını, yaşam sürelerini, prognoza etki eden faktörleri, relapsları ve ölüm nedenlerini değerlendirmektir.Nisan 2006 –Nisan 2016 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Anabilim Dalı' nda akut lenfoblastik lösemi tanısı ile takipli, St. Jude Total Therapi, BFM 2000, BFM 2009 protokolleri ile tedavi edilen toplam 167 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hastaların tama yakınının kemik iliği örnekleri sitokimyasal boyalarla değerlendirilip, flow sitometri ile immunfenotiplendirme yapılmıştır. Hastaların büyük bir kısmında sitogenetik çalışma yapılmıştır. Tedavinin 8. Gününde periferik kan yayması ve tam kan sonuçları ile blast sayısı, 15. Ve 33. Günde kemik iliği aspirasyon ve biyopsisi ile kemik iliğinin remisyon durumu ve derecesi incelenmiştir.Hastalarımızın yaşları 9 ay ile 204 ay arasında değişiyordu. Median yaş 80 aydı. Hastaların %63,5' i erkek, %36,5' i kızdı. Kız erkek oranı K/E:1/1.7' dir. En sık başvuru sebebi ateşti. Hastaların yaklaşık yarısında hepatomegali, splenomegali ve lenfadenopati mevcuttu. Başvuru anında median lökosit sayısı 9750/mm³, median hemoglobin değeri 7,8 g/dl ve median trombosit sayısı 45000/mm³ idi.Morfolojik sınıflamaya göre L1, L2 ve L3 dağılımları sırasıyla %74,9, %24,6 ve % 0,6 idi. İmmunfenotiplendirme incelendiğinde prekursor B hücreli ALL %85,4 ve T hücreli ALL %12,6 idi. Sitogenetik incelemede hastaların %2,4' ünde t(9,22) sitoanomalisi, %2,4' ünde t(4,11) sitoanomalisi mevcuttu.Hastalarımızın %6,1' inde relaps gelişmiştir. Toplam 20 hastamız kaybedildi (%12). Genel sağ kalım oranımız %88, hastalıksız sağ kalım oranımız %85,6 bulundu.Çalışmanın sonuçları değerlendirildiğinde ürik asit yüksekliğ, 15. Gün kemik iliğinin remisyon durumu ve derecesi, relaps varlığı ve relaps türünün sağ kalım üzerine etkili olduğunu bulduk. Ürik asit ve LDH yüksekliği, 15. Gün kemik iliği değerlendirmesi ise olaysız sağ kalıma etkili bulundu.Bu bulgulara göre tedavi sonuçlarımız St. Jude protokolü, BFM 2000 ve 2009 protokolü uygulanan merkezlerle benzerdir. In this study we aimed to evaluate acute lymphoblastic leukemia patients who were treated with St. Jude, BFM 2000 and BFM 2009 protocols. Clinical and laboratory findings at admission, cytochemical, morphologic and immunologic features of bone marrow, response to chemotherapy, survival rates, causes of death, relapses and prognostic factors have been evaluated.Chart review of from, 167 newly diagnosed acute lymphoblastic leukemia patients who had been admitted to Necmettin Erbakan University Pediatric Hematology Department April 2006 to April 2016 were evaluated retrospectively. All bone marrow samples from patients were evaluated by cytochemical dyes, and by flow cytometry immunophenotyping. Moleculer genetic investigation was performed for t (9; 22), t (4;11) and others. Response to steroid therapy on the eighth day of treatment was evaluated, by peripheral blast count and bone marrow aspiration was repeated at 15th and 33th days.Patients‟ ages were between 9 months to 204 months, with a median of 80 month and female/male ratio of 1/1.7. The most frequent complaint was fever. The median number of leukocytes was 9750/mm³, median number of hemoglobin was 7,8 g/dl, median platelet number was 45000/mm³.Hepatosplenomegaly was present in 1/2, lymphadenomegaly in 1/2 and lymphadenomegaly in 1/2 of cases.According to the morphological classification, L1, L2 and L3 were found in 74,9%, 24,6%, 0.6% of cases respectively. Immunophenotype analysis revealed that the rate of precursor B- acute lymphoblastic leukemia was 85,4% and T- acute lymphoblastic leukemia was 12,6%. Moleculer genetic examination, t(9,22) and t(4; 11) resulted with a positivity in 2,4%. Ten patients (6,1%) relapsed, twenthy of our patients died, overall survival was 88% and event free survival was 85,6%.The results of this study demostrate that, level of uric acide, bone marrow response at 15th day showing M2 or M3 and presence of relapse have negative effect on survival of these patients. Levels of uric acide and LDH, bone marrow response at 15th day showing M2 or M3 have effect on event free survival.According to these findings, our results with St. Jude, BFM 2000 and BFM 2009 protocols are similar to other centers which follow the same protocols. 130

Amaç: Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu nedeniyle metilfenidat tedavisi başlanan çocuklarda kardiyovasküler fonksiyonların kan basıncı ve EKG ile değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu nedeniyle metilfenidat tedavisi planlanan, 6-15 yaşları arasındaki 35 hastada tedavi başlamadan önce, metilfenidat tedavisi başladıktan bir ve üç ay sonra; EKG çekildi, kalp atım hızı (/dk), sistolik kan basıncı (mmHg) ve diastolik kan basıncı (mmHg) kayıt edildi. Elektrokardiyogram üzerinde elle kalp hızı, ritmi, QRS aksı, PR mesafesi, P dispersiyonu, QT dispersiyonu, QTc intervali ve QTc dispersiyonu ölçüldü.Bulgular: Tedavi öncesi, tedavinin 1. ve 3. ayındaki değerlendirmede elde edilen verilerde gruplar arasında kalp atım hızı, sistolik kan basıncı, diyastolik kan basıncı, PR mesafesi, QTc intervali, P dispersiyonu, QT dispersiyonu ve QTc dispersiyonu değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmedi. Tedavi öncesi, tedavinin 1. ve 3. ayındaki değerlendirmede elde edilen verilerde gruplar arasında QRS aksı değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir artış tespit edildi ancak klinik olarak anlamlı değildi. Hiçbir ciddi kardiyovasküler advers olay meydana gelmedi.Sonuç: Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu tedavisinde yaygın olarak kullanılan metilfenidatın tedavi öncesine göre tedavinin 1. ve 3 .ayında kalp atım hızı, kan basıncı ve EKG değerlendirilmesinde herhangi bir değişime veya patolojiye sebep olmadığı ancak literatürde bildirilen nadir komplkasyonların ve kardiyovasküler semptomların varlığınında unutulmaması gerektiği kanaatindeyiz. Aim: It was aimed to evaluate cardivasculary functions via blood pressure and ECG of patients with attention deficit and hyperactivity disorder who were treated with methylphenidate.Method: Thirty five patients with attention deficit and hyperactivity disorder who were planned to be treated with methylphenidate have been evaluated, ECG, heart rate (beats/minute), systolic blood pressure (mmHg) and diastolic blood pressure (mmHg) were recorded before treatment, in 1st month and 3th month of treatment.Heart rate, rhythm, QRS axis, P-R interval, P dispersion, QT dispersion, QTc interval and QTc dispersion were measured on ECG.Results: There were no statistically significant difference of heart rate, systolic blood pressure, diastolic blood pressure, P-R interval, P dispersion, QT dispersion, QTc dispersion with data obtained of pretreatment, in 1st month and 3th month of treatment. Statistically significant QRS axis increase was observed on pretreatment, in 1st month and 3th month of treatment ECG records but it was not clinically significant. No cardiovasculary advers event occured.Conclusion: In conclusion, however methylphenidate which was used commonly in treatment of attention deficit and hyperactivity disorder do not cause any changes in heart rate, blood pressure and ECG in 1st and 3th month of treatment according to pretreatment records,rare complications and cardivascular symptoms must be considered. 81

Geç preterm doğumlar tüm preterm doğumların ¾ ünü oluşturduğu halde yakın zamana kadar term bebekler gibi kabul görmekteydi. Fakat geç preterm bebekler fizyolojik, metabolik ve nörolojik gelişim açısından term bebeklere göre daha geridir. Geç preterm bebekler term bebeklerle karşılaştırıldığında neonatal morbidite ve mortalite açısından daha büyük bir riske sahiptirler. Yine bazı çalışmalarda geç preterm bebeklerin geç dönem nörolojik gelişimlerinin term bebeklere göre olumsuz yönde etkilendiği belirtilmektedir.Biz de çalışmamızda geç preterm bebeklerde Türk çocuklarına uyarlanmış Ankara Gelişim Tarama Envanterini (AGTE) kullanarak dil-bilişsel, ince ve kaba motor, sosyal gelişim-öz beceri ve genel gelişimlerini değerlendirmeyi ve nörogelişimsel prognoza etki eden faktörleri belirlemeyi amaçladık. Çalışma Necmettin Erbakan Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı'nda Kasım 2014-Kasım 2015 tarihleri arasında gerçekleştirildi. Hastanemizde 340/7- 366/7 doğum haftasında doğan 42; 37 7/0 doğum haftası ve üstünde doğan 58 bebek 12 aylık iken çalışmaya alındı. Geç preterm bebekler düzeltilmiş yaşına uygun olarak çalışmaya alındı. Tüm olgulara psikomotor gelişimlerini değerlendirmek amacıyla AGTE uygulandı.Geç preterm ve term bebekler genel gelişim, dil-bilişsel, ince ve kaba motor ve sosyal bakım-özbeceri gelişimi açısından karşılaştırıldı, fakat iki grup arasında anlamlı bir fark bulunmadı (p>0,05). Geç preterm bebeklerde cinsiyete göre AGTE puan ortalamaları karşılaştırıldı. Erkeklerin kaba motor puan ortalaması kızlara göre anlamlı düzeyde yüksek bulundu (P=0,05). Term ve geç preterm bebeklerin AGTE puan ortalamaları sarılık öyküsünün olması ve anne sütü ile beslenme süresine göre karşılaştırıldı, fakat anlamlı bir fark görülmedi (p>0,05). Geç pretermlerde doğum şekline göre AGTE puan ortalamaları karşılaştırıldığında anlamlı bir fark görülmedi (p=0,595). Geç pretermlerde termlere göre çoğul gebelik (p=0,023) ve sezaryen doğum (p 0,05). Mean ADSI scores were compared in late preterm infants according to sex. The mean gross motor score was found significantly higher in male infants that that of the females (p = 0,05). The mean ADSI scores were compared in later preterm and term infants based on the presence of jaundice in history and the period of breastfeeding; however, no significant differences were seen (p > 0,05). When the mean ADSI scores were compare based on the way of birth, no significant shall differences were found (p = 0,535). Rates of multiple pregnancies (p = 0,023) and c/s births (p < 0,001) were significantly higher in late preterm infants. It was seen upon examination of the relation between the morbidity rates in term and late preterm infants that the most common disease in late preterm infants in the neonatal period was jaundice (50% in term infants and 76,2% in late preterm infants), and incidence of jaundice was higher in late preterm infants (p = 0,008). While phototherapy had been applied to 19% of term infants, it had been applied to 38,1% of the late preterm infants (p = 0,034). Postnatal respiratory problems (p = 0,007), ENS (p = 0,04) and the mean stay in the neonatal ICU (p < 0,01) were significantly higher in late preterm infants. Term infants were breastfed for longer period as compared to the preterm infants.In this study, we were not able to find any significant differences between the late preterm and term infants in neurodevelopment. The number of studies in this subject is very limited in our country. We therefore think that multicenter studies with larger groups should be carried out to determine prognosis in late preterm infants and the factors affecting the prognosis; this way, it will be possible to recognize the risky group in the early period and to intervene on in the earlier period if possible.Keywords: Late preterm, ADSI, Neurodevelopmental outcomes. 93

Amaç: Çalışmamızda Konya ilinde gebelerde ve yenidoğanlarda idrar iyot, TSH, sT3, sT4, tiroglobulin düzeyleri ile anne sütü iyot düzeylerini karşılaştırması, etki eden diğer faktörlerin belirlenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Kesitsel tipteki bu analitik araştırmaya 01.01.2014-01.02.2014 tarihleri arasında Konya il ve ilçelerinde yaşayıp, doğum yapmak üzere Konya Dr.Faruk Sükan Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Hastanesine başvuran 107 miyadında gebe kadın ve bu kadınlardan sağlıklı olarak doğan 107 yenidoğan bebek dahil edildi. Literatürler doğrultusunda oluşturulan sosyodemografik anket formu araştırmacı tarafından katılımcılarla yüz yüze görüme tekniği ile dolduruldu. Çalışmamıza aldığımız gebe ve yenidoğanlardan idrar iyot, TSH, sT3, sT4, tiroglobulin düzeyleri ile anne sütü iyot düzeyleri çalışıldı. İstatistiksel analizler için SPSS (Statistical Package for Social Sciences) for Windows 20.0 programı kullanıldı, p değerinin

Kesitsel bir araştırma olan bu çalışmada Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Hematoloji bilim dalında Mart 2014- Mart 2015 tarihleri arasında immun trombositopenik purpura tanısı alan 40 çocuk değerlendirilmiştir. Bu tez çalışmasında İTP tanısı alan çocuk hastalarda antifosfolipid antikorların İTP klinik ve laboratuvar bulgularıyla, tedaviye olan yanıtla ve hastalığın prognozuyla olan ilişkisini değerlendirmeyi amaçladık. Çalışmaya alınan tüm vakaların demografik verileri, başvuru şikayeti (mukozal kanama, cilt bulguları), başvurudaki trombosit sayıları, ortalama trombosit hacmi (MPV), C-reaktif protein (CRP) değerleri, immünoglobulin düzeyleri, kollajen doku hastalıkları belirteçleri (C3, C4, anti-nükleer antikor (ANA)) kaydedildi. Ailede benzer hastalık öyküsü sorgulandı. Tüm vakaların cilt ve mukozal kanama bulguları açısından ayrıntılı fizik muayenesi yapıldı. Etyolojik sebeplerin saptanması amacıyla son bir ay içerisinde geçirilmiş enfeksiyonlar, aşılanma öyküsü sorgulandı. Hastaların aldıkları tedaviler ve tedavi yanıtları (tedavi sonrası 3-7. günlerdeki trombosit sayıları), hastalığın seyri (akut ya da persistan) kaydedildi. İTP tanı anında; anti-fosfolipid antikorlar; lupus antikoagulanı (LA), anti kardiyolipin antikorlar (aCL), anti beta 2 glikoprotein I antikorları çalışıldı. Tanı anında pozitiflik saptanan hastalardan 12 hafta sonra doğrulama amaçlı olarak anti-fosfolipid antikorlar yeniden çalışıldı. Vakaların yaş ortalaması 6,13±4,63 yıldı. Vakaların 21'i (%52,5) kız, 19'u (%47,5) erkekti. Çalışmamızdaki hastaların 12'sinde (%30) tanı anında anti-fosfolipid antikorlar (AFA) pozitif olarak saptanmıştı. Tanı anında AFA pozitif olan vakalardan 12 hafta sonra yeniden AFA çalışıldı. Vakaların üçünde (%25) AFA pozitifliği sebat ediyordu. Kontrolde AFA pozitifliği %7,5'a (3/40) gerilemişti. Tanıda AFA pozitif olan 12 hastanın birinde (%8,3) her üç AFA pozitifti, birinde (%8,3) hem aCL IgM, hem LA pozitifti. Tek antifosfolipid antikoru pozitif olan on hasta vardı. Yedi hastada (%58,3) anti beta 2 glikoprotein I (bir hastada IgM, altı hastada IgG), iki (%16,7) hastada aCL IgM, bir (%8,3) hastada LA pozitifti. Kontrolde AFA poztifliği sebat eden üç hastanın birinde (%33,3) hem LA, hem anti-beta 2 glikoprotein I (IgM ve G), ikisinde (%66,7) anti-beta 2 glikoprotein IgG pozitifti. Tanı esnasında ve kontrolde AFA pozitifliği ve cinsiyet grupları, başvuru anındaki trombosit sayısı, MPV, CRP değeri, IgG düzeyi, hastalığın akut ya da persistan olarak seyretmesi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki izlenmedi.İTP hastalarının tanı anındaki ve kontroldeki AFA pozitifliği, yaş değişkeni bakımından karşılaştırıldığında, istatistiksel olarak anlamlı derecede farklılık saptandı (p

Amaç: Çölyak hastalığı genetik yatkınlığı olan bireylerde gluten alımına bağlı ince bağırsak mukozasında inflamasyon ile karekterize sıklıkla malabsorbsiyon ile seyreden otoimmün bir hastalıktır. Vitamin D reseptör geni allellerinin otoimmün hastalıklar, birçok kanser türleri, nörolojik hastalıklarla ilişkili olduğu pek çok çalışma ile gösterilmiştir. Çalışmamızda pediatrik ÇH'nda VDR BsmI ve FokI polimorfizmlerinin etkisini ve allel varyantlarının VD düzeyleri ve KMY ile olan ilişkisini belirlemeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmamıza ÇH nedeniyle takipli 105 hasta ve kontrol grubu olarak 100 sağlıklı çocuk alındı. Her iki gruptan VDR BsmI ve FokI polimorfizmleri genotipleri çalışıldı ve gruplar arası genotip dağılımları karşılaştırıldı. Hasta grubunda tanı anındaVD düzeyi ve KMY ölçümü yapıldı. Bu parametreler Marsh evrelerine ve BsmI/FokI polimorfizmi genotiplerine göre analiz edildi. İstatistiksel analizde SPSS 18 programı kullanıldı. Bulgular: Hasta ve kontrol grubunun yaş ve cinsiyet özellikleri benzerdi. Hasta ve kontrol gruplarında VDR BsmI ve FokI polimorfizmi genotipleri dağılımları benzerdi ve aralarında anlamlı fark bulunmadı. Hasta grubunun tanı anında kemik mineral yoğunluğu Z skoru ortalaması -1,5+0,88 SD idi ve %61'inde osteopenik ve osteoporotik düzeylerdeydi. Vitamin D düzeyi ortalaması 19,5+12,4 ng/ml idi ve %24'ünde normal değerden anlamlı düşüktü. Vitamin D düzeyleri ve KMY Z skoru; Marsh evre 3 ve evre 4 hastalarda ve VDR BsmI/FokI polimorfizmi genotiplerinde benzerdi ve aralarında anlamlı fark bulunmadı. Sonuç: Hasta grubunda KMY Z skoru ortalaması düşüktür ve hastaların yarısından fazlasında düşük düzeylerdeydir. VDR BsmI ve FokI polimorfizmleri genotip dağılımları çölyak hastalarında ve sağlıklı çocuklarda benzerdir ve aralarında fark bulunmamaktadır.Anahtar kelimeler: Çölyak hastalığı, vitamin D, kemik mineral yoğunluğu, vitamin D reseptör gen polimorfizmi Aim: Coeliac disease patients with genetic tendency is an autoimmüne disease that is characterized with inflammation on small intestine mucosa depending on consumption of gluten, and mostly leading malabsorption. Vitamin D receptor gene alleles is associated with cardiovascular diseases, autoimmüne diseases, many forms of cancer, neurological diseases display by many studies. We aimed to determine the effect VDR BsmI and FokI polymorphisms in pediatric celiac patients and relationship between vitamin D, bone mineral density and allelic variant of these. Method: 105 patients who followed with coeliac disease and 100 healty children control group were included in our study. VDR Bsml and FokI polymorphism genotypes were researched and distribution of genotypes were compared in both group. Vitamin D level and BMD were studied in the patient group at the time of diagnosis. These measured parameters were analized with Marsh stages and Bsml /FokI polymorphism genotypes.Istatistical analyze were made by using SPSS 18 programme. Results: Age and sex property of patient and control group were similar. Distribution of VDR Bsml and FokI polymorphism genotypes were similar and no find meaningful difference in two group. Mean BMD Z score were -1.5+- 0.88 SD and %61 of patient group have lower level of BMD at the time of diagnosis. Mean of VD level were 19.5+- 12.4 ng/ml in patient group and %24 of patient group have lower level of VD. VD level and score of BMD in patient group with stage 3,4 Marsh and also VDR Bsml /Fok I polymorphism genotypes were similar and no find meaningful differerence. Conclusion: Mean of Z score of BMD were below normal level and more than half of patient group in. VDR Bsml and FokI polymorphism genotypes disturbance were same in both coeliac patient and healthy children and no find difference. Key words: Coeliac Disease, vitamin D, bone mineral density, vitamin D receptor polimorphism 78

Amaç: Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA); genellikle ateş ve ağrının eşlik ettiği periton, plevra, sinovyum gibi seröz zarların inflamasyonu ile karakterize, otozomal resesif geçişli, otoinflamatuar bir hastalıktır. AAA tanısı klinik olarak konulur. MEVF gen mutasyonları keşfedildikten sonra, genotipin fenotipe etkisi ile ilgili bir çok çalışma yapılmış, bazı araştırmalarda genotip ile fenotip arasında ilişki bulunurken, bazılarında bulunamamıştır.Çalışmamızdaki amacımız AAA tanısıyla izlenen hastalarımızın demografik özelliklerini ortaya koymak, bu özelliklerin genotiple ilişkisini araştırmak ve tedavilerini gözden geçirerek alternatif tedavi seçeneklerini değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Nefroloji polikliniğinde AAA tanısıyla izlenmekte olan toplam 131 hasta çalışmaya alındı. Hasta dosyaları retrospektif olarak taranarak demografik veriler, MEFV gen mutasyon analizleri kayıt edildi. Dosya bilgileri eksik olan 17 hasta, tanısı kesinleşmemiş ve henüz izlenmekte olan 7 hasta çalışmaya dahil edilmedi. Bulgular: Hastalarımızın %52,7'si (n:69) erkek, %47,3'ü (n:62) kızdı. E/K oranı 1,1/1 idi. Hastalarımızın yakınmalarının başlama yaşı ile tanı yaşının dağılımı farklılık göstermekteydi (p=0,00). 51 (%39,3) hastanın 0-2 yaşta yakınmaları başlamasına rağmen, ancak 9 (%6,9) kişi 0-2 yaşta AAA tanısı alabilmişti. Hastalarımızda en sık görülen semptom karın ağrısı idi (%94,7) ve onu sırasıyla ateş (% 91,6), artralji (%65,6) ve göğüs ağrısı (%27,5) takip ediyordu. Hastalarımızın atakta görülen semptomlarından bulantı, ishal, kabızlık (p< 0,05) dışında yaş grupları ile arasında anlamlı farklılık yoktu. Enfeksiyon, stres, menstürasyon, spor gibi faktörler hastalarımızın bazılarında atağı tetiklemekteydi. Ayrıca hastalarımızın AAA hastalığına DEA, reküren İYE, astım, HSP, PAN, Behçet Hastalığı, JRA, ARA, spondiloartrit, glomerulenefrit gibi hastalıklar eşlik etmekteydi.En sık görülen MEFV gen mutasyonları sırasıyla M694V (%50,4), M680I (%26,7), 148Q(%11,5) idi. En sık görülen mutasyon tipi ise M694V homozigottu (%28,2). Mutasyon saptanmayan %14,5 hastamız vardı. Genotip ve fenotip ilişkisi değerlendirildiğinde; M694V homozigot genetik mutasyonu olan hastalarda bulantı ve kusmanın diğer mutasyonlara göre anlamlı olarak daha az görüldüğü saptandı (sırasıyla p=0,001, p=0,012). Artraljinin E148Q heterozigot gen mutasyonu taşıyan hastalarda istatiksel olarak anlamlı derecede yüksek olduğu görüldü (p=0,041). Diğer bakılan 17 farklı klinik semptom veya bulgularla genetik mutasyon tipleri arasında ilişki yoktu. Ayrıca atağın süresi ve sıklığı ile genotip arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Hastalarımızın %86,3'ünde atak anında bakılan ESR değeri, %96,2'sinde CRP değeri, %91,6'sında fibrinojen değeri, %67,2'sinde lökosit sayısı yüksek bulundu. Atakta bakılan akut faz reaktanları ile genotip arasında anlamlı ilişki yoktu.Semptomlarla akut faz reaktanları arasındaki ilişkiye bakıldığında kusmanın olduğu hastalarda ESR değerinin (p=0,021), baş ağrısının olduğu hastalarda fibrinojen değerininin anlamlı olarak arttığı görüldü (p=0,008). Ayrıca çalışmamızda ishal (p=0,008) ve atralji (p=0,039) ile CRP arasında negatif kolerasyon mevcuttu. Literatürde semptomlar ile AFR ilişkisini karşılaştıran çalışmalara rastlanmadı.Kolşisine dirençli olan 4 (%3,1) hastamız mevcuttu. Bu hastalardan 3'ü kardeşti. Kardeşlerden ikisi M694V homozigot mutasyonuna sahipken, diğeri M694V heterozigot gen mutasyonuna sahipti. Diğer hastamızın mutasyon tipi M680I heterozigot idi. Hastalarımızın %88,5'inde kolşisine tam yanıt, %8,4'ünde kısmi yanıt vardı. Kolşisine kısmi yanıt veren hastaların %88,8'i erkek idi (p=0,029).Sonuç: İnfantil dönemde hastalığın tanınması zor olup, komplikasyonları önlemek adına hastaneye sık başvuran hastalarda AAA tanısı da akla gelmelidir. Çalışmamızda AAA hastalarının fenotip ve genotipi arasında önemli bir ilişki gözlenmemiştir. Fenotipin aydınlatılabilmesi için AAA'nın fizyopatalojisini net bir şekilde ortaya koyacak çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: AAA, MEFV gen, mutasyon, klinik bulgular Introduction: Familial Mediterranean fever (FMF) is an autosomal recessive and autoinflammatory disease, characterized with inflammation of serous membranes such as peritoneum, pleura, synovium with fever and pain. There isn't any specific diagnostic parameter for FMF yet, but supportive criteria are available like family history, ethnicity, genetic mutation, response to medication and increasing of acute phase reactants in attacks. After discovery of MEVF mutation, several studies have carried out about the effect of genotype to phenotype, a number of them have showing relationship between genotype with phenotype, but some of them not.The objective of our study is to determine the demographic characteristics of patients with diagnosis of FMF, to investigate relationship between the genotype of these features, and to consider about alternative therapies, by reviwing their treatments.Materials and Methods: This study have been performed with 131 patients which have FMF diagnosis at the Necmettin Erbakan University School of Medicine Pediatric Nephrology Department. The demographic datas, clinical findings, MEFV gene mutation analysis have been recorded by searching retrospectively of patient's files. 17 Patients not having enough information in their files, 7 patients which have unascertained diagnosis and have been still monitoring, have not added this study. Results: 52,7% (n:69) of our patients have been boys in 131 patients, 47,3% (n:62) have been girls, B/G ratio have been 1,1/1. Distribution of the age diagnosed of our patients with age of onset of symptoms showed differences (p=0,00). Despite the emergence of symptoms of the disease in 51 (39.3%) patients aged 0-2 years, only 9 (6.9%) had a diagnosis of FMF in 0-2 years was able to. The most frequent symptom was abdominal pain (94,7%) and it is followed by fever (91.6%), arthralgia (65.6%) and chest pain (27.5%) respectively. There was no significant difference between age groups and symptoms except nausea, diarrhea, constipation (p

Prospektif yapılan bu çalışmaya Ocak 2011 - Mart 2015 yılları arasındasepsis ön tanısı ile yaygın yangısal yanıt bulguları olan 6 ay-18 yaş aralığında NecmettinErbakan Üniversitesi Çocuk Yoğun Bakım Ünitesine yatışı yapılan ve tedavi edilen 25vaka dahil edilmiştir. Yapmış olduğumuz bu tez çalışmasında yaygın yangısal yanıtbulguları olan çocuk hastalarda klinik olarak yaygın yangısal yanıt bulguların olduğudönemde ve iyilik hali olduğu dönem olmak üzere 2 kez kan örneği alınarak literatürdeilk defa sepsisli çocuklarda sepsisin ciddiyeti ile yaygın yangısal yanıt bulgularınınolduğu dönem ve klinik olarak iyilik hali olduğu dönemde cinsiyet hormonları (DHEA,Androstenediol) nın klinik seyir ve bağışıklık durumu arasındaki bağıntıyı göstermeyiamaçladık. Bu çalışma ile hücresel bağışıklık yanıtının (CD3,CD4,CD8,CD16,CD56),interlökin 4 (IL4) ,interlökin 6 (IL6), tümör nekrozis faktör (TNF) ve vücut dışı (invitro)uyarılmış T lenfositlerinde kültür ortamında CD25, CD69, insan lökösit antijeni (HLADR), interferon gama (IFNγ) üretimlerinin bu olası ilinti üzerine etkileri ayrıntılı olarakirdelenmesi amaçlanmıştır.Daha önce yapılan çalışmalara benzer şekilde bizim verilerimizde sepsisebağlı hücresel bağışık yanıtın baskılandığı, kontrolsüz sitokin fırtınasının olduğuyönünde idi. Bu bulguların kliniğe yansıması olarak vakaların daha uzun süre mekanikventilatör ihtiyacı olduğunu, yoğun bakımda kalış sürelerinin uzadığını gördük.Androstenediol ve DHEA ile bağışık yanıt arasındaki ilişki açısından baktığımızda iseliteratüre benzer şekilde androstenediolün sepsis anında bağışık yanıt üstüne etkisinisitokin fırtınasını kontrol altına alarak gösterdiğini düşünmekteyiz. Ancak DHEA ilevibenzer sonuçlar elde edemedik. DHEA ve androstenediolün sepsisdeki rolü adınayapılacak yeni çalışmalara ihtiyaç vardır. The prospective study has been performed at Necmettin Erbakan University,Faculty of Medicine, Department of Pediatric Intensive Care Unit from January 2011 toMarch 2015, 6 months-18 age range 25 cases who had common ınflamatuar responsesyndrome related with pre-diagnosis of sepsis were included the study. In thıs study wetakes two times blood sample first time chıldren who had common ınflamatuar responsesyndrome and the second one when the cases were wellness , fırst time in the literaturewe aimed to show that sex hormones (DHEA,androstenediol) correlation between theclinical course,immune status . We also aim to reveal the detailed efficacy of cellularimmunity response (CD3, CD4, CD8, CD16 and CD56 by flow cytometry to work), IL4,IL6, TNF α,in vitro stimulated T lymphocytes CD25, CD69 ekspression, HLA DR, IFNγover this relationship.Similarly previous study our data is cellular immune response issuppressed with sepsis, it was thought to be the uncontrolled cytokine storm. Clinicalreflection of the of these findings is need for longer mechanical ventilation and prolongedduration of ICU stay. The association of hormones and ımmune response similar to theliterature we think that androstenediol showed by controlling the cytokine storm on theeffect of the immune response immediately. But we can not get similar results with DHEA.Further investigations for clarification of the functional mechanisms of DHEA andandrostenediol ın the sepsis are needed. 75

Ocak 2013-Ağustos 2015 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları polikliniklerine idrar kaçırma şikâyeti ile getirilen ve primer enürezis noktürna tanısı alan 52 vaka çalışmaya alındı. Beş yaş altında olan vakalar; idrar kaçırma şikâyeti 5 yaşından sonra veya 6 aylık kuru dönemden sonra başlayan vakalar (sekonder enürezisli vakalar); enürezis noktürnaya sebep olabilecek altta yatan organik bir patolojisi olan vakalar (örneğin: miyelomeningosel, kronik böbrek yetmezliği ve diabetes insipitus gibi); akut veya kronik bir hastalığı olan ve bunun için ilaç tedavisi alan vakalar (örneğin: astım nedeniyle montelukast sodyum veya inhaler tedavi alan vakalar); enürezis noktürna için son 6 ayda herhangi bir ilaç kullanmış olan vakalar çalışmaya dâhil edilmedi. Çalışmamızdaki amacımız primer enürezis noktürnalı çocuklarda davranış tedavisinin etkinliğini araştırmak, davranış tedavisinden fayda görmeyen vakalarda propranolol ve oksibütinin hidroklorür tedavisinin etkinliğini değerlendirmektir.Vakalar demografik veriler, şikâyet, anne-baba akrabalığı, ailede ve/veya yakın akrabalarda enürezis noktürna öyküsü, işeme özellikleri (sıklığı, miktarı, gündüz ve gece idrar kaçırma), sıvı alımı (gündüz ve gece alınan sıvı miktarı) açısından incelendi. Tüm vakaların fizik muayeneleri yapıldı. Etyolojiyi ve eşlik edebilecek ilave hastalıkları saptamak amacıyla gerekli görülen vakalardan hematolojik, biyokimyasal ve mikrobiyolojik tetkikler; üriner ultrasonografi, lumbosakral manyetik rezonans görüntüleme ve elektrokardiyografik inceleme yapıldı.Tüm vakalara davranış tedavisi önerildi. Davranış tedavisi ile idrar kaçırma şikâyetinde azalma (haftada ikiden az idrar kaçıranlar) olan vakalar fayda görmüş kabul edildi. Fayda görmeyen vakalara rastgele ilaç tedavisi başlandı. Grup 1: oksibütinin hidroklorür tedavisi verilen vakalar; grup 2: propranolol tedavisi verilen vakalardan oluşmaktaydı. Davranış tedavisinden fayda gören 28 vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 7,71±2,08 yıl idi. Vakaların 19'u (%67) erkek, dokuzu (%32) kızdı. Erkek/kız oranı 2,1 idi. Grup 1'de 13 vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 7,03±1,93 yıl idi. Vakaların dokuzu (%69) kız ve dördü (%30) erkekti. Erkek/kız oranı 0,44 idi. Grup 2'te 10 vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 9,3±2,79 yıl idi. Sekizi (%80) erkek, ikisi (%20) kız idi. Erkek/kız oranı 4 idi.Çalışmamızda davranış tedavisi verilen vakaların altısının (%21,5) şikâyetlerinin tamamen düzeldiği (%100 fayda), 21'inin (%75) şikâyetlerinde belirgin azalma olduğu (%75-100 fayda), birinin (%3,5) şikâyetlerinde %50 düzelme olduğu tespit edildi. Oksibutinin kullanan 13 vakadan 12'si (%92,3) tedaviden fayda gördü; bu 12 vakanın üçünün (%25) tedaviden %100; beşinin (%41,7) %75-100, dördünün (%33,3) %50-75 fayda gördüğü saptandı. Propranolol kullanan vakalar değerlendirildiğinde dokuz (%90) vakanın şikâyetlerinde herhangi bir azalma olmadığı, bir (%10) vakanın %90 oranında şikâyetlerinin azaldığı bildirildi. Sonuç olarak primer enurezis noktürnalı vakalarda tedavide ilk seçenek olarak davranış tedavisi başlanmasının uygun olduğunu; davranış tedavisinden fayda görmeyen vakalarda davranış tedavisine ek olarak, ilaç başlanması gerektiğini; oksibutininin etkili olduğunu, ancak propranolun etkili olmadığını vurgulamak isteriz. Ancak çalışmamızda vaka sayısının az olması nedeniyle, konuyla ilgili daha geniş serilerde çalışmalar yapılmasının uygun olduğunu düşünüyoruz.Anahtar Kelimeler: Primer enürezis noktürna, çocuk, davranış tedavisi, oksibutinin, propranolol This study has been performed at Necmettin Erbakan University, Faculty of Medicine, Department of Pediatric Neurology, between January 2013 and August 2015. Fifty two children complained urinary incontinence and admitted with primary nocturnal enuresis were included in the study. The children younger than 5 years; urinary incontinence initiated after 5 years old or after a dry period about 6 months (secondary nocturnal enuresis); nocturnal enuresis caused by an organic pathology (for example: myelomeningocele, chronic renal failure or diabetes mellitus); children who used a drug due to acute or chronic disease (for example: use of montelukast sodium or inhaler drug due to asthma bronchiale); children treated a drug for nocturnal enuresis for last 6 months weren't included in the study. In this study, our purpose is to investigate the efficiency of motivational therapy and determine the efficiency of oxybutynin and propranolol in children who were not improved by motivational therapy. The patients were examined for demographical data, complaints on admission, consanguinity between parents, presence of enuresis in the family or close relatives, voiding features (frequency, volume, day time incontinence, and nocturnal incontinence) and fluid intake (day time and night time). A detailed physical examination was perfomed in all patients. In order to detect etiological or other accompanying abnormalities; hematological, biochemical, and microbiological tests; urinary ultrasound, lumbosacral magnetic resonans imaging, and electrocardiography were performed in required patients.Motivational therapy was given in all patients. Patients improved by motivational therapy (who had urinary incontinence less than twice a week) were accepted as `improved`. Patients who failed by motivational therapy were randomly given drug therapy. Group 1: patients who were given oxybutynin, group 2: the patients who were given propranolol. Twenty-eight patients were improved by motivational therapy. The mean age of these patients was 7.71±2.08 years. Nineteen (67%) were males and nine (32%) were females. Male/female ratio was 2.1. There were 13 patients in group 1. The mean age of patients was 7.03±1.93 years. Nine were male (69%), four were female (30%). Male/female ratio was 0.44. There were 10 patients in group 2. The mean age of the patients was 9.3±2.79 years. Eight were male (80%), two were female (20%). Male/female ratio was 4.In our study, improvement ratios by motivational therapy were as follows: six (21.5%) patients had complete remission (100%), 21 (75%) patients had significant remission (75-100%), and one (3.5%) patient had 50% remission. In oxybutynin group, 12 (92.3%) of 13 patients were improved; three (25%) patients had complete remission (100%), five (41.7%) patients had significant remission (75-100%), and four (33.3%) patient had (50-75%) remission. In propranolol group, while nine (90%) patients were not improved, one patient had significant remission (90%). In conclusion, we would like to emphasize that motivational therapy is the first line treatment in primary nocturnal enuresis; a combination of drug therapy and motivational therapy should be given in children failed with motivational therapy; oxybutynin is effective, propranolol is not effective in primary nocturnal enuresis. Nonetheless, we think that more extensive studies should be performed about this issue because of small number of patients in our study.Key Words: Primary enuresis nocturna, child, motivational therapy, oxybutynin, propranolol 91

Amaç: Obez çocuklarda nazal rezistansı objektif ve subjektif yöntemlerle değerlendirerek bu yöntemler arasındaki ilişkiyi (korelasyonu); ikincil olarak da nasal hava yolu direncinin, obezitenin ve buna eşlik eden insülin direncinin obstrüktif uyku apnesiyle olan ilişkisini ortaya koymayı, nazal rezistansın yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi (VKİ), Epworth uykululuk skalası ile olan ilişkisini de analiz etmeyi amaçladık.Yöntem: Bu prospektif çalışmada 01.03.2014 ile 01.03.2015 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Pediyatrik Endokrinoloji kliniğine baş-vuran ve obezite tanısı konan 5-18 yaş aralığındaki 51 hasta ve 33 vakalık kontrol grubunda nazal havayolunu değerlendirmek amacıyla subjektif testlerden visuel analog skala (VAS) ve nazal obstrüksiyonu değerlendirme skalası (NOSE); objektif test olarak ise aktif anterior rinomanometri uygulanmıştır. Bunun yanında hastalarda nazal hava yolu direncinin, obezitenin ve buna eşlik eden insülin direncinin obstrüktif uyku apnesiyle olan ilişkisini belirleyebilmek için subjektif değerlendirme yöntemlerinden olan Epworth uykululuk skalası (EUS) uygulandı. Bu parametrelerin birbirleriyle olan korelasyonu değerlendirildi. Hasta ve kontrol gruplarında VAS, NOSE ve aktif anterior rinomanometri (aRM)' nin korelasyonu değerlendirildi. Nazal direncin yaş, cinsiyet, VKİ ile olan ilişkisi ortaya kondu. İnsulin direnci (HOMA değeri >3.16) ve artmış gündüz uykululuk durumunda (Epworth >10) anterior nazal rezistans değerlendirilerek; bu değişkenler arasındaki ilişki ortaya kondu.Bulgular: Hasta ve kontrol grupları arasında yaş ve cinsiyet açısından farklılık yoktu. Cinsi-yetin nazal direnç üzerine istatistiksel olarak etkisi yok iken yaş artışı ile rinomanometrik değerlerde artış izlendi (r=0,321; p=0,022). Obez hasta grubu ve kontrol gruplarında VAS, NOSE, anterior rinomanometri değerleri ve Epworth karşılaştırıldığında; obez grupta VAS 2,86 ± 2,16, kontrol grubunda 1,33 ±1,47 (p=0,001); NOSE obez grupta 27±16 , kontrol grubunda 21±18 (P=0,201); anterior rinomanometrik değer obez hastalarda 0,71±0,18, kont-rol grubunda 0,28±0,05(p 3.16) and anterior nasal resistance in increased daytime sleep state ( Epworth >10) the relationship between these parameters was demonstrated. Signs; There was no difference between the patient and control groups in terms of age and sex. While sex did not have any statistically significant effect on nasal resistance, an increase in rhinomanometric values with increase in age was noted (r=0,321 ; p=0,022). When VAS, NOSE, anterior rhinomanometry (aRM) values and Epworth in the obese patient and control groups were compared; in the obese group VAS was 2,86 ± 2,16, in the control group 1,33 ±1,47 (p=0,001); NOSE in the obese group was 27±16 , in the control group 21±18 (P=0,201); anterior rhinomanometric value in the obese patients was 0,71±0,18, in the control group 0,28±0,05(p

Amaç: Malnutrisyon birçok organ sistemlerini etkileyen özellikle bağışıklık sistemini baskılayan bir durumdur. Çocukluk çağında malnutrisyon ölümlerin %50'den fazlasından sorumlu tutulmaktadır. Hastaneye yatacak kadar hasta çocuklarda malnutrisyon çok daha ciddi bir durum olup yatış süresi, morbidite, mortalite, hayat kalitesi ve maliyeti olumsuz yönde etkilemektedir. Bu konuda çocukluk çağında literatürdeki veriler sınırlıdır. Bu çalışmada hastaneye yatırılan çocukların başvuru sırasında nutrisyonel durumu ve belirlediğimiz sosyodemografik faktörler ile malnutrisyon ilişkisini incelemeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmaya Ocak 2015-Mart 2015 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları servislerinde yatırılarak izlenen 1 ay–18 yaş arası 293 çocuk alındı. Olguların hastaneye yatışları sırasında vücut ağırlığı, boyu kalınlığı ölçüldü. Hastaların yaşı, cinsiyeti, tanı ları kayıt altına alındı. Belirlediğimiz sosyodemografik faktörlerle ilgili anket şeklinde hazırlanmış bilgi formu ailelerinde onamı alınarak dolduruldu. Toplanan bilgiler işlenerek SPSS 16.0 versiyon ile istatistiki veriler elde edildi. Bulgular: İkiyüz doksan üç olgunun 116'sı (%39,9) kız, 176'i (%60,1) erkek ve yaş aralığı 1ay-18 yaş olup yaş ortalaması 5,97 yıl± 5,59 idi. Olguların 77'si (%26,3) 0-1 yaş, 82'si (%28) 1-4 yaş, 48'i (%16,4) 5-9 yaş, 86'sı (%29,4) 9-18 yaş arasında idi. Olguların ağırlık ortalaması 22,46 kg ± 23,71, boy ortalaması 101,59 cm ± 37,82, vücut kitle indeksi ortalaması 16,33±3,42 idi. 293 hastanın 113'ü göğüs hastalıkları, 53'ü enfeksiyon hastalıkları, 21'i nöroloji, 19'u gastroenteroloji, 19'u endokrinoloji, 18'i genel pediatri, 15'i nefroloji, 14'ü kardiyoloji, 11'i romatoloji, 10'u alerji grubunda hastalardı. Olguların birincil tanılarına ek olarak hiçbir olguda malnutrisyon tanısı belirtilmemişti. İkiyüz doksan üç olgunun 154'ünde (%52,5) Gomez sınıflamasına göre yatış anında malnutrisyon saptandı. Bunların 88'i erkek, 68'i kız idi. İkiyüz doksan üç olgunun 84'ünde (%28,6) Waterlow sınıflamasına göre yatış anında malnutrisyon saptandı. Bunların 44'ü erkek, 40'ı kız idi. İkiyüz doksan üç olgunun 131'inde (%44,7) yatış anında kronik malnutrisyon saptandı. Bunların 79'u erkek, 52'si kız idi. Sonuç: Çocukluk çağında hastanemize yatış sırasında nutrisyonel risk Gomez sınıflamasına göre %52,5, Waterlow sınıflamasına göre %28,6'dır. Yatış sırasında malnutrisyonun en sık görüldüğü yaş grubu 9–18 (%29,4) yaştır. Beslenme bozukluğu için uluslararası standart değerler esas alındığında, çocukların %10,5'i düşük kilolu, %12,6'si aşırı düşük kilolu,%2,7'si fazla kilolu(gürbüz + obez), %9,2'si kısa, %11,9'u patolojik kısa boylu ve %2,4'ü uzun boylu bulundu. İkiyüz doksan üç hastanın 113'ü göğüs hastalıkları, 53'ü enfeksiyon hastalıkları, 21'i nöroloji, 19'u gastroenteroloji, 19'u endokrinoloji, 18'i genel pediatri, 15'i nefroloji, 14'ü kardiyoloji, 11'i romatoloji, 10'u alerji grubunda hastalardı. Belirlediğimiz sosyodemografik faktörlerle malnutrisyon arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı. Çocuklarda hastaneye yatışçocuğun nutrisyonel durumunu kötü yönde etkilememekte, morbidite ve mortalitenin en önemli sebebi olan yüksek malnutrisyon sıklığını da maalesef azaltmamaktadır. Bu konuda sağlık çalışanlarının farkındalığının arttırılması ve hastanede malnutrisyonun etkin tedavisinin sağlanması için yeni stratejilerin geliştirilmesine ihtiyaç vardır. The assessment of malnutrition in child inpatients. Objective: Malnutrition is a condition that affects many organ systems, especially immunosuppression. Malnutrition is held responsible for more than 50% of death in childhood. Malnutrition in children, who is so sick that hospitalization is needed, is much more serious since effecting length of stay, morbidity, mortality, quality of life and costs. The available data of the child patients with this situation is limited. In this study, we aimed to examine the relationship between malnutrition and nutritional status of hospitalized children during admission together with some demographic factors set by us. Method: In this study, 293 children aged 1 month to 18 years old who were hospitalized and monitored in Child Health and Disease Department in Meram Medical Faculty Hospital of Necmettin Erbakan University between November 2014 and January 2015 were included. Body weight, length and thickness of the patients were measured during admission. Patients' age, gender and diagnoses were recorded. The survey type information form prepared to collect data about the socio-demographic factors was filled with the consent of the family. The data collected was processed with SPSS ver. 16.0 and statistical results were obtained. Findings: Out of 293 patients, 116 (39,9%) were female and 176 (60,1%) were male. The age range was 1 month-18 years and the average was 5.97 ± 5.59 years. 77 patients (26,3%) were 0-1 years old, 82 (28%) were 1-4 years, 48 (16,4%) were 5-9 years, and 86 (29,4%) were 9-18 years old. The average weight of the patients was 22.46 ± 23.71 kg, the average height was 101,59 ± 37.82 cm, and the average body mass index was 16.33 ± 3.42. There were 113 patients with chest diseases, 53 with infectious diseases, 21 with neurology diseases, 19 with gastroenterology diseases, 19 with endocrinology diseases, 18 with general pediatric diseases, 15 with nephrology diseases, 14 with cardiology diseases, 11 with rheumatology diseases, and 10 with allergic diseases. Malnutrition was not stated in any case in addition to the primary diagnosis. Out of 293, in 154 (52,5%) cases malnutrition according to Gomez classification was detected immediately during admission. 88 were male and 68 were female. Out of 293, in 84 (28,6%) patients malnutrition according to Waterlow classification was detected immediately during admission. 44 of these were male and 40 were female. Out of 293, in 131 (44,7%) patients chronic malnutrition was detected immediately during admission. 79 of these were male and 52 were female. Results: The nutritional risk with child patients during their admissions to our hospital is 52,5% according to Gomez classification, and 28,6% according to Waterlow classification. Malnutrition during admission is most prevalent (29,4%) at the 9-18 age group. Based on the international standards for nutritional disorder values, 10,5% of children were underweight, 12,6% were extremely underweight, 2,7% were overweight (obese, robust), 9,2% were short, 11,9% were pathologically short stature and 2,4% were tall. There were 113 patients with chest diseases, 53 with infectious diseases, 21 with neurology diseases, 19 with gastroenterology diseases, 19 with endocrinology diseases, 18 with general pediatric diseases, 15 with nephrology diseases, 14 with cardiology diseases, 11 with rheumatology diseases and 10 with allergic diseases. There was not any significant relationship between malnutrition and the socio-demographic factors we determined. Hospitalization of children does not have a negative impact on their nutritional status, and unfortunately does not reduce the frequency of high malnutrition which is the main cause of morbidity and of mortality. There is a need to raise awareness of the health professionals about this subject and to develop new strategies in the hospitals to ensure effective treatment of malnutrition. 75

Bu çalışmada ailesel epilepsi, zihinsel yetersizlik, bilişsel gelişimde gecikmeve/veya motor gerilik tanıları olan ve üç kuşak soyunun en az birinde epilepsi, zihinselyetersizlik, bilişsel gelişimde gecikme veya motor gerilik saptanan 35 vaka prospektifolarak değerlendirildi. Amacımız akraba evliliğinin sık olduğu ülkemizde ailesel epilepsive/veya zihinsel yetersizlik/bilişsel gelişimde gecikmesi olan vakaların soyağacı, klinik velaboratuvar bulgularını inceleyerek etyolojide rol oynayan faktörleri ve soyağaçlarınınolası kalıtım paternlerini belirlemektir.Çalışmaya, Ocak 2013-Kasım 2014 tarihleri arasında Necmettin ErbakanÜniversitesi Meram Tıp Fakültesi çocuk nörolojisi polikliniğine müracat eden ve aileselepilepsi ve/veya zihinsel yetersizlik/bilişsel gelişimde gecikme ve/veya motor gerilik olan35 vaka alındı.Vakalar demografik veriler, şikayet, perinatal öykü, anne-baba akrabalığı, ailedebenzer hastalık öyküsü, konvülziyon varlığı, motor-mental gelişim açısından incelendi.Tüm vakaların ayrıntılı fizik ve nörolojik muayeneleri yapıldı.Vakaların tümünden soyağacı çıkarıldı. Etyolojiyi ve eşlik edebilecek ilavehastalıkları saptanmak amacıyla tüm vakalardan hematolojik ve biyokimyasal tetkiklere ekolarak serum B12 vitamini ve folat düzeyleri, tandem kütle spektrometri, metabolikhastalık taraması, beyin manyetik rezonans görüntüleme, elektroensefalografi, görseluyarılmış potansiyel, işitsel beyin sapı uyarılmış potansiyel ve zeka testi incelemeleriyapıldı. Gerekli görülen vakalarda toksoplazmozis, rubella, sitomegalovirüs, herpessimpleks virüs (TORCH) enfeksiyonlar için serum markırları, idrarda organik asit profili,bilgisayarlı beyin tomografisi ve batın ultrasonografisi yapıldı.Vakaların 20'si (%57,2) erkek ve 15'i (%42,8) kızdı (Erkek/Kız:1,33). Vakalarınyaş ortalamaları 6,46±3.99 yıl idi. Çalışmaya dahil edilen vakalar üç gruba ayrıldı. Grup 1:sadece epilepsisi olan vakalar; grup 2: zihinsel yetersizlik/ bilişsel gelişimde gecikme olanvakalar; grup 3: epilepsi ve zihinsel yetersizlik/bilişsel gelişimde gecikme birlikteliği olanvakalardan oluşmaktaydı.Grup 1'de beş vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 8,08±3,05 yıl idi. Vakalarınikisi (%40) erkek, üçü (%60) kızdı. Erkek/Kız oranı 0,66 idi. Vakaların birinde (%20)anne-baba arasında 1. yeğen evliliği vardı. İkisinin (%40) anne-babası aynı köydendi.Geriye kalan iki vakada ise (%40) ise anne-baba arasında akrabalık yoktu. İki vakadaailede benzer hastalık nedeniyle ölüm öyküsü, bir vakada düşük öyküsü vardı. Grup 1'dekivakaların soyağaçları incelendiğinde üç (%60) vakada otozomal resesif kalıtım, bir (%20)vakada otozomal dominant kalıtım, diğer bir (%20) vakada ise büyük olasılıkla otozomalresesif kalıtım, düşük olasılıkla kromozomal kalıtım ya da otozomal dominant kalıtımolabileceği düşünüldü. Vakaların dördünde (%80) jeneralize epilepsi, birinde (%20)parsiyel epilepsi vardı.Grup 2'de 15 vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 6,66±4,45 yıl idi. Vakalarınyedisi kız (%46,6) ve sekizi (%53,4) erkekti. Erkek/kız oranı 1,14 idi. Vakaların üçünün(%20) anne-babası arasında 1. yeğen evliliği vardı. Altısının (%40) anne-babası aynıköydendi. Diğer altı vakanın (%40) anne-babası arasında akrabalık yoktu. Vakalarınüçünde düşük, üçünde benzer hastalık nedeniyle ölüm öyküsü vardı. Grup 2'deki vakalarınsoyağaçları incelendiğinde dokuz (%60) vakada otozomal resesif kalıtım, üç (%20) vakadaotozomal dominant kalıtım, olabileceği düşünüldü. Bir vakanın (%6,7) yüksek ihtimalleotozomal resesif, düşük olasılıkla da kromozomal kalıtım ya da otozomal dominantkalıtım, bir vakada (%6,7) anne-baba arasında akrabalık olmadığı için mitokondrialhastalık, kromozom hastalığı ve otozomal resesif kalıtım olasılıkları düşünüldü. Diğer birvakanın (%6,7) otozomal resesif ya da X'e bağlı resesif kalıtım olabileceği düşünüldü.Grup 3'te 15 vaka vardı. Vakaların yaş ortalamaları 5,72±3,83 yıl idi. Onu (%66,7)erkek, beşi (%33,3) kız idi. Erkek/kız oranı 2 idi. Vakaların yedisinin (%46,7) anne-babasıarasında 1. yeğen evliliği vardı. İkisinin (%13,3) anne-babası arasında bir ileri 1. yeğenevliliği vardı. Dördünün (%26,7) anne-babası aynı köydendi. İkisinin (%13,3) ise anne babasıarasında akrabalık yoktu. Üç vakada düşük, iki vakada benzer hastalık nedeniyleölüm, diğer iki vakada ise düşük ve benzer hastalık nedeniyle ölüm öyküsü birlikteliği vardı. Vakaların soyağaçları incelendiğinde 14 (%93,3) vakada otozomal resesif kalıtım bir(%6,7), vakada otozomal dominant kalıtım olabileceği düşünüldü. Vakaların 11'inde(%73,4) jeneralize, ikisinde (%13,3) parsiyel, diğer ikisinde (%13,3) parsiyel başlayıpjeneralizasyon gösteren, epilepsi vardı.Sonuç olarak; epilepsi ve/veya zihinsel yetersizlik/bilişsel gelişimde gecikmesi olanvakalarda aile öyküsünün ayrıntılı bir şekilde sorgulanması, kalıtım biçimini belirlemekamacıyla en az üç kuşak aile ağacının çıkarılması ve gerekli görülen vakalarda hastalığaözel laboratuvar, kraniyal görüntüleme incelemelerinin ve ileri genetik analizlerinyapılması ve ailelere genetik danışma açısından bilgi verilmesi gerektiğini düşünüyoruz.Anahtar Kelimeler: Çocuk, soyağacı, ailesel epilepsi, zihinsel yetersizlik, motor gerilik. In this study, 35 patients diagnosed with familial epilepsy, intellectual disabilityand/or motor retardation with at least one member in their three generations displayingepilepsy and/or intellectual disability and/or motor retardation have been evaluated,prospectively. The aim of the study is to determine probable inheritance patterns ofpedigrees and the factors affecting etiology of epilepsy and/or intellectual disability byanalyzing the pedigrees and clinical and laboratory findings in patients with familialepilepsy and/or intellectual disability and/or motor retardation in our county whereconsanguineous marriage are common.The study has been performed at Necmettin Erbakan University, Faculty ofMedicine, Department of Pediatric Neurology, from January 2013 to November 2014. Thepatients were examined for demographical data, complaints on admission, perinatal events,consanguinity between parents and presence of similar disease in the family, convulsionand motor-mental development. Detailed physical and neurological examination wereperfomed in all patients.A pedigree for each patient has been established in all patients. In order to detectetiological or other accompanying abnornalities, all patients have been tested forhematological and biochemical laboratory tests, serum vitamin B12 and folate levels,tandem-mass spectrometry, metabolic disease screening, brain magnetic resonanceimaging, electroencephalography, visual evoked potential, brainstem auditory evokedresponse and intelligence test. If necessary, further investigations such as serum markers for TORCH group infections, organic acid profile in urine, computerized cranialtomography and abdominal ultrasonography have been performed.In this study, 20 (57.2%) males and 15 (42.8%) females were enrolled(male/female:1.33). The mean age of the patients was 6.46±3.99 years. The cases includedin the study have been divided into three groups. Group 1 included patients with epilepsy;group 2 included patients diagnosed with only ıntellectual disability/global developmentaldelay; and group 3 includes patients with epilepsy and intellectual disability/globaldevelopmental delay together.There were five patients in group 1. The mean age of the patients was 8.08±3.05years. Two (40%) were males and three (60%) were females. Male/female ratio was 0.66.First cousin marriage was present in one (20%). Parents of two (40%) patients were fromthe same village. There were two (40%) patients without any consanguineous marriagehistory. Exitus history was present in two patients and abortus history was present in onepatient. In the analysis of patients' pedigrees in group 1, it has been suggested that three(60%) patients could have autosomal recessive inheritance, one patients (20%) could haveautosomal dominant inheritance and the other patient (20%) could have autosomalrecessive, autosomal dominant or chromosomal inheritance. Four (80%) patients hadgeneralized epilepsy and one (20%) patient had partial epilepsy.There were 15 patients in group 2. The mean age of the patients was 6.66±4.45years. Eight (53.4%) were males and seven (46.6%) were females. Male/female ratio was1.14. First cousin marriage was present in three (20%) patients. In six (40%) patients theparents were from the same village. There were six (40%) patients without anyconsanguineous marriage history. Exitus history was present in three patients and abortushistory was present in the other three patients. In the analysis of patients' pedigrees ingroup 2, it has been suggested that nine (60%) patients could have autosomal recessiveinheritance and three (20%) patients could have autosomal dominant inheritance. One(6.7%) patient could have autosomal recessive, choromosomal or autosomal dominantinheritance. One (6.7%) patient could have mitochondrial inheritance, chromosomalabnormality or autosomal recessive inheritance and the other (6.7%) patient could haveautosomal recessive or X-linked recessive inheritance.There were 15 patients in group 3. The mean age of the patients was 5.72±3.83years. Ten (66.7%) were males and five (33.3%) were females. Male/female ratio was 2. First cousin marriage was present in seven (46.7%) patients. First cousins once removedmarriage was present in two (13.3%) patients. Parents of four (26.7%) patients were fromthe same village. There were two (13.3%) patients without any consanguineous marriagehistory. Exitus history was present in two patients, abortus history was present in threepatients and both of exitus and abortus history was present in two patients. In the analysisof patients' pedigrees in group 3, it has been suggested that 14 patients could haveautosomal recessive, one patient could have autosomal dominant inheritance. Elevenpatients had generalized epilepsy, two patients had partial epilepsy and the other twopatients had a partial epilepsy with secondary generalization.In conclusion, we suggest that, in patients with epilepsy and/or intellectualdisability, a detailed family history should be inquired and at least three generationpedigree analaysis should be performed to determine probable inheritance patterns.Additionally we think that spesific laboratory examination, cranial imaging and advancedgenetic analaysis should be performed in required patients and genetic counseling shouldbe given to the parents.Key Words: Child, pedigree, familial epilepsy, intellectual disability, motor retardation. 121

Amaç: İnflamatuar bağırsak hastalığı (İBH); kronik, tekrarlayıcı, intestinal inflamatuarhastalık grubunu tanımlar. İBH; Crohn hastalığı, ülseratif kolit ve indetermine form olarak üç klinik tabloda görülür. Alevlenmeler ve remisyonlarla seyreder. Tedavide sıklıkla steroidler kullanılır. Çalışmamızda pediatrik İBH'da insülin direnci olup olmadığınıgöstermeyi ve ayrıca lipid profilini değerlendirmeyi amaçladık.Yöntem: Çalışmamıza inflamatuar bağırsak hastalığı nedeniyle takipli 44 hasta ve kontrol grubu olarak 25 sağlıklı çocuk alındı. Plazma insülin, glikoz, total, HDL, LDL kolesterol ve trigliserit seviyeleri ölçüldü. Hastalar medikal tedavide steroid kullanan ve kullanmayan olarak 2 gruba ayrıldı ve ayrıca PUCAI ya da abbrPCDAI skorlarına göre aktif veya remisyonda olarak sınıflandırıldı. HOMA-IR yöntemiyle insülin direnci hesaplandı. İstatistiksel analizde SPSS 20 programı kullanıldı. Bulgular: Hasta ve kontrol grubunun demografik ve antropometrik ölçüm özellikleri benzerdi. Hasta grubunda insülin ve HOMA-IR değerleri kontrol grubuna göre anlamlı yüksek bulundu(p=0.01). Glikoz ve serum lipid düzeylerinde anlamlı fark yoktu. Hasta grubunda en yüksek insülin ve HOMA-IR değerleri ülseratif kolitte, en düşük indetermine kolitte bulundu, ancak hasta grupları arası fark istatistiksel anlamlı düzeyde değildi. Steroid kullanmayan hastalarda da kontrol grubuna göre yüksek insülin ve HOMA-IR değerleri bulundu(sırasıyla p=0.03, p=0.02). Aktif dönem hastalarda insülin direnci kontrol grubuna göre yüksekti(p=0.01). Sonuç: Pediatrik inflamatuar bağırsak hastalığında insülin direnci kontrol grubuna göre artmıştır. İnsülin direnci hastalığın alevli olduğu olgularda daha belirgindir.Anahtar Kelimeler: Pediatrik inflamatuar bağırsak hastalığı, insülin direnci, HOMA-IR Aim: Inflammatory bowel disease(IBD) defines a group chronic, recurrent, intestinalinflammatory diseases. IBD occurs in three clinical presentation such as Crohn's disease,ulcerative colitis and indeterminate form. It presents with exacerbations and remissions.Steroids are often used for treatment. In our study, we aimed to determine whether insulinresistance and also evaluate lipid profile in pediatric IBD.Method: 44 patients who followed up with inflammatory bowel disease and 25 healtychildren as control group were included in our study. Plasma insulin, glucose, total, HDL,LDL cholesterol and triglyceride levels were measured. Patients were divided into 2groups as using and not using steroids in medical treatment and also classified as activeor in remission according to PUCAI or abbrPCDAI scores. Insulin resistance was calculatedby HOMA-IR method. SPSS 20 program was used for statistical analysis.Results: Patient and control groups were similar in demographic characteristics andanthropometric measurements. In patient group insulin and HOMA-IR values weresignificantly higher than control group(p=0.01). There was no significant difference inglucose and serum lipid levels. In patient groups, highest insulin and HOMA-IR levelsfound in ulcerative colitis and lowest levels found in indeterminate colitis, but thedifference between the patient groups was not statistically significant. There was nosignificant difference between patient groups in glucose and serum lipid levels. Alsopatiens who do not use steroids have higher insulin and HOMA-IR levels than controlgroup(respectively p=0.03,p=0.02). Insulin resistance was higher in active IBD patientsthan control group(p=0.01).Conclusion: Insulin resistance increased in pediatric inflammatory bowel diseasecompared with controls. Insulin resistance is more noticeable in cases when disease is inactive stage.Key words: Pediatric inflammatory bowel disease, insulin resistance, HOMA-IR 68

Amaç: Çalışmamızda obez çocuk ve adölesanlarda metabolik sendrom parametrelerini, DHESO4 düzeyini ve bu parametrelerin birbirleri ile olan ilişkisi incelendi.Yöntem: Çalışmamıza 100 obez ve 40 sağlıklı çocuk alındı. Tüm çocukların pubertal evrelemeleri yapıldı, antropometrik ölçümleri ve kan basıncı ölçümleri alındı. Açlık serum lipidleri, glukoz, insülin, Dehidroepiandrostenedion sülfat (DHEAS) düzeyleri belirlendi. Ana karotis intima-media kalınlığı 2D ekokardiyografik yöntemle ölçüldü. Bulgular: Obez grupta ortalama vücut ağırlık, vücut kitle indeksi, bel ve kalça çevresi ile bunların birbirlerine oranları, HOMA-IR, trigliserid, HDL, ALT, DHEAS, karotis arter intima-media kalınlığı (KIMK) kontrol grubuna göre istatistiksel olarak yüksek tespit edildi. Obez grupta DHEAS düzeyi ile bel çevresi, bel/kalça çevresi, KIMK arasında pozitif bir korelasyon mevcut idi.Sonuç: Obez çocuklarda metabolik ve kardiyovaskuler bozukluklarının erken dönemde tespit edilmesi, ileride ortaya çıkabilecek komplikasyonların engellenebilmesi açısından önemlidir. Çalışmamızda DHEAS düzeyi ile obeziteye bağlı metabolik ve kardiyovaskuler hastalık risk faktörleri arasında yakın ilişki tespit edildiğinden, yeni tedavi arayışlarına ışık tutması bakımından DHEAS ile ilgili çalışmaların artabileceği düşünüldü.Anahtar kelimeler: Obezite, Dehidroepiandrostenedion sülfat, kardiyovasküler risk. Aim: In our study, the parameters of the metabolic syndrome and DHEAS level in obese children and adolescents were evaluated and the associations between these factors were analyzed. Method: One hundred obese and forty healthy children were included in our study. Pupertal stages, anthropometric and blood pressure measurements were detected. Fasting serum lipids, glucose, insulin and DHEAS levels were determined. Carotid intima-media thickness was measured by 2D echocardiographic technique.Results: The mean body weight, body mass index, waist, hip circumferences and waist/hip ratio, HOMA-IR, triglycerides, HDL, ALT, DHEAS, carotid artery intima-media thickness, were significantly higher in obese group than the control group. The levels of DHEAS were found to be positively correlated with waist circumferences, and waist/hip ratio, carotid artery intima-media thickness.Conclusion: Early determination of metabolic and cardiac dysfunctions in obese children is important for the prevention of future complications. As a result of this study, because of the close relationship between DHEAS levels and obesity-related metabolic and cardiovascular disease risk factors. DHEAS related activities can be increased to shed light on the new treatment was considered.Key words: Obesity, Dehydroepiandrosterone sulfate, cardiovascular risk. 73

Amaç: Çocukluk çağında artan obezite prevalansına paralel olarak, metabolik sendrom prevalansı da artmaktadır. Çocuk ve adolesanlarda metabolik sendrom artmasına rağmen metabolik sendrom tanısı için standart kriterler yoktur. Bu çalışmada, obez çocuk ve adolesanlarda modifiye WHO ve IDF kriterlerine göre metabolik sendrom sıklığını belirledik ve modifiye WHO ve IDF kriterlerine göre metabolik sendrom sıklığını karşılaştırdık.Gereç ve Yöntemler: 138 kız, 131 erkek, toplam 269 çocuk ve adolesan çalışmaya alındı. Tüm vakaların yaş, cinsiyet, boy, ağırlık, bel çevresi, sistolik ve diyastolik kan basıncı ölçümleri kaydedildi. VKİ SDS'si ≥+1,64 olan vakalar obez kabul edildi. Tüm vakalarda, 8-12 saatlik açlık sonrasında elde edilen açlık kan şekeri, insülin, total kolesterol, trigliserit, LDL kolesterol, VLDL kolesterol, HDL kolesterol değerleri kaydedildi. Tüm vakalarda 1.75 mg/kg (maksimum 75 gr) glikoz ile oral glikoz tolerans testi yapıldı. Bozulmuş açlık glikozu, bozulmuş glikoz toleransı,diyabeti olan vakalar belirlendi. Metabolik sendrom tanısı için Modifiye WHO kriterleri; yaş ve cinsiyete uygun BMI>95 persentil kriterini karşılayan obezite, anormal glukoz dengesi, hipertansiyon (yaş ve cinsiyete göre sistolik kan basıncının >95 persentil olması) ve dislipidemiden üç kriterin varlığı olarak kabul edildi. Anormal glukoz dengesi; açlık hiperinsülinemisi ve/veya bozulmuş açlık glukozu ve/veya bozulmuş glukoz intoleransı idi. Dislipidemi ise hipertrigliseridemi [10 yaşından küçükler için >105 mg/ dL (>1.2 mmol/L),10 yaşından büyükler için >136 mg/ dL (>1.5 mmol/L)] ve/veya HDL düşüklüğü 95 persentil olması) idi. IDF kriterlerine göre 6 yaştan küçük olanlar çalışmaya alınmadı. 6-10 yaşındakilerden aile hikayesi olanlar çalışmaya dahil edildi. 16 yaşından büyük olanlar için erişkin IDF kriterleri kullanıldı. 10-16 yaş metabolik sendrom tanısı için kullanılan IDF kriterleri; abdominal obezite tanısına ek olarak açlık hiperglisemisi (açlık plazma glukoz düzeyi ≥100 mg/dL) veya tanı konulmuş tip 2 DM, hipertrgliseridemi (açlık plazma trigliserit düzeyi ≥150 mg/dL), HDL düşüklüğü (açlık plazma HDL düzeyi 95th percentile for age and sex; (2) abnormal glucose homeostasis, such as fasting hyperinsulinemia, impaired fasting glucose, and impaired glucose tolerance; (3) hypertension, systolic blood pressure of >95th percentile for age and sex; and (4) dyslipidemia, such as high triglycerides [>105 mg/dL (>1.2 mmol/L), children of 136 mg/dL (>1.5 mmol/L), children of >10 years of age], low HDL-C [95th percentile). According to IDF criteria that are less than 6 years of age were excluded from the study. 6-10 year-olds with a family history were included in the study. IDF adult criteria were used for those older than 16 years. The IDF criteria for MS in adolescents aged 10–16 years include abdominal or central obesity (90th percentile of waist circumference or adult cutoff if lower) plus at least two of the following features: fasting plasma triglyceride of ≥150 mg/dL, high-density lipoprotein cholesterol (HDL-C) of

Amaç: Akut romatizmal ateş (ARA) halen gelişmekte olan ülkelerde edinsel kalp hastalığının en sık nedenidir. Çalışmamızda ARA'li hastaların demografik ve klinik özelliklerini değerlendirmek ve ARA tanısında kullanılan ModifiyeJones Kriterleri yanında, kalp tutulumu olan hastalarda P dalga dispersiyonu, QT dispersiyonu ve QTc dispersiyonu değerlerindeki artışın önemini vurgulamaktır.Metod: Çalışmaya 40 akut romatizmal kardit ve14 akut romatizmal artrit tanılı 54 hasta ile 30 sağlıklı çocuk alınarak 3 grup oluşturuldu. Hastaların başvuru anındaki demografik verilerine ve klinik özelliklerine bakıldı. Hastaların tanı anı ve tedavi sonrasında akut faz reaktanları, ekokardiyografileri ve elektrokardiyografi (EKG) incelendi. EKG'de P dalga dispersiyonu, QT dispersiyonu ve QTc dispersiyonu verileri karşılaştırıldı.Bulgular: Çalışmamızda en sık görülen major bulgu karditti; en sık olarakta kardit ve artrit birlikteliği vardı. İlk değerlendirmede ARA'li hastalarda %98.1 eritrosit sedimentasyon hızı (ESR) ve %87 C reaktif protein (CRP) yüksekliği varken tedavi sonrasında ESR ve CRP değerleri düştü. Tanı anında anti streptolizin O %98.1 oranında görülürken, hiçbir hastanın boğaz kültüründe üreme yoktu. Tanı anında romatizmal karditli hastalarda P dalga dispersiyonunda romatizmal artritli ve kontrol grubuna göre anlamlı yükseklik bulundu. P dalga dispersiyonu tedavi sonrasında romatizmal karditli grupta kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti. P dalga dispersiyonu yüksekliği romatizmal karditli hastalarda tedavi sonrasında azalma göstermekle birlikte halen devam etmekteydi. QT dispersiyonu tanı anı ve tedavi sonrasında romatizmal karditli ve romatizmal artritli gruplarda kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti. QTc dispersiyonu romatizmal kardit grubunda romatizmal artrit ve kontrol grubuna göre yüksekti. Tedavi sonrasında romatizmal karditli grupta QTc dispersiyon değerleri normale geldi. Tedavi sonrası QTc dispersiyonunda gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu.Sonuç: Çalışmamız ARA'in hala önemli bir morbidite nedeni olduğu ve P dispersiyonu, QT dispersiyonu ve QTc dispersiyonu ARA'li hastalarda kalp tutulumu olan hastaların belirlenmesi ve tedavi takibinde basit elektrokardiyografik belirteç olarak kullanılabileceğini gösterdi. Objective: Acute rheumatic fever (ARF) is stil the most common cause of acquired heart disease in the developing countrie. The aim of our study is to assess the demographic and clinic characteristics of ARF patients and is to emphasize the importance of increase in the value of QT and QTc dispersion,P wave dispersion in patient swith cardiac involvement, besides Modifiye jones criteria for the ARA diagnosis.Methods:Three groups were for med by taking 54 patients diagnosed with 40 acute rheumatoid arthrit and 14 acute rheumatic carditis, and 30 healthy children. Demografic datas and clinical characteristics of patients on admission were evaluated. During the diagnosis and after treatment, acute phase reactants, echocardiograpy and electrocardiography (ECG) of patients were examined. The datas of P wave dispersion, QT dispersion and QTc dispersion in ECG were compared.Results:In our study, the most common major result was carditis; most frequently in the union had carditis and arthritis. In the initial evaluation while patients with ARF had 98.1% erythrocyte sedimentation rate (ESR) and 87% C-reactive protein (CRP) levels, ESR and CRP levels fell after treatment. While antistreptolysin-O (ASO) was seen on the rate of 98.1% on time of diagnosis, there was no growth in a throat culturein any of the patients .It is found more significantly height in P wave dispersion in patients with rheumatic carditis the time of diagnosis compared to the rheumatoid arthritis and control group. After treatment, P wave dispersion of rheumatic carditis group was significantly higher than the control group. The height of the P wave dispersion in patients with rheumatic carditis decreased after treatment but was stil continuing. QT dispersion on groups with rheumatic cardit is and rheumatoid arthritis groups after diagnosis and treatment was significantly higher compared to the control group. QTc dispersion on rheumatic carditis group was higher than the rheumatoid arthritis and control group. After treatment, QTc dispersion values on rheumatic carditis group return to normalcy. QTc dispersion after treatment did not differ significantly between the groups.Conclusion: Our study showed that ARF is still an important morbidity reason and P wave dispersion, QT and QTc dispersion could be used as a simple electrocardiographic marker in the identification and treatment follow-up of patients with cardiac involvement in patients with ARF. 84

Amaç:Akut bronşiolit tanısında yer alan viral patojenlerin ortaya konulması, ayrıca 2ay-2yaş arası çocuklardaki akut viralbronşiolit atağının klinik semptom ve bulguların ortaya konulması ve hastaların takipteki seyrinin değerlendirilmesidir.Yöntem: Çalışmaya Aralık 2010-Ocak 2014 tarihleri arasında Meram Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı Hastalıkları Kliniği'ne başvuran bronşiolit tanılı 101 hasta dahil edildi. Olguların demografik, klinik, laboratuar ve radyolojik bulguları kaydedildi. Hastaların nazofarengealsürüntüleri virüs çalışmaları için toplandı ve polimeraz zincir reaksiyonu (PZR) yöntemleri ile çalışıldı. Hastaların bronşiolit atak derecesi, tedavi şekilleri belirlenerek not edildi.Hastaların en az 1 yıl boyunca yeni atak, hışıltılı solunum varlığı ve akciğer enfeksiyonu geçirme sıklığı, astım gelişimi değerlendirildi. Bulgular:Çalışmamıza dahil edilen 101 bronşiolitli hastanın 60'ı erkek, 41'i kızdı. Hastaların 50'sinde (%49,5 PCR tekniği) etken tespit edildi. En sık RSV (22 hasta) olmak üzere sırasıyla HRV (14 hasta), İNF (7 hasta), PİF (4 hasta) virüsleri saptandı. Bronsiolitli hastaların en sık şubat ayı olmak üzere sıklıkla kış mevsiminde hastaneye basvurmuş oldukları görüldü. Tüm hastalarda en sık eslik eden semptom %100 ile öksürük olup, bunu %95 ile huzursuzluk, %89,1 ile hışıltı, %86,1 ile takipne ve %72,3 ile beslenme bozukluğu takip etti. Virüs saptanan ve saptanmayan gruplar arasında laboratuar ve radyolojik bulgular açısından anlamlı fark yoktu. Etken saptanan hastaların takibinde bronşiolit tekrarı ve inhaler tedavi ihtiyacı açısından anlamlı istatistiksel fark yoktu. 101 hastanın 77'si (%76,2) yatırılarak tedavi edilirken, 24'ü (%23,8) ayaktan tedavi verilerek takip edildi. Yatış süresi 0-14 gün arasında değişmekte olup ortalama(±s.s) 4,57(±3,47) gündü.Sonuç: RSV, Rhinovirüs ve İnfluenza virüsleri infantilbronşiolitlerinde önemli bir yere sahiptir. Viral etkenlere bağlı bronşiolit tanısında laboratuar ve radyolojik bulgular yetersizdir. PZR'ninsensitivitesi düşük ve tedavi planı açısından geç kalınan bir tanı yöntemi olduğu düşünüldü. Viral etkenlerin sıklığı, klinik ve laboratuar özelliklerinin tespiti, prognostik önemleri açısından daha genis kapsamlı çalısmalara ihtiyaç oldugu sonucuna varıldı.Anahtar Kelimeler: Çocuk, solunum yolu viral etkenleri, bronşiolit, respiratuarsinsityal virüs, astım. Aim:The aim of this study is to detect the viral pathogens in acute bronchiolitis and determining the clinical symptoms and signs during attack of acute bronchiolitis in children aged 2 months- 2 years and assess the prognosis of patients during follow-up.Method: BetweenDecember 2010- January 2014, 101 patientswith a diagnosis of bronchiolitis were enrolled in this study that were admitted to pediatric clinic of Meram Faculty of Medicine. Demographic, clinical, laboratory and radiological findings of the patients were recorded. Nasopharyngeal aspirates were collected for viral studies and studied by polymerase chain reaction (PCR). Patients were evaluated for the presence of new attacks, wheezing and frequency of lung infection for at least one year and monitored for the development of asthma and hospitalization.Results: 60 of the patients were male and 41 of them were female. In 50 patients, the pathogen was diagnosed (49,5% by PCR). Score of bronchiolitis attack and treatment modalities were recorded. The most frequent pathogen was RSV (22 patients), the others were HRV (14 patients),İNF (7 patients) and PİF (4 patients). Nearly most of the patients were admitted to policlinic in February, in winter. The most common symptoms were cough (100%), restlessness (95%), wheezing (89,1%), tachpnea (86,1%), andanorexia(72,3%). There were no difference in terms of laboratory and radiological findings between the groups of patients with detected viral pathogen and undetected origin. Also during the follow-up of the patients, no statistical difference wasseen between the two groups in therecurrence of the acute attacks and the need for inhalation therapy. The 77 (%76,2) of 101 patients were hospitalized forthetre atment while the others were treated outpatiently. The duration of hospitalization were between 0-14 days (mean; 4,57 days).Conclusion: Respiratory Syncytial Virus, Rhinovirus and İnfluenzavirus are the most common cause of infantile bronchiolitis in our country. Laboratory and radiologic findings are insufficient on the diagnosis of viral bronchiolitis. PCR had low sensitivity and could not be used for the routine detection, and more extensive studies were needed for the determination of the frequencies of thecauses of bronchiolitis.Keywords:Children, respiratoryviralagents, bronchiolitis, pneumonia, respiratorysyncytial virüs, asthma. 90

Amaç: Kistik Fibrozis(KF) otozomal resesif olarak geçen, beyaz ırkta daha fazla görülen, bir den çok sistemi tutan multisistemik bir hastalıktır. Tüm dünyada 1/2000-2500 oranında görülmektedir. Ülkemizde sıklığı 1/ 3000 civarındadır. Ülkemizde geniş serili çalışmalar olmadığından ve akraba evliliği fazla olduğundan görülme sıklığının daha fazla olduğu düşünülmektedir. Mutasyon sayısı 2000 civarındadır. En sık görülen mutasyon delta F 508 mutasyonudur. Bu mutasyonun ülkemizde görülme sıklığı % 20- 30 arasında değişmektedir. Tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonları, büyüme gelişme geriliği, rektal prolapsus, nazal polip, sinüzit ve infertilite en sık başvuru nedenleri arasındadır. Solunum yollarında küçük yaşlarda Staphylococcus aureus (S.aureus), Haemophilus influenzae (H. İnfluenzae), daha büyük yaşlarda Pseudomonas aeruginosa (P.aeruginosa) üremesi sıktır. Bronşektazi, hemoptizi, diyabet ve infertilite komplikasyonlarındandır. Klinik tabloyla beraber kardeş öyküsünün varlığı, terde klor düzeyinin yüksekliği ve genetik mutasyonun tespitiyle tanı konur. Multidisipliner yaklaşımla tedavi edilir.Biz de bu çalışmada fakültemizde 2008 yılında çocuk göğüs hastalıklarının kurulmasıyla birlikte bu zamana kadar tanı alan, tedavi ve takibi yapılan KF' li hastaların dosyalarının geriye yönelik incelemesiyle hastaların cinsiyet, tanı yaşı, tanı bulguları, tanıdaki boy ve kilosu, anne-baba arasındaki akrabalık, benzer kardeş öyküsü, mutasyon sonuçları, mutasyon sınıfları, hastanede yatış /yıl, S. Aerius ve P.aeriginosa üremesi ve kolonizasyonu, diğer üreyen mikroorganizmalar, mekonyum ileusu, distal intestinal obstrüksiyon, bronşektazi varlığı, bronşektazi yaşı, son FEV1 değeri, osteoporoz, KF'le ilişkili diyabet gelişimi, nazal polipozis gibi özellikler tarayıp istatistiki olarak oranının belirlenmesini amaçladık.Yöntem: 2006-2013 yılları arasında çocuk göğüs hastalıkları polikliniğimizde tanı alan, tedavi ve takibi yapılan 64 KF' li hastayı çalışmaya alındı. Bu hastalarımızın dosyaları retrospektif olarak incelendi.Bulgular: KF'li 64 hastamızın % 50'si (32); %50'si erkektir. Tanı yaşları minimum 7 gün, maksismum 22 yaştır.Ortalama tanı yaşı ise 25 ay'dır.En sık tanı bulgusu elektrolit imbalansı ve metabolik alkaloz tablosu (% 45,4); 2. 'si sıklıkla büyüme gelişme geriliği (% 44,8 ) ve 3.'sü % 40 oranında akciğer bulgularıdır. Anne-baba arasındaki akrabalık % 37,9 (21), benzer kardeş öyküsü %21 (12) olarak bulunmuştur. En sık görülen mutasyon % 33,9 (19) oranında delta F508 mutasyonudur. En sık görülen diğer mutasyonlar ise G85E % 8,9 (5), N1303K % 7,1 (4), E85X %1,7 (1), R334W %1,7 (1) , D1152H %1,7 (1) 'dir. Hastalarımızda yaptığımız retrospektif araştırmada, intermittant kolonizasyon, son 6 ayda aralıklı üreme, kronik kolonizasyon ise son 6 ay içinde ardı ardına 3 üreme olarak tanımlanmıştır. Buna göre; intermittant P.aeroginosa kolonizasyonu 21 (% 36,2) hastada, intermittant S.aerius kolonizasyonu 5 (%8,6) hastada tespit edilmiştir. Ayrıca 11 hastada (%18,9) kronik P.aeroginosa, 2 hastada (%3,4) kronik S.aerius kolonizasyonu bulunmuştur. Hastalarımızın boğaz ve BAL kültürlerindeki mikroorganizma üremesine bakıldığında; hastalarımızda psödomonas üreme oranı toplamda %41,3 (24); S.aerius üreme oranı % 22,4 (13), Klebsiella üreme oranı % 29,3 (17) ; acinetobacter üreme oranı % 8,6 (5) ; moraxella üreme oranı % 3,4 (2) olarak tespit edilmiştir. En sık üreyen mikroorganizmalar sıklık sırasına göre P.aeroginosa( %41,3) , Klebsiella( %29) ve S.aerius (%22,4) 'dur. Mekonyum ileusu 5 hasta ( % 8,7), distal intestinal obstrüksiyon 3 hastada (%4,6) gözlenmiştir. Bronşektazi 15 hastada (%30,6) tespit edilmiş ve bronşektazi gelişme yaşı minimum 3, maksimum 12 yaş olarak bulunmuştur. son FEV1 gibi özellikler değerlendirilmiştir. Hastaneye en sık yatış sebebi tekrarlayan akciğer enfeksiyonu % 56( 32), ishal %15,7 (9) ve beslenememe, kilo alamama % 45 (26) olarak tespit edilmiştir. Osteoporoz % 18,1 (6), diabet %1,5 (1) oranında bulumuştur. 3 hastamız (% 4,6) oksijen bağımlısıdır. Hastalarımızdan, anaokuluna 2 kız, 1 erkek; ilkokula 4 kız,7 erkek; ortaokula 2 kız, 4 erkek; liseye 1 kız,1 erkek gitmektedir. Okul başarısı genel olarak iyidir. 1 hastamız genel durumunun iyi olmaması üzerine okulu bırakmış ve evde eğitim desteği almaktadır. Hastalarımızın 1 tanesi üniversiteye gitmektedir. 25 tane (% 43,1) hastamız okul öncesi grubu oluşturmaktadır ( 12 kız, 13 erkek). Hastalarımızın % 86'sının kontrollere düzenli geldiği ve iyi bir şekilde takip olduğu görülmüştür. Bu bulgu ve semptomların, KF tanı, tedavi ve takibinde hastaların anamnezinin çok iyi alınması ve bunların mutlaka araştırılması gerektiği vurgulanmıştır.Tanıda ter testi kullanılabileceğini ancak tanı için tek başına yeterli olmadığını tespit edilmiştir. En sık görülen mutasyon delta F508 olarak saptanmıştır. Hastalarda P.aeroginosa ve S.aerius kolonizasyonunu sık olduğu ve bunun prognozda etkili olduğu gösterilmiştir. Bronşektazi, pulmoner hipertansiyonun ve solunum fonksiyon testindeki değişikliklerin akciğer kapasitesini değerlendirmede önemli olduğu vurgulanmıştır.Sonuç: Konya il genelinde çocuk göğüs hastalıkları olarak tek bir merkez olmamız sebebiyle takip ve tedavi ettiğimiz hasta sayısı gittikçe artmaktadır. Ayrıca Türkiye genelinde akraba evliliğinin çok olması sebebiyle KF'li hasta sayısının daha da yüksek olduğunu düşünmekteyiz. Hastalarımızın akraba evliliği oranının sık olmasının bizim toplumda daha sık ve fazla görüldüğünün göstergesi olduğu görülmüştür. Hastalarımızın çoğu ülkemizde tarama testi yapılmamasına rağmen % 74,8'inin 2 yaşın altında tanı aldığı tespit edilmiştir. Kusma, ishal, halsizlik ve iştahsızlığı psödobartter olarak tanımlarsak; hastalarımızın %45,4'ü (26) gibi çok büyük bir kısmının bu klinik tabloyla hastaneye geldiğini görmekteyiz. Hastalarımızın diğer geliş şikayetleri, kilo alamama %28 (16) , öksürük %26,3 (15) , sık enfeksiyon %21'(12) dir. Daha az sıklıkta ateş, ciltte tuz tadı, kabızlık, kötü kokulu yağlı gaita görülmüştür. Hastaların hemen hemen hepsinde pankreas yetmezliğine bağlı olarak gaitada yağ pozitif bulunmuştur. Hastalarımızın BMI'lerinin halen gelişmiş ülkelerden geri olduğu görülmüştür. Ensık mutasyon 2.gruptaki mutasyonlardır. En sık delta F508 mutasyonu tespit edilmiştir. Daha iyi bir sonuç olarak; bizim hastalarımızda kronik pseudomonas kolonizasyonu daha azdır ve ABPA ve kistik fbrozis ilişkili diabet, atipik myocobakteri enfeksiyonu gibi komplikasyonlar bizim grubumuzda az görülürken nazal polip ve osteoporoz sık gelişen komplikasyonlar olarak görülmüştür. Hastalarımızın takiplerine uyumlarının iyi olduğu ve bunun da komplikasyon gelişimini azalttığı düşünülmüştür.Bu çalışmamızda KF hastalığının tanı, tedavi ve takibinin ne kadar önemli olduğunu ve bu konuya daha da önem verilmesi gerektiğini savunduk. Aim: Cystic Fibrosis (CF) is an autosomal recessive disorder, passing more common in Caucasians, is a multisystem disease involving multiple systems. 1/2000-2500 rate is seen all over the world. In our country, the frequency is around 1/ 3,000. In our country, there are no large series of studies and the prevalence of consanguineous marriage is over is considered to be more. The number of mutations is around 2000. The most common mutation is delta F 508 mutation. The incidence of this mutation in our country, 20 - 30%, respectively. Recurrent respiratory tract infections, growth retardation, rectal prolapse, nasal polyps, sinusitis, and infertility are among the most common causes of application. In the airways, at a young age Staphylococcus aureus (S. aureus), Haemophilus influenzae (H. influenzae), at older ages Pseudomonas aeruginosa (P. aeruginosa) reproduction is common. Bronchiectasis, hemoptysis, diabetes and infertility are one of the complication. It is diagnosed by the presence of siblings with a history of clinical picture, the height of sweat chloride levels and the identification of genetic mutations. It is treated with a multidisciplinary approach. We also study our faculty in 2008 pediatric chest diseases, with the establishment until such time diagnosed, treatment and follow-KF 's patients files retrospective review of the patients, gender, age, diagnosis, symptoms, diagnosis, the size and weight, between the parents kinship, history of similar sibling, the mutation of the mutation classes, hospitalizations / year, S.Aerius and P.aeriginos reproduction and colonization of other microorganisms grew, meconium ileus, distal intestinal obstruction, bronchiectasis assets, bronchiectasis age, last FEV1 values, osteoporosis, CF-related diabetes, nasal polyposis features such as scan a statistically significant rate aimed to determine. Methods: Between the years 2006-2013, children in our clinic with a diagnosis of chest diseases, treatment and follow-up with 64 KF 's patients enrolled in this study. These patients were analyzed retrospectively. Results: 50% of 64 patients with CF (32), about 50% are men. The minimum age at diagnosis, 7 days maximum is 22 years. The mean age at diagnosis is 25 months. The most common diagnostic findings electrolyte imbalance and metabolic alkalosis (45.4%); 2 percent growth retardation often (44.8%) and 3 'are 40% lung findings. 37. Kinship between parents % 37,9 (21), a history of similar sibling 21% (12) were found. The most common mutation was 33.9% (19) percent delta F508 mutation. The other most common mutations are G85E 8.9% (5), N1303K 7.1% (4), E85X 1.7% (1), R334W 1.7% (1), D1152H 1.7% (1). In retrospective study about our patients, intermittent colonization is the reproduction in 6 months and chronic colonization is repeatedly reproduction in 6 months has beeen identified. Accordingly, intermittent colonization with P.aeroginosa at 21 (36.2%) patients, intermittent colonization with S.aerius 5 (8.6%) were identified . In addition, 11 patients (18.9%) with chronic P.aeroginosa, 2 patients (3.4%) with chronic S.aerius colonization was found. When we look at the reproduction of throat and BAL cultures in our patients, pseudomonas bacterial growth rate in total % 41,3; S.aerius growth rate of 22.4% (13), Klebsiella growth rate of 29.3% (17); Acinetobacter reproductive rate% 8.6 (5); moraxella proliferation rate 3.4% (2) was determined. Meconium ileus in 5 patients (8.7%), distal intestinal obstruction in 3 patients (4.6%) were observed. Bronchiectasis in 15 patients (30.6%) were identified and minimum and maximum development age of bronchiectasis was found 3 and 12. The most common reason for hospital admission, recurrent pulmonary infections 56% (32), diarrhea 15.7% (9) and inability to feed, decreased weight gain of 45% (26) were identified. Osteoporosis 18.1% (6), diabetes 1.5% (1) ratio was found. Our three patients (4.6%) were oxygen dependent. Our patients to kindergarten 2 girls, 1 boy; primary school 4 girls and 7 boys, junior high schools, two boys, 4 girls, high school, one girl, one boy has to go. School achievement is good overall. One of our patients on the general situation is not good,is left school and takes home education support. Our patients to go to college is one of them. 25 units (43.1%) patients constitute our pre-school group (12 girls, 13 boys). 86% of our patients and the controls that come on a regular follow-up was found to be in a good way. These signs and symptoms of CF diagnosis, treatment and follow-up of patients receiving very good medical history and emphasized that they do need to be investigated. Sweat test can be used for diagnosis, but the diagnosis was determined that alone is not enough. Delta F508 mutation was found to be the most common.In patients,the colonization of P.aeroginosa and S.aureus is frequently and it was shown to be effective in prognosis. Bronchiectasis, pulmonary hypertension and pulmonary function testing is important in the assessment of changes in lung capacity was emphasized. Conclusion: In province of Konya, because of being single pediatric chest disease center, follow up and the treated number of patients are increasing. Although there are no screening test in our country, 74,8% patients were diagnosed under the age 2. If we define that vomiting, diarrhea, weakness and loss of appetite as psödobartter,a very large population (% 45,4) of our patients come to the hospital with this clinical picture. The other complaints of our patients are, weight gain (%28), cough (%26,3), frequent infections(%21).Less frequent, fire, the taste of salt on the skin, constipation, foul-smelling oily stool was observed. Almost all of the patients in the pancreatic insufficiency due to fat in the stool were positive. Of our patients, BMI was found to be still back from the developed countries. The most common mutations were mutations in group 2. Delta F508 mutation, the most frequently detected. Better as a result, our patients with chronic pseudomonas colonization was lower and ABPA and cystic fbrozis related diabetes, atypical myocobakter infection complications such as our group less, while nasal polyps and osteoporosis are common complications were seen as. Compliance with follow-up of our patients was good and it was also thought to reduce the development of complications. In this study of the CF disease diagnosis, treatment and follow-up on this issue and how important it is argued that more attention should be given. 138

Amaç: Bu çalışmada adenoid hipertrofili çocukların klinik ve laboratuvar özellikleri, eşlik eden hastalıkları, adenoid hipertrofiye bağlı gelişen komplikasyonları ve verilen tedaviye yanıtı dosya kayıtlarından değerlendirmek amaçlanmıştır.Yöntem: Bu çalışmada Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Alerji ve İmmünoloji Polikliniğinde Ocak 2010 ile Ekim 2013 tarihleri arasında adenoid hipertrofi tanısı ile takip edilen 140 hastanın dosya kayıtlarının retrospektif olarak değerlendirildi.Çalışmaya dahil edilen tüm hastalar adenoid hipertrofi tanısı radyolojik olarak doğrulanıp 8 hafta süre ile nazal steroid+antihistaminik ve/veya dekonjestan tedavisi verilen ve 8 haftanın sonunda kontrole gelen hastalardı. Tedavi sonrası hastaların başvuru semptomlarında düzelme olup olmadığı ve adenoid büyüklüğündeki değişim dosya kayıtlarından elde edildi. Bulgular: Olguların poliklinik başvurusu sırasında ve tedavi sonrasında semptomları karşılaştırıldığında; burun tıkanıklığı, ağız solunumu, horlama, hapşırık, burun kaşıntısı, burun akıntısı, öksürük ve gözde kaşıntı semptomlarındaki değişiklik istatistiksel olarak anlamlıydı (p0.05). Ancak adenoiddeki küçülme babasında atopi olmayan çocuklarda daha belirgin saptandı (p=0.005). Sonuç: Adenoid hipertrofili çocukların klinik, laboratuar bulguları ve tedaviye yanıtlarının retrospektif olarak değerlendirildiği bu çalışmada, sekiz haftalık nazal topikal kortikosteroid ve antihistaminik tedavisi ile adenoid boyutlarında ve klinik bulgularında belirgin düzelme saptanmış, dolayısı ile uygulanmış olan bu tedavinin adenoid küçülmesine etkili olduğu sonucuna varılmıştır. Adenoid büyüklüğü ile serum IgG3 düzeyinin ters ilişkili olduğu, babadaki atopi varlığı ve IgM düşüklüğü olan hastalarda adenoidin yeterli küçülmediği görülmüştür. Adenoid hipertrofili çocuklara, cerrahi tedavi öncesi uygulanacak medikal tedavi yaklaşımlarının yarar sağlayabileceği, en azından bir grup çocuğu cerrahi müdahaleden koruyabileceği kanaatine varılmıştır.Anahtar Sözcükler: Adenoid hipertrofi, lateral kafa grafisi, medikal tedavi, IgM , IgG3 Aim: In this study of children with adenoid hypertrophy, the clinical and laboratory characteristics, accompanying diseases, complications which developed associated with adenoid hypertrophy and the response to treatment were evaluated from patient records.Methods: A retrospective evaluation was made of the records of 140 patients who were diagnosed with adenoid hypertrophy and followed up at Necmettin Erbakan University Medical Faculty Paediatric Allergy and Immunology Polyclinic between January 2010 and October 2013.The diagnosis of adenoid hypertrophy was confirmed radiologically in all patients included in the study. Treatment of nasal steroid+antihistamine was administered for 8 weeks, at the end of which patients were called for follow-up examination. At the end of the treatment, it was recorded whether or not there was recovery of the symptoms and any change in the size of the adenoids.Results: In the comparison of symptoms on presentation at the polyclinic and after treatment, the difference was determined to be statistically significant difference in the symptoms of nasal obstruction, mouth breathing, snoring, sneezing, nasal itching, nasal discharge, coughing and eye irritation (p0.05). However, the reduction in adenoid was more apparent in infants whose fathers did not have atopy (p=0.005).Conclusion: In this study, which retrospectively evaluated the clinical and laboratory results and response to treatment of children with adenoid hypertrophy, a significant improvement was determined in clinical findings and and adenoid size with treatment of nasal topical corticosteroid and antihistamine for 8 weeks. Thus, it can be concluded that the application of this treatment was effective in reducing adenoid size. An negative correlation between the adenoid size and serum IgG3 levels has been found and an insufficient reduction in adenoid size was observed in patients with low IgM and whose fathers had atopy. Therefore, the application of medical treatment may be beneficial to children with adenoid hypertrophy before surgical treatment and may at least protect this group of children from surgical intervention. Key Words: Adenoid hypertrophy, lateral head radiograph, medical treatment, IgM , IgG3 65

Sık değişken immün yetmezlik (SDİY); hipogamaglobulinemi ve antikor yapım bozukluğu ile karakterize olup, selektif IgA eksikliği ve geçici hipogamaglobulinemiden sonra en sık görülen primer immün yetmezliklerden (PİY) birisidir.Çalışmamızda 2001?2012 yıllarında Meram Tıp Fakültesi Çocuk İmmünolojisi ve Alerji Hastalıkları Kliniğinde SDİY nedeniyle takip edilen hastalar değerlendirildi. Kliniğimizde izlenen 1163 PİY'li hastanın 18'sini (%1,5) SDİY'li hastalar oluşturmaktaydı. Hastaların demografik özellikleri, klinik ve laboratuar bulguları incelendi. Tanı anında hastaların yaş ortalaması 9,4±4,6/yıl, tanıda gecikme 4,7±3,1/yıl olarak saptandı. On dört hastanın anne babası arasında akrabalık vardı. Hastaların %72,2'si sık enfeksiyon geçirme şikayetiyle başvurmuştu. Kronik akciğer bulguları olmayan 8 hastanın tanıda gecikme süresi 2,4 yıl, ASYE sıklığı 2,1/yıl iken; kronik akciğer bulguları olan 10 hastada gecikme 6,5 yıl, ASYE sıklığı 7,6/yıl olarak saptandı. Sık enfeksiyon geçirmeyen beş hasta farklı klinik bulgularla araştırılırken SDİY tanısı almıştı.Hastalardan sadece birinde alerjik rinit ve deri prik testinde pozitiflik saptandı. Diğer hastaların prik veya spesifik immünglobulin E değerleri normaldi. Hastaların 7'sinde tanı ve takipler sırasında otoimmün hastalık tespit edildi. On yaş üzeri tanı alan çocuklarda otoimmün hastalık, otoimmün sitopeni ve otoantikor yüzdesinde anlamlı olarak yükseklik saptandı. Tanı anında 7 hastada (% 38,9) lenfopeni mevcut olup, hastaların tümünde majör immünglobulinlerden ve spesifik antikor yanıtlarından en az birinde düşüklük saptandı. Bronşektazisi olan 8 hastanın % 75'inde CD4/CD8

Son yıllarda tüm dünyada ve ülkemizde tamamlayıcı ve alternatif tedavi (TAT) yöntemlerine olan ilgi giderek artmaktadır. Bu yöntemlerin etkinliği ispatlanmamış olmasına rağmen özellikle erişkinler tarafından tercih edilmektedir. Buna yönelik çalışmalar daha çok erişkinlerle yapılmaktadır. Sinir sistemi hastalığı olan çocuklarda TAT kullanımı ile ilgili araştırmalar enderdir.Bu çalışmanın amacı; sinir sistemi hastalığı olan çocuklarda TAT kullanım sıklığını belirlemek ve kullanılan yöntemleri ortaya çıkarmak, uygulanan TAT? ın etkinliğini araştırmak, TAT kullanıcılarının sosyodemografik ve tıbbi özelliklerini belirlemek, alışılagelmiş tedaviler ile maliyetini karşılaştırmaktır.Çalışma Ocak 2011 ile Nisan 2013 tarihleri arasında, Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Çocuk Nöroloji Bölümü? ne başvuran hasta yakınlarında yapıldı. Hasta yakınlarına hazırlanan anket formları yaklaşık 15 dakika süren yüz yüze görüşmelerle uygulanmış olup, elde edilen veriler bilgisayar ortamında değerlendirildi. Karşılaştırmalarda ki-kare testi kullanıldı.Araştırmamızda 753 hasta değerlendirildi. Hastaların 437?sinde (%58) en az bir TAT yönteminin kullanıldığı, 316 `sının (%42) ise TAT kullanmadığı tespit edildi. TAT kullanılanların 205?i (%46,9) kız, 232?si (%53,1) erkekti. En sık kullanılan yöntem zihin-beden uygulamaları (%55,8) olarak bulundu. Bunu kullanım sıklığına göre biyolojiye dayalı tedaviler (%42,3), girişim ve bedene dayalı tedaviler (%19), enerji tedavileri (%4,6), ve alternatif tıp sistemleri (%0,5) takip etti. 87 hastada (%19.9) birden fazla TAT yöntemi kullanıldığı belirlenmiştir.. En sık görülen TAT uygulama sebebi ise, %37,7?luk oranla ?hastalığına kısmen de olsa faydalı olabilmek ? tir.Babanın eğitim düzeyinin yükselmesi, birden fazla sinir sistemi rahatsızlığının olması, çocuk nöroloji polikliniğe bir defadan daha fazla getirilme TAT kullanımını önemli oranda arttıran etkenler olarak bulunmuştur. (p0.05).TAT en çok beyin felcinde sonra sıklık sırasıyla öğrenme güçlüğü, gelişme geriliği ve sarada kullanılmıştır. Aileler TAT? ı en çok hastalığa kısmen de olsa faydalı olabilmek için tercih ettiğini ifade etmiştir. TAT seçiminde en çok aile üyelerinden etkilenildiği anlaşılmıştır. TAT uygulayan ailelerin %47,6? sı TAT?ın esas hastalığa faydası olduğunu,%13,4?ünün şikâyetlerinin bu yöntemle geçtiğini düşünürken, %86,5?i esas hastalığa faydalı olduğunu fakat şikâyetlerinin devam ettiğini ifade etmiştir. % 19,7?si esas hastalığa hiç fayda etmediğini, %32,7?si esas hastalığa faydası konusunda kararsız olduğunu belirtmiştir.TAT uygulayan ailelerin %98,2? si TAT?ın sağlığa olumsuz etkilerini görmediklerini, %1,8? i olumsuz etkilerinin olduğunu ifade etmiştir.TAT %79,6 oranında aileden biri tarafından uygulanmıştır. Ailelerin %64,7?si TAT maliyetinin hastane-hekim tedavi maliyetinden az, %30,2?si daha fazla olduğunu belirtmiştir. TAT uygulayan hastaların %32,4?ünden doktorun haberi olup bunların %72,5?ine doktor desteklemiş,%25,4?üne yorum yapmamış, %1,4? üne kızmış, %0,7?sini desteklememiştir.Sonuç olarak çocuklarında sinir hastalığı olan ailelerin çoğunluğunda TAT kullanıldığı tespit edilmiştir. Bu yöntemler konusunda öncelikle ilmi araştırmalar yapılarak, yöntemlerin yarar ve zararlarının belirlenmesi gerekmektedir. Elde edilecek olan bilgilerle de hekimler ve halkın aydınlatılmasının yararlı olacağını düşünmekteyiz. In recent years, the concern shown against complementary and alternative medicine methods has been increasing all over the World and in Turkey. Although efficiency of these methods have not been proven yet, they are preferred particularly by adults. Studies about this are carried out with adults. Researches on the application of complementary and alternative medicine in children with neurological disorder are rare.The objective of this research is to determine the frequency of the application of complementary and alternative medicine and display the applied methods, investigate the effectiveness of complementary and alternative medicine, identify social demographic and medical aspect of complementary and alternative medicine receivers and compare the cost of it with traditional treatments in children with neurological disorder. The study was conducted by between January 2011-April 2013 with the patients? relatives who came to Meram Medicine Faculty Child Neurology Department. The questionnaire prepared for patients? relatives was done by 15 minutes of face to face dialogue and the date was assessed in a computer. Chi-square test was applied in comparisons. In our research 753 patients were assessed. 437 of these patients (%58) received complementary and alternative medicine at least once, 316 of these patients (%42) have not received complementary and alternative medicine. 205 patients who received complementary and alternative medicine were girl (%46,9), 232 of them were boy. The mostly applied method was mind and body medicine (%55,8). according to how frequently it was applied dietary supplements came second(%42,3), then manipulative and body-based practices (%19), and then energy therapy (%4,6) , and alternative medical systems (%0,5) . 87 patients (19.9%) has been reported in more than one method of CAM. The most common reason for CAM applications is 37.7 % compared to the hood `at least partially be useful for disease` .It has been observed that the increase in fathers education level, multiple neural disorder, coming to child neurology clinic more than once are the factors that rise the application of complementary and alternative medicine significantly. (p