Search

XVI. yüzyılda siyasi olarak yakınlaşan Türk ve Fransız ilişkileri, daha sonra özellikle `kapitülasyonlar`la büyük gelişme göstermiştir. Sanayileşen Avrupa'ya yetişmeye çalışan Osmanlı Devleti Fransa'yı XIX. yüzyılda referans almıştır. XVIII. yüzyılda başlayan, XIX. yüzyılda ivme kazanan ve XX. yüzyılda devam eden Türkiye'nin Batılılaşma serüveninde imparatorluğun Avrupa'ya açılan kapısı hep Fransızca olmuştur.Osmanlı'nın Batı'ya açılmasını sağlayan Fransızcanın öğretiminde ilk başlarda Türk coğrafyasında yaşayan yabancılar eserler vermişken zamanla Türk entelektüelleri de sözlükler, gramerler, konuşma kitapları yazmışlardır.Arap harfli Osmanlı Türkçesi alfabesiyle yazılan son Fransızca-Türkçe eser olan Küçük Kamus-ı Fransevi, 50000 kelimeye sahip 1928 yılındaki Fransızca-Türkçe söz varlığını yazarının perspektifinden veren bir sözlüktür. The diplomatic relations between Turkey and France was established before the 16th century; however, it has shown great financial progress especially with the implementation of `capitulations.` In the 19th century, Ottoman Empire took France as a model to catch up with Europe that was in the middle of industrialisation. In other words, during this westernization period of Turkey, which started in the 18th century, showed momentum in the 19th and continued in the 20th, the gateway to Europe has always been France as a country. Therefore, the need for teaching French has emerged, too. In the teaching process of French as a foreign language, initially, foreigners living in Turkey published some works. However, later on, Turkish intellectuals took the initiative of writing dictionaries, grammar and spoken discourse books. Küçük Kamus-ı Fransevi (1928) is one of these written works. It is the last French-Turkish publication in Arabic language, written from the perspective of its author, with 50,000 words in it. 1274

Bu çalışma, karşılaştırmalı dilbilimin sınırları içinde, iki dil düzeyinde şimdiye kadar detaylı olarak incelenmemiş olan Türkçe ve Fransızcanın sözdizim özelliklerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Uygulamalı dilbilime dayalı bu çalışma, her şeyden önce işlevsel dilbilimin temel kurallarından, özellikle söz konusu iki dilin sözdiziminden oluşmaktadır. Üretici dilbilgisine ait olan sözdizimsel kuramların somut kullanımlarından hareketle Fransızca konuşanlar için yeni bir Türk dili edimi metodu ortaya koymayı amaçladık. Yine biz, Türkçe bilenler için, güncel olarak kullanılan ve iletişimsel metot olarak adlandırılandan daha açık ve daha basit bir Fransız dili edimi metodu oluşturmayı denedik. Tümcenin ağaç çizimlerinden hareketle iki dilin sözdizimsel özelliklerini inceledik ve karşılaştırdık. Birinci bölümde F. de Saussure’den ve modern dilbilimin sesbilim, sözlükbilim, biçimbilim, sözdizim, anlambilim gibi alt disiplinlerinden hareketle sorunları ele aldık. “Sözdizimsel metotlar” başlığı altında N. Comsky, A. Martinet, L. Tesnière ve temsilcisi oldukları kuramlardan bahsettik. Türkçe ve Fransızcanın sözdizimlerinde öbek görünümlerini inceledik. İkinci bölümde, iki dilde tümce tiplerini ve türlerini sınıflamayı denedik. Basit tümce, karmaşık tümce, temel tümce ve yan tümce kavramlarını inceledik. Tümce tiplerini, yapılarından ve işlevlerinden hareketle eylem tümcesi, ad tümcesi, koşullu tümce, bağımsız sıralı tümceler ve bağımlı sıralı tümceler olarak sıraladık.Üçüncü bölümde, Fransızcada yan tümcenin kuruluşunu göstermeye çalıştık ve detaylı olarak tamamlayıcı, koşullu, ilgi adıllı yan tümceleri, ara, eylemlik ve ortaç tümcelerini incelemeye çalıştık.Dördüncü bölümde önerme biçimi altında eşit yapıların var olduğunu, fakat bu yapıların işlevlerinden kaynaklanan birtakım farklılıklara sahip olduğunu göstererek Türkçede yan tümcelerin varlığını doğrulamak istedik .Son bölüm iki dilin sözdizimsel kurallar düzeyinde bir sentezdir. Türkçenin öğretiminde bazı eksiklikler saptadık. Çağdaş dilbilimin güncel yöntemlerinden hareketle, bu öğrenme ve edinme sorunlarını ortadan kaldırmak amacıyla bazı çözümler ve metotsal yorumlar önermeyi denedik. Cette recherche vise à élaborer les règles syntaxique de la langue turque et de la langue française qui n’ont pas été étudiées en détail, dans les limites de la linguistiques comparée au niveau de deux langues. Basée sur la languistique appliquée, cette étude s’est formée avant tout, des théories principales de la linguistiques fonctionnelle et surtout de la syntaxe de deux langues en question. Nous avons voulu élaborer, pour les francophones une nouvelle méthode d’acquisition de la langue turque à partir de l’utilisation concrète des théories syntaxiques appartenant à la grammaire générative. De même, nous avons essayé d’établir, pour les turcophones, une méthodes d’acquisition de la langue française plus claire et plus simple que celle utilisée actuellement, appelée méthode communicative. Nous avons pu étudier, comparer et utiliser les caractéristiques syntaxiques de deux langues, en partant de la représentation en arbre de la phrase.Dans la première partie, nous avons abordé les problèmes, tout en partant de F. de Sassure et des sous-disciplines de la linguistique moderne, à savoir : phonologie, lexicologie, morphologie, sytaxe, sémantique. Sous la rubrique « des méthodes syntaxiques » nous avons parlé des apports de N. Chomsky, d’A. Martinet et de L. Tesnière. Nous y avons étudié étudié les représentations en arbre des syntagmes, en turc et en français.Dans la deuxième partie, nous avons essayé de classifier les types de phrases, en deux langues, leurs natures. Nous y avons étudié la phrase simple, la prase complexe, la proposition (principale et subordonnée). Nous y avons relevé les types de phrases, comme phrase verbale, nominale, conditionnelle, juxtaposée, coordonnée, etc. toujours en partant de leur structure et de leur fonction.Dans la troisième partie, nous avons essayé de démontrer la construction de la subordination dans la langue française et d’y étudier, en détail, les propositions complétives, circonstancielles, les propositions relatives, incises, infinitives et participes.Dans la quatrième partie, nous avons voulu justifier la présence des propositions en turc, en démontrant qu’il existait également des structures sous forme de « proposition » mais que, ces structures possédaient quelques différences provenant de leur fonction.Quant à la dernière partie, c’est une synthèse au niveau des règles syntaxiques de deux langues Nous y avons relevé quelques lacunes dans l’enseignement de la languee turque. Nous avons essayé de proposer certaines solutions et certains apports méthodologiques en vue d’éliminer ces problèmes d’enseignement et d’acquisition tout en partant des méthodes contemporaines de la linguistique moderne.

Bu çalışmada daha etkin ve verimli bir öğretimin ger çekleştirilmesi amacıyla Işıklar Askeri Lisesi'nde 1989- 1990 eğitim-öğretim yılında-, hazırlık sınıfında: uygulanan yöntembil imsel seçmeciliğin etkinliği ve sonuçları, ince lendi. Birinci bölümde, Işıklar Askeri Lisesi hazırlık sını fın da uygulananan metodlarm (La France en Direct I,Voix et Images de France I.Archipel) yararlandığı dilbilim, ruhdilbilim,toplumdilbilim kuramları ortaya kondu. ikinci bölümde, sözkonusu metodların bu kuramların. han gilerinden ve ne ölçüde yararlandıkları araştırıldı. üçüncü bölümde,uygulanan metodların yararlandıkları kuramlar açısından benzerlik ve farklılıkları incelendi. Dördüncü bölümde, uygulanan seçmeciliğin sonuçlarını gözlemek amacıyla seçilen öğrencilere uygulanan anketin sonuçları irdelendi. Sonuç bölümünde ise tüm bu veriler ışığında daha; et kili olacağı düşünülen bir seçmecilik önerildi. 172