Search

Rationale The mechanisms underlying impaired sleep quality in insomnia are not fully known, but an important role for sleep fragmentation has been proposed. Objectives The aim of this study is to explore potential mechanisms of sleep fragmentation influencing alterations of perceived sleep quality. Methods We analyzed polysomnography (PSG) recordings from a double-blind crossover study with zopiclone 7.5 mg and placebo, in elderly participants with insomnia complaints and age-matched healthy controls. We compared survival dynamics of sleep and wake across group and treatment. Subsequently, we used a previously proposed model to estimate the amount of sleep onset latency (SOL) misperception from PSG-defined sleep fragmentation. Self-reported and model-estimated amount of SOL misperception were compared across group and treatment, as well as model prediction errors. Results In the zopiclone night, the average segment length of NREM sleep was increased (group F = 1.16, p = 0.32; treatment F = 8.89, p< 0.01; group x treatment F = 0.44, p = 0.65), while the segment length of wake was decreased (group F = 1.48, p = 0.23; treatment F = 11.49, p< 0.01; group x treatment F = 0.36, p = 0.70). The self-reported and model-estimated amount of SOL misperception were lower during the zopiclone night (self-reported group F = 6.08, p< 0.01, treatment F = 10.8, p< 0.01, group x treatment F = 2.49, p = 0.09; model-estimated F = 1.70, p = 0.19, treatment F = 16.1, p< 0.001, group x treatment F = 0.60, p = 0.55). The prediction error was not altered (group F = 1.62, p = 0.20; treatment F = 0.20, p = 0.65; group x treatment F = 1.01, p = 0.37). Conclusions Impaired subjective sleep quality is associated with decreased NREM stability, together with increased stability of wake. Furthermore, we conclude that zopiclone-induced changes in SOL misperception can be largely attributed to predictable changes of sleep architecture.

De vraag of het gebruik van tweedegeneratieantidepressiva effect heeft op de rijvaardigheid van patiënten met een klinische depressie is nog niet beantwoord. De conclusies uit epidemiologisch onderzoek zijn niet eenduidig. Experimentele studies laten weinig invloed zien van tweedegeneratieantidepressiva op de rijvaardigheid, maar deze studies wijken vaak methodologisch af van de klinische praktijk. Dit artikel beschrijft de uitkomsten van een onderzoek naar de effecten van een langdurige behandeling (6–52 weken) met tweedegeneratieantidepressiva in een steekproef van klinisch depressieve patiënten. Patiënten die werden behandeld met een medicijn uit deze groep (n = 24) werden vergeleken met patiënten die chronisch behandeld werden met een benzodiazepine (n = 31), een onbehandelde patiëntengroep (n = 10) en een controlegroep van gezonde vrijwilligers (n = 24). De uitkomsten tonen aan dat de eerste groep significant beter presteerde op een gestandaardiseerde rijtest op de weg dan de andere twee patiëntengroepen, maar dat deze groep het nog steeds slechter deed dan de controlegroep. Een correlatieanalyse liet een verband zien tussen de ernst van de depressie en de prestatie op de rijtest. De conclusie is dan ook dat depressieve klachten een probleem vormen voor de rijveiligheid en dat een behandeling met een tweedegeneratieantidepressivum dit risico kan doen afnemen.

Rationale Alprazolam extended-release (XR) is approved for the treatment of panic disorder. This sustained formulation is absorbed in a delayed manner and is therefore expected to produce fewer and less severe side effects than its immediate release equivalent (alprazolam IR). The effect of alprazolam XR on potentially dangerous daily activities, such as driving a car, is expected to be less as compared to alprazolam IR. Objectives The present study was designed to compare the effects of alprazolam XR (1 mg) and alprazolam IR (1 mg) on actual driving ability and cognitive function. Method Eighteen healthy volunteers (aged 20-45 years) participated in a double-blind, placebo-controlled, three-way crossover study. At 4 h post-dose, subjects performed a standardized driving test on a primary highway in normal traffic. Cognitive and psychomotor tests were assessed 1, 2.5, and 5.5 h post-dose. Memory functioning was measured only 1 h after administration. Results Both formulations severely impaired driving performance between 4 and 5 h after administration. The magnitude of impairment in the driving test observed with alprazolam XR was about half that observed with alprazolam IR. Laboratory test results were in line with the driving data. Conclusions The acute impairing effects of alprazolam XR 1 mg on driving and psychomotor functions were generally less, as compared to its immediate-release equivalent, but still of sufficient magnitude to increase the risk of becoming involved in traffic accidents.

Beleidsmakers lijken er eindelijk van overtuigd dat het gebruik van geneesmiddelen die de rijvaardigheid nadelig beinvloeden een onderschat verkeersveiligheidsprobleem is. De Nederlandse overheid wil verkeerscontroles en -sancties opvoeren, terwijl in Belgie de verantwoordelijkheid van artsen is aangescherpt om patienten voor te lichten over de effecten van geneesmiddelen op autorijden. In dit artikel wordt de problematiek van rijgevaarlijke geneesmiddelen belicht aan de hand van epidemiologisch onderzoek. Daarnaast wordt ingegaan op experimenteel onderzoek, waaruit blijkt dat er bij de behandeling van klachten zoals slapeloosheid, angst, spanningen en depressie geneesmiddelen bestaan die duidelijk als ‘rijveilig(er)’ zijn aan te merken. Ten slotte wordt besproken hoe de toepassing van inzichten uit dit onderzoek kan bijdragen aan het verminderen van ongevallen ten gevolge van het gebruik van rijgevaarlijke geneesmiddelen.