Search

Cerebrale blindheid verwijst naar het blind zijn in delen van het gezichtsveld als gevolg van niet-aangeboren hersenschade, waarvan een cva (herseninfarct of hersenbloeding) de voornaamste oorzaak vormt. Bijna de helft van de cortex is verbonden met het visuele systeem waardoor een cva al snel tot een visueel defect leidt. Visuele-velddefecten kunnen enorm beperkend zijn en daarom wordt er reeds sinds de jaren 80gezocht naar methoden om deze beperkingen tegen te gaan. Een van die methoden betreft het (zoveel mogelijk) herstellen van het gezichtsvelddefect zelf, ofwel Visuele Veld Vergroting (vvv). In dit artikel beschrijven we de studie die we de afgelopen jaren hebben uitgevoerd in het kader van het falsifieren of verifieren van die methode.

Onze maatschappij doet een steeds hoger beroep op het menselijke visuele systeem. Informatie wordt meer en meer visueel overgedragen. Het is van groot belang om teksten goed te kunnen lezen, verkeersborden te kunnen zien, en tv- en niet te vergeten computerschermen te kunnen bekijken. Visuele stoornissen, zoals het verlies van delen van het gezichtsveld, kunnen het opnemen van deze informatie heel moeilijk maken. Dit artikel bespreekt training die gezichtsvelduitval door een niet-aangeboren hersenletsel mogelijk kan verminderen.

A 58-year old hemianopsia patient was submitted to a two-fold neuropsychological training in order to enhance visual functions in the affected part of his visual field. At first, the visual field was measured perimetrically, to serve as a starting measurement with which after-measurements could be compared. Then, the first training was started: the border area between the intact and the defect visual field was being stimulated by small light spots. The training consisted of repetitive detection threshold measurements. After 27 one-hour sessions, the visual field was being measured again. The visual field appeared to have been enlarged 5 to 12 degrees in the direction of the affected hemifield and contrast-sensitivity thresholds to have been decreased almost at every point in the stimulus-array. Then, a second training started; an eye-movement training. Again, the border area, now shifted outwards, was stimulated. This time, the stimulus concerned a short presentation of light (