Search

Hoewel de oorthermometer vaak gebruikt wordt voor het vaststellen van koorts, zijn weinig gegevens bekend over de betrouwbaarheid bij ouderen. In dit onderzoek wordt de betrouwbaarheid van de oortemperatuur ten opzichte van de rectale temperatuur bestudeerd, en wordt nagegaan wat de invloed is van gehele of gedeeltelijke afsluiting van de gehoorgang door cerumen. De mate van afsluiting van de gehoorgang door cerumen werd geregistreerd na otoscopie. Er bleek een sterke correlatie tussen de rectale - en de oortemperatuur, zowel bij patienten zonder als met verdenking op koorts. De rectale temperatuur was consistent hoger dan de oortemperatuur, varierend van 0,16-0,35 °C hoger bij patienten zonder, tot 0,12-0,33 °C hoger bij patienten met verdenking op koorts. De sensitiviteit van de oortemperatuur varieerde, mede afhankelijk van de gekozen koortsdrempel, van 50-100% en de specifiteit varieerde van 80-100%. Een al dan niet gedeeltelijke afsluiting van de gehoorgang door cerumen had geen significante invloed op de oortemperatuur. Concluderend lijkt het meten van de oortemperatuur een redelijk alternatief voor rectale temperatuurmeting, op voorwaarde dat de hoogste van vier metingen in beide oren wordt gebruikt en dat koorts wordt gedefinieerd als een oortemperatuur hoger dan 37,2 °C.

Wijnhoven HAH, Kriegsman DMW, Hesselink AE, Van der Windt DAWM. De Haan M, Stalman WAB. De helft van de astmapatienten heeft onvoldoende ziektecontrole.. Huisarts Wet 2006;49(8):398-403. Doel In dit onderzoek gingen wij de ziektecontrole van astmapatienten in Nederlandse huisartsenpraktijken na. Wij vergeleken de ziektecontrole met het niveau van de medicamenteuze behandeling om een indruk te krijgen van het percentage patienten met een suboptimale ziektecontrole bij wie wellicht een betere controle behaald zou kunnen worden. Daarnaast onderzochten wij welke kenmerken van astmapatienten samenhangen met een suboptimale ziektecontrole.Methoden Wij onderzochten 661 volwassen astmapatienten uit 25 Nederlandse huisartsenpraktijken en definieerden ziektecontrole aan de hand van de frequentie van luchtwegklachten, het FEV1%-voorspeld, piekstroomvariabiliteit en het gebruik van luchtwegverwijders. Wij gebruikten richtlijnen voor de stapsgewijze behandeling van astmapatienten van de NHG-Standaard uit 1997 om het niveau van de medicamenteuze behandeling in te delen.Resultaten De ziektecontrole bleek suboptimaal bij de helft van de astmapatienten. Bij een groot deel van de patienten (41% van totale populatie) zou aanpassing van het niveau van medicamenteuze behandeling wellicht kunnen leiden tot een beter resultaat. Slechts 1% werd al maximaal behandeld. Een suboptimale ziektecontrole bleek samen te hangen met hogere leeftijd, lagere opleiding, sputumproductie, jongere leeftijd bij begin van de luchtwegklachten, ernstiger dyspnoe en een lagere kwaliteit van leven.Conclusie De helft van de astmapatienten uit de Nederlandse huisartsenpraktijk heeft een suboptimale ziektecontrole. Aangezien niet al deze patienten maximaal behandeld worden, lijkt een aanpassing van de medicamenteuze behandeling bij een deel van deze patienten noodzakelijk om een betere ziektecontrole te bereiken.

Objectives: To examine asthma control in conjunction with medication use in asthma patients from general practice. To determine features of patients with inadequately controlled asthma. Methods: A cross-sectional study was performed among 661 adult asthma patients recruited from general practice. Disease control was defined by: (1) respiratory symptoms; (2) forced expiratory volume in 1 s (FEV 1 )% predicted; (3) PEF variability; and (4) the use of β2-agonists. Medical treatment was categorised according to the step-care therapy rules following the 1997 guideline of the Dutch College of General Practitioners (DDGP). Results: Of the 661 asthma patients studied, 262 (40%) had a good disease control, 84 (13%) a mildly reduced, 235 (36%) a moderately reduced, and 80 (12%) had a poor disease control. Of the 399 patients (60%) inadequately controlled, in 292 patients (44%) adequate control might be achieved by changing treatment, in 99 patients (15%) adequate control might not completely be achieved by changing treatment, and 8 (1%) were already maximally treated. Compared to patients with a good disease control, patients inadequately controlled were usually older, less educated, younger at onset of pulmonary complaints, and in addition had more severe dyspnea and poorer health-related quality of life (HRQoL). Conclusion: Using our criteria, a substantial proportion of asthma patients primarily treated in general practice is not adequately controlled. Assessing patients’ disease control together with the level of medical treatment may help to gain insight into the effectiveness of current disease management.

Kriegsman DMW, Van Langen J, Valk GD, Stalman WAB, Boeke AJP. Hoge prevalentie van diabetes mellitus type 2 bij Turken en Marokkanen. Huisarts Wet 2003;46(7):363-8. Doelstelling Beschrijving van verschillen tussen Nederlanders, Turken en Marokkanen in de prevalentie van bij de huisarts bekende diabetes mellitus type 2, proces van diabeteszorg en patientuitkomsten. Methoden Gegevens werden verzameld uit de medische dossiers van 5252 personen van 40-75 jaar afkomstig uit huisartsenpraktijken in Amsterdam Oud-West: 85,7% Nederlanders, 5,4% Turken, 8,9% Marokkanen. Uitkomstmaten waren: prevalentie van bij de huisarts bekende diabetes mellitus type 2, proces van diabeteszorg, glykemische instelling en risicofactoren voor harten vaatziekten. Resultaten De prevalentie van bij de huisarts bekende gevallen van diabetes mellitus type 2 was 4,8% bij Nederlanders, 9,9% bij Turken (gecorrigeerde odds-ratio (OR) 2,81) en 12,1% bij Marokkanen (gecorrigeerde OR 3,21). Er werden geen verschillen gevonden in het proces van diabeteszorg. Nederlandse diabetespatienten waren ouder, hadden een betere glykemische instelling en hadden vaker hypertensie dan Turkse of Marokkaanse diabetespatienten. Turkse patienten hadden lagere cholesterolwaarden en Marokkaanse patienten hadden een lagere bloeddruk dan diabetespatienten in de andere groepen. Geen verschillen werden gevonden wat betreft de body-mass index. Conclusies Huisartsen zien twee tot drie keer zo vaak gevallen van diabetes mellitus type 2 bij Turken en Marokkanen als bij Nederlanders. Er zijn verschillen in risicofactoren voor hart- en vaatziekten tussen deze subgroepen.

Waarom schrijf ik een algemeen artikel over onderzoeksontwikkeling in de algemene geriatrie/verpleeghuisgeneeskunde/sociale geriatrie (waar ik verder de term verpleeghuisgeneeskunde gebruik, kunnen ook de andere termen gelezen worden)? Dit doe ik vanuit mijn persoonlijke geschiedenis en overtuiging.

In navolging van vele wetenschappelijke tijdschriften is ook TVV sinds dit jaar gestart met in ieder nummer een klinische les. Casuistiek levert een verdieping en verbreding van kennis, die voor eenieder herkenbaar en behulpzaam kan zijn. Vooral in de verpleeghuisgeneeskunde, waarbinnen evidence based medicine een vooralsnog moeizaam concept is, kunnen klinische lessen een prettig leesbare en waardevolle bron van informatie zijn. Aan ow ervaringen dankt deze rubriek haar bestaansrecht. We doen hierbij dan ook een krachtige oproep aan iedereen om casuistiek aan te leveren!

Tijdens het NVVA Jaarcongres 2007 en daarna via internet, vulden tientallen lezers de enquete over het Tijdschrift voor Verpleeghuisgeneeskunde in. Ons tijdschrift wordt goed gelezen! In 2005 was het percentage respondenten dat het tijdschrift minimaal voor de helft las al 80%, in 2007 is dat zelfs gestegen tot 89%.

In een in 2005 gepubliceerd onderzoek uit de Verenigde Staten wordt nagegaan in hoeverre de obesitas-epidemie het verpleeghuis heeft bereikt en worden de mogelijke gevolgen geschetst. Er werden gegevens vanuit de MDS (Minimum Data Set) van RAI uit vijf staten gebruikt. Geconcludeerd werd dat obesitas een snel toenemend probleem vormt, maar dat er grote verschillen zijn tussen staten en instellingen. In totaal steeg het percentage nieuw opgenomen mensen met obesitas (BMI>30 kg/m2) van 15% in 1992 tot 25% in 2002. Obesitas was gerelateerd aan jongere leeftijd bij opname en aan vaker voorkomen van comorbide aandoeningen, zoals diabetes mellitus, artrose, depressie en hartfalen.

Er is toenemend en overtuigend bewijs dat obesitas in de algemene bevolking gepaard gaat met een hoger sterfterisico. Bij ouderen is dit nog minder duidelijk. De afgelopen jaren zijn resultaten van een aantal epidemiologische studies gepubliceerd waarin onderzocht werd of obesitas ook bij ouderen in de algemene bevolking (1), respectievelijk ouderen opgenomen in een verpleeghuis (2), leidt tot meer sterfte.