Search

Purpose Previous studies of the World Health Organization Disability Assessment Schedule 2.0 (WHODAS 2.0) interview version suggested a second-order model, with a general disability factor and six factors on a lower level. The goal of this study is to investigate if we can find support for a similar higher-order factor structure of the 36-item self-report version of the WHODAS 2.0 in a Dutch psychiatric outpatient sample. We aim to give special attention to the differences between the non-working group sample and the working group sample. Additionally, we intend to provide preliminary norms for clinical interpretation of the WHODAS 2.0 scores in psychiatric settings. Methods Patients seeking specialized ambulatory treatment, primarily for depressive or anxiety symptoms, completed the WHODAS 2.0 as part of the initial interview. The total sample consisted of 770 patients with a mean age of 37.5 years (SD = 13.3) of whom 280 were males and 490 were females. Several factorial compositions (i.e., one unidimensional model and two second-order models) were modeled using confirmatory factor analysis (CFA). Descriptive statistics, model-fit statistics, reliability of the (sub)scales, and preliminary norms for interpreting test scores are reported. Results For the non-working group, the second-order model with a general disability factor and six factors on a lower level, provided an adequate fit. Whereas, for the working group, the second-order model with a general disability factor and seven factors on a lower level seemed more appropriate. The WHODAS 2.0 36-item self-report form showed adequate levels of reliability. Percentile ranks and normalized T-scores are provided to aid clinical evaluations. Conclusion Our results lend support for a factorial structure of the WHODAS 2.0 36-item self-report version that is comparable to the interview version. While we conjecture that a seven-factor solution might give a better reflection of item content and item variance, further research is needed to assess the clinical relevance of such a model. At this point, we recommend using the second-order structure with six factors that matches past findings of the interview form.

A meaningful comparison of clinical outcomes of mental health care providers requires risk adjustment of case mix variables that affect treatment outcome. The first goal of the present study was to describe the risk adjustment method we applied to routine outcome monitoring data in The Netherlands. Second, the consequences of risk adjustment for the ranking of providers were investigated. Using an observational study design, pre- and posttest self-report assessments of symptoms were obtained for 31,849 adults with common mental health problems, such as mood and anxiety disorders. Regression analyses were performed to predict the posttest symptom level using socio-demographics and clinical characteristics as predictors. Results showed that the posttest level of symptoms was best predicted by the symptom level at baseline, followed by the baseline level of functioning, age, socioeconomic status and some diagnoses. For the majority of the providers, risk adjustment did not markedly change their ranking. The baseline level of symptoms is the best predictor of the posttest level. The other investigated case mix variables only have a modest influence on the performance of providers. Risk adjustment is particularly necessary when consequences are related to the performance of an individual provider. These results contribute to the limited literature on risk adjustment in mental health care by using a large national data set.

De Stichting Benchmark GGZ brengt behandeluitkomsten voor ggz-instellingen in kaart. Casemixcorrectie is nodig als de patientenpopulatie van ggz-instellingen verschilt op patientkenmerken die de behandeluitkomsten beinvloeden. Hiervoor is het belangrijk te onderzoeken welke patientkenmerken de behandeluitkomsten beinvloeden. Bij patienten met een angst- en/of depressieve stoornis van zes ggz-instellingen is via een observationele studie onderzocht welke patientkenmerken de behandeluitkomst beinvloeden.

Contains fulltext : 194109.pdf (Publisher’s version ) (Open Access) Background: The present study investigates the suitability of various treatment outcome indicators to evaluate performance of mental health institutions that provide care to patients with severe mental illness. Several categorical approaches are compared to a reference indicator (continuous outcome) using pretest-posttest data of the Health of Nation Outcome Scales (HoNOS). Methods: Data from 10 institutions and 3189 patients were used, comprising outcomes of the first year of treatment by teams providing long-term care. Results: Findings revealed differences between continuous indicators (standardized pre-post difference score ES and delta T) and categorical indicators (SEM, JTRCI, JTCS, JTRCI&CS, JTrevised) on their ranking of institutions, as well as substantial differences among categorical indicators; the outcome according to the traditional JT approach was most concordant with the continuous outcome indicators. Conclusions: For research comparing group averages, a continuous outcome indicator such as ES or delta T is preferred, as this best preserves information from the original variable. Categorical outcomes can be used to illustrate what is accomplished in clinical terms. For categorical outcome, the classical Jacobson-Truax approach is preferred over the more complex method of Parabiaghi et al. with eight outcome categories. The latter may be valuable in clinical practice as it allows for a more detailed characterization of individual patients. 10 p.

Various approaches have been proposed to denote treatment outcome, such as the effect size of the pre-to-posttest change, percentage improvement, statistically reliable change, and clinical significant change. The aim of the study is to compare these approaches and evaluate their aptitude to differentiate among child and adolescent mental healthcare providers regarding their treatment outcome. Comparing outcomes according to continuous and categorical outcome indicators using real-life data of seven mental healthcare providers, three using the Child Behavior Checklist and four using the Strengths and Difficulties Questionnaire as primary outcome measure. Within each dataset consistent differences were found between providers and the various methods led to comparable rankings of providers. Statistical considerations designate continuous outcomes as the optimal choice. Change scores have more statistical power and allow for a ranking of providers at first glance. Expressing providers' performance in proportions of recovered, changed, unchanged, or deteriorated patients has supplementary value, as it denotes outcome in a manner more easily interpreted and appreciated by clinicians, managerial staff, and, last but not least, by patients or their parents.

Verschillende cognitieve copingstrategieen werden geinventariseerd en hun relatie met ptss-klachten en verandering na vier maanden behandeling werden onderzocht. Hiertoe vulden 85 adolescenten (13 jongens, 72 meisjes) de cerq en de ies in. Na gemiddeld vier maanden behandeling werden dezelfde lijsten ingevuld door 64 adolescenten (10 jongens, 54 meisjes) om de veranderingen in strategieen, ptss-klachten en prognostische waarde van de strategieen op ptss-klachten te analyseren. Sommige copingstrategieen hingen samen met meer ptss-klachten en met een afname in ptss-klachten gemiddeld vier maanden later, met name een geneigdheid meer te catastroferen, meer te rumineren, minder te kunnen concentreren op planning en minder te relativeren. Exploratief werd onderzocht of het type trauma van invloed was op de ernst van de klachten en cognitieve copingstrategieen. Er kon geen verschil worden aangetoond tussen type I en type II trauma.

In eerder onderzoek is aangetoond dat de Depressie Angst Stress Schaal (DASS) een nuttig hulpmiddel kan zijn bij de indicatiestelling voor behandeling van arbeidsgerelateerde klachten. Zo heeft het instrument voldoende sensitiviteit en specificiteit om patienten met een stemmingsstoornis of angststoornis te onderscheiden van patienten met (arbeidsgerelateerde) psychische klachten zonder deze diagnose(s). Doel van het onderhavige onderzoek is om de bruikbaarheid van de DASS als meetinstrument voor de uitkomst van behandeling te evalueren. Daartoe werd het verschil in score op de DASS bij een groep patienten voor en na de behandeling onderzocht. De gevoeligheid van de DASS werd vergeleken met de Checklist Individuele Spankracht (CIS) en er werd nagegaan in hoeverre klinisch relevante verandering volgens beide meetinstrumenten overeenstemde met een derde uitkomstmaat: werkhervatting. De resultaten wezen uit dat de DASS de meest gevoelige maat is voor verandering in klachten na behandeling. Het gevonden behandelingseffect overtrof wat in de onderzoeksliteratuur op basis van gecontroleerde studies voor de behandeling van arbeidsgerelateerde klachten wordt gerapporteerd. Deze resultaten worden van enige kritische kanttekeningen voorzien en de bruikbaarheid van de DASS voor bedrijfsartsen en verzekeringsartsen wordt besproken.

In PsychoPraktijk 4 (2013) trok Gert Jan Hendriks ernstig in twijfel of DBC's eigenlijk wel geschikt zijn voor het benchmarken. Graag reageer ik namens Stichting Benchmark GGZ op zijn kritiek.

De gedragstherapeutische behandeling van fobieen houdt in dat de patient wordt geleerd om stap voor stap de confrontatie aan te gaan met situaties die gevreesd of vermeden worden. Dit stap voor stap blootstellen aan beangstigende situaties heet ‘exposure in vivo’. Er zijn allerlei varianten van exposure ontwikkeld en op hun effectiviteit onderzocht. Dit artikel bespreekt de belangrijkste therapiecomponenten en aandachtspunten bij de praktische uitvoering ervan. Bij het schrijven hadden de auteurs vooral de agorafobische patient voor ogen. De beschreven interventies zijn echter ook toepasbaar bij andere fobische stoornissen, zoals de enkelvoudige en de sociale fobie. Sterker nog, ook in de behandeling van de obsessief-compulsieve stoornis of de posttraumatische stress-stoornis kan exposure een belangrijk deel uitmaken van de behandeling.

De klinische effectiviteit van zogenaamde ‘evidence based’ behandelingen voor paniekstoornis met agorafobie werd onderzocht aan de hand van gegevens over het lange-termijneffect en aanvullende behandeling na deelname aan een gecontroleerde effectstudie. Twee jaar na afsluiting van de onderzoeksbehandeling werden de patienten thuis ondervraagd over hun klachten en over de mate waarin zij aanvullende behandeling hadden ontvangen. De uitkomst onmiddellijk na de protocollaire onderzoeksbehandeling had uitgewezen dat alle behandelingen tot een afname van klachten hadden geleid. Verder bleek medicatie (fluvoxamine) gecombineerd met exposure in vivo effectiever dan placebo met exposure, ademtraining met exposure of alleen exposure. De lange-termijnresultaten lieten geen verschil meer zien in klachtniveau tussen de oorspronkelijke groepen: de afname van klachten in de fluvoxamine plus exposure patienten was in stand gebleven en patienten van de andere groepen waren verder vooruitgegaan. De verdere vooruitgang was te danken aan aanvullende behandeling, die vooral was gegeven aan patienten van de laatste drie groepen. De hoeveelheid nabehandeling die nodig bleek oversteeg ruimschoots het aantal zittingen van de oorspronkelijke behandeling. Deze resultaten geven aan dat kortdurende protocollaire behandelingen weliswaar werkzaam zijn, in de zin dat ze klachten doen afnemen, maar ook dat ze bij lange na niet afdoende zijn. Maar weinig patienten hebben geen aanvullende behandeling meer nodig, de meeste worden nog lang doorbehandeld. Ten slotte wordt de toevoegende waarde van medicatie aan gedragstherapie besproken. Medicatie bespoedigde het gunstige effect van gedragstherapie: patienten hadden minder klachten onmiddellijk na de behandeling en kregen ook minder aanvullende therapie. Een deel van de patienten gebruikte echter nog steeds medicatie bij de follow-up. Op de lange duur was de gedragstherapie, in de aanvullende behandeling vaak gecombineerd met cognitieve therapie, even effectief. Dat kostte wel een aanzienlijke extra inspanning in de vorm van aanvullende therapie.

Goal attainment scaling (GAS) is an individually tailored way to measure treatment gains, using a highly standardized procedure. An advantage of the method is that it takes into account individual characteristics of the patients, and at the same time the data are suitable for quantitative analysis and comparable across patients. Despite the wide acceptance and use of the method in the evaluation of psychotherapy, data on its psychometric properties are rather scarce. In the current study, GAS was used as one of several outcome measures in a research project on the effectiveness of various treatments for panic disorder with agoraphobia. Guidelines for GAS are presented as well as data on the reliability and validity of the procedure. Results indicate that the procedure is reliable, valid, and sensitive to the improvement of patients during treatment. Comparison of GAS with standardized measures revealed considerable concordance, although the clinical end status of patients diverged somewhat dependent on the measure considered.

Achtenveertig patienten met paniekstoornis met agorafobie onderging een behandeling die bestond uit herhaalde hyperventilatieprovocaties en ademhalingsoefeningen voorafgaande aan exposure in vivo. De effectiviteit van de behandeling werd onderzocht en de uitkomst werd vergeleken met wat in de onderzoeksliteratuur is gerapporteerd naar aanleiding van eerdere behandelstudies. Uit de resultaten kwam naar voren dat de meerderheid van de patienten baat vond bij de behandeling: de paniekaanvallen namen in frequentie af en de bewegingsvrijheid van de patienten nam toe. Er kon echter niet worden aangetoond dat het effect van de gecombineerde behandeling groter was vergeleken met wat gerapporteerd wordt over exposure in vivo alleen. Mogelijke verklaringen voor deze bevinding en voor de werkzaamheid van verschillende elementen van de behandeling worden besproken.