Search

Background Many frequently used instruments fail to assess psychosocial functioning in patients with bipolar disorder. The Functioning Assessment Short Test (FAST) was developed in order to tackle this problem and to assess the main functioning problems experienced by patients with bipolar disorder. However, the original FAST is not fully applicable in older adults due to the domain of occupational functioning. The aim of our study was to validate an adapted version for Older adults (FAST-O) in a group of older adults with bipolar disorder (OABD). Methods 88 patients aged 50 years and over diagnosed with bipolar disorder were included. We adapted the items in the area of “work-related functioning” of the FAST into items assessing “societal functioning”. Several measurements were conducted in order to analyse the psychometric qualities of the FAST-O (confirmatory factor analysis for internal structure, Cronbach’s alpha for internal consistency, Spearman’s rho for concurrent validity, Mann–Whitney U test for discriminant validity). Results Mean age in the study sample was 65.3 (SD = 7.5) and 57.3% was female. The internal structure was most similar to the internal structure of the original FAST. The internal consistency was excellent (Cronbach’s alpha = .93). The concurrent validity when correlated with the Social and Occupational Functioning Assessment Scale was low, but significant. The FAST-O was also able to distinguish between euthymic and symptomatic OABD patients. Conclusions The FAST-O has strong psychometric qualities. Based on our results, we can conclude that the FAST-O is a short, efficient solution in order to replace global rating scales or extensive test batteries in order to assess daily functioning of older psychiatric patients in a valid and reliable manner.

Background Online questionnaires for measuring common mental health disorders such as depression and anxiety disorders are increasingly used. The psychometrics of several pen-and-paper questionnaires have been re-examined for online use and new online instruments have been developed and tested for validity as well. This study aims to review and synthesise the literature on this subject and provide a framework for future research. Methods We searched Medline and PsycINFO for psychometric studies on online instruments for common mental health disorders and extracted the psychometric data. Studies were coded and assessed for quality by independent raters. Results We included 56 studies on 62 online instruments. For common instruments such as the CES-D, MADRS-S and HADS there is mounting evidence for adequate psychometric properties. Further results are scattered over different instruments and different psychometric characteristics. Few studies included patient populations. Conclusions We found at least one online measure for each of the included mental health disorders and symptoms. A small number of online questionnaires have been studied thoroughly. This study provides an overview of online instruments to refer to when choosing an instrument for assessing common mental health disorders online, and can structure future psychometric research. Electronic supplementary material The online version of this article (doi:10.1186/s12888-016-0735-7) contains supplementary material, which is available to authorized users.

Van ’t Veer-Tazelaar PJ, Van Marwijk HWJ, Van Oppen P, Van Hout HPJ, Van der Horst HE, Cuijpers P, Smit F, Beekman ATF. Stapsgewijze preventie van angst en depressie bij ouderen. Uitkomsten van een gerandomiseerd onderzoek. Huisarts Wet 2009;52(13):668-73. Doel Het bepalen van de doeltreffendheid van een geindiceerd angst- en depressiepreventieprogramma voor ouderen. Methode Het betrof een gerandomiseerd en gecontroleerd onderzoek. Rekrutering vond plaats tussen 1 oktober 2004 en 1 oktober 2005 in 33 huisartsenpraktijken in West-Friesland. Aan dit onderzoek deden 170 ouderen (75-plus) met subklinische depressie of angst mee. We wezen de deelnemers willekeurig toe aan een preventief stapsgewijs zorgprogramma (n = 86) of aan gebruikelijke zorg (n = 84). Het stapsgewijze zorgprogramma bestond uit vier fasen: 1) watchful waiting, 2) op cognitieve gedragstherapie gebaseerde bibliotherapie, 3) het aanleren van een op cognitieve gedragstherapie gebaseerde probleemoplossingsmethode en 4) een (terug)verwijzing naar de huisarts om een eventuele medicamenteuze aanpak te bespreken. Primaire uitkomst was de cumulatieve incidentie, na een jaar, van een depressie of angststoornis die voldoet aan DSM-IV-criteria, zoals vastgesteld door middel van het Mini International Neuropsychiatric Interview (MINI). Resultaten De interventie halveerde de eenjaarsincidentie van depressie- en angststoornissen, van 0,24 (20 van 84) in de gebruikelijke zorggroep naar 0,12 (10 van 86) in de groep die het stapsgewijze zorgprogramma aangeboden had gekregen (RR 0,49; 95%-BI 0,24 – 0,98). Conclusie Geindiceerde stapsgewijze preventie van depressie en angst bij ouderen halveerde het risico op het ontwikkelen van deze stoornissen. Dit onderzoek werd gefinancierd door ZonMw (2620.0003).

Van Boeijen CA, Van Oppen P, Van Balkom AJLM, Visser S, Kempe PT, Blankenstein N, Van Dyck R. Angststoornissen in de eerste lijn vaak goed te behandelen. Een gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek. Huisarts Wet 2007;50(7):315-20. Achtergrond Angststoornissen komen in de eerstelijnszorg frequent voor. Psychologische behandeling is effectief maar tijdrovend en bovendien zijn er wachtlijsten voor tweedelijnszorg. De ontwikkeling van richtlijnen voor een behandeling die haalbaar is in de eerstelijnszorg is daarom gewenst. Doelstelling Het vergelijken van de effectiviteit en toepasbaarheid van begeleide zelfhulp, de NHG-Standaard Angststoornissen en cognitieve gedragstherapie (CGT). Onderzoeksopzet Gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek van twaalf weken behandeling met een vervolgmeting na drie en negen maanden voor eerstelijnszorgpatienten met paniekstoornis en/of gegeneraliseerde angststoornis. Methode De eerste twee behandelingen werden uitgevoerd door 46 huisartsen, die de ene of de andere behandeling willekeurig toegewezen kregen. CGT werd uitgevoerd door cognitieve gedragstherapeuten in een psychiatrische polikliniek. De deelnemers (n = 154) werden willekeurig ingedeeld voor een van de drie behandelvormen. De hoofduitkomstmaat was de state-subschaal van de Spielberger Anxiety Inventory. Resultaten De drie behandelingen gaven significante verbeteringen tussen voormeting en nameting, en deze verbetering bleef stabiel tussen nameting en de vervolgmetingen. De resultaten van de drie behandelvormen verschilden op termijn niet significant. De toepasbaarheid van de NHG-Standaard Angststoornissen was gering vergeleken met die van begeleide zelfhulp. Conclusies Onze resultaten geven aan dat eerstelijnszorgpatienten met angststoornissen voor wie de huisarts doorverwijzing niet noodzakelijk acht, op bevredigende wijze behandeld kunnen worden door de huisarts. Doorverwijzing naar een psychiatrische polikliniek levert bij deze patienten geen betere resultaten op. Begeleide zelfhulp is gemakkelijker uit te voeren door huisartsen dan een minder goed gestructureerde behandeling zoals vastgelegd in de NHG-Standaard Angststoornissen.

In dit artikel beschrijven we twee behandelingen van mannen die zichzelf slaan. Naast dit zelfbeschadigend gedrag zijn geen symptomen aanwezig en derhalve is het gedrag gediagnosticeerd als een stoornis in de impulsbeheersing. Tot op heden bestaat er geen consensus over de eerste keus in de behandeling van automutulatie. De twee beschreven patienten worden behandeld met een zelfcontroleprocedure. Deze behandeling blijkt voor beide patienten effectief. Het automutileren is vrijwel geheel gestopt na de behandelingen. In beide casussen lijken de uitgebreide registratieopdrachten en de bewustwordingstraining de effectieve elementen van de behandeling te zijn.