Search

Van den Hombergh P, Schalk-Soekar S, Kramer A, Bottema B, Campbell S, Braspenning J. Hogere kwaliteit bij praktijken van huisartsopleiders. Huisarts Wet 2013;56(9):438-43. Huisartsen-in-opleiding mogen verwachten dat ze worden opgeleid door gekwalificeerde opleiders in modelpraktijken. Dit onderzoek kijkt naar de verschillen tussen huisartsopleiders en niet-opleiders op het gebied van kwaliteit van zorg (infrastructuur, team, informatie, kwaliteitsbeleid). We toetsten 203 huisartsenpraktijken (115 opleidingspraktijken) met 512 huisartsen (177 opleiders), die vrijwillig deelnamen aan de NHG-Praktijkaccreditering®, met het Visitatie Instrument Praktijkvoering op 369 items (142 huisartsniveau; 227 praktijkniveau). Per niveau hebben we de verschillen geanalyseerd (ANOVA, ANCOVA). Opleiders scoorden op alle items (behalve een) hoger en significant hoger op 47 items (13 items na covariatencorrectie). Opleidingspraktijken scoorden hoger op alle items en significant hoger op 61 items (23 items na covariatencorrectie). Het verschil met reguliere praktijken zit in een breder diagnostisch en therapeutisch aanbod, de ruimere inzet van teamkwaliteiten, een betere praktijkorganisatie, een groter aanbod voor mensen met chronische ziekten en kwaliteitsbeleid. Verder rapporteerden opleiders meer betrokkenheid en werkvreugde, en minder ervaren werkdruk dan reguliere huisartsen. Huisartsenopleiders en hun praktijken onderscheiden zich positief van de reguliere huisartsenzorg in zowel de breedte van het aanbod als de kwaliteit ervan. Deelname aan de NHG-Praktijkaccreditering® helpt opleidingsinstituten de kwaliteit van de opleiding te monitoren en te borgen. Bij het promoten van het opleiderschap kan ook de werkvreugde worden ingebracht.

Engels YMP, Mokkink HGA, Van den Hombergh P, Van den Bosch WJHM, Van den Hoogen HJM, Grol RPTM. Het aantal taken van de praktijkassistente in de huisartsenpraktijk is toegenomen. Huisarts Wet 2004;47(7):325-30.

Engels YMP, Mokkink HGA, Van den Hombergh P, Van den Bosch WJHM, Van den Hoogen HJM, Grol R. De werkbelasting van de huisarts neemt af. Huisarts Wet 2003;46(9):482-7. Doel Nagaan of de werkbelasting en werkdruk van huisartsen veranderd zijn tussen 1997/98 en 2002. Methode We onderzochten de verschillen tussen 1997/98 en 2002 in gerapporteerde werkbelasting, het aantal uren dat men minder zou willen werken en de subjectieve werkdruk van huisartsen. Hiervoor maakten we gebruik van data verzameld met het Visitatie Instrument Praktijkvoering (VIP). Resultaten De groep uit 2002 werkte 0,6 uur minder (na correctie) dan de groep uit 1997/98. Met name niet-solisten en huisartsen in de stad werkten minder uren in diensten. Het aantal uren dat men minder zou willen werken bleef nagenoeg gelijk, maar nam toe bij solisten en op het platteland. Zowel de beschikbare fulltime eenheden van huisartsen als van assistentes per 1000 patienten namen enigszins toe. Huisartsen werkten in 2002 met wat meer plezier. Conclusie Wij vonden een lichte afname van de werkbelasting, waarschijnlijk door het groeiende aantal huisartsen, delegatie en de invoering van CHP's.

Background Family Physician (FP) trainees are expected to be provided with high quality training in well organized practice settings. This study examines differences between FP trainers and non-trainers and their practices to see whether there are differences in trainers and non-trainers and in how their practices are organized and their services are delivered. Method 203 practices (88 non-training and 115 training) with 512 FPs (335 non-trainers and 177 trainers) were assessed using the “Visit Instrument Practice organization (VIP)” on 369 items (142 FP-level; 227 Practice level). Analyses (ANOVA, ANCOVA) were conducted for each level by calculating differences between FP trainees and non-trainees and their host practices. Results Trainers scored higher on all but one of the items, and significantly higher on 47 items, of which 13 remained significant after correcting for covariates. Training practices scored higher on all items and significantly higher on 61 items, of which 23 remained significant after correcting for covariates. Trainers (and training practices) provided more diagnostic and therapeutic services, made better use of team skills and scored higher on practice organization, chronic care services and quality management than non-training practices. Trainers reported more job satisfaction and commitment and less job stress than non-trainers. Discussion There are positive differences between FP trainers and non-trainers in both the level and the quality of services provided by their host practices. Training institutions can use this information to promote the advantages of becoming a FP trainer and training practice as well as to improve the quality of training settings for FPs.

“Dokter, ik ben ongerust, want… en ik zou dat willen laten onderzoeken” is een huisartsgeneeskundige vraag. En die is lastig te beantwoorden zolang de eerste lijn geen preventieaanbod heeft in combinatie met counseling. Dat manco onderhoudt de wildgroei aan health-checks en andere niet-effectieve preventieve interventies. Die preventieprogramma’s worden bovendien door diverse (commerciele) partijen gepromoot, niet alleen via advertenties, maar ook door sponsoring van radio en tv-programma’s. Zo wordt geappelleerd aan angst en bestaand wantrouwen over de verwaarlozing van preventie door de reguliere gezondheidszorg. Een onderbouwd preventief aanbod vanuit de eerste lijn, dat ervan uitgaat dat meer diagnostiek niet altijd zinvol is, biedt idealiter een juist tegenwicht. Immers, het verzekerd pakket zou dan al het andere aanbod niet meer hoeven te vergoeden.

‘Nascholing dient over de kern van het huisartsenvak te gaan en niet over praktijkvoering, kwaliteitsmanagement of andere niet-medische zaken. Dit soort niet-huisartsgeneeskundige zaken, alsook het toetsen ervan door middel van scharen tellen, moet je niet willen accrediteren.’ Dit betoogde Siep Thomas onlangs in een discussie over dilemma’s bij accreditering.1 Ook Joost Zaat, hoofdredacteur van dit tijdschrift, heeft weinig op met het aspect praktijkvoering en uit dit ook geregeld.2 Het dedain over praktijkvoering appelleert aan een ‘gesundes Hausarztempfinden’.

Uit Engels onderzoek blijkt dat patienten van kleine praktijken het meest tevreden zijn met de toegankelijkheid van de huisartsenpraktijk. Vooral drukbezette mensen bleken ontevreden.