Search

Çalışmamızda sitagliptinin monoterapide ve kombinasyon (metformin veya pioglitazon) tedavilerinde kullanımlarının glisemik kontrol, lipid profili ve insülin direnci üzerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yeni tanı almış ve daha önce antidiyabetik tedavi almamış olan toplam 46 tip 2 diyabetik hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara rastgele olarak sitagliptin (grup 1), sitagliptin+metformin (grup 2), sitagliptin+pioglitazon (grup 3) tedavileri başlandı. Tedavide sitagliptin 100mg/gün, metformin 2000mg/gün ve pioglitazon 30mg/gün dozlarında kullanıldı. Altı aylık izlem süresini tüm hastalar tamamladı. Hastalar başlangıçta ve çalışma sonunda antropometrik ölçümler, glisemik parametreler ve lipid düzeyleri açısından değerlendirildi. Hastaların başlangıç antropometrik ölçümleri, glisemik parametreleri ve lipid profilleri benzerdi. Altıncı ay sonunda yapılan değerlendirmede grup 1’de istatistiksel anlamlı vücut kitle indeksi (VKİ) düşüşü gözlenirken, grup 2 ve 3’te istatistiksel anlamlı değişiklik saptanmadı. Hemoglobin A1c her üç grupta da istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azaldı, gruplar arasında ise istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. Altıncı ay sonunda serum trigliserid düzeyleri grup 3’te anlamlı olarak azalırken diğer lipid profili üzerine etkileri açısından her üç grup arasında farklılık saptanmadı. HOMA-IR değerlendirildiğinde 6 ay sonunda grup 1 ve grup 2’de farklılık saptanmazken, grup 3’te anlamlı azalma olduğu görüldü (p

Hipofiz bezinden adrenokortikotropik hormon (ACTH) salgılayan adenom, endojen Cushing hastalığının en sık görülen nedenidir. Renal hücreli karsinom (RCC) en sık görülen böbrek kanseridir ve bu kanser ile ilişkili birçok endokrinolojik anormallik olabilir. Renal hücreli karsinom tanısı alan hastalarda Cushing sendromu saptanabilirken Cushing hastalığı çok nadir görülür. Cushing hastalığının tanısı klinik semptomlar, endokrinolojik testler ve radyolojik bulguların değerlendirilmesi ile konur. Cushing hastalığında en etkili tedavi adenomun rezeksiyonudur ama makroadenomlarda rezeksiyon ile kür şansı daha düşüktür. Postoperatif dönemde kür sağlanamamış olgularda tedavi seçenekleri arasında radyoterapi, medikal tedaviler (bromokriptin, siproheptadin, ketakonazol, pasireotide gibi) veya bilateral adrenalektomi düşünülebilir. Burada Cushing hastalığı ile birlikte renal hücreli karsinom tanısı konulan bir hasta sunulacaktır. Adrenocorticotropic hormone (ACTH)-secreting pituitary adenoma is the most common cause of endogenous Cushing’s disease. Renal cell carcinoma (RCC) is the most common renal cancer and there may be many endocrinologic abnormalities associated with this cancer. Cushing’s syndrome can be observed in patients who are diagnosed with renal cell carcinoma, although Cushing's disease is very rare. The diagnosis of Cushing's disease is made by the evaluation of clinical symptoms, endocrinological tests and radiological findings. The most effective treatment for Cushing's disease is adenomal resection, but the chance of cure with resection is lower in macroadenomas. Radiotherapy, medical treatments (such as bromocriptine, cyproheptadine, ketaconazole, pasireotide) or bilateral adrenalectomy may be considered in cases of not cured in the postoperative period. In this report, we present a patient with a diagnosis of Cushing’s disease and renal cell carcinoma.

Dapagliflozin, SGLT-2 inhibisyonu ile üriner glukoz atılımını arttırarak etki gösteren yeni bir grup antidiyabetik ilaçtır. Dapagliflozinin klinik uygulamaya girdikten sonra gerçek yaşam verilerinin değerlendirilmesi önemli bir durumdur. Çalışmamızda, tek merkezde takip edilen hastalarda dapagliflozinin elektrolit değerleri üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışmaya 45-80 yaş arası, vücut kitle indeksi > 20 kg/m², HbA1c düzeyi %6,5 ile %13 arasında olan 31 tip 2 diyabet hastası dahil edildi. Hastaların tedavi öncesi ve tedavi başlandıktan sonra üçüncü ve altıncı ayda olmak üzere toplamda 3 retrospektif muayene verisi kaydedilerek değerlendirme yapıldı. Dapagliflozin tedavisi ile sodyum düzeyinde, üçüncü ayın sonunda 0,29 mEq/L ve altıncı ayında 0,90 mEq/L azalma saptandı. Potasyum düzeyinde üçüncü ve altıncı aylarda sırasıyla 0,17 mEq/L ve 0,11 mEq/L azalma saptandı. Kalsiyum düzeyinde üçüncü ve altıncı aylarda sırasıyla 0,1 mg/dl ve 0,04 mg/dl azalma saptandı. Yapılan istatiksel analiz sonucunda sodyum, kalsiyum ve potasyum değerlerinde üçüncü ve altıncı ayda gözlenen azalmaların istatistiksel açıdan anlamlı olmadığı saptandı. Literatür tarandığı zaman da dapagliflozin tedavisi sırasında sodyum, potasyum ve kalsiyum düzeylerinde istatistiksel açıdan anlamlı olmayan değişiklikler izlenmiş olduğu görüldü. Bu da bizim çalışmamızla tutarlılık göstermektedir. Dapagliflozin is a new group of oral antidiabetic drug that acts by increasing urinary glucose excretion via inhibiting SGLT-2 receptors. With numerous controlled experimental studies of dapagliflozin, evaluation of real-life data after entry into clinical practice is an important condition. In our study, the effects of dapagliflozin on serum electrolyte values were investigated retrospectively as real life data. A total of thirtyone type 2 diabetic patients with HbA1c level between 6,5% and 13%, between the ages of 45-80 years and whose body mass index (BMI) was > 20 kg/m² were enrolled in the study. Three retrospective examination, one before treatment and others after three and six months of treatment were recorded. Data were evaluated as before treatment and post-treatment third and sixth month. Dapagliflozin reduced sodium levels by 0,29 mEq/L at 3 months and 0,90 mEq/L at 6 months. Potassium level decreased 0.17 meq / lt in the third month and 0.11 meq / lt in the sixth month, calcium level decreased 0,1 mg/dl in the third month and 0,04 mg/dl in the sixth month. As a result of the statistical analysis, it was determined that the decreases in sodium, calcium and potassium values in the third and sixth months were not statistically significant. Studies have shown that there is no significant change in sodium, potassium and calcium levels during dapagliflozin treatment. As a result of our research, the changes observed in the serum electrolyte values were similar to the literatüre.

Primer adrenal yetmezlikte semptomlar glukokortikoid ve mineralokortikoid eksikliğine bağlıdır. Semptomların nonspesifik olması nedeniyle tanı sıklıkla gecikir ve hastalar adrenal kriz ile presente olabilir. Tedavide uygun dozda glukokortikoid ve mineralokortikoid replasmanı yapılmalıdır. Amaç normal iyilik halinin sağlanması, kilonun korunması, normal seksüel fonksiyonların ve fiziksel aktivitelerin sürdürülebilmesidir. Primer adrenal yetmezliğin en önemli sebebinin otoimmün olması nedeniyle bu hastalarda diğer otoimmun hastalıkların değerlendirilmesi önem taşımaktadır. Primer adrenal yetmezlikli hastalarda hayatı tehdit edici adrenal kriz riski bulunmaktadır. Bu nedenle cerrahi, travma ve enfeksiyon gibi stres durumlarında glukokortikoid dozlarında artış yapılmalı ve hastalar doz artışı yapacakları durumlar hakkında bilgilendirilmelidir. Hastaların eksik ya da aşırı doz replasmanları açısından klinik bulgularının değerlendirilmesi izlemlerinde çok önemlidir. Bu nedenle bu hastaların, hastalık hakkında bilgili ve deneyimli merkezlerde takip edilmesi önerilmektedir. Symptoms in primary adrenal insufficiency depend on glucocorticoid and mineralocorticoid deficiency. Because the symptoms are nonspecific, the diagnosis is often delayed and patients may present with adrenal crisis. The appropriate dose of glucocorticoid and mineralocorticoid replacement should be performed. The goal of treatment of patients with primary adrenal insufficiency is to restore normal well-being, stable weight, normal sexual function, and physical activity. Patients with primary adrenal insufficiency are at risk of life-threatening adrenal crises. For this reason, in cases of stress such as surgery, trauma and infections, glucocorticoid doses should be increased and the patients should be informed about the circumstances in which they will increase the dose. In follow-up, evaluation of clinical findings in terms of under or overtreatment is important. For this reason, it is recommended that these patients must be followed up at experienced centers.

Tiroidit, tiroidin çeşitli nedenlerle ortaya çıkan inflamasyonudur. Birçok neden, otoimmünite, enfeksiyonlar, radyasyon, ilaçlar tiroidit gelişimine neden olabilmektedir. Tiroiditlerin nedenleri gibi klinik tabloları da çok çeşitlidir. Bu nedenle ayrım ve sınıflama yapmak her zaman mümkün olamamaktadır. Hastalarda herhangi bir semptom olmaksızın tanı tesadüfen konulabildiği gibi, hastalar boyunda şiddetli ağrı, şişlik, guatr ile de başvurabilmektedirler. Hastalar ötiroidik olabilmekte, hipotiroidi veya tirotoksikoz da görülebilmektedir. Tedavi genellikle semptomları düzeltmeye yöneliktir. Tiroid disfonksiyonu saptanması halinde etyolojide göz önünde bulundurularak tedavi planlanmalıdır Thyroiditis is the inflammation of the thyroid which caused by various reasons. Many reasons including autoimmunity, infection, radiation or medications may lead to the development of thyroiditis. Similar to the complexity of its causes, thyroiditis presents many varieties of clinical conditions. Therefore, making the exact distinction and classification of thyroiditis is not always possible. Thyroiditis may be incidentally diagnosed in patients without any symptoms, such as patients with severe neck pain, swelling or goiter. The patients may be euthyroid, as well as they may develop hypothyroidism or thyrotoxicosis. Most of the time, the treatment is employed towards the symptoms. Once the thyroid dysfunction is detected, treatment should be planned by taking the etiology into consideration.

Hipoparatiroidizm; hipokalsemi, hiperfosfatemi ve parathormon düzeylerinin düşük ya da uygunsuz normal olması ile karakterize bir hastalıktır. Konjenital ve kazanılmış nedenlere bağlı olabilir. En sık nedenleri tiroid ve paratiroid cerrahisi sonrası görülebilen iyatrojenik hipoparatiroidizm ve otoimmun hipoparatiroidizmdir. Parestezi ve tetani sık görülen bulgular olmakla birlikte hastalık akut olarak kasılma, bronkospazm, laringospazm veya kardiyak ritm bozuklukları ile ortaya çıkabilir. Semptomatik hipokalsemi varlığında ya da serum total kalsiyumu 7 mg/dL’nin altında parenteral tedavi gerekirken asemptomatik ve ılımlı kalsiyum düşüklüklerinde oral kalsiyum ve D vitamini tedavisi tercih edilir. Uzun dönem tedavide kalsiyum, D vitaminine ilaveten gerektiği taktirde hiperkalsiüriyi önleme amaçlı tiyazid diüretikleri tedaviye eklenebilir. Rekombinan human parathormon üriner kalsiyum atılımını azaltıp fosfat atılımını arttırır. Bununla birlikte uzun dönem kullanımının güvenli olduğuna dair kanıtlar yeterli olmadığından kullanımının yaygınlaşması için ileri çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır. Hypoparathyroidism is a disorder characterized by hypocalcemia, hyperphosphatemia and low or inappropriately normal levels of parathyroid hormon. Hypoparathyroidism may be due to congenital or acquired pathologies. The most common causes of hypoparathyroidism is iatrogenic after surgical operations on thyroid, or parathyroids as well as autoimmune. Although paresthesia and tetany are frequent findings, the disorder may also manifest acutely with seizures, bronchospasm, laryngospasm or cardiac rhythm disturbances. Parental treatment is necessary in case of hypocalcemia is symptomatic or the serum total calcium

Görüntüleme yöntemlerinin ilerlemesi ve yaygın kullanılması, tesadüfen saptanan adrenal insidentalomalarla daha sık karşılaşılmasına neden olmuştur. Endokrinoloji Bölümüne 6 aylık dönemde başvuran ve başka şikayetler nedeniyle yapılan görüntülemeler ile adrenal kitle saptanan 182 hastanın dosya verileri retrospektif olarak incelendi. Bu çalışmada, adrenal insidentalomaların sıklığını, hormonal durumunu, görüntüleme yöntemlerindeki özelliklerini, tedavilerini ve histolojik tanılarını gözden geçirmeyi amaçladık. Başvuran hastaların 128’i (%70.3) kadın, 54’ü (%29.7) erkek, yaşlarının medyan değeri 54 yıl (18-85) idi. Bilgisayarlı tomografi ile belirlenen kitle boyutları medyan 26 mm (5-160) olarak saptandı. Endokrinolojik değerlendirme sonucunda 46 kitlenin (%25.3) fonksiyonel, 136 kitlenin (%74.7) nonfonksiyonel olduğu bulundu. 46 fonksiyonel adenom vakasının 24’ü (%52.2) Cushing sendromu, 16’sı (% 34.8) feokromositoma ve 6’sı (%13) aldosteron üreten adenom idi. Fonksiyonel olarak değerlendirilen 46 hastanın 38’i ve nonfonksiyonel olarak değerlendirilen 136 hastanın 22’si kitle boyutları 4 cm’in üstünde olduğu için operasyona yönlendirildi. Bu çalışmamızın sonuçları da göstermiştir ki, tesadüfen saptanan adrenal kitleler hormon aktif hatta malign olabilmektedir. Bu nedenle bu tür kitlelerin tanı, tedavi ve takipleri dikkatli yapılmalıdır. The advancement and widespread use of imaging techniques lead to find unexpected adrenal incidentalomas more frequenty. The files of 182 patients, referred to the endocrinology department for other complaints determined to have adrenal mass by using imaging techniques examined retrospectively. The aim of our study was to review the frequency, hormonal activity status, imaging characteristics and histologic diagnoses of adrenal incidentalomas. One hundred twenty eigth patients were females and 54 were males with a median age of 54 years (18- 85) . The average size of the masses determined by using BT with a median size of 26 mm (5-160). After detailed endocrinological evaluation, 46 masses (%25.3) were found to be functional, 136 masses (%74.7) were nonfunctional. Twenty four (%52.2) of 46 functional patients were diagnosed to be Cushing syndrome, sixteen (%34.8) of 46 were pheochromocytoma, six (%13) of 46 were aldosteron producing adenoma. Thirty eight of 46 functional patients and twenty two of 136 nonfunctional patients had directed to the operations because of mass size larger than 4 cm. The results of our study indicated that incidentally diagnosed adrenal masses can be hormonally active or even malignant. So, diagnosis, treatment and follow-up of these kinds of masses should be done carrefully.

Biri metformin olmak kaydıyla en az iki oral antidiyabetik ilaç (OAD=Oral Anti-diabetic Drug) ile kan şekeri regüle olmayıp (Hemoglobin A1c= HbA1c= %7-10) bazal-plus insülin tedavisi alan tip 2 diabetes mellitus (T2DM) tanılı hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. İncelenen 78 hasta dosyasından 15 hastanın bazal-plus tedavi aldığı ve devam ettiği belirlendi. Sabah açlık kan şekeri değerlerine göre insülin glargin (17:00’de) başlanıp titre edildiği, takiplerinde en yüksek postprandiyal kan şekeri değerlerine göre akşam öğününe insülin glulisin eklenip titre edildiği görüldü. İnsülin glargin sonrası sabah açlık, tokluk, gece 23:00 ve 02:00 kan şekeri değerlerinde, insülin glulisin sonrası akşam tokluk ve gece 23:00 kan şekeri değerlerinde anlamlı düşüş saptandı. HbA1c’de %8.3’ten %6.8’e anlamlı düşüş saptanırken (p

Tiroid fonksiyon bozuklukları yaşlı hastalarda oldukça sık görülmektedir. Çalışmamızda Endokrinoloji Polikliniğine yönlendirilmiş 65 yaş altındaki ve 65 yaş ve üzerindeki hastaların tiroid fonksiyonlarını ve epidemiyolojik özelliklerini karşılaştırılmalı olarak değerlendirmeyi amaçladık. Çalışmamıza yaşları 18 ile 78 arasında değişen, Endokrinoloji bölümüne tiroid hastalığı şüphesi ile yönlendirilmiş, toplam 116 hasta alındı. Hastaların antropometrik ölçümleri, doğum yeri, yaşadığı yer, tiroid hastalığı açısından aile anamnezi sorgulandı. Her iki gurupta hastaların başvuru anındaki tiroid fonksiyon testleri incelendi. Hastalarımızın 66’sı 65 yaş altında (grup 1) ve 50’si ise 65 yaş ve üzerindeydi (grup 2). Grup 1’de hipotiroidi (subklinik) %16.67 oranında, hipertiroidi (subklinik ve aşikar) %37.88 oranında görülürken, grup 2’de hipotiroidi (subklinik) %4 oranında, hipertiroidi (subklinik ve aşikar) %46 oranında görüldü. Çalışmamızda Endokrinoloji Polikliniğine yönlendirilmiş 65 yaş ve üstündeki hastalarda tiroid fonksiyonları açısından 65 yaş altı hastalara göre fark saptanmadı. Çalışmamızda tiroid disfonksiyonu oranlarının yüksek saptanması hastaların tiroid hastalığı ön tanısıyla bölümümüze yönlendirilmiş olması ile ilişkilendirildi. Thyroid dysfunctions are frequent in elderly patients. The aim of this study was to assess and compare the thyroid functions and epidemiological features in patients below or above 65 years of age. Ranging in age from 18 to 78, 116 patients who were directed to Endocrinology Department for the possibility of a thyroid disease were included in the study. In all patients, anthropometric measurements, place of birth, place of residence and family history of thyroid diseases of the patients were recorded. The thyroid function tests of the patients in two groups were examined at their first visit. Sixty six patients were under (group 1) and 50 patients were above (group 2) the age of 65. In group 1, hypothyroidism (subclinical) prevalance was 16.67% and hyperthyroidism (subclinical and overt) was 37.88%. In group 2, hypothyroidism (subclinical) prevalance was 4% and hyperthyroidism (subclinical and overt) was 46%. In our study, we did not find any differences concerning the thyroid functions between patients younger than or older than 65 years of age, who were directed to Endocrinology outpatient clinic. The higher rate of thyroid dysfunction in our patients was considered to be related to the fact that they were referred to our department with a preliminary diagnosis of thyroid dysfunction.

Çalışmamızda diyabetik ve non diyabetik obez kadınlarda dislipidemiyi belirlemede genel obezite göstergesi olan Beden Kitle İndeksinin (BKİ) mi yoksa abdominal obezite göstergesi olan bel çevresinin mi daha etkin olduğunu değerlendirmeyi planladık. BKİ ≥ 25 kg/m² trigliserit düzeyi

Akromegali tanılı hastaların 10 yıllık süre içinde merkezimizdeki tedavi sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık. Merkezimize başvuran toplam 52 akromegali hastası olmasına karşın klinik izlem bilgilerine ulaşılabilen 30 hasta (E/K: 13/17) çalışmaya alındı. Yaş ortalamaları 43 ± 10 (28-64) yıl, akromegali tanısı aldıklarındaki yaş ortalamaları 39 ± 9 (26-60) yıl ve ortalama izlem süreleri 42 ± 38 (5-127) ay idi. Kür olma kriteri serum GH seviyesinin bazal veya glukoz yüklemesi sonrası 2 ng/ml altına inmesi olarak kabul edildi. Tanı sonrası tüm hastaların değişik merkezlerde ve değişik cerrahlar tarafından transsfenoidal hipofizektomi operasyonu geçirdiği ve birinci operasyonda % 33 (10/30) oranında kür elde edildiği görüldü. Operasyon öncesi mikroadenomu olan hastalardaki (n=11) kür oranı % 63, makroadenomu olan hastalardaki (n=19) kür oranı % 15 idi. Aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p