Search

Een methode is uitgewerkt om kerngebieden te identificeren voor weidevogels. Als gidssoort is de grutto gebruikt, implicaties voor de andere weidevogelsoorten zijn aangeduid. Als zoekgebied voor kerngebieden zijn aangeduid gebieden die voldoen aan minumumdichtheden (15 dan wel 30 bp/100 ha). Aan de hand van trendgegevens is geanalyseerd welke factoren bepalend zijn voor de aantalsontwikkeling. De resultaten hiervan zijn als randvoorwaarden gehanteerd voor de nadere invulling van de kerngebieden. Met een metapopulatiemodel is verkend aan welke ruimtelijke voorwaarden kerngebieden moeten voldoen: o.a. omvang en onderlinge afstanden, in relatie tot de ruimtelijke kwaliteit. Scenarioberekeningen zijn uitgevoerd naar verschillende ruimtelijke invullingen. Er is een handreiking opgesteld als voorbeeld hoe kerngebieden in de praktijk geidentificeerd en uitgewerkt zouden kunnen worden.

De ongunstige ontwikkeling van de weidevogelstand in Nederland is al tientallen jaren een punt van aandacht voor rijk en provincies. Maar alle inspanningen tot dusver hebben niet voor een omkeer kunnen zorgen; op z’n best is de achteruitgang afgeremd. De laatste jaren wordt steeds vaker gesproken over gebieden waar de beschikbare middelen geconcentreerder worden ingezet en waar de weidevogelstand weer kan floreren. Weidevogelkerngebieden. Wat mag er van verwacht worden en wat zijn de implicaties als deze richting wordt ingeslagen?

De Kenniskring Weidevogellandschap heeft SOVON, Bureau Altenburg & Wymenga en Alterra gevraagd onderzoek te doen naar sturende factoren die de populatie van weidevogels kan beïnvloeden. Toegespitst op de aspecten: Trek van de Grutto naar Afrika (via satellietzenders, i.s.m. RU Groningen); Waterpeil (in relatie tot foerageren van Grutto's); en de vegetatiestructuur. Conclusies zijn o.a. dat de trekroutes veilig gesteld dienen te worden; in Nederland zal het waterbeheer dusdanig moeten zijn, dat het vochtgehalte van de bodem niet onder de 30% zal dalen, zodat de voedselbeschikbaarheid optimaal is.

Energy expenditure of terrestrial locomotion on a linear treadmill was measured in five wader species: Turnstone Arenaria interpres, Knot Calidris canutus, Grey Plover Pluvialis squatarola, Oystercatcher Haematopus ostralegus and Bar-tailed Godwit Limosa lapponica. Additional data on Redshank Tringa totanus were taken from the literature. The cost of running in these waders, measured as the slope of the regression line of energy expenditure against speed of locomotion, is significantly less than an allometrically calculated slope for all bird species (Taylor et al. 1982). It is also less than in grouse species which, like waders, must walk to gather their food. Cost of running for a 100 g wader is 22% below the cost of a grouse, and 68% below the cost of a hypothetical penguin of similar mass. Intraindividual cost of running in relation to body mass of a Turnstone and interindividual cost of running in Knots reveal much stronger increases of running costs with increasing body mass than interspecific allometric relations would predict, and this elevated activity cost probably importantly influences the set point for body mass regulation in birds.