Search

status: published

Androgeen deprivatie therapie (ADT) is een waardevolle aanvulling bij psychotherapeutische behandelingen bij mannen met een parafiele stoornis en een verhoogd risico op recidive. De behandeling kan echter gepaard gaan met hinderlijke tot ernstige bijwerkingen. Ook wordt het vrijwillige karakter van de noodzakelijke geïnfomeerde toestemming van de patient in vraag gesteld. In de praktijk leidt dit tot vragen om ADT te stoppen, te verminderen dan wel te wijzigen. De literatuur biedt echter weinig concrete richtlijnen met betrekking tot de beoogde behandelduur. Het doel van deze studie is het ontwikkelen van een consensus-based richtlijn inzake de besluitvorming tot aanpassing van ADT bij mannen met een parafiele stoornis. Aan de hand van de gemodificeerde Delphi-methode werden in drie rondes experts bevraagd over de ideale behandelduur van ADT. De criteria van de COSTLow-R schaal werden beoordeeld op hun bruikbaarheid en relevantie in het kader van stopzetting dan wel wijziging van ADT. Aanbevelingen zijn gevormd op basis van de mate van consensus tussen de experts. Er werd geen consensus bereikt omtrent de vereiste minimale behandelduur, maar de experts waren het er wel over eens dat er geen maximum duur is. Stopzetting is gerechtvaardigd bij het ontstaan van ernstige onbehandelbare bijwerkingen en bij het intrekken van toestemming door de patient. Psychiaters hebben de eindbeslissing over het stopzetten dan wel wijzigen van ADT. Voor het merendeel van de criteria van de COSTLow-R schaal die gebruikt kan worden ter onderbouwing van deze beslissing vonden de psychiaters in de huidige studie sterke of zwakke consensus. Drie extra criteria werden aan de lijst toegevoegd. Bij gebrek aan een empirische validering, is een richtlijn gebaseerd op een transparante overeenstemming een eerste stap in een betere onderbouwing van de besluitvorming tot aanpassing van ADT. ispartof: Tijdschrift voor Seksuologie vol:45 issue:3 pages:138-147 status: published

ispartof: Tijdschrift Klinische Psychologie vol:51 issue:1 pages:52-70 status: published

Een foutieve of ontoereikende inschatting van het intellectueel functioneren kan ver- strekkende gevolgen hebben binnen de forensische context. Niet zelden worden be- schermings- en strafmaatregelen afgestemd op de intellectuele vaardigheden van de pleger. Een kwalitatieve bepaling van dit functioneren is dan ook van groot belang. Dit blijkt echter geen vanzelfsprekend gegeven te zijn. Een recente studie naar de stabi- liteit van herhaalde IQ-metingen bij Vlaamse forensische patiënten (n = 176) (Habets et al., J Appl Res Intellect Disabil., 2014) geeft aan dat verschillende intelligentietes- ten en herhaalde metingen van eenzelfde intelligentietest niet steeds gelijkaardige resultaten opleveren. Scores verkregen op basis van intelligentietesten blijken dus niet zonder meer inwisselbaar te zijn. De huidige studie beoogt een kritische blik te werpen op de waarde van deze intelligentiemetingen en op de recente ontwikkelingen bin- nen dit veld. Meer specifiek worden de mogelijke oorzaken van de instabiliteit van IQ- scores besproken. Aansluitend worden de belangrijkste ontwikkelingen aangaande de diagnostiek van het intellectueel functioneren uiteengezet. Een gewijzigd denkkader treedt de laatste jaren immers meer en meer op de voorgrond, waarbinnen de klem- toon stelselmatig van een IQ-score naar het in kaart brengen van een breed cognitief vaardigheidsprofiel en het adaptief functioneren verschuift.

ispartof: Handboek psychopathie en de antisociale persoonlijkheidsstoornis. pages:103-115 ispartof: pages:103-115 status: published