Search

ÖzAmaç: Bu çalışma Bilgisayarlı Tomografi (BT) kılavuzluğunda yapılan plevral tabanlı olmayan akciğer biyopsilerinde gerçekleşen komplikasyonları ve hidrojel tıkama sisteminin bunları önleme yeteneğini değerlendirmek için yapılmıştır.Gereç ve yöntem: Plevral tabanlı olmayan akciğer kitle biyopsisi planlanan 46 vakaya BT eşliğinde koaksiyel sistemle biyopsi yapıldı. Takiben koaksiyel iğne çıkarılmadan hemen hidrojel tıkaç dokuya yerleştirildi. İşlem bitiminde ve 2 saat sonrasında biyopsi bölgesinde 5 cm’lik bir sahaya BT ile, 24 saat sonra akciğer grafisiyle kontrol edildi. Tek bir kontrolde bile saptanan pnömotorakslar pozitif sonuç olarak kabul edildi. Elde edilen veriler kitle boyutu, plevral mesafe, amfizem varlığı, yaş, sigara öyküsü, fissür geçme parametreleriyle literatür verileriyle karşılaştırılarak değerlendirildi.Bulgular: Çalışmada en çok saptanan komplikasyon 13 olgu (%26,5) ile pnömotoraks oldu. Bu olgulardan 1’ine (%2,04) toraks tüpü yerleştirildi. En yüksek pnömotoraks gelişme oranı 4 cm üstü (%33,3) lezyonlarda saptandı. Fissür geçilen olgularda 5 vakada (%71,4) pnömotoraks gerçekleşti. Pnömotoraks gelişen ve gelişmeyen hastalar yaşdeğişkeni açısından karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu(p=0.048).Sonuç: Sonuçlara göre hidrojel tıkaç uygulamasının başarılı ve güvenli bir yöntem olduğunu göstermektedir. Pnömotoraks olguları analiz edildiğinde sadece bir olguda tüp drenajı gerektiren düzeyde masif pnömotoraks gelişmesi ve pnömotoraks yüzdesinin kabul edilebilir düzeyde olması yöntemin başarısı olarak kabul edilebilir., Objective: The aim of this study is to evaluate the complications of non-pleural-based lung biopsies performed under Computed Tomography (CT) guidance, and the ability of the hydrogel plugging system to prevent them.Material and method: Biopsy were performed in 49 cases with non-pleural-based lung mass with a coaxial system, accompanied by CT. Hydrogel plug was immediately inserted into the tissue without removing the coaxial needle. At the end of the procedure and 2 hours later, a 5 cm area in the biopsy area was controlled by CT, and 24 hours later by chest X-ray. Pneumothoraxes detected even in a single control were accepted as positive results. The data obtained were evaluated regarding the literature based on the parameters like mass size, pleural distance, presence of emphysema, age, smoking history, passing fissure.Results: Pneumothorax was the most encountered complication observed in 13 cases (26.5%) in the study. Thorax tube was placed in 1 of these cases (2.04 %). The highest rate of pneumothorax development was detected in lesions over 4 cm (33.3%) distance. In cases where fissure was passed, pneumothorax occurred in 5 (71.4%) patients. When patients with and without pneumothorax were compared in terms of age, a statistically significant difference was found (p = 0.048).Discussion: The results show that hydrogel plug application is a successful and safe method. When pneumothorax cases were analyzed, the development of massive pneumothorax requiring tube drainage in only one case and the acceptable percentage of pneumothorax can be considered as the success of the method.

Background: Over time, the integration of advancing technology into education gained speed due to the pandemic. Alternative education strategies to traditional education emerged. The study aims to examine whether web‐based asynchronous (WBA) education can be used as an alternative to traditional face-to-face (FTF) education if the views of post-graduate students are in line with it. Materials and Methods: The opinions of 19 students who enrolled in the post-graduate biostatistics course in the spring semester of 2019-2020 and participated in both FTF and WBA were consulted. Students were asked 17 questions about the distance education perception scale, educational strategies and 3 open-ended questions. Post-graduate students were grouped according to their answers to the question of which type of education would prefer if the students had to take the biostatistics course once again. Results: Thirteen of the students (68.4%) stated that if they would take this course once again, they would prefer WBA, 5 (26.3%) students FTF and only 1 (5.3%) student prefer online education. While FTF students were more satisfied with FTF training (p=0.014), WBA students stated that they were more satisfied with the WBA education (p=0.004). WBA students thought that WBA education provides more flexibility in terms of time (p=0.046) and resources (p=0.007). WBA students stated this education would be preferred more in the future (p=0.035). Conclusion: WBA education is a very good alternative for courses similar to biostatistics courses where computer programs are frequently used in practice. In case students and lecturers are provided with internet and necessary hardware and software support by the state and universities, the transition to WBA education may be permanent. &nbsp

Pediatric head injuries is one of the most important etiological causes of mortality and morbidity in childhood. The early decision for the prognosis due to the parameters in the emergency department admission can be warning for treatment and close follow-up. The aim of this study is to evaluate the effect of blood glucose level and body temperature on prognosis at the time of admission by using the Modified Rankin Score. 301 cases between the ages of 0-16 who applied to the Bursa Uludağ University Faculty of Medicine Emergency Department were included in this study. A negative correlation was found between the Glasgow Coma Score and the blood glucose level. In addition, a negative correlation was observed between Glasgow Coma Score and Modified Rankin Score, while a weak positive correlation was found between blood glucose level and Modified Rankin Score. It was observed that the hyperthermia detected at the time of admission had no effect on the prognosis. These results showed that, the high blood glucose level may be important in determining the prognosis in addition to the Glasgow Coma Score., Pediatrik kafa travması çocukluk çağının önemli mortalite ve morbidite sebepleri arasındadır. Acil servise başvuru anındaki parametrelere göre prognozun önceden bilinmesi tedavi ve yakın takip için uyarıcı olabilecektir. Bu çalışmada başvuru anındaki kan glukoz değerinin ve vücut sıcaklığının prognoz üzerine etkisinin Modifiye Rankin Skoru ile değerlendirilmesi planlanmıştır. Çalışmada Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisi’ne başvuran 0-16 yaş aralığındaki 301 olgu incelenmiştir. Başvuru anındaki Glasgow Koma Skoru ile kan glukoz değeri arasında ters yönde korelasyon saptanmıştır. Ayrıca Glasgow Koma Skoru ile Modifiye Rankin Skoru arasında da ters yönde korelasyon gözlenirken, kan glukoz değeri ile Modifiye Rankin Skoru arasında pozitif yönde zayıf korelasyon saptanmıştır. Başvuru anında saptanan hiperterminin prognoz üzerine etkisinin olmadığı gözlenmiştir. Bu sonuçlar başvuru anındaki Glasgow Koma Skorunun yanı sıra kan glukoz değerinin yüksekliğinin prognoz tayininde önemli olabileceğini göstermiştir.

TNF-α inhibitör (TNFi) tedavisi ile remisyon elde edilmiş, tedaviye ara verilmiş inflamatuar romatolojik hastalık (İRH) tanılı bireylerin seyrini ortaya koymayı amaçladık. Hastalar geriye dönük olarak incelendi. C-reaktif protein (CRP), eritrosit sedimantasyon hızı (ESR) yanı sıra hastalık aktivite ölçütleri göz önünde bulunduruldu. Çalışmamıza 64 İRH (22 Romatoid Artrit (RA), 37 Ankilozan Spondilit (AS), 5 Psöriatik Artrit (PsA)) tanılı hasta dahil edildi. TNFi kesilmesiyle toplam 58 hastada reaktivasyon gelişmişti. Reaktivasyona kadar geçen süre ortalama 6 aydı. Hastaların 28’ inde (%46) ilk 6 ay içinde reaktivasyon görülürken, 47’ sinde (%73) ilk yılda reaktivasyon görülmüştü. TNFi kullanım süreleri ile reaktivasyon arasındaki ilişki incelendiğinde RA hastalarında TNFi kullanım süresi arttıkça reaktivasyona kadar geçen sürenin azalmış olduğu görüldü (p, We aimed to observe the course of individuals with diagnosis of inflammatory rheumatic diseases (IRD) whose remission had been maintained with TNF-α inhibitor (TNFi) therapy, and medication had been suspended. Patients were assessed retrospectively. Patients were assessed with C-reactive protein (CRP), erythrocyte sedimentation rate (ESR) and disease activity index. Sixty four patients with IRD (22 Rheumatoid Arthritis (RA), 37 Ankylosing Spondylitis (AS), 5 Psoriatic Arthritis (PsA)) were included in our study. Reactivation had been occurred in 58 patients after the cessation of TNFi. The average period until the reactivation was 6 months. Reactivation had been observed in the first year in 47 patients (73%) whereas it occurred in 28 patients (46%) in the first 6 months. Reactivation occurred in the majority of the patients with the cessation of TNFi medication. When the correlation between the TNFi medication periods and the reactivation has been evaluated, it was seen that the time until the reactivation was reduced when the duration of TNFi usage period had been prolonged (p

Günümüzde, okullardaki öğretim uygulamalarında, öğrenme ortamını bozan öğrenci davranışlarının önemli bir problem olarak ortaya çıktığı ve öğretimi aksattığı yönündeki öğretmen görüşlerine sıklıkla rastlanmaktadır. Araştırmada, eğitim uygulamalarında ya da okulun sportif aktivite alanlarında öğrencilerle sık sık iletişimde bulunan beden eğitimi öğretmenlerinin, öğrenme ortamını bozan davranışlarla ne sıklıkta karşılaştığı, öğrenme ortamını bozan davranışların nelerden kaynaklandığı konusundaki görüş- lerini ve düzeni bozan davranışlarla karşılaştıklarında hangi davranış yöntemini kullandıklarını öğrenerek, öğretmenlere bu konularda olumlu davranış önerileri sunma amaçlanmıştır. Bu amaçla Bursa Büyükşehir Belediyesi sınırları içinde yer alan 3 belediyede mevcut özel ve devlet okullarından rasgele örnekleme ile seçilen 171 beden eğitimi öğretmeni araştırmaya katıldı. Yapılan anket uygulaması verilerinin istatistiksel analizi SPSS 13.0 istatistik paket programında yapılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, öğrencilerin öğretim ortamını bozan davranış- ları, izin istemeden konuşmak, ders akışını bozacak davranışlarda bulunmak ve aşırı ve rahatsız edici biçimde konuşmak şeklindedir. Bunların nedenlerini ise, aile içi problemler, televizyon ve diğer kitle iletişim araçlarında sergilenen şiddet olaylarının etkisi, ailelerin çocukların eğitimine olan ilgisizliği olarak belirtmişlerdir. Beden eğitimi öğretmenlerimiz, öğrenme ortamını bozan davranışlarla karşılaştıklarında, samimi bir sınıf ortamı oluşturma, bu tür davranış gösterenleri olumlu davranış gösteren öğrenciler ile diyalog kurmasını sağlama, gözlerinin içine bakma şeklinde davranışlarla bu sorunu çözme yolunu benimsemektedirler. Beden eğitimi öğretmenlerinin öğrenme ortamını bozan davranışlara karşı kullandıkları temel yaklaşım, etkileşimci yöntem (2,43) olarak saptanmıştır.

bjective: Patients commonly take a combination of prescription drugs and herbal medicines. Often these alternative products have known pharmacological effects which may interact with drugs given perioperatively, resulting in adverse effects (1, 2). These herbal mixtures, which are known as natural herbal products, have been reported in cases as increasing morbidity and mortality. These herbal products must have effect on anesthetic and surgical method since they have that much side effects in daily usage. The purpose of this study is to raise awareness of medical specialists of herbal product usage in preoperative stage. Method: The study was performed on voluntary residents and specialists practicing in the Ankara Numune Education and Research Hospital following the approval received from the Ethics Committee. Apart from personal information such as age, gender, department and academic status, it was also investigated whether they use herbal medicine and recommend herbal medicines to their patients. The perioperative management strategies of patients who use herbal medicine were examined. The data obtained were analyzed using SPSS for Windows, version 20.0. The level of significance was set as p

Metformin is usually well-tolerated and commonly used oral-antidiabetic in type-2 diabetes and pre-diabetes. The most common side effects are gastrointestinal ones. It is proposed that extended-release form of metformin has less gastrointestinal side effects. We aimed to compare the extended-release and standard form metformin in type-2 diabetic and prediabetic patients for gastrointestinal tolerability, weight effect and glycemic control. Seventy-three newly diagnosed type-2 diabetic or prediabetic patients enrolled in the study. Standard form (group I) and extended-release (group II) metformin were started to patients with randomisation. Gastrointestinal symptom rating scale was used at the beginning and in the first month of treatment for evaluation. Gastrointestinal symptom scores were similar in both groups. At least one new symptom were found 20.5% of group I and 26.4% of group II. There was a slight increase in symptoms associated diarrhea in both groups and indigestion in the group II. No patients discontined treatment due to side effects. Weight loss was observed 4.0 and 3.0 kg for prediabetics in the group I and II, 2.5 kg for diabetic patients in the both groups. In diabetic patients, HbA1c reduced 1.28% and 1.24% in the group I and II. In conclusion, both forms are effective and similar in terms of gastrointestinal side effects., Metformin tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda yaygın olarak kullanılan genellikle iyi tolere edilen bir oral antidiyabetiktir. En sık görülen yan etkileri gastrointestinal sistem yakınmalarıdır. Uzatılmış salınımlı formunun gastrointestinal sistem yan etkilerinin daha az olduğu öne sürülmektedir. Çalışmamızda metforminin uzatılmış salınımlı ve standart formunun tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda kullanımının gastointestinal tolerabilite, kilo ve glisemik kontrol üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Çalışmaya yeni tanı almış tip 2 diyabetik ve prediyabetik 73 hasta alındı. Hastalara rastgele randomizasyonla standart metformin (grup I) ve uzatılmış salınımlı metformin (grup II) başlandı. Tedavi başlangıcı ve bir ay sonra yapılan değerlendirmede gastrointestinal semptom derecelendirme ölçeği kullanıldı. Her iki gurupta gastrointestinal semptom skorları benzer bulundu. En az bir yeni yakınma oranı grup I'de %20.5 grup II'de %26.4 bulundu. Her iki grupta diyare ve grup II'de ayrıca hazımsızlık ile ilişkili semptomlarda hafif artış mevcuttu. Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakan hasta olmadı. Grup I ve grup II'de prediyabetik hastalarda medyan 4.0(min-maks) ve 3.0(min-maks), diyabetik hastalarda ise her iki grupta med-yan 2.5(min-maks) kg kilo kaybı gözlendi. Diyabetik hastalarda HbA1c değerlerinde grup I'de %1.1, grup II'de %1.0 medyan düşüş saptan-dı. Bu sonuçlarla çalışmamızda her iki formun diyabet ve prediyabetiklerde etkin ve gastrointestinal yan etkiler açısından benzer olduğu görülmüştür.

Patients with advanced pancreatic cancer have a dismal prognosis, and their management is still an important problem in medical oncology practice. So,in this study, we aimed to investigate the clinical features and survival outcomes in patients with locally advanced or metastatic pancreatic cancer. A total of 183 pancreatic cancer patients treated between January 1995 and May 2012 at Medical Oncology Department of Uludag University Faculty of Medicine were retrospectively analyzed. Demographics, clinical features, treatments and outcome were detect-ed There were 123 male and 60 female patients. The median age of patients was 60 years (range 33-84). One hundred five patients had metastatic disease at the time of diagnosis, and the most common metastatic site was liver (90%). Seventy-five patients received gemcita-bine+5-fluorouracil, 42 received gemcitabine, 24 received gemcitabine+cisplatin, and 3 received UFT+cisplatin. Eleven (%6) patients had complete response, 16 (%8.7) had partial response and 18(%9.8) had stable disease. Weight gain was observed in 34 of 145 (%18.6) patients. The median overall survival was 7 months (5-8 months), and there was a positive correlation between weight gain and overall survival (p, İleri evre pankreas kanserli hastalar kötü bir prognoza sahiptir ve tedavileri medikal onkoloji pratiğinde önemli bir problem olmaya devam etmektedir. Bu nedenle bu çalışmada metastatik veya lokal ileri pankreas kanseri tanısıyla tedavi edilen hastalarımızın klinik özelliklerini ve tedavi sonuçlarını retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık. Bu çalışma için, Ocak 1995-Mayıs 2012 tarihleri arasında tedavi edilen ve klinik bilgileri elde edilebilen toplam 183 olgunun dosyasını retrospektif olarak inceledik. Hastaların demografik özelliklerini, almış oldukları tedavileri ve sağkalım sonuçlarını belirledik. Olguların 123'ü erkek, 60'ı kadın olup ortanca yaş 60 (33-84) idi. Tanı anında 105 olgu metastatikti ve en sık metastaz yeri karaciğerdi. Yetmiş beş hasta gemsitabin + 5-Fluorourasil, 42 hasta gemsitabin, 24 hasta gemsita-bin+sisplatin ve 3 hasta UFT+sisplatin ile tedavi edilmişti. Kemoterapi ile olguların %6'sında tam yanıt, %8.7'de kısmi yanıt ve %9.8'de stabil hastalık elde edilmişti. Tedavi ile olguların ancak 34'ünde kilo artışı mevcut olup, kilo artışı ile sağ kalım arasında pozitif bir ilişki (p

The aim of this study is to compare the effect of off-pump CABG technique obtained by eliminating cardiopulmonary bypass and conven-tional techniques of on-pump CABG surgery on development of acute renal injury postoperatively. Forty patients for elective coronary artery bypass operation were involved in the study and divided into two groups equally. First group underwent to off-pump and the second group underwent to on-pump CABG surgery. The peak serum creatinine values of the patients were taken preoperatively and postoperatively. All preoperative and intraoperative values except operation time (p=0.001) and number of distal anostomosis (p=0.02) were found to be identical for both. No statistical difference were observed between two groups in respect to development of acute renal injury postoperatively. In both groups, only grade 1 acute renal injury was developed (10% in group 1 and 25% in group 2) (p=0.204). Left main coronary artery lesion was found in 2 of 7 patients developing acute renal injury. Patients in group 2 is observed to stay longer in ICU (2.40±0.25 days), compared to group 1 (1.45±0.15 days) (p=0.006). This study showed that, there was no significant difference between off-pump and on-pump CABG surgery tecniques in development of acute renal injury postoperatively. It was shown that left main coronary artery lesion was found to be an important factor causing acute renal injury., Çalışan kalpte koroner baypas tekniğiyle pompalı koroner baypas tekniğinin postoperatif akut böbrek hasarı gelişimine etkisini karşılaştırdık. Kliniğimizde elektif koroner baypas yapılmak üzere 40 olgu, eşit iki gruba ayrılarak çalışmaya alındı. Birinci gruba çalışan kalpte koroner baypas (grup 1), ikinci gruba pompalı koroner baypas (grup 2) uygulandı. Preoperatif ve postoperatif en yüksek serum kreatinin değerleri alındı. İki grup arasında preoperatif ve intraoperatif değerler operasyon süresi (p=0.001) ve distal anastomoz sayıları (p=0.02) hariç benzerdi. Postoperatif akut böbrek hasarı gelişimi açısından iki grup arasında istatistiksel fark bulunmadı. İki grupta da sadece evre 1 akut böbrek hasarı gelişti (grup 1'de %10, grup 2'de %25) (p=0.204). Akut böbrek hasarı gelişen 7 hastanın 2'sinde sol ana koroner arter lezyonu saptan-dı. Grup 2'de yoğunbakımda kalış süresi 2.40±0.25 gün, grup 1'de 1.45±0.15 gün olarak bulundu (p=0.006). Postoperatif akut böbrek hasarı gelişimi açısından çalışan kalpte ve pompalı koroner baypas tekniklerinin birbirlerine üstünlük sağlamadığı, sol ana koroner arter lezyonunun akut böbrek hasarı gelişiminde önemli bir etken olduğu görüldü.

Diabetic foot infection is a chronic but a preventable complication of diabetes. Uncontrolled infections cause major socioeconomic problems because they can end up with extremity amputations. In this study we aimed to evaluate the relation between undergoing amputation and patients age, diabetic age, diabetic treatment, presence of micro and macrovascular complications, A1C level, history of diabetic foot and amputation, presence of osteomyelitis, number of causative microorganism and antibiotic treatment. We inspected files of 45 patients retrospectively who was treated for diabetic foot infection with positive bacterial culture between 2008-2011. Data was recorded in previously prepared patient evaluation forms. Relation between amputation and age of diabetes, A1C level, sex, treatment with insulin or oral antidiabetic agents, presence of microvascular complications, history of diabetic foot, history of amputation, number of causative microorganism was not statistically significant. However, relationship between amputation and older age, presence of macrovascular complications (coronary artery disease, peripheral artery disease), presence of osteomyelitis was statistically significant. Older age, presence of macrovascular complications and osteomyelitis seems to be an important risk factor for amputation in patients with diabetic foot ulcer. Diabetic foot ulcers should be promtly treated before the development of osteomyelitis and complicating infections. Considering these parameters in patients with diabetic foot, initiation of prompt and agressive treatment can reduce amputation rates., Diyabetik ayak enfeksiyonu diyabetin kronik fakat önlenebilir komplikasyonlarından biridir. Kontrol altına alınamayan enfeksiyonlar ekstremite amputasyonuyla sonuçlanabildiği için çok önemli sosyoekonomik sorunlara yol açmaktadır. Bu çalışmada diyabetik ayak gelişen diabetes mellituslu hastalarda mikro ve makrovasküler komplikasyonlar, A1C düzeyi, osteomiyelit varlığı, üreyen mikroorganizma sayısı ve verilen antibiyoterapi gibi parametrelerle amputasyona gidiş arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçladık. 2008-2011 tarihleri arasında diyabetik ayak enfeksiyonu nedeniyle tedavi gören ve yara kültürlerinde üreme olan 45 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Oluşturulan hasta değerlendirme formuna bilgiler kaydedildi. Hastalarda amputasyona gidiş ile diyabet yaşı, A1C düzeyleri, cinsiyet, oral antidiyabetik ilaç ya da insülin kullanımı, mikrovasküler komplikasyonların varlığı, diyabetik ayak öyküsü, amputasyon öyküsü, üreyen mikroorganizma sayısı gibi parametreler arasında anlamlı istatistiksel fark görülmedi ancak ileri hasta yaşı, makrovasküler komplikasyon varlığı ve osteomiyelit varlığı ile anlamlı istatistiksel ilişki tespit edildi. İleri hasta yaşı, makrovasküler komplikasyon ve osteomiyelit varlığı diyabetik ayak ülserli hastalarda amputasyona gidiş için önemli risk faktörleri olarak gözükmektedir. Diyabetiklerde, ayak ülserlerine enfeksiyon eklenmeden ve osteomiyelit gelişmeden erken tanı konulup tedavisi gerçekleştirilmelidir. Klinisyenlerin diyabetik ayaklı hastalarda bu parametreleri değerlendirerek, erken ve agresif tedaviye başlamalarının amputasyon oranlarında azalma sağlayacağı düşünülmektedir.

In this study, we evaluated the efficiency and safety of rituximab (RIT) treatment in patients with rheumatoid arthritis(RA) who were ina-dequate responders to anti tumor necrosis alpha (antiTNFα) agents or patients that can not tolerate antiTNFα agents because of adverse events. Twenty two patients with RA were enrolled to the study. Disease activity score(DAS 28) before and after (3. month) the RIT treat-ment, acute phase reactants, number of antiTNFα agents before RIT therapy and adverse events were analysed. Rheumatoid factor was positive in 18 of the 22 patients. Seventeen of the 22 patients were inadequate responders to antiTNFα agents, 2 patients developed malig-nancy and in 3 patients antiTNFα agents could not be used due to other adverse events. In cross sectional analysis of the 3. month, a signifi-cant decrease was seen in DAS28 from 5,9 to 4,8 (n=15, p, Bu çalışmada, anti tümör nekroz faktör alfa (antiTNFα) tedavilere yeterli yanıt alınamayan veya yan etki gelişen romatoid artrit (RA) olgula-rında rituksimab (RIT) kullanımının etkinlik ve güvenilirliği değerlendirilmiştir. Çalışmaya 22 RA'lı olgu alınmıştır. RIT öncesi ve sonrası (3. ay) hastalık aktivitesi (DAS 28 skoru), akut faz reaktanları ile RIT öncesi kullanılan antiTNFα tedavi sayısı ve RIT tedavisine bağlı yan etkiler incelenmiştir. Yirmiiki olgunun 18'i romatoid faktör pozitif idi. Onyedi hastada antiTNFα tedavi yanıtsızlığı, 2 olguda malignite gelişimi ve 3 olguda antiTNFα tedaviye bağlı diğer yan etkiler nedeniyle RIT uygulandı. Ortalama 3. ayda yapılan kesitsel değerlendirmede DAS 28 skorlarında anlamlı düşme saptandı. Birinci kür RIT tedavisi sonrası başlangıca göre DAS 28 skorlarında 5,8 den 4,8'e (n=15, p=0,007), 2. kür RIT tedavisi sonrası başlangıca göre DAS 28 skorlarında 5,9 dan 4,3'e (n=9, p=0,008) gerileme gözlendi. RIT tedavisi süresince hiçbir olguda ciddi, tedaviyi sonlandırmayı gerektiren bir yan etki gözlenmedi. Sonuç olarak, RA'da RIT deneyimimiz, antiTNFα tedavilere dirençli veya yan etki geliştiren olgularda, RIT'ın etkili ve güvenilir olduğunu göstermektedir.

Çoklu karşılaştırma testleri, varyans analizinin gerçekleştirilmesi sonrasında anlamlı olan grup veya grupları belirlemede kullanılan testlerdir. Literatürde birçok çoklu karşılaştırma testi yer almaktadır. Çalışmamızda yaygın olarak kullanılan ve istatistiksel yazılımlarda yer alan 12 çoklu karşılaştırma testi belirlenmiştir. Bu testlerin temellendiği istatistikler ve dayandığı varsayımlar farklılık göstermektedir. Farklı grup sayıları, homojen varyans yapısı, eşit ve farklı örneklem büyüklükleri için simulasyon çalışması gerçekleştirilmiştir. Testlerin birbiriyle karşılaştırılmasında deneysel hata oranı, karşılaştırma başına hata oranı, istatistiksel güç ve yanlış bulgu oranı dikkate alınmıştır. Simulasyon sonucunda LSD ve Duncan testlerinin hata oranları yüksek bulunurken Schefee testinin düşük bulunmuştur. Buna bağlı olarak LSD ve Duncan testlerinin gücü yüksek iken Scheffe testinin düşük bulunmuştur. Çalışma sonucunda LSD, Duncan ve Scheffe testleri önerilmemektedir. Multiple comparison tests are used after variance analysis to determine the different group or groups. Many multiple comparison tests are available in the literature. In our study we compare twelve multiple comparison tests which are so popular and available in statistical softwares. These tests are different according to statistical theory and assumptions. Simulation is performed according to different number of groups, homogeneity of variance, equal and different sample size. These tests are compared according to experimentwise error rate, comparisonwise error rate, statistical power and false discovery rate. In simulation result, the error rates of LSD and Duncan tests are higher than others. On the other hand the error rates of Scheffe is lower than others. Depending on this result, the power LSD and Duncan tests are higher than others. On the other hand the power of Scheffe is lower than others. LSD, Duncan and Scheffe tests are not suggested in our study. 86

İKİ EVRELİ FAZ II ÇALIŞMALARINDA ÖRNEKLEM GENİŞLİĞİNİNBELİRLENMESİ; FARKLI DİZAYNLARDA KARŞILAŞTIRILMASIGÜVEN ÖZKAYABu çalışmanın amacı, iki-evreli faz II klinik denemeleri incelemek için geliştirilendizaynları örneklem genişliği, α (I. tip hata) ve β (II. tip hata) hata oranlarına görekarşılaştırmaktır.Etik ve ekonomik nedenlerle dizayn edilen çok evreli faz II klinik denemelerden enpopüler olanı iki-evreli denemelidir. Çalışmamızda iki-evreli faz II klinik denemelerdenSimon'un geliştirdiği optimal ve minimaks dizaynı, Kepner/Chang'in dizaynları ve SWOGdizaynı incelenmiştir. Faz II klinik deneme dizaynlarında H0:p⤠p0 sıfır hipotezine karşıH1:p⥠p1 alternatif hipotezi test edilmektedir.p1-p0 farkı, α ve β hata oranlarının incelenen örnekleri için en çok deney birimi Simon'unoptimal dizaynında gerekmektedir. Faz II klinik denemenin 1.evresinin tamamlanıp ikincievreye geçmek için ilaca verilen cevabın oranı Kepner/Chang dizaynında en yüksektir. İkincievre sonundaki cevap oranı ise SWOG dizaynında en yüksektir.Faz II klinik deneme dizaynlarından optimal, minimaks ve Kepner/Chang dizaynları α veβ hata oranları bakımından birbirlerinden çok büyük farklılık göstermemektedir. SWOGdizaynı ise bu iki hata oranı diğer dizaynlara kıyasla farklılıklar göstermektedir.Kepner/Chang dizaynının 1.evre sonundaki cevap oranı diğer dizaynlarınkinden dahayüksektir. SWOG dizaynı için bu oran en düşüktür. Deneme sonundaki cevap oranlarınabakıldığına en yüksek oran SWOG dizaynına aittir. Optimal dizayn için bu oran diğerdizaynlardan daha düşüktür. Bu sebeple optimal dizaynın seçilmesi uygun olabilir. Ancakoptimal dizayn için örneklem genişliği diğer dizaynlardan oldukça fazladır. Minimaksdizaynı, α ve β hata oranları, 1.evre sonunda ve deneme sonundaki cevap oranları bakımındanoptimal dizayn ile çok farklılık göstermemektedir.Anahtar Kelimeler: Klinik Denemeler, İki Evreli Faz II denemeler, Örneklem genişliği, I. Tiphata, II. Tip hata DETERMINING SAMPLE SIZE IN TWO-STAGE PHASE II TRIALS; COMPARINGDIFFERENT DESIGNSGÜVEN ÖZKAYAThe aim of this study is to compare the designs developed to investigate two-stage phaseII clinical trials according to sample size, α error ratio (type-I error rate), and β (type-II errorrate)The most popular one of the multi-stage phase II clinical trials, designed consideringethical and economical reasons, has two stages. In our study, Simon?s optimal design,minimax design, Kepner/Chang?s design and SWOG design are investigated as two-stagephase II clinical trials. H0:p⤠p0 null hypothesis is tested against H1:p⥠p1 alternativehypothesis in phase II clinical trials.The most number of experiment unit investigated for p1-p0 difference, α and β error rateis required by Simon?s optimal design. The response rate required to pass phase II fromphase I is the highest at Kepner/Chang design. The response rate required to decide that thedrug is active at the end of the second phase is the highest at SWOG design.Phase II clinical trials of Simon?s optimal design, minimax design and Kepner/Changdesigns are not too dissimilar according to α and β error rate. However, SWOG design ismore different than others for both errror rates. Response rate of the Kepner/Chang design atthe end of the first stage is higher than other designs. This rate is the lowest for SWOGdesign. SWOG design has the highest response rate at the end of the trial. The response ratefor the optimal design is lower than other designs. For this reason performing optimal designcan be acceptable. But sample size of optimal design is fairly higher than other designs.Minimax design and optimal design are not too dissimilar according to α, β error rate andaccording to the response rate at the end of the first stage and at the end of the trial.Key words: Clinical trials, Two-stage phase II trials, Sample size, Type I error rate (alfa),Type II error rate (beta) 78

Bu çalışma, Bursa Gençlik ve Spor il Müdürlüğü (G.S.i.M.) Yaz SporOkulundaki çeşitli branşlarda bulunan 9-13 yaş grubu bireylerde sporun SosyalYetkinlik Beklentisine olan etkisini belirlemeyi amaçlamaktadır. Çalışma BursaG.S.i.M. yaz spor okulundaki yüzme, voleybol, hentbol ve basketbol branşlarındakitoplam 162 deneği kapsamaktadır. Deneklere çalışmanın başında ve dört haftalıkbranşa özgü spor eğitiminin sonunda Kişisel Bilgi Formu, Sosyal YetkinlikBeklentisi Ölçeği uygulanmıştır. Elde edilen veriler SPSS 13 istatistik programında;Wilcoxon işaret testi, Kruskall Wallis, Mann-Whitney U, tek yönlü varyansanalizi ve t testleri kullanılmıştır. Sonuç olarak, yaz spor çalışmalarınınsosyal yetkinlik beklentisi üzerine olumlu bir etkisi bulunduğu tespit edilmiştir., Thisstudy aims to determine ›n Bursa Province Youth and Sport Administration (G.S.‹.M.)Summer Sport School in various branches at 9-13 age group subjects, sportseffects on Social Self-Efficacy Expectation level. Study includes 162 subjectsin Swimming, voleyball, handball and basketball branches in Bursa GS‹M summer sportschool. At beginning of study and four weeks peculiar to sport education final,Personal ‹nformation Form, Social Self-Efficacy Expectation Scale andAssertiveness Inventory have been applied to subjects. While data have beenevaluated at SPSS 13 statistic programme, Wilcoxon Sign Test, Kruskall Wallis,Mann-Whitney U, One Way Anova and t tests have been used. As a result of thestudy rewealed that sports educations Social Self-Efficacy had more significanteffect on students.

Pediatrik kafa travması çocukluk çağının önemli mortalite ve morbidite sebepleri arasındadır. Acil servise başvuru anındaki parametrelere göre prognozun önceden bilinmesi tedavi ve yakın takip için uyarıcı olabilecektir. Bu çalışmada başvuru anındaki kan glukoz değerinin ve vücut sıcaklığının prognoz üzerine etkisinin Modifiye Rankin Skoru ile değerlendirilmesi planlanmıştır. Çalışmada Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisi’ne başvuran 0-16 yaş aralığındaki 301 olgu incelenmiştir. Başvuru anındaki Glasgow Koma Skoru ile kan glukoz değeri arasında ters yönde korelasyon saptanmıştır. Ayrıca Glasgow Koma Skoru ile Modifiye Rankin Skoru arasında da ters yönde korelasyon gözlenirken, kan glukoz değeri ile Modifiye Rankin Skoru arasında pozitif yönde zayıf korelasyon saptanmıştır. Başvuru anında saptanan hiperterminin prognoz üzerine etkisinin olmadığı gözlenmiştir. Bu sonuçlar başvuru anındaki Glasgow Koma Skorunun yanı sıra kan glukoz değerinin yüksekliğinin prognoz tayininde önemli olabileceğini göstermiştir. Pediatric head injuries is one of the most important etiological causes of mortality and morbidity in childhood. The early decision for the prognosis due to the parameters in the emergency department admission can be warning for treatment and close follow-up. The aim of this study is to evaluate the effect of blood glucose level and body temperature on prognosis at the time of admission by using the Modified Rankin Score. 301 cases between the ages of 0-16 who applied to the Bursa Uludağ University Faculty of Medicine Emergency Department were included in this study. A negative correlation was found between the Glasgow Coma Score and the blood glucose level. In addition, a negative correlation was observed between Glasgow Coma Score and Modified Rankin Score, while a weak positive correlation was found between blood glucose level and Modified Rankin Score. It was observed that the hyperthermia detected at the time of admission had no effect on the prognosis. These results showed that, the high blood glucose level may be important in determining the prognosis in addition to the Glasgow Coma Score.

Bu çalışma, 2019 yılında Bodrum[Türkiye]'da düzenlenen TRS Kongresi'nde bildiri olarak sunulmuştur. Introduction: Endobronchial ultrasound-guided transbronchial needle aspiration (EBUS-TBNA) is a well-established diagnostic tool for lung cancer, sarcoidosis, and suspected metastatic extra-thoracic malignancy (ETM). Patients with primary ETM often have hypermetabolic mediastinal/hilar lymph node enlargement in the PET-scan done for initial staging or post treatment follow-up. We aimed to determine the diagnostic performance of EBUS-TBNA and the relationship between PET-SUV values and diagnosis of malignancy metastasis in patients with ETM. Materials and Methods: Results of EBUS-TBNA in ETM patients with suspected MLN metastasis were retrospectively analysed (May 2016 to July 2019). Non-malign results were confirmed for surgery or clinical/radiological follow-up. Lymph nodes with a high FDG-uptake (SUV > 2.5, MLN) were reported as suspicious for metastasis. Results: Of the 588 EBUS procedures, 109 were included in the analysis. Patient' mean age was 62.5 +/- 10.1 years; there were 35 men and 74 women. Primary malignancies were breast cancer in 33, gastrointestinal in 23, female genital tract in 17, head and neck in 14, genitourinary cancer in 13, malignant melanoma in 6, sarcoma in 2 and kaposi sarcoma in 1. According to EBUS-TBNA smear and cell block histopathologic evaluations, 16 patients' results (14.7%) were malignant compatible with metastasis of ETM. Among the 93 patients with non-malignant diagnosis, EBUS-TBNA revealed a granulomatous lympadenitis compatible with sarcoid reaction in 7 and tuberculosis in 2. A total of 9 patients underwent surgical procedures after EBUS-TBNA, with a definitive histological diagnosis of granulomatous lymphadenitis in 2, malignancy in 5 and, reactive lymph node in 2. Overall sensitivity, specificity, positive predictive value, negative predictive value and diagnostic accuracy of EBUS-TBNA were 76.19% (95% CI 52.83-91.78), 100% (95% CI 95.89-100.00), 100%, 94.62% (95% CI 89.12-97.12) and 95.4%, respectively. Conclusion: EBUS-TBNA sampling has high diagnostic performance. Histopathological confirmation requirement for MLN should be kept in mind in patients with ETM, even they have negative EBUS results. Giriş: Endobronşial ultrason-kılavuzluğunda transbronşial iğne aspirasyonu (EBUS-TBİA), akciğer kanseri, sarkoidoz ve metastatik ekstra-torasik malignitelerde (ETM) iyi tanımlanmış bir tanı yöntemidir. Primer ETM evrelemesi ve tedavi sonrası takipte, mediastinal/ hiler lenf nodu (MLN) genişlemesi sık görülmektedir. ETM tanısı olan hastalarda EBUS-TBİA tanı performansı, PET-SUV değerleri ile malign metastaz tanısı arasındaki ilişkiyi araştırmayı hedefledik. Materyal ve Metod: Şüpheli malign metastaz olan ETM hastalarında yapılan EBUS-TBİA sonuçları retrospektif olarak analiz edildi (Mayıs 2016-Temmuz 2019). Malign olmayan sonuçlar cerrahi veya klinik/radyolojik takip ile konfirme edildi. Yüksek FDG-uptake olan (SUV > 2.5, MLN) lenf nodları metastaz şüpheli olarak raporlandı. Bulgular: Toplam 588 EBUS işleminden 109'u analize dahil edildi. Hastaların ortalama yaşı 62.5 ± 10.1; 35'i erkek, 74'ü kadın idi. Primer malignitelerin, 33’ü meme kanseri, 23'ü gastrointestinal, 17'si kadın genital sistem, 14'ü baş-boyun, 13’ü genitoüriner kanser, 6'sı malign melanom, 2'si sarkom ve 1'i kaposi sarkomu idi. EBUS-TBİA yayma ve hücre bloğu histopatolojik sonuçlarına göre 16 hastada (%14.7) ETM metastazı ile uyumlu malignite saptandı. Malign olmayan 93 hastadan 7'sinde sarkoid reaksiyon ile uyumlu granülomatöz lenfadenit, 2'sinde tüberküloz, 5'inde malignite bulundu. EBUS-TBİA sonrası cerrahi ile toplam 9 hastanın 2'sinde granülomatöz lenfadenit, 5'inde malignite ve 2’sinde reaktif lenf nodu saptandı. EBUS-TBİA için toplam duyarlılık, özgüllük, pozitif prediktif değer, negatif prediktif değer ve tanı doğruluğu, sırasıyla %76.19 (%95 GA 52.83-91.78), %100 (%95 GA 95.89-100.00), %100, %94.62 (%95 GA 89.12-97.12) ve %95.4 olarak saptandı. Sonuç: EBUS-TBİA örneklemesi tanı performansı yüksek bir yöntemdir. Negatif EBUS sonuçları olsa da, MLN genişlemesi olan ETM tanılı olgularda histopatolojik doğrulama gerekliliği akılda tutulmalıdır.

Many new features have recently been incorporated to CEDD Cozum/Child Metrics, an online and freely accessible scientific toolset. Various auxological assessments can now be made with data of children with genetic diseases (Prader Willi syndrome, Noonan syndrome, Turner syndrome, Down syndrome, and Achondroplasia) and preterm and term newborns. More detailed reports for height, weight, and body mass index data of a given child are now available. Last but not least, office and 24-hour ambulatory blood pressure values can be analyzed according to normative data.

BACKGROUND: The purpose of this study was to compare short-term radiographic and clinical results of pediatric both-bone diaphyseal forearm fractures treated with intramedullary nail fixation using titanium nails or K-wires. METHODS: This was a prospective comparative trial. In total, 43 patients with both-bone open or closed forearm fractures who underwent surgical treatment with intramedullary fixation were randomly classified into two groups. Three patients did not return for the follow-up and were excluded from the study. Twenty of the 40 patients were assigned to the elastic stable intramedullary nail group and 20 were assigned to the K-wire group. Demographic data suggested no difference between the two groups except for the side of injury. Perioperative data and radiological and clinical outcomes were evaluated. RESULTS: The cohort comprised 5 girls and 35 boys whose mean age was 11.60 +/- 2.69 years. Except the proportion of patients who were conservatively followed up preoperatively, all perioperative data were similar between the groups. Radiographic and functional results were similar. There were two delayed unions; one pin track infection and one re-fracture. CONCLUSION: Intramedullary fixation of forearm fractures in children with titanium nail or K-wire does not affect radiological and clinical results. Both elastic stable intramedullary nail and K-wire fixation were effective in stabilizing pediatric diaphyseal forearm fractures. AMAÇ: Bu çalışmanın amacı titanium çivi ya da K-telleri kullanılarak intramedüller çivileme ile tedavi edilen çocuk önkol kırıklarının kısa dönem radyolojik ve klinik sonuçlarının karşılaştırılmasıdır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalışma ileriye yönelik karşılaştırmalıdır. İntramedüller tespit ile cerrahi olarak tedavi edilen açık ya da kapalı önkol çift kırıklı 43 hasta randomize olarak iki gruba ayrıldı. Takibi yapılamayan üç hasta çalışmadan çıkarıldı. Kırk hastadan 20’si elastik stabil intramedüller çivi grubuna ve 20’si de K-teli grubuna dahil edildi. Demografik veriler yaralanmanın tarafı dışında iki grup arasında benzerdi. Perioperatif veriler, radyolojik ve klinik sonuçlar değerlendirildi. BULGULAR: Kohort yaş ortalaması 11.60 (±2.69) olan 5 kız ve 35 erkek çocuktan oluşuyordu. Ameliyattan önce konservatif olarak takip eilen hastaların oranı dışında tüm perioperatif veriler gruplar arasında benzerdi. Radyolojik ve klinik sonuçlar da benzer idi. Toplamda iki kaynama gecikmesi, bir tel dibi enfeksiyonu ve bir refraktür gözlendi. TARTIŞMA: Çocuklarda önkol kırıklarının titanyum çivi ya da K-teli ile intramedüller tespitinin radyolojik ve klinik sonuçları benzerdir. Hem elastik stabil intramedüller çivi hem de K-teli tespiti pediatrik diafizeal önkol kırıklarının tedavisinde etkindir.

Çalışmalarda kullanılan alet, cihaz ya da araçlar bazı durumlarda belirli bir eşik değerin altındaki sonuçları ölçemez. Bu tür verilere tespit edilemeyen veriler denir. Yapılan çalışmalarda istatistiksel analizler için veri setlerinin eksiksiz olması büyük önem taşımaktadır. Bu nedenle tespit edilemeyen verilerin tahmininde kullanılan bazı yöntemlerden bazıları yerine değer atama, sıralı istatistiklerin regresyonu, çoklu değer atama, Tobit regresyon ve tespit edilemeyen veri regresyonudur. Bu yöntemlerin karşılaştırılmasında farklı tespit edilemeyen veri oranı ve örneklem büyüklüklerine göre simülasyon senaryoları oluşturulmuştur. Simülasyon sonucunda. farklı R2 değerlerine sahip her bir yöntem için örneklem büyükleri değiştikçe yöntemlerin hata kareler ortalaması köklerinin değişmediği görülmüştür. Karşılaştırdığımız yöntemler farklı R2 değerlerinde incelendiğinde; R2'nin 0,90 ve 0,70 olduğu durumlarda çoklu değer atama, alt sınır atanması ve Tobit regresyon yöntemlerinde hata kareler ortalaması köklerinin sırasıyla diğer yöntemlere göre daha düşük olduğu görülmüştür. Düşük açıklayıcılık katsayısı ve tespit edilemeyen veri oranı için testpi edilemeyen veri regresyonu alternatif bir yöntemdir. Some machine, devices or tools used in some studies can not measure values below a certain threshold. Such observations are called non-detects data. It is of paramount importance that the data sets are complete for statistical analysis in the studies carried out. For this reason, some methods used for predicting non-detected data are; substitution of values, regression of on order statistics (ROS), multiple imputation, Tobit regression and non-detects data regression. For comparison of these methods, simulation scenarios were established according to the different percentage of non-detects data, sample sizes and coefficient of determination. According to simulation results, the root mean square error of methods did not change as the sample sizes changed for different levels of coefficient of determination. The methods Tobit regression, multiple imputation and substituted with detection limit have lower root mean square error than others while coefficient of determination were 0,90 and 0,70. For coefficient of determination and nondetects data proportion, nondetect data regreesion is an alternative method. 66

The vacuolar (H+)-ATPases that pump H+ from the cytoplasm to extracellular compartments can alter the pH of the tumor microenvironment. Esomeprazole can effectively inhibit vacuolar (H+)-ATPases and may increase the effectiveness of chemotherapeutics. Therefore, we used esomeprazole in combination with cisplatin, carboplatin, paclitaxel, docetaxel, gemcitabine, and vinorelbine on the A549 nonsmall-cell lung cancer cell line. Cisplatin and carboplatin combinations with esomeprazole exhibited superior cytotoxicity compared to the other selected chemotherapeutics. Low-dose combinations of esomeprazole with either cisplatin or carboplatin resulted in synergistic interaction. We examined cytotoxic activity of these combinations with the xCELLigence real-time cytotoxicity assay and detected that esomeprazole combinations with both 100% test drug concentrations of cisplatin and carboplatin shifted the antiproliferative effects of these agents towards a cytotoxic effect in a dose-dependent manner. Cell death mode was investigated by M30 assay, Annexin-V-FITC fluorescence imaging, and determination of PARP cleavage in western blotting. The cells treated with the cisplatin and esomeprazole combination displayed characteristic features of apoptosis such as elevated M30 levels, Annexin-V staining, and PARP cleavage. In conclusion, these novel combinations resulted in higher sensitivity of tumors to chemotherapeutics, thereby warranting further in vivo experiments for proof of the concept.

Purpose: To evaluate long-term clinical follow-up results of implanting subcutaneous port catheters (SPCs) on ipsilateral or contralateral with mastectomy side in patients with axillary lymph node dissection. Methods: A total of 73 patients composed of ipsilateral (34 catheters) and contralateral (39 catheters) groups, with SPCs were included. All patients had lumpectomy or modified radical mastectomy for breast cancer. Ipsilateral and contralateral groups had similar patient characteristics. Results: Five late complications were seen in the ipsilateral group and 2 late complications in the contralateral group. No statistical significant difference was seen between two groups in regard to late complications. Four complications of the ipsilateral group were classified as major group C and 1 as major group D, while 1 complication of the contralateral group was classified as minor group B and 1 as major group C according to Society of Interventional Radiology (SIR) classification. No statistical significant difference was seen between complication rates of two groups in regard to SIR classification. Conclusions: SPC related complications do not differ in regard to ipsilateral or contralateral side selection on mastectomized patients with breast cancer and lymph node dissection. SPCs can be implanted on ipsilateral or contralateral sides of the operation in these patients. © 2017, Italian Society of Medical Radiology.

TNF-α inhibitör (TNFi) tedavisi ile remisyon elde edilmiş, tedaviye ara verilmiş inflamatuar romatolojik hastalık (İRH) tanılı bireylerin seyrini ortaya koymayı amaçladık. Hastalar geriye dönük olarak incelendi. C-reaktif protein (CRP), eritrosit sedimantasyon hızı (ESR) yanı sıra hastalık aktivite ölçütleri göz önünde bulunduruldu. Çalışmamıza 64 İRH (22 Romatoid Artrit (RA), 37 Ankilozan Spondilit (AS), 5 Psöriatik Artrit (PsA)) tanılı hasta dahil edildi. TNFi kesilmesiyle toplam 58 hastada reaktivasyon gelişmişti. Reaktivasyona kadar geçen süre ortalama 6 aydı. Hastaların 28’ inde (%46) ilk 6 ay içinde reaktivasyon görülürken, 47’ sinde (%73) ilk yılda reaktivasyon görülmüştü. TNFi kullanım süreleri ile reaktivasyon arasındaki ilişki incelendiğinde RA hastalarında TNFi kullanım süresi arttıkça reaktivasyona kadar geçen sürenin azalmış olduğu görüldü (p

Multiple myeloma (MM) is a hematologic malignancy characterized by lytic bone lesions and is usually with vertebral involvement. At the time of diagnosis, vertebral involvement is present in approximately 60% of patients (1). Pathologic vertebral fractures can easily occur in MM. Spinal instability, back pain, neurologic dysfunction and physical symptoms can be observed in patients with MM due to vertebral fractures. As a result, the quality of life of patients is affected significantly. A variety of contemporary therapeutic approaches are available for vertebral involvement in MM. These approaches are chemotherapy, radiotherapy, radioisotope therapy, bisphosphonate therapy, algological treatment and palliative/stabilization surgery. Risks of spinal instability and neural compression can be high with conservative treatment options. While surgery can be suitable for patients with neural compression, its complication rates are high (2). Percutaneous vertebroplasty (PV) is a minimally invasive treatment method. PV is used to treat back pain caused by vertebral involvement due to osteoporotic vertebral compression fractures, metastasis, multiple myeloma, and aggressive hemangioma (3). PV increases spinal stability by preventing vertebral collapse (2). PV was originally used for treatment of painful vertebral hemangioma by Galibert et al. (4). In several studies, it was reported that PV prevented vertebral height loss and reduced patient pain and need of analgesia use in patients with vertebral involvement due to osteoporosis and metastasis (5–8). PV usage is gradually increasing for vertebral involvement due to MM. However, data on PV usage for MM is limited in the literature (8). PV is preferred because it is more easily performed than surgery, more effective, and has lower rates of serious complications. The aim of this study was to assess the effectiveness, benefits, and reliability of PV in patients with vertebral involvement of MM.

Objective: The aim of the present study was to list errors in statistical analysis and presentation detected during the first review of submitted manuscripts, compared to the literature reviewing published articles. Material and Methods: Statistical errors determined during the first review by the biostatistics reviewer in manuscripts included in the study were presented. All studies were assessed by the same biostatistics specialist. The defined statistical errors were classified by 4 biostatistics specialist respectively. Results: No statistical errors were found in 4.42% of 181 original manuscripts; 73.99% of 173 original manuscripts with statistical errors were accepted following the correction of the statistical errors. The most common statistical errors were errors related to test in 34.59%, p-values in 17.36%, summarizing data in 15.60% and incorrect and insufficient demonstration of descriptive statistics in 15.60%. Conclusion: Considering that the errors in scientific papers are reviewed and corrected by researchers according to the suggestions of the reviewer, researchers with lack of statistical solid background are found to make errors in the process of utilizing statistics in their studies. In some cases, although researchers get statistical counseling, they make errors in the presentation while writing the papers. In conclusion, it is of major importance that the submitted manuscripts be reviewed in terms of biostatistical analyses to prevent statistical and interpretation errors. Bu çalışmada, yayımlanmış makaleler üzerinde yapılmış çalışmalardan farklı olarak, makalenin ilk değerlendirmesi aşamasında, istatistiksel uygulamalarda ve sunuşlarda yapıldığı belirlenen hataların listelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya alınan orijinal makalelerde, biyoistatistik hakemi tarafından ilk incelenmede belirlenen istatistiksel hatalar raporlanmıştır. Tüm çalışmalar aynı biyoistatistik uzmanı tarafından değerlendirilmiştir. Belirlenen hatalar 4 biyoistatistik uzmanı tarafından sınıflandırılmıştır. Bulgular: Yüz seksen bir çalışmanın %4,42’sinde istatistiksel olarak bir hata bulunmamıştır. İstatistiksel hata bulunan 173 çalışmanın %73,99’u istatistiksel hataların düzeltilmesi sonucunda kabul edilmiştir. En çok görülen istatistiksel hatalar sıklık sırasına göre şu şekilde sıralanabilir: testlerle ilgili hatalar %34,59, p değeri ile ilgili hatalar %17,36, verilerin sunulmasındaki hatalar %15,60, betimleyici istatistiklerin hatalı ve eksik gösterimi %15,60. Sonuç: Yapılan hatalar incelendiğinde ve yazarların istenen revizyonlarda hataları düzeltme gayretleri dikkate alındığında, özellikle yeterli istatistik bilgisine sahip olmayan araştırmacıların istatistikten faydalanma sürecinde çalışmalarda hatalar yaptıkları anlaşılmaktadır. Bazı durumlarda ise araştırmacıların istatistiksel danışmanlık almalarına rağmen, çalışmaların yazım aşamasında sunumuyla ilgili hatalar yaptıkları görülmektedir. Bu nedenle, istatistiksel analiz ve yorum hatalarının engellenmesi için dergilere gönderilen çalışmaların biyoistatistiksel açıdan incelenmesi önemli ve zorunludur

Aim: Nosocomial infections (NI) in a neonatal intensive care unit (NICU) and neonatal clinic were evaluated during a one-year-period. Material and Method: 314 newborns were investigated for nosocomial infections. Local ethics committee approval was given for this study. Nosocomial infections was defined using the CDC criteria. Results: Nosocomial infections developed in 53% of 127 patients (58% with culture positivity) in the NICU and in 2.6% of 187 patients (all with a negative culture) in the neonatal clinic. In total, (NICU plus neonatal clinic), NI developed in 23% of hosptalized patients. Nosocomial infections rate was 42.3% and in terms of patient days, NI rate was 14/1000 patient-day. When evaluated separately, NI developed in 53.5% of patients admitted in NICU and in 2.6% of neonatal clinic patients. Also, NI rates were 17.9/1000 patient-day in NICU and 1.6/1000 patient-day in the neonatal clinic. Patients with NI stayed at the hospital for 73.6 +/- 47.8 day in NICU and for 16.0 +/- 6.7 day in the neonatal clinic. Nosocomial infections developed on the 29.4 +/- 30.9(th) d in NICU and on the 7.6 +/- 2.9(th) day in the neonatal clinic. In NICU, in terms of 128 NI episodes, the NI related mortality was 8.5%. 16.1% (n: 11) of the patients with NI died. They died on the 56.7 +/- 50.2(nd) day of admission and on the 25.8 +/- 10.2(nd) day second after NI diagnosis. There was no mortality in neonatal clinic patients. Conclusions: Our NI rates were slightly higher than the developed countries and lower than the developing countries. Bir yılda, Yenidoğan Yoğun Bakım Birimi (YYBB) ve Yenidoğan Kliniği’ne yatan hastalarda gelişen hastane enfeksiyonları (HE) incelendi. Gereç ve Yöntem: Hastane enfeksiyonları Centers for Diseases Control and Prevention (CDC) ölçütlerine göre tanımlandı. Çalışma için Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Etik Kurul onayı alındı (04 Mart 2008 tarih ve 2008-5/12 sayılı etik kurul yazısı). Bulgular: Yenidoğan YBB’de yatan 127 hastanın %53’ünde (%58,5’i kültür pozitif), Yenidoğan Kliniği’nde yatan 187 hastanın %2,6’sında (hepsi kültür negatif) HE gelişti. Yenidoğan YBB ve Yenidoğan Kliniği’nde toplam %23 hastada HE gelişti, HE hızı %42,3, yatış gününe göre HE oranı ise 14/1000 hasta günü olarak bulundu. Hastane enfeksiyonları oranı YYBB’de 17,9, Yenidoğan Kliniği’nde 1,6/1000 hasta günü bulundu. Hastane enfeksiyonları olan hastalar, YYBB’de 73,6±47,8 gün, Yenidoğan Kliniği’nde 16,0±6,7 gün yattı. Hastane enfeksiyonları tanısı, YYBB’sinde hastaneye yatışlarının ortalama 29,4±30,9. gününde, Yenidoğan Kliniği’nde 7,6±2,9 gününde konuldu. Yenidoğan YBB’de 128 HE atağında atak ilişkili ölüm oranı %8,5 idi. Hastane enfeksiyonları saptanan 68 hastanın 11’i (%16,1) kaybedildi. Hastane enfeksiyonları tanısı alan hastalar, Yenidoğan YBB’de ortalama yatışının 56,7±50,2. gününde kaybedildi. Hastane enfeksiyonları tanısı konulduktan sonraki ortalama ölüm günü; YYBB’de 25,8±10,2 gün olarak saptandı. Yenidoğan Kliniği’nde HE gelişen hastalarda ölüm saptanmadı. Çıkarımlar: Kliniğimizde Yenidoğan YBB ve Yenidoğan Kliniği’ndeki HE’leri gelişmiş ülkelere göre biraz yüksek, gelişmekte olan ülkelere göre daha düşük saptandı.

WOS: 000301385000001, PubMed: 22319523, Aim. Colonic polyps and thyroid nodules are common diseases and their frequency increases with age. In the literature, there is no study investigating the coexistence of colonic polyps and thyroid nodules. Therefore, this study was designed to investigate thyroid nodule prevalence in patients with colonic polyps. Material and Methods. Sixty-six patients with colonic polyps and 146 patients without colonic polyps enrolled into the study. Age and sex matched control group was composed from patients without colonic polyps. Colonoscopic examinations, thyroid ultrasonographies were performed in all patients, and TSH were measured. Results. Male/female ratio in polyp and control groups were 40/26 versus 68/78, respectively (P = 0.058). Mean ages were similar in both groups (53.3 +/- 11.4 versus, 51.8 +/- 11.4, P = 0.373). Thyroid nodule was detected in 44 (66.7%) patients with polyps and in 61 (41.8%) controls (P = 0.001). Patients with adenomatous polyps had 5 or more thyroid nodules compared to patients with hyperplastic polyps (P = 0.03). Thyroid nodules were more prevalent among patients aged 50 or older compared to 50 years or less (P = 0.023). Conclusion. Thyroid nodules were detected more common in patients with colonic polyps. Further studies are needed to clarify this coexistence.

Metformin tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda yaygın olarak kullanılan genellikle iyi tolere edilen bir oral antidiyabetiktir. En sık görülen yan etkileri gastrointestinal sistem yakınmalarıdır. Uzatılmış salınımlı formunun gastrointestinal sistem yan etkilerinin daha az olduğu öne sürülmektedir. Çalışmamızda metforminin uzatılmış salınımlı ve standart formunun tip 2 diyabetik ve prediyabetik hastalarda kullanımının gastointestinal tolerabilite, kilo ve glisemik kontrol üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Çalışmaya yeni tanı almış tip 2 diyabetik ve prediyabetik 73 hasta alındı. Hastalara rastgele randomizasyonla standart metformin (grup I) ve uzatılmış salınımlı metformin (grup II) başlandı. Tedavi başlangıcı ve bir ay sonra yapılan değerlendirmede gastrointestinal semptom derecelendirme ölçeği kullanıldı. Her iki gurupta gastrointestinal semptom skorları benzer bulundu. En az bir yeni yakınma oranı grup I’de %20.5 grup II’de %26.4 bulundu. Her iki grupta diyare ve grup II’de ayrıca hazımsızlık ile ilişkili semptomlarda hafif artış mevcuttu. Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakan hasta olmadı. Grup I ve grup II’de prediyabetik hastalarda medyan 4.0(min-maks) ve 3.0(min-maks), diyabetik hastalarda ise her iki grupta med yan 2.5(min-maks) kg kilo kaybı gözlendi. Diyabetik hastalarda HbA1c değerlerinde grup I’de %1.1, grup II’de %1.0 medyan düşüş saptan dı. Bu sonuçlarla çalışmamızda her iki formun diyabet ve prediyabetiklerde etkin ve gastrointestinal yan etkiler açısından benzer olduğu görülmüştür. Metformin is usually well-tolerated and commonly used oral-antidiabetic in type-2 diabetes and pre-diabetes. The most common side effects are gastrointestinal ones. It is proposed that extended-release form of metformin has less gastrointestinal side effects. We aimed to compare the extended-release and standard form metformin in type-2 diabetic and prediabetic patients for gastrointestinal tolerability, weight effect and glycemic control. Seventy-three newly diagnosed type-2 diabetic or prediabetic patients enrolled in the study. Standard form (group I) and extended-release (group II) metformin were started to patients with randomisation. Gastrointestinal symptom rating scale was used at the beginning and in the first month of treatment for evaluation. Gastrointestinal symptom scores were similar in both groups. At least one new symptom were found 20.5% of group I and 26.4% of group II. There was a slight increase in symptoms associated diarrhea in both groups and indigestion in the group II. No patients discontined treatment due to side effects. Weight loss was observed 4.0 and 3.0 kg for prediabetics in the group I and II, 2.5 kg for diabetic patients in the both groups. In diabetic patients, HbA1c reduced 1.28% and 1.24% in the group I and II. In conclusion, both forms are effective and similar in terms of gastrointestinal side effects.

İleri evre pankreas kanserli hastalar kötü bir prognoza sahiptir ve tedavileri medikal onkoloji pratiğinde önemli bir problem olmaya devam etmektedir. Bu nedenle bu çalışmada metastatik veya lokal ileri pankreas kanseri tanısıyla tedavi edilen hastalarımızın klinik özelliklerini ve tedavi sonuçlarını retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık. Bu çalışma için, Ocak 1995-Mayıs 2012 tarihleri arasında tedavi edilen ve klinik bilgileri elde edilebilen toplam 183 olgunun dosyasını retrospektif olarak inceledik. Hastaların demografik özelliklerini, almış oldukları tedavileri ve sağkalım sonuçlarını belirledik. Olguların 123’ü erkek, 60’ı kadın olup ortanca yaş 60 (33-84) idi. Tanı anında 105 olgu metastatikti ve en sık metastaz yeri karaciğerdi. Yetmiş beş hasta gemsitabin + 5-Fluorourasil, 42 hasta gemsitabin, 24 hasta gemsitabin+sisplatin ve 3 hasta UFT+sisplatin ile tedavi edilmişti. Kemoterapi ile olguların %6’sında tam yanıt, %8.7’de kısmi yanıt ve %9.8’de stabil hastalık elde edilmişti. Tedavi ile olguların ancak 34’ünde kilo artışı mevcut olup, kilo artışı ile sağ kalım arasında pozitif bir ilişki (p